Tweede dorpsdichter Galmaarden  anno 2008 

Wie:         Albert Schrever

Geboren:     Geraardsbergen, 5 oktober 1945

Wonende:     Geraardsbergen

Vooruit vertel…

Albert Schrever werd in Geraardsbergen geboren op 5 oktober 1945 als vijfde kind van Julia Gelan, winkelierster, en Jules Schrever, zelfstandige drukker van wie hij de liefde en het respect voor talen meekreeg.

Studies en verder

Na de lagere klassen en de Grieks-Latijnse humaniora in het plaatselijk Sint-Catharinacollege studeerde hij Germaanse filologie aan de KULeuven (1964-1968) waar hij zijn einddiploma haalde met een scriptie over "De Geraardsbergse persoonsnamen in 1374 en 1417".

Van 1968 tot 1976 onderwees hij de vakken Nederlands, Engels en Duits in de hogere klassen van het Middelbaar Onderwijs eerst in het Sint-Catharinacollege en daarna in het Technisch Instituut Sint-Jozef in zijn geboortestad. Intussen was hij in 1971 gehuwd met Marie-Jeanne Merckx die hem twee kinderen schonk. In datzelfde jaar nam het echtpaar de zaak van zijn ouders over.

En het schrijven?

Eind 1977 ging hij in op het voorstel van de VUM om lokaal correspondent te worden van "Het Nieuwsblad" (HN, tot 1992). Ook "De Beiaard" (1982...), Radio 2 Oost-Vlaanderen (1986-1992) en "Het Spuwerke" (1994-2007) nodigden hem uit voor hen te schrijven.

Enkele data waar hij trots op is:

-   in 1981 verzorgde hij de taalkundige eindredactie  van de studie "900 jaar St.-Adriaansabdij Geraardsbergen" van Geert Van Bockstaele, Martine Pieteraerens, Freddy De Chou en Robert en Michel Muylaert,

-   op 6 oktober 1986 publiceerde hij in HN een artikel onder de titel: "De M van Geraardsbergen" wat stilaan een gevleugelde slogan is geworden,

-   op 14 juli 1987 bewees hij in HN en voor Radio 2 dat de Vlaamse missionaris Pieter van Gent (ca. 1480-1572) niet werd geboren in Gent (waar hij een standbeeld heeft) maar in Idegem waar in 1992 een gedenkplaat tegen de kerkmuur werd aangebracht. Onder de leiding van Joris Capenberghs en Sander Spanoghe en samen met Julien Borremans en een aantal specialisten (prof. dr. em. John Everaert, prof. dr. Jan De Vos, Marc Colpaert...) werkt hij mee aan een publicatie over Pieter van Gent die wellicht in Idegem een standbeeld zal krijgen,

-   op uitnodiging van de plaatselijke VVV schreef hij in 1988 een boekje over "Louis Bert-de l'Arbre en de neogotiek in Geraardsbergen",

-   op uitnodiging van onze provincie en samen met kunsthistorica Martine Pieteraerens schreef hij in 2000 het werkje "Neogotisch Geraardsbergen de realisaties van Louis-Bert-de l'Arbre" dat verscheen in de kleine Cultuurgidsen van de provincie Oost-Vlaanderen,

-   samen met kunsthistoricus Marc Van Gysegem schreef hij in 2000 het rijkelijk geïllustreerde werk over "Notaris-fotograaf Désiré Declercq (1842-1923) pictorialist-documentarist", uitgegeven door onze stad,

-   in 2004 gaf onze stad zijn studie uit over "Geraardsbergen zijn taalgebruik en zijn taaleigen",

-   in 2008 werd hij aangesteld als Galmaardse dorpsdichter en

-   de historische vereniging "Gerardimontium" besliste hem op 9 oktober 2011 het "Eremerk Graaf Boudewijn" uit te reiken uit waardering voor zijn culturele inzet voor zijn stad.

Enkele gedichten

Ik kan hem niet meer missen, mijn trouwe gsm

Sonnet met volta tussen strofe 2 en 3

Ik kan hem niet meer missen, mijn trouwe gsm,

mijn boezemvriend en bondgenoot,

door wie mijn wereld zich ontsloot:

ik kan niet leven zonder hem!

Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat

bel ik naar ieder die ik ken.

Ik gsm en dus ik ben

en blijf zo uren aan de praat.

Maar als de avond is gevallen

ben ik dat hels getater moe: mijn ogen vallen toe

na al dat telefonisch lallen.

Nu mag ook hij wat rusten, mijn trouwe gsm,

vermoeide vriend en lotgenoot, mijn uitgeputte duizendpoot.

Ik ga nu slapen... zonder hem!

juni 2005

Er lag een duif dood in de Duivenstraat

Aandoenlijk, sober en veelzeggend!

In 't midden van de Duivenstraat

lag er een duifje dood,

alleen en zonder toeverlaat,

vol bloed, met een gebroken poot.

zomer 2005

Van roken komt mij kleine bate:

de artsen raden mij dat ik het late...

Een sigaret is als een spook:

van buiten wit, gehuld in smook.

Dat spook omarmt je onverwacht

maar doet iets anders dan je dacht.

Er zijn er die 't niet willen weten:

de rookstok geeft fatale beten!

Hij krijgt je langzaam in zijn macht

totdat hij je totaal ontkracht.

Roken brengt aan niemand baat:

stop liefst wat vroeger dan te laat.

Maar wie er nooit is mee begonnen

heeft hier bij voorbaat al gewonnen.

Van roken komt maar kleine bate...

december 2005

Naar aanleiding van een poëtisch happening

Onze stad is rijk aan poëten

Er wonen poëten bij ons in de stad:

ze pleegden al menig gedicht.

En wie hen ooit kruiste op hun pad

werd door hun woorden verlicht.

Dichters verwoorden wat iedereen voelt;

ze zijn dat al eeuwen gewend.

Wat door jouw of mijn hoofd soms eens woelt

krijgen zij zó neergepend.

Dichters zijn als filosofen:

over alles denken ze na

en, al dan niet in strofen,

verwoorden ze hun aha.

Een dichter is als een idool

wiens boodschap ons versterkt.

Poëzie is als een school

die ons met woorden bewerkt.

Onze stad is rijk aan poëten:

ze vinden voor alles een woord

En zonder dat ze het weten

hebben ze ons bekoord.

december 2005

Elk poogt wel eens te dichten

Scripta manent

Elk poogt wel eens te dichten

om zijn lot wat te verlichten

of zijn gedachten weer te geven

over de dingen van het leven:

een eindeloze thematiek

van ontroering tot kritiek;

een vat vol inspiratie

over lelijkheid of gratie.

Een dichter zingt zoals hij is gebekt:

zijn lied zij kort of 't zij gerekt.

Naar iets streeft hij in elk geval:

een inhoud die steeds blijven zal.

We horen vaak dat hij die schrijft

dankzij zijn tekst in leven blijft.

Maar pas wanneer hij toppen scheert

wordt hij in eeuwigheid geerd.

augustus 2005

Panta rhei: alles is voortdurend in beweging

Lyrische bedenkingen over de seizoenen van het leven

Zodra het leven is ontloken

en hunkert naar het volle licht

dan is de lente aangebroken:

wat leeft wordt naar de zon gericht.

Wanneer de zon volop gaat schijnen

geniet alles van haar licht.

Nooit mag die zomer nog verdwijnen:

de natuur lijkt wel in evenwicht.

Zonder dat we het verwachten

keert de herfst zich naar ons toe

en de zon verliest haar krachten:

in de natuur wordt alles moe.

Na het vallen van de blaren

volgt nog wat schaarse avondzon.

De winterkou zal niemand sparen:

er eindigt niets zoals 't begon.

Ieder leven telt seizoenen:

het ene volgt het andere op.

En wie zich daarmee kan verzoenen

gaat, soms wat moeizaam, steeds rechtop.

augustus 2006

Hors concours

Pajottenland - Luilekkerland

het Land van Melk en Honing

Wie twijfelt er nog aan

waar het Land van Melk en Honing is?

Waar de Pajotten staan of gaan

is 't altijd feest of kermis.

Hier kan je godendranken drinken,

van fijne Geus tot zoete Kriek.

't Zijn namen die als klokken klinken.

'k Vergat nog Faro en Lambiek.

Wie drinkt moet echter ook nog eten

en zorgen voor het evenwicht.

Je mag immers nooit vergeten:

wie steeds maar drinkt krijgt zeker jicht!

Hier vind je allerlei gebak en brood

en kaas en honing bij de vleet.

Aan hoevevlees is hier geen nood

voor elkeen die graag lekker eet.

Hemels zijn de vele soorten fruit

die hier ook worden gekweekt.

Men perst er smeuïg fruitsap uit

en wijn waaraan echt niets ontbreekt.

O zoete Land van de Pajotten,

O hemelse Luilekkerland.

Met jou valt niet te spotten!

Aan jou heb ik mijn hart verpand!

februari 2008

Ohne Stille wäre das Leben ein Irrtum

naar F. Nietzsche (1844-1900)

Stilte is een zeldzaam kruid...

Al jaren stel ik me de vraag

of echte stilte wel bestaat.

En daarenboven wist ik graag:

Is daar wel iemand mee gebaat?

Ook zou ik willen weten

of echte stilte hoorbaar is

en of je haar kan meten

en vatten in een beeltenis.

Moeten we ze daar gaan zoeken

waar lawaai afwezig is?

Of schuilt ze in verlaten hoeken

tussen licht en duisternis?

Een antwoord op die vragen

kan niemand je ooit geven.

En wie dat toch wil wagen

zal zoeken... heel zijn leven.

Stilte is een zeldzaam kruid

dat nooit of nimmer zal vergaan.

Ze is muziek zonder geluid

en brengt zelfs rust in een orkaan.

Ik voel -maar kan 't bewijs niet geven-

dat stilte een sterk voedsel is

vol kracht en ook vol leven...

En daar ligt haar betekenis!

Stilte is een voedzaam kruid...

november 2007

De Ronde van Vlaanderen en Meerbeke in "Beelden uit het Pajottenland... en iets meer"

 
door Albert Schrever

In het Baljuwhuis van Galmaarden vond vorige zondag de voorstelling plaats van de fraaie publicatie over "Beelden in het Pajottenland... en iets meer" van de hand van Jan Heyvaert, dorpsdichter van Galmaarden 2009, en vakkundig verlucht met knappe foto's van zijn zoon Stijn.

Hoewel Meerbeke met de eindmeet van de Ronde van Vlaanderen de enige Oost-Vlaamse gemeente is die in het werk voorkomt zal elke lezer plezier beleven aan het hele werk, niet alleen om de knappe beschrijving en de kunstige foto's van ruim dertig beelden in het naburige Pajottenland maar ook om het "ietsje meer" dat de auteur aan zijn lezers meegeeft. Het werk (215 pag.), met een voorwoord van Urbanus uit Tollembeek, is grafisch en typografisch toebereid en verlucht door Bernard Vanderheijden.

Toen de Koninklijke Bond der Oost-Vlaamse Volkskundigen in 1994 het werk "Eigentijdse straatbeelden" van de Zottegemse volkskundige Renaat van der Linden (1918-1999) uitgaf was dit niet alleen een actueel maar ook een selectief inventaris van ruim 150 beelden die de voorbije dertig jaar "langs de straat" een plaats hadden verworven in onze Vlaamse provincies. Na een uitvoerige inleiding en een klassificatie zoals alleen Renaat dat kon organiseerde de auteur per provincie een défilé van de geselecteerde beelden. Op de hem eigen wijze wist Renaat ieder beeld te beschrijven en te illustreren met foto's, tekeningen, archiefstukken...

Toen ik dit werk, na bijna twintig jaar, opnieuw ter hand nam wist Renaat me weer te boeien, van het begin tot het einde... Zowel de teksten als de foto's en andere illustraties maken de lezer nieuwsgierig naar die onvoorstelbare rijkdom die Renaat in het boeiend Vlaamse volksleven wist te ontdekken en bekend te maken.

Anders maar daarom niet minder waardevol is het werk over "Beelden in de straat Zij vertellen hun verhaal Kleine monumenten in Oost-Vlaanderen" van de hand van Lut Bavay en Annelies Van den Bruele en in 2004 uitgegeven door Heemkunde Vlaanderen: een inventaris van 364 Oost-Vlaamse kleine monumenten "die een band hebben met de plaatselijke gemeenschap. Zo ontmoet de lezer een plejade van Oost-Vlaamse geleerden, kunstenaars, politici, industriëlen, helden van allerlei allooi... Ook zijn er tal van beelden en beeldjes opgenomen over verdwenen en bedreigde ambachten, over folkloristische onderwerpen als spotnamen, volksspelen, gebruiken, volksliedjes... Van elk ervan kunnen we een fragment van de lokale geschiedenis aflezen en dat maakt ze telkens boeiend". We mogen hier niet spreken van een saaie opsomming maar van een spannende exploratie door onze provincie die de beelden en hun volkskundige betekenis tot leven weet te brengen.

Jan Heyvaert (rechts) neemt zijn boek in ontvangst

Beelden in het Pajottenland

Het jongste (en naar we hopen niet het laatste) werk van vader en zoon Heyvaert verschilt van de vorige twee publicties in de eerste plaats wat het beperkt aantal (34) beelden betreft. Die selectie is echter geen beperking want ze biedt de auteurs de kans ieder kunstwerk uitvoerig te behandelen en aspecten te ontrafelen die getuigen van ernstig onderzoek.

De stukken over het Trekpaard -Brillant in Vollezele en Prins in Lennik- schetsen ons in nauwelijks enkele, fraai geïllustreerde bladzijden de geschiedenis van het Brabants Trekpaard wiens stamvader het levenslicht zag in... het Oost-Vlaamse Grimminge. Bijzonder waardevol vinden we het feit dat de auteur zijn keurig geschreven verhaal vaak literair aanvult en afwisselt met vakkundig gekozen stukjes poëzie.

We kunnen het niet nalaten hier "den Dikken van Pamel", een man met mythologische propor­ties, even aan bod te laten komen. Sinds we dit imposante beeld aan de Denderoever in Pamel een paar jaar geleden ontdekten bleef dit gigantisch meesterwerk in onze geest leven. Het Heyvaertduo motiveert: je kunt niet enkel een parallel trekken met Piere de Beeste van Willem Vermandere maar je zal ook vaststellen dat de beeldhouwer zich beperkte tot de essentie: "een openhangende vest en een enorme broek waarvan de bovenste knoop niet dicht kan, maar geen lichaam, geen hoofd. Doordat de handen nonchalant in de broekzakken zijn gestopt, zie je werkelijk niets lijfelijks terwijl juist dat omvangrijk lichaam van Viktor De Klercq toch zijn faam heeft gemaakt".

Zoals bij alle overige beschrijvingen weet de fotograaf ook hier aandacht te vestigen op onop­vallende -maar daarom niet minder betekenisvolle- details. Het "En iets meer" uit de titel ligt daar en op iedere pagina van het werk verborgen.

Jan Heyvaert samen met Urbanus. Urbanus schreef het voorwoord.


En iets meer

Voor wie uit is op "weetjes om mee uit te pakken op recepties..." geeft de auteur aan zijn lezers ook een leuke reeks interessante gegevens mee. Zo is Prins, het meer dan vier meter hoge trekpaard in Lennik, het grootste beeld terwijl het kleinste, een gedenkteken naar aanleiding van 50 jaar Chiro, te kijk staat voor de kerk van Kokejane. In Galmaarden staan niet minder dan zeven beelden, het record in de reeks terwijl Pepingen het moet stellen zonder ook maar één beeld! Het oudste beeld, de Galmaardse arts Limbourg in Anderlecht, is precies een eeuw oud terwijl het jongste pas vorig jaar tot stand kwam: de zonnewijzer in Kokejane.

De beeldhouwer die het grootste aantal kunstwerken leverde is Koenraad Tinel (Gooik) met vier stuks: Prins in Lennik, Urbanus in Tollembeek, en de Larf in Gaasbeek en in Vollezele. Ook Geraardsbergen, in de Vlaamse Ardennen en niet in het Pajottenland, heeft hier zijn verdienste: de grootvader van Koen Tinel (°1959) was de Geraardsbergse kunstenaar Frans Tinel (1895-1964). Hij sculpteerde en exposeerde ook een aantal beelden en hij ontwierp enkele vooroorlogse kermisaffiches voor de Oudenbergstad. De Tinels waren ook verwant met de bekende beeldhouwersdynastie D'Haese met o.m Roel, Begga, Reinhoud, kinderen van de Geraardsbergse Bert d'Haese en van Paula Tinel, nicht van Edgar, componist en pianovirtuoos.

Blijvend eerbetoon

De wielerliefhebbers kennen beslist het rennersduo nabij de kerk van Meerbeke, een aandoenlijk monument aan het eindpunt van de heroïsche Ronde van Vlaanderen die ook dit jaar nog haar apotheose kende op Oost-Vlaams grondgebied. Wat ook de toekomst moge zijn van de finale van de Ronde het kunstwerk van Dierik Potvlieghe is er een blijvend eerbetoon aan onze Flandriens.

Ieder beeld uit het Pajottenland dat vader en zoon Heyvaert ons met de pen en met de camera presenteren getuigt van vakmanschap. Jan en Stijn vormen een artistiek duo en we hopen dat ze hun kijkende lezers in de toekomst nog vaak op gelijkaardige en gelijkwaardige prestaties mogen vergasten.

Belangstellenden kunnen hun werk, uitgegeven door "De Draak" in Begijnendijk, rechtstreeks bestellen via de website van de uitgeverij: www.dedraak.org. 

Het boek kost 18.95 EUR en thuisbezorging kost geen cent meer dan de winkelprijs.

Albert Schrever

Albert Schrever laureaat Eremerk Graaf Boudewijn

Albert Schrever uit Geraardsbergen is genomineerd voor het Eremerk Graaf Boudewijn. Dat is een prijs die Gerardimontium jaarlijks uitreikt. De vereniging, die zich bezig houdt met lokale geschiedenis, reikt de prijs al voor de 5de maal uit. Graaf Boudewijn is de stichter van de stad Geraardsergen. De oorkonde wordt jaarlijks uitgereikt aan mensen of verenigingen die zich bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt of maken door de verspreiding van de kennis van het lokaal verleden of voor het behoud van ons cultuurhistorisch erfgoed.

Albert Schrever levert sinds jaren een betekenisvolle bijdrage voor het behoud van het cultuurhistorisch erfgoed, onder meer door zijn talrijke publicatie over lokale geschiedenis en taalkunde. Zo maakte hij in 2004 een studie over Geraardsbergen, zijn taalgebruik & zijn taaleigen.

(Bron: Radio M.I.G.)