Argentinië presenteert zich als een land vol tegenstrijdigheden: Buenos Aires, met zijn blik gericht op het oude continent, Europa; het binnenland, gericht naar zichzelf in volle ontplooiing. Wat drijft mensen om een nieuw land te bevolken? Dit boek probeert de voetsporen te volgen van de goudzoekers in Patagonië. Patagonië, het einde van de wereld, het begin van een nieuw leven. Voor vele Europeanen is dit een totaal onbekende streek, hoewel de geschiedenis verbonden is met die van Europa.
De taal is het voornaamste instrument waarmee de mens weigert de wereld te accepteren zoals ze is.
Wij hebben het vermogen, de behoefte, de wereld te loochenen of te 'ontzeggen', ons een andere voorstelling te maken, haar anders te beschrijven.
George Steiner
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde... Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
Voor Pascal Paepen zijn zakendoen en economie altijd al een tweede natuur geweest. In Londen, diep in het financiële hart van de City, voelt hij zich dan ook thuis.
The Crosse Keys is een pub gevestigd in een voormalige bank die zaken deed met China. Binnenin gaat het er druk en luid aan toe en Paepen lacht wanneer hij onze verwonderde blikken ziet. "Dit is waarschijnlijk een van de goedkoopste adresjes in deze buurt. Het moederbedrijf JD Wetherspoon is beursgenoteerd, maar deze pub houdt de prijzen voor gerechten bewust laag. Hier maken ze geen winst op het eten, maar enkel op de sloten bier." Toen enkele jaren geleden KBC een Britse bank overnam die juist hierin was gespecialiseerd, greep Paepen snel de kans om zijn koffers te pakken en naar Londen te verhuizen. Voordien was hij zeven jaar lang trader in de marktenzaal van Brussel.
Ook een kopje koffie?
29-01-2007
waar is mijn middelpunt
Ik ben het kwijt. Verloren geraakt ergens in een hoekje van de wachtzaal van intensieve zorgen. Wel wachtzaal...vieze vuile gang zonder verluchting en met veel triestige radeloze mensen. Mijn schoonvader heeft een hartaanval gehad en ligt nu hier, ergens in Buenos Aires, vergeten in een bedje. Hij is heel zijn leven staatsambetenaar geweest in Argentinië en nu is de staat hem liever kwijt dan rijk. Hartverscheurend. Frustrerend. Hard en wreed. Er is geen geld voor zijn behandeling, lees ik op de lippen van mijn echtgenoot, "wij doen alles wat we kunnen" hoor ik de artsen zeggen. Maar ik weet beter, sorry, ik wil niet eigenwijs zijn, niet onhebbelijk pretenzieus overkomen, maar in Europa gebeurd dit anders."Dit is Argentinie en er zijn hier systemen, systemen die je moet volgen" hoor ik de medische en financiele wereld murmelen. Ik kan er echt niet bij. Hun kennis is dezelfde, hun capaciteiten zijn dezelfde, de hartspecialist heeft 15 jaar in USA gewerkt, dat is geen uil. En toch als mijn schoonvader in intensieve zijn tweede hartaanval krijgt, staat hij erbij en kruist hij zijn armen.
Ik ben mijn centrum kwijt, ik zoek vergeefs het middelpunt en mediteer me te pletter, maar het is weg. Ofschoon mijn man en ik redelijk kalm zijn, niettegenstaande de omstandigheden, lukt het ons toch niet om deze muur van irritante negligentie te overbruggen met liefde en kalmte.
Het is niet alleen ons verdriet en frustratie die ons uit ons evenwicht brengt, de negatieve en triestige energie die door de wachtgang sluipt, keldert elke poging tot het "niet-denken". Radeloos zoeken we een oplossing voor "papa" . Er zijn er voor handen, we hebben keuzes of toch niet...:
*humaan sterven dicht bij zijn familie? Onmogelijk want op intensieve mag je er maar een half uurtje bij. "En meneer is niet terminaal", zegt de arts ons, ik hoor hem denken: "dat zullen we nooit toegeven"
*hem een normale behandeling geven (goede opvolging van de stent ; bijpass ; ...) onmogelijk daar is geen geld voor. De staat zou het moeten betalen, maar die doet dat niet, wij kunnen het niet betalen alhoewel het prive ziekenhuis waar dit alles op normale manier gebeurd maar 1 kilometer verderop staat. De artsen zeggen: " we hebben al een stent gezet" jaaa maar hem niet opgevolgd, dus is hij terug geblokkeerd en daardoor heeft hij zijn tweede infarct gekregen "nee, nee, we konden niets meer doen" hoor ik hen in de verte nog brabbelen, maar ik ben reeds vertrokken, deze leugens zijn te zwaar om dragen.
*informatie zodat we weten waar we nu voor staan, een nieuw hart kunnen ze ons niet meer geven, ze hebben het mismeesterd dus daar is niets meer aan te doen. Maar de ontkenning, de lacune aan informatie, de leugens ....
Mijn man en ik zijn ons middelpunt kwijt, stilaan verglijden we in paniek, maar toch ergens diep tussen ons beide in vinden we af en toe weer de houvast, samen, de kalmte om te aanvaarden wat is misgelopen. Om te aanvaarden waar we voor staan en waar we samen door moeten.
Reacties op bericht (3)
20-08-2007
of alles goed gekomen is?
ja alles is "goed" gekomen, alhoewel een oude vos zijn streken niet afleert: eet en snoept als een jochie en is dan verbaasd dat de cholesterol te hoog is om zijn bloed door te laten...het zij zo, iedereen heeft zijn eigen keuze in het leven en het recht die zelf te maken.
20-08-2007 om 01:31
geschreven door rein
18-08-2007
Het begin
Neen dus.
Dit zou wel eens het begin kunnen zijn. Ik zoek niet verder en ook niet vroeger. Ken dit soort verhalen. Mijn dochter woont in Afrika. Zonder ziekteverzekering, kindergeld of wat dan ook ... Die realiteit komt al dicht genoeg bij mij. Soms weet ik ,vluchten kan niet meer' ... en toch sla ik m'n struisvogelvleugels uit. Ik hoop dat alles 'goed' kwam... Uvi
18-08-2007 om 19:32
geschreven door Uvi
19-03-2007
...
Wat triest zoals de zaken er nu voor staan voor je schoonvader. Ik kan niet anders dan jullie heel veel sterkte toe wensen en dan maar hopen dat schoonvader niet te veel lijdt onder alles. Groeten uit Nederland, Thea.
Producten van Peyeche, de moeite waard om eens een kijkje te nemen.
Over mijzelf
Ik ben Rein Remaut
Ik ben een vrouw en woon in Buenos Aires (Argentinie) en mijn beroep is levensgenietster.
Ik ben geboren op 04/02/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen, zwemmen, mediteren, observeren, zoeken.
Deze site ben ik begonnen om in discussie te gaan over waar we naartoe wandelen, waar het leven ons brengen kan. Discussieren is niet echt het juiste woord, een koffieklappeke houden, wat tetteren, gedachten wisselen. Ik hoor heel graag iets van jullie. B
Ik ben Rein Remaut
