Argentinië presenteert zich als een land vol tegenstrijdigheden: Buenos Aires, met zijn blik gericht op het oude continent, Europa; het binnenland, gericht naar zichzelf in volle ontplooiing. Wat drijft mensen om een nieuw land te bevolken? Dit boek probeert de voetsporen te volgen van de goudzoekers in Patagonië. Patagonië, het einde van de wereld, het begin van een nieuw leven. Voor vele Europeanen is dit een totaal onbekende streek, hoewel de geschiedenis verbonden is met die van Europa.
De taal is het voornaamste instrument waarmee de mens weigert de wereld te accepteren zoals ze is.
Wij hebben het vermogen, de behoefte, de wereld te loochenen of te 'ontzeggen', ons een andere voorstelling te maken, haar anders te beschrijven.
George Steiner
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde... Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
Voor Pascal Paepen zijn zakendoen en economie altijd al een tweede natuur geweest. In Londen, diep in het financiële hart van de City, voelt hij zich dan ook thuis.
The Crosse Keys is een pub gevestigd in een voormalige bank die zaken deed met China. Binnenin gaat het er druk en luid aan toe en Paepen lacht wanneer hij onze verwonderde blikken ziet. "Dit is waarschijnlijk een van de goedkoopste adresjes in deze buurt. Het moederbedrijf JD Wetherspoon is beursgenoteerd, maar deze pub houdt de prijzen voor gerechten bewust laag. Hier maken ze geen winst op het eten, maar enkel op de sloten bier." Toen enkele jaren geleden KBC een Britse bank overnam die juist hierin was gespecialiseerd, greep Paepen snel de kans om zijn koffers te pakken en naar Londen te verhuizen. Voordien was hij zeven jaar lang trader in de marktenzaal van Brussel.
Ook een kopje koffie?
12-08-2007
Madres del monte III
"Wij als vrouwen zijn de strijd tegen het ontbossen zo een 20 jaar geleden begonnen." Vertelt Nelly, vicepresidente van de organisatie MoCaSE (landbouwersbeweging in Santiago del Estero-Argentinië). Voordien toen wij bosgrond omvormden tot landbouwgrond, gebeurde dit op kleine schaal. We zagen er de vooruitgang in, deze groene weilanden betekende meer welvaart voorons. Maar toen de grote firma's kwamen en er plots duizenden hectaren tegelijk ontbost werden,veranderde de zaak. Al gauw kwamen we tot de constatatie dat met het kappen van miljoenen bomen rondom ons, ons leefklimaat totaal veranderde. De hitte was meer ondraaglijker, de vochtigheid meer vochtig, de droogte alles verterend. Toen de grote firma's naar deze streken afzakten en begonnen te ontbossen, spraken ze over werk. Ze beloofden ons een beterleven, meer levenskwaliteit. Ze spraken/spreken over biodiesel, wat dat is weet ik eigenlijk niet zo goed, en niemand van mijn dorp, maar het klonk alsof ze over een betere toekomst praatten voor onze kinderen. Maar langzaam aan wisten we dat we ze niet konden geloven. We hadden al zo veel slechte ervaringen met ze.
En we mogen ook niet alleen aan ons en ons dorpje alleen denken. Als deze natuurlijke ecosystemen in de as worden gelegd, heeft dit niet alleen een impact op ons die op deze berg wonen, het heeft een impact op zeer veel mensen. Het zijn de longen van de wereld. Deze machtige bomen in hun varieteit houden het waterhuishouden in de hand, en niet alleen van deze streek. Ik kan het niet zo goed uitleggen, ik weet het gewoon. Diep in mijn hart weet ik die dingen, alhoewel ik niet de wetenschappelijke regels ken. Onze voorouders hebben ons die dingen geleerd en het is niet omdat het traditie is, dat we ons er zo aan vasthouden. Het is omdat zij wisten, omdat zij samen met de bomen leefden in een symbiosis, niet naast hen. Het woud is voor ons een tweede huid. Een schuilplaats, geborgenheid. Het is onze tempel. De weg naar de kosmos. Daarom hebben we de bosnoodwet ingevoerd in onze provincie. We kunnen alleen maar hopen dat er mensen naar ons luisteren. Wij moeten schreeuwen, roepen, tieren voor deze koningen van het woud, aangezien zij de stille vertegen-woordigers zijn van iets dat verder reikt dan wij nu nog kunnen voelen.
We weten dat we nooit bij de vooruitgang zullen horen, als we zo blijven denken. We zijn er ons van bewust dat onze toekomst van onze kinderen niet anders zal zijn dan ons verleden. Maar dat is goed zo. Wij horen niet thuis in de vooruitgang, wie wel trouwens? Kwaliteit van leven vind je niet in de vooruitgang, ook niet in het verleden, niet in de toekomst, kwaliteit van leven vind je hier en nu en injezelf."
Ze streelde vertederd de aarde rond haar voeten. De rode salteense aarde die haar het voedsel en de gezondheid aanreikte die ze nodig had. Voor hoelang nog? Zonder water, zonder een gezonde vochtigheid zou haar landerijtje vlug uitdrogen, scheuren, hard worden, zodat de granen die zij kan betalen (niet genetisch gemanipuleerd) niet kunnen brotten
Moeders van het woud: even om bij stil te staan (deel I)
In een land waar mannen ver weg trekken om te gaan werken en de vrouwen naar buitenkomen om de gemeenschap te organizeren, wordt hard gestreden voor het behoud van een gezonde en leefbare toekomst voor kinderen en kleinkinderen.Ergens waar vroeger een ondoordringbaar woud stond, hoog in de bergen waar natuurlijke wouden heer en meester waren, wordt nu stilletjes gerouwd en strijdig geijverd voor het behoud van wat er nog rest. Ze noemen zich "de moeders van het woud".
In Salta: Maria Mansilla
Ergens in de heuvel tussen de aromatische kruiden en de laag- en hoogstammige bomen vinden we haar terug. Ze zoekt de ingredienten bij elkaar voor haar "apotheekje". Het woud is haar supermarkt, de bomen de airconditioning voor het dorp, de natuur de waterregelaar voor hun groententuintjes. Hier vindt zij haar leven en vrijdheid. Het is de achtertuin van het paradijs van haar, haar kinderen en kleinkinderen, haar neefjes en nichten. De rustplaats van haar moeders en haar grootmoeders. Deze vrouw, samen met haar sexegenoten van het kleine dorp in Salta, beschermt de boompopulatie met hand en tand. Het nationalisme, het chauvinisme kan haar gestolen worden. Vechten voor het behoud van dit stukje natuur is veel belangrijker. En niet alleen voor hen, niet alleen voor het kleine dorpje aan de voet van de berg. Heel de mensheid zou hier moeten stilstaan, zegt ze mijmerend. "Iedereen op aarde zou elk blaadje van deze bomen in zijn hart moeten dragen. Maar ze zijn liever doof en stom. Zwijgzaam kwetterend draait de wereld verder terwijl er elke seconde ergens een reus wordt geveld. Terwijl er elke seconde een stukje uit onze longen wordt gesneden."
Maria is Wichí, een indiaanse van Salta. Ze leeft in het reservaat, houdt zich daar aan de regels van haar regering. Ze zoekt op de berg brandhout bijelkaar. Ze onderzoekt en registreert de beplanting. Ze streelt met haar eelterige vingertoppen en haar hart elk blaadje van het mooie groen rondom haar. En toch worden haar ogen waterig als ze de kreten hoort van het woud om haar heen. In Argentinië blijft er nog maar 25% over van de natuurlijke oorspronkelijke woudpopulatie. De rest is weggevaagd door de menselijke hand. Weggepland voor de uitbreiding van de landbouw, transport en veeteelt. Elke minuut gaat er 1 hectaar in woud in rook op. Voor elke 7000 hectaar ontbossing, zijn er niet alleen ecologische gevolgen, ook sociale: 400 personen worden hierdoor dakloos, verliezen hun cultuur en hun economische draagkracht, hun geitjes en kippen. Ze worden omgevord tot vluchtelingen in hun eigen land. Nergens kunnen ze naartoe, nergens zijn ze welkom. Ze worden vergeten tussen de boomstammen die ooit een mooie vloer in een luxueuze villa zal sieren. Vaak worden dorpen ontruimd of overgeplaats, totaal onwettelijk, zonder enig voorbereidend werk, zonder voorafgaandelijk bericht. Als de overheid toch de woonst van families kan ontzien, worden deze mensen toch "geonnaturaliseerd". Zij verliezen heel de natuur rondom hen en het dorp. Zij verliezen meer dan hun huis, zij verliezen hun bescherming, hun voeding, hun liefde en geborgenheid.
Producten van Peyeche, de moeite waard om eens een kijkje te nemen.
Over mijzelf
Ik ben Rein Remaut
Ik ben een vrouw en woon in Buenos Aires (Argentinie) en mijn beroep is levensgenietster.
Ik ben geboren op 04/02/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen, zwemmen, mediteren, observeren, zoeken.
Deze site ben ik begonnen om in discussie te gaan over waar we naartoe wandelen, waar het leven ons brengen kan. Discussieren is niet echt het juiste woord, een koffieklappeke houden, wat tetteren, gedachten wisselen. Ik hoor heel graag iets van jullie. B
elke boom minder, een rimpeltje bij zowel in je gelaat als in de huid van de aarde.
Ik ben Rein Remaut
