Een alfabet of abc (meervoud : alfabetten of abc's) is de verzameling symbolen waarmee taal schriftelijk kan worden weergegeven. Het woord alfabet is ontleend aan alpha (α) en beta (β), de eerste twee letters van het Griekse alfabet.
Het Arabisch alfabet ( الأبجدية العربية, al-abdjadiyya al-ʿarabiyya), bestaat uit 28 letters. Het Arabische alfabet is net zoals dat van sommige andere Semitische talen een consonantenalfabet: het bestaat uit medeklinkers. De klinkers die toch gebruikt zorden zijn hoofdzakelijk de a, i en u. In praktijk wordt de a officieel uitgesproken als een E.

Het Armeense alfabet werd in 405 ontworpen door de Armeense geleerde en religieuze Mesrop Masjtots. Het alfabet bestond oorspronkelijk uit 36 letters. De volgorde van de letters had een religieuze symboliek; het Armeense alfabet begon met "Ա" = A en eindigde met "Ք" = Q, dit verwees naar God (Աստուած) en naar Christus (Քրիստոս). Later werden er de letters "և" (j)ev, "օ" o en "ֆ" f bij toegevoegd.
Als moeder van het alfabet hebben we het Fenicische alfabet van de Feniciërs. Het is minstens 3500 jaar oud en men veronderstelt dat het Griekse alfabet van dit Fenicische alfabet is afgeleid, alsmede het Armese/Hebreeuwse, Arabische en tal van andere alfabetten. Het Paleo-Hebreeuwse alfabet komt sterk overeen met het Fenicische. Voor deze alfabetten geldt, dat ze volledig uit medeklinkers bestaan. De eerste letter uit het Fenicische alfabet is: aleph.

Voor ons is het ABC onze leiddraad. In andere talen hebben we een ander alfabet, maar als we ze allemaal eens op de keper beschouwen zien we of liever, horen we vooral vibraties in de letters. Het chinese "alfabet" is anders, omdat zij anders denken dan wij. Zij denken in beelden, in samenhang. Zij staan op dit vlak veel verder dan wij. Onze taal is verdeeld in letters. Met woorden, samenrijgen van letters, kunnen we beelden scheppen, maar dan is het heel belangrijk dat we de juiste vibraties kennen van de letters. Als we spreken stoten we lucht uit, deze trillingen veroorzaken een verstaanbare klank voor taalgenoten. Elke letter heeft zijn trilling, zijn vibratie. En de oorsprong van deze vibratie is in ons zoekgeraakt. Daarom zeggen we vaak dingen die niet overeenkomen met de juiste vibratie en is het meeste van wat we zeggen doorspekt met leugens, vibratieleugens.
Om dit verder uit te leggen, gaan we even terug naar oudere "heilige" talen, zoals het sanskriet. In deze taal kunnen we de oorsprong terugvinden van de lettervibratie vooral omdat deze taal niet veel veranderd is sinds haar ontstaan. In het sanskriet is de melodieuze manier van spreken heel belangrijk, als we met een melodie spreken, komen de vibraties meer tot uiting. Net zoals in de muziek. Sinds mensenheugenis wordt onze geschiedenis verhaald in gezangen, zowel de bijbelse geschiedenis als de alledaagse. De indianen gebruikten deze verhaalvorm, de troebadoers uit ons verleden deden hetzelfde, de leer van de meditatie werd/wordt nog steeds gezongen, het sanskriet heeft een hele sterke muzikale ondertoon.
Voor mensen konden schrijven was dus de melodie, de harmonie, geluidsgolven, cruciaal om ons sociaal uit te drukken. Uit het sanskriet weten we dat er in het universum noten worden gespeeld, deze noten werden opgevangen door hogepriesters, die deze geluidsgolven of vibraties omzetten in letters en daaruit in woorden, verstaanbaar voor ons, normale stervelingen. Als deze cosmische vibraties harmonieus via letters tot een woord worden vertaald, is het moeilijker om leugens te vertellen. 
Muziek bespeelt emoties, het raakt ons hart, en daardoor is het ook moeilijker voor ons verstand om de leugens die in ons verstand schuilen te vertellen. Een lied dat ons raakt, raakt eerst onze emoties, daarna verdiepen we ons pas in de tekst, dat gebeurt vaak met anderstalige liederen. Woorden kunnen ons als muziek in de oren klinken, diezelfde woorden kunnen ons uit ons lood slaan. Dat hangt af van de "intonatie" van de spreker. Deze enorm belangrijke intonatie-uitspraak vinden we ook terug bij de Chinese taal. Eenzelfde teken kan verschillende betekenissen hebben, maar volgens de intonatie "begrijpen" ze de juiste zin. Door de vibratie die ze in een teken leggen, raken ze eerst het hart, het innerlijke met hun opgeroepen beelden en daarna pas verstaan we "letterlijk" wat ze willen zeggen. De luchtverplaatsing, de vibratie, is hier heel belangrijk. Dat is ook zo bij ons origineel alfabet, we zijn het alleen vergeten.XML:NAMESPACE PREFIX = O />

Als we nu teruggaan naar het sanskriet, een taal die iets dichter bij onze taal staat dan het mandarijns, kunnen we heel het alfabet ontrafelen en hun intonatie, hun trilling, beter begrijpen. Ook in de Kaballah gebruiken ze een heel oude taal. Ook daar is de intonatie, de oorspronkelijke trilling van de letters heel belangrijk. Zij vormen zelfs, net zoals het sanskriet, woorden door belangrijke letters of anders gezegd vibraties, achter elkaar te zetten. Ons "verbasterde" schrijftaal werkt anders. Wij vertrekken van een woord om daarna de letters te vormen, we zien dit in de vervorming van vele latijnse woorden in verschillende talen: als wij een "k" schrijven, schrijven ze in het Frans en in het Spaans een "que", in veel gevallen gebruiken wij een "z" terwijl ze in andere talen een enkele "s" schrijven. We horen klanken en we passen de letters aan. In de kaballah en het sanskriet vertrekken ze van de letters of vibraties om zo een woord te vormen.
Deze talen zijn "heilige" talen, zij spreken nog echt met de melodie uit de cosmos, de liederen die we als "de ware boodschap" ooit eens gehoord hebben. In de Kaballah geven ze aan de letters meer een mathematische waarde, net zoals we ook in de muziek terugvinden. Aan elkaar gerijgde noten om zo een melodieuze melodie te krijgen, gebeurt vaak door wiskundige regels toe te passen. Dit is gemakkelijk uit te leggen: korte en/of lange noten bestaan uit golven, geluidsgolven of vibraties. Deze golven hebben een waarde, een sterkte. Zij interactueren ook met elkaar, heffen of versterken elkaar naargelang hun combinatie. Zij zijn gebonden aan de natuurwetten, en die wetten vinden we terug in de wiskunde. Zo ook is er tussen de vibraties van de verschillende letters een relatie. Als we er echt verder op willen ingaan, kunnen we ook de snaartheorie van Einstein erbij halen maar dat zou mijn hoofd teveel breken.
We overlopen beter even de letters zelf en vergelijken ze zowel in het sanskriet als in de taal van de Kabbala en de hiëroglieven. Als we het alfabet van het sanskriet, de hiëroglieven en de kabbala naast elkaar leggen vinden we haast een totale overeenkomst. Daarom wordt dit alfabet van deze talen ook het cosmische alfabet genoemd. In dit cosmische alfabet vinden we de mantra's van de hindu's terug. Deze mantra's hebben een enorme kracht die zit in het samen uitspreken van verschillende letters. Deze woorden krijgen pas betekenis als we de ware vibraties gebruiken. Deze vibraties interactueert met ons lichaam, onze geest en onze ziel, als ze op de juiste manier worden voortgebracht. Als dat wordt gedaan, kunnen onze uitgesproken woorden niet liegen, ze leven zelf en brengen ons dichter bij de cosmische verhalen. De kracht van de mantra's ligt verscholen in het samenspel van de vibraties, net zoals bij de muziek. De 3 belangrijkste vibraties uit dit cosmische alfabet zijn:

A                                                   M                                                      N

Bij de hindus wordt de N vervangen door de U

A                                                    M                                                     U

Bij de kabbala wordt de N vervangen door She

A                                                    M                                                    SHe

Als we nu deze letters met elkaar verbinden om ze een melodie te geven, krijgen we:

AMeN bij de christenen

AUM bij de hindu

SheMA bij de kabbalisten.

Er zijn wel lichte verschillen, maar die zijn te verklaren in de cultuur van de talen. Het geheim of liever, hun kracht, ligt bij de drie woorden in de vibraties van de letters.

Om dit beter te omschrijven gaan we even letter per letter na:

 A

Het eerste geluid dat een mens kan voortbrengen. De eerste letter van het ABC, Aleph in de andere eerste alfabetten. Als baby is het niet "zo toevallig" dat we eerst BABA of PAPA kunnen zeggen en daarna MAMA, dat zien we later bij de uitleg van de letters. Deze woorden bestaan uit de hardere klank A en de bijklanken B,P of M. Ook in de uitroep A! vinden we veel kracht terug: kracht van pijn, van verbazing, verdriet, de kreet AAA! houdt een enorme kracht in zich verscholen, gewoon bij het uitbrengen ervan.

In de hiëroglieven wordt de A uitgedrukt als Man, en heeft als betekenis: idee, het begin, het zijn, de magiër. Het verhaal in de Kabbala over de A, Aleph, gaat zo: Aleph zet zich dadelijk op het eerste plan, zonder enige permissie te vragen. Als God haar vraagt waarom ze dat doet, zegt ze dat ze gewoon de eerste wil zijn. God aanvaardt haar plaats en zegt: alhoewel ik de creatie van de aarde zal verwezenlijken met de B, mag jij toch de eerste blijven, aldus de Kabbala.