don't judge me by my outside, try to understand my inside....
13-05-2007
Weer een afscheid.
Leuke dag vandaag, maar met een rare ondertoon. Ik schrik er eigenlijk zelf van. Het is ondertussen al enige tijd geleden. Tijd gaat snel, life goes on. De ene week zitten we nog te lachen en plezier te maken. Een week later krijg ik te horen dat je er niet meer bent.
Mokerslag. De hele wereld stort in, en het liefst wil je gewoon mee instorten om alles te vergeten. Eén vraag, waarom? Geen antwoord. Enkel nog herinneringen.
Niemand, buiten de familie, om er mee over te praten. Ik begrijp ze wel. Ze weten nu eenmaal niet hoe op zoiets te reageren. Lachmasker opzetten en verdergaan terwijl het je eigenlijk geen zier meer kan schelen laat staan interesseert.
Gelukkig zijn die donkere wolken ondertussen weggetrokken, maar diezelfde vragen blijven nog steeds regelmatig door m'n hoofd spoken.
Je laatste woorden tegen mij, "hou je goed". Wel kerel, ik doe mijn best.
De traditie van de paaseieren.
Als symbool van de vruchtbaarheid kon het niet anders dan dat het ei hoog aangeslagen werd.
Het is een fascinerend iets dat ook de vier elementen symboliseert; de schaal staat voor de aarde, het membraan voor de lucht, het eiwit voor het water en de dooier voor het vuur.
Van de middeleeuwen tot nu is de traditie van de Paaseieren geëvolueerd en de hedendaagse jongeren zien er vaak niets meer in dan een heerlijk snoepje.
De chocoladen eieren bestaan nog niet zolang. Het is pas laat, nl. in de 18de eeuw, in Frankrijk,
dat men er toekwam verse eieren te ledigen en ze op te vullen met chocolade. Later werden gietvormen gemaakt en werden chocoladen eieren in allerlei maten gemaakt en verspreid.
Vandaag de dag nog vinden ouders en grootouders, geholpen door de klokken van Rome, een duivels plezier in het verbergen van Paaseieren in de tuin. Of nemen ze in de stad deel aan de eierenjachten die georganiseerd worden door verenigingen en handelaars.
Men kan zich terecht afvragen wat het verband is tussen een religieus feest als Pasen, dat de verrijzenis van Christus gedenkt, en een zoektocht naar chocoladen eieren. Wel, men mag niet vergeten dat het feest van Pasen in de periode valt van de lente-equinox(rond het begin van de lente). Dat is natuurlijk de periode dat de natuur terug tot leven komt. Niet eigenaardig dus dat het ei, net als bij de antieke Egyptenaren, ook bij ons een symbool van vernieuwing werd.
In onze contreien was het vroeger verboden van tijdens de vasten, de veertig dagen voor Pasen, eieren te eten. De boeren bleven dus met heel wat eieren zitten. Daarom namen ze vanaf de middeleeuwen de gewoonte aan eieren te versieren. De traditie van gekleurde eieren is vandaag nog steeds sterk aanwezig in landen als Rusland en de Oekraïne.
We zijn er niet meer over verwonderd rond Pasen chocoladen hazen in de winkels te zien liggen of Paashazen te zien opduiken in Amerikaanse films. Deze traditie is eigenlijk van Duitse oorsprong. Aan de overkant van de Rijn dacht men dat het de beurt was aan de hazen om de eieren uit te broeden. Vreemd, niet?
Een goed gesprek gisteren was al een eerste stap om vandaag eens goed te ontspannen. Toch dacht ik vandaag eens te gaan wandelen. Volgens sommigen is wandelen trouwens het opzoeken van betaald vrouwelijk gezelschap. Ikzelf had nog nooit van die term gehoord. Toch om dubbelzinnigheden te vermijden, laat het duidelijk zijn dat het om een echte wandeling te voet gaat.
Dat is het grote voordeel van op den boerenbuiten te wonen. Er is geen klop te doen en zero uitgangsleven, maar de omgeving is wel ideaal om tot rust te komen. Tot mijn grote ontsteltenis was het echter aan het sneeuwen. Ik word niet graag nat. Ik heb mij dan maar een lange douche in de plaats genomen, dat werkt ook verfrissender.
Morgen haal ik misschien toch maar weer mijn scherpe pen boven. Al weet ik nog geen onderwerp. Eigenlijk kan ik een oproep lanceren onder het motto "U vraagt, ik draai". Geef mij een uitdaging! Benieuwd of ik reactie krijg...
Of ik het vergeten ben, neen. Deze keer heb ik een opdracht. Man on a mission! Laat ik er dan maar meteen iets moois van maken. Een onderwerp vinden was echter moeilijker dan gedacht. Er spookten namelijk nog enkele emoties door mijn hoofd. Ik kon geen oog toe doen. 2 uur 's nachts. Laat mij slapen!
De link is dan ook al snel gelegd. Aan slapen hangen meestal dromen vast. Ik zie het als een manier waarop we voorbereid worden op gevoelens of een blik kunnen werpen op onszelf of anderen. De ene keer ben ik een vogel die samen met zijn geliefde een nestje bouwt. De andere keer ben ik een wolk die neerkijkt op de mensheid en ziet hoe goed men daar beneden wel bezig is. Ik heb net gezelschap gekregen van een schattig CO-wolkje en door de steeds dunner wordende ozonlaag zijn de zonnestralen des te warmer op onze rug.
Soms ben ik gewoon mezelf. Deze vergeet ik meestal snel. Gelukkig maar, ze hebben nogal de neiging om uit te komen. Misschien droom ik gewoon realistisch en mag ik mij bij de goeie dromen dan weer gelukkig prijzen. Het kan echter ook volledig absurd zijn. Zo werd ik eens achterna gezeten door een krokodillenstam met roze strikjes omdat ik in hun heilige beek gesprongen was. Welkom in mijn soms bizarre fantasiewereld.
Dromen zijn nochthans niet altijd goed. Het gevoel van een droom die keihard in mijn gezicht openspat zit nog vers in het geheugen. Dat is mijn grote probleem. Ik jaag teveel illusies na. Ik ben nu eenmaal niet met een naald in de hand geboren om die luchtbellen op tijd kapot te prikken.
Afsluiten met een positieve noot? Denk nog eens aan de krokodillen, want ik ben uitgeschreven. Het is al langer geworden dan verwacht.
Opdracht volbracht. Gelezen en goedgekeurd? Ik hoop allesinds van wel.
