Zekerheid is steeds veranderlijk. Zelfs de wetenschap kan niet zeggen : "Dit is de waarheid, zo is het en niet nooit anders". De wetenschap zegt steeds: "op dit moment is dit de waarheid. NU, tot later order, zijn we zeker."

 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Er bestaat dus alleen zekerheid in jezelf, in je ware ik, in jouw eigenliefde, in jouw aanvaarding, jouw geloof in jezelf, niet in het "weten" of "kennen" van jezelf. Want de zekerheid van weten en/of kennen is enkel zoals in de wetenschap: "tot later order, is dit de zekerheid" maar als we weer meer weten, verandert die zekerheid. Alleen onze ware ik is zeker, onveranderlijk, alleen "weten" we dat niet, we "kennen" onszelf niet , we moeten dat alleen maar aanvaarden.

De liefde die we voelen als we met ons verstand leven, is liefde die steeds verandert. "nu op dit moment" denkt de geest, "is dit de mooiste vrouw/man van mijn leven" Maar morgen kan je iemand mooier tegenkomen en dan moet je jezelf , nee sorry, je verstand, je geest tegenspreken, want dan is die vrouw/man van gisteren niet meer de mooiste. Er is geen zekerheid in een rationeel leven. Alleen in een leven volgens ons hart, volgens onze ware ik, is er zekerheid. Is er puurheid en dat moeten we proberen te achterhalen, niet proberen , dat moeten we achterhalen door de weg van ons leven zelf te bewandelen door het polijsten van de spiegel van ons zelf.

Ons hart, onze ware ik is ons centrum. En in dat centrum kunnen we rust vinden, harmonie, ook al valt heel de wereld rondom ons in stukken. Als we zeker zijn van onszelf, als we van onszelf houden en onszelf aanvaarden, vallen die stukken steeds weer te lijmen.