Ik was duidelijk in een stemming om U tegen te zeggen, een dag om eigenlijk niet uit bed te komen maar dat was al te laat. Ik zat al aan de ontbijtafel.  Een dag om zeker niet buiten te komen maar dan zou ik me ergeren aan alles binnenshuis en ik erger me liever aan de dingen buitensshuis dus ging ik maar naar de supermarkt niettegenstaande ik niets nodig had, zoek daar zeker geen logica achter want dat is vrouwelijke filosofie.

t Was maar om de dag te doden die ik begonnen was in een rothumeur of mood de mierda zoals Marce dat zo plastisch kan omschrijven.  Meestal ga ik dan naar de afdeling droogdinges, of te wel afdeling van zeep-handdoekjes-tafellakens en zo meer, om te kijken of er iets tussen ligt dat mijn dag kan kleuren.  Toen ik tussen deze rayons liep, kreeg ik de indruk dat die helemaal anders gevuld zijn dan in belgie. En ik vroeg me af wat er zo anders was ?

Ik begon dus een onderzoek en startte met te kijken wat er zoal lag en hoe het er bijlag.

Wel allemaal heel geordend en netjes, bij de handdoekjes kon ik niets naar mijn gading vinden, de fletse kleuren van roos, paars, belebberde bloemekes  konden me echt niet bekoren, ook de tafelkleedjes met al hun mogelijke karookes konden mij niet opfleuren, wat een ouderwetse fletse boel. Ik naderde de stand van de shampoos en dit leek me al beter, een hele rayon vol wel  125 verschillende shampoos met nog meer verschillende kleurtjes, diversiteit aan kruiden en chemische rommel om zelf kaalhoofdigen te wassen als je het mij vraagt. Naast de shampoos een hele resem haarlotions, haarbalsems, cremes , verzachters, ontkrullers, krullers, voor blinkend haar , voor dof haar, om sluik en weet-ik-nog-niet-wat voor haar. De dames op de flessen toonden hun haartooi met zoveel elegantie, net van de kapper maar volgens hun kleding net van onder de douche....iets klopte er niet. Na dat gewas en gespoel is het natuurlijk voor een dame nog niet gedaan. Volgende stap: de haarlak, in alle mogelijke merken, van uiterst strong tot zijdezacht, in sprays, aerosols en vloeibaar, van gel tot brilcreme, heel het gamma uitgespreid over bijna twee rayons. 

Als een dame dan haar haar gewassen heeft, kan ze aan de rest beginnen lijkt het wel, want de volgende rayon toont mij al de mogelijke zeepjes in kleurtjes geurtjes van chemische poespas tot het hele gamma van kruiden en bloemen.  Dit leek me al intressanter want ik was op zoek naar een heel gezond fris zuur zeepje dat mijn tere belgische voddehuid een beetje in conditie kan houden, ik liet de hele alkalische rimram links liggen op zoek naar een puur zuur zeepje. Aan het einde van de rayon had ik nog steeds mijn gegeerd zeepje niet gevonden, wel duidelijk 1000 anderen in alle mogelijke welriekende vormen behalve in een gezonde om mijn tere geliefde huidflora te beschermen. Net toen ik de moed begon te verliezen en de stemming waarmee ik de dag begonnen was, terugkeerde, vond ik onderaan, een voor mijn slechte rug bijna onmogelijk plaatsje, een zuur zeepje maar aan de reuk te ruiken had het een reden om helemaal onderaan te liggen, waar ik het dus ook weer teruglegde, niettegenstaande mijn slechte rug. Juist als ik iets gevonden dat ik misschien zou kunnen kopen in dit megagamma van vrouwelijk verwennerij, gooit het geurtje roet in het eten. Mijn huid is me dierbaar, maar een gezonde mens wil toch wel wat meer dan witteschapenwollensokken, deze periode ben ik wel ontgroeid.  

Na de rayon van de zeepjes kwam ik in het rijk van de ontharingsprodukten terecht.  Zelfs na 15 jaar ervaring in een apotheek wist ik nog niet dat er zo een verscheidenheid aan ontharingsprodukten bestonden, laat staan dat ik wist dat er vraag naar was, naar die diversiteit.  Ik keek ze vluchtig allemaal na van cremes tot pastas, van schuim tot lotions, van chemische mix over kruidenaftreksels tot hypoallergische poespas.  In potjes, tubes, flesjes, spuitbusjes en aerosols,  allemaal voor zachte satijn verleidelijke benen.  Na de cremekes en andere smeerbare hulpmiddelen kwamen de mesjes aan de beurt, vrouwelijke scheermesjes in meer vormen van zachtheid en tederheid dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Beentjes ok?  Dan gaan we over naar de rest van de body, het buikje , wat je daar kan aansmeren stalden ze me in de volgende rayon tentoon : cremes , sprays, gel en ander minder gedefinieerd goedje om al het overtollige vet kwijt te geraken dat zich daar vrouwelijk ophoopt, even terug naar de dijen waar we natuurlijk de cellulitis aantreffen en we wederom een hoop aan hulpmiddelen hebben om dit euvel op te lossen, ik weet bij God niet waarom dit mankement nog in de wereld is : handschoenen in alle mogelijk maten en diktes, massagedoosjes met en zonder zeep, tubes, potjes,  flesjes wederom gevuld met heilzame chemische geheimpjes over kruidenmiddeltjes tot nutteloze lotiontjes toe. Of het veel uithaalt dat gesmeer en gewroet van het vrouwelijke ras zo vroeg in de morgen in alle rush naar werk toe of tussen de soep en de patatten of even vlug tussen de luiers door, mijn vrouwelijke intuitie zegt van niet, maar wie ben ik als ik hier het resultaat zie van al dat marktonderzoek naar zedes en gewoontes.

Dijen rond, buikje plat, benen glad, klaar om de sprong naar het gelaat te maken. De make-upstand staat te schitteren in al zijn kleurenpracht en stuurt een palet van schoonheid de supermarkt rond.

Waaw als je na een bezoek aan deze rayon nog niet als een diva over straat loopt weet ik het ook niet meer, ik ben er nooit in geslaagd, maar als ik zo eens om me heen kijk, zijn er toch wel een paar die hier en daar iets hebben kunnen goedmaken met een potloodje, borsteltje of  poederdoos. Kleur je snoet en je dag, misschien was het dat wat me ontbrak, deze morgen.... 

Nu we toch aan de kleurtjes toezijn mogen we natuurlijk ook de haarkleur niet vergeten. Zouden er nog vrouwen zijn met hun oorspronkelijke kleur? Blondjes willen graag iets blonder zijn, bruintjes eisen een kastanjegoudglans, zwartjes zien het zwart op wit niet zo goed zitten. Grijs wordt kleur en kleur wordt grijs, naargelang de smaak en de gemoedstoestand van het vrouwelijk ras. Aan deze veeleisende karaktertrek wordt vollop tegemoet gekomen in deze rayon, waar het gamma eindeloos en kleurrijk staat te blinken. Een heel herfstbos kunnen ze er mee kleuren, alle tinten zwart, bruin, rood tot geel groen en blauw, tja ieder haartje heeft zijn gaartje.  

Toen ik schuddebollend naar het gamma kleurtjes stond te kijken,  begon ik mij lichtelijk af te vragen wat dit eigenlijk allemaal betekende voor de vrouw die hier elke dag haar gading moet vinden, die die ook waarschijnlijk wel vindt (tzou maar erg zijn) en die dit dan ook nog allemaal gebruikt, voor wie en voor wat -zou een mens zichzelf afvragen.  

Ik was bijna aan het einde gekomen en toch miste ik de hele gewone dingen, zoals echte vrouwelijke spulletjes bestemd om haar eigen higiene te verzorgen en om zich goed te voelen voor zichzelf, even niet voor al die andere pottekijkers.Ik zag in een klein rayonneke eindelijk het maandverband liggen, 1,2,3 en ik was uitgekozen. Hier vond ik geen gamma van geurtjes en kleurtjes, anti-allergische extra dunne heerlijk nietsmerkende merken. Hier lag : 1,2,3 en gedaan.

Bij de tampons, sorry heren, maar als je al zo ver gevolgd bent kan dit er ook wel bij, ook bij de tampons geen gekeus van satijnzachte inbrenghulsjes of andere heerlijk verwennend materiaal, nee wederom : 1,2,3 y basta!

Tja tis wel te zien dat hier geen mannen mee gemoeid zijn, dit is typisch vrouwelijk, enkel voor haar persoonlijk genot en dat vraagt dus niet om een resem aan keuzes, wat kan mij mijn benen schelen, mijn zijdezachte haar of mijn wulps gekleurde lippen als ik deze verzorging moet ontberen ?

Voor wie bestaan dan die glinsterende rayons van voorheen ?  Is de doelgroep dan wel de vrouwen, ik begin hier stilaan mijn twijfels te krijgen. Na een vraag aan een verkoopstertje dat tussen de rayonnen dartels of ze een intieme zeep hebben, bekijkt dat mens mij aan met een blik van ....Nee dus. Wederom een frisse intieme verzorging voor het vrouw-zijn alleen en het is beperkt of zelfs helemaal niet bestaand!

Over mijn mood de mierda gesproken, ik begon licht te stomen. Ontsminkingsdoekjes, hallo nog nooit van gehoord, daar een hoopje watte en als dat te duur is gebruik je wc-papier. Oorstokjes van hout, hier heb je een doosje met plastieken stokjes, zijn ook stokjes en waarom zou je daar nu een keuze in moeten maken. Een haarborstel, zacht in gebruik? Als hij maar borstelt ,een schuurborstel kan je ook nog nemen maar dan is de keuze rond.  Het resultaat is het beeld, the image, het eindresultaat, madame, niet of dat nu pijn doet of niet, niet of het de vrouw een comfortabel leventje geeft of niet. 

Ik overliep nog even de rayons die ik gezien had, ik bekeek de mensen om me heen.  Vrouwen die duidelijk heel deze rayons afliepen en alles gebruikten, steelden inderdaad meer blikken van het mannelijk gezelschap aan de kassa, maar of ze zich wel echt goed voelt in haar vel ? Die blik maakt voor haar misschien wel iets goed, maar onder elk laagje verf zit toch ook de waarheid en bij elke kleine waterval van traantjes, komt die toch weer bovendrijven.  En die traantjes zie ik zo voor me, bekijk nu eens een vrouw die dit alles zou moeten gebruiken, je valt gewoon steendood neer van oververmoeidheid. Lopen we even het rijtje eens af :

De verdomde wekker loopt af, manlief vliegt uit het bed om een heerlijk tasje koffie te zetten, de kindertjes lopen gezwind en zingend naar hun eigen badkamer en maken zich klaar om naar school te gaan in alle harmonie en eensgezindheid met zus of broer alnaargelang wie ze tegenkomen in de badkamer. Daarom heeft moeder al de tijd om zich terug te trekken in haar badkamer en aan het ritueel te beginnen, gelukkig is de spiegel nog aangedampt van vaders douche en ziet ze zichzelf niet dadelijk in de spiegel, haar benen heeft ze gisteren als behandeld, die zijn nog even zacht; de dijen behandelt ze wel even met de anticellulitisgel die ze 's morgens moet gebruiken, de nachtcreme spoelde ze af in de douche. Terwijl de ochtendcreme intrekt, kan ze een douche nemen en wrijft ze nog eens even bikkelhard op haar dijen om de gel zijn dubbele werking te geven. Even oppassen dat de douche haar haar niet nat maakt want ook dat is gisteren gewassen, gespoeld, gekleurd en natuurlijk gebrushed met een precisie om U tegen te zeggen, een borstel erdoor en klaar is kees, hehe, ze zucht ervan maar is toch tevreden over het reslutaat, hoewel hier een daar een kleine correctie altijd nodig blijft. Ze plukt vaardig een pluk watte uit de plastiek zak om met een reinigingscreme haar gezicht te reinigen en die verdomde watjes pluchen zo erg dat haar ogen er van irriteren, daimed vlug met een oogwetter in haar ogen spuiten of ze zijn morgen weer zo rood dat ze haar lenzen niet kan gebruiken. Vlug ritst ze de bodymilk uit te kast en geeft haar huid die zachtheid die het verdient, vernevelt in een geur van passie die dan weer voor de aandacht moet zorgen die het verdient....

Verder wordt er hier en daar een anti-rimpelcreme aangebracht voor alle valle voor, preventief nog steeds, houdt ze haar zelf voor, de lak wordt op het haar gespoten, de deodorant overal zo een beetje, de borsten even met een verstevigingspasta en na al dit is de spiegel weer kijkensklaar en ziet ze zichzelf met heel wat betere ogen dan voordien. Over ogen gesproken, de oogzakkenzalf wordt aangebracht met een zacht penseeltje, de kraaiepootjes worden toegedekt met de mantel der liefde, een gelleke ter versteviging, en als dit alles gebeurd is, wordt de  make-up kit geopend en als een volleerde leerling van rubensiaanse kunsten begint ze aan haar afwerking, ze gaat heel het pallet af van pastelkleuren tot fel zwart en rood; voor de totale finishing touch even nog alle rimpeltjes plat  strijken met een tube die daar speciaal voor dient, maar volgens haar niet erg effectief is. Maar misschien verbeeldt het zich alleen maar...Met een grote zucht verlaat ze de badkamer en hoort dat de kinderen al aan de ontbijttafel zitten, vrolijk bakkeleiend met papa die hen de cornflakes voorschotelt. Ze heeft dus nog even de tijd om haar mantelpakje aan te trekken, zijdezachte nylons over de even zijdezachte benen te trekken en haar schoenen aan te schieten, nadat ze gecontroleerd heeft of de nagellak op haar teennagels nog goed is. Terwijl ze haar nachtkastje voorbijschiet hollend naar beneden, spijt ze nog even een verleidelijk parfumpje op, een nieuw merk dat volgens de kenners je "gewoon –vrouw" laat zijn....

Kant en klaar, of toch bijna, komt ze aan in de keuken waar haar tasje koffie klaarstaat en de kinderen net hun brooddoos wegstoppen met de hapjes die papa elke morgen zo lekker kan maken, boke choco. Ze pinkt tegen de jongste en geeft een zoen aan de oudste als ze de deur uithollen om de schoolbus te halen. Ze ziet dat ze nog net 5 minuten heeft om haar nagels te lakken en begint er dan ook dadelijk aan, terwijl ze haar man een zoentje toewerpt omdat dit op het punt staat om door te gaan. Moe valt ze op een stoel aan de keukentafel en ziet dat hij ook al alles in de afwasmachine heeft gezet zodat ze plaats heeft om de disolvent te gebruiken en haar potjes nagelverf uit te stallen zodat ze kan kiezen welke ze zou nemen vandaag. Haar afvragende in welke stemming ze is, mood de mierda, kiest ze er een idem ditto kleurtje bij en kijkt haar dag tegemoet met een rothumeur en vermoeide gedachten maar aan de buitenkant gaan ze dat al niet zien.  Gelukkig heeft ze haar regels pas volgende week dus die kunnen de vergadering op het werk al niet verbrodden, toch controleert ze of ze alles bijheeft in haar handtas voor alle valle voor, ze is bij de vooruitziende vrouwen, je kan nooit weten. Als ze op de bus staat te wachten, rijdende in de bus en het stukje traject bus-werk wandelend, wordt ze van alle kanten nagefloten en hoort ze de ene macho opmerking na de andere en haar stemming wordt nog zwarter. Ne mens zou zich afvragen waarom die stomme mannen daar hun tijd in steken, denkt ze, terwijl ze nog even in een handspiegeltje controleert of haar lippenstift nog goed zichtbaar is........

Goo als die vrouw dat allemaal kan doen met door deze rayons te lopen, laat ze dan maar lopen, zou ik zo zeggen, voor mij hoeft het niet. 

Of waar ik zoal aan denk in een supermarkt.

10-11-2007 om 17:21 geschreven door reincastle  

Leven, liefde…  Echte liefde ontmoeten in ons leven is leven. Voor mij is het niet zoals zoveel zeggen: neem maar genoegen met de middenmaat. Alles wat we meemaken in het leven zijn lessen waaruit we leren en leren is groeien. Soms zijn we nog niet klaar om echte liefde te ontmoeten. Het is soms beter om af en toe te mislukken. Mislukken is niet slecht, het is niet negatief. Het is juist het punt waar we opnieuw kunnen beginnen. Mensen die verbitterd worden na een mislukking hebben het spel van het leven niet door. Het leven is inderdaad spelen. Het leven serieus nemen is op een drama toelopen. Mispak je niet aan het woord "spel". In elk spel heb je regels en waarden. Het spel blijven spelen, wetende dat je verloren bent, is vals spelen. Je verlies aanvaarden en opnieuw beginnen, dat is volgens de regels spelen. Je moet steeds spelen met de gedachte dat je gaat winnen, in je achterhoofd houdende dat verliezen erbij hoort en waardevol is.

Verliezen is 2, mislukken is winnen. Je mislukkingen aanvaarden is enorm waardevol, het is als winnen. Een spel verliezen kan je op twee manieren: je verlies aanvaarden en eruit leren, je kan ook verliezen en daardoor zo verbeten worden dat je daarna wil winnen, kost wat kost. Die kost is meestal veel te hoog.

Leven heeft niet veel met winnen of verliezen te maken, net zoals een spel. Het is plezant om te spelen, als je met plezier speelt, win je altijd. Leven is verliezen en daardoor winnen. Met plezier leven, dan win je altijd. Het is net zoals zingen. Er zijn niet veel mensen die goed kunnen zingen, dat mag hen niet weerhouden om toch te zingen als ze blij zijn of gelukkig. Zingen is zingen, dat doen we omdat wij dat willen. Alleen professionele zangers zingen voor anderen. Wij zingen gewoon voor onszelf. Dat is net zoals leven. Alleen professionele leven voor anderen, en die professionelen zijn Buddha, Jezus, Hara Krisna, moeder Theresa, Gandhi en al die anderen. Wij leven voor onszelf. En verwar dat niet met egoisme. Egoisme is een term die ons wordt opgelegd van buiten af. Het is een spelregel die de maatschappij ons oplegt, niet het leven. Leven is egoistisch spelen en genieten voor onszelf. Wat vertelt ze nu allemaal…hoor ik je denken. Das niks. Denk maar gerust J.

Elke dag opnieuw de dagelijkse dingen confronteren op het moment dat ze zich stellen is leven, lachen op het moment dat je een lach voelt is leven, genieten van het moment nu omdat jij daar zin in hebt, is leven. Het is niet dubben of bekvechten voor wat er in het verleden of in de toekomst "zou kunnen msschien" passeren. Nee, leven is NU. En leven is JIJ. Je kan ook niet leven voor anderen, dat heeft geen zin. De anderen moeten hun eigen leven leiden, of lijden, zoals velen te vaak doen, maar dat is dan hun probleem en niet het jouwe. Iedereen heeft een keuze in het leven, die keuze houdt in dat je kiest voor jezelf, voor anderen kan je niet kiezen, daar zijn we te onwetend voor. Wij weten niet wat goed is voor anderen, we weten het vaak nog niet eens voor onszelf.

Er is een verschil tussen leven en maatschappij.  Leven is JIJ. Leven doe je voor JEZELF niet voor anderen. Leven in een maatschappij is leven voor anderen, is de kudde volgen. Dat hou je misschien een tijdje vol, maar dat heeft geen zin: de maatschappij doet toch haar eigen zin, de maatschappij leeft voor de maatschappij niet voor jou. Dat is juist het verschil.

Na al wat ik ervaren en gelezen hebt, weet ik dat leven NU is. Op het moment dat je bent, aandacht hebben, zien wat er rondom je gebeurt, waar je mee bezig bent, genieten en jezelf verliezen in het moment dat je NU iets aan het doen bent. Als je iets doet, al is het afwassen, en je staat terwijl te duppen over wat er gebeurd is of kan zou kunnen gebeuren, verlies je het plezier van de afwas J als je afwast met aandacht voor de afwas, het plezier om iets proper te krijgen, dan gebeurt er iets met je: je krijgt er echt plezier in. Probeer maar eens, elke dag opnieuw. En als je geen zin hebt in de afwas, laat je hem gewoon staan, daar vergaat de wereld niet van. Misschien wel de maatschappij, maar dat doet er niet toe.

Je kent de fabel wel van Lafontaine: de krekel en de mier. De krekel zingt heel de zomer, viert feest en de mier werkt en werkt. Als het winter wordt, heeft de krekel het koud en geen eten, ze klopt op de deur van de mier, die er warmpjes inzit. Zij leest de krekel de les, maar laat haar niet binnen. Het moraal? Ja die verschilt van standpunt: als je het vanuit de maatschappij bekijkt: de mier heeft gelijk, de mier IS de maatschappij. Als je het vanuit het leven bekijkt: de krekel heeft gelijk, de krekel is LEVEN.

Allemaal goed en wel, maar daar eet je niet van J Inderdaad. Of : no way...

Jezus zegt: wees zoals deze kinderen en het paradijs zal voor je opengaan. Jezus zegt ook: God geeft de vogels pluimen tegen de kou, eten als ze honger hebben, regen als ze dorst hebben. Dat is een heel andere fabel. Ik heb geleerd dat Jezus iets beter op de hoogte is van het leven, dan Lafontaine. Of je nu in hem gelooft of niet, dat speelt geen rol. Het zijn de woorden die kracht hebben, niet of hij er is of niet in jou ogen, daar stoort Jezus zich helemaal niet aan.

Sparen-werken-plichten-verantwoordelijk zijn-lijden-afzien, dat is leven, zegt lafontaine, ik zeg: dat is leven in de maatschappij. Dat is heel iets anders.

Jezus zegt: speel, wees vrolijk, doe de dingen die je graag doet, geniet, en wees er eerlijk in, net zoals deze kinderen en het leven (God) zal je alles geven wat je nodig hebt. Dat is eigenlijk waar het om draait. Natuurlijk heb je een keuze: leven in de maatschappij en min of meer overleven tot je niet meer kan. Je kan ook leven een beetje aan de rand van de maatschappij en leven te over hebben. Dat is iets anders dan overleven. Onze maatschappij en al diegene die er baat bij hebben om die draaiende te houden, houden van het woordje: lijden, lijden is een waardevol gegeven in ons dagelijks leven. Hoe meer we lijden hoe beter we maatschappijmensen zijn. Daarom is het fenomeen om slachtoffertje te spelen zo ingeburgerd. Het geeft iedereen om ons heen de schuld en wij lijden, dus zijn we goed bezig. Ik zeg juist: hoe meer we LEIDEN (ons eigen leven) hoe meer plezier we hebben. En hoe beter we al spelend leven. Ik weet dat dit heel moeilijk is om te vertalen naar ons gewone leven. Je moet het eerst geloven voor je er verder in kan gaan. Ons eigen leven LEIDEN is verantwoordelijkheid opnemen voor onszelf en dat is de zin van het leven. Dit wordt vaak vertaald door de maatschappijmensen als egoistisch leven, dat is hetzelfde als appelen voor citroenen verkopen. Het leven leiden zoals jij dat wil draait op het einde uit op een eerlijk leven vol liefde naar anderen toe. Het is de dualiteit die het leven zijn zin geeft, het jing en jang: voor jezelf leven en daardoor voor anderen leven. Niet omgekeerd, omgekeerd is onmogelijk. Jing en jang draaien in een welgestelde richting, je kan ze niet omgekeerd laten draaien.

Je kan de krekel en de mier ook anders bezien: je kan mier spelen, omdat je dat leuk vindt, je werkt en verdient geld, tof, kan ik vanalles kopen. Dat is een volwaardige en juiste keuze. Maar…geniet er dan ook van. De mier in het fabeltje is een gefrustreerde mier, op het einde zit ze warm in haar huisje met veel eten, maar alleen. Zij heeft in de ogen van de maatschappij voor anderen geleefd: gewerkt en afgezien, maar op het einde wordt ze geconfronteerd met "alleen-zijn". De krekel maakt de keuze in het leven om te zingen, te dansen, zichzelf amuseren met haar vreugde en hierdoor aanstekelijk vrolijk te zijn voor anderen. Een volwaardige en juiste keuze. . Als de mier en de krekel elkaar in de winter tegenkomen kan de mier zeggen: he komaan, kom binnen en zing wat voor mij, terwijl ik voor ons beide kook. Een vrolijke noot in je leven is ook een vrolijke noot voor al de toehoorders die willen luisteren, weer eigen keuze.

Eerlijkheid en liefde.

Weet je, deze twee woorden zijn zo eenvoudig en worden zovaak verkracht door onze denkwijze: eerlijk en liefde. Weet je dat deze woorden voor ons, maatschappijmensen, geen zin hebben? Wat is eerlijk zijn? Zeggen waar het opaan komt. Waar komt het op aan? Weet jij dat? Weet je buur dat? Nee, hoe kunnen we dan eerlijk zijn? Menselijke eerlijkheid bestaat niet, we kunnen het proberen te benaderen, maar benadering is niet hetzelfde als er juist op zitten. (hier kost de bus 80 cent, als ik 79 cent heb, benader ik de 80 cent, maar ik moet nog altijd te voet verder)

Liefde..wat is liefde. Menselijke liefde bestaat haast niet. Wat weten mensen over liefde: geven en nemen, je zelf opofferen voor een ander, je zelf wegcijferen voor een ander… Wat weten wij over "geven"? En als we niet kunnen geven of niet weten wat het is, wat weten we dan over "nemen"?

Geven - Nemen = aanvaarden. Een heel moeilijk begrip dat aanvaarden. Aan onszelf geven wat we willen nemen is onszelf aanvaarden. En voor we dat doen, moeten we eerst ons eigen leven leiden, egoistisch aan onszelf geven wat we graag willen nemen, en we kunnen enkel nemen als we eerst aan onszelf iets hebben gegeven. Opofferen…een maatschappelijk begrip, dat niets met liefde te maken heeft. Het refereert naar lijden en dat is iets wat het leven juist niet is. Onszelf wegcijferen, daar zijn we al iets dichter bij de waarheid. Maar we hebben langs geen kanten door wat dat inhoudt. Onszelf wegcijferen is juist het meest onmaatschappelijke wat we kunnen inbeelden: dat wil zeggen: onze ego doden en onszelf zijn. Onze gedachten stoppen en leven zoals we aanvoelen hoe we willen leven. Ego is een maatschappelijk begrip: het is gevormd in onszelf uit de spiegel die anderen in onze samenleving ons voorhouden. Onze ego is wat anderen willen wat we zijn, dat moeten we dus wegcijferen en dan kunnen we ontdekken wat liefde is.

Op het moment dat het slecht gaat, aanvaard het, leer eruit, probeer opnieuw, hoe moeilijk dat ook is: geniet ook van dat moment. Als je deze slechte momenten aanvaardt, wil dat zeggen dat je aanvaardt hoe jij bent en hoe de andere is. Als dat niet strookt met hoe jij het spel wil spelen, doe je het bord "mens erger je niet" dicht en begin je opnieuw. Probeer niet te denken, liefde is vooral NIET DENKEN. Liefde is aanvaarden. Liefde is jezelf zijn en aan jezelf geven wat je wil nemen. Dan pas kan je aan anderen aanbieden wat je zelf hebt.

06-11-2007 om 20:05 geschreven door reincastle