Een opmerking over zelfzekere mensen die ik in één van mijn vorige post's heb gemaakt herinnert me aan een andere zelfzekere man die ik ooit eens, hier in Brazilië, ontmoet heb en die niet één mens, maar een twintigtal volwassen mannen en vrouwen in de luren heeft gelegd gedurende verschillende maanden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik moet toegeven dat sommige schepsels zodanig overtuigd zijn van wat ze zelf zeggen dat de leugen zich in een waarheid omvormt op hetzelfde ogenblik dat de woorden uit hun mond rollen. Geboren bedriegers en niet te verslagen mensen. Een apart genre van meestal mannen, maar ook sommige vrouwen, die soms steenrijk worden zonder ooit gestudeerd te hebben, zonder in een rijke familie geboren te zijn en zonder de "gemene" misdaad te hebben gepleegd. Alléén met intelligentie, overtuigingskracht en zelfzekerheid. Ikzelf heb er verschillende ontmoet en er persoonlijk, uitstekende, zaken mee gedaan, want ze vertrouwden vooral op MIJN eerlijkheid (herinner u mijn vorige uitspraak: in het land van de dieven is een eerlijke mens een fortuin waard). Tussen andere namen, allemaal eigenaars van één of meer kranten, TV- en Radio ketens, tijdschriften en somtijds, tientallen andere fabrieken die niets met mijn beroep te maken hebben, vermeld ik: Edson Queiroz, Pedro Irujo, Roberto Marinho, João Carlos Pães Mendonça, João Calmon, Antônio João, Chagas Freitas, Ary Carvalho, Rômulo Maiorana, Caldeiraro Filho, enz... (sommige zijn intussen al gestorven).

Maar iemand in het speciaal heeft mijn bewondering afgedwongen, niet omdat hij uiterst rijk was maar omwille van zijn uitermate enorme overtuigingskracht. Ik herinner me zijn naam niet meer (laat hem ons Carlos noemen) maar hij is op een zekere vrijdagmiddag binnen gevallen op het kantoor, gewoon maar om zogezegd de moeder van zijn ex-lief gewoon nen goeie dag te komen wensen, nu hij daar toch toevallig dichtbij moest passeren. Van 't één kwam 't ander en op den duur begon de moeder iedereen te polsen om te weten of we ook geen interesse hadden in de aankoop van goedkope ijskasten, TV- en video toestellen, microgolf machientjes, gaskachels en ovens en zelfs videocamera's, alles voor een derde van de normale verkoopprijs in de winkel. Iedereen spitste natuurlijk prompt hun oren want wie wil er geen voordeel doen, vooral hier in het land van de mensen die "querem levar vantagem em tudo"? De lijst van de beschikbare toestellen, met ongeveer tachtig items, sommige ervan gereserveerd voor andere vrienden die hij, zo beweerde hij, vroeger op die dag had bezocht en ook voor de moeder van zijn ex-lief, circuleerde nerveus, hand-in-hand van de bedienden en velen ervan wilden onmiddellijk één of meer exemplaren bestellen. Het probleem was dat alles vóóraf en in geld betaald moest worden. Het betrof zich om gesmokkeld materiaal, aangeslagen door de lokale douanediensten, dat op diezelfde namiddag, op een openbare veiling, geveild zou worden. Het werd dus een kwestie van rennen tegen het uur, rap beslissen en rap betalen, vooraleer alle toestellen op de lijst volledig verkocht waren aan snuggere en rapper handelende collega's. Ik bleef maar wantrouwig toekijken, want de "voorzichtige mensen sterven van de ouderdom" en "de oude apen steken hun poten niet in de donkere gaten". Op den duur verhoogde de algemeen heersende nerveusheid tot een nog hoger peil, want een reden te meer werd aangehaald door Carlos: het betrof zich om een veilige en rappe manier om in één, twee, drie, een bestaand kapitaal met twee of drie te vermenigvuldigen. Terwijl sommige van de mensen in het geniepig, alléén (om zichzelf niet bloot te stellen) het nodige geld waren gaan afhalen van hun bankrekeningen, begon er zich een andere groep collega's (inclusief, onze vriend Guido, van Staden) te vormen, bereid zelfs geld van hun spaarboekjes te halen; voor de veiligheid, allemaal te samen. Het geld begon ineens overal op te borrelen en in een oogwenk had onze Carlos moeilijkheden, genoeg rekkertjes te vinden, om alle verzamelde stapeltjes, per naam en per vermeldde toestellen, op één van de kantoortafels, te organiseren. Ik, me herinnerend wat Nonkel Marcel me ooit eens had toevertrouwd, "dat men één vogel in de hand niet vervangt door tien in de boom" of beter "dat men geen zeker geld verwisseld voor twijfelachtig geld", bleef maar ongelovig al dat gedoe gadeslaan en me zelfs wat ongerust makend over het verstoord kantoorklimaat, vroeg ik mijn technische bedienden, acht mensen, zich terug naar hun werk te begeven, want het middaguur was allang over. Tot mijn verrassing echter begon ook de algemene kantoorchef zich te interesseren, bang dat hij was achteraf uitgelachen te worden door zijn onderdanen, niet van de gelegenheid gebruik gemaakt te hebben ook rap rijk(?) te worden. Hij bestelde meteen de drie enorme ijskasten die nog overgebleven waren, vooraleer één van de directeurs het te weten kwam. Zonder nog iets beschikbaars te hebben, alles betaald geweest te zijn en na bezorgd op zijn uurwerk gegluurd te hebben, kwam onze Carlos tot het besluit dat hij zich nu rap moest haasten om nog op tijd ter plaatse van de veiling te kunnen geraken. Met dat vroeg hij beleefd verontschuldiging, veegde met één open arm en elleboog het geld van de tafel in een open gehouden plastieken supermarktzak en weg was hij, over zijn schouder nog roepend dat hij tegen het einde van de achternoen wel terug zou keren met een gehuurde camion, om iedereen zijn deel af te leveren. Niemand herinnerde zich zijn telefoon nummer te vragen. Meteen was de rust hersteld en kon men duidelijk het genoegen aflezen op het aangezicht van alle kopers, gerust dat ze waren de beste zaak van hun leven gedaan te hebben. Ongelovige, domme, Rudo...

De uren volgden zich rap op en hoe later het werd, hoe dunner de glimlach om hun lippen. Duren die veilingen dan toch altijd zo verdomd lang? Een zekere onrust begon zich van hen meester te maken en sommigen opperden dat ze zich misschien te veel hadden laten meesleuren door het algemeen heersende enthousiasme. Ze verzamelden zich bekommerd rond de tafel van de moeder van het ex-lief. De korte ondervraging leidde tot weinig concrete informatie over de verdachte Carlos, want ze bekende dat ze hem zelf eigenlijk ook niet zo goed kende. Ze herinnerde zich hem maar ene keer, of maximum, twee keren, voordien, ontmoet te hebben. Zich wat medeplichtig voelend, alhoewel ze zichzelf ook een hele hoop goederen had aangeschaft, besloot ze haar dochter op te bellen, het gehele gedoe uit te leggen en aan te dringen dat ze, na haar werk, toch eens langs moest springen om zo iedereen te trachten geruster te stellen. In minder dan een uur tijd was ze daar. Het was toen al bijna vijf uur in de namiddag. Ik, intussen, vergat niet de onrust wat op te koteren door scherpe opmerkingen te uiten, zoals: onnozelaars, uilen, dommeriken, enz..

De dochter bevestigde dat ze wel met hem gevrijd had, maar niet langer dan een week eigenlijk, want ze had hem, in die korte tijdspanne, betrapt op ne hele hoop leugens. Bij die woorden staarde iedereen, rond de tafel gestapeld, elkaar bezorgd aan, zonder te kunnen verbergen dat er een klein straaltje wanhoop in hun ogen begon te verschijnen. Van de andere kant, wees niet ongerust want ik heb hier toevallig het nummer van zijn werk bij me en daar kon ik hem geregeld bereiken. En bellen maar. Jazeker, Carlos werkt hier, maar vandaag is hij niet opgedoken. Jammer. Is er iets met hem gebeurd misschien? Neenee, zeker niet. Wel, probeer maandag dan eens? Wie weet? Ze hebben zitten wachten tot ongeveer acht uur 's avonds en dan nog waren er mensen die verkozen wat langer geduld te hebben. Maar ongelukkig genoeg; het kantoor moest gesloten worden.

Niemand van hen heeft een gelukkig weekeinde gehad; allen hadden een "pífaro" en wie er één heeft, ge weet dat zelf ook wel, gedurende de angst, knijpt hem dicht. Men kon er zelfs geen naaldje tussenin krijgen. Iedereen liep, diep gebukt, over en 't were. De hoop was helemaal gericht op "de volgende maandag". Die morgen, vroeg, was iedereen aanwezig lang voordat het normaal kantooruur startte en bellen maar, op zoek naar Carlos. Nee, hij is nog niet gearriveerd. Bel ne keer binnen een half uurke...? Uiteindelijk, een beetje vóór de tienen, konden ze hem aan de haak krijgen. Algemene opluchting! Ah, en de uitleg? Eenvoudig: alles was allemaal al geregeld en maak u toch a.u.b. niet ongerust; bijlange niet, want het is een kwestie van een paar uren maar, want toen hij, die vrijdagachternoen, de bestelde machines had willen gaan afhalen herinnerden ze er hem opeens aan dat hij eerst nog de vervoertaks moest betalen. En dat kon maar gedaan worden in één van de officiële staatsbanken, die maar open blijven tot vier uur in de namiddag. Dus, dat was hij van plan vandaag te doen...!!

De opluchting was niet alleen groot, ze was ook algemeen en verlossend. Sommige collega's maakten er dadelijk gebruik van rap in de WC, de opgestapelde "stoom" af te gaan blazen. Iedereen begon direct terug te lachen, te fluiten, mij uitdagend aan te zien. En nu, eh?? Ongelovige Rudo! "Desalmado". Ge zijt jaloers eh, omdat er niets nemeer voor u is overgebleven, hé? Ge beseft wel dat ge veel geld hebt verloren, eh?... enz... De uitleg was perfect geweest en duidelijk. Hoe hadden ze daar zelf niet eerder aan gedacht?

De volgende dag passeerde de morgen rap, de middag minder rap en de namiddag traag en geen sprake van Carlos. Op het einde van de dag waren ze bekwaam hem terug aan de lijn te krijgen. Ewel wat is ‘t er gebeurd? Wel nikske hé, van wat zijde bang eigenlijk? Vertrouwde me niet meer misschien? Jaja, zeker en vast, maar wadis'ter dan gebeurd vandaag? Nietsken natuurlijk, ik heb de taks al betaald en alles, in de bank, maar vrijdag had ik al het geld op mijn rekening gezet, voor de veiligheid natuurlijk, want ik wilde het niet meenemen naar huis. Dat was veel te veel geld, begrijpt ge dat? En dus heb ik de goederen vandaag betaald met een persoonlijke cheque van mij en vooraleer ze de "mercadoria" wilden vrijgeven moest de cheque gecompenseerd worden, natuurlijk en dat kan een tweetal dagen duren, ge kent dat! Ah, natuurlijk, natuurlijk; jaja, waarom hebben we ons weeral zo rap ongerust gemaakt? Hij heeft alle gelijk, zeker en vast...

Twee dagen op een reeks waren rap voorbij. De lol was er wel een beetje vanaf en zo maar iedereen was gerust. Het was een kwestie van alleen maar een klein beetje geduld te hebben. Op het einde van de tweede dag besloten ze hem opnieuw op te bellen. Vandaag nog, of zowel morgen, ten laatste en inderdaad, alles was nu wel degelijk in orde, maar voor vandaag was het niet meer mogelijk. Natuurlijk niet, 't is nu al bijna vijf uur, maar morgen zeker en vast. Ik zal een camion huren en alles afleveren ten laatste tot rond de vijven. Oh! Uitstekend Carlos. Goed gewerkt Carlos. Tot morgen dan. Daaag, Carlos.

De volgende dag was het een donderdag en iedereen was vroeg ontwekt. Eindelijk. Alles was in orde, nu. Vandaag was het de grote dag. Rudo was wel voortdurend aan het spotten geweest, maar binnen een beetje zal hij wel zien. En dan zal hij spijt hebben niet méé gedaan te hebben. Die dommerik. De klootzak. En de dag ging voorbij en niets. 's Avonds kwam de uitleg: hij had wel degelijk een camion gehuurd jawel, was naar de douaneopslagplaats gereden jawel, maar eens daar aangekomen was hij tot het besluit gekomen dat het niet mogelijk was er zelfs maar de helft van de gekochte dingen in te krijgen, zoveel dingen waren het!! En vooral die grote ijskasten!! Hun ogen gloeiden onmiddellijk van de "hoeveelheid" dingen. Wat een batje! Jaja, Carlos, vanzelfsprekend Carlos, maar waarom hebt ge intussen al niet gebracht wat er in kon? Ah nee, dat mag niet. Ge moet alles in ene keer afhalen. Ze verstrekken maar één afhaaldocument en ge kunt het maar ene keer gebruiken. Ah ja? Natuurlijk. Jazeker, maar waarom hebt ge daar niet eerder aan gedacht Carlos? Jamaar, jamaar, das ook de eerste keer voor mij geweest weeteda? Of wiste da niet? Ah, ja natuurlijk, we begrijpen dat wel. Oké. Morgen zien we elkaar dus wel. Waarschijnlijk in de namiddag, hé, want het zal wel een paar uren duren vooraleer alles zal geladen zijn. Oké, Carlos. Tot morgen dan....

De volgende dag, een vrijdag, gebeurde er niets. Ze waren ook niet bekwaam contact met hem te krijgen. Op zijn werk legden ze uit dat hij, de vorige dag, had gewaarschuwd dat hij een verhuis moest doen de volgende dag en dat hij niet zou komen werken. Ze wachtten terug tot het ongeveer acht uur was en dan trapten ze het af. Teleurgesteld, maar met hoop. Tenslotte was alles, alle dagen, goed uitgelegd geweest en ze wisten waar Carlos werkte en hij was helemaal niet verdwenen, enz.. enz... Ik, van mijne kant begon wat ongerust te worden, want het werk vorderde niet meer, de techniekers wilden niet meer op reis gaan, bang dat ze waren de aankomst van de toestellen te verliezen en het gehele gedoe begon voortdurend méér en langere discussies te verwekken. De stemming, van den anderen kant, begon van langs om meer drukkender en drukkender te worden.

De week daarop begon zoals de vorige geëindigd was. Zonder nieuws. De algemene kantoorchef besloot een geheime vergadering te houden met alle geïnteresseerden, in zijn kantoorkamer, volmaakt tegen geluidsontsnapping geïsoleerd. Ik, plus nog een twee andere mensen die niets hadden gekocht, gewoon omdat ze toen, toevallig of zowel nooit, geld ter beschikking hadden, werden verboden aan de vergadering deel te nemen. We voelden ons oprecht gediscrimineerd en uitgesloten. Gedurende de vergadering werd er overwogen Carlos op te wachten op zijn werk en hem naar een verlaten stuk veld mee te lokken om hem daar te dreigen met een serieuze aframmeling als hij niet onmiddellijk te voorschijn kwam met ALLE goederen. Anderen overwogen nog wat meer geduld te hebben, om zeker niets te verbrodden. Nog anderen wilden hun aankoop annuleren. Onmiddellijk was er één, die bij de tweede groep mensen behoorde, die zich kordaat bereid stelde, het deel, van de “eruit” springende kandidaten over te kopen. Nu en voor altijd. Deze moedige demonstratie van absolute zekerheid, deed de derde groep mensen terug deinzen en alleen maar één ervan voegde de daad bij de woorden. Een cheque werd onmiddellijk geschreven en overhandigd. Harde woorden, ook. Het zal u spijten, hé! Maar 't is geen avance, hé! Verkocht is verkocht. Met deze overtuigende woorden bedacht hij zich nogmaals. Neenee, ik zal mijne boel niet meer verkopen. Het is een misse geweest, ik zal u uw cheque terug geven. Die andere, echter, wilde die niet terug aanvaarden. Kwaad op zichzelf zo'n goeie zaak verloren te hebben, bij gebrek aan een klein beetje geduld, drong hij aan en trachtte verwoed de cheque in de handen van de koper te forceren. Zonder succes, nochtans. Woedend scheurde hij de cheque in vier deeltjes en wierp ze op de grond, in de richting van de koper. Nogmaals zonder succes, in zijn poging de koper te vermurwen. Ewel, nu hebde niks nie meer! Geen toestellen en geen geld, ook nie. Fuck you! De temperatuur begon op te lopen. Opeens belt er ergens een telefoon en ik pak hem op. Hallo, 't Is hier Carlos, hé. Ah ja, Carlos? Een momentje, hé, iedereen hier wil dringend met u spreken. Ik verbond hem, grinnikend maar ook nieuwsgierig, want wie zou dat niet zijn in zo'n omstandigheden, met de kantoormanager in de vergaderingzaal. Die, bij het herkennen van de stem, sprong bijna een meter hoog in de lucht van het verschot. Meteen echter zette hij zich, al onder controle, terug neer, legde zijn hand over het spreekgedeelte van de telefoon, wenkte alle medeplichtigen dichterbij om niets, absoluut niets, van het gesprek te verliezen en herhaalde, duidelijk, woord voor woord, alles wat Carlos over de telefoon uitsprak. Het verklarende gefluister en de daarop volgende goedkeuring was algemeen. De uitkomst was dat Carlos, zonder veel uitleg te hebben verstrekt over wat er de vorige vrijdag was gebeurd, mee deelde dat hij zich wilde ontmoeten met één van hen, in een cafeetje, in een andere wijk, de volgende dag, om hem persoonlijk de camion vol met al de bestelde goederen te laten bezichtigen en te bewijzen dat hij wel degelijk een serieuze mens was en ernstig sprak. Maar waarom hier niet? Neenee, de ambiance in uw firma is niet gepast en het zou te veel de aandacht trekken van iedereen. Er zitten misschien zelfs al spionnen en dieven op de loer, dicht bij uw firma, wachtend tot ik arriveer, want zo'n nieuws verspreidt zich rap. Ge kent dat wel. Jaja, zeker, ge hebt alle gelijk. Iedereen was daar absoluut mee akkoord en niemand was bereid zijn duur verdiende toestellen op het laatste nippertje in het gevaar te brengen. En hoe wilt ge het dan doen Carlos? Kies iemand, of zowel zelfs twee mensen, tussen u uit en ga morgen, om precies drie uur in de namiddag naar.... (zijn stem daalde tot een helemaal laag gefluister zodat niemand, buiten de kantoorchef, hem nog kon horen...). Die avond loerde iedereen ongerust alle kanten uit, op het moment dat ze het kantoor uitstapten. Men weet nooit...

Zo gezegd, zo gedaan. De stemming steeg terug aanzienlijk en op het afgesproken uur vertrok de delegatie, bestaande uit één afgevaardigde van elk van de eerste twee groepen mensen, dwz, één die bereid was een pak slagen te geven aan Carlos en een andere die bereid was nog wat méér geduld te koesteren, om persoonlijk, met hun eigen ogen, de camion, vol met de toestellen, te gaan inspecteren, vooraleer ze een plaats zouden afspreken waar ze alles, definitief, zouden ontvangen...

Een uur later kwamen ze glimlachend terug. Hoera! Ze hadden werkelijk Carlos gezien, aan het stuur van een grote bestelwagen. Hij was aan het afgesproken café heel traag voorbij gepasseerd, lachend een positief teken makend met zijn opgestoken duim, juist op het afgesproken uur, maar hij had onmogelijk kunnen stoppen, want het verkeer daar was verschrikkelijk intens en hij had vergeten dat het daar verboden was te parkeren en was daarom traag dóór blijven rijden. Maar hij had wel degelijk zijn belofte gehouden. Hij had ook beloofd nog diezelfde dag terug te bellen om het lokaal af te spreken waar hij definitief de bestelling aan hen zou afleveren. Hij weigerde nogmaals dat bij onze firma te doen, wat iedereen volmaakt begreep, vooral omdat het hen ook was opgevallen dat er, inderdaad, sommige verdachte schaduwen rond de firma hadden gezwerfd, de vorige avond. Daar was geen sprake van, dus (ook wel een beetje omdat ze zich met wroeging herinnerenden dat ze zelf ook van plan waren geweest hem, bijna, een rammeling te geven).

Hij heeft niet meer gebeld, die dag. Maar rond de middag van de volgende dag is hij opeens, verrassend, persoonlijk, opgedoken. Stralend nu en op een nieuwe, fel blinkende, moto. Hij beweerde dat die ook toebehoorde aan datzelfde lot geveilde goederen en dat hij die voor zichzelf had aan geschaft. Iedereen staarde met onbezorgd genoegen en bewondering naar het prachtstuk. Als alles zo schoon zou zijn als zijne moto, het zou een ware weelde worden. Een pracht van een aankoop. Een zaak van China. Gelukkig hadden ze het volgehouden; hadden ze geduld gehad (en hadden ze hem geen pak slaag gegeven). Uitstekend. Alles was nu definitief in orde met de geplande aflevering. Eindelijk.

Vooraleer echter over te gaan naar de daad had hij de beslissing genomen persoonlijk af te komen omdat er een nieuw lot toestellen, zopas, vrij was geraakt. Een ander lot, zo groot niet als het eerste, maar ook behoorlijk groot en de prijzen waren zelfs wat gedaald in vergelijking met het eerste lot. Het ideale zou zijn onmiddellijk ook de hand te leggen op dat tweede lot goederen, vooraleer anderen dat "batje" ontdekten en dan alles in ene keer af te leveren. Dan zouden de vervoerskosten fel dalen en het gevaar van "twee verschillende afleveringen" ook degelijk verminderen. Hier is de lijst. Tot mijn verwondering begon iedereen de lijst ná te gaan. Prijzen te vergelijken. Oh, ja, nog goedkoper, ja. En wat zijn de voorwaarden? Dezelfde als de eerste verkoop. Kontante betaling. Dat is de regel. Dat weet ge al. Eén van die twee mensen die de eerste keer niets hadden gekocht, bij gebrek aan geld, maakte aanstalten nu toch wél iets uit te kiezen, maar Carlos pakte nerveus de lijst uit zijn handen. Neenee meneer, eerst de mensen die in mij vertrouwd hebben, de eerste keer. Als er nog iets overblijft, nadat zij éérst gekozen hebben, dan mag jij ook iets uit de "overschot" zoeken. Maar eerst zij, dus, a.u.b! Dat gaf meteen aan alle anderen een wenk; ze zouden rap moeten zijn, vooraleer er niets interessants meer overbleef. Die ene mens die zijn toestellen van de eerste lijst verkocht had aan een collega en er daarna spijt van had gehad (ze spraken niet meer met mekaar sedert dan) wilde er alleszins een punt van maken zijn toen gekozen toestellen te herhalen, terwijl hij grijnzend vaststelde een betere zaak te hebben gedaan, omwille van het feit dat de goederen nu goedkoper waren. Hij lachte daarom, met opzet, zijn collega vierkant uit. Wraakzuchtige mensen zijn een hel! De lijst ging nogmaals van hand in hand tot er absoluut niets ne meer overbleef. Zelfs diegene die niets had kunnen kopen van de eerste lijst kon nu, preuts, de hand leggen op een ingevoerde mixer. De kantoorchef was zich, gedurende het laatste paar dagen, geestelijk aan het voorbereiden geweest zich te specialiseren in de verkoop - in 't zwart, natuurlijk - van grote ijskasten en had besloten, daarom, zich nog twee andere aan te schaffen. Het geld stroomde beetje bij beetje binnen en toen Carlos eindelijk aankondigde dat hij dringend weg moest om het uur van de openbare veiling niet te verliezen, was alles verkocht en alles betaald.

De volgende dag, een donderdag, heeft niemand van hem gehoord maar ze begrepen wel dat hij waarschijnlijk terug met een persoonlijke cheque de goederen had moeten betalen en dat er dus terug gewacht moest worden op de compensatie. De vrijdag was er eigenlijk ook nog niets te verwachten.....

De volgende maandag hebben ze hem proberen te bereiken op zijn werk. Daar hoorden ze verbaasd dat hij afscheid genomen had van iedereen omdat hij beweerde een redelijk grote som geld gewonnen te hebben met de LOTTO en dat hij van plan was nu zijn eigen zaak te beginnen, in een andere streek van 't land; een kleinhandel misschien van ijskasten, TV - en video toestellen, gasvuren, videocamera's, mixers en dergelijke dingen meer... Zijn adres? Weten wij niet. Hij werkte als freelancer voor ons. Deed pizza-afleveringen met zijne moto... Hoelang al? Alles samen, niet langer dan een maand of twee waarschijnlijk... diene geluksvogel.

Dit verhaal is echt waar gebeurd. Vraag het maar aan Nilton Festa (de kantoorchef), Regina, Marinaldo (die zijn eerste aankoop had geannuleerd en dan de cheque van de koper van zijn toestellen heeft gescheurd), Jorge-Luis (die niets van de eerste lijst had gekocht, maar wel van de tweede), Elza (de moeder van het ex-lief), Werner, Odair, Carlos, Eduardo, enz...

Om er zeker van te zijn niets overdreven te hebben of misschien verkeerd te hebben verteld, heb ik Guido gevraagd mijn verhaal te onderzoeken op fouten. Hij heeft me, als antwoord, een e-mail gestuurd met de volgende commentaar, ongelukkig genoeg, in het Portugees:

“Rudo,

A história em si está bem bolada. Como ela é baseada em fatos reais é meu dever apontar os seguintes detalhes: - O nome do sujeito era Sergio Azambujo; - Ele era vendedor; - Ele tinha ficha na policia, mas ao mesmo tempo costas quentes; - Ele era ex-namorada da Gloria e não da filha de Elza; - Ceny já não estava mais na T. Janér nessa época.

Um terceiro lote foi oferecido (entre eles um barco em Santos) quando eu, Eduardo e Carlos fomos na casa da mãe dele (era o que ele dizia) em Jacarepaguá, num condomínio. Lá a encenação foi a chegada de um caminhão baú, vazio ... Só não embarcamos nesse lote porque ele insistiu muito para ir comigo em casa para pegar o cartão da minha caderneta de poupança. Fiquei desconfiado e depois com medo, quando descobrimos que Azambuja era um estelionatário perigoso que não atuava sozinho. O resto você aumentou, não inventou.

Guido”