Het einde van het jaar komt in zicht. Iedereen om mij heen maakt min of meer een balans op van het afgelopen jaar, naar het schijnt een traditie. Ik verdeel mijn leven niet zo graag in vakjes en zeker niet in jaartjes, maar misschien is het wel eens goed om alles eens op een rijtje te zetten. Er waren veel positieve dingen, maar zoals alles jing en jang is, dualiteit, actie en reactie, is ook het positieve verbonden met het negatieve. Elk kantje heeft zijn randje, de ene al wat scherper dan het andere. Deze dualiteit tussen positief en negatief hoort bij het leven en elke les die we krijgen, daar moeten we een exaam over afleggen, ttz, daar moeten we uit leren. Ook op dit vlak kan ik zeggen dat dit jaar enorm positief was, ik heb veel geleerd en daar zijn we nooit te oud voor.

Het belangrijkste dat ik dit jaar geleerd heb, is vooral dat schuld en fout zoeken bij jezelf voor beslissingen en gedragingen van anderen een foute reactie is. Iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven. We kunnen ook anderen niet helpen, alleen raad geven en respect hebben voor hoe ze die raad invullen in hun eigen leven. Wat ik dit jaar geleerd heb is vooral dat als er iemand boos is op iemand anders, het meestal gaat omdat die persoon (die boos is) een probleem bij zichzelf ziet, een probleem met zichzelf heeft. Als wij boos zijn, is dat bijna altijd omdat we zelf met een probleem zitten en niet de anderen waarop we boos zijn. Daarom komt boosheid en ruzie soms zo frustrerend over, voor beide partijen. Het lost niets op, want het probleem dat we zelf hebben schuiven we door naar de anderen waarop we onze boosheid willen botvieren, en de anderen weet eigenlijk niet goed waarover het gaat: heel frustrerend dus.

Als er dus iemand boos is, is het beter om die boosheid uit de weg te gaan, te laten overwaaien en zeker niet te absorveren en er een reden voor te bedenken. We kunnen nl niet in het hoofd van anderen kruipen om te onderzoeken wat juist het achterliggend probleem is voor de boosheid.

Veel noemen dat egoisme,  en zien er een negatieve energie in. Ik niet en dat is nu een van de dingen die ik dit jaar geleerd heb. Wat wij egoisme noemen is eigenlijk een positief gegeven. We moeten zelf leven, met onze eigen ego.

Wat we doen als we boos zijn, triestig of slechtgezind, is, het probleem dat onze ego heeft en dat niets met onze emoties of ons hart te maken heeft, naar boven halen. Dadelijk springt onze ego recht en moet dan toegeven dat het niet perfect is, een heel zware beslissing voor hem. Om die perfectie toch te behouden, is de enige uitweg de schuld op iemand anders schuiven. Als iemand anders boos is, krijgen we alleen maar hun ego te zien, een ego die gekwetst is door zichzelf omdat hij niet perfect is in zijn eigen ogen. De anderen, de ondergaanders van die boosheid, kunnen daar niets tegenover stellen, niet temperen of niet begrijpen. De boze weet ook wel in zijn binnenste dat de fout bij zichzelf ligt, in ons onderbewustzijn weten we dat echt wel, en daarom is elk wederwoord of elke reactie van een ander olie op het vuur.

Kortweg: iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen ego, niemand anders kan ook maar raken aan de ego van een ander. Het enigste wat we wel kunnen doen is naar onze eigen ego kijken en die proberen te begrijpen. Als we onze eigen ego zelf onder ogen kunnen zien, kunnen we ook ingrijpen als die de overhand neemt in boosheid of verdriet. Want onze ego reageert altijd verkeerd, dat is nu  het eeuwige probleem van onszelf. Wat ons leven ons wil leren is dat we moeten leven met ons eigen ego, ego-istisch proberen om voor ons zelf uit te maken wat belangrijk is en wat we willen en hoe wij iets voelen. Al wat wij voelen heeft ook enkel maar met onszelf te maken, elke emotie die we hebben is van onszelf, niemand anders rondom ons kan en heeft er iets over te zeggen of mee te maken. Heel moeilijk te begrijpen, maar het is wel zo. Die gevoelens en gedachten observeren en er mee leren leven, met ons zelf, op een egoistische manier, zoals veel zullen zeggen met een negatieve bijklank, "op een egoistische manier" zoals ik zeg met een positieve klank, is eigenlijk ons doel in ons leven.

De enigste die een ego, die "onszelf", kan veranderen of manipuleren is "onszelf". Wij kunnen onmogelijk de ego van iemand anders veranderen, dat brengt alleen maar schade met zich mee. Die ego van de andere zal zich met alle macht verzetten en wij begrijpen er niets van. Daardoor ontstaat er ook zoveel ruzie en boosheid, we willen altijd iets doen voor de andere, zonder dat we eerst zelf egoistisch genoeg geleefd hebben om ons zelf te begrijpen. Hoe kunnen we dan een ander begrijpen? Hoe vaak gebeurt het niet dat we bij onszelf denken: ik deed voor goed te doen en zie nu… Dat werkt dus niet dat "goed doen voor anderen". Het enigste dat wel helpt en ook na een tijdje goed doet voor anderen, is goed doen voor jezelf. Als je eerlijk bent met jezelf, als je eerlijk weet wat je zelf wil, kom je ook evenwichtiger over bij anderen en weten ook anderen wat ze aan je hebben. Dat is de eerste verbetering dat je merkt als je in die zin leeft. Veel conflicten worden daardoor ook opgelost voor het conflicten worden, met jezelf en met anderen.

Dat is wat ik dit jaar geleerd heb en een plaats in mijn leven heb gegeven. En je zal zien dat dat heel egoistisch is, maar het doet zo'n deugd dat eigenlijk na een tijdje, als je er goed in bent, de mensen om je heen die je graag zien, heel goed kunnen apprecieren en de rest…(hier zeggen ze) " de rest is voor Ernest…"

07-12-2007 om 23:05 geschreven door reincastle  

07-12-2007 om 22:50 geschreven door reincastle