Terugkerend naar Recife, enkele maanden geleden, waren we (vrouw, dochter en ik), in mijn goede-oude stamcafé verzeild geraakt, gezellig aan het babbelen over koetjes en kalfjes, toen er ineens een troep straatjongens en meisjes op dook om vlug, vooraleer de uitbater hen met een dreigende vinger weg wees, een aalmoes af te dwingen. Het dienstertje commentaarde daarna dat hun moeders zich met wat meer verantwoordelijkheid zouden moeten gedragen vooraleer ze, altijd zo bereidwillig, met de ene of de andere gereed staande schede-indringer, nieuwe wezens, op de lopende band, aan het scheppen waren. Waarom werden ze niet verplicht anticonceptionele pillen te gebruiken om kinderen te vermijden? De pil, of zelfs capootjes, die de regering toch gratis daarvoor úitdeelde om zo te verhinderen dat de minder begunstigde lagen van de bevolking zich zo onverantwoordelijk bleven uitbreiden. En mijn vrouw maar positief knikken en instemmen tot er vanuit een andere hoek van de café ineens een, mannelijke, schelle, stem opdook, die beweerde dat niet alleen die vrouwen, maar ook de mannen schuldig waren aan de hedendaagse overstroming van onbedoelde en zelfs ongewenste kinderen...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Bon, ik had nog niets gezegd, maar vond het toch onbeleefd dat diene mens tussenin kwam in een gesprek dat hem niet aanging, maar ik kon me, me een beetje ongemakkelijk voelend, toch inhouden om geen verwarring te stichten. Hij besloot echter verder uit te wijden en beweerde dat de regering het opereren van de mannen veel méér zou moeten verkiezen en misschien zelfs moeten verplichten, om te vermijden dat ze hier en daar, maar bijna alle dagen, rond vogelden in de goot, in het ongeruit, op de veldweg, aan het strand, in het kreupelhout, op het dak en verder overal waar men daar niets van die dingen verwacht, dronken of niet, onder de invloed van drugs of niet, of zelfs helemaal nuchter en uit pure verveling en omdat ze toch niets anders te doen hadden vandaag en omdat het, puntje bij paaltje gezien, bovendien ook nog zo erg lekker was..

Hij noemde de operatie bij de naam: “Vasectomie”. Beide vrouwen knikten uitbundig en onmiddellijk: jaja, dat is de beste oplossing. De vrouwen zien veel te veel af van “de pil” en waarom die taak niet over laten aan de mannen. ’t Is maar een klein operatietje en het kost praktisch niets, enz... en de man, uiterst blij met het ontvang van zijn vergulde raad, vond zich aangemoedigd zijne thesis met nog met meer enthousiasme te verdedigen. Ik zelf begon opeens vast te stellen dat ik me in de minderheid bevond en nog niets had uitgevoerd om de reden en de zin terug op de juiste plaats te zetten... jamaar, jamaar.. keerde ik mij om naar Lígia: vasectomie is een straat van éénrichtingsverkeer, weete dat? Wie er mee begint kan er niet meer van terug.. Ewel en wat dan nog?.. kwam de man er weer tussen, van langs achteren op duikend... Ik wendde me, hem verwaarlozend, naar het dienstertje toe en beweerde met alle letters: Weete gij wel dat uwe man, moest hij vasectomie doen, hij binnen een paar maanden maar eiertjes zal hebben, laat zeggen de grootte van die van een duif? Is het dat ge wilt? Een verminkte man? Weete gij dat hij, in plaats van een stier, een os zal worden? Of, in plaats van een haan, een kieken? Wiste gij dat?, braakte ik dreigend. Ze bleek wel een beetje aangetast te zijn door deze technische en zelfs wetenschappelijke argumenten, want ze begon zich voor te stellen wat er van haar man zou overblijven... een klein onopmerkzaam lulletje, vooral nadat hij een koud stortbad zou genomen hebben; een kinderprulletje dat met moeite in attentie ging staan, terwijl ze, thuis, al toen dagen in hare bloten rond liep om hem op te winden... enz... Enfin, ze begon in te zien dat het misschien toch de moeite niet waard was. Maar diene vent daar, met zijn fijn stemmetje, was niet bereid het op te geven en bleef maar nieuwe argumentaties uit zijn toverhoed halen en me kwellen met die operaties waar er geen terugkeer voor bestaat, terwijl ik al een klein fortuin had verspeeld om mijn vrouw toch maar zwanger te doen krijgen en hij daarvoor helemaal geen compassie voelde. Ik keerde mij dus toch maar om naar hem en vroeg nogmaals duidelijk, maar nu direct aan hem: wiste gij dat een gecastreerde stier ineens een tamme os wordt? Dat een gecastreerde haan in een piepend kieken wordt omgetoverd? Wiste gij dadde allemaal wel? Neetje, dat wist ik helemaal niet... maar wiste gij dat ik een vasectomie heb ondergaan, verleden maand? Neenee, dat wist ik ook helemaal niet, maar waarom hebt ge me dat niet eerder gezegd?? Met dat beende hij woedend naar het WC en zag ik me verplicht mijn zaken, zonder verdere tijdverspilling, op te ruimen, de rekening in één twee drie te betalen en weg te wezen vooraleer hij terug kwam met zijn pistool in zijn handen, om me te bewijzen dat hij nog altijd een mannelijk wezen was, niettegenstaande zijn fijn stemmetje...

Ik heb hem nooit meer terug gezien, dat kieken. Gelukkig, want ik zou hem eigenlijk om verontschuldiging moeten gevraagd hebben.