‘Een Franse vriend vroeg me mee om champignons te gaan zoeken. Drie uur lang hebben we gezocht om slechts een handjevol te vinden. Mijn Franse vriend was verrukt: Die gaan we vanavond heerlijk klaarmaken met een omelet. Hij maakte ze met enthousiasme klaar en zat heerlijk te smullen, een feest vond hij het. Ik keek het verbaasd aan. OK het smaakte, maar om nu te zeggen dat het zo geweldig was. We hebben er wel drie uur voor moeten zoeken en uit de supermarkt smaken ze net zo goed’. Dit aldus een Nederlandse gast die onlangs bij ons was. Hoe duidelijk komt hier het cultuurverschil naar voren tussen Nederlanders en Fransen. Voor Fransen is het de gewoonste zaak om in september en oktober op zoek te gaan naar champignons en je koopt ze misschien op de markt, maar zeker niet in de supermarkt. Op de gekste plekken langs het bos zie je auto’s geparkeerd staan en is het ineens voor mannen geoorloofd om met rieten mandjes rond te lopen. De dagelijkse gesprekjes gaan er over. Je vraagt naar elkaars ‘vangst’ of het wel of niet een goed seizoen is en je houdt angstvallig je beste vindplek geheim. Het heeft wel wat vind ik. Wij leren nu veel over paddestoelen. En ik geef eerlijk toe dat ik daar in Nederland geen interesse voor had. Ik ben een echte ‘stadse’. Maar hier is alles anders. Nu we op het platteland wonen leren we meer over het ‘echte’ leven, zoals ik altijd zeg. Dus zoeken wij ook naar paddestoelen (is in Nederland trouwens verboden) en leren welke het lekkerst zijn en ook vooral welke je niet moet eten. Laatst hadden we ‘girolles’ gevonden. We hebben vriend Laurent uitgenodigd ze te komen eten, met een omelet natuurlijk. Eigenlijk een beetje laf, want we dachten als hij het durft, dan zullen ze wel goed zijn. Maar toch, in een dorpje even verderop wonen Engelsen, gespecialiseerd in de ecologie (de relatie tussen een organisme en zijn omgeving). Vorig jaar was er grote hilariteit omdat de hele Engelse familie was opgenomen in het ziekenhuis na het eten van giftige paddestoelen. Het zal je maar gebeuren.

24-10-2006 om 14:06 geschreven door Sabine

Het is een doordeweekse woensdag. Monsieur Leotard van 73, lange baard en overall, komt ons een door hem zelfgebakken brood brengen. Een echte ronde pain de campagne van veel graansoorten  en gebakken in een echte stenen broodoven naast zijn boerderij. Het meel heeft hij weer gehaald bij mijn andere buurman, Monsieur Hortail die molenaar is. Geweldig zo’n onverwacht bezoek! Hij is niet de enige. De burgemeester van dit wel 60 inwoners tellende dorp, komt regelmatig vragen hoe het gaat. Mijn buurvrouw van de overkant komt vaak met een plant of bloem uit de natuur met de uitleg erbij hoe we die kunnen gebruiken als kruiden of voor een thee. Weer een ander komt fruit brengen waarvan hij weet dat wij het niet hebben in de tuin. En dan moet je weten dat de dichtstbijzijnde buur op 1,5 km woont. Bijna alle huizen en boerderijen in Mornans liggen erg verspreid, maar je bent daardoor nog zeker niet eenzaam en alleen. De mensen hier bewonderen ons omdat we zo ontzettend snel geïntegreerd zijn, maar dat komt niet op de laatste plaats door deze mensen zelf. De historie van deze omgeving gaat ver terug en laat zien dat hier veel oorlogen woedden zoals de godsdienstoorlog en de eerste wereldoorlog. Die hebben hier beiden erg veel leed veroorzaakt. Het heeft de mensen sociaal gemaakt in de zin van: ‘dat willen we nooit meer’. Vroeger zijn in deze omgeving veel mensen en ook kinderen opgevangen. Ze kwamen naar het platteland om onder te duiken of  aan te sterken. Vandaag de dag is die sociale inslag dus nog steeds goed te merken. Er is hier een kindertehuis in Bourdeaux (een dorpje van 500 inwoners) en een opvanghuis waar gescheiden ouders uit de hele Rhone-Alpes hun kinderen kunnen ontmoeten. Verder zijn er veel pleeggezinnen en ook lopen er aardig wat geadopteerde kinderen rond. Wie had dat gedacht op dit rustige stukje platteland. Je begrijpt dat het er op een school met 110 kinderen dan toch net even anders aan toe gaat dan elders. En Cedric, die is zich er heel goed van bewust, hoe gelukkig hij is dat hij een vader èn een moeder heeft.

24-09-2006 om 00:00 geschreven door Sabine

Hoe idyllisch is het landschap maar wat verraderlijk zijn die bochten. Ik kreeg vanochtend het bericht dat mijn buurvrouw van 67 jaar met haar auto in een weiland is beland en nu met een gebroken schouder, bekken en enkel in het ziekenhuis ligt. Ze had nog geluk, want ze is op 10cm na rakelings langs een betonnen paal geschoten. Het is een Française die hier is geboren en getogen, dus dan verwacht je niet dat ze zich zo laat verrassen door de bochten. Dat het mij overkomt, zo’n Nederlandse die alleen maar rechte wegen gewend is. Het gebeurde toen ik met Cédric uit Montelimar kwam. Het was invallende nacht. De weg van Dieulefit naar Bourdeaux zit vol met bochten. Op een bepaald moment zag ik een lichtje branden op het dashboard. Ik zat in een bocht dus kon niet kijken. Toen ik uit die bocht was, dacht ik; zo nu kan ik kijken. Ik kijk op het dashboard en toen ik weer terugkeek, zat ik plotseling in een bocht. Ik had direct door dat het mis was. Ik haalde de bocht niet en kwam parallel aan de weg in de greppel terecht. Cedric natuurlijk erg geschrokken Gelukkig reden we de berg op, want ik moet er niet aan denken, wat er gebeurt zou zijn bergafwaarts. Afijn we hadden niks, alleen de auto zat rechtsvoor in elkaar. Kosten 1000 Euro! Dat hakt er in. Zeker als je bedenkt dat ik 22 jaar all-risk verzekerd was en nooit een aanrijding heb gehad. Nu ben ik sinds 6 maanden WA verzekerd. Tjakka!

Andere Nederlanders die hier net een camping begonnen zijn, overkwam hetzelfde. Ze hadden voor het eerst van hun leven een nieuwe auto, zo’n stoere terreinwagen. Op een keer namen ze een bocht op een landweggetje te snel, probeerden te corrigeren en gleden daardoor nog meer weg en gingen drie keer over de kop de berg af.. Mooie nieuwe auto total-loss. Gelukkig hadden ze zelf slechts een beetje spierpijn. Dat is dan weer het voordeel van een terreinwagen. Moraal van dit verhaal: geniet van het mooie Frankrijk, maar let extra goed op de bochten!

10-09-2006 om 00:00 geschreven door Sabine

Onze zoon van acht heeft de Tour de France gefietst! Althans de inspanning was er gelijk aan. Hij is met school van het noorden van de Drôme naar het zuiden gefietst en heeft in vijf dagen 213 km afgelegd. Heuveltje op en heuveltje af (in Nederland zouden we zeggen berg op en berg af, want de hoogste berg was wel 700 m hoog). Hij heeft een prachtige prachtige en vooral dure Loekifiets met wel drie versnellingen waar zijn vriendjes in Nederland vol bewondering naar keken. Nou volgens Franse begrippen was die prachtige Loekifiets maar niks, want hij moest toch echt 21 versnellingen hebben op zijn fiets. Niet dat die kinderen weten hoe ze er mee om moeten gaan, maar dat is een andere zaak. Nou hij heeft het toch maar mooi gedaan op zijn Loekifiets. Tussen maart en juni hebben ze getraind. Een aantal kinderen had eerst helemaal geen fiets en sommigen konden zelfs niet eens fietsen! Dat is een geweldig verschil met Nederland. Thierry en ik hebben de trainingen begeleid. Ik weet niet of jullie wel eens geprobeerd hebben een kind een weg omhoog te laten fietsen van enkele kilometers, maar ik kan je verzekeren dat het een enorme creativiteit vergt. Toch was het mooi om te zien hoe ze gedurende het voorjaar met sprongen vooruit gingen. Cédric was uiteindelijk zeer gemotiveerd om ‘La Traversée de la Drôme à Velo’ te gaan doen. Er deden 750 kinderen mee en om het verkeer niet te ontregelen had elke klas een eigen route. De klassen werden begeleid door hun leerkrachten en ouders. Thierry heeft één dag meegefietst en vond het een geweldige ervaring. De laatste dag hebben we ze toegejuicht toen ze over de finish kwamen in Buis-les-Baronnies. Onderweg naar de finish kwamen we ze tegen, zwoegend en zwetend bij 28 graden een berg op van 700 m hoog. We zijn toen gestopt om ze aan te moedigen en stonden met tranen in onze ogen, zo geweldig was het om te zien hoe die kleine mensjes hun best deden en vooral niet in de bezemwagen wilden. Die reed namelijk achter elke klas met de bagage en met eten en drinken. Konden de kinderen echt niet meer dan mochten ze in de bezemwagen mee. Maar daar is niet vaak gebruik van gemaakt. Daar waren ze te stoer voor.

10-09-2006 om 00:00 geschreven door Sabine

04-09-2006 om 12:09 geschreven door Sabine

04-09-2006 om 00:00 geschreven door Sabine