Cartoneros een dagje met Rita op stap.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Elke middag zakken de armen en dalkozen af naar het centrum van BA. Zij halen de kartonnen dozen op bij de afval en bij de winkels die ze dan in karretjes leggen die ze met veel fantasie in elkaar hebben gestoken. Ook met paard en kar schuimen ze de afvalberg van het centrum af. Rita is een vrouw van 43 met 6 kinderen, man en grootmoeder trekken ze elke dag naar BA, een reis van 50 km, behalve zaterdag. Dan is het verboden om de vuilnis buiten te zetten.  Zij leeft in een huisje met 14 mensen: haar man, 6 kinderen, 4 kleinkinderen oma en opa. Deze recycleerders zijn mensen die hun broodwinning halen uit de afvalberg van de rijke metropool. Veel producten herbruiken ze zelf en plastiek, karton en aluminium verkopen ze aan de fabrieken die het herbruiken. Zij vormen zelf per "villa" een cooperatieve, brengen al hun afval samen en verkopen het per kilo.

Rita en haar familie halen per dag zo een 200 kilo samen bijelkaar.  Haar man blijft thuis om al hun buit te trieren en het verkoopbaar materiaal naar de cooperatieve te brengen.  De trein die hen naar het centrum brengt is een oude locomitief met een paar wagonnetjes achter, zonder deuren, vensters en banken, elke middag zit deze propvol en hij vertrekt terug in BA om 2u snachts. De treinreis duurt 2 uur. Rita schuimt de straten van palermo af, ieder dorp heeft zijn stuk wijk in BA. Ze worden geregeld lastig gevallen door de politie die hen beschouwt als delicuenten en een jaar geleden is ze met haar dochter en kleinkind aangereden door een automobilist die vluchtmisdrijf pleegde. Haar dochter was bijna overleden maar heeft het overleefd. Zij reisde terug met een gebroken arm en been en de gekwetste baby naar haar dorp op zoek naar medische verzorging, terwijl ze haar dochter voor dood achterliet.

Rond 23u komen de grote vrachtwagens van de cooperatieve om alles op te halen. Ze zet een klein fietsje opzij bij de bestuurder, dat is voor haar kleinzoon, zegt ze trots. Rond 1u trekken ze terug naar het station vanwaar ze de reis naar huis aanvangen en doodmoe ze ze zich neer tussen haar familie om al slapend in haar dorp uit de trein te rollen. De trein stopt niet in haar dorp, dus ze moeten er afspringen en met haar slecht herstelde been is dat een hele opgave,  elke nacht opnieuw.