Voor de persberichten en recensies van "Een drug te ver" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

 We gaan verder met de derde bladzijde .

Om half zes stond hij al op zijn boot. Hij had hem gisteren kunnen aanmeren op de laatste ligplaats richting Lier. Hij had nu dus een perfect zicht op de Kleine Nete en op het naastliggende fietspad dat Sabine gebruikte voor haar loopsessies. Als alles normaal verliep zou ze dus iets na zes uur passeren. De FN 5.7 was er helemaal klaar voor, inclusief geluidsdemper natuurlijk. Met dit wapen, dat je in België niet kon kopen, kon je door een kogelvrije vest schieten. Zo krachtig was het. Het was ook een echt pareltje voor een scherpschutter, die Hans dus was. Je kon namelijk feilloos je doelwit raken van op honderdvijftig meter afstand. En dat was precies wat hij wilde doen, knallen van op ongeveer honderdvijftig meter afstand.

Hans opende het zijraampje van zijn stuurhut. Van hieruit zag hij op het looppad. Hij nam zijn verrekijker en stelde die af op de brug. Daar liep het pad met een bocht onderdoor. Van daar zou hij Sabine kunnen volgen.

Na tien minuten was het zover. Hij had zijn slachtoffer in beeld. De afstand was nog iets te ver. Hij liet haar nog een beetje verder komen en legde dan aan. Hij richtte op haar hoofd.

“Plof”

Sabine zeeg neer.

Hans pakte alles weer rustig in, sloot zijn boot af en keerde terug naar huis. Hij ging bewust niet langs het looppad. Via het kleine toegangsstraatje tot de haven kwam hij direct op de Lispersteenweg, waar hij woonde. Hij moest nog tweehonderd meter overbruggen.

Toen hij thuis kwam legde hij eerst zijn pistool terug in de kluis op de zolder, nam een douche en ging naar zijn werk.

Hans was dispatcher bij GELUD-koerier. Deze binnenlandse koeriersdienst was gevestigd aan de ring van Lier. Zijn taak bestond erin om de pakjes te verdelen onder de chauffeurs.

Als baas van deze chauffeurs had hij het zo aangelegd dat hij met één bepaalde chauffeur een heel goede relatie had. Deze chauffeur was Ronny Martens. Ronny was de persoonlijke leverancier van cocaïne aan zijn drie klanten in de omgeving van Lier. Zo bleef hij zelf uit beeld. In ruil zorgde hij ervoor dat Ronny, die in zijn vrije tijd ook nog DJ was, geregeld contacten voor optredens kreeg van zijn vrienden.

Het systeem werkte als volgt:

-   Hans voer met zijn boot vanuit Emblem naar Antwerpen.

-   Daar lag de boot van de leverancier van de cocaïne.

-   Na de overhandiging van de drugs keerde hij terug naar Emblem.

-   Hans verdeelde de drugs in drie kleine kluisdoosjes die werden afgesloten met een cijfercode. Op elk doosje stond de naam van de klant. Deze drie doosjes gingen dan in een hardboard malet zoals elke manager er één heeft.

-   Hij overhandigde deze dan de volgende morgen aan Ronny.

-   Deze wist waar hij de doosjes moest leveren.

-   De klant nam het doosje aan, pakte de drugs eruit en stopte het overeengekomen geld erin. Cash, geen opspoorbare elektronische sporen.

-   Ronny gaf ´s avonds de malet terug aan Hans.

Deze cyclus herhaalde zich gemiddeld om de twee weken, naargelang de behoefte van de klanten.

Vandaag was het een gewone dag, geen drugsleveringen voor Ronny.

Voor Hans was het dus ook een gewone dag zoals alle andere.

Hij parkeerde zijn BMW 550i op de parking voor het bureaugedeelte van het bedrijf. Hij hield zijn badge tegen de badgelezer, waarna de deur opende en hij binnen ging. Op de dispatch waren zijn medewerkers al druk bezig met het verdelen van de papieren. Hij ging in het magazijn en begroette daar zijn chauffeurs. Ook Ronny was al aan de slag.

“Morgen Ronny, alles kits makker?”

“Alles in orde, Hans.”

“Hoe gaat het met de optredens?”

“Dat gaat, ik mag niet klagen. Volgend weekend mag ik weer twee keer spelen. Vrijdag in Den Bengel in Lier en zaterdag in Café Rock-´n-Roll in Koningshooikt.”

“Allee, dan gaan de zaken goed. Zoveel te beter.”

Den Bengel en de Rock-´n-Roll waren twee van de drie cafés waar Ronny de coke van Hans leverde. De derde was taverne Den Johnny op het Zimmerplein in Lier.

Hans deed de ganse toer van het magazijn en ging dan terug in zijn kantoor zitten. Hij startte zijn computer op en begon met het doornemen van zijn mail.

Niks gebeurd. Het leven ging gewoon door, voorlopig toch.

27-04-2012 om 11:36 geschreven door Ludo Geluykens

 We gaan verder met de tweede bladzijde .

Hij was uit zijn lood geslagen. Maar hij kon toch nog repliceren met een kwinkslag.

“Ja, Sabine, mooie dag, mooi gezelschap hé. Je bent al zo vroeg op weg!”

“Ja, ik heb deze week de late shift, dan loop ik ’s morgens om zes uur, lekker fris nog nu. ’t Amusement nog hé”, riep ze.

Hij wist onmiddellijk dat dit zware gevolgen kon hebben voor zijn verdere leven. Als zij dit ging vertellen aan Inge, zijn vrouw en haar beste vriendin, dan kon hij het vergeten.

Tijdens het verloop van de dag had hij dit nog wel uit zijn hoofd kunnen zetten. Daar had Tinne wel voor gezorgd. Hij dacht nog eens terug aan die prachtige dag op het water gisteren. Wanneer hij aan Tinne dacht moest hij telkens weer denken aan de hit van AC/DC, “Whole Lotta Rosie”. En in gedachte zong hij:

“Never had a woman, never had a woman like you. Doing all the things, doing all the things that you do…”

En ze deed heel wat ‘things’ tijdens hun rondvaart.

Maar nu moest hij handelen, als hij zijn mooie leventje niet wil-de verknallen. Hij moest Sabine beletten dat ze iets zou vertellen tegen zijn vrouw. Hij nam zijn FN 5.7 en vertrok.

Hans was vroeger nog vijf jaar lang bij de SIE van de politie geweest, het speciaal interventie eskadron, als scherpschutter. Van daaruit had hij iemand leren kennen die in drugs handelde. Deze persoon had hem dan weer in verbinding gebracht met een drugsdealer die ook de bewuste pistolen van FN kon leveren. Als scherpschutter en kleine drugsdealer had hij deze gelegenheid niet kunnen laten voorbij gaan. Hij zou zijn pistool nu voor de eerste keer ‘echt’ gaan gebruiken. Spijtig voor Sabine, maar hij kon niet anders.

23-03-2012 om 08:24 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Een drug te ver" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

1

20 augustus, Lier, Lispersteenweg.

Hans Verhoeven was al om vijf uur opgestaan. Hij had zijn vrouw Inge wijsgemaakt dat hij ging joggen. Maar wat hij in gedachten had, was iets helemaal anders. Hij was vroeg opgestaan om een afrekening te regelen. Hans was namelijk gisteren betrapt door Sabine, een vriendin van zijn vrouw. Hij had een afspraakje geregeld met Tinne, een blonde schone van op zijn werk. Tinne was ook fotomodel in haar vrije tijd. Verhoeven had haar beloofd om ze kennis te laten maken met de mooie kant van de binnenwateren in de omgeving van Lier. Zij zou hem dan kennis laten maken met een paar persoonlijke schone kanten. Hans had een boot, die lag in de jachthaven van Emblem, enkele honderden meters verwijderd van zijn huis. Ze hadden afgesproken om zes uur ’s morgens. Inge, zijn vrouw, had de vroege dienst. Zij was verpleegster in het ziekenhuis. Echter juist toen hij met Tinne de loopplank naar zijn boot opging riep er iemand.

“Hey Hans, goedemorgen, zo vroeg en al in zo’n schoon gezelschap.”

Het was Sabine, die al aan het joggen was op dit vroege uur.

08-03-2012 om 00:00 geschreven door Ludo Geluykens

De gemeente Ranst en uitgeverij Leesgenot
nodigen u uit op de voorstelling van

“Een drug te ver”

De nieuwe politiethriller van

03-02-2012 om 18:28 geschreven door Ludo Geluykens

VOLGENDE WEEK KAN U HIER MEER INFO VINDEN OVER MIJN NIEUW BOEK...

VOOR DE LAATSTE MAAL KAN U HIER EEN (EXTRA LANGE) GRATIS STUK LEZEN UIT ADELLIJKE INTRIGES.

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de veertiende bladzijde van "Adellijke intriges."
 

Ze gingen verder de ganse galerie door en kwamen dan terug in de privévertrekken terecht.

In het salon stonden allemaal zware eiken meubelen.

Ze liepen ook door de woonkamer en de slaapkamers. Alle kamers waren ingericht met echte antieke meubelen. Alles was ‘echt’: de linnenkasten, het buffet, ladekasten, schrijftafels, commodes, eettafel en stoelen.

“Polle, kan jij nu ook zeggen welke stijl dat allemaal is?”

“Ik heb heel veel gezien, volgens mij is er heel wat ‘Lodewijk’ materiaal bij, maar of dat nu van de veertiende of de zestiende is, dat kan ik niet zien.”

“Ik zou het zeker niet allemaal willen betalen, of zelfs niet onderhouden”, merkte Somers op.

“Kom chef, we gaan naar het terras. Misschien kunnen we wel een koffie krijgen.”

“Zullen we op de barokstoelen gaan zitten aan de baroktafel?”, lachte Bruno.

“Wel, je zou wel eens gelijk kunnen hebben, volgens mij is het ‘echte’ barok.”

“Zo zie je maar hé Polle, af en toe kan zelfs ik juist gokken.”

Leentje was er nog. Ze bracht hun een verse kop Rombouts, met een koekje, zoals het past op een kasteel.

“Is Robert er al?”, wilde Paul weten.

“Meneer Robert is zojuist toegekomen. Hij zit nu met Nathalie in het salon. Zal ik hem roepen?”, vroeg ze.

“Vraag of hij binnen een paar minuutjes komt”, antwoordde Bruno.

“Je hebt het gehoord, het is ‘meneer’ Robert hé, Polle.”

Ze bekeken het prachtige gazon en de mooie tuin. Volgens de commissaris moest het onderhoud van de tuin alleen al ‘stukken van mensen’ kosten.

Nathalie kwam, nog steeds huilend, Robert voorstellen aan de speurders.

“Meneer de la Faille, Bruno Somers en dit is mijn collega Paul De Winter.”

Ze condoleerden Robert bij het overlijden van zijn vader.

“Hoe heb je het droevige nieuws vernomen?”

“Euh….Nathalie heeft me gebeld.” Bruno zag dat er een ‘hapering’ zat in zijn reactie.

“Wanneer heb je je vader voor het laatst gezien?”

“Ik was deze morgen nog hier.”

“Verwachtte hij iemand, vandaag?”

“Niet dat ik weet.”

“Had de baron vijanden?”

“Mijn vader was een zeer geliefd man. Ik denk niet dat iemand hem kwaad zou willen doen.”

“Is er in het kasteel beveiliging aanwezig?”, informeerde Paul.

“Er is een camerasysteem met opnameapparatuur, de recorders staan in het bureau.”

“Kunnen we daar dan nu eens gaan kijken?”

Ze gingen terug naar binnen om de beelden te bekijken.

“Kijk, ze hebben de draad doorgeknipt”, stelde Paul vast.

“En de cassette is eruit gehaald en waarschijnlijk meegenomen. Dat zijn geen gewone voorbijgangers geweest Polle, eerder professionelen, die wel degelijk van de toestand binnen het kasteel op de hoogte waren.”

“Is er iets verdwenen?”, vroeg de commissaris aan Robert.

“Dat kan ik zo niet zeggen. Daarvoor zal ik een inventaris moe-ten doen.”

“Zou je dat zo snel mogelijk willen doen, en ons het resultaat laten weten. Dat is zeer belangrijk voor het verder onderzoek.”

“Zal ik doen, hebben jullie mij nog nodig?”

“Neen, ga maar. We spreken mekaar nog.”

De zoon van de baron ging terug naar Nathalie.

“En, Polle, wat denk je?”

“Ik zie nog niet veel. En wat denk jij?”

“Ik heb alleen gezien dat Robert ‘haperde’ bij het antwoord op je vraag, hoe hij op de hoogte was gebracht, maar dat kan van de emotie geweest zijn ook.”

“Chef, ik denk dat we toch ook die twee vrouwen nog eens op de rooster zullen moeten leggen. Het kan toch niet dat die moordenaar zo maar uit het niets hier binnen komt.”

“Ja, Polle, dat klopt, we blijven inderdaad met nogal wat vra-gen zitten.”

“Is de Sus al weg?” vroeg Bruno.

“Ik weet het niet, zal ik het eens vragen aan Nathalie?”

“Ja, doe dat, en zeg dat wij ook gelijk weg zijn.”

Hij ging terug naar het salon. Hoofdcommissaris Peeters was al een tijdje weg, vernam hij van de ex van Robert.

“Wij weten voorlopig genoeg”, zei hij tegen haar. “Wij komen zeker nog langs vandaag of morgen.”

“Oké. Als ik hier niet ben, kom je maar bij mij thuis langs. Dat is toch maar juist achter de hoek hier teneinde de straat.”

“Oh, voor ik het vergeet, toch nog één vraagje. Hoeveel ingangen zijn er hier voor het kasteel?” vroeg Paul.

“Alleen de grote hoofdingang.”

“Bedankt, en tot volgende keer.”

“De Sus is al een tijdje weg”, zei Paul tegen zijn chef.

“Dan zijn wij ook maar weg hé.”

Ze reden met de Golf terug naar het politiebureau.

“Blijkbaar is er maar één ingang aan het kasteel”, zei Paul, terwijl hij de Golf op de parking reed.

“Dan moet er toch iemand iets gezien hebben.”

19-01-2012 om 18:17 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de dertiende bladzijde van "Adellijke intriges."

“Ja, ik heb hem onmiddellijk gebeld.”

“Had de baron vijanden?”

“Niet dat ik weet, maar in het wereldje van de kunsthandel is er nogal wat jaloezie.”

“Wanneer er veel geld mee gemoeid is, loop je altijd risico”, vulde Bruno aan.

Paul noteerde ook de gegevens van Nathalie en zei haar dat ze mekaar zeker één van de uren terug zouden zien.

“Hou je wel ter beschikking.”

“Polle, zullen wij ondertussen eens door het kasteel lopen om te zien of er ons niets opvalt? ”

“Dat lijkt me een goed idee, dan kunnen we daarna eens met meneer Robert gaan spreken.”

“Die zal hier ondertussen toch al wel zijn zeker”, repliceerde de commissaris.

Ze begonnen hun rondgang in de ridderzaal. Bij het binnenkomen viel het Paul al onmiddellijk op dat hier wel heel ‘speciale’ schilderijen hingen.

“Amaai, chef, hier hangt voor een paar miljoen bijeen.”

“Een paar miljoen euro’s?”

“Jazeker.”

“Zijn dat dan zo’n dure schilderijen?” Bruno was niet zo op de hoogte van de waarde van “kunst”.

“Ik zie een Matisse, een Monet, een Degas en een Permeke, allemaal heel bekende, dure kunstenaars. Het zijn niet hun bekendste werken, maar ik schat dat hier toch wel voor enkele miljoenen aan de muur hangt.”

“Toch wel knap, Polle, dat je dat allemaal zo weet.”

“Iemand moet toch het cultuurgehalte van de politie van Lier hoog houden hé”, antwoordde Paul, hiermee doelend op de geringe kennis van echte kunst in hun korps.

“Van sport en muziek mag je me wat vragen, maar ik kan het verschil niet zien tussen een duur en een goedkoop schilderij”, zei Bruno. “Maar ik heb thuis een kenner zitten hé.”

Hiermee bedoelde hij zijn vrouw Sonja, die in haar vrije tijd ‘vanalles’ deed op gebied van kunst: zijdeschilderen, aquarel, olieverf en dan deed ze ook nog dingen met fietsbanden en bloemschikken… zo zei Bruno het toch altijd.

“Zeg Polle, zie jij hier iets van beveiliging?”

“Ik zie wel bewegingssensoren, maar ze werken volgens mij niet. Normaal zie je een rood lampje branden.”

“Het zijn misschien nieuwe modellen.”

“We zullen het straks eens vragen aan de zoon.”

Ze gingen verder naar de zalen van de galerie.

“Hier hangen wel meer schilderijen”, merkte Bruno op.

“Ja maar wel van een ‘mindere’ waarde.”

“Zou er iemand kunnen zien of hier iets verdwenen is?”

“Als ik iets zou meenemen, zou ik het uit de ridderzaal nemen”, merkte de hoofdinspecteur op.

31-12-2011 om 11:30 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de twaalfde bladzijde van "Adellijke intriges."

“Ik heb dan onmiddellijk naar Nathalie gebeld. Die is direct gekomen en zij heeft jullie verwittigd.”

“Waarom belde je Nathalie?”

“Zij is zowat de vriendin van de baron. Ze helpt hem bij alles.”

“Is er je, in de loop van de voormiddag, niets opgevallen?”

“Neen, ik ben zoals gewoonlijk, om negen uur begonnen, heb koffie gezet voor meneer en ben dan aan mijn dagelijkse klus begonnen.”

“Niemand gezien of gehoord?”, probeerde Bruno nogmaals.

“Jawel, meneer Robert, de zoon van de baron is hier vanmorgen even geweest,”

“Weet je ongeveer wanneer dat was?”

“Dat moet iets na negenen geweest zijn. Hij heeft even met zijn vader gesproken en is iets voor tien uur nog komen zeggen dat hij weg was.”

“Komt meneer Robert hier dikwijls?”

“Ja, die komt regelmatig, bijna dagelijks.”

“Voor de rest heb je niets speciaals gezien of gehoord? Je hebt niemand horen roepen of zo?”

“Neen, ik werk altijd met de radio aan. Dan hoor je niet veel anders meer hé.”

Paul noteerde nog de persoonlijke gegevens van Leentje en ze spraken af dat ze, indien nodig, later nog wel eens terug zouden komen voor meer vragen.

Bruno ging Nathalie halen. Die zat ondertussen nog steeds te huilen in het salon.

Nathalie was opmerkelijk beter gekleed dan Leentje. Je kon zien dat ze een betere smaak had op het gebied van kleding.

Ze had dan ook van het rijkeluisleventje geproefd toen ze getrouwd was met Robert, dacht Bruno.

“Waarom belde Leentje eerst naar jou ?”

“Dat is omdat ik hier zowat alles regel, en ze is dat gewoon. Wanneer ze een probleem heeft komt ze daarmee bij mij.”

“Hoe zou je jouw relatie met Jean-Louis de la Faille kunnen omschrijven?”

“Wij hebben een goede vriendschappelijke relatie. Ik help de baron bij alles waar hij mijn hulp bij kan gebruiken.”

Bruno keek even met een vragende blik naar Paul. Die begreep onmiddellijk wat zijn vriend wilde zeggen en nam het gesprek over, vóór deze verder gênante vragen zou stellen.

“En waarom doe je dat?”

“Ik deed dat vroeger, toen ik nog met Robert getrouwd was, en ik ben dat altijd blijven doen.”

“En wat denkt Robert daarvan?”

“Dat zal je aan hem moeten vragen, denk ik”, antwoordde Nathalie nogal bitsig.

“Heeft er trouwens iemand Robert verwittigd?”

13-12-2011 om 15:18 geschreven door Ludo Geluykens