Argentinië presenteert zich als een land vol tegenstrijdigheden: Buenos Aires, met zijn blik gericht op het oude continent, Europa; het binnenland, gericht naar zichzelf in volle ontplooiing. Wat drijft mensen om een nieuw land te bevolken? Dit boek probeert de voetsporen te volgen van de goudzoekers in Patagonië. Patagonië, het einde van de wereld, het begin van een nieuw leven. Voor vele Europeanen is dit een totaal onbekende streek, hoewel de geschiedenis verbonden is met die van Europa.
De taal is het voornaamste instrument waarmee de mens weigert de wereld te accepteren zoals ze is.
Wij hebben het vermogen, de behoefte, de wereld te loochenen of te 'ontzeggen', ons een andere voorstelling te maken, haar anders te beschrijven.
George Steiner
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde... Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
Voor Pascal Paepen zijn zakendoen en economie altijd al een tweede natuur geweest. In Londen, diep in het financiële hart van de City, voelt hij zich dan ook thuis.
The Crosse Keys is een pub gevestigd in een voormalige bank die zaken deed met China. Binnenin gaat het er druk en luid aan toe en Paepen lacht wanneer hij onze verwonderde blikken ziet. "Dit is waarschijnlijk een van de goedkoopste adresjes in deze buurt. Het moederbedrijf JD Wetherspoon is beursgenoteerd, maar deze pub houdt de prijzen voor gerechten bewust laag. Hier maken ze geen winst op het eten, maar enkel op de sloten bier." Toen enkele jaren geleden KBC een Britse bank overnam die juist hierin was gespecialiseerd, greep Paepen snel de kans om zijn koffers te pakken en naar Londen te verhuizen. Voordien was hij zeven jaar lang trader in de marktenzaal van Brussel.
Ook een kopje koffie?
02-02-2007
Het leven is twee
Het leven is dualiteit. Het proces van het leven is afhankelijk van twee tegengestelde polen. Het is zoals een rivier: ook hier zijn twee oevers nodig om het water in de bedding te laten stromen. Het leven heeft deze dualiteit nodig. De dualiteit komen we overal tegen, tegenpolen, tot het ultieme uiterste, tot alles één wordt. In dat éne stromen de tegenpolen in elkaar, wordt de dualiteit opgeheven, verdwijnt het leven en wordt het onzichtbaar. Daar heeft het geen naam, geen vorm, daar wordt het leven meer, het wordt Nirvana.
Het leven in dualiteit is dialectisch: tussen man en vrouw, tussen licht en donker, tussen leven en dood, tussen goed en kwaad. Als de dualiteit wordt opgeheven verdwijnt het in de vorm zoals wij het kennen, tijd en ruimte verdwijnt. En de poort wordt geopend. Dan pas kunnen we binnengaan in het onzichtbare, in het misterieuze. Alles is maar manifesteert zich niet, dit is het Nirvana, Moksha: het ultieme waarin alles verdwijnt en alles is.
De gnostische traditie zegt dat er twee wegen,wederom de dualiteit, zijn om de poort te ontdekken *langs meditatie, het Zen, of *de weg nemen van de liefde, Sufi.
Zoals Hakim Sanai zegt:
De pure man verenigt twee in 1 de geliefde verenigt drie in 1
De eerste weg noemen de gnosten: de weg van de puurheid, meditatie, het leegmaken en zo totaal leeg de eenheid te ontdekken. De tweede weg noemen ze de weg van de eenheid om zo vol van alles en vol van liefde de pure liefde te ontdekken, of liever, pure liefde worden.
De twee wegen zijn gelijkwaardig, zoals een woestijn en een tuin vol mooie bloemen, naargelang je voorkeur kan je je stilte vinden in de woestijn of in de tuin.
Buddha volgde de weg van de puurheid, door totale leegte eenheid worden. Hij is zoals een woestijn: stil, bewegingsloos, puur en leeg. De suffies volgen de weg van de liefde, de dans, de vrolijkheid, de weg in de tuin vol speelse vlinders, geurige bloemen, bomen die pure liefde zijn en hun omgeving voorzien van zuurstof, planten die liefde ademen.
In de woestijn van Buddha of in de tuin van de suffies is geen plaats voor onze ego. Het achterlaten van onszelfzijn moet gebeuren aan de poort van deze woestijn of de tuin. In de stilte en de droogte van de woestijn kunnen we onze ego laten opdrogen, verdorren, tot wij hem verpluverd kunnen achterlaten. Op de wandelwegen in de tuin kan onze ego de geur van de bloemen niet opsnuiven, het groen van de bomen lijkt vaag kleurloos door de ogen van onze ego. De vlinders lijken lastige muggen die ons beperken om te genieten. Aan de poort van de tuin is geen plaats voor onze ego.
De methode van de meditatie is net zoals een ui schillen, schil per schil onze "ik" wegnemen tot we niets meer overhouden en de leegte ons doel is. De methode van de Suffies is de ui juist koesteren tot er weer een schil bijkomt, het "ik" "wij" wordt, tot ze genoeg voedsel heeft om te bloeien en open te barsten in volle glorie.
Meditatie is elimineren, suffie is alles opnemen.
Zen zegt net als Sartre: het andere is de hel. Maar zij geven een antwoord op de hel van Sartre. Als we zelf verdwijnen, verdwijnt ook de hel. Als het "ik" verdwijnt, verdwijnt ook "jij" en wordt alles 1.
"Er is geen groter mysterie dan het feit dat we maar blijven zoeken naar werkelijkheid hoewel we in wezen werkelijkheid zijn. We denken dat er iets is dat de werkelijkheid verbergt en dat dat eerst uit de weg moet worden geruimd voordat we de werkelijkheid kunnen zien. Hoe belachelijk! Er zal een dag komen waarop je over al je inspanningen in het verleden zult lachen. Die dag dat je zult lachen is ook hier en nu."
Ik logeerde eens bij Moella Nasroedin. Een heel knappe weduwe kwam hem om raad vragen. Ze zei: 'Ik zit in de problemen en u moet me helpen. Ik ben verliefd op een heel knappe man. Hij is jonger dan ik, maar arm. En een oerlelijke oude man die schatrijk is, is verliefd op mij. Wat moet ik doen? Met wie van de twee moet ik trouwen? Moella Nasroedin sloot zijn ogen, dacht na en zei: 'Trouw met de rijkaard en wees goed voor de armen.
Omdat onze ego zo hard wil roepen om gehoord te worden, uit angst om te sterven. We lopen onze ego achterna en denken dat we dat zelf zijn, hoe vaak zeggen we niet: "zo ben ik niet" "Ik lieg nooit" "ik twijfel niet aan mezelf" "...." dat zijn paniekkreten van onze ego. Juist dat wat we over onszelf steeds herhalen zijn we zelf. Doe maar eens de proef op de som. Vorige week zei ik nog en ik hoorde het me twee keer herhalen: "ik maak me geen zorgen op voorhand. Ik heb mezelf in de hand, problemen van de toekomst kunnen misschien opgelost geraken voor het problemen worden en ik ben me er goed van bewust, ik maak me niet nodeloos ongerust...." Toen ik uitgesproken was, wist ik dat dit mijn probleem is: zorgen maken op voorhand voor er problemen zijn. Maar mijn ego wil me iets anders wijsmaken, zodat ik het niet kan rechtzetten en ik mijn ego niet kan bijsturen. Onze ego is sterker dan wijzelf. Onze ego is destructief, net zoals de schorpioen. "Ik zal je niet steken, echt niet..." en juist dan weet je dat je het wel zal doen, omdat het sterker is dan jezelf, je ego is sterker dan jij.
Daarom is stilte zo moeilijk omdat je in stilte naar jezelf luistert en niet naar je ego
Waarom zijn mijn woorden zo mechanisch en klinken ze als slogans?
Omdat woorden zo zijn, woorden verwoorden niet het echte, woorden stromen automatisch uit je mond, en meestal zijn die al eens gebruikt, een ego gebruikt woorden om te misleiden, kopieert woorden. Woorden die je ergernis willen uitdrukken versmoren de juiste oorzaken van je ergernis. Woorden in een ruzie gebruikt worden oorlogswapens en de ruzie escaleert omdat je ego de ruzie wil winnen. Als je ruzie maakt in stilte, is het zo opgelost, als je in stilte de juiste oorzaak van je kwaadheid achterhaalt, zul je zien dat het bagatellen zijn.
In stilte vind je jezelf, in stilte ontdek je de anderen. In stilte breek je uit de stilte, breek je uit jezelf In stilte leef je intens met jezelf zodat er plaats is voor de ander
Er ontsteekt een zware bliksemstorm. De steppe staat in een mum van tijd in lichtelaaie. De dieren die zich nog kunnen redden, rennen voor hun leven. Een olifant en een schorpioen komen samen aan de grote rivier die hen scheidt van de veiligheid. De schorpioen schreeuwt om hulp en smeekt de olifant om hem op zijn rug mee naar de overkant te nemen. De olifant kijkt hem wantrouwig aan. "Please, ik zal je niet steken, wat voor zin heeft dat? Jij bent mijn enige redding en ik zal je eeuwig dankbaar zijn!" De smeekbede van de schorpioen doet het kleine olifantenhartje smelten en hij laat hem op zijn rug kruipen. Veel tijd om te onderhandelen hebben ze niet, het is zwemmen of verzuipen of liever verbranden. Juist in het midden van de rivier, het diepste punt, ontkrult de schorpioen zijn staart en steekt de olifant in zijn nek. De olifant voelt de verlamming opkomen en zinkt traag weg, met op zijn lippen nog de laatste wanhopige vraag: " waarom???" De schorpioen zinkt met hem met op zijn lippen de laatste woorden : " het was sterker dan mezelf"
Ik ben het kwijt. Verloren geraakt ergens in een hoekje van de wachtzaal van intensieve zorgen. Wel wachtzaal...vieze vuile gang zonder verluchting en met veel triestige radeloze mensen. Mijn schoonvader heeft een hartaanval gehad en ligt nu hier, ergens in Buenos Aires, vergeten in een bedje. Hij is heel zijn leven staatsambetenaar geweest in Argentinië en nu is de staat hem liever kwijt dan rijk. Hartverscheurend. Frustrerend. Hard en wreed. Er is geen geld voor zijn behandeling, lees ik op de lippen van mijn echtgenoot, "wij doen alles wat we kunnen" hoor ik de artsen zeggen. Maar ik weet beter, sorry, ik wil niet eigenwijs zijn, niet onhebbelijk pretenzieus overkomen, maar in Europa gebeurd dit anders."Dit is Argentinie en er zijn hier systemen, systemen die je moet volgen" hoor ik de medische en financiele wereld murmelen. Ik kan er echt niet bij. Hun kennis is dezelfde, hun capaciteiten zijn dezelfde, de hartspecialist heeft 15 jaar in USA gewerkt, dat is geen uil. En toch als mijn schoonvader in intensieve zijn tweede hartaanval krijgt, staat hij erbij en kruist hij zijn armen.
Ik ben mijn centrum kwijt, ik zoek vergeefs het middelpunt en mediteer me te pletter, maar het is weg. Ofschoon mijn man en ik redelijk kalm zijn, niettegenstaande de omstandigheden, lukt het ons toch niet om deze muur van irritante negligentie te overbruggen met liefde en kalmte.
Het is niet alleen ons verdriet en frustratie die ons uit ons evenwicht brengt, de negatieve en triestige energie die door de wachtgang sluipt, keldert elke poging tot het "niet-denken". Radeloos zoeken we een oplossing voor "papa" . Er zijn er voor handen, we hebben keuzes of toch niet...:
*humaan sterven dicht bij zijn familie? Onmogelijk want op intensieve mag je er maar een half uurtje bij. "En meneer is niet terminaal", zegt de arts ons, ik hoor hem denken: "dat zullen we nooit toegeven"
*hem een normale behandeling geven (goede opvolging van de stent ; bijpass ; ...) onmogelijk daar is geen geld voor. De staat zou het moeten betalen, maar die doet dat niet, wij kunnen het niet betalen alhoewel het prive ziekenhuis waar dit alles op normale manier gebeurd maar 1 kilometer verderop staat. De artsen zeggen: " we hebben al een stent gezet" jaaa maar hem niet opgevolgd, dus is hij terug geblokkeerd en daardoor heeft hij zijn tweede infarct gekregen "nee, nee, we konden niets meer doen" hoor ik hen in de verte nog brabbelen, maar ik ben reeds vertrokken, deze leugens zijn te zwaar om dragen.
*informatie zodat we weten waar we nu voor staan, een nieuw hart kunnen ze ons niet meer geven, ze hebben het mismeesterd dus daar is niets meer aan te doen. Maar de ontkenning, de lacune aan informatie, de leugens ....
Mijn man en ik zijn ons middelpunt kwijt, stilaan verglijden we in paniek, maar toch ergens diep tussen ons beide in vinden we af en toe weer de houvast, samen, de kalmte om te aanvaarden wat is misgelopen. Om te aanvaarden waar we voor staan en waar we samen door moeten.
Producten van Peyeche, de moeite waard om eens een kijkje te nemen.
Over mijzelf
Ik ben Rein Remaut
Ik ben een vrouw en woon in Buenos Aires (Argentinie) en mijn beroep is levensgenietster.
Ik ben geboren op 04/02/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen, zwemmen, mediteren, observeren, zoeken.
Deze site ben ik begonnen om in discussie te gaan over waar we naartoe wandelen, waar het leven ons brengen kan. Discussieren is niet echt het juiste woord, een koffieklappeke houden, wat tetteren, gedachten wisselen. Ik hoor heel graag iets van jullie. B
Ik ben Rein Remaut
