Bewegingsfluisterende gedachtendans Welkom op mijn Blog over: "Mind Talks" en "Body Blues" of: "dansende kleuren"... .
30-06-2010
Loslaten...
Loslaten
Ik laat je los, mijn liefje, maar je loopt niet weg. Ik laat je zomaar gaan, en je komt steeds terug. Ik geef je alle vrijheid, en je blijft dicht bij mij. Ik zeg jou: 'ga nu toch!', en je smeekt om tijd, tijd die ik je niet kan geven, omdat jouw vrij-zijn overwint.
Wat je loslaat, bindt, uit een verlangen, dat, gevat in het heel - zijn, denkt als: éénsgezind.
Valentijn, de dag van de geliefden. Mooier is, elke dag te zien als die waar we elkaar in vreugde en liefde kunnen ontmoeten, waarderen en steunen. Akkoord, we zijn mensen, en de druk op ons 'ingepast' leven is enorm toch kunnen we, in de stilte van ons hart, voldoende energie vinden om even maar, elke dag iemand te verblijden. De volgende tekst schreef ik aan mijn beste vriend en vriendin, naar het besef van onze samenhorige verscheidenheid, maar toch één in onze inzet. Een 'licht' gedicht veeleer.
Rimpels, lichtflikkering. Rimpels op het water, gekraakt zonlicht, gebroken lichtlijnen. De wind draait, verandering van, rimpelingsrichting... . Het water, blijft wat het is... . Geen wind, geen gemis aan rimpeling. Ik, kijk recht in, het zonlicht, door niets verblind, dan blijheid en vrede, om wat is... .
Reeds enkele tijd loopt er een tijdelijke tenstoonstelling over 'Vondelingen' in het Brugse Memling museum, in de prachtige grote zolderverdieping. Ze is opgezet door beeldend kunstenaar Lieve Van Stappen. Het moge geweten zijn, maar ook nu in onze moderne tijden, zijn er wanhopige moeders die hun boreling te vondeling leggen, soms met zeer dramatisch gevolgen voor het kind. Het feit op zich dat je vondeling bent, tekent je voor de rest van je leven. Het waarom zij, niet in de warmte van hun moeders schoot konden opgroeien, moet een prangende vraag blijven bij dergelijke kinderen, als ze al het geluk hadden in leven te blijven. Het gegeven greep me zo aan, dat ik er een gedicht over maakte. Er staat namelijk een symbolische kleine kinderkist op een witte cirkel met daarvoor een foto van een kinderkleedje dat aanspoelt op het strand. Bezoekers kunnen daar ook een klein aandenken kwijt of een briefje met een tekst. Ik heb er mijn witte teddybeer neer gezet, die het kistje in zijn armen neemt, en op het kistje mijn gedicht gelegd in kruisvorm. Zo blijf ik betrokken bij deze kinderen. Ik kom uit een gezin van zes kinderen, maar kan me goed voorstellen wat vondeling zijn moet betekenen. Ook nu komt het in onze maatschappij voor. Gedenk, o, mens... !
Enkele weken terug,kregen we in de zeilclub het bericht dat een van onze vrienden, bestuurslid en zeilmonitor, betrokken was in een auto accident rond het Gentse. De bestuurster bleef vrij ongedeerd, de passagierster voorin, werd aan de nekwervels gekwetst en geopereerd, en stelt het goed. Mijn vriend Maarten, moest op intensieve blijven tot op heden, met een klaplong, enkele gebroken nekwervels en letsels aan het ruggemerg. Zijn toestand was heel kritisch, en is nu nog zorgwekkend, maar helemaal niet levensbedreigend meer. Het meest erge is, de vraag of alle bewegingsmatige functies ten volle zullen hertstellen. Hij is jong en in goede conditie. Dat geeft hoop. Hij is heel gedreven en trots, wat hem nu volledig uit het lood slaat, want hij weet intussen zeer goed wat zijn toestand op dit ogenblik is. Het wordt een lange weg van revalidatie, van geloof en doorbijten, vaak van pijn en uitputting, van droefnis en vertwijfeling, maar, een weg die hij moet en zal gaan, en die velen bereid zijn mee te gaan met hem. Het eindpunt is niet belangrijk, maar elke stap die wordt gezet. Maarten, beste vriend, ik schreef je een gedicht. We lezen het met zijn allen, om je moed te geven, kracht om over dit gebeuren heen te komen, kracht om te geloven in vriendschap, genegenheid, sportieve doorzetting en warme hulpvaardigheid.
Je hebt zo van die dagen, dat je te vroeg op bent omdat je vreest te laat te komen. Zo'n dag dat men je iets belangrijks gaat mededelen, en je ergens een beetje twijfels hebt. Een dag, met gietende regen en stormwind, waar je willens nillens doormoet, terwijl je warme bed zo uitnodigend vraagt bij haar te blijven. Maar, dan ga je door de regen, adieu warme wol, de twijfel achterna, met open ogen vragend om de zekerheid van iets. Dit is mijn dag! Bij mijn nieuwe medische controle, kreeg ik het zeer positieve nieuws, dat de verkalking van mijn gebroken been perfect is. De pijn in mijn knie, die af en toe ergerlijk naar voren treedt, is zenuwpijn, omdat men door alles heen heeft gesneden en heel diep, om de naald van 30 cm in mijn scheenbeen te steken. Dit is wellicht iets dat zal blijven hinderlijk aanvoelen, al kan ik het leren rekenen tot mijn tweede natuur. Alles went... . Ik mag dus gaan lopen en ook licht springen. De progressie daarvan zal afhangen van mijn eigen pijndrempel en toename van mijn conditie. Die is al bij al vrij goed gebleven, al kan je 2 maanden van een bijna volledige imobiliteit niet als gunstig ervaren. Maar, de kat kwam weer de volgende dag... . Zo vlug brengt men me niet van streek. Dus, deel twee van hertsel is aangevat. Alles doen om weer te kunnen dansles geven en te dansen (hedentijdse toneeldans. Al is een dansje voor de leute ook een stapje naar wat meer..). Ik kreeg ook een schriftelijke bevestiging dat mijn arbeidscontract in de musea verlengd is tot eind december 2010. Dat betekent ademruimte, levensruimte, tijd voor herordening. Zonder de steun van mijn enorme goede vriendinnen en vrienden, had ik misschien afgehaakt, en zitten tobben en kniezen, uitgeblust en diep gekwetst. Neen, ik ben scheppend, vol goeie moed, vol verlangen mijn medemens een hart onder de riem te steken. Ik heb een artikel in het Engelse 'Practical Boat Owner' van december, en zelfs de orthopedische hoofdchirurg die me opvolgt, was er van onder de indruk. Ik kreeg een dikke pluim voor mijn eigen revalidatie aanpak, en mijn moedig optreden tijdens de dramatische sequentie op de river Deben. Ik ervaar het als een kans om nog beter aan me zelf te werken. Alleen uit ervaring valt er te leren wie we wezenlijk zijn, wie ik Ben. Ik ben niet bitsig maar dankbaar. Al is niet elke dag er een van rozegeur en maneschijn. Ik geloof in de waarde van vriendschap, vertrouwen en liefde. December vorig jaar, dook ik ineen onder de druk van een vorm van vernedering en afwijzing. Juli, dook ik ineen onder de goedbedoelde hulp die in een drama omsloeg. Nu, zijn we weer een jaar verder, en mijn ziel zegt me: 'je bent op weg, mijn vriend, op de weg die jij moet gaan om geluk te brengen en te ontvangen'. Alles is OK, Alles IS! Ik zag zaterdag een prachtige regenboog net voor ik bijna in een enorme regenbui was gedoken om naar mijn moeder te gaan in Bredene a/z. Ik nam vlug enkele foto's. Het spectrum van het licht is wonderlijk. Toch, weet ik dat het ware Zijn, wit licht is. Alle kleuren zijn er in vervat, al zien we dat zo niet. Die regenboog getuigt van de rijkdom die wij als mens, 'wetend' in ons dragen. Laten we kleur bekennen, kleur aanbrengen in onze harten, kleurrijk leven en kleur schenken aan wie triest en vermoeid is. Intussen is het donker en klettert de regen striemend tegen het raam. Een immense bliksem met een hevige donderslag. Een wind die jaagt en zucht onder haar eigen kracht. Sacraal, levendig leven. Zijnsvormelijkheid in zijn meest natuurlijke verschijning. Wonderlijke zijnsexplosie.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (ex-)danser en choreograaf (33% handicap door arbeidsongeval in een theater in 1992).
Ik ben geboren op 26/11/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zijn en bewegen, digitale fotografie, zeilen, psychologie en filosofie.
Ik heb een heel intense passie voor alles wat met in beweging zijn te maken heeft. Na mijn licentie kinesitherapie, stapte ik in de danswereld en bouwde over de jaren heen, mijn eigen bewegingsleermethode uit. Ik geef avondles en stages.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).