Alles is niet altijd zo gezellig geweest, nochtans, in mijn leven. Ik herinner mij, toen ik nog in São Paulo woonde, dat ik gedurende meerdere dagen te kampen had met hevige tandpijn. Zoals alle gezonde mensen hoopte ik erop dat de pijn met de dagen zou stillen, maar zoals altijd, als de nood het hoogst is, is de oplossing het verste weg. Ik had het kunnen vol houden tot op de zaterdagmiddag en toen ik eenmaal besloot een tandarts op te zoeken was het al te laat. In het centrum van de stad rond-dwalend, slaagde ik er niet in op een open tandartskantoor te stuiten en de pijn verhoogde met de minuut, vooral toen ik besefte dat ik er misschien voor de rest van het weekeinde mee geambeteerd zou worden. Op sommige ogenblikken bibberde ik van de pijn en dan opeens merkte ik een open deur, juist onder een reclamebordje, aankondigend dat er een arts op dienst was, bovenaan een steile trap. Ik dacht er geen twee minuten over en weg was ik, de trap op. Eens boven gearriveerd kon ik geen levende ziel ontdekken en kon ik op geen andere manier mijn aankomst melden: olá, is er iemand?? Het duurde ettelijke minuten en een tweede poging vooraleer er een jongen opdaagde, zestien jaar oud misschien. Ik legde hem beleefd mijn toestand uit en hij was één en al attentie. Op mijn vraag of de arts aanwezig was antwoordde hij dat, ongelukkig genoeg, zijn vader geroepen was geweest bij een dringend geval, ergens anders. Ik zag mijn kans op verlossing vanonder mijn ogen weg sluipen en besloot aan te dringen: awel, maar zijde zeker dat ik geen andere kan vinden, hier in de buurt... ik zal het niet meer kunnen volhouden tot maandag.. Hij staarde mij, met wat medelijden aan en bood mij zijn voorstel, op een weegschaal, aan: bon, als ge wilt kan ik zelf wel eens proberen, maar ik heb geen enkele ervaring, tenware mijn vader observerend gedurende het "tanden trekken".... als ge daar vijf frank voor over hebt...?? Jaja, zeker, natuurlijk, onmiddellijk, nu, voor eens en voor altijd, gaat uwen gang en neer zette ik mij, in de stoel. Geloof me, of niet, hij heeft me een tiental pikuren gegeven, heeft me mijn tand uit getrokken in een kwestie van seconden, ik heb er nooit iets van gevoeld en heb er nooit zo weinig voor betaald. Een volmaakte tandarts. Later heb ik er toch nog wat spijt van gekregen want mogelijk was er nog redding voor die tand geweest, maar wat wilt ge, nooit is alles volmaakt!! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een minder gelukkig bezoek aan een tandarts gebeurde in Rio. Er was heel wat aan uw tanden te doen, kondigde de man onmiddellijk aan en ge zult vele keren moeten terug keren (hier, in Brazilië, deinzen de tandartsen er niet voor terug u didactisch uit te leggen hoeveel "nieuwe auto's" d.w.z. de prijs ervan, ze in uwe mismaakte mond zullen moeten steken, vooraleer hij, min of meer, lachbaar zal zijn). Hij stelde meteen één van zijn collega's voor, een jong vrouwtje, dat waarschijnlijk het beroep nog aan het leren was en die, op haar beurt, suggereerde terstond te beginnen met een zenuwbehandeling, aan één van mijn achterste kneedtanden. Ze noemen dat hier "het kanaal maken". Gedurende verschillende opeenvolgende dagen werkte ze er geconcentreerd aan, terwijl ze haar linkerborst gedurig, maar vanzelfsprekend onwillekeurig, over mijn rechterschouder wreef, tot mijne broek begon te spannen en ik bepaalde trucks moest aanwenden om de tent te verbergen. Het duurde ook zo verschrikkelijk lang en ik begon me af te vragen hoe diep dat kanaal eigenlijk wel was en ja hoor er kwam blijkbaar geen einde aan, want in het midden van één van mijn bezoeken, schudde ze ineens haar schouders op, verloste de druk van haar borst op mijn schouder en klagend bracht ze er uit: "ik geef het op, ik zal u doorspelen aan een collega van mij" en inderdaad, daar kwam hij aan gedaverd, blijkbaar zonder goesting om de behandeling aan het kanaal voort te zetten en wel integendeel, diene weerstandige tand er voor eens en voor altijd úit te trekken. En wat kan een mens doen in zo'n geval: niet reclameren hé aub, want anders kunt ge er onmiddellijk vanonderuit trekken, met een half kanaal. Ik beefde wel een beetje bij het vooruitzicht, maar kom, diene jonge tandarts moest toch wel weten wat hij aan het doen was, natuurlijk. Pas later vernam ik dat het ook zijne eerste tand was en dat hij toch met iemand moest beginnen hé!! Hij heeft dan, schijnt het, verdere praktische lessen gevolgd in het Amazonas gebied, vooral met talloze inwoners daar, die op geen tand meer of minder, rekenden. Hij vlijde mij voorzichtig neer op de zetel, begon hier te koteren en daar te wringen en niets, de tand bewoog gene fractie van een millimeter. Oervast en er duidelijk ín geroest. Er dus een tang bij gehaald en nogmaals probeerde hij de smeerlap goed vast te knijpen, om hem eruit te wringen. En weeral nietsmedalleke hé, geen enkele beweging erin te krijgen. Dan kwam hij te voorschijn met een nog grotere tang en het zweet begon mij uit te breken. Alleen maar van het zicht. Hij draaide de stoel nog wat verder naar beneden om nog dieper over mij te kunnen bukken en waarlijk, het zweet begon hem óók uit te breken... eerst op zijn voorhoofd en dan langs zijn wangen en kin heen, op míjn voorhoofd tuimelend, wat mijn eigen stroom zweet aanzienlijk deed verhogen. En de tand, die bewoog absoluut nietske hé meneer. Hartstikke niets, zoals een eeuwenoude ijk. Ik begon het gedoe met argwaan, of beter met stralende schrik, te beschouwen. En bloeden dat het deed en dan die eerste "krak", een stuk ervan en dan de tweede "krak" en dan dieper in het tandvlees peuteren om dichter bij de wortel te geraken en een nieuwe greep op de tand te krijgen en dan die felle pijn toen hij ineens dicht bij het overgeblevenpart zenuw geraakte en dat zweet dat niet op hield, integendeel, het zijne druppelde zelfs in mijn mond, die al zo lang zo wijd open stond gerekt dat ik er zelfs krampen van kreeg en het koude zweet het warme verving, wat me deed beven van de ontzetting, tot ik er opeens genoeg van had en me recht wrong en het uit schreeuwde: "stop ermee, ik wil onmiddellijk weg" en hij me bekommerd terug omlaag duwde en er, ook beverig, uit kon wringen, geduld lieve man, hij is er bijna uit en hij met een beiteltje en een hamer te voorschijn kwam en hamer hiér en hamer dáár en nietske hé, absoluut nietske hé en ik niet meer wist wat te doen, want hij wist het ook niet meer, terwijl het bloed overal rond spetterde, sijpelde en druppelde en toen besliste hij blijkbaar het op te geven, want hij strompelde verslagen naar een aangrenzend kantoor van een andere arts, waarvan hij even later terug keerde met een oude collega in zijn schaduw, die hem daarna geduldig toonde: ge zijt het verkeerd aan het doen hé manneke, zie hier, ge moet uw beiteltje op deze andere tand leggen hé en hem vervolgens gebruiken als een hefboom hé en hup, ziezoo... de tand wipt er zó uit, tot mijn grote opluchting, want ik was al twee kilogrammen kwijt geraakt en ik zweer u: ik heb hem niets betaald hé natuurlijk en ben als 't ware gevlucht van die plaats en beter nog, ben nooit ne meer terug gekeerd naar die vuile tandartskliniek... zelfs niet aan de overkant van de straat...

PS:
 
Ik voel me verplicht hulde te brengen aan een tandarts die ik onlangs in De Panne ontmoet heb. Niet alleen heeft hij mij met een nieuwe glimlach gelukkiger gemaakt, maar bovendien heb ik, gedurende enkele weinige bezoeken, de angst van tandartsen verloren. Zijn mals en veroverend West-Vlaams accent, is niet te vervangen. Dank u, Dr. J. Vanlerberghe!