"Oei, misschien is dit weiland wel van de boer, ja waarschijnlijk wel. Als hij nu maar niet boos is dat ik zo maar door het land loop. Ik kan zeggen dat de afspanning gebroken was aan de weg en ik niet wist dat ik er niet mocht doorlopen. Maar hij zal wel weten of de afspanning kapot is of niet. Dan weet hij dat ik lieg. Daarna zal hij me wel helemaal niet meer vertrouwen. Als ik dan de krik vraag, zal hij denken dat ik ze niet zal terugbrengen. Mensen die liegen, zijn niet te vertrouwen. Dus zal ik maar eerlijk zeggen dat ik onder de draad ben doorgekropen. Ik zal eerlijk zeggen dat ik geen tijd wilde verliezen door helemaal rond te lopen, dat ik eigenlijk mijn weg hier niet goed ken. Dat is waar, en daarbij als het niet waar is, kan hij dat nooit weten. Ik kan zeggen dat ik bang was om te verdwalen en daarom recht op het licht ben afgestapt. Maar dan nog, misschien heeft hij al veel ervaringen met mensen die steeds zijn materiaal vragen en het nooit terugbrengen. Dan zal hij nooit zijn krik uitlenen, maar wat is nu ook een krik. Zo duur is dat ook weer niet, maar je hebt gierige mensen op het platteland... hij zal me vast niet vertrouwen en misschien niet eens opendoen...maar een mens moet toch een mens in nood helpen, wat is dat nu. Het is donker, hij weet dat de weg verlaten is, je kan iemand in nood toch niet zomaar aan zijn lot overlaten..."

Al peinzend komt hij aan bij de voordeur. Hij is totaal overstuur. Het is nu ook helemaal pikkedonker.

De man in het huisje had hem al een tijdje zien aankomen. "Moeder, waarschijnlijk iemand in nood. Ik ga even kijken, zet jij al vast een kopje koffie klaar voor hem?" nog voor de man van de auto kon bellen, deed de man van het huisje de deur open. Nog voor de man van het huisje hem vriendelijk kon begroeten, riep de man van de auto:

"weet je wat je doet!!! Steek die krik van jouw waar je wil! Ik zal mijn plan wel zelf trekken!!!"

en hij verdween terug over het veld, mokkend en borrelend van woede naar zijn auto.