We hebben al veel meegemaakt met deze belastings-regering. Ze hebben er een echte knoeiboel van gemaakt. De eerlijke belastingbetaler werd belachelijk gemaakt met fiscale amnestie, tot twee maal toe, en het ontmantelen van de belastingsdiensten. De belastingsambtenaren werden steeds meer stokken in de wielen gestoken, met als gevolg het onmogelijk maken van fiscale inspecties. Het is niet moeilijk om in te denken wie daar vooral van kan profiteren : degenen die het minder nauw nemen met hun aangiften, de witteboord-criminelen en dergelijke kapitaalkrachtigen. Voor bepaalde liberale politieke leiders hoefde zelfs geen aangifte en voor de MR was het zelfs aanleiding om in Dinant een burgemeester-overloper, die het niet zo nauw nam met zijn aangiften, binnen te halen. 

Nu blijkt dat op 21 december in allerijl met een extra truc nog 30 vennootschappen met de waarde van 160 miljoen euro moesten op rekening van 2005 gebracht worden om de rekeningen van dat jaar, althans op papier, nog te kunnen afsluiten met 120 miljoen euro overschot. Dat overschot blijft fictief en geldt voor de verzamelde overheden. De federale overheid had een tekort van 35,2 miljoen Euro. De overheidsschuld daalde niet, maar steeg met 9 miljard euro tot 282 miljard euro.  

De rooskleurige vooruitzichten na het opknapwerk van de regering Dehaene werden niet benut om de schuld zoals voorzien drastisch in te krimpen naar het Europees gemiddelde. De begrotingen werden sluitend ingediend, dank zij eenmalige operaties die een hypotheek leggen op de toekomstige financiële toestand van het land. Het geld kwam van  domme verkopen van overheidsgebouwen, die vanaf nu duur moeten worden gehuurd aan paars-bevriende makelaars. De huurkost komt in de toekomst als een boemerang terug op de rug van de toekomstige belastingbetaler. Ook de nu uitgegeven pensioenfondsen van Belgacom ea. moeten ooit worden uitbetaald. De verwijlintresten verschuldigd door de staat nemen astronomische proporties aan. De belastingsverlagingen worden niet doorgerekend in de voorheffing en de saldo voor de burger worden als renteloze lening ingehouden. De ontnuchtering zal komen, één dag na de verkiezingen van 2007, die wellicht daarom met een maand worden vervroegd.

19-01-2006 om 06:28 geschreven door poli

VLD-fractieleider Daems heeft relatie met PS-politica Sophie Pécriaux (38), volksvertenvoordiger voor de kieskring Henegouwen. Volgens de commerciële zender VTM, die goed thuis is in het liberale huishouden, verwachten de twee zelfs een kindje. Dat heeft gevolgen voor zijn politieke carrière, zo werd in zijn entourage bevestigd. We wisten inderdaad al dat hij een jobke krijgt van de regering Verhofstadt.

De 'gelukkige' is licentiate in het maatschappelijk werk en gemeenteraadslid van Manage. Dat de liefde tussen de paarse liefde tussen de Vlaamse liberalen en de Waalse socialistgen dergelijke proporties aanneemt, gaat nog verder dan tot op heden verondersteld. Het geeft echter wel een verklaring voor de verregaande onderdanigheid van de Vlaamse liberalen voor de communautaire dossiers. De "judassen" hebben Vlaanderen verkocht voor wat plezier in bed.  

10-01-2006 om 17:01 geschreven door poli

Onze Paarse excellenties zijn specialisten om de mensen af te leiden van hun gebrek aan werkkracht, inzet, bekwaamheid en moed om hun gewoon hun job te doen : ons land goed leiden. Maar hun profileringsdrang haalt de bovenhand op een goed beleid. In dat geval heb ik liever stijve kleinburgerlijke ministers, die plichtbewust hun job doen dan betweterige, sexy of flamboyante Excellenties voor wie alle energie naar de eigen persoon gaat. Onze Excellenties willen alleen herkozen worden of hun ministerjob zo lang mogelijk behouden. Hun profileringsdrang en eigendunk is zo groot dat ze geen graten zien in het beledigen van de Nederlandse regering, omdat dit geen Paarse is.

Het moet ons trouwens niet verbazen dat de uitval in Vrij Nederland niet alleen de Nederlandse Socialisten moest dienen, maar ook voor eigen federaal Belgisch gebruik is. Moet de uitval naar stijf en truttig ook geen schade aanbrengen aan Yves Leterme en Inge Vervotte ?  De timing komt overeen met de liberale profileringsconstructie om deze plichtsbewust werkende niet-paarse ministers te laten depaneren door de“garage Guy” van Mieke Vogels, die met Groen niet in een regering wil zonder de liberalen. Het heeft veel weg van een georchestreerd offensief van de Federale Excellenties tegen het leiderschap van de Vlaamse minister-president en zijn leiderschap in alle populariteitspolls.

Dan ruikt Freya als kersvers vice-premier en minister van begroting de poll-top en ze is er in elk geval al goed in geslaagd de nodige publiciteit daarvoor te verwerven. Na haar profileringsdrang als minister van consumentenzaken, meet ze zichzelf in het interview in Vrij Nederland ook de titel toe van volleerd en ervaren begrotingsspecialist. Ze spelt hierin de Nederlandse regering de les : Arbeidsongeschikte WAO’ers mogen niet naar de bijstand, maar moeten werk worden aangeboden; de bezuinigingen van de regering-Balkenende zijn verkeerd en schaden het consumentenvertrouwen. En Balkenende wil zeker niet herkozen worden als minister-president. Maar is het niet zo dat Nederland probeert de puinhoop op te ruimen uit de Paarse periode. Dat staat ons ooit ook te wachten… Dan zal Freya zich wellicht behoeden voor analoge uitspraken. 

Volgens Freya kom je in Nederland niet in de regering als ge niet stijf, truttig en kleinburgerlijk bent. Dat een minister vakbekwaam is en plichtbewust bezig is met zijn job is voor haar blijkbaar niet belangrijk. De personeelsadvertenties voor Paarse ministerposten zouden het dus moeten hebben over omhooggevallen ministerdochtertje (Freya Van den Bossche) of ministerzoontjes (Tobback en Peter Vanvelthoven), politieke zonen (Verhofstadt van Willy Declercq en Dewael van Herman Vanderpoorten), rokkenjagers, logebroeders, leugenaars en bedriegers met kwaliteiten als arrogant, sexy, wispelturig, verwaand, respectloos, naïef, hip, … Hier moet tewerkstelling en  welvaart vanzelf komen en dat blijkt ook uit de Europese lijstjes over economie, welvaart en welzijn waarin België overal onrustwekkend aan het dalen is.

16-12-2005 om 06:54 geschreven door poli

Het was een belangrijk onderonsje tussen Condoleezza Rice en onze Guy Verhofstadt. Er is plots geen vuiltje meer in de lucht met de CIA-behandeling van de gedetineerden in geheime gevangenissen hier in Europa. De Amerikanen mogen zonder verantwoording alle internationale regels inzake behandeling van gevangenen aan hun laars lappen. Het Amerikaanse standpunt terzake is zonder enige controle ook het standpunt van onze federale regering geworden. Ook minister De Gucht, voor wie het een sport is om buitenlandse staatshoofden te vernederen, neemt nu zonder blikken of blozen het standpunt van de Amerikanen voor het zijne. Wat is er eigenlijk beloofd aan Guytje en Kareltje ?

Het valt overigens op dat Guy de laatste maand weer de internationale staatsman speelt. Hij gaat Europa redden… Hij weet raad voor de internationale problemen… Belgische problemen kunnen hem gestolen worden, maar internationaal wil hij nog wel meepraten of misschien beter …naar de mond praten en de kastanjes uit het vuur halen voor de Amerikanen. De Amerikanen hebben daarbij een onverdachte bondgenoot bij om hun loense zaakjes hier in de doofpot te houden of in elk geval met de mantel der liefde te bedekken…

09-12-2005 om 00:00 geschreven door poli

Het kan al lang niet meer door de beugel dat een regering weigert de bevolking concreet uit te leggen waar ze mee bezig is. Politiek België is al maanden bezig met het generatiepact, maar over de inhoud van dergelijke belangrijke ingreep wil Verhofstadt en co blijkbaar bitter weinig concrete uitleg geven aan de burger. Alleen het feit dat ze naar buitenkomt met een term als “generatiepact” geeft hen een vrijgeleide om lamlendig verder hun postjes te bedienen (met macht en wedde) tot de volgende federale verkiezingen in 2007.  Maar de meningen over de inhoud van dit zogenoemde “generatiepact” blijven verdeeld en daar is vooral de federale regering voor verantwoordelijk. De versie in het parlement was al verschillend met de reactie daarna op de aantijgingen van de vakbonden en de schuld voor de slechte communicatie werd dan maar in hun schoenen gestoken. Maar waarom weigeren de ministers om het pact concreet uit te leggen. De reclamepagina in de krant vermeldde niet veel meer dan wat blabla, alsof in het generatiepact plots geen concrete leeftijden, geen concrete voorwaarden meer gesteld worden. 

Waarom weigert Verhofstadt van zijn ivoren toren af te dalen en het generatiepact in een regeringsmededeling uit te leggen in een rechtstreekse eenzame confrontatie tussen hem in het kijkkastje en de betrokkenen in hun zetel daarvoor ?  Zoals een echte oplichter of leugenaar moet het onrechtstreeks gebeuren met de hulp van een bevriend journalistje, een showvoorstelling in het parlement met gelijkgezinden of langs de gesponsorde media. De vakbonden moeten het maar doen. Voor de leiders van dit land is het te min om hun visie te verdedigen, zelfs als hen daarbij een rechtstreekse repliek bespaard blijft.

Maar kunnen de plichtbewuste vakbondsleiders die werknemers tegenspreken als ze opwerpen dat het generatiepact alleen maar nadelen inhoudt voor hen en alleen de werkgevers mogen profiteren van extra fiscale voordelen? Alleen de werknemers moeten langer werken, terwijl anderen na veel minder dienstjaren al kunnen profiteren van extra premies met minder dienstjaren. Kunnen de vakbondsleiders hun leden tegenspreken als deze zich gepakt voelen, nadat ze al jaren inleveren in ruil voor brugpensioen en dit nu door de regering wordt miskend? Moeten de vakbondsleiders verwonderd zijn over de woede van de werknemers, die zich steeds niet te beroerd hebben gevoeld om de zware jobs uit ons economisch bestel voor hun rekening te nemen, maar nu ook meer dienstjaren moeten kloppen dan de politiek benoemde ambtenaren en anderen die de minder afmattende jobs kregen toegemeten? Daarbij worden ze nog afgedreigd door Verhofstadt en zijn Paarse excellenties, alsof ze zich nederig moeten blijven behandelen als slaafjes. Die werknemers hebben ook het ganse jaar door werk en kunnen niet een paar weken na de start van het parlementair jaar alweer voor een week op vakantie naar Toscanië en daarna uitgerust nog voor een week op reis naar Azië trekken. 

Maar Verhofstadt durft de gewone mens niet recht in de ogen kijken of zich te verantwoorden voor zijn beleid. Hij is de Numero Uno en de rest moet maar lamlendig uitvoeren wat goed is voor zijn leider. Verhofstadt schafte ook reeds vanaf zijn machtsgreep in 1999 de debatten af tussen de premier en de voorzitters van alle (ook oppositie-) partijen.  Hij heeft zich onmiddellijk geïnstalleerd op zijn ivoren toren en zijn gemanipuleerde mededelingen hadden steeds veel weg van reclameblokken voor het merk van zijn persoon. Enkel de journalisten, die pasten in dit reclame-oogmerk werden nog geduld en wie terechte kritiek had op zijn beleid werd belachelijk gemaakt of vernederd.  Verwacht van Verhofstadt niet dat hij iets concreet uitlegt over iets wat hem niet meteen glans opbrengt. Daarvoor heeft hij zijn handlangers voor, dit keer Peter Vanvelthoven.  Veel adelbrieven kan Verhofstadt echter niet voorleggen nadat hij naliet de vorige dringende politieke dossiers een oplossing te geven.

26-11-2005 om 23:35 geschreven door poli

De regering heeft met een reclamecampagne de façade rond zijn generatiepact enigszins willen oppoetsen. Blijkbaar was de versie, die door de regering in het parlement werd verkondigd niet de officiële versie. Plots zijn alle concrete beleidsopties geschrapt en dus geen leeftijden meer om op brugpensioen of pensioen te kunnen gaan, terwijl dit juist erop moest wijzen dat de regering nog wilde regeren (in 2010 of zo). Het hoofdstuk over de jongerenwerkloosheid wordt nu strategisch vooraan geplaatst, al blijft  het ook hier bij veel blabla. Maar we hebben niet de indruk dat de regering wil werken aan een actief globaal tewerkstellingsbeleid voor jong en oud. Het generatiepact blijft een vodje papier, zolang alleen het eindeloopbaanproject de graadmeter blijft om hun tewerkstellingsvisie een aangezicht te geven. Enkel een pact met een actief globaal tewerkstellingsbeleid voor alle leeftijden kan de naam van generatiepact waardig zijn.

Al een paar jaar krijgen we in media en beleid ook maar één klok te horen over het te volgen sociaal-economisch beleid, al valt het sedert de regeringen Verhofstadt-Vandelanotte-Di Rupo-Reynders vooral juist het ontbreken op van elke sociaal-economisch beleid. Als we met zijn allen niet langer blijven werken dan dreigt onze welvaartsstaat ineen te storten. Zo kunnen we het iedere dag lezen in de krant en horen op radio en televisie. En als we te vroeg stoppen met werken (hoe zou dat toch komen?) dan wil de regering je daarvoor bestraffen. Dat verhaal over de onbetaalbaarheid van de sociale zekerheid hoorde mijn vader 50 jaar geleden ook al en toen haalde een deel van de werknemers niet eens de officiële pensioenleeftijd. En dan moeten we geloven dat de ruim 400.000 werklozen beneden de 50 jaar plots gaan werk krijgen als de ouderen nog langer gaan werken!?  

En daarbij komt nog dat de pensioenen in België bij de laagste in Europa zijn en we ook zowat de strengste voorwaarden daaraan koppelen. Zo moet je 45 jaar gewerkt hebben om een volledig pensioen te trekken. Iedereen die na zijn twintigste nog aan het studeren is, en dat is ondertussen dik meer dan de helft van de jongeren op die leeftijd, kan later nooit een volledig pensioen ontvangen. Dus moet iedereen maar zo lang mogelijk blijven werken.

En dit horen we eigenaardig genoeg niet. Er zijn uitzonderingen maar niet degenen, die in ongezonde en lichamelijk zware omstandigheden hebben moeten werken. Die moeten na ruim 40 jaar werken nog langer werken eer ze nog maar op ‘brugpensioen’ kunnen gaan of worden gedumpt.  Een universiteitsprofessor krijgt echter al een volledig pensioen na 22,5 jaar academische loopbaan. Een magistraat met 18,5 dienstjaren. Een provinciegouverneur krijgt een pensioen van 58% van zijn wedde na 7 jaar en het maximum (75%!) na 17 dienstjaren. Ze kunnen dan zelfs nog hun bijklus behouden. Een arrondissementscommissaris ontvangt 60% van zijn wedde als pensioen na 15 jaar. Een volksvertegenwoordiger kan op vervroegd pensioen vanaf 52 jaar na 8 jaar parlementair mandaat. Hij of zij krijgt een volledig pensioen na 20 jaar loopbaan.

14-11-2005 om 02:06 geschreven door poli

België telt officiëel 620.000 werklozen. De zogenaamde Paarse ‘actieve welvaartstaat’ geldt voor steeds minder inwoners en toch blijft de federale regering blind voor deze belangrijke groep van zijn bevolking.  Nu gaat het blijkbaar allemaal opgelost worden door …de ouderen langer te laten werken in 2010 of zo, als ze maar in alle rust hun termijn tot 2007 kunnen uitspelen. Ze zijn goed begonnen. Het parlementair jaar is met twee weken vertraging pas begonnen op 11 oktober en ze moeten al een week op allerheiligenverlof om daarna met het halve ministerkorps op reis te trekken naar het Verre Oosten, naar Israël en misschien nog elders. Investeerders zoeken, zult ge reageren, maar met zijn om de haverklap veranderende regels, omdat die soms op nachtelijke spoedbijeenkomsten zijn ineen geïmproviseerd, zien investeerders ons land steeds minder zitten.

Was in 1999 al niet de aanzet gegeven voor wat nu spectaculair wordt voorgesteld als het “generatiepact” en heeft men het dossier moedwillig vooruitgeschoven om pas in 2008 (na twee paarse legislaturen) concrete maatregelen te voorzien ?  En welke maatregelen. Hogere beroepen kunnen in 2008 al na een loopbaan van 30 jaar op brugpensioen gaan op 60 jaar, terwijl de arbeiders van de zware beroepen al een loopbaan moeten hebben van 35 jaar om op 58 jaar op brugpensioen te gaan. In de praktijk zullen sommigen dan al ruim 40 jaar gewerkt hebben. In 2024 kunnen die hogere beroepen nog altijd na een loopbaan van 35 jaar (vanaf 25 jaar) op brugpensioen aan 60 jaar, terwijl die versleten arbeiders al minstens 38 jaar moeten werken om op brugpensioen te kunnen op 58 jaar. En wat moeten die arbeiders denken van de bonus vanaf 62 jaar, ook voor wie maar een dertigtal jaren heeft gewerkt ?

Maar belangrijker zou moeten zijn : de werkzekerheid of het ‘recht op arbeid’, dat de laatste tijd in een andere context meer en meer als slogan opduikt. Werkgelegenheid was altijd een topprioriteit bij vorige regeringen. Nu horen we het wel eens als afleidingstruc zonder concrete invulling. “Werk, werk, werk”, zei Verhofstadt vorig jaar bij het begin van het politieke jaar. Maar daarvan is niets in huis gekomen, ook niet van de splitsing van BHV, het DHL-dossier, het Sabena-dossier rond de nachtvluchten of de 200.000 nieuwe werkplaatsen. Het jaar zonder verkiezingen in het vooruitzicht, werd gewoon nog eens een verloren jaar en dat terwijl we op alle Europese lijstjes worden geconfronteerd met de teloorgang van België.

Die 620.000 werklozen zijn daar het voornaamste slachtoffer van, maar hun mening wordt net als al die jaren de nu rellenschoppende kinderen van de structurele werklozen in de Franse ghetto’s niet gevraagd.  Het verlies of moeten ontberen van een job berooft de mensen niet alleen van een inkomen, maar ook van hun sociale identiteit en het gevoel iets zinvols uit te richten in het leven. Als een familie gedurende een generatie werkloos blijft, krijgen we toestanden zoals het zinloos vernielen van auto’s van hun buren. Als dan ook het opvangnet op steeds meer verzet stuit, dat terwijl wel extra belastingsvoordelen aan de hoogste inkomens wordt toegekend, vragen we op termijn naar explosieve toestanden.

Werkzekerheid moet prioritair staan. Het “Recht op Werk” moet boven alle andere beleidsopties staan. Vergeleken met de werkloosheid is de vergrijzing een simpel probleem. Maar als er door Paars steeds maar wordt gezwaaid met onvoorwaardelijke lastenverlagingen of fiscale kortingen voor bedrijfsleiders, zonder dat daar ook maar één werkplaats moet tegenover staan, is men verkeerd bezig.  Ik heb het hier bewust over ‘bedrijfsleiders’ en niet ‘werkgevers’. De werkgevers beogen momenteel veelal alles behalve wat hun naam mag doen vermoeden. Hun zelfzucht denken vooral nog aan lagere lonen en een soepeler ontslagrecht en ze worden daarin ten volle ondersteund door de Paarse regering Verhofstadt met liberalen en Spa-Blauwen.   

10-11-2005 om 06:52 geschreven door poli

 “Als we de burger individueel kunnen aanpakken, dan is die vlug te overtuigen met valse cijfers, valse argumenten, valse beloften”. Dat is de politiek van Verhofstadt en de paarse partijen en niet zonder succes ook. Oppositiepartij Vlaams Blok-Belang is op dat vlak trouwens hun politieke partner, want geen enkele partij haalt meer extra stemmen uit die strategie.  Paars en Blok waren trouwens ook partner bij de verandering van het kiesstelsel naar grotere provinciale kieskringen, die vooral in het voordeel spelen van BV-politici ten nadele van de plichtbewuste, toekomstgerichte en meer aan parlementair werk dan aan publiciteit denkende volksverbonden politici.

Het volkse verenigingsleven, zowel voor de jeugd als volwassenen, werd eerder ontmoedigd dan wel gestimuleerd en dat was zeker het geval voor belangen-organisaties, die met studiediensten een bedreiging konden vormen voor de politieke individuele aanpak van ons huidig leger ministers.  Het democratisch karakter van het verenigingsleven of het middenveld werd op die manier subtiel ondermijnd. Geen gelegenheid ging voorbij waarbij vakbonden bij het gerechtvaardigd gebruik van hun stakingsrecht, betoging of ander democratisch spreekrecht in het verdachtenhoekje werden geduwd voor crimineel gedrag. Dat ook de SP.a hier volop aan meewerkt, stemt tot nadenken over het feit dat de politieke strategie van enkele kopstukken zomaar voorrang kan krijgen op een neo-liberale  sociale afbraakpolitiek. 

Uitspraken als “hoe meer ouderen aan het werk blijven, hoe meer werk er overblijft voor de jongeren”, “sociale afbraak is progressief, aan de kant staan van de arbeiders is conservatief” en “wat goed is voor de liberalen is goed voor de socialisten”  kunnen misschien met enige overredingskracht van een goede oplichter nog individueel verkocht worden, maar worden nogal vlug als dwaze praat ontmanteld in groepsgesprekken in het verenigings- of clubleven. Het middenveld leert ook respect opbrengen voor de alledaagse moeilijkheden van de andere leden in de club, in de vereniging of op de wijk. In het middenveld kan elkeen ondervinden dat de zelfzucht van het individu enkel leidt tot verzuring, elitaire eenzaamheid en nog grotere ontevredenheid, terwijl het geluk veeleer te zoeken valt in verbondenheid, solidariteit en een streven naar een leefbaar bestaan voor iedereen.

De gefixeerde aandacht voor belastingsverlagingen en afschaffing van de hoogste belastingsschalen is contraproductief als de politici anderzijds blind zijn voor het onrustwekkend  stijgend aantal medemensen onder de armoedegrens. Als alleen geschenken worden uitgedeeld aan mensen, die al kunnen baden in hun hogere status, terwijl men de verhoogde belastingsdruk afwimpelt op accijnzen en belastingen op levensmiddelen zodat de lagere inkomens evenveel moeten bijdragen als de beter begoeden, zakt inderdaad de welzijnsgraad en het socio-economisch vermogen van die maatschappij. Denemarken is met zijn recordbelastingen het gelukkigste land te wereld, alleen maar omdat het geluksniveau van een samenleving stijgt naarmate de inkomensverdeling gelijkmatiger is. Paars werkt momenteel aan een maatschappij met een buitengewoon rijke Coene naast de armoede lijdende Jan en Piet, die bij Picanol ontslagen werden om Coene zijn monsterwedde te kunnen blijven betalen. 

01-11-2005 om 00:00 geschreven door poli