Dag beste vrienden. Tussen de buien en windvlagen door, heb ik voor jullie 'n serietje plaatjes geschoten.
Momenteel is de herfst op zijn mooist; dus 'k zeg zo tegen mijn eigen: manneke 't is de moment. Vlug, voordat de wind de laatste blaadjes tegen de grond blaast. Ik stond enigzinds verbaasd te kijken hoe kaal de meeste bomen er nu al bij stonden. En bladeren te ruimen! Moeder natuur geeft 'n mens toch nog al werk hé. Kunnen jullie geloven dat ik haast geen tijd heb om eens tot achter den draai te gaan kijken. Die van ginder achter zullen , net als jullie, ook wel zeggen: waar zit hij! Maar wees gerust, straks als de hof weer proper ligt, en de wintersnoei achter de rug is, krijg ik een zee van tijd. 'k Ben zelfs weer begonnen aan mijn "Mémoires". 't Is wel nog maar in 't klad, maar 't is toch al een begin. En zoals jullie wel weten: alle begin is moeilijk. 't Is daarom dat ik nu ga afsluiten, echter niet zonder u allen 'n heel fijn weekend te wensen. Mensen , hou jullie kloek; doe zoals ik: eet elke dag op uw nuchter maag 'n hele pekelharing, zo uit de pekel op jullie boterham, en laat de Mexikaanse griep buiten aan de deur staan. Saluut!
|