Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
07-12-2007
Televisieserie ROOTS-------------
Roots was een Amerikaanse televisieserie uit 1977 naar het boek Roots: Wij zwarten van Alex Haley
Kunta Kinte:
De Mandinka Kunta Kinte wordt vlak bij zijn dorp Juffure in Gambia door slavendrijvers gevangen, en naar Baltimore, Maryland verscheept om daar als slaaf te worden verkocht. Zijn slavennaam wordt Toby. Nadat hij meermalen is weggelopen en weer is opgespoord, wordt tijdens zijn laatste vluchtpoging zijn voet afgehakt door de slavenjagers. In eerste instantie wil hij niets te maken hebben met de ongeletterde, en op de plantage geboren andere slaven. Kunta is een ontwikkeld mens, die vloeiend Arabisch spreekt, en kan lezen en schrijven. Pas na 7 jaar durft hij huishoudster Bell ten huwelijk te vragen.
Kizzy:
Kunta en Bell krijgen een dochter, Kizzy, en Kunta probeert haar zo goed en kwaad als het gaat bekend te maken met haar Afrikaanse afkomst. Kizzy wordt vanaf haar kleuterleeftijd ingepalmd door Missy, het dochtertje van de plantageeigenaar, zeer tegen de zin van Bell en Kunta. Missy leert haar lezen en schrijven, alhoewel dat aan slaven niet is toegestaan. Als Kizzy tien jaar later verliefd wordt op een andere slaaf, en voor hem een pasje schrijft zodat hij kan ontsnappen is dat haar ondergang. De dag na de vlucht van haar vriend wordt hij gepakt, en Kizzy wordt ter plekke afgevoerd naar een slavenveiling. Kizzy wordt verkocht aan Tom Lea, en zij wordt meermalen door haar 'eigenaar' verkracht. Zij wordt zwanger, en bevalt van een zoon die George wordt genoemd.
Chicken George:
George wordt door massa Tom Lea op de plantage te werk gesteld, zodra hij er oud genoeg voor is. In zijn vrije tijd hangt George rond bij de kippenrennen, waar Oom Mingo verantwoordelijk is voor de hanen die in hanengevechten worden gebruikt. Na verloop van tijd wordt George het hulpje van Mingo bij het verzorgen van de hanen, en gaat met Tom Lea mee naar hanengevechten als trainer. Al snel wordt hij Chicken George genoemd. Omdat George een goed trainer blijkt te zijn lopen de verdiensten voor Tom Lea op. Het wordt George toegestaan om met een paar afgedankte hanen deel te nemen aan gevechten in achterafsteegjes, en ook daar slaagt hij er in te winnen. Het geld dat hij daarmee verdient mag hij houden, en George gaat onmiddellijk sparen om zichzelf en zijn familie vrij te kunnen kopen. George mag trouwen met de slavin Matilda, en zij krijgen acht kinderen. Als massa Tom Lea alles wat hij bezit verliest in een hanengevecht met een Engelsman, wordt George als compensatie naar Engeland gestuurd. Tom Lea belooft George dat hij vrij zal zijn zodra hij weer terug komt. Als George terug komt eist hij zijn vrijheid op, en weet de dronken Tom Lea de vrijheidsbrief te ontfutselen. Matilde en de kinderen zijn echter verkocht, en George moet naar ze op zoek.
Tom:
Oudste zoon Tom is smid geworden, en is getrouwd met de half Indiaanse slavin Irene. Ook zij krijgen acht kinderen. Na de Amerikaanse burgeroorlog wordt slavernij afgeschaft, en vertrekt de hele familie. Oudste dochter Cynthia wordt de grootmoeder van schrijver Alex Haley.
John werd geboren op 31 december 1943 in New Mexico en overleed op 12 oktober 1997 door een vliegtuigongeluk
John Denver (Roswell (New Mexico), 31 december 1943 Monterey Bay (Californië), 12 oktober 1997) is het pseudoniem van Henry John Deutschendorf. Hij was een Amerikaanse countryzanger, songwriter, musicus, aikidoka en (enkele malen) acteur. In 1994 schreef hij zijn autobiografie getiteld Take me Home.Biografie
Zanger:
John Denver werd geboren in Roswell, New Mexico. Het grootste deel van zijn leven woonde hij in Aspen, Colorado. In de jaren '60 begon hij zijn zangcarrière bij The Mitchell Trio, een folkgroep die zich vooral richtte op politieke en sociale satire. Na een wijziging in de samenstelling ging de groep nog korte tijd door het leven als Denver, Boise & Johnson. In 1969 begon John Denver zijn solocarrière. Zijn nummer Leaving, on a Jetplane werd een no. 1 hit voor Peter, Paul and Mary. Enkele jaren later kwam voor John Denver zelf de grote doorbraak, eerst met Take Me Home, Country Roads en een jaar later met Rocky Mountain High. In 1985 verscheen hij op een hoorzitting van de Amerikaanse Senaat, die werd gehouden op aandringen van het Parents Music Resource Center (PMRC). Deze actiegroep, mede opgericht door Tipper Gore, wilde met wetgeving de vermeende verderfelijke invloed van popmuziek op Amerikaanse jongeren terugdringen. Evenals Dee Snider en Frank Zappa verklaarde John Denver zich tegen deze plannen. Op 12 oktober 1997 stierf Denver voor de kust van Monterey (Californië) toen het vliegtuig dat hij bestuurde, een Rutan Long-EZ die hij kort daarvoor had gekocht, neerstortte. Naar men vermoedt was onervarenheid met het toestel de oorzaak van het ongeval. Anderen denken zelfs dat het om zelfmoord ging. In 2007 nam de Nederlandse zanger Jan Smit postuum een duet met Denver op. De vocalen van Smit werden in het nummer Calypso verwerkt en werd voor Denver alsnog zijn eerste nummer 1-hit in Nederland.
Acteur:
Als acteur speelde John Denver onder meer in de film Oh, God! uit 1977 met George Burns. Na een gastoptreden in de Muppet Show speelde hij tweemaal met de Muppets in een speciale televisie show: John Denver and the Muppets: A Christmas Together (1979) en John Denver and the Muppets: Rocky Mountain Holiday (1982). In 1987 nam hij in Salzburg (Oostenrijk) een Kerstspecial op met Julie Andrews en Placido Domingo. Een speciaal project waarbij hij bekende klassieke muziek zingt. Vaak in duet met Placido of Andrews.
Goede doelen:
John Denver zette zich gedurende zijn leven veelvuldig in voor het goede doel. Hij bezocht enkele malen Afrika om bij te dragen aan het bestrijden van de hongersnood. Daarnaast werkte hij voor het natuurbehoud, onder meer in Alaska.
Almost heaven West Virginia Blue Ridge Mountain Shenandoah River Life is old there Older than the trees Younger than the mountains Growing like a breeze
Country roads, take me home To the place I belong West Virginia Mountain Mama Take me home, country roads
All my memories Gather round her Miners' Lady Stranger to blue water Dark and dusty Painted on the sky Misty taste of moonshine Teardrop in my eye
Country roads, take me home To the place I belong West Virginia Mountain Mama Take me home, country roads
I hear her voice in the morning hours She calls me The radio reminds me of my home far away And driving down the road I get a feeling That I should have been home Yesterday, yesterday
Country roads, take me home To the place I belong West Virginia Mountain Mama Take me home, country roads
Zit je in een dip en je ziet het niet meer zitten? Geeft het leven jou stompen, lomp hard in je ribben? Incasseer, maar vecht terug naar de betere tijden. Want je hebt die kracht gekregen, om daartegen te strijden.
De kracht zit in je wil en in je capaciteit. Wat iedereen bezit, overal, wereldwijd. Haal de hoofden omhoog en laat je niet kennen. want voor je het weet loop je weer vrolijk rond te rennen.
Morris Albert is geboren in Brazilië op 9 juli 1951. Hij registreerde zijn eerste album in 1974. Een van zijn grootste hits uit de jaren '70 ( en nog altijd populair de dag vandaag ) is het lied "Feelings". Dit werd onmiddellijk een nummer 1 hit in Brazilië, waar het 6 maanden bleef staan in de hitlijsten. In 1976 ontving Morris Albert 4 Grammy Awards. Hij is een auteur, componist en vertolker van liederen en instrumentale thema's, die een onderdeel zijn van meer dan 100 films, series en reclames. Hij verkocht wereldwijd meer dan 150 miljoen platen in meer dan 50 landen. De dag vandaag blijft hij componeren en uitvoeren.
Feelings, nothing more than feelings,
trying to forget my feelings of love.
Teardrops rolling down on my face,
trying to forget my feelings of love.
Feelings, for all my life I'll feel it.
I wish I've never met you girl, you'll never come again.
Feelings, wo-o-o feelings,
wo-o-o, feel you again in my arms.
Feelings, feelings like I've never lost you
and feelings like I've never have you again in my life.
Een kindsoldaat is een kind dat dienst doet in een regeringsleger of in een georganiseerde gewapende politieke groep. Het gaat hierbij niet alleen om betrokkenheid bij gevechten, maar ook dienst doen als kok, drager of boodschapper. Meisjes die misbruikt worden als seksslavinnen of gedwongen worden tot een huwelijk worden doorgaans ook kindsoldaat genoemd. Het Verdrag inzake de Rechten van het Kind schrijft voor dat kinderen onder de 15 jaar niet ingezet mogen worden bij gewapende conflicten. De Verenigde Naties hebben in 2000 een optioneel protocol bij het Verdrag inzake de Rechten van het Kind uitgebracht, waarmee een minimale leeftijd van 18 jaar wordt ingesteld voor deelname aan gewapende conflicten. Ook gedwongen rekrutering is daarmee pas vanaf 18 jaar mogelijk. Dit nieuwe protocol is door België en Nederland niet geratificeerd.
Achtergrond:
Wereldwijd zijn meer dan een half miljoen kinderen onder de achttien jaar ingelijfd in legers in meer dan 85 landen. Driehonderdduizend (300.000) van hen vechten op dit moment daadwerkelijk mee in oorlogen. Sommigen zijn maar zeven jaar oud. Kindsoldaten worden vooral gebruikt door rebellenlegers, maar ook regeringslegers rekruteren en gebruiken minderjarigen als soldaten. Ruim zestig landen rekruteren jongeren onder de achttien jaar voor hun strijdkrachten. In Nederland kunnen jongeren vanaf zeventien jaar BBT'er worden: beroepsmilitair voor bepaalde tijd. De technologische vooruitgang in wapentuig en de enorme verspreiding van kleine wapens hebben bijgedragen tot het toenemend gebruik van kindsoldaten. Er zijn momenteel 500 miljoen kleine wapens in circulatie wereldwijd. Lichte automatische machinegeweren zijn gemakkelijk te gebruiken, ook voor kinderen, en gemakkelijk verkrijgbaar. In sommige Afrikaanse landen zijn geweren te koop voor 6 euro. Kinderen zijn een gemakkelijke prooi voor militaire rekrutering. Ze zijn gemakkelijk te manipuleren en te jong om te weerstaan aan het geweld waarin ze worden meegesleurd, of dat zelfs maar te begrijpen. Een deel van de 300.000 kindsoldaten heeft zich door de omstandigheden aangesloten bij een leger. Vaak gaat het om weeskinderen, vluchtelingenkinderen of kinderen uit extreem arme of gebroken families. In het leger hebben zij onderdak, bescherming en voedsel, of tenminste een geweer waarmee zij hun voedsel kunnen stelen. Sommige kinderen ook hebben zich aangesloten bij een van de strijdende partijen om de dood van een van hun familieleden te wreken. Tienduizenden kinderen worden echter onder dwang gerekruteerd en ontvoerd door gewapende groepen. In Sierra Leone werden naar schatting twintigduizend kinderen ontvoerd door de rebellen van het Revolutionary United Front. In Oeganda zijn meer dan dertigduizend kinderen ontvoerd door het Lords Resistance Army. In Congo worden kinderen door alle strijdende partijen onder dwang gerekruteerd.
Waar gebruikt men kindsoldaten:
Afrika heeft het grootste aantal kindsoldaten, waarschijnlijk 100.000, die direct in gewapende conflicten ingezet worden. Kindsoldaten worden gebruikt in Burundi, Ivoorkust, Congo, Rwanda, Somalië, Soedan en Oeganda. In Azië werken er duizenden kinderen in het leger bij conflicten en wapenstilstand; omdat de regeringen mensen niet toelaat in de conflictgebieden, kunnen we het aantal niet inschatten. Birma is uniek in de regio, het is het enige land waar de regering kinderen rekruteert tussen 12 en 18 jaar. Er zijn ook kindsoldaten in Afghanistan, India, Indonesië, Laos en de Filipijnen, waar ze meestal deelnemen aan verzetsgroepen, die horen bij clans of religieuze of etnische minderheden. In Sri Lanka zijn er honderden kinderen die in de leiding zitten van het belangrijkste oppositieleger. Gedwongen rekrutering van minderjarigen is ook in 2004 doorgegaan. In het Midden Oosten worden kindsoldaten gebruikt in Iran, Irak, Israël en de bezette Palestijnse gebieden. Er zijn kindsoldaten actief in stammenstrijd in Jemen. In Latijns Amerika zijn circa 14.000 kinderen onder de wapenen bij gewapende politieke groeperingen een paramilitaire eenheden in Colombia. In Europa zijn minderjarigen in het leger in de Tsjechië en Rusland. Het is onmogelijk aantallen te noemen omdat de media niet vrij zijn en internationale mensenrechtengroepen niet in de regio kunnen werken.
Waarom gebruikt men kindsoldaten?:
Kinderen zijn de beste soldaten. Ze zijn klein en kunnen relatief onzichtbaar door het struikgewas lopen. Ze zijn snel, behendig, gemakkelijk manipuleerbaar en zeer gehoorzaam. Doordat ze geen benul hebben van de dood, zijn ze dapper en onversaagd. Ze zijn vooral goedkoop: ze hoeven geen soldij en hebben minder voedsel nodig dan volwassen soldaten. Zowel jongens als meisjes worden gebruikt als kindsoldaten. In landen als El Salvador, Ethiopië en Oeganda bestaat een derde van de kindsoldaten uit meisjes. Naast soldaten worden ze ook gebruikt als seksslavinnen voor de commandanten in landen als Angola, Sierra Leone en Oeganda. Kindsoldaten voeren allerlei opdrachten uit in het leger. Ze doen dienst als boodschappers, spionnen, kampbewakers of koks. Ze worden gebruikt als dragers van wapens, munitie en proviand. Velen ook worden ingezet in de strijd, waarbij ze als voorhoede of mijnenvegers kunnen worden uitgestuurd. Sommige kinderen worden gebruikt voor zelfmoordmissies. Door hun onvolwassenheid, onbesuisdheid en gebrek aan ervaring worden kindsoldaten gemakkelijker gewond en gedood op het strijdveld dan volwassen soldaten. Velen zijn ledematen kwijt en voor het leven gehandicapt.
Slachtoffers en daders tegelijk:
Soms worden kinderen gedwongen wreedheden uit te voeren tegenover hun eigen familie, buren of dorpsgenoten. Dit soort praktijken is bedoeld om hen te stigmatiseren, de band met de achterban te doorbreken en hen voorgoed te binden aan het leger. De kinderen zijn ervan overtuigd dat ze nooit meer terug kunnen naar huis. Kindsoldaten ontvoerd door rebellengroepen in Sierra Leone, Liberia, Congo en Oeganda waren getuige van, en moesten deelnemen aan, extreme wreedheden tegen de burgerbevolking, waaronder onthoofdingen, amputaties, verkrachtingen en het levend verbranden van mensen. In Liberia en Sierra Leone kregen kinderen drugs om hun angst en aarzeling te overwinnen. Veel kinderen kunnen niet meer weg uit het leger. Als zij deserteren of ontsnappen, wordt wraak genomen op hun families. Soms wordt het hele dorp uitgemoord, als straf of om te voorkomen dat vitale informatie wordt doorgespeeld aan de vijand.
Internationale regelgeving:
Maar weinig vredesakkoorden erkennen het bestaan van kindsoldaten of voorzien in hun herstel en herintegratie in de samenleving. Na de oorlog blijven veel kindsoldaten verweesd achter, psychologisch getraumatiseerd, moreel ontspoord en zonder opleiding of diploma. Bijgevolg eindigen velen van hen op straat, waar ze betrokken raken bij misdaad en geweld, of gemakkelijk te rekruteren zijn voor een nieuw conflict. Enkele NGOs trachten die vicieuze cirkel te doorbreken en ex-kindsoldaten een alternatief en een toekomst te geven. Pas in het jaar 2000 kwam er een internationaal verdrag tegen het gebruik van kindsoldaten. Het nieuwe Kindsoldaten Protocol legt de minimumleeftijd voor verplichte rekrutering en rechtstreekse deelname aan vijandelijkheden vast op achttien jaar. Het is een optioneel protocol bij de Conventie van de Rechten van het Kind over de betrokkenheid van kinderen bij gewapende conflicten, dat geratificeerd is door alle regeringen in de wereld behalve Somalië en de Verenigde Staten. Volgens het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind kunnen kinderen onder de 15 jaar niet ingezet worden bij gewapende conflicten, zelfs niet wanneer het gaat om vrijwillige deelname.
Wat zou het fijn zijn als we elkaar namen zoals we zijn. Elkaar in onze waarden laten, respecteren en accepteren. Te vaak doen mensen elkaar onnodig pijn, wat dat betreft hebben we elkaar heel veel te leren. Of we nu blank zijn of gekleurd, we zijn op de eerste plaats mensen. Een liefdevolle wereld waar niets naars gebeurd, Dat is één van mijn grote wensen.
U2----------------------------With or without you.
Bono
U2 is een Ierse rockband met Bono (Paul David Hewson), zang en gitaar, The Edge (David Howell Evans) op gitaar, piano, zang en soms de bas, Adam Clayton op bas en soms gitaar, en Larry Mullen jr op drums. Deze bezetting is van het begin af altijd ongewijzigd gebleven, wat een unicum is in de popgeschiedenis. Zelfs de entourage van de groep -van manager en geluidstechnicus tot roadie en art directors- is in de loop der jaren bij U2 grotendeels hetzelfde gebleven. De band is politiek actief voor de mensenrechten en steunt vele goede doelen, onder andere door benefietconcerten en inzamelingsacties. Het benefietconcert Live Aid, op 13 juli 1985, vormde de definitieve doorbraak van de groep. In september 1997 speelde de band in het kader van de Popmart-toer in Sarajevo. Dit had een samenbindend effect op de diverse etnische bevolkingsgroepen in Bosnië en Herzegovina. U2 is een collectief, voor alle producties en composities geldt: Credits U2 U2 begon in oktober 1976 op de Mount Temple Comprehensive School in Dublin onder de naam Feedback. Larry Mullen jr had een blaadje opgehangen in de schoolkantine waarop je je kon aanmelden voor de band. Bono reageerde, waarbij hij zei dat hij kon gitaarspelen en zingen, wat hij allebei (zoals hij in een interview later zei) niet kon. Ook The Edge reageerde. Adam Clayton zou er - volgens een interview - bijgevraagd zijn; "Hij zag er zo stoer uit, als hij bij de band zou komen, zouden we vast populair worden". De toen gevormde band bestond nog uit vijf leden; naast de uiteindelijke U2-bezetting was dat Dik Evans (de broer van The Edge) op gitaar. Begin 1978 veranderde de band zijn naam in The Hype. In die periode verliet Dik Evans de band. Vrijwel tegelijkertijd wijzigt de band op advies van de Ierse zanger en reclameman Steve Averill zijn naam in U2 (de naam van het in 1960 boven Rusland neergehaalde Amerikaanse spionagevliegtuig, met aan boord Gary Powers).
U2 werd, evenals bijvoorbeeld de Schotse band Simple Minds, veelal tot de stroming new wave gerekend. De band ontwikkelde op de eerste albums, Boy (1980) en October (1981), evenwel een eigen en duidelijk herkenbare stijl. Vooral in de beginjaren heeft het christelijke geloof een sterke invloed op de songteksten van U2, wat m.n. te merken is aan nummers als "I will Follow", "Gloria" en "With a Shout (Jerusalem)". Na een korte stilte rondom de band werd in 1983 het album War uitgebracht. Twee nummers van dit album werden hits over de hele wereld: New Year's Day en het krachtige Sunday Bloody Sunday, dat teruggrijpt op het bloedbad van zondag 30 januari 1972 (Bloody Sunday), waarbij dertien doden vielen tussen demonstranten en het Britse leger in County Londonderry, Noord-Ierland. Na het album The Unforgettable Fire (1984) werd The Joshua Tree (1987) uitgebracht, door velen beschouwd als het hoogtepunt in het oeuvre van U2. Het album bereikte zowel in het Verenigd Koninkrijk als in de Verenigde Staten de eerste plaats in de hitlijsten en er werden wereldwijd meer dan 25 miljoen exemplaren van verkocht. U2 hield zich hierna bezig met het album Rattle and Hum (1988) en de gelijknamige documentaire over de band. Rattle and Hum trekt niet de lijn door van de vorige albums, maar is een hommage aan Amerikaanse muziek. Het is een mengelmoes van covers en eigen nummers, zowel in studio's als bij concerten opgenomen. Onder meer B.B. King werkte mee aan dit album. De band was op dat moment zo in de belangstelling dat de over-exposure bijna het einde betekende van U2. De bandleden trokken zich terug en sloegen, mede door een lang verblijf in Berlijn, een nieuwe weg in. Het resultaat van het verblijf in Berlijn, het album Achtung Baby (1991), was veel experimenteler dan de vorige albums. De band zocht een nieuwe stijl: De Zoo TV-tour en het album Zooropa (1993) hadden als thema een parodie op de amusementsindustrie. Dit thema werd verder voortgezet met het album Pop (1997) en de daarop volgende groots opgezette Popmart-tour. De Elevation-tour, volgend op het album All That You Can't Leave Behind (2000), was veel kleinschaliger. Dit album was wel weer ouderwets succesvol. Er gingen bijna 12 miljoen exemplaren van over de toonbank. In Nederland scoorde U2 voor het eerst een nummer één hit. Sterker nog, ze scoorden er twee (Beautiful Day en Elevation).
Na Elevation werd het stil rond de band. Bono besteedde ondertussen veel tijd aan zijn nieuwe organisatie DATA (Debt-AIDS-Trade-Africa), die onder meer streeft naar vermindering van de schuldenlast in Afrika. Op 22 november 2004 verscheen het volgende album van de band: How to Dismantle an Atomic Bomb. De eerste single hiervan, Vertigo, was vanaf 24 september 2004 op de Nederlandse radio te horen en was beschikbaar in de Nederlandse winkel vanaf 8 november 2004. De tweede single "Sometimes you can't make it on your own" heeft Bono geschreven ten tijde dat zijn vader Bob Hewson stervende was aan de gevolgen van kanker. Dit nummer heeft Bono ook gezongen tijdens de begrafenis van zijn vader. Van HTDAAB zijn tot op vandaag wereldwijd 12 miljoen exemplaren verkocht. Officieel is U2 tegenwoordig een Nederlandse band. Hun belangrijkste onderneming U2 Limited is vanwege het gunstige belastingklimaat sinds 2006 gevestigd in Amsterdam op de Herengracht 566, hetzelfde pand als waar jaren geleden om dezelfde reden ook al The Rolling Stones hun onderneming hebben gevestigd. U2 deed een keer mee in the Simpsons. Tevens is er in Southpark een parodie over Bono gemaakt.
Joe Cocker---------------------With a little help from my friends.
Joe Cocker (Sheffield, 20 mei 1944) is een Engels popzanger. Zijn eigenlijke naam luidt: John Robert Cocker. Hij is zijn leven lang al bezig met muziek, en zat al in kleine bands in zijn geboortestad Sheffield toen hij 15 jaar oud was. Hij was voor het eerst op de Amerikaanse televisie in 1969, in de Ed Sullivan Show. Zijn eerste grote hit was het lied With a little help from my friends, een cover van de Beatles song. In hetzelfde jaar verscheen hij op het Woodstock Music and Art Festival. Andere vroege hits zijn Cry me a river en Feelin' alright. Aan het begin van de zeventiger jaren had hij problemen met drugs en alcohol, maar hij maakte een comeback in de jaren 80. Hij had grote hits met You are so beautiful, Up where we belong en Unchain my heart, waardoor hij een nieuw publiek aan zich bond.
WHAT WOULD YOU DO IF I SANG OUT OF TUNE WOULD YOU STAND UP AND WALK OUT ON ME LEND ME YOUR EARS AND I'LL SING YOU A SONG I WILL TRY NOT TO SING OUT OF KEY
I GET BY WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS I JUST KEEP TRYING WITH A LITTLE HELP FROM MY FRIENDS I WANT TO GET HIGH WITH MY FRIENDS I JUST HOLD ON WITH MY FRIENDS
WHAT DO I DO WHEN MY LOVE IS AWAY (DOES IT WORRY YOU TO BE ALL ALONE) HOW DO I FEEL BY THE END OF THE DAY (ARE YOU SAD BECAUSE YOUR ON YOUR OWN)
CHORUS
(DO YOU NEED ANY BODY) I NEED SOME BODY TO LOVE (DO YOU NEED ANY BODY) ALL I NEED IS SOMEONE TO LOVE
CHORUS
(WOULD YOU BELIEVE IN A LOVE AT FIRST SIGHT) I'M CERTAIN IT HAPPENS ALL THE TIME, YEAH (WHAT DO YOU SEE WHEN YOU TURN OFF THE LIGHTS) I CANT TELL YOU , BUT IT SURE FEELS LIKE MINE
CHORUS
(DO YOU NEED ANYBODY) AAAHHHHH, LOVE YEAH) ALL I NEED IS SOMEONE, AAAHHHH, LOVING
Dido Florian Cloud De Bounevialle Armstrong (Londen, 25 december 1971) is een Britse zangeres. Ze staat bekend onder haar artiestennaam Dido (door haarzelf uitgesproken als Daaide). Dido begon haar muziekcarrière toen ze 5 was met het stelen van een blokfluit van school. Een jaar later werd ze toegelaten tot de Guildhall School of Music in Londen. Toen ze 10 was speelde ze naast blokfluit ook al piano en viool. Haar tienerjaren waren een mix van het stelen van haar broers platen en het toeren door de UK met haar klassieke muziek-gezelschap. Toen ze 16 was was ze helemaal gek van Ella Fitzgerald. Ze begon in verschillende bands in en rondom Londen te zingen, ondanks dat haar broer Rollo (DJ en producer bij de succesvolle groep Faithless) haar zei niet haar dagelijkse baan op te geven, en was te horen op het debuutalbum van Faithless in 1995. De volgende 2 jaar toerde Dido met Faithless, en elke keer als ze terug in Londen was, nam ze ook demo's van haar eigen liedjes op. Zo begon de opname van haar debuutalbum No angel. De combinatie van Dido's liefde voor warme akoestische klanken en haar broers fascinatie voor beats en alles wat elektronisch is maakt het album zowel nieuw als klassiek tegelijk. De grote doorbraak bereikte ze toen Eminem een gedeelte van haar nummer Thank you gebruikte voor zijn hit Stan. Hierna bereikten ook enkele singles van No angel de hitparades. Haar nummer Here with me werd gebruikt als themamuziek voor de televisieserie Roswell High. In 2003 kwam Dido terug met haar album Life for rent. Dit album werd nog succesvoller dan het vorige en ging wereldwijd miljoenen malen over de toonbank. De eerste singles White flag en Life for rent werden grote hits. Ook de singles Don't leave home en Sand in my shoes kwamen van dit album, maar werden minder grote hits. In 2004 maakte Dido bekend dat ze in 2005 een jaar rust zou nemen, maar ze was toch weer te zien op het Live 8-festival. Dido is al een tijd in Los Angeles bezig met de opnames en het schrijven van nummers voor haar derde album. Op Dido's officiële site vertelt ze dat dit album in 2008 uit zal komen.
Dolly Rebecca Parton (Sevierville, Tennessee, 19 januari 1946) is een Amerikaanse countryzangeres, tekstschrijfster en actrice.
Gezin:
Parton werd als vierde geboren in een gezin met twaalf kinderen. Haar ouders zijn Robert Lee Parton en Avie Lee Owens. Haar elf broers en zussen zijn Willadeene (dichter), David, Denver, Bobby, Stella (zangeres), Cassie, Larry (kort na de geboorte overleden), Randy (zanger), de tweeling Floyd (songwriter) en Freida (zangeres), en Rachel (actrice, getrouwd met Richard Dennison). Ze groeide op in een arme familie op de tabaksboerderij van haar vader in de Great Smoky Mountains, bij Locust Ridge, Tennessee. Op twaalfjarige leeftijd verscheen ze op televisie in Knoxville en een jaar later nam ze haar eerste album op bij Gold Band Records (een klein lokaal platenlabel). Ook trad ze op in "The Grand Ole Opry". De dag nadat ze in 1964 haar school had afgerond vertrok ze naar Nashville. Op 30 mei 1966 is zij in Ringgold (Georgia) getrouwd met Carl Dean (met wie ze nog steeds samen is) die een asfalteringsbedrijf leidde. Het paar heeft geen kinderen. Samen met haar man heeft zij vijf van haar jongste broers en zussen opgevoed.
Muziek:
Zij startte haar carrière als zangeres bij een lokaal radio- en televisiestation in het oosten van Tennessee. Ze verhuisde naar Nashville in het midden van de jaren '60. In 1967 trokken haar zangkunsten de aandacht van Porter Wagoner, die haar vroeg om bij hem in de Porter Wagoner Show te komen. Hier bleef ze zeven jaar, en hun duetten werden beroemd. Begin jaren '70 overschaduwde zij Porter en in 1974 vertrok ze om zich volledig op haar solocarrière te richten. Over haar vertrek schreef ze toen "I Will Always Love You", dat een van haar grootste hits werd en later werd gecovered door Whitney Houston. Parton vergaarde grote populariteit als zangeres en componist en won talrijke Country Music Awards in 1968, 1970, 1971, 1975 en 1976. In 1977 won ze haar eerste Grammy Award, in de categorie beste vrouwelijke country performance met haar nummer "Here You Come Again." In 1980 won ze haar volgende twee Grammy's in de categorieën beste country nummer en beste vrouwelijke country performance. 8 Jaar later volgde nummer 4, in de categorie beste country performance in een duo of groep met het album Trio, dat ze in 1987 samen met Linda Ronstadt en Emmylou Harris heeft opgenomen. In 2000 won ze haar 5de Grammy, in de categorie beste samenwerking country met vocals met het nummer "After the Gold Rush" van het album "Trio II" dat ze (net als Trio) heeft opgenomen met Linda Ronstadt en Emmylou Harris. Op 18 maart 2007 gaf Parton voor het eerst in 30 jaar een optreden in Nederland (in de IJsselhallen in Zwolle). Alle kaarten waren binnen een dag verkocht.
Film en tv:
Midden jaren '70 was Parton een veel geziene gast in tv-specials en talkshows. In 1976 kreeg ze haar eigen country show met de titel Dolly. Deze show verdween echter na één jaar weer van de buis. In 1980 maakte zij haar filmdebuut naast Jane Fonda en Lily Tomlin in de film Nine to Five. De door haar geschreven en gecomponeerde titelsong "9 to 5" leverde haar een Academy Award nominatie op in de categorie beste originele lied. Verder kreeg ze twee Golden Globe nominaties voor beste filmactrice in de categorie musical/komedie en beste nieuwkomer van het jaar in een film - dames. Andere films waar Parton in meespeelde zijn onder andere The Best Little Whorehouse in Texas (1982), die haar haar tweede Golden Globe nominatie opleverde als actrice, Rhinestone (1984) en Steel Magnolias (1989).
Zakelijk:
Parton staat bekend om haar zakelijke instinct. Zij heeft een groot deel van haar inkomen geïnvesteerd in het themapark Dollywood in Pigeon Forge (Tennessee), waardoor het toerisme in Tennessee, Kentucky en Ohio groeide. Ook is Parton directrice van Dolly Parton Enterprise, een mediabedrijf met een waarde van $100 miljoen
is een popzanger die op 7 juni 1940 te Pontypridd in Wales geboren werd als Thomas Jones Woodward. Vooral in de jaren zestig en zeventig was Tom Jones een wereldster en een sekssymbool. Hij scoorde vanaf 1965 verschillende hits zoals: It's not unusual, Delilah, The Green Green Grass of Home en She's a Lady. Vanaf 1970 was hij een graag geziene gast in Las Vegas. Daar trad hij op naast andere wereldvedetten als Elvis Presley en Frank Sinatra. Eind jaren 90 kende hij een revival met het album Reload. Daarop staat onder andere de hit Sex Bomb. Op 29 maart 2006 werd Jones geridderd
Weemoedig loop ik door mijn huis, de stilte overvalt me kil Stille uren die maar duren en ik weet niet wat ik wil of zoek, verwacht Denk aan toen, aan drukke tijden, een kinderstem die lacht Wat gaat het leven snel, kinderen zijn uitgevlogen, even moet ik tranen drogen Mooie tijden, maar die zijn gebleven, alleen verandert door de jaren, de inhoud van het leven Schudt mijn hoofd, verzet mijn zinnen Tweede jeugd... opnieuw beginnen...
Meatloaf----------------------Paradise by the dashboard light.
Meatloaf tijdens een concert in New York in 2004.
Meat Loaf, geboren Marvin Lee Aday (Dallas, 27 september 1947), is een Rock and Roll-zanger en acteur. Hij werd vooral bekend door zijn rockhit Paradise By The Dashboard Light van zijn album Bat Out Of Hell (1977), die hij zong met Ellen Foley. De teksten en muziek zijn van Jim Steinman. Meat Loaf had een rol als Eddie in The Rocky Horror Picture Show (1975), en als Robert Paulson in Fight Club (1999). Ook speelde hij "The Lizzard" in The 51st State (2001). In 1992 speelde Meat Loaf de rol van Hoover in Leap of Faith, met Steve Martin in de hoofdrol. Meat Loaf speelt de muzikaal leider van een rondtrekkende kerk. Leuk detail: Wanneer hij de radio in zijn truck aanzet komt "Paradise By The Dashboard Light" uit de speakers. In 1997 speelde hij de rol van buschauffeur Dennis in Spice World. In 2006 brengt hij een album uit, het derde deel van "Bat Out of Hell", genaamd "The Monster Is Loose". In 2006 speelde hij in de rockfilm Tenacious D: The Pick of Destiny de vader van JB (Jack Black). Op 27 juni 2007 gaf Meat Loaf een concert in een uitverkochte Heineken Music Hall. Dit concert maakte deel uit van de 'Seize the Night Tour'. Op 20 november 2007 keerde de zanger terug naar Nederland voor een concert in Ahoy in Rotterdam. Dit als onderdeel van zijn nieuwe 'Three Bats Tour'. (Deze tour is helaas afgelast I.V.M. een cyste op de stembanden van meat loaf)
Meat Loaf is geen gewone zanger, hij voert theatrale acts op. In een interview in de Volkskrant in 2003 zei hij: "De meeste rockbands denken dat het voldoende is gewoon hun liedjes te spelen. Ik niet. Mensen moeten meegesleept worden in een drama. Ieder hoekje van het podium moet worden benut.... Een beetje op en neer springen is niet genoeg. Je moet alles uit de kast halen en je inleven in een rol, elke dag weer."
Willem Vermandere (Lauwe, 9 februari 1940) is een Vlaams kleinkunstenaar, schrijver, dichter, beeldhouwer, levensfilosoof, zanger en schilder. Willem Vermandere werd geboren in 1940 in Lauwe, een deelgemeente van Menen. Hij groeide op in muzikale sferen tussen moeders keuken en de werkbank van vader-wagenmaker-klarinettist. Hij stapte zelf al heel vroeg mee in de dorpsharmonie Sint-Cecilia. Willem leerde Grieks en Latijn, maar was meer geboeid door de gitaar. Ook tekende hij zijn kladschriften vol ventjes en karikaturen van zijn leraars. Later begon hij melodietjes te componeren en zette gedichtjes op muziek. Op latere leeftijd studeerde Willem godsdienstwetenschappen te Gent en hij gaf 3 jaar les in Nieuwpoort. Hij beschouwt zichzelf wel eerder als beeldend kunstenaar dan als muzikant. In 2000 werd hij omwille van zijn diverse kunstactiviteiten ereburger van Veurne; hij woont er in de deelgemeente Steenkerke. In de jaren 60 werd Vermandere vooral bekend door zijn kleinkunstliedjes in het West-Vlaams over de dagelijkse dingen, zijn Westhoek en de verschrikkingen van de Grote Oorlog. Zijn optredens worden afgewisseld met luchtige en doodernstige, droevige en levenslustige liedjes en muziek en zijn typische spitse 'vertelelementen'. Hij maakte acht langspeelplaten en even zoveel cd's en hij doet nog altijd voort. Zijn vaste kompanen zijn Freddy Desmedt (fluiten en klarinet) en Pol Depoorter (gitaren en mandoline). Zijn bekendste nummers zijn Lat mie mor lopen, Als ik zing, Blanche en zijn peird, Bange blanke man, Duizend soldaten, Ik plantte ne keer patatten,Piere de beeste,...
Indien je nog meer wenst te weten over onze Willem, surf gerust naar :
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
.gif)
