22-02-2017 om 12:09
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
21-02-2017
februari
ik kijk door mijn raam dubbelglas in een vierhoek
daarachter een kwart van steen en buren met een eigen boek
de rest is grijs als de winter met kale takken als decor
mijn blik is flinterdun vernauwd een vangnet waar ik me niet aan stoor
met een haast afgebakend gevoel dat traagheid boekt en het heden vertrouwt
21-02-2017 om 13:21
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Alleen
vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten
ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar mij ook doen uitzwaaien
is zij een weg vol verlangen met passie, die stenen breekt maar o wee, als het licht verbleekt en het donker roept om breekbare lofgezangen
die klinken als uitstervende noten melancholiek echoënd in de bergen is de dan geschapen leegte de opmaak naar een overwinning waar overgave niet meer bestaat middels uitputtende bezinning
waarop, mag ik hopen?
21-02-2017 om 13:20
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Ochtendstond
mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen
ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen
zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend blauw;
weer wordt een ochtendstond, Godzijdank, met opkomend licht door de beslagen ruit aangemaakt
21-02-2017 om 13:19
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Oud en Nieuw
langzaam sloop het een in het ander en dan plots zijn dertien dorpen familie van elkander
een trouwpartij in het groot; van wie krijg ik een warme hand wie staat op als de kouwe kant
je kunt ook zeggen om middernacht werd de teerling geworpen, had ik zo gedacht
de naam was reeds bekend en doorheen het eerste ochtendgloren zal langzaam het karakter groeien
uit respect voor verscheidenheid en de zo gewenste solidariteit kan er een voorspoedige gemeenschapszin voortvloeien
... Over het ontstaan per 1-1-2017 van de gemeente Meierijstad uit 13 dorpen in de Meierij van Den Bosch. ...
21-02-2017 om 13:18
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
het jaar verlaten
schrijf dit in de nacht luister naar klanken voor de ziel doorgaans warm en voor 't harte zacht denk aan wat het jaar heeft gebracht waarop ik nu voor de herinnering kniel
het doek schuift meer toe lijf en geest zijn vaker moe maar de schepper in mijzelf dwingt mij te ruiken, te kijken, te luisteren en te proeven het visionaire kind in mij weet nog niet van wijken, doch zonder zucht naar enig overtroeven
wel is mijn weg terug naar huis om mij heen groeien, soms traag, soms ook onverwacht snel bomen naar de eindige top ook zij gezegd; de waarheid vertelt dat ik steeds meer alleen mijn schouders draag en de rug meebuigt in een verder gaande wind
maar voorwaar, ik zeg u, mijn gerijpte ranken met rode en groene druiven komen steeds dichterbij het is de zuiverheid en glans die ik in mijn geliefde cognac vaker en vol tederheid, proef en gespiegeld terugvind veel zal komend jaar, deo volente, nog verder veredelen; immers de vergankelijkheid geeft ook kleur aan iedere tak
21-02-2017 om 13:18
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
het verschiet
ik verlies de blik in je ogen ze dwalen ook verder af niet dat ze naar de einder worden gezogen ze hellen eerder over naar de nacht
helder daglicht schijnt bedrogen de warmte van de zon trekt verder de herfst is thans uitzonderlijk stil gevoel ebt weg, is minder zacht
en het strand verdubbelt het zand de zee droogt langzaam uit meeuwen verstommen hangen boven grijs geluid
het is, zoals het bestaan vergaat ik verdwijn in lege gedachten het scheppende taant in luisteren zonder verwachten
21-02-2017 om 13:17
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Donkere dagen
is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance
lijkt de ziel beboet door aangereikte kansen, van woorden die nu rusten in de geest of in mijn hart, vaak met gesloten ogen
roep ik in de leegte van een woestijn van vergane glorie
of word ik binnenkort door de natuur dan wel mijn gemoed naar het Licht gezogen
21-02-2017 om 13:16
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
......
.... je bent nu nader tot Hem, zo plots, na meer dan een eeuw mens
je keek aldoor in de ogen van de ander immers in de naam die jezelf koos lag je doel verankerd; daadkracht besloten in jouw wens
geen brug te ver, zelden een doodlopende weg, je was klein van stuk, doch een groots gelovig visionair overtuigd van de waarde achter iedere weerbarstige heg
ik vergeet nimmer het moment al gelegen in je verre ouderdom dat op een buitenterras in Schagen, voor mij, door jou de aarde huwde met de levende zon.
21-02-2017 om 13:16
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
hier
neem mijn hand, wees niet bevreesd
als ik trek door levende velden met voelende bossen, rondom
vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden
21-02-2017 om 13:15
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Epische poëzie "Julius "
als men de tijd omdraait sta ik aan het begin van mijn leven vanochtend na het ontwaken werd ik uit mijn nest gedreven
gelijk al openbaarde zich het licht ik bezat de gave vooruit te kijken vrijwel direct ontstond er een gedicht daarin groeide de toekomst in allerijl
ik schreef en schrijf nog steeds, 't begint op een epische roman te lijken
de personages kan ik goed beschrijven immers ik draag ze in mijn ziende blik de held in het verhaal dat ben ik zelf en zie mij stoeien in allerlei kluchten soms schreeuwend in een donker gewelf alwaar ik bijna ten onderga of stik dan lig ik weer in een hemelbed te zuchten
waar ik even maar stevig aan mijn knuffel lik in het laatste hoofdstuk staan twee mensen klaar er is werk aan de winkel zegt een man, vader is zijn naam ja, het is de bedoeling dat ik een jonge spruiteling baar zei de vrouw, mijn moeder
nog verder in de tijd wordt het donker het is alsof ik door een aangeslagen raam bezweet naar buiten staar en zie plots de schepper als mijn hoeder
21-02-2017 om 13:14
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Verder weg
is de terugweg ingezet als veel, verder weg komt te staan heb ik onderweg wel goed opgelet of droomde ik, door alsmaar voort te gaan
beschrijf ik het tanend heden waar tafels en stoelen bevriezen en van mijn kamer hoeken worden afgesneden; heb ik het dan over loslaten of over verliezen
het kan ook zijn dat mijn bewegende buitenring allengs stopt in mijn brein en ik enkel nog verhaal van wat is in dit moment en was en immer meer over een verleden zing
zeker is dat mijn pad versmalt en de komende tijd samenbalt maar hoop dat achter mijn gedachten vermeerderd inzicht ligt te wachten
21-02-2017 om 13:13
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Tijdloos
op mijn gezicht wordt het oude jaar gekerfd tekenen lijnen groeven
en groeien dijken rond ogen, moet de huid zich naar de zwaartekracht voegen
op mijn gelaat staat het lied van de tijd dat mijn geleefd leven toont, ik heb de melodie vaak met letters beloond
maar ontegenzeglijk dieper, door mij, in harmonische klanken verspreid
zij worden door mijn tijdloze ziel, als van zelve, klinkklaar naar buiten geleid
21-02-2017 om 13:13
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
een vriend
als ik verschijn open jij, voor even, een poort en roept mijn naam
klampt mij aan zoals het enkel bij stille vriendschap hoort
ik ervaar dan een gouden moment, zeldzaam van toon
dat je daarna wegrent en verhuist naar jezelf daar ben ik aan gewend immers ieder leeft onder zijn eigen gewelf
om je te begrijpen vertellen je ogen genoeg ik herken je in je bestaan diep voelbaar in mijn hart
ik weet dat jij er altijd ergens voor mij zal zijn; weet dat ik aldoor met jou ben begaan
21-02-2017 om 13:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Voortgang
mijn moeder is niet meer dat is al even ze heeft lang geleefd was broos van geest, doch in overleven bedreven
geaard in schraal zand met gelovige angst onder een streng regiem
mijn moeder is niet meer al even ze heeft mij gezoogd gedroogd, wakker gelegen was bang voor woorden van buiten
al lang voor het einde heeft zij zich voor dode ruiten in eenzaamheid uitzichtloos moeten bewegen; van oud naar jong naar levende vergetelheid
mijn moeder is niet meer; een deel van haar is mijn leven
... verbeterd oud gedicht ...
21-02-2017 om 13:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Rondom Loevestein
het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt
ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen
op deze woordeloze plek schept het gloren haar vreugde in een miraculeuze vertoning en aast een purperreiger, als altijd bewegingsloos, op een spartelende beloning
... Kasteel in Bommelerwaard ...
21-02-2017 om 13:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
in gedachtenis, Wim Brands
toch doet het telkens zeer als een dichter de nacht opzoekt om de ochtend te mijden,
heb zijn ogen niet zien lijden hij had wel iets dat mij raakte en heb vaak zijn rug zien buigen ook diepte in zijn woorden gehoord die zijn lippen teder maakten
was het een mokerslag van de duivel op een wellicht niet verwacht moment; de muur is dan oneindig breed en hoog
of is de liefde plots opgedroogd en het licht onhoudbaar weggerend,
ik weet niet wat zo zwaar woog
21-02-2017 om 13:10
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Soms
soms vraag ik me af door wie ik echt word gekend zo ik mezelf al begrijp immers wat is mij bewust bekend
als ik word geraakt binnen de cirkel van het bestaan ben ik dan mijn eigen draagbaar van gemist verstaan in het nu of in het verleden in de verwachting, zit ik in een draaimolen als ik dit moment verklaar
ik zie die ander aan het kan de zucht zijn naar een beminde door een onzichtbare draad het kan het gemis zijn aan warmte vaak uitmondend in verraad als blijkt dat ik niet weer eens mezelf kan vinden en de pijn niet kan verbinden
doorgaans weekt de nacht en schuif ik bij het eerste licht de trap weer in elkaar in dat geval maak ik naar mijzelf een herstellend gebaar
als echter spijlen ontbreken vraag ik me af door wie word ik echt gekend wie is voor mij in een andere schaduw weggerend en ik aan het "zijn" mijn vragen verschaf
de antwoorden liggen vaak in de tijd verborgen het is ondoenlijk haar te versnellen intussen is het eigen besef wel gegroeid gelijk aan ondergrondse wortels die je niet ziet maar mij toch iets over eigen eb en vloed vertellen ook de zon kan je zomaar kleuren en onvoorwaardelijke liefde in je doen opwellen
door wie word ik echt gekend
21-02-2017 om 13:09
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Onderweg
niet dat ik haar zoek of juist wel het zal de lente zijn die mij beroert of verlang ik naar mijn huis waar de duif koert ik zie hem vaak in de ochtend op het hekje waar nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert
verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn tenen om over de einder heen te zien waar de vervulling wacht die een mens aldoor wil lenen en leed van lege kamers verzacht
ik zie uit het raam en voel de avond de daken bedekken met uitgestrekte grijze vlekken
ja, hier is mijn kamer waar ik altijd voor even toef omdat ik reis -dat is mijn doel- is het ook hier dat ik toch haar voel ach, het zal de lente zijn die mij beroert en mij telkens van jou naar jou vervoert
21-02-2017 om 13:08
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Heimwee
over de jaren heen groeit in mij een verlangen naar huis
niet dat mijn gevoel in oude dromen blijft hangen mijn hart gaat naar daar waar ik nimmer ben geweest
plekken die mij van verre raken, het is mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt
naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg te vroeg zijn opgedoekt
ik kan wel iets zeggen hoe het daar is;
ik zal opgenomen zijn in velden bij zonsondergang, en verblijven in de stilte, in de rust van de oude dag
het onaantastbare roept mij dan al wenkend en, dat weet ik zeker, met een beminnelijke lach
21-02-2017 om 13:08
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
De oude dag
zo laat nog in de avond zeker, deze dag nadert zijn einde
prevelt al doende mijn stem het gebed van wat was, over vandaag, dus haast het oude zijnde
ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven
al raak ik door de jaren wel vaker verstrikt in verder kijken, soms gelijk aan staren
ik word dan door het gemoed ongevraagd beproefd: het wil in mij wat vuur doven
ik geraak dan verblind, én kan onderwijl niet in mijzelf geloven
21-02-2017 om 13:07
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Anne
morgen kom jij zo vroeg al in mijn huidige dagen
je armpjes zijn dan wijd geopend alsof jij mij zegt zal ik jou dragen dat doen je ogen ook van nature, zo onbevangen
wie is nu bij wie te gast of delen wij elkaar voel je misschien ook mijn verlangen
wie kan dan later echt zeggen heb ik op jou of jij op mij gepast
21-02-2017 om 13:06
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Vluchtig
ik was vergeten hoe groot je ogen waren of hoe speels zij konden zijn zag dat weer even 't wist opnieuw mijn hartstocht te verklaren
was vergeten hoe mooi je was en mijn wereld wist te bespelen met de lachende flirt die ik op je lippen las
en jouw woorden mijn hart streelden terwijl ik mij verbeeldde dat jij enkel mij toebehoorde
* ik onderging het weer en verdwaalde, zomaar, net als die ene eerste keer
21-02-2017 om 13:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Op weg naar de zin
de draagkracht van lijf en geest kan het scheppend vermogen allengs minder doen belonen
ik heb lang de rek kunnen gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft
dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging
ik zal ruimte moeten zoeken in de kern van het bestaan; de diepgang van de eenvoud, immers die is, zo denk ik, met eeuwige schoonheid begaan
21-02-2017 om 13:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Foto in de pas
niet zomaar keer ik mijn gezicht naar je toe en ditmaal zonder glas
je ziet het gewicht onder mijn ogen weliswaar gezakt maar ik ben geenszins levensmoe
ik betrap mezelf op een lichte lach althans zo neem ik het waar het maakt, denk ik, van naderend licht gewag
zij zegt, ik wil ook uw oren zien, de wet schrijft dit voor
het ijs is gebroken mijn fantasie doet zijn werk en werpt mijn sjaal in de hoek ;
mijn pose is zodoende zondermeer sterk
21-02-2017 om 13:04
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Ta solitude
dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht
juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop
het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil omsluiten
ook om een morgen te vragen met doorzichtige ruiten waarin je ogen het wagen rozen te ontwaren en je oren luisteren naar vogels die nog altijd fluiten
21-02-2017 om 13:03
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
dromen
ja, ik zie u wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze
zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen
ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd
waar ik met het woud was vertrouwd en zinnen zocht uit woorden die takken mij hadden geleerd uitmondend in klanken van toenemende vreugd
ik zie nog kronkelende wortels van de blauwe eik, daar, met donzig mos toegedekt ja, daar verblijf ik nu totdat ik, zo mogelijk, door een witte engel uit het sluimeren word gewekt
21-02-2017 om 13:02
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
ga ik diep
hoe voelt gij vraagt iemand mij, zomaar "en plein public"
geef ik iets prijs als ik in mijn diepste glij en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de balken mijn eigen wisselende wijs
gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en hoop wordt uitgeladen
zo gaat het op en neer van momenten vol tevredenheid naar een tijde van pijnlijke doch menselijke in verlegenheid
dat alles in wisselwerking met de parate rede en indrukken die schaven of warmte printen op de huid
u ziet al ik schrijf niet zomaar, het is geluk dat ik ervaar ook niet, het is heden nacht
hoe ik mij voel ach, ik zeg het maar'; redelijk kwetsbaar, zacht terwijl mijn lippen tegelijk weet hebben van woorden met een gemeenzame stuwkracht
21-02-2017 om 12:21
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
zie mij
ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier
kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik
pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor
hoe zij dat ervoer kan ik niet weten alleen ik ving de glinstering in een verlengd ogenblik dat mag een tel van geluk heten; een schijfje steen in mindering
21-02-2017 om 12:20
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Keer op keer
vaak zie ik de mens, alleen als ik hem passeer of hij mij soms kijken we elkaar aan dan hebben we iets gemeen
niet altijd zijn de ogen open zeker, de leden zijn uit elkaar maar kunnen zich nog tonen als waren zij gebroken of in een vluchtig wuif gebaar groeten of hooghartig honen
aan een uiterlijke rimpel herken ik iets meer in het gezicht en de wenkbrauw is daarbij een wimpel, al helpende op duiding gericht
hoe hij gaat, vertelt nog meer waardig, soepel of verstijfd toch blijft het een puzzel, keer op keer immers mijn blik is nochtans ingelijfd
21-02-2017 om 12:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
ken je ook
ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben
of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen,
dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was
mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen
zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos en vervreemd
het lijkt of ze de eigen weg is gegaan
ken jij dat ook
ja, dan voel ik me pas echt ontheemd
21-02-2017 om 12:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
hoe ik ga
werwaarts ga ik als deze kromme allee, aldaar zich kruist met het pad waar links en rechts nog bramen rusten in de nevel
en het vocht van sappig gras mijn blote voeten wassen omdat najaarswarmte zich laat gelden, werwaarts ga ik
wat ligt ten grondslag aan een te verkiezen richting ga ik af op gevoel dan wel het redelijk denken u kent mijn aard, doch, werwaarts ik
daar aangekomen voelt het als kiezen uit "quattro stagioni"
het kind ligt ver achter mij ouder ligt om de hoek, ginds, onzichtbaar maar niet ongemerkt, het lijkt balanceren in het nu, werwaarts ga ik toch
spreid op het snijpunt even de armen ik ben een kruis en vervolg mijn richting, voorwaarts
21-02-2017 om 12:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Tot het einde van de tijd
de tijd gaat voorbij aan mijn binnenbeeld zij toont de varianten van dezelfde ervaringen
van het begin tot nu of al dan niet daarvoor geteeld maar duidelijk van meerdere kanten in een caleidoscoop van verklaringen
ik geraak dan dieper bewust het leidt vaak tot plotse openbaringen alsof ik uit een slaap ontwaak er is dan even niets dat mijn onrust sust
het zijn vraagt om open ogen maar het is echter niet zo dat een voortschrijdend inzicht eindigt bij een dragend gedogen
morgen wordt er weer iets opgelicht, zo de adem dit kan dragen, men wordt wel wijzer maar ik weet niet of dit leidt tot al maar meer, mij nog toekomende, vreugdevolle nadagen
21-02-2017 om 12:10
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Ingebeeld (2)
hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde
tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren
zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim
*
ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren
21-02-2017 om 12:09
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Zijn
vandaag stond ik langs de lijn voor een dag geschorst of meer vertoefde even nog in schone schijn
moest echter naar leegte uitwijken aldaar ging de werkelijkheid redeloos en onstuimig te keer
voelt u zich ook wel eens teveel dat moet haast wel iedereen neemt daar ooit aan deel
of zou het zo zijn dat het eigen is aan de mens per saldo staat men alleen
en blijkt het verbinden, onverhoopt, een ingebeelde wens
21-02-2017 om 12:08
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Uur van de waarheid
zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag
de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed maar zweven als een duif die verlate brieven brengt naar mijn nimf die op dit uur niet met mij jaagt of mij verleidt op de weg die ik straks droom mijn zin heeft haar niet gevraagd de strijd haar niet uitgedaagd
dit is het uur van de waarheid gelijk aan een etmaal gelee ik word niet meer door mijn ik geleid de leegte van het donker is gedwee de tijd staat stil het hart vertraagt mij ontbreekt de wil gister en morgen zijn afgezaagd van aardse zorgen
het is de verre slaap en mijn laatste sigaret die geluk vertalen in laat mij met gesloten ogen in het ondermaanse verdwalen
21-02-2017 om 12:07
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Kerend getij
plots word ik mij weer gewaar van het ruisen van de wind een gevoel vol van verwondering dat ik zo vaak als muziek heb bemind
bladeren laten de geliefde zomer achter als ware het voortaan een vreemdeling zij moeten zich van haar onthechten om te vergaan op de bodem van verwachting waar zij zich met het aardse zullen vervlechten
zelfs mensen moeten vaak hun thuis verlaten vluchten dan voor natuurlijk of barbaars geweld met de onzekerheid of anderen hen zullen dulden : zij die leven in vrijheid en waar welvaart telt
dit kerend getij kent tevens vaak vele stormen ook nu weer of nog steeds uit een verre hoek met mannen, vrouwen en kinderen die zwerven : velen zijn oprecht naar onze gastvrijheid op zoek
21-02-2017 om 12:07
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
vluchten kan niet meer
nog altijd ontmoet ik mannen en vrouwen die iedere dag of nacht, soms in het zweet, rouwen als slachtoffer van toen; wie had dat in '45 nog verwacht
"nooit meer" zeggen we op 4 mei en gedenken dat vaak ook in stilte ik ontmoet "de ver van mijn bed show" en kilte, zelfs vernederende woorden nu ik zoveel mensen zie op de vlucht voor hen die wijken, soms verdrinken, voor een moorddadige tucht wie van ons zou nog
een schuilplaats bieden aan een medemens in nood wie is nog in staat gastvrij te zijn, het brood te delen met ontheemden: wat is onze menselijk maat.
"nooit meer", staat op onze lippen en vieren onze bevrijding groots er zijn er nog maar enkele die dagelijks echt weet hebben van die oude oorlog, voelt de herinnering voor ons nu doods?
21-02-2017 om 12:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
wat niet is.
zeg nimmer dat ik er niet ben of de indruk geef dat het mij koud laat, al wat is van zachte waarde wel is het zo dat ik niet ieder moment ken als jij zweeft tussen hemel en aarde
dat je er bent is onmiskenbaar in mijn hand geschreven maar daarin staat niet elk gevoel dat met jouw hart, al kloppend, blijkt te zijn verweven
alleen pure krachten kunnen uit onzichtbare gedachten een stille verwachting zeven
een mens, zoals ik, is daartoe doorgaans niet toe in staat mijn armen zijn vaak te kort oren neigen soms geluid te verzachten en mijn gevoel staat met regelmaat voor een gesloten poort; ik weet me dan ook geen raad
we delen de verlatenheid in het aardse bestaan de hoop erkent echter niet de gelatenheid; die duidt ons samen verder te gaan
21-02-2017 om 12:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Zij aan zij
in 't land van daar onbereikbaar ver voor mij ligt mijn heimwee, zo teder stil
waarom dat woont in menig stap, ik heb daarvan geen weet het is niet uit vrije wil noch in aanvang gedoopt ik word zomaar meegesleept
is het haar dans in kleine pasjes of de krekel in de avond die fluistert in mijn oor
is het de kleur groen in een overweldigend koor of ligt de smaak aldoor in mijn mond
ik heb geen weet doch het leeft wel in mij 't is een wezenlijk verlangen eeuwig en waar ik ook in gedij
vraag maar niet verder waarom ik ben bevangen door het land van daar over de verte heen, zij aan zij
21-02-2017 om 12:04
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Soms
soms ben je zelf de stille vriend die naar je luistert even het beste gezelschap dat je op enig moment verdient
immers de ander is iemand die enkel fluistert en niet jouw verte ziet
vreemde woorden doven ook al is je weerstand week ze raken niet je hart, hoop laat je in de steek
het is vluchten in een heelal van verborgen zuchten maar tegelijk vastzitten in een klemmende val
zelfs een glimlach mist zijn doel er heerst een ijzig gezag; samen voelt als koel
21-02-2017 om 12:03
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
nummer 8
lucht van de lege straat kent een stadse geur de stilte is vreemd
ik ga voorbij de verlatenheid, aan de linkerzij, deur voor deur
doeken dienen als luiken immers de hitte speelt op
het beklede raam sluit de wereld buiten de oude man op nummer 8 ontmoet alleen zijn naam
hij denkt in dromen over de wens naar morgen als zijn naasten weer zullen komen, nu leeft hij in zijn avond verborgen
21-02-2017 om 12:03
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
groen blaadje
u lust nog een groen blaadje? dat is niet aan mijn dovemansoren gericht doch enige rijpheid van het groeiend zaadje verhoogt de smaak wellicht
niet dat ik zou weigeren bij het naderen van mijn aangezicht toch zal ik het wassen niet laten het is niet iets waar ik vaak over zal praten
maar ik maak me zorgen over de onbevlektheid toch voor het oog althans vaak onzichtbaar verborgen
ik zal trachten al was het maar uit fatsoen enige afkeer te overwinnen want al wordt het, als zijnde vers gekeurd
de groenten van het land blijken vaak met gif besmeurd
21-02-2017 om 12:01
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
wat zegt u
dat het mooi weer is ja, dan hoor ik het goed met regen is het mis had ik u ook niet gegroet of enkel gewuifd
knikken kan ook doch wegkijken is niet mijn stijl verstoppen achter mijn sigarenrook zou niet lukken de wind waait het weg o ja, ik zou nog kunnen bukken
veters aantrekken zogenaamd maar dan loert spit om de hoek dat heb ik soms, maar dan zou ik me ietwat hebben geschaamd
ik loop immers in korte broek en dan kom ik in een houding die mij, als heer van stand niet echt betaamt
wat vertelt u me nou oh, u moet al verder het is goed u weer eens te zien de groeten aan uw vrouw
is die met de noorderzon vertrokken? ja, mijn oprecht medeleven het is geen ramp zie ik in uw ogen wel, geniet van het vrije leven
alles zelf doen nu? ach, u loopt wel weer eens tegen de lamp
21-02-2017 om 12:00
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Vibratie
soms is de diepte zo ver en leeg dat woorden weerkaatsen op de bodem van de ziel
al staan duizenden op wacht er is er niet een die zich in het zwart kan verplaatsen
dat zijn die momenten in een dode lente en de winter deuren sluit,
bruggen lijken opgehaald ook oren verzwijgen dan haast ieder uiterlijk geluid
toch verzachten klanken gepaard aan het hart het gevoel in kille mistbanken
meedrijven op een melodie die het ritme van de adem grenzeloos herkent en zo het moment uitspreidt en verzacht
ik gun ieder zo'n fragment als de nacht overheerst waarin een viool dan gelijk met de stuurloze macht op een zachte wind vibreert
21-02-2017 om 12:00
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Op 't vroege uur in Mokum
ik zie voor mij uit over de oude gracht waar aan beide zijden rijkdom wordt herdacht
het is een verstard beeld op dit te vroege uur een enkele rimpel in 't water laat mijn ogen iets bewegen; het voorkomt leeg getuur
boten, ijzeren huizen achter elkaar, groot in getal liggen aan een verhoogde kade daar woont men in het dal verstild in de onderste stadslade
bolle bruggen, vaak beklinkerd in diagonaal verband verbinden beide oevers ze leggen al eeuwen contact met de huizen op stand
ieder met een eigen gezicht dat wel, onderscheid moet er zijn het duidt op onze lage landse aard toch leven we naast elkaar veelal in straten met aan weerszijde een stilstaande stenen trein
21-02-2017 om 11:59
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Muze
the lady in blue beschreeuwt , al beeldend, haar schoonheid
die zich tevens doch onvermijdelijk mengt met sterfelijkheid
dat is wat ik voel, het wonderbaarlijke doet ook lijden, wordt met melancholie aangelengd
het is niet enkel de schepping van een vreugd vertaald in een sensuele zucht
het heeft ook de dood in zich, verlies van de tanende jeugd het omvat beiden in een levenslange glijvlucht
het pure is ontegenzeggelijk de dag èn de nacht
maar maakt ook van nature van de nood een deugd doorheen de ijzige koude en vele hete vuren
21-02-2017 om 11:58
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Dochters in 't klein
jaren waren zij al onderweg maar in toenemende mate vroegen zij vaak, onbewust, om meer ruimte en om wat "zekerheid" achter te laten
ach, ik zag hen van klein naar groter groeien en toch, ze bleven zo teer in mijn veel oudere hart
al doende zag ik ze bloeien, en ze vaak met hun innerlijk en uiterlijk stoeien.
de voordeur was tot voor kort een poort van buiten naar binnen nu is het niet meer om de veilige thuishaven van de wereld af te sluiten; ze gaan aan de volgende ongewisse reis beginnen
ook wel om zich door jonge heerschappen te laten verleiden of om nieuwe dromen te volgen waar hun ziel van nature om vraagt ja zeker, gepaard gaande met een voorspelbare weerbarstigheid
ik zal ze missen, deze meisjes maar met belangstelling volgen, " naar vermogen " op weg naar volwassenheid
* (voor Dewi en Noa)
21-02-2017 om 11:58
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Over de kim
het wordt stil om me heen of krimpt het buiten in mijzelf heeft elke mens dat gemeen een geringer en dalend gewelf
zal het de rijkdom zijn die mij verblindt en goed is gezind dan wel de som van weerstand en verlies die altijd komt maar ik niet verkies
het kan de telkens kerende zandloper zijn die mij vermoeid doet raken en aan een uitgebalanceerde eeuwige berusting bindt
ach, het is om het even het uitzicht verdwijnt toch als sneeuw voor de zon
mij maakt het niet zo uit wat ik nu zeker weet is dat altijd weer de lente komt, naar verluidt, achter mijn eindeloze horizon
21-02-2017 om 11:57
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Betoog
vrouwen zijn onderweg en lijken voortdurend in de leg herkauwen aldoor het kwaad dat zij immer vinden op hun weg
ons wijzend naar wat liefde zou moeten of kunnen zijn met uitzicht op de teder volle baat,
waar is dat te vinden, juist, in een soort blauw azuur, een paradijs zonder levenspijn
een ding ontgaat hen echter daar wonen geen mannen met haren op hun borst
er rust een edele prins in rozengeur die zijn gebrul uit wil bannen en sokken draagt met gelijke kleur
geef mij maar de kroeg op de hoek bij Tanja aan haar brede toog zij is voor mij een open boek
oké, wat gerafeld aan iedere hoek maar heeft geen weet meer dat ik ooit aan haar tepels zoog
21-02-2017 om 11:56
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
's Herenweg
mannen zijn onderweg drie mannen volgen elkaar zoals ik nu zeg achter verloren dromen
neen, niet een zichtbare doodlopende weg maar toch, het zijn verleden gedachten die aan hun ogen voorbij komen
en de aanstaande morgen in het ochtendgloren gewis niet zullen verzachten
de kruisingen op hun gelaat verhalen van verwarde snaren is het levensverraad of gewoon de laatste jaren baren
d'ogen blikken in de ziel van een spiegel als zij, de mannen, de richting kiezen, eigen aan hun bestaan
daar gaan ze drie baarden ooit komen zij daar aan
21-02-2017 om 11:54
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Kringloop
als het grijs komt of kaalte toeslaat en jong groen verder ontluikt schijnt een beeld te ontstaan waarbij de toekomst morgen is en het heden al is vergaan
ik zou met die gedachte toch zelf niet verder gaan ook al vertragen de jaren de ziel is nog steeds van vandaag
ik zou het kind in mij niet tot verplichte rust verklaren het is nog immer scheppend en vrij
in mijn ziel zijn al doende vruchten gerijpt en nog steeds draagt de geringde boom elk jaar nieuwe scheuten
men hoede zich ervoor zich niet van wasdom te ontdoen het bij voorbaat te beschouwen als een gesloten aureool of een haast versleten schoen
21-02-2017 om 11:53
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Als de lente verzaakt
ze gaat steeds vroeger, zonder licht
gedachten verzwaren het ademen
de lach zwicht voor verleden gevaren terwijl de ziel bij voortduring dicht in lettergrepen van pijn
in het heden leven blijkt ooit te zijn
in dromen blijven zweven welke angst beleven en morgen ja, is er een morgen die voor haar mag zorgen
is het doek te zwaar voor jouw schouder; ben je bij mij niet geborgen
wordt mijn kracht, holle macht mijn liefde een steen des aanstoots veranderen mijn oren in een lange schacht waar kwelling enkel op kwelling wacht
goud smelt soms bij koude regen bevriest vaak door uitzichtloos verdwalen
ga maar vroeg ga maar ik hoop dat een diepe slaap weer-zin doet verschralen
21-02-2017 om 11:52
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
A la Campagne
ik was er weer even, · daar, bij mijn grote liefde, het orgel à la campagne in het kerkje van Pleaux, Romaans en zonder franje
daar huist een geschenk hemels groots, te groot voor mij in het schaduw-rijke bedehuis, oprijzend aan de linker zij
de toetsen weten dat ik geen gedachten meer denk als ik mijn gevoelens door de loodrechte pijpen sluis
en onbewust verenigd word met de melancholieke melodie die deels mij toebehoort
maar ook weer vreugde schept indien de schoonheid daarvan als van zelve wordt aangeboord
21-02-2017 om 11:52
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
zonder titel
midden in het bomenland door groen gras omgeven ligt stil en haast verscholen mijn houten thuis, een stulpje met groei en bloei verweven
de tijd heeft het beschutte lijf van pannen op gelaagde planken gevormd, het heeft zijn pracht aan wisselende seizoenen te danken
in een verlatenheid, haast van mystieke aard, waar enkel de natuur zorgt voor ongedwongen klanken
daar kan ik van zelve mijn denken vertragen, woorden versagen; zij zouden gevoelens verkillen
ik zwijg derhalve en kan een innig verlangen naar hoger inzicht tillen
21-02-2017 om 11:50
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
