Alsof je lood verhandelen moet, weegt alles zwaarder dan het doet. Je jonge overmoed heeft je weer koppig uitgesloofd
Je ligt geveld. Je glimlach zachtjes uitgedoofd je haar een kussen naast je hoofd. Een lichaam danig leeggeroofd dat het niet eens meer bloedt Omdat het moet
Alsof je keerde, weer in het gewijde van je meisjeslijf
Geen kracht meer voor geweld, hoogstens een droge schoolslag in het laken Je ligt steeds meer naast mij te waken en aarzelt, of je angst hebt te bezeren
En toch, de teerste tederheden wil je niet verleren Je handen haast te licht voor strelen, ze blijven dapper weemoed helen
Ik ben een vrouw, en da's heus geen pech, Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg Ik laat tenminste geen lampen aan voor niets
En ruim al mijn rotzooi achter me op Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer! Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer!
Van een griepje is bij mij niet veel te merken Ik neem een aspirine en ga gewoon werken Ik hou me bezig met echt belangrijke vragen In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen! Al is vrouw zijn dan een enorme zegen, Helaas houdt 'De Man' onze ontwikkeling tegen! Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie? Dat is niet het ergste in dit geval Wat echt irritant is bij mannen: hun gebral Ze denken zelf de beste te zijn Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn
Uiteraard laten we ze in de waan Want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan: Mannen zijn eigenlijk nog een kind die spelen met auto's het einde vindt, Die een potje gaat vechten als hun club verliest, Computerspelletjes spelen en maar aan knoeit als ie piest. Nee, mannen willen de waarheid niet horen: Zonder een vrouw zijn ze verloren!
Wat is het heerlijk om een man te zijn Ik ben een man en dat is een geluk Ik doe niet hysterisch al heb ik het druk Ik verspil niet mijn leven met 'wat moet ik aan' Kan zonder depressie van de weegschaal afgaan Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel En als iets kapot is dan maak ik het heel
Parkeren is makkelijk; gewoon in één keer En we doen wel hetzelfde, maar ik verdien meer! Ik ben een man en ik denk logisch na Ik leef niet op light-drank en drie blaadjes sla Als ik ergens heen loop, weet ik de weg terug Ik maak van een olifant in no time een mug
En al deel ik met duizenden vrouwen het bed Ben ik juist de man, in plaats van een slet Als ik zeg dat ik klaar ben, dan kunnen we gaan! En tijdens het plassen kan ik blijven staan! Ik ben een man ja, dat doet me plezier Ik word niet dronken van twee glazen bier Ik weet wat 'buitenspel' is, daarom geef ik een brul want voetbal is passie en de scheids is een lul
Publiekelijk huilen dat doe ik dus nooit Hé, ik kan het vangen als iemand iets gooit En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn Is het niet geweldig om een man te zijn?
Maar, wat lijdt, heeft lief en Liefde zal zijn lijden opnieuw beleven, zijn ondergang weer riskeren. Het verlies van alles weer verdragen En nogmaals, nogmaals. Twijfelend, bang, onwetend, onbeantwoord. Steeds opnieuw, met de duisternis vóór en achter zich en nog steeds leven. Nog steeds liefhebben.
Niets blijft duren Niet de vuren niet de muren van het ouderlijk huis Niet de kinderen in de straat niet de vrienden, 's avonds laat Niet de vogels in de bomen niet de dag die nog moet komen Niets blijft duren tenzij die onrust, diep in mij dat onophoudelijk geruis.
Oas ge nie keunt vliegen, luupt Oas ge niet keunt luupen, goat Oas ge nie keunt goan, kruipt moar blijf nuutnie stillestoan altijd noar omhuuge goan Oas ge niet keunt lachen, glimlacht - Oas ge niet keunt glimlachen, zij toch blije - Oas ge nie keunt blije zijn, zij content - moar nuutnie opgeven en altijd gaze geven.
Groots is poëzie, goedheid, schone kunsten Maar kinderen zijn 's werelds schoonste gunsten En bloemen, muziek, maanlicht en de zon die op z'n hoogst Teleurstelt als hij niet doet groeien maar verdroogt
Eenzaam drijf ik des nachts over het water en door de stilte valt er dan soms een witte ster Ik vind die ginds wel, in de diepte, later en blijf als altijd ieder doel te ver.
Waneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind die in de bomen klimt, of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen al door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel het aan de stad, hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden je niet geloven, ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man , alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo liefhad als ik jou. (Hans Andreus)
Hij reist onder de meest azuren luchten Voortdurend met de reisgids in z'n hand Want met die welvoorziene informant Heeft hij van niets of niemand wat te duchten
Hij leest zich door het mooiste buitenland Hij leest zijn weg door steden en gehuchten Hij staat voor de beroemde Brug der Zuchten En leest: De brug is oud en imposant
Hij moet naar huis toe na een week of drie De leesbril kan terug in zijn etui Het dikke boek wordt eindelijk gesloten Hoe heb je het gehad ? vraagt z'n gezin Fantastisch, jubelt hij, ik heb genoten Maar jammer van die drukfout achterin
onderweg terug naar haar betonnen kaartenhuis beslaan terneergeslagen ogen de ramen verzacht door volksmuziek op gedempte toon
botst het landschap onder haar vandaan verborgen achter jaren onkruid en ongeplukt fruit zijn daar de deuren als deksel dichtgetimmerd een breekijzer kraakt de cocon van rustend stof de holte beantwoordt haar in vertrouwde echos
als ze bij slingerlicht de trap en haar voordeur vindt overwint ze de drempel waar ooit warmte begon maar wat nu door een hellestorm lijkt leeggezogen en zo is zij
ze vindt niet het portret van toen, van hem, van samen ze vindt niet de doorgang terug naar haar wereld maar zal verder gedroomd leven in nachten zonder slaap wachtend op haar tijd
Wat is het heerlijk te ervaren, dat ergens iemand aan je denkt, en ongevraagd je laat genieten, van iets waaraan men aandacht schenkt, een mailtje slechts met weinig woorden, maar met een inhoud die het doet, een gedicht, met gevoelens uit het hart geschreven, waarbij je even slikken moet, een handdruk of een schouderklopje, een warme kus over de pc, een spontane lach, een vriendelijk gebaar,
spontane hulp, een gewaardeerd bezoekje, het zijn zo van die kleine dingen, maar "groot" aan waarde voor elkaar
