Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
29-08-2012
The Doors - Riders on the Storm
The Doors - Riders on the Storm
Om ze te beluisteren klik op de foto
The Doors is een Amerikaanse band uit de
jaren 1965-1973. De naam is ontleend aan 'The Doors of Perception', de
titel van een boek van Aldous Huxley, die op zijn beurt de frase had
ontleend aan een gedicht van William Blake: "If the doors of perception
were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite". Omdat
de beeldbepalende zanger van de band, Jim Morrison, in de zomer van
1971 overleed, zijn sommigen van mening dat de band met zijn wegvallen
ophield te bestaan. The Doors maakten rockmuziek met psychedelische
melodieën en poëtische teksten.
De leden van de band schreven hun
werk meestal onder invloed van de drugs zoals LSD. In de originele
bezetting zagen zes studioalbums het licht. Na de dood van Jim Morrison
in 1971 werden nog twee studioalbums met nieuwe nummers uitgebracht,
waarop Ray Manzarek en Robby Krieger de zang overnamen. Na bijna 30 jaar
kwam het tot een reünie. Onder impuls van gitarist Robby Krieger en
keyboardspeler Ray Manzarek, aangevuld met Ian Astbury als vervanger van
Jim Morrison, bereisden ze concertzalen onder de naam The Doors of the
21st Century. Drummer John Densmore weigert tot op heden deel te nemen
aan een reünie. Zijn opstelling leidde in juli 2005 tot een rechtszaak
die hij won. Het gevolg hiervan is dat de band vanaf november 2005 de
naam Riders on the Storm draagt. ...
Showaddywaddy
was een populaire popgroep in de jaren zeventig en begin jaren '80. De
leden komen uit Leicester (Engeland). Ze waren experts in het maken van
covers van hits uit de jaren '50 en gingen gekleed als Teddy Boys.
Santana is een latinrockband die eind jaren zestig is opgericht door Carlos Santana; gitarist, naamgever en de enige constante factor in alle samsntellingen die deze band heeft gekend.
In 1966 richtte Carlos Santana samen met bassist David Brown en toetsenist Gregg Rolie de Santana Blues Band op. Hoewel de band de naam van Carlos Santana droeg (het was van de muzikantenvakbond verplicht om de band naar de muzikale leider te noemen) was het meer een collectief zonder leider. Na verloop van tijd werd de naam ingekort tot Santana en op 16 juni 1968 maakte de band zijn debuut in de Fillmore. In 1969 maakte Carlos Santana zijn albumdebuut op The Live Adventures of Mike Bloomfield and Al Kooper van Mike Bloomfield en Al Kooper.
John Cameron Fogerty (Berkeley, Californië,
28 mei 1945) is een Amerikaans singer-songwriter. Hij is vooral bekend
als voorman van de rockgroep Creedence Clearwater Revival.
Karakteristiek is zijn raspende stem en pakkende gitaar-riffs.
Het is ergens in de Vlaanders tussen de mooie eenvoud van de velden ligt er het kleine dorpje waar ik ooit de vriendschap vond Ik werd bekoord door al het mooie wat de natuur te bieden heeft Schitterend is al z'n glorie daar waar ik ooit mijn hartje bond Het boerenleven tiert er welig daar waar de tijd had stil gestaan geen chaos van het drukke leven de straatjes zijn er romantisch rustig Het plekje ergens in de Vlaanders waar elke morgen de mensen groeten daar heb ik mijn rust gevonden daar voel ik mij blij en lustig In de vroegste ochtenduren als de nevel de vlakten vergrijst als ik en jij daar samen wandelen langs beekjes omzoomd met waterstruiken Waar een toonbeeld wordt gezet hoe het leven eigenlijk kan Waar ik,...en jij hier uit de Vlaanders de eenvoudgeuren kunnen ruiken...
Daan Stuyven is een Belgische singer-songwriter en muzikant , geboren 24 september 1969.
Opgeleid als grafisch ontwerper maar met een onweerstaanbaar geluidenpanorama in zijn hoofd, sloeg Daan de weg van muzikant in.
Hij
begon zijn muzikale carrière midden de jaren 80 als backing-vocals
zanger bij enkele groepen. Hij was de bezieler van de band Citizen Kane
waarmee hij het in 1988 schopte tot in de finale van Humo's Rock Rally.
Daarna
speelde hij nog in verschillende andere groepen Volt (elektronische
muziek) en Running Cow (rock), beide groepen zijn wel regelmatig te
horen op Studio Brussel, maar echt succes halen ze niet en de groepen
blijven niet lang bestaan.
Vanaf 1999 gaat Daan -naast Dead Man
Ray- solo onder zijn eigen naam. Hij brengt zijn debuut-CD uit met de
songs die hij tussen zijn verschillende projecten door heeft opgenomen.
Dit album krijgt de naam Profools mee.
Ondertussen worden zijn
kwaliteiten ook opgemerkt door verschillende gerenommeerde Belgische
filmproducenten en mag hij zijn kunnen tonen met aardig wat succes. Hij
componeerde o.a. muziek voor de films : Verboden te zuchten van Alex
Stockman, Meisje van Dorothée Vandenberghe, Un Honnète Commerçant
van Philippe Blasband, Daan ontvangt voor zijn filmmuziek de Jozef
Plateau-prijs en werd gevraagd als jurylid voor het filmfestival 2003 te
Gent.
In 2002 brengt hij zijn tweede solo-album uit Bridge
Burner. De culthit Swedisch designer drugs werd stevig gedraaid op de
radio. Terwijl de muziek van Dead Man Ray steeds beklijvender wordt,
lijk Stuyvens solowerk steeds nadrukkelijker richting dansbare pop te
evolueren.
Daan verhuist van Antwerpen naar Brussel en werkt
tijdens de winter 2003-2004 aan zijn nieuwe CD Victory die gereleased
wordt op 26 april 2004. De single Victory bracht Daan uit in februari
2004 en werd een hit.
Hot Chocolate was een Britse discoband van
de jaren 60, 70 en 80 en werd opgericht door Errol Brown (oorspronkelijk
van Jamaica). De bandnaam The Hot Chocolate Band werd verzonnen door
Applemedewerkster Mavis Smith, dit werd echter al snel afgekort.
Brown
begon zijn muziekcarrière met het maken van een reggaeversie van John
Lennons "Give Peace A Chance", maar er werd hem verteld, dat hij
toestemming nodig had. Tot Browns verbazing werd hij benaderd door Apple
Records, aangezien John Lennon zijn versie goed vond en kreeg
vervolgens een contract aangeboden bij Apple Records.
Vervolgens
werkte de band samen met producent Mickie Most aan vele singles,
waaronder Love Is Life (1970), Brother Louie (1973) en Emma (1974), en
geleidelijk introduceerden ze hun karakteristieke funky geluid. Het
succes van de band was in de Benelux matig in de beginperiode, maar Hot
Cholocate bleef gestaag produceren. Toen in 1975 de discoperiode
aanbrak, brak ook Hot Chocolate door en had met name in het Verenigd
Koninkrijk grote hits, zoals You Sexy Thing (1975), So you win again
(1977), Every 1's A Winner (1978), No doubt about it (1980), Girl crazy
(1982) en It Started With A Kiss (ook 1982). In 1987 maakte Ben Liebrand
remixes van oude hits van Hot Chocolate; You sexy thing (remix) stond
maar liefst 29 weken in de Nationale Hitparade maar kwam nooit hoger dan
de 29e plaats.
Errol Brown begon vervolgens tevens aan een
weinig succesvolle solocarrière met uitzondering van één kleine hit:
Personal touch (1987). In 2003 ontving Brown de Order of the British
Empire (equivalent van de ridderorde) en in 2004 de Ivor Novello Award
voor zijn uitmuntende bijdrage aan de Britse muziek. Hot Chocolate is
echter nog niet opgehouden en blijft doorgaan met tours en optredens.
In
1975 verliet basgitarist Tony Wilson de groep omdat hij het niet eens
was met de met de verzoeting en vercommercialisering van de sound die
Errol Brown voorstond. Tony scoorde in 1977 één hit in de Benelux, I
like your style.
Serena
Ryder (born December 8, 1983 in Toronto, Ontario) is a Juno
Award-winning Canadian singer/songwriter and guitarist who grew up in
Millbrook, Ontario.
Ranging musically between folk, roots,
country, and adult contemporary, Ryder possesses a three-octave range.
She attended the Integrated Arts Program at Peterborough Collegiate and
Vocational Institute in Peterborough as well as Crestwood Secondary
School. As a teenager, she performed solo as well as with many bands
from the Peterborough area, including Christian band Thousand Foot
Krutch and Jive recording artist Three Days Grace.
The Neville Brothers is een R&B-groep die gospel, soul, funk en pop speelt. De groep werd opgericht in 1977 in New Orleans
Voordat
The Neville Brothers werd opgericht hadden de broers al een carrière
achter de rug. Art richtte de band The Hawketts tijdens zijn
highschool-periode op. The Hawketts hadden een grote hit met "Mardi Gras
Mambo" in 1954. Daarna richtte Art de band The Meters op, samen met
George Porter Jr., Joseph (Zigaboo) Modeliste en Leo Nocentelli. In 1975
werd Cyril Neville gevraagd om mee te gaan spelen. In 1966 had Aaron
een solo-hit met "Tell It Like It Is", dat in de jaren 80 weer werd
uitgebracht, met groot succes, en toerde Aaron samen met de band van Art
door de Verenigde Staten.
Charles begon op zijn twaalfde
saxofoon te spelen in een schoolband genaamd 'Turquoise while
teenagers'. Ook speelde hij mee met The Hawketts. Toen hij vijftien was
verliet hij school en ging Charles toeren met Gene Franklin & the
Houserockers. Dit was een soort reizende variétéshow. Toen de toer klaar
was kwam Charles terug naar New Orleans en speelde daar in een lokaal
bekend café: de Dew Drop Inn. Van 1956 tot 1958 was Charles bij de
marine en speelde hij in een lokaal bandje in Memphis, Tennessee. In
Memphis kwam hij B.B. King tegen en ze werden goede vrienden. Charles
verliet de marine en ging weer terug naar New Orleans waar hij naar de
universiteit ging. Maar hij miste de muziekindustrie en ging weer
toeren. Tijdens deze periode raakte hij verslaafd aan heroïne en kwam
een paar keer in de gevangenis terecht. Daarna ging hij naar New York
City en speelde samen met onder anderen Johnny Taylor, Clarence Carter
en O.V. Wright.
De oom van de broers - George Landry - vroeg de
broers in 1976 om mee te werken aan zijn album "The Wild Tchoupitoulas"
en dat deden ze.
De broers wisten dat hun ouders graag wilden
dat ze samen gingen werken. Doordat ze het album samen met hun oom
hadden opgenomen, richtten ze in 1977 een eigen groep op onder de naam
The Neville Brothers. Voor iedereen werd de droom eindelijk waarheid,
met Art op piano, Charles op de saxofoon, Cyril op de conga's en Aaron
als zanger. Ze kregen een contract bij Capitol, maar die vroegen zich af
of de muziek die de broers maakten wel aan zou slaan bij het grote
publiek. De muziek was namelijk typisch Nevilles en niet in een hokje te
plaatsen, zoals men zei. Capitol wist niet hoe ze de muziek moesten
verkopen. De eerste plaat, "The Neville Brothers", werd geen hit en het
contract werd ontbonden. De broers hadden drie jaar lang geen contract.
Producer Joel Dorn nam contact op met vele platenmaatschappijen, maar
niemand wilde de broers contracteren. De broers bleven ondanks de
problemen wel toeren. Tijdens één van de concerten kwam Bette Midler en
zij vond de broers geweldig. Ze kregen een contract bij A&M en
maakten "Fiyo On the Bayou" in 1981. Dit album bevatte veel invloeden
van The Meters. In het achtergrondkoor zaten Cissy Houston en haar
jongste dochter. Het album werd slecht verkocht.
Wederom werd er
geen energie in de groep meer gestoken door een platenmaatschappij. Pas
in 1981 durfde A&M het weer aan om een album met de broers te maken:
"Yellow Moon", geproduceerd door Daniel Lanois. Het album werd een
wereldhit, mede doordat de broers de liedjes zelf mochten schrijven
(zeven van de twaalf liedjes zijn door de Neville-broers geschreven).
Daarna
maakten ze vooral live-albums en toerden ze als The Neville Brothers.
Ze maakten ook studio-albums, maar die overtroffen "Yellow Moon" niet.
Toen Art ziek werd, eind jaren negentig, gingen de andere broers hun
eigen projecten doen, tot hun comeback in 2004. Ze kregen een contract
bij Back Porch Records en maakten het album "Walkin' In The Shadow Of
Life". Heden ten dage toeren ze over de hele wereld met groot succes.
Ivan Neville speelt sinds de laatste jaren mee met de groep.
Queen is een Engelse rockgroep. Queen is
opgericht in 1970 in Londen door gitarist Brian May, zanger Freddie
Mercury (overleden 1991) en drummer Roger Taylor, aangevuld met bassist
John Deacon in 1971. Met tientallen hits in de jaren zeventig, 80, 90
en 00, is Queen een van de succesvolste popgroepen in de geschiedenis
I
Was Born To Love You is een single die alleen werd uitgegeven in Japan,
op 28 februari 1996. Origineel was dit een solonummer van Freddie
Mercury, de leadzanger van de band, uit 1985, maar na zijn dood in 1991
heeft de band het nummer opnieuw uitgebracht. Het nummer werd geremixed
en de instrumenten werden opnieuw ingespeeld door de bandleden. Het
nummer is te vinden op het album Made in Heaven.
Het
liedje werd in 2005 voor het eerste live gespeeld tijdens de tour van
Queen+Paul Rodgers door Japan. Hierbij speelden Brian May (gitarist) en
Roger Taylor (drummer) het liedje akoestisch.
In Japan werd dit het eerste nummer van Queen dat de hitlijsten binnenkwam sinds Teo Torriatte (Let Us Cling Together) in 1977.
Jamie Cullum (Malmesbury (Wiltshire), 20
augustus 1979) is een Britse jazzpianist en -zanger. Hij behoort tot de
populairste jazzartiesten aan het begin van de 21e eeuw.
Zelf
noemt hij de muziek op zijn nieuwere albums geen pure jazz, maar jazz
met een vleugje rock en pop. Een populaire benaming voor deze stijl is
jazzpop. Zijn eerste cd Heard it all before wordt over het algemeen wel
als 'echte' jazz beschouwd.
Op zijn negentiende, terwijl hij aan
de Universiteit van Reading studeerde, bracht hij zijn eerste plaat uit:
Jamie Cullum Trio Heard it all before. Door dit album kwam hij in
contact met bassist Geoff Gascoyne en speelde hij op Gascoynes album
Songs of the summer. In 2002 nam Cullum zijn tweede album Pointless
nostalgic op, maar zijn doorbraak naar een groot publiek kwam met
Twentysomething in 2003. Op dit album, dubbel-platina in het Verenigd
Koninkrijk, speelt hij naast eigen nummers ook covers van Jimi Hendrix
(Wind cries Mary), Jeff Buckley (Lover, you should've come over),
Radiohead (High And Dry) en Pharrell Williams (Frontin).
Jamie Cullum is getrouwd met model en schrijfster Sophie Dahl.
In
Nederland werd Jamie Cullum bekend tijdens North Sea Jazz 2004. De man
die lange tijd vaste drummer van Jamie was, Sebastiaan de Krom, komt uit
Nederland. In Nederland was hij onder andere te zien tijdens Nijmegen
Rockin' Park en in Paradiso.
Ter promotie van zijn vierde album
Catching Tales (dat in september 2005 uitgekomen is) heeft hij op 14, 15
en 16 december de Heineken Music Hall aangedaan.
29 april 2006
stond hij in de line up van Koninginnedag een uur lang te spelen op het
Museumplein te Amsterdam. Als statement droeg hij een shirt van zangeres
Anouk die zeer geliefd is bij Jamie.
Op 23 juli 2006 speelde
Jamie Cullum weer in Nederland in het Zuiderpark in Den Haag. Hier was
het 1-daags festival Arrow Rock Jazz In The Parc georganiseerd, met
onder meer New Cool Collective en Wende Snijders. Jamie Cullum zette
opnieuw een set neer van meer dan 2 uur voor het 8500 koppen tellende
publiek.
Op het album van de Haarlemse hiphop-band Relax, Pirates Among Puppets, speelt hij mee met het nummer "Bittersweet".
Op
12 juli 2009 speelde Jamie Cullum opnieuw op het drie-daagse
jazzfestival North Sea Jazz. Dit festival betekende in 2004 zijn
doorbraak in Nederland.
Na Catching Tales duurde het vier jaar
voordat de Brit een nieuw album zou uibrengen. Dit kwam ook omdat zijn
vaste twee bandleden Geoff Gasgoyne en Sebastiaan de Krom na zeven jaar
hetzelfde repertoire zin hadden in wat anders en Jamie verlieten.
Percussionist Tom Richards bleef wel. Met nieuwe muzikanten en een
nieuwe producer maakte Jamie het album The Pursuit, waarop hij voor het
eerst gebruik maakt van meer elektronische muziek.
In 2006 gaf
hij een concert in Vorst Nationaal met vooral nummers van zijn nieuwe cd
'Catching Tales' en datzelfde jaar was hij één van de headliners op het
folkfestival van Dranouter.
Op 19 juli 2009 trad hij ook op op
het Gent Jazz Festival. Hij bracht er een mix van oude en nieuwe
nummers, met o.a. zijn nieuwe nummer I'm all over it now.
Na Catching Tales duurde het vier jaar voordat de Brit een nieuw album zou uibrengen. Dit kwam ook omdat zijn vaste twee bandleden Geoff Gasgoyne en Sebastiaan de Krom na zeven jaar hetzelfde repertoire zin hadden in wat anders en Jamie verlieten. Percussionist Tom Richards bleef wel. Met nieuwe muzikanten en een nieuwe producer maakte Jamie het album The Pursuit, waarop hij voor het eerst gebruik maakt van meer elektronische muziek. In 2010 heeft Jamie Cullum een concert gegeven in de Heineken Music Hall te Amsterdam.
Joe Cocker (Sheffield, 20 mei 1944) is een Engels blueszanger.
Hij is zijn leven lang al bezig met muziek, en zat al in kleine bands in zijn geboortestad Sheffield toen hij 15 jaar oud was. Hij was voor het eerst op de Amerikaanse televisie in 1969, in de Ed Sullivan Show.
Zijn eerste grote hit was het lied With a Little Help from My Friends, een cover van de Beatles song. In hetzelfde jaar verscheen hij op het Woodstock Music and Art Festival. Andere vroege hits zijn Cry me a river en Feelin' alright.
Aan het begin van de jaren zeventig had hij problemen met drugs en alcohol, maar hij maakte een comeback in de jaren tachtig. Hij had grote hits met You are so beautiful, Up where we belong en Unchain my heart, waardoor hij een nieuw publiek aan zich bond.
Cocker is bekend om zijn opvallende, rauwe stemgeluid en een typische gestiek die enigszins doet denken aan luchtgitaar spelen.
Bonnie Raitt (Burbank (Californië), 8 november 1949) is een Amerikaanse zangeres, liedjesschrijfster en gitariste.
Ze is de dochter van Broadway musicalster John Raitt. Ze begon gitaar te spelen toen ze twaalf jaar oud was. Na de middelbare school begon ze in Rhythm and Bluesclubs te spelen. In 1983 verbrak Warner Bros. Records het contract, onder andere vanwege alcohol- en drugsgebruik, maar zij verdween allerminst uit de muziekscene.
Na meer dan 20 jaar opnames en optredens, bereikte Raitt succes met haar tiende album. "Nick of Time" kwam in de top te staan in de Verenigde Staten en won drie Grammy Awards. Tegelijk kreeg ze een vierde Grammy voor haar duet "In the Mood" met John Lee Hooker op zijn album "The Healer".
Hierna kreeg in ze 1993 nog drie Grammy Awards voor haar album "Luck of the Draw", waarna ze in 1994 nog twee Grammy's kreeg voor haar album "Longing in Their Hearts".
Raitt trouwde in 1991 met acteur Michael O'Keefe, maar dit huwelijk kwam in 2000 ten einde.
Deep Purple is een Britse hardrockband. De
groepsnaam is afgeleid van de jazzklassieker Deep Purple, het favoriete
nummer van de moeder (of de grootmoeder, naargelang de bron) van
gitarist Ritchie Blackmore.
Ze
laten voor het eerst van zich horen eind 1968 met de single 'Hush'.
Deep Purple scoort in de jaren '70 grote hits met 'Black Night', 'Woman
From Tokyo' en 'Smoke On The Water'. 'Child In Time (Part 1)' uit 1972
blijkt een klassieker en haalt twee keer de Nederlands Top 10. Bassist
Roger Glover is verder ook nog bekend van het nummer 'Love Is All'.
De groep zoals ze nu bestaat
De huidige samenstelling (2006) is Airey /
Gillan / Glover / Morse / Paice, en in deze samenstelling treden ze nog
steeds op. In januari 2006 is Deep Purple begonnen aan de ongeveer twee
jaar durende Rapture of the deep-worldtour. Op 18 april 2006 werd de
nieuwe Ian Gillan-cd/dvd Gillan's Inn uitgebracht. Op 9 juni 2006
speelden ze voor de tweede keer op het Arrow Rock Festival te
Lichtenvoorde. Tijdens de uitvoering van het nummer "Smoke on the Water"
speelde de gitarist Neal Schon van Journey ook mee.
De
grootste hit van de band is "Child in Time". Dit nummer staat in elke
Tijdloze 100 in de bovenste regionen geklasseerd. Hetzelfde geldt voor
"Smoke on the water".
Deep
Purple zou op 27 juli 2006 een concert geven in Libanon. Het concert
werd afgelast vanwege de oorlog met Israël. Op 13 november 2006 gaf Deep
Purple een eenmalig concert in muziektempel Nikaïa in Nice in
zuid-Frankrijk. Voorlopig is Deep Purple aan hun drie jaar durende
Rapture Of The Deep-tour. Hierbij zijn ze in de Lotto Arena in Antwerpen
geweest.
Deep Purple is in
2003 uitgeroepen tot beste live-band en trekt sindsdien overal ter
wereld weer volle zalen en stadions. Ze doen op dit moment zo'n 150
concerten per jaar en zijn daarmee een van de drukste bands ter wereld.
Gitarist Steve Morse(sinds eind 1993) is een waardige opvolger van
Ritchie Blackmore en heeft ook echt nieuw leven in de band geblazen. Hij
is in America ook vijf jaar lang uitgeroepen als beste gitarist en
hangt ook in "The Hall of fame". Hij speelt ook nog steeds in zijn eigen
band "The Steve Morse band" en in de "Dixie Dreggs". Deep Purple was op
15 juli 2006 ook de afsluiter van het Montreux Jazz Festival, dat dat
jaar 40 jaar bestond. Deep Purple deed daar voor de derde keer mee, ook
vanwege hun speciale band met Montreux door het nummer "Smoke on the
water". Deep Purple heeft ook zijn eigen monument aan de boulevard in
Montreux.
Ritchie Blackmore heeft in 1996 zijn eigen band opgericht genaamd Blackmore's Night.
Ian
Gillan heeft op 14 november 2009 in de Hammersmith Apollo verklaard
tijdens een optreden dat er in februari 2010 een nieuw album uitgebracht
zal worden.
Arnaud Charles Ernest Hintjens (Oostende, 21 mei 1949), beter bekend onder zijn artiestennaam Arno, is een Belgische rockzanger, die liedjes vertolkt vooral in het Frans, soms in het Engels, Nederlands en sporadisch ook in het Oostends dialect.
Arno groeide op in een Oostends, politiek links georiënteerd middenklassengezin . Hij koos aanvankelijk voor het koksvak, maar was al in zijn jonge jaren vooral geïnteresseerd in muziek. Vooral uit Engeland geïmporteerde bluesplaten inspireerden hem.
Als mondharmonicaspeler werkte hij samen met muzikanten uit de Oostendse rockscene vooraleer hij rond 1970 in zijn eerste "echte" groep belandde, Freckle Face, geleid door zanger/bassist Paul Vandencasteele en gitarist Paul Decoutere. Arno zong destijds sporadisch en beperkte zich meestal tot solo's op de mondharmonica. Freckle Face maakte een plaat met uitgesponnen bluesrocknummers, maar had op het podium meer succes dan in de platenwinkel.
In 1972 gingen Arno en Decoutere verder als duo onder de naam Tjens Couter. De groep wisselde bluesnummers af met uitstapjes richting tango en reggae. Na de debuutplaat "Who Cares" groeide Tjens Couter van een duo naar een kwintet en werd de muzikale koers verlegd naar pubrock. Een tweede album volgde. In 1978 waren Arno en Decoutere te zien in de film Le concert d'un homme seul.
Pas in 1980 kwam de grote doorbraak met de groep T.C. Matic, een groep die aanvankelijk voor 80 procent dezelfde samenstelling had als Tjens Couter. De groep maakte vier albums, ging op tournee door Europa, en scoorde een paar hits, waaronder "Oh la la la". Ook Que pasa en Putain, putain zijn uitgegroeid tot klassiekers, die steevast deel uitmaken van Arno's liveset[bron?]. Zes jaar later hield T.C. Matic het voor bekeken.
Arno besloot het solo te wagen. Hij bracht in 1986 zijn solodebuut uit onder de titel "Arno". "Cold Sweat" is daaruit een bescheiden hit geweest. Arno ging voor dit album dan wel solo, hij kon toch nog een beroep doen verscheidene ex-TC Matic leden. Serge Feys, die ook vele andere Arno cd's zou produceren, trad op als producent en als toetsenist (keyboards). Ook gitarist Jean-Marie Aerts was van de partij, en zou nog jaren deel blijven uitmaken van Arno's vaste begeleidingsband. In het geheel was Arno een behoorlijke cd, met veel funk en blues invloeden en vooral Engelstalige teksten. Ook op zijn volgende albums zou Arno soms in het Frans zingen, maar het Engels was duidelijk prominenter aanwezig. (Franse nummers zouden pas een overwicht krijgen vanaf het in 1995 verschenen "Arno à la Française".)
Terwijl Arno op zijn gelijknamige debuutalbum duidelijk nog wat een eigen gezicht aan het zoeken was (twee volledige instrumentals en twee haast instrumentale nummers), trad hij met "Ratata" veel zelfverzekerder naar buiten. Nummers als Bathroom Singer, het snoeiharde Black Doll en de Jacques Brel-cover Le Bon Dieu werden live favorieten.
Ook in de cinema was Arno een gevraagd typeschrijver.
Vóór alle unplugged-trends belichaamde hij samen met Roland in 1990-1991 de pure rock in het zijproject Charles et les Lulus. Ook zijn levensstijl werd er niet minder rock-'n'-roll op. In 1992 coverde hij de Adamo-hit "Les filles du bord de mer". Zijn doorbraak bij het bredere publiek ging verder met zijn vierde album "Idiots Savants", dat goed ontvangen werd door de pers. Het album haalde gemakkelijk goud.
In 1995 kwam "Arno à la Française" uit. Eén cover springt er op dat album uit, namelijk "Comme à Ostende" van Leo Ferré. Met deze geheel Franstalige plaat brak hij definitief door in Frankrijk. Franse chansons zijn vanaf dat moment een even belangrijk bestanddeel van zijn muziek als rock, tango en blues.
Samen met Jan Decleir speelde hij in 1995 de rol van de homoseksuele redder Harry in de film Camping Cosmos (1996) van Jan Bucquoy die zich te Westende afspeelt.
In 1997 bracht Arno voor het eerst een album uit in de Verenigde Staten. Het was een compilatie, in combinatie met de registratie van een live-concert. In 1999 werd Arno vijftig jaar. Hij bracht zijn zesde soloalbum uit, dat meteen ook zijn 23ste album is onder diverse namen en formaties. Een 'best of' kwam uit in 2000.
In 2002 kwam "Arno Charles Ernest" uit, een referentie naar zijn grootvader; in 2004 volgde "French Bazaar". Eind september 2004 startte Arno zijn nieuwe solotoer met onder andere twee concerten in Vietnam. Zijn voornaamste muzikale partners door de jaren heen zijn de gitaristen Jean-Marie Aerts (ook in T.C. Matic) en Geoffrey Burton, en de toetsenisten Ad Cominotto en Serge Feys (eveneens ex-T.C. Matic).
Op 1 oktober 2006 organiseerde hij samen met Tom Barman en Sioen de 0110-concerten. Zijn volgende album, "Jus de Box" verscheen in januari 2007. In de zomer van 2009 was hij de centrale gast muziek op Theater aan Zee.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
