(Eliane Vandevelde op het Pauwelpodium op de binnenkoer van de Pauwelhoeve)

Kleurrijke folklore

 

(foto uit Het Nieuwsblad)

Zevende dorpsdichter Galmaarden anno 2013

Wie:         Eliane Vandevelde

Geboren:     10 oktober 1942

Wonende:     Lennik

Vooruit vertel…

Ik ben gehuwd en heb 2 kinderen en 4 kleinkinderen. Sedert 2001 ben ik gepensioneerd.

Ik ben lid van het Koninklijk Ninoofse Zangkoor. Verder sport ik graag: turnen, fietsen en wandelen.

Studies en verder

Ik behaalde het diploma hoger technisch onderwijs waarna ik werkte als bediende bij de FOD (destijds Ministerie) van Economie.

Daarnaast volgde ik verschillende assertiviteitscursussen en een cursus “spreken voor een publiek” bij leraar Bart Cafmeyer.

En het schrijven?

Ik hou van mijn taal en geniet enorm van mooie zinnen. Hoe ik en anderen bewondering en verwondering beleven, probeer ik uit te drukken in gedichten.

In 2010 werd mijn eerste dichtbundel” Nog mooier dan vandaag” voorgesteld door het Davidsfonds Lennik.

Ik werkte mee aan het project “Sleeping Beauties” (dichtbundel samengesteld door Ivo van Strijtem) met het gedicht ”Feestavond“.

Ook volgde ik bij Vormingplus Halle-Vilvoorde genaamd arch’educ, de cursus “Woorden laten zingen” bij leraar Xavier Roelens.

Een gedicht

Weerspiegeling in mijn lens

In een waterzon drijven wolken zwaar en somber

zweven vlerken als witte stippen

kleurt de regenboog beboste hellingen

van het Kolenwoud

het Karkoolbos vormt een labyrint

spookachtige struiken en ruigtekruiden

in wildgroei

staren naar een lichtrijke overgang

golvende akkers omlijnen overrijpe maïskolven

en stoppelblote omber

geploegd

slapend

verwachtend vruchten dragend

kronkelwegen

van heuvelkam tot lage plooiingen

omarmen vierkantshoeven tot de oevers van de Mark

waar hoge bomen spiegelend in het water

reikhalzen naar het stiltegebied

Vandevelde Eliane

Een beeld van een man

Beste toneelliefhebbers,

U wordt uitgenodigd voor het openluchttoneel dat “Helpt Elkander” gaat opvoeren in augustus 2012. Na al de regen in juli, zal in augustus de zon schijnen (hopen we). Als peter van het evenement hebben we Marijn Devalck kunnen strikken. Jullie kunnen de promotiespot bekijken,

Kaarten kunnen besteld worden via info@kt-helpt-elkander.be. Zie ook website www.kt-helpt-elkander.be

Hopelijk mogen we jullie ontmoeten op één van de opvoeringen.

Ludo Persoons

Voorzitter
 

Het 5^de gedicht wordt vereeuwigd aan de tuinmuur van het Baljuwhuis

(Tekst uit: Het Nieuwsblad)

GALMAARDEN - Net als voor haar vier voorgangers, werd een gedicht van dorpsdichter Marleen De Smet vereeuwigd op de muur van het Baljuwhuis. 'De cultuurraad was unaniem in haar keuze', zei voorzitter Elie Herregodts tijdens de onthulling.

Roland Bourgoignie was in 2007 de allereerste dorpsdichter van Galmaarden. Daarna volgden Albert Schrever, Jan Heyvaert en Rik Wouters. Vorig jaar was het Marleen De Smet die door de cultuurraad werd gekozen als dorpsdichter.

'Het was mijn bedoeling om Galmaarden op de poëtische kaart te zetten', zei de uit Lierde afkomstige, maar in Zarlardinge wonende Marleen De Smet. 'Daar ben ik in geslaagd. Een gedicht werd opgenomen in Dichter bij mijn stad, waarin naast vijftig Nederlandse ook acht Belgische dorpsdichters staan. Ik hoop dat mijn opvolger Karel De Pelsemaeker daar ook in slaagt.'

Opvallend is dat van alle dorpsdichters er geen enkele geboren en getogen is in Galmaarden. In het beste geval zijn het inwijkelingen zoals Roland Bourgoignie en Jan Heyvaert. Albert Schrever, Marleen De Smet en Rik De Pelsemaeker wonen dan weer in Geraardsbergen.

'Misschien moet je van buiten Galmaarden komen om de schoonheid van het dorp en de streek te vatten', probeerde Elie Herregodts een verklaring te vinden.

Daarna nam hij zijn tijd om hulde te brengen aan de afscheidnemende Marleen De Smet en roemde uitvoerig haar dichtkunst. Blijkbaar was Marleen al op veertienjarige leeftijd gebeten door de poëziemicrobe. Inspiratie vond ze bij haar grootvader Charles De Clercq die zelf ook aardig overweg kon met de pen.

'Schering en inslag' is het gedicht dat voortaan op de muur van de tuin van het Baljuwhuis prijkt. Daarin verwijst ze naar de sterkmakers van Galmaarden en schuwt ze een knipoog richting Urbanus niet.

Elie Herregodts kondigde en passant aan dat de formule om een dorpsdichter te kiezen, gewijzigd wordt...

 

Het gedicht ‘Schering en inslag’.

Burgemeester Pierre Deneyer en de voorzitter van de Cultuurraad Elie Herregodts doen hun klapke.

Marleen luistert.

Daarna is Marleen aan de beurt.

Marleen proclameert haar gedicht.

 

 
De felicitaties.

André Bosmans – een Galmaards filmtalent

André Bosmans, een gepensioneerde juwelier uit Galmaarden, heeft zopas zijn zesde speelfilm 'FEMKE' opgenomen. André Bosmans is lid van CvB en ondervoorzitter van de videoclub Interactief Geraardsbergen.

Sinds zijn veertiende is André Bosmans toneelspeler en doorzwom doorheen de jaren vele watertjes: van hulpje achter de schermen tot acteren, regisseren, belichting en klank, enz.

In de jaren zestig was André een van de stuwende krachten achter de Galmaardse fotoclub Galmafoto, later stapte hij over naar video.

“Ik ben al verschillende jaren bezig met video.” zegt André, “In 1987 heb ik mijn eerste speelfilm gemaakt en sindsdien deed ik elk jaar mee aan wedstrijden. Nu maakte ik niet altijd speelfilms, er waren ook documentaires, films over verre reizen en andere films.”

Zo ook blikt hij elk jaar de filmpjes in van de Bronzen Urbanus en breng hij verslag uit over de vele items die zich op gemeentelijk vlak afspelen.

Met zijn 5^de speelfilm DE BULLDOZER behaalde André goud op het festival van Corsendonck. Diezelfde film kreeg in Engeland zelfs de persprijs en nog was het niet gedaan want ‘De Bulldozer’ behaalde ook een zilveren prijs in het Benelux festival. En verder:

• Ereschaal van de stad Oostende voor de grote prijs van het Benelux filmfestival 2007.
• De prijs van de beste acteur, Davy, voor zijn rol in "De Bulldozer" toegekend door de federatie van audiovisuele amateurs uit Noord Holland.
• De prijs Louis Meulders, ere-secretaris van het comité Benelux, voor de integratie van Davy in onze samenleving.
• De "Grote Prijs", aangeboden door het festival comité, wordt eveneens toegekend aan "De Bulldozer" van André Bosmans.

Nu is André aan zijn 6^de speelfilm toe: FEMKE. De laatste opnames voor zijn nieuwe film werden gedraaid op het kerkhof van Galmaarden en er waren in totaal een vijftigtal acteurs en figuranten aanwezig.

“Voor mij is het niet moeilijk om de nodige acteurs of figuranten te vinden. Ik moet zelfs soms mensen weigeren. Ik ben ook niet gebonden aan bepaalde verenigingen. Bij de film van ‘Femke’ zijn er mensen uit vijf verschillende toneelverenigingen aanwezig. ( Wilskracht & vreugd - TKG - NTT - Helpt Elkander uit Galmaarden en De Paradijsvogels uit Geraardsbergen.)"

En stoppen met filmen, daar denkt André nog lang niet aan.

(Tekst: uit Editiepajot)

Voor meer info, klik hier

Haar poëzie is transreëel, onthullend en bevrijdend, zonder de geheimenisvolle veelzijdigheid van de menselijke existentie te verraden.
(Marc Eyskens)

Door middel van taal schept zij een eigen universum, waarin je bijna moeiteloos kunt doordringen tot onbekende gebieden, die verrassen. Haar poëzie is zo rijk aan beelden en vergelijkingen dat je spontaan bij de gedachte komt dat de dichter een picturale geest heeft.

(Thierry Deleu)

Poëzie heeft een missie

“Ben ik nu een dichter of blijf ik eeuwig debuteren?” Dat was de hamvraag bij mijn aanstelling als eerste vrouwelijke dorpsdichter in de gemeente Galmaarden.

Zeg nu zelf, ben je een dichter omdat je publiceert of omdat een eigen -aldus beperkt- publiek je onder zijn favorieten rangschikt? Het begrip ‘dichter’ is voor meerdere duidingen vatbaar, maar het blijft vaag. Nochtans, hoe dichter een debutant bij het dichterschap komt, hoe meer het debuut naar de achtergrond verdwijnt, met andere woorden: ik bevind me op een kantelmoment en dank Galmaarden voor de erkenning.

Op 22 januari 2011 proclameerde ik tijdens de officiële aanstelling voor een periode van een jaar mijn winnende gedicht over de Galmaardse beek ‘De Mark’. Terzelfder tijd drukte ik de hoop uit om er, zoals de vorige vier dorpsdichters, in te slagen Galmaarden op de poëtische kaart te plaatsen en zodoende poëzie nog dichter naar Galmaarden te brengen, want wat het dorp doet met de dichter, doet de dichter met het dorp.

Enerzijds is er de voorwaarde om minstens vier gedichten te schrijven waarvan een of meer in opdracht. Het inbedden van gebeurtenissen en onderwerpen op een objectieve en niet-beledigende manier slaat bruggen tussen het bestuur en de inwoners. Dat neemt niet weg dat meningen soms haaks staan. Poëzie staat daarbuiten maar kan perfect weerspiegelen wat beweegt onder de oppervlakte.

Anderzijds is schrijven in opdracht niet voor de hand liggend. Als de muze op bezoek komt schrijf ik in alle rust en naar hartenlust tot een gedicht af is. Soms vergt het een paar dagen om met enige afstand correcties aan te brengen. Word ik beperkt in tijd om een opdracht te vervullen, dan pleeg ik roofbouw op mezelf omdat ik tot het uiterste ga. En toch, hoe hard ik mij voorheen tegen de kwelling van gelegenheidsgedichten kantte, des te meer engageer ik me nu voor enkele gedichten op bestelling.

Naar mijn oordeel is dorpsdichten deels een nostalgische job omdat een dichter neigt te zoeken naar het gemis. Geschiedenis weetjewel en het bewieroken van wat vroeger beter was. Wil ik daaraan glans geven, is het aanbevolen de onderlagen van de gemeente te kennen door te grasduinen in het verleden, te slenteren door de straten, stil te staan bij het erfgoed of voeling te krijgen met de natuur. Van nog groter belang is het luisteren naar de woeligheden, naar de basale gevoelens onder de dorpelingen en ingaan op de actualiteit. Uiteraard moet ik hierbij in staat zijn mijn persoonlijke emoties te ontstijgen en recht te veren bij blijde of droevige aangelegenheden die een breed publiek aanspreken.

Door de landelijkheid van het Pajottenland kan dat geen probleem opleveren want Galmaarden met de deelgemeenten Tollembeek en Vollezele vormen een vanzelfsprekende voedingsbodem. Wat betreft mijn schrijfstijl dien ik het accent te verplaatsen. Ik hecht er vooral belang aan om bij het dichten net niet te benoemen wat ik zeggen wil. Als dat wel het geval zou zijn, zou ik de diepgang ontkrachten en de nieuwsgierigheid van de lezer verstoren. Als dorpsdichter wil ik toegankelijke, trefzekere, confronterende of aangrijpende poëzie brengen die tegelijkertijd met een ondiepe gelaagdheid meerduidig is waardoor de lezer met weinig moeite veel plezier beleeft aan wat hij in zich opneemt.

Nu al stelt Galmaarden permanent en na afloop van de dorpsdichtersperiode één gedicht van elke dichter tentoon op een openbare plaats. Mogelijk zullen in de toekomst nieuwe initiatieven langzaam vorm krijgen. Dat uithangbord geeft allure en siert Galmaarden. Het zou trouwens de kers op de taart zijn als de Galmaardenaren en talrijke buitengrenzenaren, met gedichten als merkwaardig communicatiemiddel, de impact van poëzie kunnen ontdekken in een tijdperk waar snelheid, oppervlakkigheid en vluchtigheid zegevieren.

De radertjes draaien bij de vraag wat de missie is van én wat het mooie is aan het dorpsdichterschap. Het is een ontdekkingsreis in eigen streek zonder incheckbalie.

Marleen De Smet

Galmaardse dorpsdichters

Op zondag 29 april wordt in de tuin van het Baljuwhuis, een gedicht van Marleen De Smet, de dorpsdichter van 2011, plechtig onthuld. Sinds enkele jaren worden van alle dorpsdichters van Galmaarden één gedicht vereeuwigd op de geklasseerde tuinmuur van het Baljuwhuis. Op zondag om 13.30 uur is het de beurt aan Marleen De Smet, de dorpsdichter van vorig jaar, om haar gedicht in aanwezigheid van tal van bezoekers, te onthullen.

Aansluitend zal op de binnenkoer van het Baljuwhuis het gedicht dat Karel De Pelsemaeker de huidige dorpsdichter van de gemeente Galmaarden, geschreven heeft ter gelegenheid van de Pajotternijen, toegelicht worden

(Uit Editiepajot).

 

levensmoe

of hij zich nog herinneren kon

hoe de dagen lagen

onder spreidlicht

in beenhoog graangewas

hij recht zijn hoofd krom

door de jaren gebogen

zijn pet te groot

zijn rede te klein

hij zegt niets

doet hij altijd als stilte spreekt

maar staart verdwaald

en ik hoor hoe bitter uit zijn mond

het verleden breekt

met scherven scherp als glas

krast hij in het tafelblad:

mos tuint niet tussen gras

ik zeg niets

doe ik altijd als stilte spreekt

Marleen De Smet

Jan Heyvaert krijgt Bronzen Urbanus

Marleen De Smet geeft fakkel dorpsdichter door aan Karel De Pelsemaeker

(foto: Luc Schoonjans)

GALMAARDEN - Zaterdagavond kreeg Jan Heyvaert de Bronzen Urbanus uit handen van de echte Urbanus. Hiermee won hij de cultuurprijs van de gemeente Galmaarden. De laureaat werd geprezen omwille van zijn veelzijdigheid.

Het was Elie Herregodts die Jan Heyvaert had voorgedragen. De voorzitter van de cultuurraad moest dan ook komen uitleggen waarom hij hem gekozen had. 'Jan is schrijver, vertaler, keramist, zanger en muzikant', zei de voorzitter van de cultuurraad. 'Daarnaast is hij de bezieler van uitgeverij De Draak. Ik heb hem vooral genomineerd voor het boek Beelden in het Pajottenland dat hij dit jaar schreef. Onze kleinkinderen zullen eruit putten om te illustreren hoe rijk onze streek is.'

De andere genomineerden was een koppel. Bruno De Jonghe en zijn echtgenote Evelyne Bohen werden voorgedragen door het Davidsfonds en toneelvereniging Wilskracht en Vreugd. Names hen nam William Cools de verdediging op van het koppel. 'Zij haalden het Oratorium Messiah van Händel naar Tollembeek. Daarvoor moet je anders naar de grootstad. Daarnaast zijn beiden ook professioneel bezig met klassieke muziek en alles wat daarrond hangt. Ik ben fier dat zulke mensen in Galmaarden wonen', zei de voormalige schooldirecteur.

De stemgerechtigde leden van de cultuurraad hadden er geen oren naar en kozen voor Jan Heyvaert. Urbanus was zelf aanwezig om het beeldje te overhandigen aan de laureaat en deed dat natuurlijk niet zonder alles te overgieten met een humoristisch sausje.

Het avondvullende programma werd opgeluisterd door de jonge folkgroep Surpluz. Marleen De Smet nam dan weer afscheid als dorpsdichter met een prachtig gedicht over Galmaarden. Zij gaf de fakkel door aan haar opvolger Karel De Pelsemaeker die zijn ingestuurd gedicht mocht voorlezen.

(Uit Het Nieuwsblad) 

Dichter bij mijn stad

Stadsdichters bijeengebracht door Gerard Beense

van stadsdichters en junior stadsdichters uit Nederland en Vlaanderen, ter gelegenheid van de 7^e Nationale Stadsdichterschap in Lelystad 2011.

Drie van mijn Galmaardse dorpsgedichten werden opgenomen:

1. De Mark bij de Galmaardse beek de Mark

2. Nectar en ambrozijn

3. Onze Pauwel.

ISBN 978-94-90834-15-9

NUR 306

Poëzie en Kunst

In het Baljuwhuis van Galmaarden vond op zaterdag 1 oktober 2011 de opening plaats van de tentoonstelling “Poëzie en Kunst”.

De tweeledige tentoonstelling was een initiatief van Curieus Galmaarden.

Plaatselijke kunstenaars stelden hun schilderijen tentoon. Voor deze gelegenheid droegen Jan Heyvaert, Marleen De Smet en -raar maar waar- Marleen Smet eigen gedichten voor.




Jan Heyvaert


 

Hoe kunnen 2 kunstuitingen als beeldende kunst en poëzie elkaar vinden?

Er wordt aardig wat kunst beoefend, en ongetwijfeld om meerdere redenen.

Dichters beschrijven in alle toonaarden het leven. Kunstenaars doen dat ook.
Met verve trekken ze de lijnen van hun filosofie of kneden ze de klei met de kracht die voor handen ligt tot een boodschap uitbreekt.

Schilderijen en beelden werken therapeutisch en wachten om te worden gezien. Bij dichters is dat niet anders. Zij wachten om te worden gelezen.

Beide disciplines kanaliseren indrukken en gedachten: een kleur krijgt klank, een klank creëert een woord. Een woord ontspringt uit een beeld, een beeld krijgt vorm. Een vorm wordt een waarneming, een waarneming wordt woord, een woord krijgt betekenis en die betekenis wordt weer beeld… ik kan zo uren doorgaan… Kortom: woord en beeld zijn soms onafscheidelijk en vormen meermaals een coalitie.

Ikke (Marleen De Smet)




Marleen Smet




Elie Herregodts (voorzitter Cultuurraad Galmaarden)