De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
01-04-2014
"Turks Gezeik"
Vanmiddag Eulalie en Eufrasie tegengekomen. Zij gaven vroeger les in een BLO-school, zo ergens op den boerenbuiten waar migrantengezinnen nog niet de weg naartoe gevonden hadden. Het schooltje telde slechts één Turkse leerling, en precies met die ene losbol hadden ze meer last dan met tien Vlaamse belhamels samen.
Eulalie en Eufrasie wisten niets over de migrantenproblematiek, een beetje wereldvreemd waren ze, maar ik heb hen wijzer gemaakt, en dat deed me enorm veel deugd. Terwijl we herinneringen ophaalden en ervaringen uitwisselden, merkte ik dat ze nog niet veel meegemaakt hadden omdat ze enkel met Vlaamse leerlingen te maken hadden.
"BLO-kindjes zijn lief en aanhankelijk, ze zijn een handelbaar groepje in de klas, dankbaar om les aan te geven", zo vertelde juffrouw Eulalie. "Maar het laatste schooljaar heb ik het érgste meegemaakt!". Ze vertelde over enkele kindjes met een zware mentale handicap, en alsof dat niet genoeg was, zat er ook nog een Turks jongetje in de groep.
"Turks gezeik dus", hielp ik Eulalie. En Eulalie was blij met mijn aangever, en ook blij met het nieuwe woord dat ze pas geleerd had. "Ja, Turks gezeik, ik ben er slaags mee geraakt, want die jongen wilde niets aannemen van mij, die andere kindjes respecteerden me temninste... En eigengereid dat die knul was, en alles beter willen weten... Ik wou dat er een islamleraar kwam om hem te temmen, maar voor enen Turk krijgen we geen islamleraar toegewezen"..."Turks gezeik" vulde Eufrasie aan.
Tot mijn grote genoegen merkte ik dat Eulalie en Eufrasie de nieuwe uitdrukking "Turks gezeik", die ze pas van mij geleerd hadden, graag gebruikten, ze genoten van de nieuwe oneliner!
Vroeger heeft een Turkse tolk mij met een vermanend vingertje verteld dat ik een kat een kat moet noemen. Wel, dat heb ik goed onthouden en hoe langer hoe meer denk ik aan haar wijze woorden bij het schrijven van een nieuw blogberichtje. Dat belooft voor de toekomst!
Vandaag is het de beurt aan nalatige allochtone ouders die nooit in orde waren met het betalen van schoolfacturen. Vlaamse ouders hoeven niet op te draaien voor de nonchalance van allochtonen. Daarom noem ik een kat een kat, en bazuin ik het uit: "Het zijn de allochtone ouders die vaak niet in orde zijn met schoolfacturen, met geld voor schoolreizen en uitstappen, met het betalen van schoolgerief, van materiaal... zij hebben een aangeboren ongevoeligheid voor spelregels, voor leefregels van de maatschappij, zij sturen de functionering van het schoolgebeuren, van het 'samen-leven' in de war." Hierover berichtte ik al op 9.2.14.
Nu heeft minister Smet er iets op gevonden om scholen te verlossen van onbetaalde facturen. Om scholen niet meer naar incassobureaus of naar deurwaarders te laten hollen, wil hij één centrale dienst oprichten die op "een sociaal verantwoorde manier" achterstallig schoolgeld zal innen.
Over enkele weken geeft de minister meer uitleg over zijn plan. Maar ik heb zo'n bang vermoeden dat met Vlaams geld de allochtone schulden zullen kwijtgescholden worden.
Chaima was een 12-jarig moslimmeisje in het eerste middelbaar van het atheneum. Zij kwam uit een chaotisch Marokkaans gezin met een autoritaire vader en broers die de baas over haar speelden. Haar hoofddoekje droeg ze omdat haar vader dat zo wilde, maar ze ging er zichtbaar onder gebukt, onder de tirannie van het gezin. Haar hoofddoekje was letterlijk een symbool van onderdrukking, ze was erg zenuwachtig, schichtig, timide, en met haar tengere gestalte liep ze voorover gebogen over de speelplaats, was altijd alleen, had geen vriendinnetjes. Sprak nauwelijks. Ook niet tegen haar taalgenootjes.
Chaima kwam van een plattelandsschooltje waar ze over de hele lijn zwak presteerde. Toch mocht ze telkens overgaan naar de volgende klas. De leerkrachten van de lagere school noteerden steeds: "Er zijn geen problemen, alleen wat taalarmoede". Deze opmerking was niet verwonderlijk omdat het een concentratieschooltje was met een erbarmelijk laag niveau. En daarna overschakelen naar een atheneum in de grote stad, dat is zoals springen zonder hakken over een brede sloot. Chaima startte dus in het eerste middelbaar, ondanks een zwak schoolverleden, haar wachtte een uitzichtloze middelbare schoolloopbaan. Al na één lesweek waren de vooruitzichten erg somber, en daarna stapelden de buizen zich torenhoog op. Zelfs een mirakel zou niet meer kunnen helpen.
Mijn indruk was: " Dit meisje wordt nooit een zelfbewuste volwassen vrouw, het gezin loodst haar regelrecht naar de status van een 'kweekmachine' zonder hersens en zonder vrije wil."
Op een dag kwam Chaima's vader naar school, borstelsnor in de wind en fiere kin in de richting van Mekka, om te protesteren tegen het nieuwe hoofddoekenverbod. De directeur, de schoolbegeleider en de mensen van het integratiecentrum luisterden nederig naar de grieven van de moslimman. Een dialoog werd op gang gebracht waarvan het einde nog niet aan de einder te zien was. De onderdanige luisteraars gaven de moslimman een gevoel van macht, ze plaatsten zichzelf in een ondergeschikte positie om naar de zinloze prietpraat van de moslimman te luisteren.
Ik heb onderwijsmensen gekend met een ziekelijke angst voor het moslimwereldje en de islam. In dié contreien schuilt de échte islamfobie! En ik heb ook nooit een Vlaamse vader zoveel mensen weten samentrommelen als hij met een klacht naar school kwam. Discriminatie!
In restaurant Da Noi in Tessenderlo hangt een affiche die klanten oproept om hun kinderen stil te houden.
"Beste ouders, mogen wij u vragen uw kinderen wat stiller te houden, ook andere klanten hebben recht om gezellig iets te eten of te drinken zonder dat er teveel lawaai wordt gemaakt. Gelieve in de toekomst hier op te letten. Dank bij voorbaat, Tony en Ursula".
Goed zo Tony en Ursula! Ouders kunnen niet genoeg op hun verantwoordelijkheden gewezen worden. Ik zou er nog meerdere affiches bijhangen, te beginnen op de parking, dan zijn ze al gewaarschuwd voor ze het restaurant binnenkomen.
Natuurlijk zijn er asociale ouders die protesteren tegen de boodschap die oproept tot stilte. Precies dié ouders die onbekwaam zijn om hun kinderen restaurantmanieren aan te leren, bezoeken de horeca om hun kinderen vrij te laten rondlopen, ze hoeven er niet op te letten en vegen hun voeten aan de rust van andere restaurantbezoekers. Dat hun koters de sereniteit van het eetgebeuren verstoren, kan hen geen barst schelen. En dan zwijgen we nog over het gekrijs dat de sfeermuziek overstemt.
De zaakvoerder: "Kinderen zijn hier absoluut welkom, maar als ze het echt te bont maken en mijn andere klanten wegjagen, moet ik ingrijpen... Ik heb hier een paar incidenten meegemaakt, waarbij kinderen bij wijze van spreken mijn kot afbraken: stoeltjes die door de lucht vlogen, bierkaartjes die op de grond werden gegooid. Wanneer ik de ouders van die kinderen dan aanspreek, lachen ze mij gewoon in mijn gezicht uit."
Op de Vlaamse hogescholen en universiteiten slaagt 1 op 10 eerstejaarsstudenten voor geen enkel vak. Dat blijkt uit cijfers die Goedele Vermeiren (N-VA) opvroeg bij onderwijsminister Pascal Smet.
De overgang van secundair naar hoger onderwijs kwam vorige zomer al in het nieuws, toen er sprake was van ijkingsproeven, oriënteringsproeven, toelatingsproeven... ze wisten het nog niet goed.
Minister Smet kondigt nu maatregelen aan die in uitvoering zijn. Om te beginnen wil hij de eindtermen S.O. beter afstemmen op de startcompetenties van het H.O. Hij verwijst ook naar de geplande herordening van de studierichtingen S.O. Tenslotte heeft hij het over de ijkingsproef die hogescholen en uniefs kunnen opleggen aan nieuwe studenten. De ijkingsproef streeft naar een studiekeuze die het best past bij de student.
Als er zoveel niet-geslaagden zijn in het eerste jaar hoger onderwijs, en als er een ijkingsproef nodig is, moeten er dan geen vraagtekens gezet worden bij de kwaliteit van secundaire scholen? Hoe goed bereiden ze hun leerlingen voor op hoger onderwijs?
Ik zal het nog eens opnieuw uitleggen.
De mislukkelingen in het eerste jaar van het hoger en universitair onderwijs hebben mogelijk een foute studiekeuze gemaakt, 1 van de redenen. Maar er wordt teveel nadruk gelegd op een passende studiekeuze. Volgens mij om de aandacht af te leiden van secundaire scholen waar ze royaal met diploma's en rapportcijfers smijten, waar leerstof en lesniveau aangepast worden aan de zwakste leerlingen, waar fouten en zwakheden door de vingers gezien worden, waar koranlessen belangrijker zijn dan huiswerk maken, waar lichtzinnig omgesprongen wordt met tucht en discipline... Die middelbare scholen zijn toch niet bezig met de voorbereiding van hun leerlingen op het hoger onderwijs?! Het lespeil in het middelbaar moet naar omhoog! Kilometers hoger! Láát zwakke leerlingen afhaken. Láát er een kloof zijn tussen sterke en zwakke leerlingen. Láát anderstaligen afhaken. Láát onwilligen aan hun lot over. Láát spijbelaars in de steek. Láát zwakke allochtone leerlingen ongemoeid... De sterken worden alleen maar sterker als de zwakkeren zwak gehouden worden. Dan zullen we zien hoeveel meer eerstejaars zullen slagen in het hoger onderwijs!
KU Leuven start vanaf academiejaar 2014-2015 met een eenjarige opleiding 'islamitische theologie'. Onderwijsminister Smet steunt de opleiding dit jaar met 140.000 euro, en de volgende jaren telkens met 160.000 euro. Hij organiseerde ook het overleg tussen de moslimgemeenschap en de onderwijswereld. En zo kwam er een islamitische opleiding tot stand aan onze katholieke (!) universiteit.
Het is een masteropleiding binnen de faculteit Theologie en Religiewetenschappen. De studenten maken kennis met de manieren waarop binnen de islam wordt nagedacht over geloof en leven. Met het masterdiploma kan men consulent in de moslimgemeenschap worden of leraar 'islamitische godsdienst'. Decaan Lieven Boeve hoopt te kunnen starten met 10 tot 20 studenten.
Pascal Smet als geldschieter en promotor van de islam: "De optie islamitische theologie is belangrijk voor de vorming van een academisch kader voor de islam..." Een academisch kader voor de islam? We zijn goed bezig met de weg te plaveien langswaar de islam sluipend alle zijwegen kan inpalmen, en later ook nog de hoofdwegen, om te zien of er nog een plekje vrij is voor een nieuwe moskee.
En Rik Torfs, rector KU Leuven, wijst op het grote belang van de kennis van levensbeschouwingen om te komen tot een goede samenleving... Ja, ja.
KU Leuven wil de eenjarige Islamitische Theologie uitbouwen tot een volwaardige bachelor- en masteropleiding, die ook opleidt tot imam. Voilà, de sp.a krijgt haar zin, die zit al 2 jaar te zeuren over een imamopleiding. En dat klopt, want als er meer moslimscholen gaan komen, zullen er meer imams nodig zijn. Die moslims toch, hoe vooruitziend en vooruitstrevend. En wij maar denken dat de islam helemaal niet streeft naar machtsuitbreiding, dat de moslims stilletjes op hun matje prevelen zonder ambities, zonder toekomstplannen, zonder veroveringsdrang. Dat werd ons vroeger op school toch wijsgemaakt toen de islam afgeschilderd werd als vredelievend, verzoenend en verdraagzaam.
Dr. Robert Hare schreef een boek over psychisch gestoorde bazen: 'Snakes in Suits, when Psychopaths Go to Work'. Zijn conclusie: "De kans dat een psychopaat in de directiekamer zit is 4x groter dan dat hij in de gevangenis zit." Er komt ook steeds meer wetenschappelijk bewijs dat er in directiekringen meer psychopaten verkeren dan we vermoeden. Ze vallen niet op, omdat ze sociale kameleons zijn. Zij zijn meesters in het veranderen van hun gedrag naargelang de situatie of persoon waarvan ze kunnen profiteren. Zij zijn vlotte praters, gewetenloze narcisten zonder empathisch vermogen, machtswellustig, en houden van domineren, heersen en manipuleren.
Als mensen je in het verleden gepest en gekoeioneerd hebben, krijg je als slachtoffer carte blanche om die pestkop door het slijk te halen, door vette koeienvlaaien, door warme dampende hondendrollen... met woorden die het vunzige karakter van de pestkop in volle glorie schetsen. Hij is vogelvrij om opgejaagd te worden als gevaarlijk wild dat zich nergens meer in de bossen kan verstoppen.
Vannacht is mijn slachtoffer Horbert, de treiteraar. Geboren als Horror, maar omdat die naam niet geaccepteerd werd op het stadhuis, noemden ze hem gewoon Horbert. Ik heb al verteld over zijn ellenlange strafblad en over zijn psychotische aard, maar nu wil ik iets kwijt over zijn turbulente levenswandel, inclusief zijn strafblad, waardoor hij kon fluiten naar een bewijs van goed gedrag en zeden.
Horbert vertelde warrige verhalen zonder rode draad, vol contradicties, herhalingen, moeilijke woorden en zinnen zonder begin noch einde. Zijn luisteraars wachtten geduldig op het verlossende einde van zijn saaie monologen. Ondertussen hing er een mistgordijn over zijn bureau, om de luisteraar te imponeren en te vervelen met zijn gezaag en met zijn walgelijke dampen van sigarettenpeukjes die hij tussen zijn vieze bruine vingers hield.
Met een zwoele stem verstond Horbert de kunst om mensen voor zich te winnen, telkens uit eigenbelang. Ook handig bij seksuele manipulaties, bij zijn zucht naar macht, bij het gewetenloos emotionele schade berokkenen als mensen het niet met hem eens waren. Om nog maar te zwijgen over zijn vatbaarheid voor het kwade en zijn criminele neigingen.
Iedere ochtend bij het binnenkomen van het PMS-gebouw was Horberts typische profiel in volle glorie te bezichtigen via de deuropening. Een gebogen rug, opgeheven hoofd, brilletje op de kromme neus, twee lompe handen op het toetsenbord, een dampende sigaret in een overvolle asbak, en met de lange neus vooruitstaren naar het scherm.
Als machtswellusteling verloor hij op een zwak moment de controle over het stuur van zijn leven toen hij verliefd werd op juffrouw Vivi van de tweede klas. De tortelduifjes genoten intens van elkaar en de vonken vlogen in het rond. Het was een euforische tijd van naakte engeltjes en zweverige toestanden, van fladderende vlindertjes en geurige bloemetjes. Directeur mosselmas verkneukelde zich in het geile gebeuren. Maar de vurige passie verdween even vlug als ze gekomen was. Op een ochtend verscheen Vivi niet in school. Spoorloos. Directeur Mosselmans begon rond te bellen om te zien waar Vivi uithing, en ook om vliegensvlug een vervanger te vinden voor haar klas die onbeheerd achterbleef. Het was uiteindelijk Horbert zelf die lallend en brallend vertelde dat Vivi thuis een halve nacht bewusteloos op de grond gelegen had. Een stevige trap in haar buik, dat was haar verdiende loon, zei hij. Zijn verhaal eindigde met een afschuwelijke lachbui, zoals in een horrorfilm. Horbert, de psychopaat en de zatlap.
Aan een strafblad kan je werken, je moet er wel de tijd voor nemen om de ene stommiteit na de andere op te stapelen, Als je doortrapt genoeg bent lukt dat wel. Dronken achter het stuur, ongevallen veroorzaken onder invloed, slagen en verwondingen na onbeheerste woedeuitbarstingen... Na deze tumultueuze avonturen slaag je er natuurlijk niet in om aan een bewijs van goed gedrag en zeden te geraken. Een strafblad opbouwen, en toch de functie van directeur uitoefenen? Hoe kon dit?!
Horbert was lid van de migrantenfanclub onder voorzitterschap van Johan Leman. Maar zoals het een psychopaat betaamt, was er eigenbelang mee gemoeid. Hij hield zich obsessief bezig met migrantenprojecten. Mij werd eens gevraagd of die mercedes die hij overhield aan zijn betrokkenheid bij migrantenprojecten, of die mercedes nu nog altijd bolt...
Het anders zo vredige Beverlo in Limburg werd vorige vrijdag opgeschrikt door geweerschoten waarvan de knallen in de wijde omtrek te horen waren. Twee groepjes 'jongeren' verzamelden zich aan de kerk, hun auto's (kansarmoede?) parkeerden ze op het kerkplein. Ze raakten slaags met elkaar en er werd geschoten.
De journalist vertelde tussen de regels dat het ging om Turkse jongeren uit Beverlo en Leopoldsburg, hij zal binnenkort wel een ontslagbrief in zijn brievenbus vinden.
Toen de politie aankwam, waren alle jongeren al weggescheurd met hun wagens. Later op de dag meldde zich een zwaargewonde jongeman in het ziekenhuis, met liefst drie kogels in zijn lijf.
Onder de kerktoren horen zich vredige taferelen af te spelen, de devote sereniteit mag er niet verstoord worden door uitheemse aangelegenheden. Enkel vogeltjes mogen er fluiten en klokken mogen er luiden, alle andere allochtone geluiden zijn heiligschennis!
Ja, sinds de aanvoer van vreemde exemplaren in ons land, krijgen we ook te maken met vreemde gebeurtenissen, met meer criminele feiten, met andere samenlevingsrituelen en nog meer van die rare dingen, waarvan verondersteld wordt dat we daar begrip voor opbrengen. Ze hebben ons immers proberen wijs te maken dat de komst van 'andersgecultureerden' een verrijking betekent voor onszelf, voor onze samenleving, voor onze cultuur. Ik zie niet in hoe hun schietcultuur in onze cultuur past...
Ik mag mijn lezers niet in slaap laten sukkelen. Daarom bood ik mijn muze een borreltje aan, en zelf nam ik er ook twee. Dan kan ik mijn gedachten beter ordenen. Er zitten zoveel onderwerpen in mijn hoofd waarover ik wil schrijven, maar eerst het belangrijkste.
Er is een kentering gekomen in mijn speurtocht naar de verklikkers die lafhartig mijn blog gingen aanklagen bij het Centrum. Ik ben op het spoor gekomen van een complot waarbij de melders elkaar allemaal kennen en ze dienden elk apart een klacht in bij het Centrum onder stimulans van één aanvoerder, de stoker, de opruier die zijn marionetten, als verraders van eigen volk, aanspoorde om mijn blog in een slecht daglicht te stellen. Het Centrum is er ingetuind, want het sprak over 'een aantal' meldingen, klachten over boodschappen die zouden aanzetten tot haat, geweld en discriminatie, m.a.w. ik ben een zware crimineel. Ik heb al eens verteld dat ik goed ben in het maken van vijanden, dat gaat bij mij vanzelf, ik hoef er geen moeite voor te doen. Dat bijzondere talent heb ik te danken aan mijn misantrope instelling.
Het is zo stil geworden rond mijn dossier bij het CGKR. Misschien is het Centrum opgedoekt, of failliet of zo, zonder dat we't weten. Ofwel vinden ze mijn teksten zó saai dat ze het opgegeven hebben om nog op mijn blog te komen loeren. Ja, het is erg saai geworden bij Schoolperikelen, omdat ik goed opgepast heb, mijn woorden en gedachten op een digitale weegschaal gewikt en gewogen heb. Telkens opnieuw. Mijn vrije meningsuiting en spontane vertellingen hangen in de boom.
Nu zal ik de draad eens opnieuw gaan opnemen van mijn CGKR-avontuur. Laatst had ik het over de twijfels bij het Centrum omtrent mijn bereidheid tot overleg, ze dreigden zelfs met gerechtelijke stappen indien ik niet zou verschijnen op de afspraak. Misverstand! IK verkoos een persoonlijk gesprek boven een telefonische babbel.
Eindelijk konden plaats, datum en uur van mijn ontmoeting met het Centrum vastgelegd worden (door het Centrum zelf bepaald): vrijdag 13 december 10.30 uur in het Meldpunt voor Discriminatie, Groenplein, Hasselt. Op eigen terrein dus. Indien ze voldoende zelfvertrouwen hadden en respect voor mijn persoon was een neutrale publieke gelegenheid meer aangewezen geweest. Wordt vervolgd.
Vorig jaar, januari 2013, kregen 10.682 ouders een persoonlijke brief van minister Pascal Smet omdat hun kind te vaak spijbelde. Nu herhaalt zich hetzelfde scenario: er zijn 10.941 waarschuwingsbrieven onderweg naar ouders van spijbelaars. De minister spreekt de ouders persoonlijk aan, tikt hen persoonlijk op de vingers en wijst hen op het slechte schoolgedrag. De waarschuwingsbrief dreigt ook op met een intrekking van de studietoelage in geval van hardnekkig spijbelen.
Dit stond vorig jaar januari 2013 in de kranten te lezen, en vandaag alweer. Het gaf me een déjà-vu-gevoel. Uit ervaring weet ik dat de spijbelpopulatie oververtegenwoordigd is door allochtonen, maar hierover stond er niets te lezen, alsof onze eigen Vlaamse kinderen massaal spijbelen, die indruk wekt het artikel, dat alles wat spijbelt blank en Vlaams is. Niet eerlijk! Met geen enkel vergrootglas kon ik het woord 'allochtoon' bespeuren in de tekst. Krantenmannen verzwijgen bewust de etnische afkomst van spijbelaars. Daarom zal Lieve nu eens uitdrukkelijk herhalen dat onwettige afwezigheden in hoofdzaak een allochtonenprobleem is. Het is bekend dat ze hun eigen geweten hebben, gekneed door hun andere cultuur, hun andere opvattingen over samen-leven. Maar volgens ónze normen missen ze plichtsbewustzijn, hebben ze onvoldoende respect voor onze regels en voorschriften. Ouders van spijbelaars minachten het onderwijs, minachten de inspanningen van leerkrachten, zien niet in dat onderwijs de voorbereiding is op een succesvol volwassen leven.
Ik denk niet dat die ouders volgende week zullen schrikken als ze in hun brievenbus een brief van de minister vinden. Als ze durven toelaten dat hun kinderen overal rondhangen behalve in het klaslokaal, dan zijn ze wel erger gewend. Een waarschuwingsbrief zal afschampen op velen van hen.
Vroeger werd er altijd een mouw gepast aan chronisch spijbelgedrag. Scholen en CLB's waren daar erg bedreven in, in het camoufleren van onwettige afwezigheden. Ook nu zullen ze zoals vroeger wel alles uit de kast halen om te verhinderen dat er financiële schade geleden zal worden. Zeker omdat er zoveel allochtone gezinnen bij betrokken zijn.
Waarschuwen, dreigen, tolerante gesprekjes... het haalt allemaal niets uit, die zachte aanpak. Zie maar naar minister Smet, die is nu al aan zijn tweede serie brieven bezig. Het spijbelprobleem verankert zich in eindeloze gesprekken en waarschuwingen, in dreigementen die nooit uitgevoerd worden... Wanneer komen er eens eindelijke harde straffen, nietsontzienende sancties, wanneer krijgen we een onderwijsminister met haar op zijn tanden, die niet schriftelijk communiceert met ouders maar onmiddellijk ingrijpt, harteloos en meedogenloos, met een aanpak die vruchten afwerpt?!
Ik stel voor dat de schoolplicht onverbiddelijk gekoppeld wordt aan kindergeld, leeflonen, studietoelagen en alle andere financiële voordelen, hun portemonnee is de zwakke plek van allochtone ouders. Schoolbezoek moet genadeloos en krachtdadig afgedwongen worden.
Gezondheid.be kent ofwel geen wetgeving ofwel vermijdt men om het publiek te laten schrikken.
Methylphenidaat valt onder een opiumreglementering, wat inhoudt dat verpakkingen met dit giftig en verdovend middel als waarschuwing een dubbele rode diagonale streep moeten tonen en ook het rode doodskop-etiket: vergif-poison.
Taalachterstand wordt vaak aangehaald als excuus voor schoolproblemen bij allochtonen. Ondertussen zwijgt men over het gekwebbel in hun thuistaal, over de vakanties in hun thuisland, over koranlessen op woensdagnamiddag die huiswerk en lessen onmogelijk maken, over allochtone ouders die het vertikken om thuis Nederlands te spreken met hun kinderen, over islamleraars die in het Turks hun moslimleerlingen ophitsen met koran- en andere wilde verhalen.
Maar er is meer dan alleen die vervelende taalachterstand. Veel meer. Behalve de taalhandicap zijn er nog andere 'bezienswaardigheden' die het schoolrijp-zijn in de weg staan. Men heeft het altijd maar over taalachterstand, over Nederlandsonkundigheid, over verbale mankementen en zo, maar essentiële vaardigheden zoals de vertrouwdheid met potlood en papier, de bereidheid om te presteren, luistervaardigheid, doorzettingsvermogen, vlijt, aandacht, discipline, zelfbeheersing... die dingen, die stopt men liever in de doofpot, en men beperkt zich tot de taalmoeilijkheden van de allochtoon.
Ik kan me goed voorstellen dat scholen liever niets met toeter- en andere testgevallen te maken willen hebben. Kritiek op de kleutertest is in deze tijd erg begrijpelijk. Men wil op een fatsoenlijke manier verlost zijn van een meetinstrument dat bij allochtoontjes niet meet wat het wilt meten. Daarom blijft men zeuren over faalangst en stress bij de testafname, om de aandacht af te leiden van allochtoontjes die niets begrijpen van de testinstructies. De taalhandicap van de kleine vreemdelingetjes verhindert elke betrouwbare prognose naar het eerste leerjaar toe!
In de kleuterklasjes waar het gonst van anderstalige kleutertjes, is een Vlaamse schoolrijpheidstest totaal onbruikbaar. De test meet niet wat ze bedoelt te meten, en de uitslagen zijn zo onbetrouwbaar als een kat in een vogelkooi.
En dan lijkt het alsof onze Vlaamse kleutertjes behept zijn met faalangst, stress, of zo van die nare toestanden. Lezer, laat u niet intimideren, onze Vlaamse kleutertjes zijn oké, maar het zijn de allochtoontjes die in gebreke blijven, die hardnekkig hun thuistaal hanteren en niets anders om zich heen horen dan exotische geluiden.
Ooit heb ik eens een niet-verbale test (test waarbij de taal helemaal geen rol speelt) afgenomen van een groepje allochtone leerlingen. Discriminatie dus, want ze werden apart genoemen, los van hun Vlaamse klasgenootjes, en anders benaderd. Om bondig te zijn: ook op dit soort testen scoorden allochtonen bijzonder laag. Het kan dus niet zijn dat de taalfactor de énige schuldige is aan zwakke prestaties. Aan hun hele attitude schort er iets, hun deelname aan het klasgebeuren is totaal anders dan die van onze Vlaamse kinderen. Zó heb ik het ervaren.
In februari 1980 besloot ik om alle derdekleuterklassertjes te testen op hun schoolrijpheid. Eigen initiatief en eigen risico. Het vroege tijdstip van de testafname moest de kleuterleidsters toelaten om aan gesignaleerde hiaten bij risicokleuters te werken, met aangepaste remediërende oefeningen. Dát was de bedoeling van de eerste testafname in februari. De tweede testafname volgde in juni, een evaluatie waarbij de scores van zwak presterende kleuters vergeleken werden. Zo konden leermoeilijkheden voorspeld worden bij een aantal van hen. Daarom werden in dezelfde maand juni óók de leerkrachten van het eerste leerjaar al ingelicht over hun toekomstige leerlingen.
De schoolrijpheidstest onderzocht lees-, reken- en schrijfvoorwaarden, visuele en auditieve waarneming, geheugen, concentratie, schrijfmotoriek, luistervaardigheid... De testuitslagen werden aangevuld met info van de kleuterleidster die haar oordeel uitsprak over elk kleutertje. Ook de ouders gaven een beschrijving van hun kindje. En de bevindingen van de schoolarts werden ook meegerekend. Deze schoolse, familiale en medische info was minstens zo belangrijk als de schoolrijpheidsscore, waarop men zich soms blind staart.
Het duurde niet lang of er kwam een flinke haar in de boter. Mevrouw L.C., een bazige kleuterinspectrice, kon mijn initiatief niet waarderen. Zij noemde mijn aanpak revolutionair en vond het onverantwoord om kleutertjes in klassikaal verband te onderwerpen aan vastomlijnde opdrachten. Dat kon niet volgens haar. Het moest speels blijven, speels, los en spontaan. Ja, ja, en ook nog vrije opvoeding en zo?... Boos stapte ze naar haar bevriende directeurs en deed haar beklag over mij en mijn werkwijze. Ze was uit op een persoonlijke overwinning. Uiteindelijk slaagde ze er toch niet in om mij te doen stoppen. Ik breidde mijn activiteiten in de derde kleuterklas zelfs uit naar meerdere scholen! Ziezo.
En wat verneem ik nù?! In februari werd de Toetertest afgenomen in vele Vlaamse kleuterscholen. Februari, de maand van de toetertest! Nù blijkt het helemaal legaal te zijn om kleuters in groep te testen om te zien of ze klaar zijn voor het eerste leerjaar, om hen klassikaal te onderwerpen aan gestandaardiseerde opdrachten, wetenschappelijk ondersteunde proeven. Hallo, boze mevrouw L.C., wat is jouw commentaar? Niets meer in de pap te brokken hé, net als vroeger!
"Forse stijging van aantal jongeren met leefloon. Het aantal jongeren dat bij het OCMW moet aankloppen is fors gestegen... Veel jongeren krijgen de wachttijd om een uitkering aan te vragen niet overbrugd... De vakbonden hielden vorige week al een actie om de strengere regels rond de uitkeringen van jongeren aan te klagen. Volgens hen dreigen er volgend jaar nog 55.000 aanvragen van jongeren bij te komen..."
Dit staat recent te lezen in Het Nieuwsblad. Eerder al kwamen de OCMW's in het nieuws: "Dienstverlening OCMW's onder druk door tekorten", "Leeflonen ontoereikend", "OCMW als geldschieter voor leefloners"... De OCMW-ellende zou veroorzaakt worden door vergrijzing, personeelskosten, economische crisis... steeds hetzelfde refreintje wordt er gezongen. Nooit vernemen we iets over de vreemde parasieten die massaal een aanslag plegen op onze ziekenkassen, onze pensioenfondsen, onze sociale zekerheden. Onze moeizaam opgebouwde rijkdom staat op een helling, en na de helling komt de afgrond.
Ik herhaal nu een blogberichtje van precies een jaar geleden, over 'jongeren' die de schoolbanken verlaten.
Jonge leefloners maken een steeds groter deel uit van het OCMW-cliënteel. Vorig jaar kregen 28.400 jongeren onder de 25 jaar een leefloon. Van alle leeflonen krijgen die snotneuzen één derde deel! Terwijl ZIJ de energie en de kracht hebben om alle mogelijke zware werken uit te voeren, wordt er tegenwoordig gezeurd over zestigjarigen die langer moeten werken...
"Heel wat jongeren verlaten de schoolbanken zonder diploma. Zij kunnen niet terecht op de arbeidsmarkt, maar ook niet bij de werkloosheid. De enige instantie waar ze terechtkunnen is het OCMW", aldus Van Geertsom op het VRT-journaal. Deze man was voorzichtig en zweeg over mogelijke verslavingen, mislukte schoolcarrières en familiale conflicten als oorzaken van het aankloppen bij het OCMW... Waarom is men altijd zo voorzichtig als het gaat om profiteurs en parasieten?!
Wat ik me herinner van vroeger, is dat de schoolverlaters zonder diploma allochtonen waren die door hun taal- en leerachterstand ergens in het middelbaar onderwijs waren blijven steken en het voorbeeld van hun vader, de werkloze, wilden opvolgen. Met die ambities gingen die jongemannen naar school. Totaal ongemotiveerd dus. Geen toekomstdromen. Niks. Hoe moet dat soort jongeren begeleid worden? Begeleiding van jongeren, zodat ze vlotter kunnen integreren op de arbeidsmarkt, dat willen de OCMW's door van de overheid terugbetaling te vragen van de leeflonen... Een schip dat gezonken is, kan toch niet meer begeleid worden? Het kost alleen nog maar bergen geld aan de redders!
Met dank aan de heer Haesbrouck voor de bijsturing:
Het paradoxale rustgevend effect komt niet doordat in het ene geval een aandoening zou genezen en in het andere nog zieker maken, maar wel doordat een lage dosering alleen maar opwindt en meer hyperkinetisch maakt (daarom de befaamde testdosering waarmee men ze allemaal hyperkinetisch krijgt) en anderzijds de 'therapeutische' (en veel hogere) dosering, die meteen dwangmatig psychotisch maakt. Een DDD van 30mg/70kg lichaamsgewicht dient om te drogeren en bij ADHD is de kleinste dosering om robotmatig dociel te maken 60mg/70kg. Bovendien worden die hoge doseringen zelfs niet verminderd bij een steeds meer dalend lichaamsgewicht. Ik ontdekte onlangs ook zoiets paradoxaals in het patroon van de butyrofenonen (anti-psychotica - neuroleptica van Janssens Pharmaceutica - haldol-dipiperidon - frenactil enz). Componenten in die patronen ervan bestaan steevast uit psychotica. Dus aan elkaar gekoppelde stoffen die neuronen verwoesten en in hoge doses net als methylphenidaat en Prozac (Strattera) op korte termijn dwangmatig 'rust' verschaffen. Farmacologie begint er stilletjes aan heel simpel uit te zien.
"ADHD bestaat niet". Dat staat vandaag te lezen op: http://blog.seniorennet.be/rilatine, de blog van apotheker Fernand Haesbrouck. Vraag artsen waarom ze geen neurobiologische diagnose stellen van ADHD. Terwijl de onfeilbare diagnose-test bestaat. Vraag artsen waarom geen kat onder hen kan vertellen hoe de succesvolle medicatie werkt. Terwijl ze niettegenstaande die onkunde, wel slim genoeg geacht worden om te vertellen hoe veilig een en ander wel is. Omdat de nevenwerkingen hun bedrijf in stand houden.
Apotheker Haesbrouck: "ADHD is een uitgevonden en onbestaande neurobiologische aandoening. En omdat ze medisch niet bestaat, kan ze ook niet gediagnosticeerd worden... 'Ketterijen' over de werking van rilatinemedicatie, een medicatie voor een onbestaande ziekte... ADHD is een commerciële truc om psychotica te kunnen dealen bij kinderen... Industrieën vechten als duivels om ADHD als ziekte overeind te houden... Rilatine als psychoticum bevat de actieve stof methylfedinaat, een stimulerend middel dat paradoxaal genoeg een rustgevend effect heeft bij kinderen met aandachts- en activiteitsstoornissen... Omdat een soort roes optreedt, bestaat het gevaar voor verslaving. De schadelijke effecten van rilatine als psychoticum zijn o.m. controleverlies over het gedrag, veranderde perceptie op de realiteit, toename van driftmatige impulsen, algemene ongeremdheid, soms waandenkbeelden... En bij chronisch misbruik zelfs karakterveranderingen... De psychotica geven aanleiding tot gedragsveranderingen, die dan weer op hun beurt met antipsychotica behandeld moeten worden... Het blijft balanceren tussen psychotica en antipsychotica... Er ontstaat een toxicomanie, een zucht naar vergif, naar een kunstmatig paradijs van verdoving, met egocentrische fantasieën en eenzaam opgaan in zichzelf... Bij kwellende onthoudingsverschijnselen komen er psychische noodsituaties... http://www.ond.vlaanderen.be/CLB : hier kan je terecht om legaal met overheidssubsidies jouw toxicomanie in stand te houden (ja, ja, het CLB als dealer, als farmahoer!)... Het klopt niet dat de diagnose van een vermeende neurobiologische aandoening uitbesteed wordt aan lieden die niet medisch geschoold zijn, lieden die bovendien uitblinken in een verregaand pedagogisch onvermogen. Die lieden kunnen strafrechterlijk vervolgd worden omdat ze artsen aanzetten tot het in stand houden van een toxicomanie met cocaïne- en amfetamineproducten, en omdat ze onwettig de geneeskunde uitoefenen..."
Ik heb in de jaren 90 ADHD een rage zien worden, ik heb ADHD zien hypen, ik heb de verering van de rilatinepil euforische vormen zien aannemen. De ADHD-hype en het toenemende rilatinegebruik leken niet afgeremd te kunnen worden... ADHD (attention deficit hyperactivity disorder), de moderne 'ziekte' van kinderen met aandachts- en activiteitsstoornissen... Het viel mij op dat ouders en opvoeders 'toeschouwers' waren van het ADHD-gebeuren die geen raad wisten met hun druktemakertjes. Ze zaten gewoon de uitwerking van de rilatinepil af te wachtenin plaats van zélf in te grijpen. Zoals Haesbrouck het heeft over de pedagogische onbekwaamheid van hen die staan te springen om een ADHD-diagnose te stellen, over hun onvermogen om kinderen op te voeden, over hun luie drang naar pedagogisch comfort. De verheerlijking van rilatine is absurd, want de rapportcijfers van rilatinegebruikertjes heb ik nooit zien verbeteren. Geen rilatine! Wel meer opvoedingskwaliteiten bij ouders en school!
In de scholen kwam rilatine op mij over als een legale drug voor hyperactieve en onaandachtige leerlingen. En in mijn opleiding bracht de professor rilatine in verband met psychische stoornissen. Dus al een hele lange tijd stond de rilatinemedicatie in een slecht daglicht. Het kan niet anders dan dat de machtige farma-industrie er alles mee te maken heeft dat de drug rilatine nu nog altijd legaal en gesubsidieerd toegediend mag worden.
