Baron Jean-Louis de la Faille wordt vermoord teruggevonden op het tuinterras van zijn kasteel in Lier. De baron is eigenaar van een mooie kunstgalerie.

De zoon van de baron, die ook een galerie bezit, leidt een flamboyant leventje en behoort hierdoor tot de verdachten. Het wereldje van de kunst en de adellijke wereld lijken niet zo correct als men wel zou denken. De tentakels van de adel reiken tot in het crimineel milieu van Charleroi.

Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter, de Lierse speurders, moeten zich verdiepen in het wereldje van de adellijke kringen om deze moord op te lossen. Het verhaal speelt zich af in de driehoek tussen Lier, Ranst en  Antwerpen, met uitschieters naar Middelkerke, Charleroi, Munsterbilzen, Breda, Moskou,…

25-02-2011 om 18:33 geschreven door Ludo Geluykens

29-01-2011 om 10:06 geschreven door Ludo Geluykens

Na “Moord op de scheidsrechter”, een verhaal dat zich situeerde rond voetbalclub SK Lierse, is het ditmaal de beurt aan de ‘betere’ kringen van Lier en omgeving om als decor te dienen voor de nieuwe politiethriller “Adellijke intriges” van Ludo Geluykens.

Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter, de Lierse speurders, moeten zich ditmaal verdiepen in het wereldje van de adellijke kringen.

Baron Jean-Louis de la Faille wordt vermoord teruggevonden op het tuinterras van zijn kasteel in Lier. De baron is eigenaar van een mooie kunstgalerie.

De zoon van de baron, die ook een galerie bezit, leidt een flamboyant leventje en behoort hierdoor tot de verdachten. Het wereldje van de kunst en de adellijke wereld lijken niet zo correct als men wel zou denken. De tentakels van de adel reiken tot in het crimineel milieu van Charleroi.

06-01-2011 om 19:34 geschreven door Ludo Geluykens

De hoofdcommissaris wist niet wat eerst aanpakken. Hij besloot eerst en vooral te zorgen dat de scheidsrechter en de grensrechters veilig in de kleedkamers geraakten.

Dat lukte maar net.

De spelers van Antwerp wilden hen niet naar binnen laten gaan, maar met tien politiemannen kregen ze de arbiters in de kleedkamers.

Ondertussen werden de bezoekers er, via de luidsprekers van het stadion, op gewezen dat ze nog even in hun vak moesten blijven. De politie verzamelde voldoende manschappen om iedereen veilig door de Pannenhuisstraat, via de Hagenbroeksesteenweg, naar de Ring te krijgen waar de autobussen klaar stonden.

De Liersespelers begroetten ondertussen hun supporters en de stemming was daar natuurlijk opperbest. Na een tiental minuten verlieten de voetballers het veld en konden de fans de overwinning gaan vieren.

De titel was bijna binnen, een klein feestje kon al wel, vonden ze.

Na een kwartier was de weg naar de uitgang vrij en konden de liefhebbers van de verliezende ploeg hun weg naar de autobussen aanvangen.

Dat dit niet zonder slag of stoot zou gebeuren, had Sus al aan zijn manschappen uitgelegd.  Hij had hen opgelegd om ten allen tijde rustig te blijven om escalatie te voorkomen. Er sneuvelden enkele bloembakken en een paar autoruiten. Negen heethoofden werden opgepakt.

De autobussen vertrokken naar Antwerpen, onder begeleiding.

In de kleedkamer van de scheidsrechters was het de eerste ogenblikken heel stil. Bart vroeg aan de grensrechter, die aangaf dat de bal bij het tweede Liersedoelpunt over de lijn was, of hij zeker was van zijn beslissing.  De man antwoordde: “Bart, ik ben er rotsvast van overtuigd dat de bal over de lijn was, de beelden gaan ons gelijk geven”. Nu was Bart bijna zeker, maar hij wilde toch eerst de televisiereportage zien. Nadat ze een douche hadden genomen, alle verplichte formulieren invulden en aftekenden was het al tweeëntwintig uur dertig geworden. De bankdirecteur stelde voor om, voordat ze naar de receptie gingen, toch eerst naar de Nationale Omroep te kijken. Hij wou bevestiging van hun ver dragende beslissing.

Je kon zonder overdrijven stellen, dat deze beoordeling het kampioenschap in de tweede afdeling besliste.

Bart vroeg aan een clubafgevaardigde of ze ergens ongehinderd naar de TV konden kijken en ze werden meegenomen naar een aparte ruimte. Het bleek het bureau van de voorzitter te zijn. Hier konden ze met zijn vieren, Bart, zijn twee lijnrechters en de vierde scheidsrechter, ongestoord kijken.

Nadat eerst de beelden van eerste klasse werden gegeven kwam het grote moment. De beelden van de topper in tweede klasse tussen SK Lierse en Antwerp FC werden aangekondigd.

-       Op het eerste doelpunt viel niets aan te merken. De penalty was ook juist, dit wil zeggen, de speler van de bezoekers was binnen de rechthoek toen hij werd neergelegd.

-       Het eerste doelpunt van Lierse was een zuiver doelpunt, niets op aan te merken.

-       Dan kwam de betwistte fase. Iedereen keek gespannen toe. Nadat ze een eerste keer hadden gekeken, was Bart er niet van overtuigd dat de bal over de lijn was geweest.  Het was echter een beeld vanuit het midden van het veld en op gewone snelheid.  Bij de vertraagde beelden, opgenomen met een camera van op de zijlijn, was het duidelijk. De bal was over de doellijn.  Om dit te bevestigen werd het beeld ook nog eens stil gezet, juist op het moment dat de bal duidelijk helemaal over de streep was.

Het was of er een last van hun schouders viel.

Er werd een collectieve “yes“ geroepen en Bart wenste zijn team proficiat met de, achteraf bekeken, perfecte wedstrijd. Nu konden ze zelfzeker naar de receptie gaan en zowel de spelers van Antwerp als deze van Lierse recht in de ogen kijken.

Hun beslissingen waren de juiste geweest.

31-12-2010 om 12:08 geschreven door Ludo Geluykens

Alweer een aanval van de Schapenkoppen, een voorzet van op links en Meeuws knalde de bal op doel maar de doelman bokst hem over, hoekschop.

Alle spelers stonden nu in de grote carré van Antwerp.

De bal werd voorgegeven.

De keeper kon de bal wegduwen... recht in de voeten van Gunther Meeuws, die de bal ineens op de slof nam.

PATS!!

De bal spatte keihard tegen de lat, kwam naar beneden en botste al dan niet over de streep terug in het veld.

De lijnrechter, die de fase van op het verlengde van de doellijn goed kon zien, hij stond daar nog van de hoekschop, was onmiddellijk naar het midden gelopen.

Doelpunt!!

De vertraagde beelden in Sportweekend ‘s avonds zouden het gelijk van de grensrechter aantonen.

Bart Diericks zag zijn grensrechter lopen en wees resoluut naar de stip, 2-1

Nog één minuut te spelen.

Wat er toen gebeurde was niet te beschrijven. Alle Antwerpspelers stormden op de scheidsrechter af en de lijnrechters moesten Bart Dierikcs bijstaan. Er vielen nog eens drie gele kaarten, waardoor de laatste man met rood van het veld moest. Hij had al geel gekregen.

Na tien minuten kon de wedstrijd hervat worden, maar Antwerp kreeg de bal niet meer in de rechthoek.

De wedstrijd werd afgefloten.

19-12-2010 om 09:46 geschreven door Ludo Geluykens

Nadat de corner, volgend op de strafschop, was gegeven en weggewerkt, nam de trainer van Lierse een doortastend besluit: hij verving drie spelers en speelde dus alles of niets.

Er kwamen twee aanvallend ingestelde voetballers bij. In de plaats van één aanvaller, die onder de rust al had gemeld dat het niet zou gaan tot het einde, en van een middenvelder die fysiek problemen begon te krijgen.  Ten slotte werd ook de laatste man vervangen.  De coach wou hier geen risico nemen.  Deze man had zojuist een gele kaart gepakt en bij een volgende overtreding zou het dus rood kunnen zijn.

Met deze nieuwe opstelling zette Lierse nog meer druk en konden de kansen niet uit blijven.

Op de tachtigste minuut kopte Joris De Wilde een voorzet van op rechts onderaan in de linkse hoek binnen, onhoudbaar voor de Antwerpdoelman. 1 – 1.

De Lierse spelers gristen vlug de bal uit de netten en legden die op de middenstip. Er was geen tijd meer te verliezen. Er moest nog eens gescoord worden.

De supporters van de thuisploeg werden bijna gek, de spanning werd onhoudbaar. Het spel werd ruwer en de scheidsrechter moest nog vier gele kaarten geven, twee aan elke kant.

Er kwamen nog meer kansen voor Lierse maar de Antwerp-verdediging begaf niet. Hun trainer had nog een verdediger bij gezet, voor hen volstond een gelijkspel.

Nog drie minuten te spelen.

07-12-2010 om 17:25 geschreven door Ludo Geluykens

De pressie van Lierse werd met de minuut groter en er ontstonden enkele kansen. Maar de doelman van de bezoekers kon zijn netten schoon houden door enkele mooie safes. Aangezien meer de kaart van de aanval werd getrokken,  ontstonden er natuurlijk ook tegenprikken door Antwerp. Zo ontstond er in de zestigste minuut een snelle counter van de roodwitten, toen hun doelman bij een mooie plukbal onmiddellijk het leder naar zijn voorlijn trapte.  De spits nam de bal prachtig aan en op het moment dat hij de kleine rechthoek inging, werd hij door de stopper van Lierse neergelegd.

Bart Diericks twijfelde niet.

Strafschop.

Gele kaart.

Er ontstond herrie op het veld langs de thuiskant. Want bij 0-2 zou Lierse al zo goed als zeker uitgeschakeld zijn voor de titel.

Het zou dan nog drie keer moeten scoren.

Onder het tumult was Tom De Backer, de Lierse voorstopper, onmiddellijk naar zijn doelman gelopen en had hem één en ander in het oor gefluisterd.

Dit had bijna niemand gezien.

Darko Valic, toch al de man van de match en degene die normaliter de strafschoppen nam, eiste heel zelfzeker de bal op.

Hij legde hem zeer aandachtig en rustig op de stip.

Lier zweeg.

Antwerpen riep: “Darko oho, Darko oho, Darko oho, Darko oho, en dan verder, wij gaan naar eerste toe, wij gaan naar eerste toe, Lierse doe de boeken maar toe”.

De scheidsrechter kreeg na enkele minuten de gemoederen toch bedaard. 

Alle spelers verlieten de kleine rechthoek.

Bart Diericks gaf door middel van het fluitsignaal het sein dat de strafschop mocht gegeven worden.

Valic startte zijn aanloop.

Hij plaatste de bal in de, voor hem, rechterbovenhoek maar de doelman bokste het projectiel uit zijn doelvlak.

Ongelofelijke teleurstelling bij Valic.

De doelman van Lierse viel in de armen van Tom De Backer.

Tom had twee jaar ervoor nog samen met de Serv bij Cercle Brugge actief geweest en hij wist dat hij altijd zijn penalties in die rechterhoek plaatste.

Dat had hij dan ook in de oren van zijn doelman gefluisterd.

De Pallieters werden gek en geloofden er nu nog meer in dan ervoor.  De stemming van de andere aanhang sloeg om van euforie naar angst. De spanning was van de gezichten af te lezen.

Wat een sensatie.

15-11-2010 om 18:47 geschreven door Ludo Geluykens

In de securityroom onder de tribune ging de temperatuur ook  lichtjes omhoog. Er hing spanning in de lucht.

Politiebaas Peeters had constant contact met de flikken die in de omgeving van de Sinjoren zaten. Voorlopig was de terugkoppeling nog positief: alles onder controle.

In de zesenveertigste minuut floot Bart Diericks voor de rust en gingen beide elftallen naar de kleedkamers. Dit verliep nog onder betrekkelijk normale omstandigheden. De Lierenaars waren blijkbaar nog een beetje aangeslagen en de tegenstanders zaten aan de andere kant van het veld.  Daar bleef het bij het gebruikelijke geroep: “Wij gaan naar eerste toe, wij gaan naar eerste toe, Lierse doe de boeken maar toe”

In de kleedkamer van de scheidsrechters werd nog eens nagekaart over enkele spannende, al dan niet buitenspelfases. Na overleg kwam Bart toch met het bevredigende besluit:

“Gewoon zo voortdoen, we zijn goed bezig, attent blijven en wanneer je overtuigd bent van je besluit, is het een goal, buitenspel of een fout, dan gaan we allemaal en ik in de eerste plaats, achter jullie oordeel staan”.

In de kleedkamers van beide ploegen werd verschillend gereageerd. Bij Antwerp was de trainer tevreden met de stand, maar hij vond dat Lierse zeker niet onder lag en dat zijn spelers zeker attent moesten blijven.  Hij besloot om het de tweede helft een beetje meer verdedigend aan te pakken. Hij vroeg zijn backs om niet te veel meer mee op te rukken, zodat er daar zeker geen gaten vielen. Hij verwachtte druk van de thuisploeg.

Bij Lierse was de coach niet ontevreden met het spel maar wel met de stand. Hij besloot om nog aanvallender te acteren. Hij vroeg aan de verdedigers om meer naar voor te komen en zo meer druk op de verdediging van Antwerp te zetten.

De tweede periode begon en beide teams startten met dezelfde elf als waar ze de wedstrijd mee begonnen waren.

08-10-2010 om 17:21 geschreven door Ludo Geluykens

 6

 Om twintig uur stipt floot Bart Diericks de wedstrijd op gang.

Antwerp had de toss gewonnen en mocht dus beginnen. De kapitein had voor de bal gekozen. De kapitein die het muntopgooien wint, mag kiezen. Ofwel de wedstrijd beginnen, de bal dus, ofwel het doel waarnaar ze willen spelen. Lierse koos er-voor om de tweede helft naar de eigen spionkop te voetballen. De eerste periode verliep evenwichtig. Beide ploegen dwongen kansen af en Peters (geen familie van de korpschef) van Lierse kopte bij een hoekschop op de vijfentwintigste minuut de bal op de lat. De supporters gingen allemaal de hoogte in.  Iedereen dacht dat het binnen was, maar het leder ging van de dwarsligger recht in de handen van de doelman van Antwerp.

Wat een ontgoocheling.

De wedstrijd kabbelde wat over en weer tot de spelers van de Scheldestad, op de tweeënveertigste minuut een vrije trap mochten nemen, juist buiten de grote rechthoek, na een fout van de voorstopper der Pallieters.  Darko Valic (één van de vele buitenlanders van Antwerp) eiste de bal op.  Hij was een specialist in dit soort spelsituaties. De doelman van de Schapenkoppen zette zijn muur op de juiste plaats.  Na het fluitsignaal van Bart Diericks, nam de Serv zijn aanloop en krulde de bal mooi en onhoudbaar over de muur in de voor hem rechtse hoek.  nul-één voor Antwerp.

Het stadion ontplofte, de Antwerpssupporters gingen door het dak en dat was bijna letterlijk te nemen.

“Darko oho, Darko oho, Darko oho, Darko oho”, en dan verder “wij gaan naar eerste toe, wij gaan naar eerste toe, Lierse doe de boeken maar toe”

18-09-2010 om 11:00 geschreven door Ludo Geluykens

Zo werd er nog wat over en weer gezwansd en gelachen. Toen  Bruno eens naar zijn uurwerk keek zag hij dat het al kwart na acht was. Hij wou toch eens even naar hoofdcommissaris Peeters bellen en vragen of alles goed verliep op het Lisp.

Hij verontschuldigde zich even tegenover de vrienden met de woorden :

“Luisteren jullie nog even naar jullie streekgenoot, ik ga even telefoneren.” Die sneer in verband met de streekgenoot, ging over Will Tura.  Naar gewoonte stond in The Lord altijd muziek van Arthur Blanckaert op.  De baas daar is een grote fan en de zanger is er vriend aan huis. Tura, die zijn carrière begon in “De Casino” te Lebbeke, is van oorsprong uit Veurne.  Ma-ria ook en zo was de cirkel rond.

“Alles in orde ginder, Sus?”, vroeg Bruno. “Jaja, nul-nul. Tot hiertoe hebben we weinig problemen gehad.  Juist wat troubles op ’t Zimmerplein in Den Toren, maar dat was rap opgelost. Ga maar gerust terug een biertje drinken, ik heb alles hier onder controle, tot maandag hé en de groetjes aan Sonja”.

Bruno was juist op tijd terug binnen om het dessert te bestellen. Hij wou een Dame Blanche.  De anderen hadden hun keuze al opgegeven. Nadat ze van het nagerecht hadden genoten, besloten ze om het gebruikelijke koffietje als afsluiter van het diner, op het appartement van Bruno en Sonja te gebruiken.

Zo vertrokken ze over de dijk terug naar het buitenverblijf. Sonja zette verse koffie met nog een laatste koekje erbij. Om tweeëntwintig uur keerden de vrienden huiswaarts. Nadat Bruno en Sonja alle afwas in de machine hadden gezet, gingen ze slapen.

Ze wilden morgen vroeg op staan.

24-08-2010 om 16:43 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de eerste persberichten en recensies van "Moord op de scheidsrechter" zie bij mijn favorieten.

We gaan verder met de dertiende bladzijde van "Moord op de scheidsrechter."

Ik wacht in spanning op jullie oordeel !!!!!!
Je reacties zijn welkom via de 'E-mail mij knop' rechts op het scherm.
Voor het aankopen van het boek klik op aankopen bij mijn favorieten rechts.
Interesse voor een lezing? stuur even een mailtje.

BLZ 13 Moord op de scheidsrechter.
 

Het ging onder de vrienden echter meer om het samen zijn dan om het zuipen.

Nadat ze de gehele namiddag rondzwierven in die omgeving en na enkele lekkere bruine en lichte streekbiertjes, was het alweer tijd om de inwendige mens te versterken. Dit deden ze in het restaurant The Lord waar Sonja had gereserveerd.

The Lord is een restaurant. Een menu met voorgerecht, hoofdpla en dessert of koffie kost hier maar tien euro vijftig. Je hebt dan nog de mogelijkheid om te kiezen uit enkele binnenkomers en een paar hoofdschotels.

Meer moest dat niet zijn na zo’n dag slenteren en lachen, want er werd wat afgezeverd tussen die drankjes. Ze bestelden eerst iets om hun keel te smeren en bekeken dan de kaart. Bruno dronk nog een gewoon pintje, zijn lievelingsdrank. De anderen hielden het bij water.  Voor hen had de namiddag zijn tol geeist. Ze wilden twee maal stoofvlees, één keer zalm en drie porties mosselen.  Als opwarmertje namen ze allemaal verse soep. Het nagerecht konden ze nog achteraf bestellen.

Tijdens het hoofdgerecht gingen de gebruikelijke zaken over de tong.  Dat ging dan van dat het in West-Vlaanderen toch wel goed was.  Zij waren dan ook met hun vieren in de meerderheid, maar Bruno deed zoals gewoonlijk niet onder.  Door er nog maar eens op te wijzen dat hij vond dat Anwerpen, in de brede zin van het woord, hij rekent daar ook de streek van Ranst tot Lier bij, eigenlijk toch wel het centrum van de wereld was.  De rest was voor de Antwerpenaren gewoon parking.

31-07-2010 om 10:22 geschreven door Ludo Geluykens

5

In Middelkerke waren ondertussen de vrienden van Bruno en Sonja aangekomen op het appartement. Deze twee koppels hadden ze leren kennen op hun eerste autocarreis naar Noorwegen, een  rondrit langs de Fjorden.  Hierop zaten Bruno en Sonja als enige “buitenlanders“.  Alle andere koppels waren van West-Vlaanderen, van een beproeving gesproken…

Maar uiteindelijk hadden ze er toch twee nieuwe duo's als vrienden aan overgehouden.  Als verwelkoming zette de commissaris een fles champagne koud.  Deze werd met zicht op zee rustig gekraakt.  Het bijpraten met de kameraden was aangenaam.  Iedereen was alweer eens op reis geweest en de nodige foto’s werden boven gehaald. Maria en Max waren naar Schotland geweest, een zeer mooi land met ontzettend mooie natuurgebieden. Dat stond Sonja ook wel aan. Daar zou ze nog wel eens naartoe willen, om enkele landschappen te schilderen. Zij was namelijk een niet onverdienstelijke kunstenares, vooral haar bloemenschilderijen waren gegeerd.  Maar ze deed ook van alles met verschillende materialen tot op binnenbanden van fietsen toe. Je kan het zo gek niet bedenken of ze kan er iets van maken zegt Bruno altijd.

Fred en Marietje hadden Duitsland aangedaan en maalden daar vele wandelkilometers af. De echtgenoot was op pensioen, maar hij had nog veel werk.  In zijn vrije uurtjes was hij ook nog garnaalkruier.  Hij ving zijn kleine diertjes met een net.  Dat trok hij met pure mankracht uit de zee. Als de vangst goed was, deelde hij met de vrienden. Hij toverde een zakje boven met een paar honderd grammen gepelde delicatessen, die onmiddellijk bij de champagne opgesmuld werden. Na het aperitief werd de toer rond de bierfeesten aangevat. Elk café op de dijk zette op deze dag een terras tot tegen de leuningen naar het strand. Op elke plaats kon je een ander speciaal gerstenatje drinken… gevaarlijke toestanden.

07-07-2010 om 09:41 geschreven door Ludo Geluykens

Peeters gaf zijn mannen de opdracht om tegen achttien uur vijftien aan de rondweg alles in orde te maken en de weg af te sluiten tijdens de aankomst van de roodwitsupporters.

De arbiters hadden ondertussen hun verkenning van het terrein  achter de rug. Ook de broodjes vonden hun weg al naar de magen van de heren.

De Liersespelers arriveerden om zeventien uur dertig.  Zij waren van de dag ervoor in afzondering geweest in Brecht.

De Antwerpspelers kwamen iets later aan en gingen onmiddellijk het veld verkennen, kwestie van het gras te voelen en een keuze te kunnen maken van hun voetbalschoenen.

De aankomst van de supporters uit de Brabostad aan de Ring verliep goed. De tocht naar het stadion onder de begeleiding van politie te paard en de politiewagens, ging blijkbaar zonder al te veel problemen.

Op de Grote Markt in Lier en op het Zimmerplein waren in de late namiddag wel al enkele dronkenlappen opgepakt. Ze maakten amok, ondermeer in taverne Den Toren.  Zij zouden de wedstrijd niet zien.  Ze mochten tijdens de wedstrijd “wat rusten“ in de cellen in het politiekantoor.

Om negentien uur kwamen de bezoekers langs de ingang aan de Pannenhuisstraat binnen.  Ze werden onder begeleiding naar het Vak M van de staantribune gebracht. De strijdliederen werden aangeheven.

De spelers van beide ploegen vatten ondertussen de opwarming aan en de “goeie” supporters konden, zoals altijd, al de nodige conclusies trekken. Die speler was blijkbaar niet zo fit, de andere zag er ongelofelijk scherp uit, enz……

De wedstrijd zou hen, al dan niet, gelijk geven.

Nadien liep het stadion langzaam vol.  Er kwamen toejuichers vanaf de parkings, de restaurants, het Club House en het supporterscafé.  Na de voorstelling van de twee ploegen, tegen negentien uur vijfenvijftig, kon Bart Diericks de teams op het veld roepen voor de wedstrijd…

De clash kon beginnen.

De klaagzang eveneens.

17-06-2010 om 19:58 geschreven door Ludo Geluykens

4

Op zaterdag, de dag van het duel, was hoofdcommissaris Peeters al om zestien uur in het stadion. Zijn mannen had hij maar honderdtwintig minuten later laten komen.  Zelf wilde hij niets missen van de voorbereiding, de aankomst van de spelers, de arbiters, de bestuursleden, de hulpdiensten en de eerste supporters.  Enkel wanneer hij alles van dichtbij opvolgde, kon hij met een goed gevoel de coördinatie doen.  Normaliter deed zijn collega de supervisie.  Dezelfde politieman verving Sus tijdens zijn vakanties en bij onverwachte ziekte.  Voor risicomatchen wilde hij zelf op de eerste rij staan, zijn verantwoordelijkheid nemen noemde hij dat.

Bart Diericks en zijn assistenten kwamen de parking opgereden om zeventien uur.  Zij werden opgevangen door een begeleider van het bestuur van SK Lierse.  Peeters ging toch al eens even langs om het hoofd van de ordehandhaving op het plein en zijn team te verwelkomen. Hij kende Bart ook al jaren van het voetbal. Tegelijkertijd vroeg hij of ze nog speciale wensen of vragen hadden aangaande de beveiliging.

“Als jij het geregeld hebt dan zal het wel in orde zijn zeker? We rekenen op mekaar hé Sus. Ik hou de match onder controle en jij de supporters, dan zijn we straks allebei weer gelukkig.”

De politiechef van Antwerpen had ondertussen contact opgenomen om te zeggen dat ze vanaf ‘den Bosuil’ al vertrokken waren en dat alles tot dan nog onder controle was.  Ze waren al aan ’t rondpunt van Wommelgem. Hij verwachtte om rond achttien uur dertig aan de Ring in Lier te zijn.

28-05-2010 om 08:01 geschreven door Ludo Geluykens

Eerst contacteerde hij zijn drie collega's. De twee lijnrechters en de vierde scheidsrechter, die naast de lijn zijn werk deed.  Hij vroeg hoe het er mee was en of ze voor een dag later “op scherp” stonden.  Afgesproken werd om samen te komen in het stadion tegen zeventien uur. Ze konden dan het veld inspecteren, een broodje eten en zich verder voorbereiden op de wedstrijd.

Daarna ging hij nog een laatste keer een rondje van acht kilometer loslopen, gewoon om de spieren wat op te warmen en aan te voelen hoe het met de conditie zat. De vorm was aanwezig, dat voelde hij al bij de eerste meters…..

Na een deugddoende douche was het tijd om zijn sporttas klaar te maken. 

-       Drie verschillende truitjes. Je wist nooit met welke kleuren de ploegen soms plots afkwamen om de sponsors te plezieren en hij wilde op alles voorbereid zijn.

-       Twee Polars (chronometers).

-       Kousen.

-       Broekjes.

-       Sportschoenen.

-       Voetbalschoenen, dan kon hij tot de laatste moment kiezen welk schoeisel hij zou gebruiken naargelang het weer.

-       Rode en gele kaarten.

-       Drie fluitjes in de drie kleuren van de truitjes, want de kleur moest voor Bart altijd dezelfde zijn als die van zijn outfit.

-       Handdoeken.

-       Douchegel.

-       Washandje.

-       De oortjes voor hemzelf en de collega’s. Die dingen gebruiken ze tegenwoordig om onderling contact te hebben tussen scheidsrechter en assistenten, tijdens de wedstrijd.

-       Zijn mooiste trainingspak.

Hij ging om drieëntwintig uur naar bed, nadat hij het laatavondnieuws en het weerbericht had bestudeerd. De omstandigheden zouden goed zijn de dag later: geen regen.

Dat was voor hem al belangrijk.  Met hevige neerslag was het soms moeilijk om alles goed te kunnen zien en oogcontact te hebben met zijn lijnrechters. Dat vond hij, ondanks de oortjes, toch heel belangrijk.

's Anderdaags, om acht uur, zou de wekker aflopen.  Dan kon hij naar de bakker om pistoletjes en koffiekoeken te halen om dan een lekker ontbijt met het gezin te verzorgen. Dat vond Hilde altijd gezellig en hij in feite ook wel.

Behalve dat naar de bakker gaan dan…

19-04-2010 om 18:30 geschreven door Ludo Geluykens

3

Vrijdagavond kwam Bart Diericks na zijn vermoeiende trip naar Luxemburg terug thuis. Hij nam eerst de tijd om samen met zijn vrouwtje Hilde de afgelopen week eens door te nemen.  Bart wou altijd weten wat er zoal gebeurd was in de familie, met de kinderen en ook welke problemen ze zoal had gekend.

De pagadders hadden een “gewone” week achter de kiezen. 

Sam was, buiten het afwerken van zijn schooltaken, ook naar de twee voetbaltrainingen geweest van de pre-miniemen van FC Schilde.  Hij speelde daar omdat de ouders van zijn eega er woonden en dat was gemakkelijk voor de opvang nadien. 

Ellen was de week goed doorgekomen, wat voor haar al een hele prestatie was.

Nadien namen ze samen de tijd voor het avondeten.

Hilde had de gewoonte om, indien Bart een aantal dagen was weggeweest, de thuiskomst te vieren met een uitgebreide maaltijd.  Vanavond had zij gekozen voor zijn lievelingskost: tomatensoep, kip met curry en rijst en nadien gewone goeie vanillepudding.  De ganse familie genoot met volle teugen.  Zelfs Ellen had een stukje kip gegeten maar dan wel zonder curry.  Ze vond het maar een vieze brij en kon niet verstaan dat grote mensen, zoals papa, dit lekker vonden.

Na het smullen was het tijd om aan de voorbereidingen van de match te beginnen.  Het was voor Bart een echt ritueel geworden, dat vanaf de avond voor de wedstrijd begon.

04-04-2010 om 11:26 geschreven door Ludo Geluykens

Langs de andere toegangsroutes zouden er zeker voldoende manschappen aanwezig zijn om de eigen voetballiefhebbers, en het Antwerplegioen dat niet met de bus gekomen was, in het oog te houden.

 In het sportcomplex waren er 10.227 overdekte zitjes, 4.311 staanplaatsen in open lucht, ook “den berg” genoemd, 512 Business-seats, 103 VIP-arrangementen en 3 loges.

In het Herman Vanderpoortenstadion, het thuisveld van Lierse, op het Lisp kon men zowel zichtbaar als discreet aanwezig zijn. Als er problemen kwamen, verwachtte men die bij de bezoekers. Daar zou men zo veel mogelijk incognito zijn op-wachting maken met ernaast ook de gebruikelijke zichtbare politiemannen en -vrouwen rond het veld en in de tribunes.

Hoofdcommissaris Peeters nam de gehele coördinatie op zich vanuit de Security room onder de hoofdtribune.  Commissaris Somers en hoofdinspecteur De Winter, de twee “elite-speurders” van het korps zouden om verschillende redenen niet naar de wedstrijd komen.  Het behoorde ook niet tot hun takenpakket om dit wel te doen.

Bruno Somers was een sportieve vijftiger, die al twintig jaar in dienst was van de brigade. Reeds vijftien jaar onder de vleugels van Frans. Hij had al maanden geleden afgesproken om met enkele West-Vlaamse vrienden, naar de bierfeesten te gaan aan zee.  Zijn vrouwtje Sonja en hij hadden sinds enkele jaren een appartement op de dijk.  Alhoewel hij een vurige fan was van het plaatselijk balspel, zag hij er toch naar uit om met de vrienden een feestje te bouwen. Hij vond het een mooi vooruitzicht om nog eens zijn afstand af te malen tussen Middelkerke en Mariakerke. Dit was zijn vast parcours om te joggen wanneer hij daar was.  Bruno was een fanatiek loper, meestal tien en in het weekend vijftien kilometer.

Paul De Winter, door zijn vrienden Polle genoemd,  was ondertussen al vijf jaar de vaste collega van Bruno. Hij had helemaal geen interesse voor het voetbal.  Paul was eerder een zich loom voordoende dertiger. Hij zou met zijn vrienden, die zoals hij Oelegemse vrijgezellen waren, een kroegentocht doen, in Antwerpen, wat voor de maandagochtendopdrachten niet veel goeds beloofde.

Een ongewoon weekend werd het sowieso.

08-03-2010 om 20:11 geschreven door Ludo Geluykens

20-02-2010 om 10:49 geschreven door Ludo Geluykens

 Voor de getallen, die Bart nu ging bespreken, waren er boven-dien drie handtekeningen nodig: die van hemzelf, die van de financieel manager en deze van Werner van Santvliet, de Directeur van de Banc of America in Luxemburg.  Deze kerel werkte tot twee jaar ervoor nog in Antwerpen onder de heer Dierickx, maar werd toen bevorderd in zijn nieuwe functie.  Hij rapporteerde wel nog steeds aan de voetballiefhebber. Luxemburg was dus feitelijk een filiaal van België.

Nadat ze in een uur, alle dossiers die Bart ging bespreken met Werner hadden doorgenomen, begon hij met zijn persoonlijke post.  Hij opende zijn mailbox en startte met zijn dagelijks rondje antwoordjes geven.  

Rita bracht samen met zijn volgende kop zwarte dampende liquide, ook de gewone brieven mee en zo konden ze alles samen doorlopen.  Hij gaf haar wat taken mee, die vanuit de verschillende poststukken kwamen.  Enkele aanvragen repliceerde ze schriftelijk, want niet alles kon via e-mail.  Hij ondertekende nog enkele facturen, zodat zijn medewerkster deze kon laten bezorgen aan de boekhouding. 

Bij de door een bijna met pensioen zijnde facteur gebrachte zaken, merkte hij een helgroene omslag op.  Wenkbrauwen fronsend scheurde Bart die open.  Het feit dat een afzender ontbrak, zag hij niet onmiddellijk.  Door middel van plakletters waren dreigende woorden op een rij gezet.  De woorden waren opgebouwd uit een interpunctie dat uit kranten was geknipt.  Men kon duidelijk lezen: 

“Als u blijft doen zoals u bezig bent, staan we niet in voor de gevolgen.”      

Een beetje verbouwereerd gooide hij dit blad op zijn schrijftafel.  Hij snapte niet van wie dit kon komen.  Hij dacht er wel over na, maar kon geen vermoeden naar voor schuiven. Een telefoontje haalde hem uit zijn gedachten.  

Verschillende statistische gegevens doorploegden snel zijn her-senpan.  Hij nam een aantal beslissingen, die door dit contact noodzakelijk waren. 

Voor de rest ging het leven die dag zijn gewone gangetje. 

Aan de dreiging dacht hij al lang niet meer.

06-02-2010 om 16:58 geschreven door Ludo Geluykens

We gaan verder met de vierde bladzijde van "Moord op de scheidsrechter."

Ik wacht in spanning op jullie oordeel !!!!!!
Je reacties zijn welkom via de E-mail mij knop rechts op het scherm.

Voor het aankopen van het boek klik op aankopen bij mijn favorieten rechts.

BLZ 4  Moord op de scheidsrechter.

Voor de getallen, die Bart nu ging bespreken, waren er bovendien drie handtekeningen nodig: die van hemzelf, die van de financieel manager en deze van Werner van Santvliet, de Directeur van de Banc of America in Luxemburg.  Deze kerel werkte tot twee jaar ervoor nog in Antwerpen onder de heer Dierickx, maar werd toen bevorderd in zijn nieuwe functie.  Hij rapporteerde wel nog steeds aan de voetballiefhebber. Luxemburg was dus feitelijk een filiaal van België.

Nadat ze in een uur, alle dossiers die Bart ging bespreken met Werner hadden doorgenomen, begon hij met zijn persoonlijke post.  Hij opende zijn mailbox en startte met zijn dagelijks rondje antwoordjes geven. 

Rita bracht samen met zijn volgende kop zwarte dampende liquide, ook de gewone brieven mee en zo konden ze alles samen doorlopen.  Hij gaf haar wat taken mee, die vanuit de verschillende poststukken kwamen.  Enkele aanvragen repli-ceerde ze schriftelijk, want niet alles kon via e-mail.  Hij ondertekende nog enkele facturen, zodat zijn medewerkster deze kon laten bezorgen aan de boekhouding.

Bij de door een bijna met pensioen zijnde facteur gebrachte za-ken, merkte hij een helgroene omslag op.  Wenkbrauwen fronsend scheurde Bart die open.  Het feit dat een afzender ontbrak, zag hij niet onmiddellijk.  Door middel van plakletters waren dreigende woorden op een rij gezet.  De woorden waren opgebouwd uit een interpunctie dat uit kranten was geknipt.  Men kon duidelijk lezen:

“Als u blijft doen zoals u bezig bent, staan we niet in voor de gevolgen.”     

Een beetje verbouwereerd gooide hij dit blad op zijn schrijftafel.  Hij snapte niet van wie dit kon komen.  Hij dacht er wel over na, maar kon geen vermoeden naar voor schuiven. Een telefoontje haalde hem uit zijn gedachten. 

Verschillende statistische gegevens doorploegden snel zijn hersenpan.  Hij nam een aantal beslissingen, die door dit contact noodzakelijk waren.

Voor de rest ging het leven die dag zijn gewone gangetje.

Aan de dreiging dacht hij al lang niet meer.

24-01-2010 om 18:51 geschreven door Ludo Geluykens