Eigenaardig, maar ik kan het niet nalaten een episode te onthullen die bewijst dat de mensen die het meeste lawijt maken, tegelijkertijd hun eigen, grotere, vuilnis zorgvuldig onder het tapijt verbergen. Hun aanhoudend blaffen doet hun slachtoffers erover twijfelen diezelfde tactiek aan te wenden om zichzelf efficiënter te kunnen verdedigen en de gestichte verwarring bevoordeelt de waw-waw die het luidst, hoogst en langdurigst kan en mag blaffen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Kranten (en ook radio en Tv-stations, vanzelfsprekend) zijn daar uiteraard specialist in en spartelen, logisch, zoals een duivel in een wijwaterkom, verwoed rond om zichzelf NIET in de negatieve kijker te zetten. Maar de eigenaars, tegenwoordig meer dan vroeger, zijn praktisch allemaal van hetzelfde type: geslepen misdadigers, bandieten, smokkelaars, lafaards, valsaards, leugenaars, afpersers, uitbuiters, bedriegers en onbeschaamde dieven.

Ze weten precies hoe van elke gelegenheid gebruik te maken om altijd maar stediger macht en invloed te veroveren, gepaard met zwart geld en besmette prestige en gebruiken de zelfcensuur uitsluitend in hun voordeel en voor hun onopbiechtbare interesses.

Een typisch voorbeeld daarvan kan men afleiden uit een gebeurtenis die in geen enkele krant te lezen stond of er ooit in zal staan, in overweging genomem dat ze allemaal ergens met hun staart vast geklemd zitten en die bewijst hoe ze hun bestaand kapitaal in een oogwenk kunnen doen verdubbelen, zonder de minste uiting van wroeging en spijt te hebben veroorzaakt bij de verantwoordelijken daarvoor, waaronder sommige kranten, die er gewend zijn aan geraakt, alle dagen, de naam van hun eventuele vijanden door de modder te sleuren...

Enkele jaren geleden bereikte de inflatie twee cijfers, per maand, wel te verstaan. Één van de onmiddellijke gevolgen was dat de lokale munt twee koersen volgde, zijnde de eerste de officiële koers, artificieel over-gevalueerd door de regering, om zo, beweerden ze, de heersende inflatie onder controle te trachten te krijgen en de andere, de zwarte markt koers, onwettelijk, maar overal in voege en in praktisch alle toestanden aangewend, omdat die de reële waarde van de locale munt weerspiegelde.

In andere woorden en om het simpel te maken, terwijl de dollar aan de officiële koers bijvoorbeeld één eenheid van de locale munt vertegenwoordigde, was de zwarte markt koers twee eenheden van diezelfde munt waard.

Een bepaalde krant, die zichzelf als de grootste van Latijns Amerika bestempelt, enkele jaren geleden, plande een nieuwe offset drukpers in te voeren, zonder daar één frank voor te moeten neerleggen. Alles wat ze daarvoor nodig hadden was het beginkapitaal en de medeplichtigheid van enkele directeurs die de leveranciersfabriek vertegenwoordigden.

De eenvoudige truc, meerdere keren toegepast, terwijl de werkelijke verhouding van de locale munt ten opzichte van de dollar bijvoorbeeld, toen een sterke munt, praktisch het dubbel was, bestaat erin twee machines te bestellen, maar er in werkelijkheid maar één echt in te voeren. Om die twee machines (zogezegd, weeral) aan de leverancier (MAN, bijvoorbeeld) te betalen werden ze veroorloofd door de financiële overheden van het land hier, de officiële koers van de dollar te gebruiken. Eenmaal officieel betaald eisten ze dan van de leverancier, in het buitenland natuurlijk, de waarde van één van de twee bestelde machines terug, want ze hadden van tevoren al afgesproken, met diezelfde fabriek, dat ze in feite maar één machine nodig hadden, zodat de helft, officieel teveel betaald (de officiële koers van de dollar daarvoor gebruikend), aan hen terug moest gekeerd worden, in dollars, daar in het buitenland. Eenmaal de handen gelegd op die bepaalde hoeveelheid "groentjes", was het een pure kwestie van een opdracht aan een zwarte markt onderhandelaar te verstrekken, om dat contant geld naar de oorsprong te leiden, waar het in een oogwenk, omgewisseld werd in de locale munt, twee eenheden verkrijgend voor elke verkochte dollar. Ze ontvingen dus het geïnvesteerd geld helemaal intact terug en de bestelde machine arriveerde, automatisch, gratis.

Het enige fysisch probleem daarmee betrokken was één machine door de locale douane te loodsen, waar er op de importdocumenten twee machines vermeld stonden en daar komt de onnozelheid van veel douaneambtenaren bij van te pas. We zijn namelijk aan het spreken over een type van machine dat niet als een "eenheid" ingescheept wordt. Dat betekent dat elke drukpers van dat model, in verscheidene containers wordt ingepakt, bestaande uit somtijds honderden kisten, kistjes en dozen, met een totaal gewicht dat gemakkelijk vijfhonderd ton’s kan overschrijden en die een niet gespecialiseerde douane ambtenaar onmogelijk kan verifiëren voor hoeveelheid. Geef dan nog een goede fooi aan de arme mens, dan openen ze zelfs de kisten niet meer, om iets, of eender wat, te proberen te tellen..

Het toeval, in dit bepaald geval echter, bestond erin dat de pas afgestudeerde zoon van de eigenaar van de krant, die onlangs de directie in zijn handen had gekregen en duidelijk verblind was door de veroverde macht, zich niet vooraf met zijn industrieel departement had bekommerd en de verkeerde drukpers had besteld, die onmogelijk de specifieke nodigheden van de krant kon vervullen. Het gevolg was dat die bepaalde machine (Uniman 4/2 S) niet diende voor de job en gewoon opzij is geschoven geweest, na zijn aankomst (een zaak die praktisch tien miljoen dollars bedroeg). Ze is bewaard geweest, volledig ingepakt, zoals origineel door de fabriek is gedaan geweest, gedurende verschillende jaren, in een vreemd warenhuis, om niemands aandacht te trekken; een deel ervan is later verkocht geweest aan een krant/collega in het noorden van het land (een waarlijk "batje"), een ander deel is in het buitenland beland (allemaal zogezegd splinternieuw) en nog een ander deel is gewoon spoorloos verdwenen...

Eigenaardig (nogmaals) niet?

Nu verwijt diene duivelse krant, als ’t ware alle godsgeliefde dagen, dat de huidige regering corrupt is, maar ze vergeten beleefd onder hun eigen tapijt te gluren, rot van de opgestapelde stront..