09-04-2008 om 07:32 geschreven door reincastle  

Een alfabet of abc (meervoud : alfabetten of abc's) is de verzameling symbolen waarmee taal schriftelijk kan worden weergegeven. Het woord alfabet is ontleend aan alpha (α) en beta (β), de eerste twee letters van het Griekse alfabet.
Het Arabisch alfabet ( الأبجدية العربية, al-abdjadiyya al-ʿarabiyya), bestaat uit 28 letters. Het Arabische alfabet is net zoals dat van sommige andere Semitische talen een consonantenalfabet: het bestaat uit medeklinkers. De klinkers die toch gebruikt zorden zijn hoofdzakelijk de a, i en u. In praktijk wordt de a officieel uitgesproken als een E.

Het Armeense alfabet werd in 405 ontworpen door de Armeense geleerde en religieuze Mesrop Masjtots. Het alfabet bestond oorspronkelijk uit 36 letters. De volgorde van de letters had een religieuze symboliek; het Armeense alfabet begon met "Ա" = A en eindigde met "Ք" = Q, dit verwees naar God (Աստուած) en naar Christus (Քրիստոս). Later werden er de letters "և" (j)ev, "օ" o en "ֆ" f bij toegevoegd.
Als moeder van het alfabet hebben we het Fenicische alfabet van de Feniciërs. Het is minstens 3500 jaar oud en men veronderstelt dat het Griekse alfabet van dit Fenicische alfabet is afgeleid, alsmede het Armese/Hebreeuwse, Arabische en tal van andere alfabetten. Het Paleo-Hebreeuwse alfabet komt sterk overeen met het Fenicische. Voor deze alfabetten geldt, dat ze volledig uit medeklinkers bestaan. De eerste letter uit het Fenicische alfabet is: aleph.

Voor ons is het ABC onze leiddraad. In andere talen hebben we een ander alfabet, maar als we ze allemaal eens op de keper beschouwen zien we of liever, horen we vooral vibraties in de letters. Het chinese "alfabet" is anders, omdat zij anders denken dan wij. Zij denken in beelden, in samenhang. Zij staan op dit vlak veel verder dan wij. Onze taal is verdeeld in letters. Met woorden, samenrijgen van letters, kunnen we beelden scheppen, maar dan is het heel belangrijk dat we de juiste vibraties kennen van de letters. Als we spreken stoten we lucht uit, deze trillingen veroorzaken een verstaanbare klank voor taalgenoten. Elke letter heeft zijn trilling, zijn vibratie. En de oorsprong van deze vibratie is in ons zoekgeraakt. Daarom zeggen we vaak dingen die niet overeenkomen met de juiste vibratie en is het meeste van wat we zeggen doorspekt met leugens, vibratieleugens.
Om dit verder uit te leggen, gaan we even terug naar oudere "heilige" talen, zoals het sanskriet. In deze taal kunnen we de oorsprong terugvinden van de lettervibratie vooral omdat deze taal niet veel veranderd is sinds haar ontstaan. In het sanskriet is de melodieuze manier van spreken heel belangrijk, als we met een melodie spreken, komen de vibraties meer tot uiting. Net zoals in de muziek. Sinds mensenheugenis wordt onze geschiedenis verhaald in gezangen, zowel de bijbelse geschiedenis als de alledaagse. De indianen gebruikten deze verhaalvorm, de troebadoers uit ons verleden deden hetzelfde, de leer van de meditatie werd/wordt nog steeds gezongen, het sanskriet heeft een hele sterke muzikale ondertoon.
Voor mensen konden schrijven was dus de melodie, de harmonie, geluidsgolven, cruciaal om ons sociaal uit te drukken. Uit het sanskriet weten we dat er in het universum noten worden gespeeld, deze noten werden opgevangen door hogepriesters, die deze geluidsgolven of vibraties omzetten in letters en daaruit in woorden, verstaanbaar voor ons, normale stervelingen. Als deze cosmische vibraties harmonieus via letters tot een woord worden vertaald, is het moeilijker om leugens te vertellen. 
Muziek bespeelt emoties, het raakt ons hart, en daardoor is het ook moeilijker voor ons verstand om de leugens die in ons verstand schuilen te vertellen. Een lied dat ons raakt, raakt eerst onze emoties, daarna verdiepen we ons pas in de tekst, dat gebeurt vaak met anderstalige liederen. Woorden kunnen ons als muziek in de oren klinken, diezelfde woorden kunnen ons uit ons lood slaan. Dat hangt af van de "intonatie" van de spreker. Deze enorm belangrijke intonatie-uitspraak vinden we ook terug bij de Chinese taal. Eenzelfde teken kan verschillende betekenissen hebben, maar volgens de intonatie "begrijpen" ze de juiste zin. Door de vibratie die ze in een teken leggen, raken ze eerst het hart, het innerlijke met hun opgeroepen beelden en daarna pas verstaan we "letterlijk" wat ze willen zeggen. De luchtverplaatsing, de vibratie, is hier heel belangrijk. Dat is ook zo bij ons origineel alfabet, we zijn het alleen vergeten.

Als we nu teruggaan naar het sanskriet, een taal die iets dichter bij onze taal staat dan het mandarijns, kunnen we heel het alfabet ontrafelen en hun intonatie, hun trilling, beter begrijpen. Ook in de Kaballah gebruiken ze een heel oude taal. Ook daar is de intonatie, de oorspronkelijke trilling van de letters heel belangrijk. Zij vormen zelfs, net zoals het sanskriet, woorden door belangrijke letters of anders gezegd vibraties, achter elkaar te zetten. Ons "verbasterde" schrijftaal werkt anders. Wij vertrekken van een woord om daarna de letters te vormen, we zien dit in de vervorming van vele latijnse woorden in verschillende talen: als wij een "k" schrijven, schrijven ze in het Frans en in het Spaans een "que", in veel gevallen gebruiken wij een "z" terwijl ze in andere talen een enkele "s" schrijven. We horen klanken en we passen de letters aan. In de kaballah en het sanskriet vertrekken ze van de letters of vibraties om zo een woord te vormen.
Deze talen zijn "heilige" talen, zij spreken nog echt met de melodie uit de cosmos, de liederen die we als "de ware boodschap" ooit eens gehoord hebben. In de Kaballah geven ze aan de letters meer een mathematische waarde, net zoals we ook in de muziek terugvinden. Aan elkaar gerijgde noten om zo een melodieuze melodie te krijgen, gebeurt vaak door wiskundige regels toe te passen. Dit is gemakkelijk uit te leggen: korte en/of lange noten bestaan uit golven, geluidsgolven of vibraties. Deze golven hebben een waarde, een sterkte. Zij interactueren ook met elkaar, heffen of versterken elkaar naargelang hun combinatie. Zij zijn gebonden aan de natuurwetten, en die wetten vinden we terug in de wiskunde. Zo ook is er tussen de vibraties van de verschillende letters een relatie. Als we er echt verder op willen ingaan, kunnen we ook de snaartheorie van Einstein erbij halen maar dat zou mijn hoofd teveel breken.
We overlopen beter even de letters zelf en vergelijken ze zowel in het sanskriet als in de taal van de Kabbala en de hiëroglieven. Als we het alfabet van het sanskriet, de hiëroglieven en de kabbala naast elkaar leggen vinden we haast een totale overeenkomst. Daarom wordt dit alfabet van deze talen ook het cosmische alfabet genoemd. In dit cosmische alfabet vinden we de mantra's van de hindu's terug. Deze mantra's hebben een enorme kracht die zit in het samen uitspreken van verschillende letters. Deze woorden krijgen pas betekenis als we de ware vibraties gebruiken. Deze vibraties interactueert met ons lichaam, onze geest en onze ziel, als ze op de juiste manier worden voortgebracht. Als dat wordt gedaan, kunnen onze uitgesproken woorden niet liegen, ze leven zelf en brengen ons dichter bij de cosmische verhalen. De kracht van de mantra's ligt verscholen in het samenspel van de vibraties, net zoals bij de muziek. De 3 belangrijkste vibraties uit dit cosmische alfabet zijn:

A                                                   M                                                      N

Bij de hindus wordt de N vervangen door de U

A                                                    M                                                     U

Bij de kabbala wordt de N vervangen door She

A                                                    M                                                    SHe

Als we nu deze letters met elkaar verbinden om ze een melodie te geven, krijgen we:

AMeN bij de christenen

AUM bij de hindu

SheMA bij de kabbalisten.

Er zijn wel lichte verschillen, maar die zijn te verklaren in de cultuur van de talen. Het geheim of liever, hun kracht, ligt bij de drie woorden in de vibraties van de letters.

Om dit beter te omschrijven gaan we even letter per letter na:

 A

Het eerste geluid dat een mens kan voortbrengen. De eerste letter van het ABC, Aleph in de andere eerste alfabetten. Als baby is het niet "zo toevallig" dat we eerst BABA of PAPA kunnen zeggen en daarna MAMA, dat zien we later bij de uitleg van de letters. Deze woorden bestaan uit de hardere klank A en de bijklanken B,P of M. Ook in de uitroep A! vinden we veel kracht terug: kracht van pijn, van verbazing, verdriet, de kreet AAA! houdt een enorme kracht in zich verscholen, gewoon bij het uitbrengen ervan.

In de hiëroglieven wordt de A uitgedrukt als Man, en heeft als betekenis: idee, het begin, het zijn, de magiër. Het verhaal in de Kabbala over de A, Aleph, gaat zo: Aleph zet zich dadelijk op het eerste plan, zonder enige permissie te vragen. Als God haar vraagt waarom ze dat doet, zegt ze dat ze gewoon de eerste wil zijn. God aanvaardt haar plaats en zegt: alhoewel ik de creatie van de aarde zal verwezenlijken met de B, mag jij toch de eerste blijven, aldus de Kabbala.

09-04-2008 om 07:11 geschreven door reincastle  

Nu we weten dat er een stevige driehoeksverhouding bestaat tussen het denken, onze emoties en ons fysieke lichaam, en we er ook van bewiust zijn. Kunnen we deze driehoeksverhouding ook positief gebruiken.

		DENKEN
	emoties			lichaam

 

In veel gevallen weten en hebben we ook ondervonden dat als we angstige gedachten hebben we die kunnen controleren door eens diep te ademen, die gedachten opzij te zetten en onze emoties niet te laten meeslepen. Zo onverwinnen we angst. Zo ook is het met alle emoties. Als we triestig zijn en we huilen ( fysieke reactie ) worden we daarna ook meer ontspannen. Deze techniek hanteren we in extreme gevallen. We kunnen deze techniek ook toepassen in minder extreme gevallen. Onze gedachten zijn niet altijd of bijna nooit juist. We laten ons meeslepen. Dat moeten we vermijden. Als de gedachten de controle overnemen van onze emoties volgt ons lichaam automatisch.  Dit automatisme kunnen we doorbreken door de gedachten die in ons opkomen te controleren. Positief denken is dus de boodschap. We denken zo vaak: " we kunnen dit niet" we denken zo vaak: " dit haal ik nooit". Dit zijn gedachten die het beeld van ons zelf ons ingeeft. Als we dit beeld van onszelf nu veranderen, denken we ander, of andersom: als we anders denken, verandert ons eigenbeeld. Waarom zouden we vele dingen niet kunnen, omdat we het niet doen zoals de anderen het doen? Dat is geen reden. We doen de dingen zoals wij ze kunnen en dat is het voornaamste, dat is gewoon perfect. Als we in onszelf steeds denken dat we perfect zijn, is dit een rechttrekking van de negatieve balans die we van onszelf hebben. Dit perfect eigenbeeld zal nooit onszelf overstijgen. Het zal nooit een arrogantie kweken in ons. Vertrouw daar maar op. Want die perfectie komt uit ons hart. En ons hart denkt altijd eerlijk, puur. Arrogante mensen die steeds "zeggen" dat ze alles aankunnen, zeggen dit vaak omdat ze in hun binnenste van het  tegendeel overtuigd zijn. Kijk dit maar eens na bij jezelf. Als we drie keer ZEGGEN dat we zo niet zijn, is dit eigenlijk een bewijs dat we wel zo zijn, maar onszelf willen overtuigen van het tegendeel. Door dingen te zeggen maken we onszelf niet meer geloofwaardiger bij de anderen. Zij zien ook wat we doen en hoe we de dingen aanpakken. De anderen kunnen we niet zo gemakkelijk van het tegendeel overtuigen. En dat is ook niet de bedoeling. We moeten onszelf van het tegendeel overtuigen en dat gebeurt enkel door onze denkwereld te veranderen, niet onze uitgesproken woorden.

Denk nu eens andersom: " we kunnen dit wel en als het resultaat niet dat is wat we verwachten, is dat ook geen ramp." " ik haal dit wel". Deze gedachte zal zoals we gezien hebben in de driehoek, ook onze emoties beinvloeden en daardoor ook onze fysieke toestand. Waardoor we meer ontspannen aan een taak beginnen en het toch lukt. Deze kleine truuk is levensbelangrijk om de kracht van de driehoek eerlijker te verdelen. Positief denken neemt kracht weg uit die onze gedachten hebben, zij geeft kracht aan onze emoties die we dan beter kunnen controlen, en we zo ons fysiek lichaam ook onder controle krijgen. Als we zekerheid uitstralen, als we positieve gedachtenenergie uitstralen zal ook de wereld rondom ons veranderen, aangezien we zijn wat we denken: dus in dit geval : positief! De wereld zal rondom ons positief veranderen.

Als we in die zin het verhaaltje van hier boven herschrijven krijgen we een heel andere uitkomst:

Een man rijdt in zijn auto naar een familie-bijeenkomst. De grootouders van de man wonen een heel eind buiten de stad. De laatste 10 kilometers slingeren zich desolaat in het landschap. Geen dorp, geen benzinestation, geen enkele plaats om even halt te houden. Hij haat... hij vindt het heerlijk om heel de weg voor hem alleen te hebben. Rustig rijdt hij tussen het landschap door. Ademt de rust in van de natuur om zich heen en de radio speelt een mooi klassiek muziekje. De avond valt en de donkerte slokt hem op. Het geeft hem een veilig gevoel.  Juist voor hij de afslag neemt en het laatste zichtbare huisje aan hem ziet voorbijglijden, denkt hij: " heerlijk, ik ben er bijna, mijn grootouders zullen blij zijn me nog eens te zien. ..."

Nog voor hij uitgedacht is, voelt hij zijn wagen slingeren. Hij remt, verlaat de wagen en ziet dat de  linker-achterbandlek is. Hij kijkt verlaten om zich heen. Hij herinnert zich dat de laatste keer bij het vervangen van een wiel, zijn krik het begeven heeft. Hij is ongeveer vijf kilometer van het ene punt of het ander punt verwijderd. Hij kijkt om zich heen en wrijft door zijn haar met een diepe  zucht. Plots ziet hij voor zich tussen de bomen een lichtje. "Dat zou een huisje kunnen zijn", denkt hij. "Dat lijkt me niet zo ver. Ik kan er heen wandelen en vragen of ze me willen helpen.". Hij trekt zijn laarzen aan, kruipt onder de afspanning en begint door het veld te stappen, recht op het licht af. Langzaam ziet hij de contouren van een boerderij. Blij stapt hij vlugger. Het huis komt langzaam in zicht. "ja, als er nu maar iemand thuis is. Ik kan vragen of ze een krik hebben, dan is mijn wagen zo gerepareerd en breng ik dadelijk de krik terug. Dat zou fantastisch zijn" Monter loopt hij vlugger en vlugger door de zware kleigrond van het weiland.

"oei, misschien is dit weiland wel van de boer, ja waarschijnlijk wel. Als hij nu maar niet boos is dat ik zo maar door het land loop. Ik kan zeggen dat de afspanning gebroken was aan de weg en ik niet wist dat ik er niet mocht doorlopen. Maar hij zal wel weten of de afspanning kapot is of niet. Dan weet hij dat ik lieg. Daarna zal hij me wel helemaal niet meer vertrouwen. Als ik dan de krik vraag, zal hij denken dat ik ze niet zal terugbrengen. Mensen die liegen, zijn niet te vertrouwen. Dus zal ik maar eerlijk zeggen dat ik onder de draad ben doorgekropen. Ik zal eerlijk zeggen dat ik geen tijd wilde verliezen door helemaal rond te lopen, dat ik eigenlijk mijn weg hier niet goed ken. Dat is waar. Ik kan zeggen dat ik bang was om te verdwalen en daarom recht op het licht ben afgestapt in de hoop hulp te vinden. Mensen die in zo een mooie natuur leven zijn vriendelijke mensen. Ook is de solidariteit onder de mensen van het platteland groter dan in de stad. Er is minder wantrouwen. Ze hangen meer af van elkaars hulp dan in een grootstad. Zelfs als hij geen krik heeft, ben ik zeker dat hij me zal helpen, deze mensen hebben veel meer ervaring met zich te behelpen met de riemen die ze hebben. Ze zijn praktischer dan stadsmensen. Ik zal maar doorlopen, of ik stoor deze mensen nog op een nachtelijk uur en dat zo onbeleefd zijn."

Al peinzend komt hij aan bij de voordeur. Het is nu ook totaal donker.

De man in het huisje had hem al een tijdje zien aankomen. "Moeder, waarschijnlijk iemand in nood. Ik ga even kijken, zet jij al vast een kopje koffie klaar voor hem?" nog voor de man van de auto kon bellen, deed de man van het huisje de deur open. De man van de auto schudt hem vriendelijk de hand. Hij excuseert zich voor de nachtelijke storing en legt zijn probleem uit. " ja ik dacht al dat je hulp nodig had. Kom toch binnen, het is te koud, we zitten in de keuken, moeder de vrouw zal dadelijk een kopje koffie voor je brengen, of hebt u liever thee? "

" koffie is heerlijk, dat zal smaken, bedankt voor dit hartelijk ontvangst. Maar ik wil echt niet veel tijd van u in beslag nemen, als u een krik hebt, kan ik dadelijk mijn wiel vervangen en de krik aan u terugbezorgen."

"Och man, neem rustig je tijd. Drink je kopje op, ik zal ondertussen de krik even voor je halen. Daarna gaan we samen naar je auto en fixen we het euvel.."

Dit is al een heel ander verhaal. En wat is er eigenlijk in veranderd? De manier van denken waardoor ook de lichaamstaal van de man totaal veranderd. En het resultaat een sprookje lijkt. Maar is dat ook werkelijk zo? Als we positief denken, onze lichaamstaal daarbij aanpassen en rustiger overkomen, zou ons leven dan werkelijk een sprookje worden ?

 JA!

Probeer het maar eens in de praktijk!

12-03-2008 om 00:00 geschreven door reincastle  

Deze twee eerste passen lijken je een kleinigheid, maar niets is minder waar. Deze oefeningen zijn heel belangrijk om je bewust te maken van het feit: dat je gedachten jou leiden en jij lijdt in stilte achter hen aan. Als je jezelf daarvan bewust maakt, kom je al een hele stap verder om dit mechanisme, dit automatisme, te controleren. Jij bent meer dan alleen maar je gedachten. Jou gedachten mogen geen loopje met je nemen. Jij bent nog altijd heer en meester over jezelf. Alhoewel niets minder waar is. Als we de tweede observatie-oefening afwerken, zal je tot een andere constatatie komen. 

Het is wel nodig dat je deze eerste oefening een paar keer doet tot je ze echt onder de knie krijgt. Het is belangrijk dat je weet hoe je bewust je gedachten kan observeren voor je overgaat naar de volgende observatie.

02-03-2008 om 00:00 geschreven door reincastle  

Een man rijdt in zijn auto naar een familiebijeenkomst. De grootouders van de man wonen een heel eind buiten de stad. De laatste 10 kilometers slingeren zich desolaat in het landschap. Geen dorp, geen benzinestation, geen enkele plaats om even halt te houden. Hij haat steeds dat laatste stuk, ook omdat hij het meestal in het donker moet afleggen. Juist voor hij de afslag neemt en het laatste zichtbare huisje aan hem ziet voorbijglijden, denkt hij: " als ik nu maar niets voorkrijg. Je zal het maar weer meemaken...brandstof  heb ik nog genoeg. Oliepijl ok? Ja. Banden? Ach nee, als ik nu maar geen lekke band krijg. Heb ik een reservewiel bij? Ja. Ach nee, ik heb geen krik bij, die is vorige keer gebroken. Net nu, je zal het zien, het zal wel...."
Nog voor hij uitgedacht is, voelt hij zijn wagen slingeren. Hij remt, verlaat de wagen en ziet inderdaad dat de linker-achterband  lek is. Hij had het nog gedacht....

Hij kijkt verlaten om zich heen. Hij is ongeveer vijf kilometer van het ene punt of het ander punt verwijderd. Hij kijkt even naar links en naar rechts, wrijft door zijn haar en zucht diep. Plots ziet hij voor zich tussen de bomen een lichtje. "Dat zou een huisje kunnen zijn", denkt hij. "Het lijkt me niet zo ver. Ik kan er heen wandelen en vragen of ze me willen helpen". Hij trekt zijn laarzen aan, kruipt onder de afspanning en begint door het veld te stappen, recht op het licht af. Langzaam ziet hij de contouren van een boerderij. Blij stapt hij vlugger. Het huis komt langzaam beter in zicht. "ja, als er nu maar iemand thuis is. Ik kan vragen of ze een krik hebben, dan is mijn wagen zo gerepareerd en daarna breng ik dadelijk de krik terug. Dat zou fantastisch zijn" Monter loopt hij vlugger en vlugger door de zware kleigrond van het weiland.

Het schilderij van de vrede

Op het ene schilderij was een rustig meertje te zien. De hoge bergen op de achtergrond werden in het water weerspiegeld en boven de bergen dreef een wolkje.

Op het andere schilderij was een storm afgebeeld. Regen viel omlaag in een kolkende rivier terwijl boosaardige bliksemschichten de hemel verlichtten. Maar de keizer zag alleen de vogel die in een struik onder een overhangende rots aan het broeden was.

"Dit", zo sprak hij, "Dit is het schilderij dat ik zoek. Vrede vind je lang niet altijd in prettige omstandigheden. Vrede is een kalm hart, midden in de storm van het leven."

31-01-2008 om 23:12 geschreven door reincastle  

31-01-2008 om 22:43 geschreven door reincastle  

De koffieplant is een struik. Hij groeit in het wild aan de rand van bossen en wouden. Juist voor het groen overvloeit in de valleien. De laatste halte om beschermd het veld te overkijken voor zich bloot te geven aan de open vlakte. De rode bessen geven een palletje kleur voor het donkere dichte woud verdwijnt in een kleurloos geheel van overwoekerende natuur. Koffie heeft me al altijd aangetrokken door een of andere mysterieuze kracht. Misschien omdat het op veel mensen een troostgevende werking heeft, maar bij mij is het sterker. Niet zo zeer om het te nuttigen, wel om er mee te werken, om te zien hoe goed het kan doen bij anderen, hoe de geur een weldadige invloed heeft op de drinkers. Een bakje troost, een opkikkertje, een flirtje, een mysterieus gezelschap, dit alles hoort bij dat ene tasje zwarte drank. Een koffiehuis beginnen is voor mij een droom van kindsaf. Hoe ik erbij kwam weet ik niet meer. Het is nog steeds een droom, wie weet...

Ik zou het dan "  Caffee Royal " noemen en het in gouden letters op de vitrine zetten. Een naam die al jaren in mijn hoofd speelt. Het is voor mij een raadsel hoe Juan, mijn vriend, weet hoe het er zelf zou uitzien. Hij zegt dan: "Je houdt er nooit over op. Je beschrijft het als je ademt, je beleeft je droom als je me zoent, je ruikt naar koffie als ik met je vrij." Dit is volgens mij lichtelijk overdreven. Alhoewel je koffie niet moet onderschatten. Onze geschiedenis, onze cultuur, zelfs in de bijbel vinden we verhalen terug van deze godendrank. Ik heb er al enkele jaren opzoekingen naar gedaan. Dit zwarte mystieke slokje doet harten sneller kloppen, contracten rapper tekenen en conflicten worden met een vleugje koffiegeur vlugger opgelost. In de bijbel vinden we verschillende koffieverhalen. Volgens Samuel XXV zou de mooie Abigail aan koning David getooste granen gegeven hebben om deze drank samen te nuttigen tijdens hun hereniging.  En dat het geholpen heeft is overduidelijk, een tijdje later was de aarstrivale van Abigail dood en werd zij de vrouw van David, koning van Israel.  Ook zou Esau zijn eerste geboorterecht verkocht hebben aan Jacob, niet voor een bordje linzen, maar voor een kopje koffie. Esau zou zo zijn opgegaan in het prachtige zwarte turks koffietje dat hij zijn broer en zijn rechten totaal vergat. Ook Ruth, weduwe en arm, totaal verstoten uit de maatschappij, zou de rijke Boz hebben kunnen strikken na een tasje koffie, een drankje van getooste bonen. Of deze verhalen in de marge van de bijbel waar zijn of niet, een vleugje aroma kan nooit geen kwaad, waar zijn trouwens de bewijzen voor dat bord linzen?

 De aromatische zwarte drank zou toen nog geen naam hebben gehad, of misschien noemden ze het wel "godendrank". De naam Koffie komt van een krijgersvolk ergens in Etiopië, de Kaffa's. De hete straffe drank vinden we daar terug in de 15de eeuw, toen de Kaffa's hun zwaard verwisselden voor een koffieplantage. Zij werden beroemd voor de export van de arabische moka. De drank die zij nuttigden voor elke veldslag werd "koffie" gedoopt door hun vijanden. Dit feit alleen al uit de geschiedenis van de koffie is voor mij heel belangrijk. Een strijdersvolk die het bijltje erbij neerlegt om te koffieboeren. Mooiere ontwapeningstechniek kan je niet verzinnen.

"Als we dat nu eens allemaal zouden doen. De Russen, de Amerikanen, de Arabieren, muselmannen, Turken, Koerden, over een sjat kaffe[1] wat bijkletsen." Mijmer ik soms, als ik in een gelagzaal de koffiedrinkers zie zitten lezen. De titels van hun ochtendkrant reflecteren wel niet de vreedzame en mystieke werking van hun tasje voor hen. Deze morgen zit ik met mijn laptop ergens in Buenos Aires in 1 van de duizendtal mooie etablissementen.  Een oud heertje, heel gedistingeerd, leest er elke morgen de krant van voor naar achter, van links naar rechts. Als de gelagzaal bijna leeg is en ik het schrijven even terzijde leg, lees ik een paar artikels mee in zijn krant.  Niet dat ik veel interesse heb, maar enige informatie over de buitenwereld om me heen, is altijd nuttig. Als de heren aan de macht nu eens hun verstand zouden gebruiken. Zouden rondkijken wat de wereld bezighield, waar de mensen nood aan hebben, dan zou alles toch wat ronder draaien, denk ik soms. Naief...misschien, waar waarom eigenlijk? Het is misschien beter voor het ronddraaien der dingen, dat men minder verstand zou gebruiken. Verstand werkt soms de dingen averrechts in de hand, vierkant. Met verstand draai je alleen maar in cirkels en als het helemaal tegenzit, zelfs in een neerwaarts spiraal. Ik hoor vaak dat verstand de motor is  van de logica, en met logica moet je de wereld besturen, hoor ik van de mensen. Ikzelf gebruik al lang geen logica meer, ik leef totaal onlogisch. Het is dan net of het leven aangenamer lijkt. Logica is iets mathematisch en daar baseer je geen leven op. Misschien wel als je alles op voorhand wil organizeren, maar de meeste wegen van het leven lopen niet langs die van mijn agenda.

26-01-2008 om 16:28 geschreven door reincastle  

Als je een beetje bedreven bent in deze eerste oefening, die niet gemakkelijk is, breid je de oefening een beetje uit. Nadat je ontspannen bent, ga je weer je gedachten observeren. Nu ga je er meer en meer afstand van nemen. Je probeert actiever de gedachte vlugger uit je hoofd te laten verdwijnen door dadelijk als die gedachte in je opkomt je terug te concentreren op je ademhaling. Je houdt je concentratie even vast op je ademhaling en dan ga je terug naar je hoofd. Welke gedachte sluipt er nu weer binnen, waarschijnlijk over hetzelfde thema dan ervoor maar met iets meer kracht om zeker te zijn dat de gedachte nu wel je aandacht zal krijgen. Nadat je deze gedachte hebt opgemerkt, ga je terug naar je ademhaling, zonder er acht op te slaan, op die gedachte. Ook zij zal je hoofd dadelijk weer verlaten om gevolgd te worden door een nieuwe, observeer dit komen en gaan van gedachten, afwisselend met de concentratie op je ademhaling. De uitbreiding van deze tweede observatie zal je duidelijk maken dat je gedachten, je hoofd, schreeuwt om aandacht. Als je die aandacht niet geeft, zal je merken dat de gedachten steeds sterker worden, totdat ze je toch gevangen kunnen houden. Door alleen maar te observeren en steeds de gedachte af te breken door je concentratie op je ademhaling, zal je merken dat die gedachte, nu op dit moment niet zo belangrijk is en weer dadelijk verdwijnt. Dit is het wat we met deze tweede observatie willen voelen: Gedachten die in je hoofd tollen worden steeds sterker en sterker. Je vereenzelvigt je steeds met de gedachten die in je op komen. De gedachten vormen,zonder dat je er bewust van bent, het centrum van heel je zijn. Je gedachten zijn net zoals een blaar op je voet. Bij elke stap is het net of die blaar heel je lichaam overneemt. De blaar wordt het centrum van jezelf: heel je lichaam reageert op die blaar. Heel je lichaam doet pijn, je wordt slecht gezind, krikkel, je kan je op niets meer concentreren.Dit gebeurt ook met je als er een gedachte bij je opborrelt. Hij neemt je heel je lichaam in beslag en slorpt heel je aandacht op. Je vereenzelfigt je met deze gedachte en het vormt op dat moment het centrum van je bestaan.

23-01-2008 om 00:00 geschreven door reincastle  

Als we hand in hand lopen met onze peuter in de zoo, zal hij andere dingen zien dan wij. Als we onze dochter vergezellen naar haar eerste klasieke concert, omdat je haar wat cultuur wil bijbrengen op haar 17de, zal zij helemaal iets anders horen dan jij. De wijn die ons een fortuin gekost heeft in een uitzonderlijk mooi restaurant, ruikt helemaal anders dan dezelfde wijn die (eigenlijk) thuis een paar 10 talle euros minder kost. Een pas gepolijste plank voelt voor de schrijnwerker aan als de huid van een pasgeboren baby. Een oud hard stuk brood is als een symphonie in de mond van een hongerige die juist de hongersdood in de ogen heeft gekeken.

Onze ervaringen, onze opvoeding geven vorm aan de interpretatie van onze zintuigen. Als we dit beperken tot een tekst, zullen we de woorden en zinnen die we lezen of horen een welbepaalde vorm geven, en ook zullen zij aan ons een beeld voorkauwen in ons leefpatroon. Als we dit onder controle willen houden of toch op zijn minst er bewust van willen zijn, moeten we weten hoe dit in zijn werk gaat. Het zijn niet de woorden zelf die inhoud geven aan de waarheid die hen omringt, het zijn wij die er een waarheid aan geven. Neem nu de poezievorm Haiku. Een heel simpel woordenspel met een wereld verborgen in drie lijntjes.

Die nieuwjaarsochtend

Een knallend begin voor haar

Het einde voor hem

Als we dit te lezen geven aan 10 verschillende mensen, krijgen we evenveel verschillende interpretaties terug.

Nieuwjaarsochtend =  een houten kop

                                    Uitslapen

                                    Familiebezoek

                                    Winter
                                    Sex                                   
                                    Voornemens..........

Als we terug gaan naar de oorsprong van de Haiku, nl naar Japan, stellen we vast dat er in deze Haiku cultuur 5 seizoenen zijn: lente zomer herfst winter en nieuwjaarsochtend. Net voor de lente hebben we het laatste seizoen: de nieuwjaarsochtend (de Grote Morgend). In die denkwereld zullen er mensen denken aan : Begin van de lente

                                    Bloesem in knop

                                    Nieuw leven

                                    Smeltende sneeuw......

een knallend begin voor haar =  vuurwerk

                                                    orgasme

                                                     nieuwe liefde

                                                     passie

                                                     begin van de lente, nieuw leven, geboorte....

het einde voor hem =    orgasme

                                      nieuwe liefde

                                      huwelijk

                                      houten kop

                                      koningwinter die sterft

                                      verbroken voornemens......

Je ziet dat er bij iedereen wel een andere gedachte opborrelt bij het lezen van deze simpele zin. Deze simpele woorden houden een wereld in zich verborgen. In alle woorden, zinnen en teksten om ons heen zit een wereld van waarheden verborgen. Onze gedachten geeft die wereld een vorm. Iedereen kan rond deze Haiku een ander verhaal bouwen. De context die we er rond weven hangt af van onze ervaringen, onze opvoeding, onze cultuur. De haiku heeft zijn eigen subjectieve triggerpoints om onze prikkels te sturen of te manipuleren, en/of omgekeerd. Onze prikkels sturen subjectief een waarheid uit die door ons denken als onze waarheid wordt opgenomen.

Als we nu nog kleiner gaan, van een trein naar een klein poezietje, van tastbare dingen naar een klein zinnetje, komen we via de woorden tot de letters.
^ =
een bloemenstengel?
twee wandelstokken?
een splitsing in de weg?                                              

Nee, de letter Y een letter van ons alfabet. De mensen die ons ABC kennen, zullen dit ook wel dadelijk herkenbaar, anderen zullen het interpreteren volgens hun eigen denkwereld. De Y van Yoga, You, Yoghurt... 1 letter, duidelijk herkenbaar voor ons, vele assosiaties mogelijk.  En toch hebben al de letters eenzelfde oorsprong, als we teruggaan tot in het sancriet. Elke letter staat voor de originele waarheid. Waar zijn we die ergens zoek geraakt?

Heel lang geleden, in een ver ver land, woonden er heel wijze mannen en vrouwen, mensen die steeds liederen zongen. Zangers? Nee. Tovenaars? Nee, mensen die de waarheid in hun ogen droegen, mensen die de vorm van de wereld zagen zoals hij was, niet zoals zij dachten. Mensen die wisten.  In dat wistenlandje zongen de mensen hun kennis uit. Iedereen die het wilde horen, hoefde alleen maar naar hun liederen in de wind te luisteren. Maar de mensen luisterden al langer hoe minder, ze vonden de wind te koud en sloten deuren en vensters. Ze stopten alle kieren dicht. De liederen dreven over hun huizen met goed verwarmde bedjes en vervlogen in de morgendauw, hingen nog even rond in een spinnenweb, hier of daar, maar vervlogen daarna in de ochtendzon. De wolken van noten en tonen dreven af naar de sterren en verdwenen in de cosmos. Vandaar dat we dit nu hemelse muziek noemen. Al hebben we het nog nooit echt bewust gehoord. Als we hier en daar terug een kiertje openen van onze warme confortabele huisjes en cocoon, horen we flarden van deze melodie. De planeten rondom ons trillen nog na op de tonen die deze mensen in dat verre verre land zongen. Bijvoorbeeld de afstand tussen de maan en de aarde is de toon DO-RE. De trillingsafstand tussen de zon en pluto is de LA. Mercurius trilt op dezelfde frekwentie als de FA. Een hemelse symphonie spelen ze voor ons en het enigste dat we verstaan zijn de letters die deze wijzen voor ons hebben achtergelaten. Elke noot, elke vibratie staat voor een letter. Als we die letters in de juiste betekenis gebruiken en laten vibreren in ons, horen we terug hun juiste frekwentie, hun oerorigine.

22-01-2008 om 00:00 geschreven door reincastle  

Jij bent wat je denkt

Al wat we zijn spruit voor uit onze gedachten

Ons denken geeft vorm aan de wereld.

Wat denk je als je dit leest?

De wereld had al vorm voor wij dachten, denk je?

Als je weet wie het geschreven heeft, ga je het dan anders bekijken?

Als je buurman je zou toeroepen in een discussie over...je kat, je hond, zijn kinderen, enz...

   " al wat je denkt ben je zelf!"

zou je dit dan anders interpreteren dan de tekst van Budda:

Jij bent wat je denkt

Al wat we zijn spruit voor uit onze gedachten

Ons denken geeft vorm aan de wereld.

Toch komt het op het zelfde neer, ik wil daarmee zeggen: het zijn dezelfde woorden. En toch is er in jouw hoofd als je het leest of hoort een "wereld" van verschil. Zie je...: je geeft vorm aan je wereld door jou denken. We kunnen besluiten dat dezelfde woorden of dezelfde zin niet altijd dezelfde betekenis heeft. Hoe zou dat komen?

Dat komt door ons denken, onze gedachten. Als we iets horen of lezen, geven we daar dadelijk een interpretatie aan. Deze interpretatie wordt gevormd door onze ervaringen, onze opvoeding, onze omgeving. We geven dus niet enkel door ons denken vorm aan onze wereld, onze wereld rondom ons geeft ook vorm aan ons en ons denken.

Als we een vaas zien, denken we aan bloemen. Als we een kopje zien, denken we aan koffie, misschien zelfs aan een taartje, aan gezellige rustpauzes, tettermomenten met vriendinnen, familie, allemaal rond dat ene kopje.

"De slagbomen gaan juist dicht. Je verliest weer  tijd bij de overslag en je bent al te laat. De trein komt in zicht, eindelijk. Je gedachten dwalen plots af naar je schooljaren. Je ging elke maandag met de trein naar school. Je mijmert zacht verder over je eerste lief, haar lange zachte haar, haar timbre in haar stem, (voor de vrouwelijke lezers onder julie: naar zijn zachte haar, zijn lieve timbre in zijn stem..)..Scherp storend getoeter achter je, het was al een tijdje terug groen... Langzaam kom je tot de orde van de dag en je rijdt verder.

De man achter je was al een tijdje geprikkeld, hij tokkelde zenuwachtig met zijn vingers op zijn stuur, zijn maagpijn verbijtend. De herinnering van elke zaterdagmiddag uit een lang vervlogen jeugd komen hem weer voor ogen. Om drie uur vertrok dan de trein naar de gevangenis waar zijn vader zat,na de oorlog..."

Je ziet als een zo objectief tastbaar ding zoals een trein, of het wachten op, een wereld van verschil in je kan oproepen, hoe zouden woorden je dan niet kunnen manipuleren. Woorden geven subjectief voedsel aan je gedachten. Zinnen die gefilterd worden en zo een wereld op zich creeren, een wereld voor jou alleen, een wereld die jij als reëel aanvaardt, ervaart.

We zien wat we denken, we denken dat we zien

We horen wat we denken, we denken dat we horen

We ruiken wat we denken, we denken dat we ruiken

We voelen wat we denken, we denken dat we voelen

We smaken wat we denken, we denken dat we smaken

                                                                                           = We ZIJN wat we denken.
 

14-01-2008 om 21:56 geschreven door reincastle  

10-01-2008 om 18:04 geschreven door reincastle  

De vier levensakkoorden.

1. Sta achter je woorden: 

Spreek met integriteit[1]. Zeg enkel wat je wil zeggen, druk je simpel uit, draai niet rond de pot, zodat je zelf verstrikt raakt in je eigen woorden en gedachten. Probeer niet te roddelen. Misbruik de kracht van het gesproken woord niet, als je iets zegt, zeg het vanuit je hart en met liefde en respect.

2. Neem niets persoonlijk op:

Wat anderen zeggen en doen is een projectie van hun eigen waarheid, van hun eigen droom, realiteit, hun eigen Maya (illusie).  Niets van wat ze doen heeft eigenlijk met jouw te maken. Als je immuun wordt voor de opinies en daden van de anderen, kan je veel lijden en vermeend slachterofferschap achter je laten.

3. Doe geen voorspellingen, veronderstellingen:

Probeer de moed op te brengen om te vragen en uit te drukken wat je zelf werkelijk wil. Comuniceer met anderen in een meest mogelijk klare taal, misverstanden, dramas en verdriet vermijdend. Alleen al door dit akkoord zal je zien dat je je leven totaal kan veranderen.

4. doe steeds het maximum, doe je best:

het beste van jezelf geven, verandert eigenlijk elk moment, het zal verschillen naargelang je je goed of slecht voelt.  Onder gelijk welke omstandigheid zal "het beste" steeds anders zijn, maar als je je best doet, kan je jezelf niets verwijten, al geven de omstandigheden niet altijd een succes.  Doe gewoon je best en vermijd steeds jezelf te verwijten, beoordelen, veroordelen en zoek geen uitvluchten, ook niet voor jezelf. Verstop je ook niet achter jammerklachten.

Inleiding naar de verdere uitleg van deze akkoorden:

Woorden zijn zoals zaadjes, en de menselijke geest is de voedingsbodem, maar enkel de zaadjes waar we klaar voor zijn zullen ontspruiten.-tolteekse vers.

Als je voor het eerst de vier akkoorden leest, zal je bij jezelf wel vaststellen dat ze niet nieuw klinken. Het zijn dingen die je al eens eerder gehoord hebt, of ervaren hebt in je leven. Ze klinken je bekend in de oren, maar ze zijn daarom niet simpelder om ze een plaats te geven in je leven.  Velen van deze akkoorden zal je, volgens je eigen denken, al wel een plaats geven in je leven, maar wees eerlijk, is het niet alleen een wens? Hebben ze echt een plaats?

In ons leven hebben we al veel akkoorden gemaakt, met onszelf of met anderen. Maar als je ze goed ontleedt zijn het meer compromissen, er zijn maar 4 echte akkoorden die geen ruimte toelaten voor eigen interpretatie en toch door ze na te leven een ruimte creeeren.

Een compromis kan steeds tegen ons of anderen gebruikt worden, deze 4 akkoorden zijn voor iedereen hetzelfde en daarom geven ze juist een eerlijke levensruimte.  We steken  zoveel energie en creativieit in een compromis, dat we om het na te leven, ons hele leven lijden.

De 4 akkoorden geven ons de mogelijkheid om ons te transformeren, om zo te leven zonder onszelf en anderen te be- en/of veroordelen, zodat we eindelijk aan ons eigen leven kunnen beginnen.

Heel ons leven slepen we een schuldgevoel mee, schaamte en zelfveroordeling. We helpen mee om de akkoorden die ons creativiteit en levensvreugde geven, te vernietigen en vervangen ze door gemakkelijkere flexibele compromissen om onze "liefde" uit te drukken.

Ik heb geprobeerd om de 4 "magische" akkoorden zo uit te leggen in dit boek, want magisch zijn ze, zodat je je uitgenodigd voelt om ze in je dagelijkse leven uit te proberen en te zien dat er vele andere compromissen zullen vervallen, je handelingen eerlijker en integerder worden en daardoor je een liefde en geloof krijgt in jezelf, die zal uitstralen naar de anderen toe. Je zal langzaam jezelf leren kennen en je ware ik ontdekken, niet de "ik" die de anderen van je gemaakt hebben.

De 4 akkoorden zijn geen wet, geen map, waarop je stap voor stap wordt geleid, ze zijn zo simpel dat je na verloop van tijd je eigen wegen kan inslaan zonder eerst de opinie van anderen nodig te hebben en zodoende de weg van anderen inslaat.

Dit boek is enkel een leiddraad, jij bent de leidende figuur. Ik wil je levensmoto of visie niet veranderen, ik wil je alleen laten zien wat dat levensmoto echt voor jou inhoudt en door deze 4 akkoorden te gebruiken, zal er veel voor je duidelijk worden.

Reeds duizende jaren geleden ontwikkelden de Toltecen[2] drie meesterschappen om het lijden tegen te gaan en ons te leiden naar de werkelijkheid van de natuur en het leven: gelukkig zijn, vrijheid en liefde. 

De eerste titel is: het Meesterschap van het Bewustzijn:

" de persoonlijke vrijheid begint als we weten en bewust zijn van onszelf, waar we zijn, willen zijn, wat we willen doen en willen bereiken"

Dit meesterschap werd ook wel eens het Meesterschap van de Waarheid genoemd.

De tweede Meestertitel bij de Tolteken is het Meesterschap van de Verandering:

"zij leert ons de illusie van ons leven te veranderen."

Het doel van deze tweede titel is orde scheppen in ons "mitote" - een tolkeens woord voor de stemmen in ons hoofd, onze angsten ons verkeerd eigenbeeld, illusie-.  Zij wil ons confronteren met onszelf, onze angsten, onze leugens in ons hoofd over onszelf. De eerste weg om de verandering te kunnen doorvoeren in onszelf.  De 4 akkoorden zijn een deel van de leer van deze Titel der Verandering ( Maestria de la Transformacion).

Het resultaat van deze twee eerste titels is onze bevreiding van ons parasieten-bestaan, en dit is dan de derde titel: Meesterschap van de Liefde, - van het Doel. Of de weg naar zelfstandigheid.

Volgens de Tolteken is de liefde of het doel (in de taal van de tolteken hetzelfde woord) dat deel van ons leven dat de transformatie volledig maakt en ons de energie geeft om alles te bereiken wat we willen en wat we zijn. Het is het Leven zelf, de liefde zonder condities.  Als we meesters in de liefde zijn, kunnen we onze levensdroom besturen en zij gaan verder: en als we de drie titels domineren zullen we de heerlijkeheid ontvangen en veranderen in God. ( zo volgens de Tolteken).

In dit boek leg ik me enkel toe om de twee eerste titels uit te leggen, omdat die van toepassing zijn voor de 4 akkoorden. Alvorens ik verder de 4 akkoorden uitleg wil ik jullie eerst meer vertellen over het eerste meesterschap : HET BEWUSTZIJN.

Van wat moeten we ons bewust zijn ?

I.                   Dat het lijden van de mensen begint bij zijn opvoeding (of zoals de Tolteken zeggen: hun temperiode)

Sinds onze eerste passen op deze wereld wordt onze aandacht getrokken door anderen, zij onderwijzen ons, hoe we de maatschappij moeten voorstellen en wat we daar verwacht worden uit te voeren.  Onze eerste illusie in ons leven krijgt zo vorm. (illusie: Maya bij de indiers, mitote bij de tolteken)

II.                De mensheid heeft de capaciteit om te scheppen, creeren, maar onze creatieve kracht wordt gevangen in ons maatschappelijk denken of maatschappelijke wetten.

De kracht van onze woorden, die hetzelfde is als ons doel, onze wilskracht, ons geloof en onze liefde, wordt gevangen in een onbuigzame struktuur van bijgeloof en geloof. Dit belemmert enorm onze kracht om onze illusie te kunnen veranderen.

III.             De funtie van onze geest is om te dromen, maar we hebben geleerd om te dromen zonder er bewust van te zijn.

Als we terug eenmaal bewust zijn van onze dromen, zullen we ontwaken uit onze illusie en we zullen terug de creatieve kracht hebben.   Als we ontdekken dat we met onze eigen creatie onze toekomst kunnen veranderen, zoals de 4 akkoorden ons zullen aantonen, zal niets ons nog tegenhouden.

Veel leesplezier en werkgenot om je illusie om te buigen in de liefdevolle werkelijkheid, zodat veel onnodig lijden je zal bespaard blijven.

Ruiz Miguel.

Van Tolkeekse afkomst, zijn opa was sjamaan (tovenaar bij de indianen in mexico) net zoals zijn moeder. Hijzelf heeft in de USA gestudeerd en er 15 jaar als chirurg gewerkt, tot hij terug is gegaan naar zijn roots: en un sjamaan is in zijn geboortedorp in Mexico.

09-01-2008 om 17:08 geschreven door reincastle  

Haar glimlach spreekt boekdelen. Ze breit ononder- broken maar dat belet haar niet om mij glimlachend aan te kijken.

"Wij breien met ons onderbewustzijn. Onze gedachten kunnen gelijk waar zijn, met gelijk welk onderwerp bezig zijn. Mijn tong kan in een heel ingewikkeld of luchtig gesprek verwikkeld zitten, mijn handen werken gewoon verder, zij voeren uit wat mijn binnenste hen oplegt. Zo worden de Pichuñlafs geboren: een poncho die je de warmte van een glimlach aanreikt op momenten dat je vrolijkheid nodig hebt."

Deze groep vrouwen, ergens in Buenos Aires, breien gezellig allemaal samen. Het is koud in Recoleta nu in de wintermaanden, maar voor hen is het net zomer.

"Deze poncho's werden door mijn oma gebreid voor de meisjes van haar dorp. Voor meisjes die triestig waren, voor vrouwen die hun lach verloren hadden. Zij bezocht de schapen voor ze geschoren werden, lachtte hen vriendelijk toe en met haar hart palmde de ze dieren helemaal in. Als mijn oma verscheen, werd iedereen vrolijk, zelfs de schapen die geschoren werden. Van deze vrolijke wol, maakte ze dan een poncho. Terwijl ze de poncho weefde of breide schoot ze vanuit haar innerlijke glimlachjes tussen de priemen en het schietspoel door. De trui, sjaal of poncho was dan doordrongen van haar vrolijkheid en wie hem dan droeg, voelde dadelijk de warmte van een glimlach vanbinnen. De gloed van een opborrelende lach ontdooide gelijk welk bevrozen hart. De poncho dreef als een pijl uit een boog de gelukzaligheid in de harten van zijn drager. Daarom noemde mijn oma ze : Pichulaf: pijl van het geluk, pijl van de vrolijkheid."

Peyeche breit nu nog steeds de sjaals en poncho's om vrolijkheid en warmte om haar heen te verspreiden. Deze poncho's zijn niet enkel mooi gemotiveerde stukjes breiwerk, ze dragen tussen hun steken door de warmte van een glimlach vanuit het einde van de wereld, vanuit het verre Patagonië.

Als je geinteresseerd bent in één van deze wondertjes, vraagt Peyeche enkel je naam en je datum van geboorte, dag en maand. Met deze gegevens maakt ze dan voor jou een poncho naar de kleur van je eigen keuze maar met een speciale touch,

09-01-2008 om 16:23 geschreven door reincastle  

27-12-2007 om 21:27 geschreven door reincastle  

Het einde van het jaar komt in zicht. Iedereen om mij heen maakt min of meer een balans op van het afgelopen jaar, naar het schijnt een traditie. Ik verdeel mijn leven niet zo graag in vakjes en zeker niet in jaartjes, maar misschien is het wel eens goed om alles eens op een rijtje te zetten. Er waren veel positieve dingen, maar zoals alles jing en jang is, dualiteit, actie en reactie, is ook het positieve verbonden met het negatieve. Elk kantje heeft zijn randje, de ene al wat scherper dan het andere. Deze dualiteit tussen positief en negatief hoort bij het leven en elke les die we krijgen, daar moeten we een exaam over afleggen, ttz, daar moeten we uit leren. Ook op dit vlak kan ik zeggen dat dit jaar enorm positief was, ik heb veel geleerd en daar zijn we nooit te oud voor.

Het belangrijkste dat ik dit jaar geleerd heb, is vooral dat schuld en fout zoeken bij jezelf voor beslissingen en gedragingen van anderen een foute reactie is. Iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen leven. We kunnen ook anderen niet helpen, alleen raad geven en respect hebben voor hoe ze die raad invullen in hun eigen leven. Wat ik dit jaar geleerd heb is vooral dat als er iemand boos is op iemand anders, het meestal gaat omdat die persoon (die boos is) een probleem bij zichzelf ziet, een probleem met zichzelf heeft. Als wij boos zijn, is dat bijna altijd omdat we zelf met een probleem zitten en niet de anderen waarop we boos zijn. Daarom komt boosheid en ruzie soms zo frustrerend over, voor beide partijen. Het lost niets op, want het probleem dat we zelf hebben schuiven we door naar de anderen waarop we onze boosheid willen botvieren, en de anderen weet eigenlijk niet goed waarover het gaat: heel frustrerend dus.

Als er dus iemand boos is, is het beter om die boosheid uit de weg te gaan, te laten overwaaien en zeker niet te absorveren en er een reden voor te bedenken. We kunnen nl niet in het hoofd van anderen kruipen om te onderzoeken wat juist het achterliggend probleem is voor de boosheid.

Veel noemen dat egoisme,  en zien er een negatieve energie in. Ik niet en dat is nu een van de dingen die ik dit jaar geleerd heb. Wat wij egoisme noemen is eigenlijk een positief gegeven. We moeten zelf leven, met onze eigen ego.

Wat we doen als we boos zijn, triestig of slechtgezind, is, het probleem dat onze ego heeft en dat niets met onze emoties of ons hart te maken heeft, naar boven halen. Dadelijk springt onze ego recht en moet dan toegeven dat het niet perfect is, een heel zware beslissing voor hem. Om die perfectie toch te behouden, is de enige uitweg de schuld op iemand anders schuiven. Als iemand anders boos is, krijgen we alleen maar hun ego te zien, een ego die gekwetst is door zichzelf omdat hij niet perfect is in zijn eigen ogen. De anderen, de ondergaanders van die boosheid, kunnen daar niets tegenover stellen, niet temperen of niet begrijpen. De boze weet ook wel in zijn binnenste dat de fout bij zichzelf ligt, in ons onderbewustzijn weten we dat echt wel, en daarom is elk wederwoord of elke reactie van een ander olie op het vuur.

Kortweg: iedereen is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen ego, niemand anders kan ook maar raken aan de ego van een ander. Het enigste wat we wel kunnen doen is naar onze eigen ego kijken en die proberen te begrijpen. Als we onze eigen ego zelf onder ogen kunnen zien, kunnen we ook ingrijpen als die de overhand neemt in boosheid of verdriet. Want onze ego reageert altijd verkeerd, dat is nu  het eeuwige probleem van onszelf. Wat ons leven ons wil leren is dat we moeten leven met ons eigen ego, ego-istisch proberen om voor ons zelf uit te maken wat belangrijk is en wat we willen en hoe wij iets voelen. Al wat wij voelen heeft ook enkel maar met onszelf te maken, elke emotie die we hebben is van onszelf, niemand anders rondom ons kan en heeft er iets over te zeggen of mee te maken. Heel moeilijk te begrijpen, maar het is wel zo. Die gevoelens en gedachten observeren en er mee leren leven, met ons zelf, op een egoistische manier, zoals veel zullen zeggen met een negatieve bijklank, "op een egoistische manier" zoals ik zeg met een positieve klank, is eigenlijk ons doel in ons leven.

De enigste die een ego, die "onszelf", kan veranderen of manipuleren is "onszelf". Wij kunnen onmogelijk de ego van iemand anders veranderen, dat brengt alleen maar schade met zich mee. Die ego van de andere zal zich met alle macht verzetten en wij begrijpen er niets van. Daardoor ontstaat er ook zoveel ruzie en boosheid, we willen altijd iets doen voor de andere, zonder dat we eerst zelf egoistisch genoeg geleefd hebben om ons zelf te begrijpen. Hoe kunnen we dan een ander begrijpen? Hoe vaak gebeurt het niet dat we bij onszelf denken: ik deed voor goed te doen en zie nu… Dat werkt dus niet dat "goed doen voor anderen". Het enigste dat wel helpt en ook na een tijdje goed doet voor anderen, is goed doen voor jezelf. Als je eerlijk bent met jezelf, als je eerlijk weet wat je zelf wil, kom je ook evenwichtiger over bij anderen en weten ook anderen wat ze aan je hebben. Dat is de eerste verbetering dat je merkt als je in die zin leeft. Veel conflicten worden daardoor ook opgelost voor het conflicten worden, met jezelf en met anderen.

Dat is wat ik dit jaar geleerd heb en een plaats in mijn leven heb gegeven. En je zal zien dat dat heel egoistisch is, maar het doet zo'n deugd dat eigenlijk na een tijdje, als je er goed in bent, de mensen om je heen die je graag zien, heel goed kunnen apprecieren en de rest…(hier zeggen ze) " de rest is voor Ernest…"

07-12-2007 om 23:05 geschreven door reincastle  

07-12-2007 om 22:50 geschreven door reincastle  

Je loopt in een prachtig landschap, een mooi pad slingert zich als een schitterend lint tussen een kleurrijk herfstbos en een mooie groene vallei. Je loopt op het pad en ziet een beetje verder een bordje staan, met daarop in gouden letters: 

    op dit pad ligt om de 130 passen een steen, hiertussen zul je een diamant vinden

Je kijkt een beetje rond en ziet in de vallei de konijnen en hazen rond hun hol spelen. Je ziet een eekhoorntje over het pad razen en in een boom springen. Het klautert schattig naar boven op zoek naar nootjes. Je kijkt voor je op het pad en ziet de eerste steen liggen. Je raapt hem op en bekijkt hem, een gewone steen, mooi wit, maar verder niets dat lijkt op een diamant. Je begint te stappen, je telt elke stap. 130 passen verder zie je weer een steen. Je raapt hem op, geen diamant. Haastig stap en tel je verder, je passen goed afmetend, dat je zeker niet te grote of te kleine passen neemt om geen steen over te slaan, volgende steen, weer niet. Het landschap verandert, de vallei glooit over in een prachtig zonnebloemenveld. Ze staan statig rechtop met hun bloemblaadjes naar de zon, een zon die je huid gezellig prikkelt, maar jij telt, 1,2,3,4,…130, je gooit de steen die weer geen diamant is, het bloemenveld in. 1,2,3,… het landschap verandert weer, de kleurschakeringen zijn pastelprachtig. 129,130…weer niets, verder en verder, haastig stap je door, reikhalzend kijk je of je de volgende steen al ziet liggen en of hij schittert…niets, en niets en..een paar kilometer verder, terwijl je naarstig naar je voetstappen kijkt en telt, bots je plots op een grote rotsblok die op de weg ligt. Je loopt er vlak met je hoofd tegen. Je wrijft verveeld op de pijnlijke buil op je voorhoofd en kijkt nors naar de muur die voor je staat, in het midden hangt een bordje. Met gouden letters staat erop geschreven:

En? Heb je de diamant gevonden? Heb je de mooie zonnebloemen gezien, heb je het schitterend rozenveld gezien? Heb je de vuurrode berk gezien? Heb je het hertje gezien tussen de bomen, het was niet bang van je, eerder nieuwsgierig en daarom kwam het zo dicht, je kon zo mooi zijn goudbruine vacht bekijken in de mooie herfstzon. Heb je de zon op je huid gevoeld? Heb je de streling van de wind langs je wang gehoord? Heb je de intens blauwe aromatische lavendel gesmaakt? Nee? Dan heb je waarschijnlijk ook de diamant niet gevonden dat al deze pracht in je hart wou achterlaten.... Spijtig, opnieuw kan je niet beginnen, sorry, wegens werkzaamheden is de terugweg opgebroken. Je kan wel je weg verder zetten en misschien in de toekomst opnieuw proberen om de diamant te vinden die op de       volgende weg ligt.


Je loopt teleurgesteld langs de rotsblok heen en zet de weg van je toekomst verder….

Je kijkt voor je, je ziet en weg, een slingerpadje door een prachtig landschap, net zoals voorheen. Je neemt jezelf voor dat je nu wel om je heen zal kijken. Je zal de eekhoorn zoeken, de konijntjes in het gras, de bloemen langs de kant van de weg. Je blik is al gericht op elke verte, tot aan de einder zijn je ogen op zoek naar de schittering van een diamant. Wanneer je een stap wil zetten,  loop je weer prompt met je hoofd tegen iets op. De botsing komt hard aan, weerom wrijf je over de tweede bult op je voorhoofd, nog bozer dan voordien. Opzij op de spiegel waartegen je gebotst bent, hangt een bordje, met gouden letters staat erop geschreven:

Ik was duidelijk in een stemming om U tegen te zeggen, een dag om eigenlijk niet uit bed te komen maar dat was al te laat. Ik zat al aan de ontbijtafel.  Een dag om zeker niet buiten te komen maar dan zou ik me ergeren aan alles binnenshuis en ik erger me liever aan de dingen buitensshuis dus ging ik maar naar de supermarkt niettegenstaande ik niets nodig had, zoek daar zeker geen logica achter want dat is vrouwelijke filosofie.

t Was maar om de dag te doden die ik begonnen was in een rothumeur of mood de mierda zoals Marce dat zo plastisch kan omschrijven.  Meestal ga ik dan naar de afdeling droogdinges, of te wel afdeling van zeep-handdoekjes-tafellakens en zo meer, om te kijken of er iets tussen ligt dat mijn dag kan kleuren.  Toen ik tussen deze rayons liep, kreeg ik de indruk dat die helemaal anders gevuld zijn dan in belgie. En ik vroeg me af wat er zo anders was ?

Ik begon dus een onderzoek en startte met te kijken wat er zoal lag en hoe het er bijlag.

Wel allemaal heel geordend en netjes, bij de handdoekjes kon ik niets naar mijn gading vinden, de fletse kleuren van roos, paars, belebberde bloemekes  konden me echt niet bekoren, ook de tafelkleedjes met al hun mogelijke karookes konden mij niet opfleuren, wat een ouderwetse fletse boel. Ik naderde de stand van de shampoos en dit leek me al beter, een hele rayon vol wel  125 verschillende shampoos met nog meer verschillende kleurtjes, diversiteit aan kruiden en chemische rommel om zelf kaalhoofdigen te wassen als je het mij vraagt. Naast de shampoos een hele resem haarlotions, haarbalsems, cremes , verzachters, ontkrullers, krullers, voor blinkend haar , voor dof haar, om sluik en weet-ik-nog-niet-wat voor haar. De dames op de flessen toonden hun haartooi met zoveel elegantie, net van de kapper maar volgens hun kleding net van onder de douche....iets klopte er niet. Na dat gewas en gespoel is het natuurlijk voor een dame nog niet gedaan. Volgende stap: de haarlak, in alle mogelijke merken, van uiterst strong tot zijdezacht, in sprays, aerosols en vloeibaar, van gel tot brilcreme, heel het gamma uitgespreid over bijna twee rayons. 

Als een dame dan haar haar gewassen heeft, kan ze aan de rest beginnen lijkt het wel, want de volgende rayon toont mij al de mogelijke zeepjes in kleurtjes geurtjes van chemische poespas tot het hele gamma van kruiden en bloemen.  Dit leek me al intressanter want ik was op zoek naar een heel gezond fris zuur zeepje dat mijn tere belgische voddehuid een beetje in conditie kan houden, ik liet de hele alkalische rimram links liggen op zoek naar een puur zuur zeepje. Aan het einde van de rayon had ik nog steeds mijn gegeerd zeepje niet gevonden, wel duidelijk 1000 anderen in alle mogelijke welriekende vormen behalve in een gezonde om mijn tere geliefde huidflora te beschermen. Net toen ik de moed begon te verliezen en de stemming waarmee ik de dag begonnen was, terugkeerde, vond ik onderaan, een voor mijn slechte rug bijna onmogelijk plaatsje, een zuur zeepje maar aan de reuk te ruiken had het een reden om helemaal onderaan te liggen, waar ik het dus ook weer teruglegde, niettegenstaande mijn slechte rug. Juist als ik iets gevonden dat ik misschien zou kunnen kopen in dit megagamma van vrouwelijk verwennerij, gooit het geurtje roet in het eten. Mijn huid is me dierbaar, maar een gezonde mens wil toch wel wat meer dan witteschapenwollensokken, deze periode ben ik wel ontgroeid.  

Na de rayon van de zeepjes kwam ik in het rijk van de ontharingsprodukten terecht.  Zelfs na 15 jaar ervaring in een apotheek wist ik nog niet dat er zo een verscheidenheid aan ontharingsprodukten bestonden, laat staan dat ik wist dat er vraag naar was, naar die diversiteit.  Ik keek ze vluchtig allemaal na van cremes tot pastas, van schuim tot lotions, van chemische mix over kruidenaftreksels tot hypoallergische poespas.  In potjes, tubes, flesjes, spuitbusjes en aerosols,  allemaal voor zachte satijn verleidelijke benen.  Na de cremekes en andere smeerbare hulpmiddelen kwamen de mesjes aan de beurt, vrouwelijke scheermesjes in meer vormen van zachtheid en tederheid dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Beentjes ok?  Dan gaan we over naar de rest van de body, het buikje , wat je daar kan aansmeren stalden ze me in de volgende rayon tentoon : cremes , sprays, gel en ander minder gedefinieerd goedje om al het overtollige vet kwijt te geraken dat zich daar vrouwelijk ophoopt, even terug naar de dijen waar we natuurlijk de cellulitis aantreffen en we wederom een hoop aan hulpmiddelen hebben om dit euvel op te lossen, ik weet bij God niet waarom dit mankement nog in de wereld is : handschoenen in alle mogelijk maten en diktes, massagedoosjes met en zonder zeep, tubes, potjes,  flesjes wederom gevuld met heilzame chemische geheimpjes over kruidenmiddeltjes tot nutteloze lotiontjes toe. Of het veel uithaalt dat gesmeer en gewroet van het vrouwelijke ras zo vroeg in de morgen in alle rush naar werk toe of tussen de soep en de patatten of even vlug tussen de luiers door, mijn vrouwelijke intuitie zegt van niet, maar wie ben ik als ik hier het resultaat zie van al dat marktonderzoek naar zedes en gewoontes.

Dijen rond, buikje plat, benen glad, klaar om de sprong naar het gelaat te maken. De make-upstand staat te schitteren in al zijn kleurenpracht en stuurt een palet van schoonheid de supermarkt rond.

Waaw als je na een bezoek aan deze rayon nog niet als een diva over straat loopt weet ik het ook niet meer, ik ben er nooit in geslaagd, maar als ik zo eens om me heen kijk, zijn er toch wel een paar die hier en daar iets hebben kunnen goedmaken met een potloodje, borsteltje of  poederdoos. Kleur je snoet en je dag, misschien was het dat wat me ontbrak, deze morgen.... 

Nu we toch aan de kleurtjes toezijn mogen we natuurlijk ook de haarkleur niet vergeten. Zouden er nog vrouwen zijn met hun oorspronkelijke kleur? Blondjes willen graag iets blonder zijn, bruintjes eisen een kastanjegoudglans, zwartjes zien het zwart op wit niet zo goed zitten. Grijs wordt kleur en kleur wordt grijs, naargelang de smaak en de gemoedstoestand van het vrouwelijk ras. Aan deze veeleisende karaktertrek wordt vollop tegemoet gekomen in deze rayon, waar het gamma eindeloos en kleurrijk staat te blinken. Een heel herfstbos kunnen ze er mee kleuren, alle tinten zwart, bruin, rood tot geel groen en blauw, tja ieder haartje heeft zijn gaartje.  

Toen ik schuddebollend naar het gamma kleurtjes stond te kijken,  begon ik mij lichtelijk af te vragen wat dit eigenlijk allemaal betekende voor de vrouw die hier elke dag haar gading moet vinden, die die ook waarschijnlijk wel vindt (tzou maar erg zijn) en die dit dan ook nog allemaal gebruikt, voor wie en voor wat -zou een mens zichzelf afvragen.  

Ik was bijna aan het einde gekomen en toch miste ik de hele gewone dingen, zoals echte vrouwelijke spulletjes bestemd om haar eigen higiene te verzorgen en om zich goed te voelen voor zichzelf, even niet voor al die andere pottekijkers.Ik zag in een klein rayonneke eindelijk het maandverband liggen, 1,2,3 en ik was uitgekozen. Hier vond ik geen gamma van geurtjes en kleurtjes, anti-allergische extra dunne heerlijk nietsmerkende merken. Hier lag : 1,2,3 en gedaan.

Bij de tampons, sorry heren, maar als je al zo ver gevolgd bent kan dit er ook wel bij, ook bij de tampons geen gekeus van satijnzachte inbrenghulsjes of andere heerlijk verwennend materiaal, nee wederom : 1,2,3 y basta!

Tja tis wel te zien dat hier geen mannen mee gemoeid zijn, dit is typisch vrouwelijk, enkel voor haar persoonlijk genot en dat vraagt dus niet om een resem aan keuzes, wat kan mij mijn benen schelen, mijn zijdezachte haar of mijn wulps gekleurde lippen als ik deze verzorging moet ontberen ?

Voor wie bestaan dan die glinsterende rayons van voorheen ?  Is de doelgroep dan wel de vrouwen, ik begin hier stilaan mijn twijfels te krijgen. Na een vraag aan een verkoopstertje dat tussen de rayonnen dartels of ze een intieme zeep hebben, bekijkt dat mens mij aan met een blik van ....Nee dus. Wederom een frisse intieme verzorging voor het vrouw-zijn alleen en het is beperkt of zelfs helemaal niet bestaand!

Over mijn mood de mierda gesproken, ik begon licht te stomen. Ontsminkingsdoekjes, hallo nog nooit van gehoord, daar een hoopje watte en als dat te duur is gebruik je wc-papier. Oorstokjes van hout, hier heb je een doosje met plastieken stokjes, zijn ook stokjes en waarom zou je daar nu een keuze in moeten maken. Een haarborstel, zacht in gebruik? Als hij maar borstelt ,een schuurborstel kan je ook nog nemen maar dan is de keuze rond.  Het resultaat is het beeld, the image, het eindresultaat, madame, niet of dat nu pijn doet of niet, niet of het de vrouw een comfortabel leventje geeft of niet. 

Ik overliep nog even de rayons die ik gezien had, ik bekeek de mensen om me heen.  Vrouwen die duidelijk heel deze rayons afliepen en alles gebruikten, steelden inderdaad meer blikken van het mannelijk gezelschap aan de kassa, maar of ze zich wel echt goed voelt in haar vel ? Die blik maakt voor haar misschien wel iets goed, maar onder elk laagje verf zit toch ook de waarheid en bij elke kleine waterval van traantjes, komt die toch weer bovendrijven.  En die traantjes zie ik zo voor me, bekijk nu eens een vrouw die dit alles zou moeten gebruiken, je valt gewoon steendood neer van oververmoeidheid. Lopen we even het rijtje eens af :

De verdomde wekker loopt af, manlief vliegt uit het bed om een heerlijk tasje koffie te zetten, de kindertjes lopen gezwind en zingend naar hun eigen badkamer en maken zich klaar om naar school te gaan in alle harmonie en eensgezindheid met zus of broer alnaargelang wie ze tegenkomen in de badkamer. Daarom heeft moeder al de tijd om zich terug te trekken in haar badkamer en aan het ritueel te beginnen, gelukkig is de spiegel nog aangedampt van vaders douche en ziet ze zichzelf niet dadelijk in de spiegel, haar benen heeft ze gisteren als behandeld, die zijn nog even zacht; de dijen behandelt ze wel even met de anticellulitisgel die ze 's morgens moet gebruiken, de nachtcreme spoelde ze af in de douche. Terwijl de ochtendcreme intrekt, kan ze een douche nemen en wrijft ze nog eens even bikkelhard op haar dijen om de gel zijn dubbele werking te geven. Even oppassen dat de douche haar haar niet nat maakt want ook dat is gisteren gewassen, gespoeld, gekleurd en natuurlijk gebrushed met een precisie om U tegen te zeggen, een borstel erdoor en klaar is kees, hehe, ze zucht ervan maar is toch tevreden over het reslutaat, hoewel hier een daar een kleine correctie altijd nodig blijft. Ze plukt vaardig een pluk watte uit de plastiek zak om met een reinigingscreme haar gezicht te reinigen en die verdomde watjes pluchen zo erg dat haar ogen er van irriteren, daimed vlug met een oogwetter in haar ogen spuiten of ze zijn morgen weer zo rood dat ze haar lenzen niet kan gebruiken. Vlug ritst ze de bodymilk uit te kast en geeft haar huid die zachtheid die het verdient, vernevelt in een geur van passie die dan weer voor de aandacht moet zorgen die het verdient....

Verder wordt er hier en daar een anti-rimpelcreme aangebracht voor alle valle voor, preventief nog steeds, houdt ze haar zelf voor, de lak wordt op het haar gespoten, de deodorant overal zo een beetje, de borsten even met een verstevigingspasta en na al dit is de spiegel weer kijkensklaar en ziet ze zichzelf met heel wat betere ogen dan voordien. Over ogen gesproken, de oogzakkenzalf wordt aangebracht met een zacht penseeltje, de kraaiepootjes worden toegedekt met de mantel der liefde, een gelleke ter versteviging, en als dit alles gebeurd is, wordt de  make-up kit geopend en als een volleerde leerling van rubensiaanse kunsten begint ze aan haar afwerking, ze gaat heel het pallet af van pastelkleuren tot fel zwart en rood; voor de totale finishing touch even nog alle rimpeltjes plat  strijken met een tube die daar speciaal voor dient, maar volgens haar niet erg effectief is. Maar misschien verbeeldt het zich alleen maar...Met een grote zucht verlaat ze de badkamer en hoort dat de kinderen al aan de ontbijttafel zitten, vrolijk bakkeleiend met papa die hen de cornflakes voorschotelt. Ze heeft dus nog even de tijd om haar mantelpakje aan te trekken, zijdezachte nylons over de even zijdezachte benen te trekken en haar schoenen aan te schieten, nadat ze gecontroleerd heeft of de nagellak op haar teennagels nog goed is. Terwijl ze haar nachtkastje voorbijschiet hollend naar beneden, spijt ze nog even een verleidelijk parfumpje op, een nieuw merk dat volgens de kenners je "gewoon –vrouw" laat zijn....

Kant en klaar, of toch bijna, komt ze aan in de keuken waar haar tasje koffie klaarstaat en de kinderen net hun brooddoos wegstoppen met de hapjes die papa elke morgen zo lekker kan maken, boke choco. Ze pinkt tegen de jongste en geeft een zoen aan de oudste als ze de deur uithollen om de schoolbus te halen. Ze ziet dat ze nog net 5 minuten heeft om haar nagels te lakken en begint er dan ook dadelijk aan, terwijl ze haar man een zoentje toewerpt omdat dit op het punt staat om door te gaan. Moe valt ze op een stoel aan de keukentafel en ziet dat hij ook al alles in de afwasmachine heeft gezet zodat ze plaats heeft om de disolvent te gebruiken en haar potjes nagelverf uit te stallen zodat ze kan kiezen welke ze zou nemen vandaag. Haar afvragende in welke stemming ze is, mood de mierda, kiest ze er een idem ditto kleurtje bij en kijkt haar dag tegemoet met een rothumeur en vermoeide gedachten maar aan de buitenkant gaan ze dat al niet zien.  Gelukkig heeft ze haar regels pas volgende week dus die kunnen de vergadering op het werk al niet verbrodden, toch controleert ze of ze alles bijheeft in haar handtas voor alle valle voor, ze is bij de vooruitziende vrouwen, je kan nooit weten. Als ze op de bus staat te wachten, rijdende in de bus en het stukje traject bus-werk wandelend, wordt ze van alle kanten nagefloten en hoort ze de ene macho opmerking na de andere en haar stemming wordt nog zwarter. Ne mens zou zich afvragen waarom die stomme mannen daar hun tijd in steken, denkt ze, terwijl ze nog even in een handspiegeltje controleert of haar lippenstift nog goed zichtbaar is........

Goo als die vrouw dat allemaal kan doen met door deze rayons te lopen, laat ze dan maar lopen, zou ik zo zeggen, voor mij hoeft het niet. 

Of waar ik zoal aan denk in een supermarkt.

10-11-2007 om 17:21 geschreven door reincastle  

Leven, liefde…  Echte liefde ontmoeten in ons leven is leven. Voor mij is het niet zoals zoveel zeggen: neem maar genoegen met de middenmaat. Alles wat we meemaken in het leven zijn lessen waaruit we leren en leren is groeien. Soms zijn we nog niet klaar om echte liefde te ontmoeten. Het is soms beter om af en toe te mislukken. Mislukken is niet slecht, het is niet negatief. Het is juist het punt waar we opnieuw kunnen beginnen. Mensen die verbitterd worden na een mislukking hebben het spel van het leven niet door. Het leven is inderdaad spelen. Het leven serieus nemen is op een drama toelopen. Mispak je niet aan het woord "spel". In elk spel heb je regels en waarden. Het spel blijven spelen, wetende dat je verloren bent, is vals spelen. Je verlies aanvaarden en opnieuw beginnen, dat is volgens de regels spelen. Je moet steeds spelen met de gedachte dat je gaat winnen, in je achterhoofd houdende dat verliezen erbij hoort en waardevol is.

Verliezen is 2, mislukken is winnen. Je mislukkingen aanvaarden is enorm waardevol, het is als winnen. Een spel verliezen kan je op twee manieren: je verlies aanvaarden en eruit leren, je kan ook verliezen en daardoor zo verbeten worden dat je daarna wil winnen, kost wat kost. Die kost is meestal veel te hoog.

Leven heeft niet veel met winnen of verliezen te maken, net zoals een spel. Het is plezant om te spelen, als je met plezier speelt, win je altijd. Leven is verliezen en daardoor winnen. Met plezier leven, dan win je altijd. Het is net zoals zingen. Er zijn niet veel mensen die goed kunnen zingen, dat mag hen niet weerhouden om toch te zingen als ze blij zijn of gelukkig. Zingen is zingen, dat doen we omdat wij dat willen. Alleen professionele zangers zingen voor anderen. Wij zingen gewoon voor onszelf. Dat is net zoals leven. Alleen professionele leven voor anderen, en die professionelen zijn Buddha, Jezus, Hara Krisna, moeder Theresa, Gandhi en al die anderen. Wij leven voor onszelf. En verwar dat niet met egoisme. Egoisme is een term die ons wordt opgelegd van buiten af. Het is een spelregel die de maatschappij ons oplegt, niet het leven. Leven is egoistisch spelen en genieten voor onszelf. Wat vertelt ze nu allemaal…hoor ik je denken. Das niks. Denk maar gerust J.

Elke dag opnieuw de dagelijkse dingen confronteren op het moment dat ze zich stellen is leven, lachen op het moment dat je een lach voelt is leven, genieten van het moment nu omdat jij daar zin in hebt, is leven. Het is niet dubben of bekvechten voor wat er in het verleden of in de toekomst "zou kunnen msschien" passeren. Nee, leven is NU. En leven is JIJ. Je kan ook niet leven voor anderen, dat heeft geen zin. De anderen moeten hun eigen leven leiden, of lijden, zoals velen te vaak doen, maar dat is dan hun probleem en niet het jouwe. Iedereen heeft een keuze in het leven, die keuze houdt in dat je kiest voor jezelf, voor anderen kan je niet kiezen, daar zijn we te onwetend voor. Wij weten niet wat goed is voor anderen, we weten het vaak nog niet eens voor onszelf.

Er is een verschil tussen leven en maatschappij.  Leven is JIJ. Leven doe je voor JEZELF niet voor anderen. Leven in een maatschappij is leven voor anderen, is de kudde volgen. Dat hou je misschien een tijdje vol, maar dat heeft geen zin: de maatschappij doet toch haar eigen zin, de maatschappij leeft voor de maatschappij niet voor jou. Dat is juist het verschil.

Na al wat ik ervaren en gelezen hebt, weet ik dat leven NU is. Op het moment dat je bent, aandacht hebben, zien wat er rondom je gebeurt, waar je mee bezig bent, genieten en jezelf verliezen in het moment dat je NU iets aan het doen bent. Als je iets doet, al is het afwassen, en je staat terwijl te duppen over wat er gebeurd is of kan zou kunnen gebeuren, verlies je het plezier van de afwas J als je afwast met aandacht voor de afwas, het plezier om iets proper te krijgen, dan gebeurt er iets met je: je krijgt er echt plezier in. Probeer maar eens, elke dag opnieuw. En als je geen zin hebt in de afwas, laat je hem gewoon staan, daar vergaat de wereld niet van. Misschien wel de maatschappij, maar dat doet er niet toe.

Je kent de fabel wel van Lafontaine: de krekel en de mier. De krekel zingt heel de zomer, viert feest en de mier werkt en werkt. Als het winter wordt, heeft de krekel het koud en geen eten, ze klopt op de deur van de mier, die er warmpjes inzit. Zij leest de krekel de les, maar laat haar niet binnen. Het moraal? Ja die verschilt van standpunt: als je het vanuit de maatschappij bekijkt: de mier heeft gelijk, de mier IS de maatschappij. Als je het vanuit het leven bekijkt: de krekel heeft gelijk, de krekel is LEVEN.

Allemaal goed en wel, maar daar eet je niet van J Inderdaad. Of : no way...

Jezus zegt: wees zoals deze kinderen en het paradijs zal voor je opengaan. Jezus zegt ook: God geeft de vogels pluimen tegen de kou, eten als ze honger hebben, regen als ze dorst hebben. Dat is een heel andere fabel. Ik heb geleerd dat Jezus iets beter op de hoogte is van het leven, dan Lafontaine. Of je nu in hem gelooft of niet, dat speelt geen rol. Het zijn de woorden die kracht hebben, niet of hij er is of niet in jou ogen, daar stoort Jezus zich helemaal niet aan.

Sparen-werken-plichten-verantwoordelijk zijn-lijden-afzien, dat is leven, zegt lafontaine, ik zeg: dat is leven in de maatschappij. Dat is heel iets anders.

Jezus zegt: speel, wees vrolijk, doe de dingen die je graag doet, geniet, en wees er eerlijk in, net zoals deze kinderen en het leven (God) zal je alles geven wat je nodig hebt. Dat is eigenlijk waar het om draait. Natuurlijk heb je een keuze: leven in de maatschappij en min of meer overleven tot je niet meer kan. Je kan ook leven een beetje aan de rand van de maatschappij en leven te over hebben. Dat is iets anders dan overleven. Onze maatschappij en al diegene die er baat bij hebben om die draaiende te houden, houden van het woordje: lijden, lijden is een waardevol gegeven in ons dagelijks leven. Hoe meer we lijden hoe beter we maatschappijmensen zijn. Daarom is het fenomeen om slachtoffertje te spelen zo ingeburgerd. Het geeft iedereen om ons heen de schuld en wij lijden, dus zijn we goed bezig. Ik zeg juist: hoe meer we LEIDEN (ons eigen leven) hoe meer plezier we hebben. En hoe beter we al spelend leven. Ik weet dat dit heel moeilijk is om te vertalen naar ons gewone leven. Je moet het eerst geloven voor je er verder in kan gaan. Ons eigen leven LEIDEN is verantwoordelijkheid opnemen voor onszelf en dat is de zin van het leven. Dit wordt vaak vertaald door de maatschappijmensen als egoistisch leven, dat is hetzelfde als appelen voor citroenen verkopen. Het leven leiden zoals jij dat wil draait op het einde uit op een eerlijk leven vol liefde naar anderen toe. Het is de dualiteit die het leven zijn zin geeft, het jing en jang: voor jezelf leven en daardoor voor anderen leven. Niet omgekeerd, omgekeerd is onmogelijk. Jing en jang draaien in een welgestelde richting, je kan ze niet omgekeerd laten draaien.

Je kan de krekel en de mier ook anders bezien: je kan mier spelen, omdat je dat leuk vindt, je werkt en verdient geld, tof, kan ik vanalles kopen. Dat is een volwaardige en juiste keuze. Maar…geniet er dan ook van. De mier in het fabeltje is een gefrustreerde mier, op het einde zit ze warm in haar huisje met veel eten, maar alleen. Zij heeft in de ogen van de maatschappij voor anderen geleefd: gewerkt en afgezien, maar op het einde wordt ze geconfronteerd met "alleen-zijn". De krekel maakt de keuze in het leven om te zingen, te dansen, zichzelf amuseren met haar vreugde en hierdoor aanstekelijk vrolijk te zijn voor anderen. Een volwaardige en juiste keuze. . Als de mier en de krekel elkaar in de winter tegenkomen kan de mier zeggen: he komaan, kom binnen en zing wat voor mij, terwijl ik voor ons beide kook. Een vrolijke noot in je leven is ook een vrolijke noot voor al de toehoorders die willen luisteren, weer eigen keuze.

Eerlijkheid en liefde.

Weet je, deze twee woorden zijn zo eenvoudig en worden zovaak verkracht door onze denkwijze: eerlijk en liefde. Weet je dat deze woorden voor ons, maatschappijmensen, geen zin hebben? Wat is eerlijk zijn? Zeggen waar het opaan komt. Waar komt het op aan? Weet jij dat? Weet je buur dat? Nee, hoe kunnen we dan eerlijk zijn? Menselijke eerlijkheid bestaat niet, we kunnen het proberen te benaderen, maar benadering is niet hetzelfde als er juist op zitten. (hier kost de bus 80 cent, als ik 79 cent heb, benader ik de 80 cent, maar ik moet nog altijd te voet verder)

Liefde..wat is liefde. Menselijke liefde bestaat haast niet. Wat weten mensen over liefde: geven en nemen, je zelf opofferen voor een ander, je zelf wegcijferen voor een ander… Wat weten wij over "geven"? En als we niet kunnen geven of niet weten wat het is, wat weten we dan over "nemen"?

Geven - Nemen = aanvaarden. Een heel moeilijk begrip dat aanvaarden. Aan onszelf geven wat we willen nemen is onszelf aanvaarden. En voor we dat doen, moeten we eerst ons eigen leven leiden, egoistisch aan onszelf geven wat we graag willen nemen, en we kunnen enkel nemen als we eerst aan onszelf iets hebben gegeven. Opofferen…een maatschappelijk begrip, dat niets met liefde te maken heeft. Het refereert naar lijden en dat is iets wat het leven juist niet is. Onszelf wegcijferen, daar zijn we al iets dichter bij de waarheid. Maar we hebben langs geen kanten door wat dat inhoudt. Onszelf wegcijferen is juist het meest onmaatschappelijke wat we kunnen inbeelden: dat wil zeggen: onze ego doden en onszelf zijn. Onze gedachten stoppen en leven zoals we aanvoelen hoe we willen leven. Ego is een maatschappelijk begrip: het is gevormd in onszelf uit de spiegel die anderen in onze samenleving ons voorhouden. Onze ego is wat anderen willen wat we zijn, dat moeten we dus wegcijferen en dan kunnen we ontdekken wat liefde is.

Op het moment dat het slecht gaat, aanvaard het, leer eruit, probeer opnieuw, hoe moeilijk dat ook is: geniet ook van dat moment. Als je deze slechte momenten aanvaardt, wil dat zeggen dat je aanvaardt hoe jij bent en hoe de andere is. Als dat niet strookt met hoe jij het spel wil spelen, doe je het bord "mens erger je niet" dicht en begin je opnieuw. Probeer niet te denken, liefde is vooral NIET DENKEN. Liefde is aanvaarden. Liefde is jezelf zijn en aan jezelf geven wat je wil nemen. Dan pas kan je aan anderen aanbieden wat je zelf hebt.

06-11-2007 om 20:05 geschreven door reincastle