Cartoneros een dagje met Rita op stap.

Elke middag zakken de armen en dalkozen af naar het centrum van BA. Zij halen de kartonnen dozen op bij de afval en bij de winkels die ze dan in karretjes leggen die ze met veel fantasie in elkaar hebben gestoken. Ook met paard en kar schuimen ze de afvalberg van het centrum af. Rita is een vrouw van 43 met 6 kinderen, man en grootmoeder trekken ze elke dag naar BA, een reis van 50 km, behalve zaterdag. Dan is het verboden om de vuilnis buiten te zetten.  Zij leeft in een huisje met 14 mensen: haar man, 6 kinderen, 4 kleinkinderen oma en opa. Deze recycleerders zijn mensen die hun broodwinning halen uit de afvalberg van de rijke metropool. Veel producten herbruiken ze zelf en plastiek, karton en aluminium verkopen ze aan de fabrieken die het herbruiken. Zij vormen zelf per "villa" een cooperatieve, brengen al hun afval samen en verkopen het per kilo.

Rita en haar familie halen per dag zo een 200 kilo samen bijelkaar.  Haar man blijft thuis om al hun buit te trieren en het verkoopbaar materiaal naar de cooperatieve te brengen.  De trein die hen naar het centrum brengt is een oude locomitief met een paar wagonnetjes achter, zonder deuren, vensters en banken, elke middag zit deze propvol en hij vertrekt terug in BA om 2u snachts. De treinreis duurt 2 uur. Rita schuimt de straten van palermo af, ieder dorp heeft zijn stuk wijk in BA. Ze worden geregeld lastig gevallen door de politie die hen beschouwt als delicuenten en een jaar geleden is ze met haar dochter en kleinkind aangereden door een automobilist die vluchtmisdrijf pleegde. Haar dochter was bijna overleden maar heeft het overleefd. Zij reisde terug met een gebroken arm en been en de gekwetste baby naar haar dorp op zoek naar medische verzorging, terwijl ze haar dochter voor dood achterliet.

Rond 23u komen de grote vrachtwagens van de cooperatieve om alles op te halen. Ze zet een klein fietsje opzij bij de bestuurder, dat is voor haar kleinzoon, zegt ze trots. Rond 1u trekken ze terug naar het station vanwaar ze de reis naar huis aanvangen en doodmoe ze ze zich neer tussen haar familie om al slapend in haar dorp uit de trein te rollen. De trein stopt niet in haar dorp, dus ze moeten er afspringen en met haar slecht herstelde been is dat een hele opgave,  elke nacht opnieuw.

10-05-2007 om 19:34 geschreven door reincastle  

We hebben veel delen in onze geest. Ons verstand bestaat uit verschillende onderverdelingen. Ons hart bestaat maar uit 1. We hebben geen eenheid in ons denken, ons verstand is multifuncioneel, multipsicho. Ons verstand verandert dagelijks, het maakt sprongen, het legt een probleem uit met verschillende facetten. Ons verstand verandert elk moment, we weten iets en dadelijk daarna beginnen we al te twijfelen. Onze zekerheid in "weten" wordt steeds op de proef gesteld. We zijn verliefd en ons verstand maakt een sprong en we worden kwaad, we beginnen te twijfelen, zelfs soms te haten waar we eerst zo veel liefde voor hadden. In ons hoofd draait alles rond, in cirkels, er is geen begin en geen einde aan ons denken. Wat we eerst zo zeker wisten wordt met ons denken weer in twijfel getrokken. Als ons verstand heer en meester wordt, denken we dat we zeker zijn, dat we op goede weg zijn. Maar dan is er weer een ander verstandelijke "uitleg" die de heerschappij van dat eerste verstandelijk deeltje wil overnemen en krijgen we een "tweestrijd" in onszelf, steeds in ons hoofd, verstandelijk speelt onze "ego" met ons. Ons verstandelijke "ik" speelt steeds een spelletje met een ander verstandelijke "ik". We beginnen in ons hoofd te discussieren, beslissingen aan te vechten die we juist een moment tevoren heel zeker genomen hebben. Op een bepaald moment beslis je verstandelijk om te stoppen met roken en een moment later heb je weer 1001 verstandelijke uitleggen om dat stoppen uit te stellen. Daarna begint je eerste verstandelijke "ik" een discussie aan om die beslissing weer aan te vechten en nestelt een schuldgevoel in jezelf. Het eerste verstandelijke "ik" beschuldigt de tweede voor je herroeping van je eerste beslissing. Je geraakt in tweestrijd, je voelt je slecht in jezelf, je gaat in discussie. Een cirkel zonder einde zonder begin. Wie was eerst, ik of ik....

Je hart, je gevoel is steeds dezelfde. Het is je ware ik. Tussen je ware ik is er geen tweestrijd aangezien je gevoel in je hart 1 is en niet in discussie kan gaan. Het is alleen je verstand dat in discussie gaat, ook met je gevoel, maar gevoel diep in je ware ik antwoordt daar niet op. "Hij" is zeker, hij is, en daarom is er geen discussie mogelijk. Je ware ik weet dat je moet stoppen met roken en daar is geen weg naast, daar is geen uitleg mogelijk. Maar je ware ik wordt verstomd door de roepende discusies in je geest, in je verstand. Je ego roept steeds om gelijk, hij discusiert steeds omdat hij altijd gelijk "wil" hebben, terwijl je ware ik gelijk heeft en geen uitleg of discussie nodig heeft.

Je hart is je zuivere geweten, je bewustzijn, jijzelf, en hij observeert jou. Als je boos bent, observeer jezelf. Neem tijd om even afstand te nemen van de woedeaanval in jezelf. Stop de wereld om je heen, zet je neer en observeer dat gevoel van boosheid. Je bent heel zeker dat je boos bent. Je voelt het, heel je wezen is boos. Een minuut later kan die boosheid wegtrekken, door gelijk welke reden.

Je bent verliefd. Observeer die verliefdheid. Je bent zeker van je verliefdheid, heel je wezen is verliefd. En plots door gelijk welk iets vloeit die verliefdheid weg. Liefde komt en gaat, je bent gelukkig, je bent heel zeker dat je gelukkig bent en plots voel je je heel ongelukkig.

Wie is het in jezelf die zegt dat je boos bent? Wie is het in jezelf die verliefd is, wie is er gelukkig?

Gevoelens komen en gaan, alleen jij en je observator blijft achter. Met vragen ,  met twijfels, met onzekerheden.

10-05-2007 om 19:07 geschreven door reincastle  

De zon sliert als een vuurlicht over de witte sneeuwtoppen van de berg, dansend in zijn zwevende gouden tuniek. De boomgaard zinkt in een zee van licht, wentelend in het inmense plezier van deze ochtendkus. Het aura tussen de kruinen richt zich op als zware zwangere borsten die bij elke zucht  de topase en smaragden parels laat schitteren tussen het geurend onkruid en ranke stammen. Het oranje van de perzikken omfloerst de horizon zoals een zacht lieflijke meisjeshuid onze zinnen verdroomt in een paradijselijk satijnen sofa. De harde droge rode grond houdt het leven gevangen en toont het in al zijn pracht, smachtend naar de dauwdruppels die traag de bladeren te zwaar maken zodat ze naar hem toe reiken. Het is alsof de aarde wil opstijgen, zonder geduld wachtend tot de blaadjes boven hem druppelsgewijs de gouden nectar overlevert. De druppels twijfelen om zich over te geven aan de warmte van de ochtendzon of zich vlijend neer te druppelen in de smachtende aarde. De stam durft zich niet te bewegen. Het sap loopt als lava door zijn venen. Zwoel speelt de wind tussen de kruin, als een speelse bondgenoot helpt hij de aantrekkingskracht van de aarde. Spetterend vallen de druppels op de harde ondergrond, slorpend kruipen de wortels dieper en jagen het vocht tot de hoge kruin, openbarstend in een rijpe mooie vrucht, schitterend van levensvreugde, zomers van geur, stelen zij het kostbare vloeibare goud van elk blad dat rondom verdort.

De boomgaard is in stilte gehuld. De rust is er adembenemend. Alleen vogels maken een hels lawaai, alleen in de morgen. Siestastilte keert op het zenituur terug. Een boomgaard is een synfonie van rust en werkdrift, een discordantie tussen de kalmte tussen stammen en de onrust bij de plukker. Hij roesht tussen de takken door als een overijverige bij. Nooit genoeg, nooit groot genoeg, nooit geurig, rijp, onrijp, opbrengst, hij komt nooit toe. De bomen schenken in alle stilte, bedrijvig in hun harde kern, maar rustig en zonder geluid. De plukker is overgeleverd aan de capriolen van de takken, reiken zij juist iets te ver de mooiste vrucht.

Deze boomgaard is de geliefste plek van emir  Ben-Alhamar. Hij ligt uitgestrekt op een comfortabele witte sofa, onder de oudste boom, rijk in kruin en blad. Hij wappert zich verluchting toe in deze droge omgeving, zinderend in de passie van de ochtendzon. De nacht had hem de slaap ontrukt in zijn warme omhelzing. Zijn geest had daarom rondgedwaald in cirkels van nieuwe ideeën en ingevingen. Azhuna kwam aangeslenterd. Hij was de meester architect van de stad. Van eenvoudige afkomst, snuffelend in boeken en bibliotheken had hij de wijsheid van de gewone metser als zijn vader was, overstegen. Elke koepel, elke toren torenhoog had geen geheimen voor hem. Zijn droom dreeft af naar het reiken van de wolken, zich verwarmen op een hemels terras aan een zon die op die hoogte enkel voor hem zou branden. Ranke hoge torens zouden bergen jaloers maken, Azhuna zou het ultime paleis ooit ontwerpen voor zijn geliefde droom, zichzelf overstijgen in steen.

De emir wou hem spreken, meestal draaide dat op niets uit. Hij kende de driften en grollen van de emir. Nooit genoeg respect om zijn bouwwerken met het gepaste goud te betalen. Een huttenmaker had de emir nodig, niet hem. Hij moest vertrekken uit deze kleine provinciale stad, de wereld intrekken, koningen en wijzen ontmoeten, zodat hij op hun niveau kon meegroeien naar een nieuwe wereld toe. Maar deze keer was het anders. Ben-Alhamar had in een vizioen gezien dat hij ter verheerlijking van zijn emiraat een toren moest bouwen waaruit hij verder dan de horizon zou zien. De emir zou daardoor zijn rijk vergroten, want zijn vader en vaders vader en vaders vaders vader had altijd gezegd dat  alles van hem was zover hij kon zien. Een hoge toren een wijder zicht een groter rijk.  Azhuna kreeg interesse. De passie steeg uit hun gesprek, zweefde tussen de boomgaard door en dreef de plukker met de plukster in het stuikgewas. De vuur van de ambitie van Azhuna warmde de lucht die sidderde tot in het onkruid waar Alana en Abu in elkaar gestrengeld genoten. Abu ging dieper, Alana hoger, de gulzigheid van Ben-Alhamar bezwette de strelende huid, vingertoppen prikkelend over een perzikzachte rug van Alana, een abasten geur van gitzwart haar door de vingers van Abu. Hoger en hoger werd de toren door de overmoed van de bouwmeester en bouwheer, overstijgende overmoed, het struikgewas slorpte de gonzende geuten van genot in zich op, een kreet, torenhoog, en daarna de harde werkelijkheid van twee voeten op de grond, aan het natuurlijke bedeinde van de passionele vruchtenplukkers. Een korte discussie, een voorbereiding op een toekomstig huwelijk, passie zou sleur worden.

10-05-2007 om 19:06 geschreven door reincastle  

Zekerheid is steeds veranderlijk. Zelfs de wetenschap kan niet zeggen : "Dit is de waarheid, zo is het en niet nooit anders". De wetenschap zegt steeds: "op dit moment is dit de waarheid. NU, tot later order, zijn we zeker."

Er bestaat dus alleen zekerheid in jezelf, in je ware ik, in jouw eigenliefde, in jouw aanvaarding, jouw geloof in jezelf, niet in het "weten" of "kennen" van jezelf. Want de zekerheid van weten en/of kennen is enkel zoals in de wetenschap: "tot later order, is dit de zekerheid" maar als we weer meer weten, verandert die zekerheid. Alleen onze ware ik is zeker, onveranderlijk, alleen "weten" we dat niet, we "kennen" onszelf niet , we moeten dat alleen maar aanvaarden.

De liefde die we voelen als we met ons verstand leven, is liefde die steeds verandert. "nu op dit moment" denkt de geest, "is dit de mooiste vrouw/man van mijn leven" Maar morgen kan je iemand mooier tegenkomen en dan moet je jezelf , nee sorry, je verstand, je geest tegenspreken, want dan is die vrouw/man van gisteren niet meer de mooiste. Er is geen zekerheid in een rationeel leven. Alleen in een leven volgens ons hart, volgens onze ware ik, is er zekerheid. Is er puurheid en dat moeten we proberen te achterhalen, niet proberen , dat moeten we achterhalen door de weg van ons leven zelf te bewandelen door het polijsten van de spiegel van ons zelf.

Ons hart, onze ware ik is ons centrum. En in dat centrum kunnen we rust vinden, harmonie, ook al valt heel de wereld rondom ons in stukken. Als we zeker zijn van onszelf, als we van onszelf houden en onszelf aanvaarden, vallen die stukken steeds weer te lijmen.

10-05-2007 om 16:15 geschreven door reincastle