Tegenwoordig moetje al geluk hebben om op de trein iets meer dan een tas koffie of een reep Snickers te vinden. In een niet zo ver verleden was dat wel even anders. In elke zichzelf respecterende IC trein reed er een restauratiewagen mee. Je kon er van een volledige 3 gangenmaaltijd genieten terwijl het landschap voorbij zoefde. OK, goedkoop was het allemaal niet maar het had wel iets. Als je tegenwoordig iets wil eten moet je het vooraf doen in het stationsbuffet en dat is ook niet echt goedkoop. In het beste geval op een Thalys & Co komt er nog iemand langs met koffie of cola en "that's it".
Kijk ook eens naar de mooie kleurtjes waarin dit Italiaans restaurant op wielen is beschilderd ! Het model is van Roco.
In november 1913 gaf de SBB groen licht voor de elektrificatie van de Gotthard lijn. Door het uitbreken van de eerste WO werd de SBB gedwongen steeds minder diensten te rijden wegens gebrek aan steenkool. Het zou tot 1920 vooraleer de ganse Gotthard lijn onder draad lag. In de herfst 1918 reden op zondag geen treinen meer uitgezonderd de melktreinen. Er was dan ook dringend behoefte aan elektrische locs.
In 1918 werd reeds opdracht te geven voor de bouw van 10 stuks van de bouwserie Be 4/6 (12303 t/m 12312), bedoeld voor personentreinen. In juli volgde een aanvullende bestelling van 30 stuks (12313 t/m 12342). Deze locs konden 75 km/u en hadden een vermogen van 428 kW ( 1° serie) tot 508 kW (2° serie).
Aanvankelijk zou het stroomsysteem voor 15.000 Volt, 16 2/3 Hz ingebouwd worden voor het stroomnet van de Gotthardbahn, maar vanwege de angst voor vervuiling van de isolatoren door het roet van de nog in gebruik zijnde stoomlocomotieven, werd een omschakelaar naar 7.500 Volt, 16 2/3 Hz, ingebouwd. Vanaf loc 12329 werd het stroomsysteem van 15.000 Volt 16 2/3 Hz standaard ingebouwd en werd afgezien van een omschakelaar naar 7.500 Volt.
In 1976 de laatste locomotief buiten dienst gesteld.
Onze Roco loc behoort tot de 2° bouwserie. Oorspronkelijk waren de locs bruin geschilderd, later werd dit groen. Deze loc rijdt historische nostalgie ritten, uiteraard met passende rijtuigen. Liefhebbers om mee te rijden zijn er genoeg.
Het is een machtig zicht als de loc langzaam optrekt en je de imposante drijfstangen ziet bewegen.
Tussen 1965 en eind jaren '70 werden in totaal 4 series van deze 6 delige treinstellen uitgebracht. Ze reden jarenlang o.a. de verbinding tussen Zurich en Wenen (vandaar de naam Transalpin express). Deze treinstellen waren zeer geliefd bij de reizigers door hun groot comfort, zetelverdeling 2+1 met plaats tussen de zetels voor bagage, zelfs in de 2° klasse. Men sprak van de TEE voor de "kleine man".
Bij de eerste reeksen konden de vensters nog open, bij de latere versies en na de modernisering begin jaren '90 werd airco voorzien en konden de ramen niet meer geopend worden. In 2008 was het uiteindelijk "exit" reeks 4010 na meer dan 4 decennia hoogwaardige dienst.
Het model op mijn baan is van Roco in de laatste beschildering waarin deze treinstellen dienst deden.
De reeks 4010 in werkelijkheid, let op het interieur (2° klasse), hier kan onze NMBS nog wat van opsteken!
In de jaren '50 had de ÖBB nood aan nieuwe sterke locomotieven voor snelle treinverbindingen. De reeks 1110 werd geleverd vanaf 1955-56. Deze machines waren 120 km/u snel wat ze indertijd tot de snelste locserie van de ÖBB maakte. Omdat het gewicht per as maximaal 18 ton mochtbedragen werden het 6 assige locs. Met hun 3000 KW waren ze bovendien ook één van de sterkste series van die tijd. Van de 20 gebouwde exemplaren zijn er nu nog 9 behouden gebleven. Ze zijn weliswaar in 2003 uit de normale dienst verdwenen maar komen nog regelmatig op de baan voor speciale ritten.
Ons model is van Roco en heeft ook al meer dan 25 jaar dienst gedaan. Ik heb deze loc nog enkele jaren als analoog model laten rijden vooraleer digitale systemen op de markt kwamen in de jaren '90. De loc heb ik zelf omgebouwd, toen kwam daar nog freeswerk en solderen aan te pas. De loc rijdt nog steeds met zijn eerste decoder (LE130 van Lenz) rondjes op de modelbaan.
Begin jaren '90 begon de DB uit te kijken naar een vervanger voor de sneltreinlocs van de serie 103. Dit resulteerde in 1995 met de oplevering van 145 locomotieven van de nieuwe serie 101. Het zijn 4-assige locs met een max. vermogen van 6400 kW en ze mogen tot 220 km/u rijden in Duitsland, in Oostenrijk maximaal 200 km/u. De echt hele snelle verbindingen van de voormalige reeks 103 hebben ze echter nooit helemaal overgenomen, deze zijn vooral naar de ICE treinstellen gegaan.
Het model van de 101 is van Roco en wordt op de 4 assen aangedreven zodat de loc een grote trekkracht heeft. Een achttal 30 cm wagens bergop trekken (3% helling) is geen enkele probleem. Momenteel trekt deze loc een 5 tal wagens in de ICE kleuren (wit-rood). In Duitsland worden zulke treinen (ook de ICE's in dezelfde kleur) liefdevol "Weisswurst" genoemd. Onze"Weisswurst" komt van Munchen en is op weg naar Oostenrijk wat overigens in het echt ook dagelijkse kost is.
In de jaren '60 van vorige eeuw (wat voel ik me ineens oud) waren deze 26.4m personenwagons het modernste wat de toenmalige DB had te bieden. Van airco was toen nog geen sprake maar de raampjes konden wel open wat ook zijn charme had.
De wagons van Roco zijn onverkort (30cm) en zijn kortgekoppeld. Als je haaks op de rijrichting tussen de wagons kijkt zie je een luchtspleetje van 1 mm maar dat is toch heel wat beter dan de 1 tot 1.5 cm van weleer. Als je iets schuiner op de rijrichting kijkt lijkt het of ze perfect aaneensluiten. Persoonlijk vind ik kortkoppelingen één van de knapste uitvindingen van de laatste 25 jaar, samen met de digitalisering.
Onze modelspoorwegen zijn (gelukkig) niet meer te vergelijken met de toestanden van 30-40 jaar geleden! We waren toen al heel blij met personenwagens van 27 cm (1/100) want vroeger waren ze nog korter !
Langzaam rijdt een V100 van de Oostenrijkse privé goederentransportfirma Cargoserv het station binnen. De reeds bejaarde loc is in een fris kleurtje gezet en slijt hier zijn laatste jaren. Deze loc trekt een lichte goederentrein bestaande uit containerwagons van Duitsland naar Oostenrijk.
De V100 (latere baureihe 211-212) werden gebouwd in de jaren '50. Deze dieselhydraulische locs hadden een vermogen van 1100pk (serie 211) of 1350 pk (serie 212). Deze locs konden maximaal 90km/u aanhouden en trokken zowel lichte personen- als goederentreinen. De DB heeft er later een aantal verkocht aan o.a. de Oostenrijkse ÖBB. De DB locs reden tot 2001, de Oostenrijkers tot 2003. Eén exemplaar kwam terecht bij de Oostenrijkse privé onderneming Cargoserv die deze gebruikt om te rangeren in Linz.
Het model is van Brawa en heeft een 21 polige stekkerverbinding naar de locdecoder. Typisch Brawa : een mooi model maar niet zeer gebruiksvriendelijk om de kap af te nemen om bvb. een decoder te steken. De rij eigenschappen daarentegen zijn prima, je hoort de loc amper rijden en de trekkracht is goed.
Op de S-Bahn van Wiesel zie je regelmatig ook deze oudere dieseltreinstellen rijden. Op de tweede foto zie je tussen het Duitse treinstel 634 en de Oostenrijkse 1044 een nieuwe kruiswissel (zgn. "Engelsman") klaar liggen. Er zijn een aantal nieuwe verbindingssporen gepland om Wiesel Hbf. te verbinden met het nieuwe kopstation Wiesel-Ost.
De reeks 634 is ontstaan uit de verbouwing van de oorspronkelijke reeks 624 van dieseltreinstellen die dateren van de jaren '60. Ze konden 120 km/u aanhouden en reden meestal 3 delig. De 2 buitenste rijtuigen hadden een aandrijving, de middenwagen niet. Eventueel kon nog een tweede middenrijtuig worden toegevoegd. Een aantal treinstellen werd ook omgebouwd om 140 km/u te rijden.
Het model op de modelbaan is van Bemo, Het was één van de eerste 16.5 mm normaalspoormodellen van deze smalspoorfabrikant.
De Köf III is de kleine "ukkepuk" onder de Duitse locomotieven. Vanaf de jaren '50 ontstond de nood aan sterkere (diesel) rangeerlocomotieven. Zo ontstond de "Köf", hiervan bestonden verschillende series. In de jaren '90 werden de series 333 en 335 uitgerust met afstandsbediening, er moest geen machinist meer op de machine zelf zitten. De series 331 en 332 werden niet aangepast en verdwenen uit de dienst. Deze kleine 2-assige locs waren uitgerust met een dieselmotor van 177 kW met een hydraulische koppeling, zoals bij de meeste Duitse diesellocs. Zulke hydraulische koppeling zorgt ervoor dat de dieselmotor altijd even snel draait maar de loc toch kan vertragen of versnellen. Deze locjes zijn max. 45km/u snel. In 2010 kregen een aantal locs van de serie 335 een nieuwe motor die de roetuitstoot met 90% reduceerde !
Het model is van Roco, ik heb er indertijd een N-decoder ingebouwd en het ding doet het nog steeds prima. De trekkracht is ruim voldoende om er enkele wagons mee voort te trekken.
Loc 52 1817 staat startklaar voor een extra stoomrit. Heel vroeg in de morgen werd de ketel al opgestookt zodat de machine vanaf een uur of 8 onder druk staat om te kunnen vertrekken. Het stoomweekend is tot nu toe een groot succes. Het mooie weer heeft ook flink geholpen om veel volk op de been te krijgen.
In 1968 werden een aantal (450) locomotieven van de reeks 50 omgenummerd naar de nieuwe serie 52. De oorspronkelijke reeks 50 werd vanaf 1939 als zgn."eenheidslocomotief" gebouwd. Deze locs waren eenvoudig van constructie, er werden er zo veel mogelijk (+-7000) van gebouwd om als goederenloc voor de Wehrmacht transporten af te handelen. Ondanks verliezen in de oorlog bleven er bij de DB meer dan 2000 stuks rijvaardig na 1945. Deze locs konden 80km/u rijden en dit in beide richtingen zodat een draaischijf niet strikt noodzakelijk was. Ze reden planmatig goederentreinen bij vele spoorwegmaatschappijen in gans Europa tot laat in de jaren '80, tot in Turkije toe!
De locomotieven van de bouwserie Rh 2045 zijn dieselhydraulische locomotieven van de Oostenrijkse spoorwegen.
Begin jaren '50 waren de meeste spoortrajecten in Oostenrijk hersteld en besloot de ÖBB om diesellocomotieven te laten bouwen en gaf opdracht aan de Lokomotivfabrik Floridsdorf voor de bouw van 20 diesel locomotieven van de bouwserie Rh 2045. De lcomotieven werden ingezet op de Semmeringbahn en ook op de Pyhrnbahn. Later werden de locomotieven ingezet op de zijlijnen voor zowel het personenvervoer als het goederentransport. In 1993 werd de laatste locomotief van de bouwserie Rh 2045 uit dienst genomen.
Deze hoekige machines waren verre van mooi te noemen maar net daarom hadden ze een bepaalde uitstraling. Het model van Roco is reeds meer dan 25 jaar oud. Ik herinner me nog dat er stukken van de ballastblok moesten weggefreesd worden om plaats te maken voor de decoder. In werkelijkheid zijn deze machines al 25 jaar buiten dienst maar bij mij kan je deze loc nog regelmatig zien rondtoeren of rangeren op de baan.
De stoom vierdaagse is in volle gang. Op de draaischijf staat de BR35 van de DR. De reeks 35 is de tegenhanger van de reeks 23 van de DB. Tot 1970 was dit ook in Oost-Duitsland de serie 23, toen werden ze hernummerd tot de serie 35. Beide series hebben dus uiteraard vele punten gemeen. Deze reeks was vanaf de jaren 50 in dienst voor lichte en middelzware reizigerstreinen. Op vlakke baan konden ze 110km/u aanhouden. Ze reden planmatig tot in 1977. Eentje (35 1113) werd terug in dienst genomen wegens de energiecrisis in Oost-Duitsland en bleef nog in normale dienst tot 1985. Een zestal van deze locs bestaan nu nog steeds.
Ons model is van Roco, het is een mooi gedetailleerde loc met goede rijeigenschappen.
De bouwserie 98 in Duitsland bestaat uit een losse verzameling van allerlei zgn. "Länderbahn" locs van vroegere spoorwegmaatschappijen uit Pruisen, Beieren, Saksen, Wurtemberg, enz. . Van sommigen werden er maar 1 of 2 exemplaren gebouwd!
Deze loc is een speciaal geval, het is een zgn. Mallet locomotief. De stoom die via 4 cylinders de 2 achterste assen aandrijft gaat niet rechtstreeks naar de schoorsteen maar naar 4 extra cylinders die onder (lagere) druk de 2 voorste assen aandrijft. Daardoor hadden deze locs een beter rendement maar waren technisch veel complexer. De machinist moest zijn machine ook zeer goed kennen om er het beste uit te halen. Op het Europese vasteland kom je dit systeem weinig tegen, In Engeland en de VS waren "Mallets" veel meer ingeburgerd.
Het model op de foto is van Gützhold. Niet goedkoop maar wel kwalitatief op een hoog peil. Het is een prachtig schouwspel om de aandrijfstangen te volgen bij traag rangeren. De trekkracht is meer dan ok en je hoort de aandrijving bijna niet. Digitaal is vanzelfsprekend. Een echte aanwinst voor wie eens iets niet alledaags wil zien rondtoeren op de modelbaan.
Er heerst een gezellige drukte op het emplacement van de HEW (Historische Eisenbahn Wiesel). Met het oog op het komend Hemelvaartweekend wordt alles van stal gehaald wat kan rijden. Tegen donderdagmorgen moet alles rijklaar zijn en blinken. De lange weekends in mei zijn het hoogtepunt van het jaar voor stoomlocfanaten. Er zijn speciale ritten voorzien en allerhande activiteiten. Als je geluk heb mag je mee op de stoomloc. Je beste kostuum wel best thuislaten. Kolen hebben nu éénmaal de neiging alles en iedereen zwart te maken!
Deze zware sneltreinlocomotieven werden in 3 bouwseries aan de toenmalige Deutsche Reichsbahn geleverd. De eerste 10 exemplaren werden in 1926 geleverd (2340kW), de tweede serie (2580kW) in 1927 en tenslotte in 1932-1933 de laatste serie (2944kW). Twee exemplaren gingen verloren in WO II en eentje na een ongeval in 1967. De overige 18 exemplaren werden in 1968 door de DB hernummerd in de serie 116. In de jaren '70 werden deze machines geleidelijk aan buiten dienst genomen, de laatste in 1980.
Deze locs hebben een redelijk speciale aandrijving (zgn. Buchli-Antrieb). Een bovenliggende motor drijft via een groot tandwiel de onderliggende as aan. Er zijn zo 4 motoren voor de 4 aangedreven wielen en aan elke kant van de loc ligt nog een niet aangedreven loopas. In Duitsland was dit de enige loc met een dergelijke aangedrijving. In Zwitserland en Frankrijk daarentegen kwam dit systeem veelvuldig voor.
Het model op de foto is van Roco. Ik heb altijd al een zwak gehad voor oude elektrolocomotieven en dit model is er daar één van. Met aandrijving op 4 assen is dit een sterk trekpaard dat geen problemen heeft met het trekken van de 4 personenrijtuigen (30cm). Ik heb ooit de test gedaan met 8 rijtuigen en ook dat ging probleemloos, ook op de lange 3% hellingen in spiraalvorm.
Onderstaande foto geeft aan hoe de kracht van de motor op de wielen wordt overgebracht.
In de jaren '20 van vorige eeuw hadden de Oostenrijkse spoorwegen behoefte aan een sterke elektrische loc voor rangeerdiensten en lichte treindiensten. De maximale snelheid lag bij 40 km/u en ze konden 540 kW continue vermogen leveren wat behoorlijk veel was voor die tijd. Ze bleven zonder grote verbouwingen probleemloos hun diensten leveren tot ze in de jaren '90 aan de kant gezet werden na ongeveer 70 jaar dienst!
Die goede prestaties zijn er jammer genoeg niet bij het model dat door Roco werd uitbracht. De trekkracht van dit model is werkelijk beneden alles. Het is mechanisch één van de grootste miskleunen die Roco ooit heeft uitgebracht. Met 2 lichte goederenwagens zit je al aan het maximum dat dit locje nog zonder problemen op een 3% helling kan trekken. Zonde want het is voor de rest een mooi locje!
De Duitse reeks 232 zijn van oorsprong Sovjet locs, gebouwd in de jaren '70 in Lugansk (huidig Oekraïne). De DR schafte er zich ook een aantal aan. Na de "Wende" zijn ze in gans Duitsland te zien voor zware goederentreinen. Deze vanaf 1970 gebouwde 6 assige locs hebben een vermogen tussen 2200-2940 kW afhankelijk van de bouwserie. De bijnaam "Ludmilla" komt van de werkplaats in Leipzig waar ze destijds hun onderhoud kregen.
Het model komt van Roco, ik heb er 2 exemplaren in verschillende beschildering van rondrijden. Uiteraard, zoals in werkelijkheid met goederentreinen.
De Zwitserse Re10/10 is een benaming die zowel bij de SBB als in de vakliteratuur gebruikt wordt voor een dubbeltractie bestaande uit de locomotieven Re4/4 en Re6/6. De maximale snelheid is afhankelijk van de versie van de Re4/4 maximaal 140km/u. Dat lijkt misschien niet zo sensationeel hoog maar veel belangrijker hier is de trekkracht van deze combinatie die bijna uitsluitend gebruikt wordt voor het goederenvervoer op de Gotthard en de Lotschberg-Simplon baan. Op het Gotthard traject wordt het treingewicht beperkt tot 1300 ton, niet omdat de locs niet sterk genoeg zouden zijn maar wel omdat de koppelingen tussen de wagons niet meer belasting aankunnen op dit traject met hellingen tot 26 promille. Om die reden wordt meestal nog een derde loc (Re4/4) achteraan de trein gezet om bij te duwen met de bedoeling zo de koppelingen te sparen. Een Re4/4 heeft een vermogen van 4650 kW, de Re6/6 doet daar nog eens 8000kW bij!
Beide modellocs zijn soundlocs van Roco en net als het origineel zijn ze aangedreven op alle 10 assen wat een fenomenale trekkracht oplevert. Ze rijden net als het voorbeeld in dubbeltractie. Met 2 motoren op in totaal 10 aangedreven assen trekken ze de zwaarste goederentreinen bergop.
De Baureihe 103, voor 1968 bekend als E03, was een zware en krachtige zesassige elektrische loc bestemd voor zeer snelle reizigerstreinen van de DB en later DB AG. De serie 103, met haar gestroomlijnde uiterlijk, was vanaf 1970 het paradepaardje van de DB en tot aan de indienststelling van de Baureihe 101 en de ICE treinstellen vormde zij de ruggengraat voor het trekken van de IC treinen in Duitsland. Met een uurvermogen van 10.400 kW (13.900 pk) geldt de 103 nog steeds als een van de sterkste (elektrische) locomotieven met een enkelvoudig frame ter wereld. Deze serie waren de eerste locs van de DB die in planmatige dienst meer dan 200km/u reden. Rond 2000 werden deze locs stilaan verdrongen door de nieuwe reeks 101.
Vrijwel alle bekende modelspoorfabrikanten hebben een model van de Baureihe 103 in hun assortiment. Het model op mijn baan is van Roco in de "oriëntrode" lange versie zoals ze de laatste jaren bij de DB AG rondreden.
De reeks 4024 van de Oostenrijkse spoorwegen, ook bekend onder de naam "Talent" is een door Bombardier gebouwd treinstel voor voorstadsverkeer of korte trajecten met veel stopplaatsen. Je vindt ze in 3 of 4-delige, als diesel of elektrisch, aangedreven versies. Buiten Oostenrijk en Duitsland, vind je deze treinstellen ook nog terug in Hongarije, Slowakije, Zwitserland en bij een aantal private spoorwegmaatschappijen.
Ons model is de 4-delige elektrische versie gebouwd voor de Oostenrijkse spoorwegen (1996-2003).
Het model komt van Brawa en is uiteraard DCC digitaal gestuurd maar heeft bovendien ook nog een geluidsdecoder. Niet alleen motorgeluid en geluidshoorn maar ook het typisch geluidje als de deuren gaan sluiten voor het vertrek kan weergegeven worden.
