Parels gemis



Vingers over toetsen.
Pianissimo.

Letters over wit.
Ma non troppo.

Ochtend onder grijs.
Blauw boven wolken.

En jij. Jij ligt te slapen.
In je zoetwaterparels.
Achtergelaten op m'n lavabo.

Ze worden mooier.
Als druppels herinneringen.
De tijd blinkt ze op.

Verlangen kan
slechts groeien
op gemis.

Tot straks?

 

Uvi

 

Ontdek jezelf. Begin bij de wereld.

Deze slogan las ik daarstraks.
Eenvoudig lijkt hij, maar is het niet.
Hoe zou hij ontstaan zijn?
Hij is alleszins prachtig bedacht.

Maar moeilijk haalbaar.
Niet voor niets wellicht gestrand op een paneel
voor een universiteit.
Van studenten mag nog wat verwacht worden.

Ikzelf begin er niet meer aan.
Nu en dan kijk ik naar de man waarin ik leef.
In de spiegel. Ik hoop altijd dat hij me genadig is.
Mijn wereld is gekrompen tot m'n zetel.

En het is goed zo. Ik respecteer iedere andere mening.
Er zijn Decroo-types die sterven daar.
Moeten de druk voelen van een vol agenda.
Halen hun waardigheid uit hun positie. Pole-position.

Dit soort mensen verliest hun glans na hun pensioen.
Statutair verminkt, status gestolen.
Moeten nu een nieuwe "ik" ontdekken.
Hun wereld is gekrompen tot hun zichtbaar lichaam.

Ooit behoorden ze tot de gestelde lichamen.
Nu ontkleed van macht en glorie tot een naakt bestaan.
Geen ja-knikkers of vleiers meer in de buurt.
Geen chauffeur, geen applaus.

Kijk, als je weinig hebt, kan je niet veel verliezen.
Ik won bij m'n pensioen. Kreeg mezelf cadeau.
Kende de wereld al wel. Maar mezelf misschien te weinig.
Elke dag schrijf ik nu mezelf een beetje bij mekaar.

En als het er staat, dan lees ik wie ik ben.

Uvi

Promesse

 

Je uren vullen.
Met kijken. Naar niets.
Luisteren. Naar iets.
Dat er niet is.

Wachten op de dag.
Hopen dat hij niet komt.
Dat het ochtend blijft.
Eeuwig. Als een jong lijf.

Waarin de belofte ligt.
Te dromen.
Van wat kan. Nog niet mag.
Dat soort ijlen. Zonder koorts.

In wanhoop. Hopen.
Op de armen van 'n jonge vrouw.
Terwijl je rijp bent voor de schoot van de dood.
Dat soort spijt en berouw.


uvi

Dagboek voor een vederlichte boulevard.


Verliefdheid is een vederlichte boulevard.
Tiens. Dat schrijf ik zomaar. Wat zou dat betekenen?
De ochtend kan twijfelachtig zijn.
Dan ondervraag ik gestreng m'n eigen gedachten.

Om zeker te zijn dat het wel écht kan gebeuren.
Scherpzinnig als een onderzoeksrechter.
Met de eigenzinnige blik van Sherlock Holmes.
En de achterdocht van een oud vrouwtje.

Zou ik een vederlichte boulevard herkennen?
Welke kenmerken heeft hij?
Je merkt het. Zakelijke vragen.
Om er een robotfoto van te maken.

Getuigen gevraagd. Ik hang affiches op.
Herken je deze boulevard?
Of is hij zo onopvallend als een andere?
Voorwaar, ik zeg u.

Als je ooit verliefd bent.
Wandel dan over een brede boulevard.
Sta even stil. Of avanceer averechts, desnoods.
Wedden dat je hem herkent?



Uvi

Terra incognita

Een eenvoudig liedje kan me plots overvallen met weemoed.
In de ochtend. Als de dauw nog aan het licht kleeft.
Of 's avonds als de dag nachtschaduw schildert.

Drie noten van Stef Bos, met Papa, en ik slik.
Ik hoor en zie mijn zoon. En ook m'n dode vader.
En daartussen zit ik geprangd. Tussen vasthouden en verlaten.

Hoe zat en zit het met deze drie mannen?
Strangers in the night? Ik vrees het.
We staken de grens niet over van elkaars bestaan.

Bleven braaf op afstand.
Schreven hoop in elkaars namen.
Met hopen fouten in de spelling.

De speling van het lot tekende onze tafel.
Tabula rasa. Gekerfd door onze genen.
Vaders en zonen. Klonen elkaars leven.


Uvi

Goedenmorgen Darfur,

Ooit was een oorlog nog romantisch.
Vooral toen hij in zwart wit was.
Op het doek, bedoel ik.

Thuis zong de geliefde:
'J'attendrai
Le jour et la nuit, j'attendrai toujours
Ton retour
J'attendrai
Car l'oiseau qui s'enfuit vient chercher l'oubli
Dans son nid'
Terwijl Lili Marlène aan de kazernepoort 'unter der Laterne'
stond te wachten.

Jonge kerels weg van onder moeder's strenge vleugels werden man.
Vrij als een vogel. En er was altijd wel een nestje.
Er werden dan ook heel wat koekoekskindjes geboren toen.

Was de passerende papa een held, Canadees of Engelsman,
tja, dan had dat jonge broedsel nog wel een kans.
Of hij bleef hangen. Of een voedstervader nam de huishoudelijke taken over.

Nu pas durft men naar buiten komen met die verhalen van schande.
De kinderen zelf. En hoe pijnlijk. Vooral als ze een beetje zwart zagen.
Van de vijand. Het beroemde voorbeeld: Frieda van Abba.
En zij had nog geluk want ondergedoken in Scandinavië.

Ondertussen zat de wereld niet stil.
Vietnam, Rwanda, ... dichter bij huis in de Balkan.
Irak ... Soedan, ...
Een eentonig verhaal van verdriet, macht en machteloosheid.

De soldaten zijn jong geworden. Amper de pamper ontgroeid.
En zelfs dat kenden de Kindsoldaten niet. Een Kalasjnikov als fopspeen.
Ja, dat wel.

Vanmorgen bij Friedl Lesage zat Fred Brouwers op de stoel.
In "Het beste moet nog komen". Laat ons hopen.
Zijn favoriete muziek lag in het 'Interbellum'.
Je zou voor minder weemoedig worden.
Want muziek van 'voor den oorlog' was ook nog 'hip en in' na den oorlog.
Alles ging veel langer mee toen.

Schoenen werden gelapt, broeken ook.
Nu is een liedje na enkele maanden al uitgezongen.
De romantiek is vlug versleten.
Oorlog is commerce geworden. Was dat natuurlijk altijd.

Na de "bevrijding" speelden wij cowboy. Winnetou en Old Shatterhand.
En als we moe waren van het vechten dan gingen we slapen.
In vrede.

Hoe lang laat de wereld Darfur nog alleen?
Sinds de Tv kunnen we niet meer zeggen:
"Wir haben es nicht gewußt."

Uvi