Lezing 1 : ”Mensen aanzetten tot lezen + het ontstaan van een boek” Tijdens de lezing maken we kennis met de schrijver en zien we hoe een boek ontstaat, van in het hoofd van de schrijver tot wanneer de lezer het in zijn/haar handen heeft. We leggen ook uit wat de taken zijn van de verschillende personages, zoals de onderzoeksrechter, de commissaris, de procureur en de wetsdokter. We zien ook dat lezen en omgaan met taal aangenaam kan zijn door gebruik van komische woordspelingen. We doorlopen de boeken aan de hand van beelden/plaatsen waar de verhalen zich afspelen. We lezen ook enkele fragmenten uit mijn boeken voor en tenslotte is er aandacht/tijd voor vragen en discussie. De lezing duurt ongeveer 1,5 uur. Het is de bedoeling om dit te doen voor kleine groepen ( +/- 20 a 40 personen) (kan natuurlijk ook voor meer aanwezigen)
Lezing 2 : “Plezante gezegden en spreekwoorden”:
Tijdens deze lezing hebben we vooral aandacht voor komische/grappige gezegden, spreekwoorden en uitdrukkingen. We bekijken ook kort de inhoud van mijn boeken. En tenslotte is er aandacht/tijd voor vragen en discussie. De lezing duurt ongeveer 60 a 75 minuten. Het is de bedoeling om dit te doen voor kleine groepen ( +/- 20 a 40 personen) (kan natuurlijk ook voor meer aanwezigen)
Blog van schrijver Ludo Geluykens. Hier kan je ook kennismaken met mijn nieuwe politiethriller 'AFPERSING' Kijk ook eens op www.ludogeluykens.be (zie favorieten rechts)
16-06-2014
Moord aan de balie 5
Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het vijfde deel van 'Moord aan de balie'.
3
26 april, Lier, politiekantoor.
Het nieuws over de moord op advocaat John Claes was voorpaginanieuws in zowat alle kranten. Sommigen haalden ook al verdachte zaken aan die de advocaat had behandeld en stelden onomwonden dat de moordenaar in één van deze zaken te vinden zou zijn.
“Het gissen naar de moordenaar is begonnen”, zei Paul.
“En dat zal niet meer stoppen tot we de echte moordenaars gevonden hebben”, antwoordde Bruno.
“Dan stel ik voor dat we daar zo snel mogelijk werk van maken”, zei Frans Peeters, die ondertussen ook binnengekomen was. “Wat staat er op het programma vandaag?”
“Ik wil op het advocatenkantoor van Claes eens gaan horen of ze de laatste tijd geen bedreigingen hebben ontvangen. Of misschien hebben ze daar wel een vermoeden wie de moord kan gepleegd hebben”, zei Somers. “En ik zou ook willen weten met welke zaken John Claes bezig was. Misschien vinden we daar wel de oplossing.”
“We moeten wel opletten dat we hier geen procedurefouten maken”, zei de hoofdcommissaris.
“Wat bedoel je?”
“Je kunt niet zomaar bij een advocaat binnenvallen. Zij hebben beroepsgeheim.”
“Ik mag toch wel een paar vragen stellen zeker? Ze moeten niet antwoorden als ze niet willen, hé.”
“Ja, dat is waar. Ik zal ondertussen met onderzoeksrechter Willy Janssen eens bekijken hoe we de dossiers kunnen raadplegen. Wie er daarbij aanwezig moet zijn”, besloot Peeters.
Somers en De Winter vertrokken naar het advocatenkantoor van John Claes, dat gelegen was aan de Britselei in Antwerpen. Onderweg namen ze contact op om te vragen of er aan het kantoor parkeergelegenheid was. Er waren blijkbaar enkele plaatsen voorbehouden voor klanten. Ze namen de autostrade in Wommelgem en reden zo via de ring van Antwerpen naar de Leien. Paul parkeerde de Golf naast een BMW 7. Ze meldden zich aan bij de blonde receptioniste en vroegen of ze iemand konden spreken die hen wat inlichtingen kon geven over de gang van zaken op het kantoor. De rondborstige blondine pleegde enkele telefoontjes en er verscheen een man in driedelig maatpak die hen vroeg om mee te komen. In zijn kantoor stelde hij zich voor als Bram Van Cleemput, de zakenvennoot van John Claes.
“Dus jullie beheren dit advocatenkantoor met twee?” begon De Winter.
“Klopt. Vroeger was John de enige eigenaar en werkte ik hier als advocaatmedewerker. Drie jaar geleden stelde hij mij voor om medevennoot te worden”, antwoordde Van Cleemput.
“Dus jij weet perfect welke zaken hier in behandeling zijn?” vroeg Somers.
“Ik ben op de hoogte van alle lopende zaken.”
“Kan je ons zeggen over welke zaken het zoal gaat?” probeerde Paul.
“Meestal gaat het om strafrecht, meer kan ik jullie niet zeggen. Beroepsgeheim.”
“Maar we moeten toch kunnen nagaan of de zaken waar jullie aan werken geen verband houden met de moord op je collega”, stelde Bruno.
“Dan zal je dat moeten aanlopen zoals het hoort. Met een bevelschrift en met de aanwezigheid van de juiste personen”, antwoordde de advocaat.
“Daar wordt druk aan gewerkt”, zei de commissaris. “Maar kan je ons niet ‘off the record’ zeggen of je misschien enig verband ziet met een of andere zaak? Zie jij iemand in staat om Claes te vermoorden?”
“Neen, ik zie niet onmiddellijk een moordenaar in onze directe omgeving.”
“Had hij op persoonlijk vlak met iemand problemen?” vroeg Paul.
“Hij had de laatste tijd blijkbaar wel wat problemen thuis, heb ik gehoord”, zei de vennoot.
“Ja, daar hebben we ook al van gehoord, maar we gaan er niet van uit dat zijn vrouw hem vermoord heeft”, zei hoofdinspecteur De Winter.
“Jij ziet dus niet echt een verdachte in de zaken die jullie behartigen?” vroeg Somers.
“Meneer, wij hebben alleen maar verdachten hier. Als er vijf mensen binnenkomen zijn dat vijf potentiële verdachten. Anders kom je niet naar een advocaat, hé”, antwoordde Van Cleemput.
Somers nam zijn BlackBerry en liet Van Cleemput de foto van de man in Hotel Felix zien. Hij zei dat hij hem niet kende. Bruno liet zijn kaartje achter voor het geval de advocaat zich nog iets belangrijks zou herinneren.
Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het vierde deel van 'Moord aan de balie'.
De commissaris zag dat de hotelmanager de foto van hun verdachte had doorgemaild en hij zette deze foto dan ook direct door naar een collega op het politiekantoor. Hij belde de agent op en vroeg om te kijken of het systeem de man herkende.
John Claes woonde in de Nieuwpoortstraat. Via de Mechelsestraat en Lisperstraat reed Paul naar de Voetbalstraat. Na vijf minuten parkeerde hij de Golf voor de deur van de woning van de advocaat. Mevrouw Claes verwachtte hen. Ze stelde zich voor als Hilde Van Oudenhoven. Ze gingen door de hal naar de zithoek. Het appartement van Claes besloeg de gehele verdieping. Op de andere verdiepingen waren dit twee verschillende appartementen. Er was een heel grote living met een aparte zithoek. De meubels in de woonkamer waren van zwaar eikenhout. De zithoek was gemaakt in dezelfde stijl als de meubelen van de living. Er was ook een grote open keuken waarin in het midden van de ruimte een kookeiland was voorzien. Ze woonden al zes jaar in dit appartement en waren tien jaar getrouwd. Ze hadden geen kinderen.
“Waarom was je man gisteren in Hotel Felix gaan slapen?” vroeg De Winter.
“Dat weet ik niet”, antwoordde ze.
“Mevrouw, we gaan hier geen spelletjes spelen hé. Je man gaat niet zomaar in een hotel logeren op vijf minuten van zijn appartement, als er niets aan de hand is. De waarheid graag, dat kan ons allemaal een boel tijd besparen”, bitste Somers.
“We hadden ruzie”, gaf mevrouw Claes ten slotte toe.
“En over wat ging die ruzie?” vroeg Paul.
“Over van alles.”
“Kan het iets preciezer?” vroeg Bruno.
“Over mijn moeder”, zei Hilde.
“Ja, en wat is het probleem juist?”
“Hij wilde niet dat mijn moeder hier zou komen inwonen”, antwoordde mevrouw Claes.
“Was het de eerste keer dat hij ergens anders ging slapen?” vroeg Paul.
“Ja.”
“Was het de eerste keer dat jullie ruzie hadden over je moeder?” vroeg Bruno.
“Neen.”
“Had je man vijanden?”
“Meneer, John is, euh, was advocaat hé. Dan kom je wel eens met mensen in aanraking die geen verlies kunnen verdragen.”
“Kan je enkele namen noemen?”
“Dan zal je eens in zijn dossiers moeten kijken, denk ik.”
“Dat zullen we zeker doen”, antwoordde De Winter. “Waar was jij gisterenavond?”
“Denk je dat ik mijn man vermoord heb?” vroeg de verontwaardigde echtgenote.
“Wij denken niets, wij gaan alleen maar alle pistes na”, gromde De Winter.
“Ik was hier thuis.”
“Alleen?”
“Ja, wat dacht je anders, met mijn minnaar?”
“Heb je die dan?” foeterde Somers.
De Winter voelde dat het uit de hand begon te lopen en rondde het gesprek af. Hij vroeg nog wel het telefoonnummer van haar moeder.
“We komen later nog wel eens terug”, besloot hij. “Voorlopig hebben we genoeg informatie.”
In de auto belde ze naar de hoofdcommissaris. Ze vertelden hem dat zij ook niet echt een goed gevoel hadden bij de ondervraging van mevrouw Claes.
“Ik denk dat ze iets verzwijgt”, zei Bruno. “En dat fabeltje van haar moeder, daar geloof ik ook al niet veel van.”
“Dat kan je wel checken bij die moeder”, antwoordde Frans Peeters.
“Ja, dat zullen we zeker doen.”
“Wat kan ik aan procureur De Backer melden? Hij wil straks een persconferentie geven”, zei de hoofdcommissaris.
“In deze omstandigheden zou ik niet te veel zeggen. Trouwens we weten ook nog niet veel. Vraag hem om een persbericht uit te sturen met de melding dat advocaat John Claes vannacht dood is aangetroffen in een hotel in Lier. Het onderzoek loopt. Meer zou ik nog niet zeggen”, besloot Bruno.
“Ik zal het hem voorstellen”, zei Peeters.
“Hebben de collega’s in het systeem nog geen match gevonden met de foto van onze verdachte?” vroeg Somers.
“Voorlopig niet, maar ze blijven zoeken”, antwoordde de hoofdcommissaris.
“Dat ziet er dan alweer niet goed uit, maar ik had er eigenlijk ook niets van verwacht. Het zou wat te gemakkelijk geweest zijn hé”, stelde Bruno.
“Nog even afwachten”, zei Peeters. “Misschien vinden ze toch nog iets.”
“Oké, chef. Tot later.”
Paul belde de moeder van Hilde Van Oudenhoven. Ze bevestigde dat er wel eens over gesproken was om bij haar dochter te gaan wonen, maar dat John daar problemen mee had.
“Je ziet het hé Polle, als je trouwt moet je goede afspraken maken. Geen schoonmoeder in huis. Zeg het maar tegen Betty”, lachte Bruno.
“Daarvoor is het nu te laat, dat had je vroeger moeten zeggen.”
“Gaan we nog iets drinken in De Solsleutel?”
“Neen, ik heb nog te veel werk met het trouwfeest”, antwoordde Paul.
“Dat is toch pas volgende zaterdag”, lachte Bruno.
“Ha, ha, ha. Trouwens, ben jij al helemaal klaar? Ik hoorde vorige week van Betty dat je nieuwe pak nog niet af was.”
“Aha, de vrouwtjes zijn weer aan het kletsen geweest. Morgenavond is mijn kostuum klaar, helemaal op maat gemaakt”, zei Bruno
Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het derde deel van 'Moord aan de balie'.
De receptioniste kon hen wel meer inlichtingen geven. John Claes had gisterenavond ingecheckt. Hij had een kamer gevraagd voor twee dagen. Vanmorgen hadden ze hem niet gezien bij het ontbijt.
“Waarom heeft hij een kamer genomen? Hij woont hier toch in de buurt”, zei Paul.
“Het is niet onze gewoonte om aan de klanten te vragen waarom ze een kamer nemen”, antwoordde Brigitte.
“Ja, ja, dat begrijpen we wel. Het was ook maar een vraag. Je weet nooit dat de man iets had gezegd hé”, gromde de commissaris.
“Hoe laat heeft hij ingecheckt?” vroeg Paul.
“Zeven uur.”
Ze lieten de receptioniste aan de balie achter en gingen terug naar de plaats delict. Er was veel volk in kamer eenentwintig, de mannen van de technische recherche, de wetsdokter en de hotelmanager waren nog allemaal aan het werk. Bruno riep Rik Pauwels, de wetsdokter naar buiten.
“Al een idee van het uur van overlijden, Rik?”
“Ik schat tussen tien en twaalf gisterenavond.”
“Doodsoorzaak?”
“Vermoedelijk een slag op het hoofd en daarna de keel overgesneden.”
“Wanneer heb je de definitieve resultaten?”
“Ik stuur ze zo snel mogelijk door, wellicht vanavond of anders zeker morgenvroeg.”
“Bedankt, Rik”, besloot de commissaris en hij liet de wetsdokter terug zijn werk doen.
Hoofdinspecteur De Winter had ondertussen Louis De Coninck, de man van de technische recherche, naar de gang geroepen.
“Kan je ons al iets vertellen, Louis?”
“Het blijkt geen roofmoord te zijn. Zijn bankkaarten en tweehonderd euro cash geld zitten nog in zijn portefeuille. Dat laten ze gewoonlijk niet zitten.”
“Heb je een idee waarmee hij vermoord is?”
“Een hard voorwerp, maar we vinden niets terug.”
“En heb je een mes of iets dergelijks gevonden?”
“Voorlopig niet. Het ziet ernaar uit dat de moordenaar alles netjes heeft meegenomen.”
“Morgen de definitieve resultaten? Of ben je vroeger klaar?”
“We doen ons best. Je ziet het verslag wel verschijnen, zodra het klaar is.”
“Bedankt, Louis”, besloot De Winter.
Ondertussen was Stefaan Faes, de hotelmanager, bij hen komen staan. Hij was nog behoorlijk onder de indruk. Hoe kon zoiets gebeuren in ‘zijn’ hotel?
“Kunnen we de opnames van de beveiligingscamera’s eens bekijken?” vroeg Somers.
“Natuurlijk, kom maar mee naar mijn kantoor.”
Ze begonnen met de beelden van de parking. Ze zagen dat advocaat John Claes om vijf voor zeven zijn auto parkeerde in de parking. Nadien kwamen nog enkele wagens de parking binnen gereden. Het was onmogelijk om vanuit deze beelden een mogelijke dader aan te duiden. Nu schakelde de hotelmanager over naar de beelden van de hotelbar. Om half negen zagen ze John Claes de bar binnenkomen. Hij zette zich aan een tafeltje, bestelde iets bij de serveerster. Die bracht hem een trappist. Bruno herkende het glas. Het was een Westmalle. Na een kwartier kreeg hij gezelschap van een man die zich kennelijk aan hem voorstelde. Er volgde een handdruk en de man zette zich bij aan het tafeltje. Ook hij bestelde iets bij de serveerster, die hem vervolgens een glas water bracht. De twee bleven een uur in gesprek waarbij de man zo nu en dan iets noteerde in zijn iPhone. Rond half tien verliet John Claes de bar. De andere man dronk nog een water en omstreeks kwart voor tien verliet ook hij de hotelbar.
“Kunnen we zien waar ze naartoe gaan?” vroeg De Winter.
“Neen, in de gangen staan geen camera’s. Privacy van de klanten hé”, antwoordde Stefaan Faes.
“Kunnen we dan nog eens terug naar de beelden van de parking? Ik wil weten of deze man terug naar buiten is gegaan”, vroeg Somers.
Op de beelden van de parking was de man niet meer terug te vinden. Dus moest hij via een andere weg het hotel verlaten hebben. De hotelmanager schakelde over naar de beelden van de hoofdingang aan de receptie. Op deze beelden zagen ze dat de man, die een uur bij John Claes aan een tafel had gezeten om kwart na tien het hotel had verlaten.
“Ik denk dat we een verdachte hebben”, stelde commissaris Somers. “Kan je ons de beelden van deze man meegeven? Dan zullen wij hem eens door de molen draaien.”
De manager zette de beelden op een usb-stick.
“Ik zal de beelden van de parking en de andere camera’s er ook opzetten, die komen misschien nog van pas voor jullie”, zei de hotelmanager.
“Bedankt. Wil je me het duidelijkste beeld van de man ook doormailen?” vroeg Bruno. “Dan kan ik hem naar de specialisten doorzetten, dan hebben we sneller resultaat.”
“Dat zal ik dadelijk doen”, antwoordde Stefaan.
De speurders keerden met de lift terug naar de parkeergarage. Net op het ogenblik dat Bruno in de Golf wilde stappen, trilde zijn BlackBerry. Het was hoofdcommissaris Peeters.
“Ik ben net buiten bij mevrouw Claes. Volgens mij zat er een haar in de boter bij de familie Claes. Ik heb bewust niet verder gevraagd, omdat jullie daar toch nog naartoe zouden gaan. En jij leidt het onderzoek, dus het is aan jou om dat uit te zoeken.”
“We zullen er dadelijk naartoe rijden, we zijn hier voorlopig klaar”, antwoordde Somers.
“Ik heb het adres doorgemaild naar je BlackBerry, houden jullie mij op de hoogte?” besloot Peeters.
