Zaterdag en zondag niet op het blog, erg was dat, ik  kon maar niet inloggen... steeds foutmelding, wat ik ook deed. Blijkbaar toch iets aan de server geweest denk ik... daar ik gisterenavond plots en met dezelfde gegevens er weer in kon... Dus aan alle blogertjes, beetje laat, maar prettig week'end gewenst. Hoop dat het gezellig en knus was met de kindjes en de famillie.
groetjes Miekemous 

11-12-2005 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

Er zijn zo van die dagen dat ik me wel eens afvraag, waar ik in godsnaam mee bezig ben en waarom ik een paar jaar geleden voor de baan van verzorgende in een rusthuis met dementerende mensen  heb gekozen. Ja ieder kind wil wel verpleegster worden, ik heb dus die kinderdroom in werkelijkheid omgezet,  en eerlijk vraag me soms af waarom, ... het werk is zwaar, werken op feestdagen -weekend's , steeds moet je er zijn,  vroegdienst - avonddienst, nacht,  sommige mensen zijn veeleisend, vervelend , pijn hier, pijn daar ..en maar klagen.  Vieze pamper’s op je nuchtere maag,.... ze maken je uit voor hoer of vuile teef,... trekken aan je haar of schort , en als je niet vlug genoeg weg bent kan je soms nog een slag in je gezicht krijgen ook , zoiets kan gebeuren ,na 35 jaar heb je wel het ene en ander meegemaakt,… Gordijn dicht nee toch maar open... Water te koud, water te warm… Ze brengen hun gewoontjes en karakter mee naar het rusthuis, en zo moet het dan ook gedaan worden,  je kan ze het niet kwalijk nemen , sommige weten gewoon niet meer wat ze doen, hun geest is niet meer in staat onze handelingen te volgen, en ze slaan in paniek en gaan in de verdediging, wij zouden het  waarschijnlijk ook doen.   Ja  oudjes zijn niet steeds lief en kunnen behoorlijk agressief uit de hoek komen. Er zijn er natuurlijk andere en gelukkig maar ook, en die zijn best heel lief en vriendelijk, je mag ze niet allemaal over dezelfde kam scheren .. schatjes die met alles wat je doet  heel blij en dankbaar zijn ... Daar gaat het niet om maar……..  ja  er zijn zo van die dagen ……  Maar er zijn ook van die dagen net zoals gisteren… en dan weet je het weer waarom je deze job graag doet. We hebben een dame die erg dement is, kan geen zinnig woord meer zeggen..... Woorden vermengen zich in haar mond tot en gebrabbel waar je af en toe eens een woordje kan van verstaan, korte dingen, geen zinnen meer, ja en nee of  mooie...  Verder gaat het niet meer omdat haar geest vergeten is hoe ze de woorden moeten vormen, ze was bang, angstig, ongerust en verward, haar gebrabbel stond niet stil, geen woord dat je kon begrijpen. Ik nam haar in mijn armen net als een kind, zei dat ik haar begreep, haar zachtjes wiegend,  rustig nu, alles is oké.  Ze bleef maar brabbelen, ik bleef maar wiegen en praten, zei haar dat het goed was... tot ze rustig was en plots zei ze helder en klaar: "je bent lief... ik hou van jouw….". Ik zei : we houden ook van jouw ....wij allemaal … en plots dit ene moment deed  me al de rest vergeten en was er weer dat meisje dat zo graag verpleegsterke wilde worden.

Ria 12/12/05

11-12-2005 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

10-12-2005 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

10-12-2005 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

Een vriend
deelt mee in vreugde en verdriet.
Een vriend
helpt stilzwijgend en roddelt niet.
Begrip en waarderen,
hoef je een vriend niet te leren.
Wat ook het leven biedt....
een "echte" vriend verlies je niet.
Overgenomen van "Gedichten"  en gemaakt door Sandra R.

10-12-2005 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

10-12-2005 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

10-12-2005 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

10-12-2005 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

09-12-2005 om 21:47 geschreven door miekemous(ria2)

09-12-2005 om 21:46 geschreven door miekemous(ria2)

09-12-2005 om 21:46 geschreven door miekemous(ria2)

09-12-2005 om 21:45 geschreven door miekemous(ria2)

09-12-2005 om 21:45 geschreven door miekemous(ria2)

09-12-2005 om 21:45 geschreven door miekemous(ria2)

09-12-2005 om 21:44 geschreven door miekemous(ria2)

Ik was het kind van duizend moeders

En duizend dochters baarde ik

Ik was een zus van duizend broeders en

Iedere broer was ooit mijn zus.

Wellicht was ooit mijn zoon mijn vader

Mijn ergste vijand was mijn lief

En de oom van mijn geliefde opa

Was ééns mijn nichtje, klein en lief

Ik woonde bij de indianen

Waar ik rond de totem liep

En later was ik weer een neger

Die koppen snelde en buiten sliep

Ik was een middeleeuwse heks

Zat aan de tafel bij een koning

En later was ‘k een stoere zeebonk

Of hoorde bij een toverkring

Ik kan mijn levens niet meer tellen

Op al de vingers van mijn hand

Maar één ding kan ik wel vertellen

Er is steeds wel een hecht verband

En ooit komt aan die rij van levens

Een wonderlijk en lieflijk eind

Dan ga ik naar het land van liefde

Waar elke dag het zonlicht schijnt

Daar wandel ik dan met mijn liefste

Die eeuwenlang al bij me hoort

Wiens stem ik doorheen al mijn levens

Diep in mijn ziel steeds heb gehoord.

Francine/Droomram 

08-12-2005 om 23:34 geschreven door miekemous(ria2)

Inderdaad de pietjes waren nogal zwart, en moeilijk herkenbaar

En nee het was geen schoenblink maar toneelcosmetica, die met gewone niveamelk te verwijderen was, dan nog een grondige gezichts verzorging en alles was terug in orde

De dienaar van dit blogje is een 150 groot vandaar het bankje heb het voor alles en nog wat nodig , ( tip 1) en ik zit voor de sint met het rode pakje aan op mijn knieën ( tip 2 )

Dank aan de bloggertjes die hebben meegedaan of toch eens goed zijn gaan zien

Jammer er was geen enkele speurneus onder ons die het geeft gevonden ,

Groetjes Ria

08-12-2005 om 12:36 geschreven door miekemous(ria2)

 Waarheen, Waarvoor

07-12-2005 om 10:08 geschreven door miekemous(ria2)

Iets waar nog weinige zijn in geslaagd maar voor de Sint ga ik graag op mijn knieën

07-12-2005 om 09:35 geschreven door miekemous(ria2)

06-12-2005 om 19:52 geschreven door miekemous(ria2)