Haar poëzie is transreëel, onthullend en bevrijdend, zonder de geheimenisvolle veelzijdigheid van de menselijke existentie te verraden.
(Marc Eyskens)
Door middel van taal schept zij een eigen universum, waarin je bijna moeiteloos kunt doordringen tot onbekende gebieden, die verrassen. Haar poëzie is zo rijk aan beelden en vergelijkingen dat je spontaan bij de gedachte komt dat de dichter een picturale geest heeft.
(Thierry Deleu)
Poëzie heeft een missie
Ben ik nu een dichter of blijf ik eeuwig debuteren? Dat was de hamvraag bij mijn aanstelling als eerste vrouwelijke dorpsdichter in de gemeente Galmaarden.
Zeg nu zelf, ben je een dichter omdat je publiceert of omdat een eigen -aldus beperkt- publiek je onder zijn favorieten rangschikt? Het begrip dichter is voor meerdere duidingen vatbaar, maar het blijft vaag. Nochtans, hoe dichter een debutant bij het dichterschap komt, hoe meer het debuut naar de achtergrond verdwijnt, met andere woorden: ik bevind me op een kantelmoment en dank Galmaarden voor de erkenning.
Op 22 januari 2011 proclameerde ik tijdens de officiële aanstelling voor een periode van een jaar mijn winnende gedicht over de Galmaardse beek De Mark. Terzelfder tijd drukte ik de hoop uit om er, zoals de vorige vier dorpsdichters, in te slagen Galmaarden op de poëtische kaart te plaatsen en zodoende poëzie nog dichter naar Galmaarden te brengen, want wat het dorp doet met de dichter, doet de dichter met het dorp.
Enerzijds is er de voorwaarde om minstens vier gedichten te schrijven waarvan een of meer in opdracht. Het inbedden van gebeurtenissen en onderwerpen op een objectieve en niet-beledigende manier slaat bruggen tussen het bestuur en de inwoners. Dat neemt niet weg dat meningen soms haaks staan. Poëzie staat daarbuiten maar kan perfect weerspiegelen wat beweegt onder de oppervlakte.
Anderzijds is schrijven in opdracht niet voor de hand liggend. Als de muze op bezoek komt schrijf ik in alle rust en naar hartenlust tot een gedicht af is. Soms vergt het een paar dagen om met enige afstand correcties aan te brengen. Word ik beperkt in tijd om een opdracht te vervullen, dan pleeg ik roofbouw op mezelf omdat ik tot het uiterste ga. En toch, hoe hard ik mij voorheen tegen de kwelling van gelegenheidsgedichten kantte, des te meer engageer ik me nu voor enkele gedichten op bestelling.
Naar mijn oordeel is dorpsdichten deels een nostalgische job omdat een dichter neigt te zoeken naar het gemis. Geschiedenis weetjewel en het bewieroken van wat vroeger beter was. Wil ik daaraan glans geven, is het aanbevolen de onderlagen van de gemeente te kennen door te grasduinen in het verleden, te slenteren door de straten, stil te staan bij het erfgoed of voeling te krijgen met de natuur. Van nog groter belang is het luisteren naar de woeligheden, naar de basale gevoelens onder de dorpelingen en ingaan op de actualiteit. Uiteraard moet ik hierbij in staat zijn mijn persoonlijke emoties te ontstijgen en recht te veren bij blijde of droevige aangelegenheden die een breed publiek aanspreken.
Door de landelijkheid van het Pajottenland kan dat geen probleem opleveren want Galmaarden met de deelgemeenten Tollembeek en Vollezele vormen een vanzelfsprekende voedingsbodem. Wat betreft mijn schrijfstijl dien ik het accent te verplaatsen. Ik hecht er vooral belang aan om bij het dichten net niet te benoemen wat ik zeggen wil. Als dat wel het geval zou zijn, zou ik de diepgang ontkrachten en de nieuwsgierigheid van de lezer verstoren. Als dorpsdichter wil ik toegankelijke, trefzekere, confronterende of aangrijpende poëzie brengen die tegelijkertijd met een ondiepe gelaagdheid meerduidig is waardoor de lezer met weinig moeite veel plezier beleeft aan wat hij in zich opneemt.
Nu al stelt Galmaarden permanent en na afloop van de dorpsdichtersperiode één gedicht van elke dichter tentoon op een openbare plaats. Mogelijk zullen in de toekomst nieuwe initiatieven langzaam vorm krijgen. Dat uithangbord geeft allure en siert Galmaarden. Het zou trouwens de kers op de taart zijn als de Galmaardenaren en talrijke buitengrenzenaren, met gedichten als merkwaardig communicatiemiddel, de impact van poëzie kunnen ontdekken in een tijdperk waar snelheid, oppervlakkigheid en vluchtigheid zegevieren.
De radertjes draaien bij de vraag wat de missie is van én wat het mooie is aan het dorpsdichterschap. Het is een ontdekkingsreis in eigen streek zonder incheckbalie.
Marleen De Smet
Tags:Marleen De Smet, dorpsdichter, Galmaarden, poezie heeft een missie
|
