De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
30-06-2019
Blog Nostalgie
Vroeger, in de prille beginjaren van mijn blog, was 'Sien' mijn schuilnaam. Het was de tijd dat ik met drempelvrees mijn blog betrad. Toen geen kat mijn blog kwam lezen. Een handvol lezers, en 'k was al content. Mijn verzuchtingen vervlogen in het ijle. De lezer zit echt niet te wachten op voorzichtige rondjes rond de pot of op het camoufleren van pijnlijke details. Eerlijk gezegd, ik was een saaie blogger, nu nog, maar ik kan 't beter verbergen. Naarmate de jaren verstreken kreeg mijn schrijfstijl een meer revolutionair tintje, toen mijn belagers uit het verleden klinkende vegen uit de pan meekregen. Botsingen met het CGKR en de webmaster van seniorennet waren het gevolg... Op een dag merkte ik belangstelling van een zekere Duplo, mede-oprichter van de Angeltjesblog. Zo nu en dan nam hij op zijn Aanklachtblog een artikeltje van mij over, waaronder 'Gevoel van Straffeloosheid' dat ik op 25 april 2008 schreef:
Ze was er vanochtend weer. Juffrouw Irène! In een blanke taverne midden in een bruine wijk. Allochtone inwoners kwamen er nooit, hun aanwezigheid zou het uniculturalisme grondig verstoren.
Juffrouw Irène kende ik van toen ze lesgaf aan een hopeloze bende allochtonen in het atheneum van directeur Blauwbaard. Zij mocht niet zeggen wat ze dacht en moest haar lespeil aanpassen aan het beschamend lage niveau van allochtone leerlingen. Ze kwam in opstand en bleef dezelfde hoge eisen stellen als toen het atheneum nog ouderwets en degelijk was, toen migrantenleerlingen het lesniveau nog niet naar beneden hadden laten donderen. Gelijk had ze, maar in haar eentje kon ze niet opboksen tegen een corrupte directeur en slaafse collega's.
Juffrouw Irène nipte aan haar koffie-met-borrel toen we elkaar in de gaten kregen. Samen haalden we herinneringen op en puzzelden zomaar wat stukjes ineen over de multiculturele dwaasheid. We waren het er roerend over eens dat het actuele 'gevoel van straffeloosheid' niet zomaar iets is van de laatste tijd. Neen, dat gevoel hebben de kleine migrantjes vroeger al gekregen, het werd hen op een schoteltje aangeboden, dat gevoel van straffeloosheid, toen ze op de speelplaats blanke kindjes mochten pesten, en in de klas werkstukken van blanke kindjes mochten beschadigen. Sancties bleven uit, want bruine krullebolletjes mochten zich niet geviseerd voelen. Gewetenloze migranten zijn het geworden, die niet het 'gevoel' van straffeloosheid hebben, maar de 'zekerheid' van straffeloosheid!
Toen allochtoontjes nog klein, jong en kneedbaar waren, werd er door de school niéts gedaan aan gewetensvorming (échte gewetensvorming, geen islamleraar of zo). De kleintjes kregen altijd gelijk en het voorbeeld van hun blanke klasgenootjes wuifden ze spottend weg. Hun vaders lagen vaak in de moskee met hun achterste in de lucht en hun snoet tegen de grond, in plaats van hun kindjes te helpen met hun huiswerk. En hun moeders begrepen niets van het rare Vlaamse taaltje, ze moesten alleen maar goed kunnen kweken...
De vijf rectoren van de Vlaamse universiteiten hebben de handen in elkaar geslagen om meer vrouwen in topfuncties te wringen aan Vlaamse universiteiten. Bekwaam of niet, maakt niet uit. Streefdoel is: evenveel vrouwen als mannen onder het academisch personeel. Herman Van Goethem van UA vreest dat het genderevenwicht pas tegen 2050 bereikt zal zijn, en daarom tekenden de vijf rectoren het nieuwe charter Gender dat een versneld genderevenwicht beoogt.
Genderevenwicht!... Bij ongelijke hoeveelheden mannen en vrouwen kan het evenwicht hersteld worden door de leegtes op te vullen met X-gevallen, dat zijn twijfelgevallen die in de knoop liggen met hun geslacht. Die aarzelaars komen nooit te weten of ze nu man dan wel vrouw zijn of iets wazigs er tussenin in de X-ruimte. Tegenwoordig kan toch iedereen alle kanten uit met zijn seksuele geaardheid?... En zo kunnen rectoren op beide oren slapen want het genderevenwicht wordt hersteld door in de schemerige X-zone te zoeken naar verwijfde mannen en mislukte transgenders.
Streven naar genderevenwicht is zoiets als vrouwen van achter het het fornuis wegsleuren om hen in een belangrijke positie te catapulteren ongeacht hun capaciteiten. VUB-rector Caroline Pauwels wilde gendergelijkheid in het professorenkorps. Om het quotum van 1 op 3 te bereiken legde zij huisbezoeken af om vrouwen-aan-de-haard te overtuigen van hun capaciteiten als professor.
Rectoren zijn linkse zeveraars, met op kop Herman Van Goethem van de UA. Hij profileert zich als de man die vrouwen naar topfuncties hijst en van genderevenwicht een prioriteit maakt. Maar wat zijn z'n verzuchtingen nog waard als we weten dat hij in 't verleden pleitte voor meer vluchtelingen in de aula's? Hij vond aula's te wit en wou er meer kleur in brengen door meer migrantenstudenten aan te trekken. Nieuwkomers aan een hoger diploma helpen was zijn droom en Vlaamse universiteiten werkten een plan uit om zijn droom te realiseren: "Migrantenjongeren moeten zich thuisvoelen aan de universiteit en daarom willen we hen halalmaaltijden aanbieden, en extra begeleiding, en in een later stadium misschien ook nog aparte gebedsruimtes." De halalmaaltijden zijn nog niet koud of hij verzint alweer iets om middelbare scholieren bijles te geven om hen 'universiteitsrijp' te maken. De aparte gebedsruimtes moeten nog even wachten.
De geloofwaardigheid van rectoren valt meteen in duigen als ze bezig zijn met de islamisering van hun universiteiten. Van Goethem mocht zonder censuur zijn mening uiten over de toekomst van vluchtelingen in ons land. Dan mag ik zonder censuur mij afvragen waarom al die vreemdelingen hun diploma's niet in hun thuisland gehaald hebben?... Alsof vluchtelingen gemotiveerd zijn en dromen van een toekomst als academicus hier in ons land. Of dat ze leergierig in de aula gaan luisteren naar wat de professor te vertellen heeft. Desalniettemin organiseerde Universiteit Gent een infosessie 'Studeren als vluchteling aan universiteit Gent'.
Beste lezers en homolezers, laat u niet misleiden en zeker niet van de wijs brengen door het opdringerige artikel van Johan Leman over hoe homo's zich horen te gedragen in de Brusselse gemeente Molenbeek. Via omwegen, verdoezelingen en insinuaties meent hij hen wijze raadgevingen te moeten geven over hun gedrag in islamitische wijken.
Beste homo's, wees uzelve en volg uw hart, gedraag u spontaan zoals uw gevoel u ingeeft. Reik de hand van uw geliefde, loop hand in hand, loop omarmd, knuffel elkaar innig en kijk elkaar diep in de ogen, terwijl jullie lippen zich in elkaar verstrengelen... Ook als er moslims in de buurt zijn, want zij moeten homo-gedrag leren tolereren, zo gaat dat hier in het westen, moslims horen zich aan te passen aan de hier heersende gebruiken en leefwijzen. Omgekeerd hoeven homo's zich niét te schikken naar de wensen en de normen van een moslimgemeenschap die zich onderdanig en inschikkelijk moet opstellen tegenover alles wat ze hier zien en horen, en dan zwijgen we nog over hun integratie-onwil... Homo's mogen in de straten van Molenbeek hun geaardheid niet verloochenen om moslims terwille te zijn!
Johan Leman, de vroegere directeur van het CGKR (het huidige Unia), komt in het nieuws met zijn artikel dat nogal wat reacties losweekt. En dat terwijl alle woorden van Leman met een korreltje zout genomen moeten worden en niet de moeite waard zijn om er veel aandacht aan te besteden. Johan Leman was vroeger directeur van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding (CGKR), waar hij zich voluit liet gaan om migranten in het zonnetje te zetten en hen alle kwaliteiten toe te dichten. Als xenomaan zette hij zich in voor alles wat uitheems en vreemd was aan onze samenleving. Maar het meest vernietigende vond ik zijn connecties met het islamonderwijs. Als directeur van het CGKR kende hij persoonlijk enkele islamleerkrachten en die invloed was te merken bij moslimleerlingen die een directe link legden tussen het Vlaams Blok en het CGKR: "Het CGKR dient om het Vlaams Blok te bestrijden omdat het een racistische partij is. De slogan 'Eigen Volk Eerst' moet verboden worden". Moslimleerlingen droegen het CGKR op handen.
Gisteren hoorde ik de VTM-nieuwslezer vertellen over een wanhopige moeder die klacht indiende tegen haar eigen zoontje. Het 10-jarige jongetje viel zijn mama aan met een mes en probeerde zijn zusje te wurgen. Politieagenten stoppen zo'n 2 tot 3 keer per week met piepende banden voor het huis van het boosaardige kind. In het Oost-Vlaamse Maldegem. Eerder al gebeurden er rare incidenten zoals uit een rijdende auto te springen, schoppen, slaan, roepen, bijten, woedeaanvallen... Toen Ferre 2,5 was en naar school ging, veranderde hij in een nachtmerrie voor zijn ouders. Hij werd gediagnosticeerd als autist en schozofreen. Een aangepaste school hielp niet. Mama Joyce wilde met haar noodkreet de aandacht vestigen op het tekort aan plaatsen in de kinderpsychiatrie. Haar klacht was de enige manier om Ferre te laten opnemen: "Ik wil niet de zoveelste moeder zijn die zegt: mijn zoon heeft iemand vermoord. Ik trek al jaren aan de alarmbel, maar er gebeurde niks."
Kinderlijke onschuld is een illusie! Het geval Ferre laat een kwaadaardig kind zien, een duivelskind, waartegen diagnoses als autisme, schizofrenie of andere syndromen afschampen. 'Het Kwade' schuilt in hem. Slechte kinderen zijn niet vatbaar voor verbetering. Het zijn evils, satanskinderen. Zij zijn unieke uitzonderingen, maar ze bestaan echt. Slechte kinderen bestaan echt!
Graag wil ik dit nog eens illustreren met het geval Michael A. dat ik van dichtbij heb mogen volgen:
Geboren om Boef te worden
Slechte kinderen bestaan écht! Zij zijn geboren voor en door Het Kwade. De geest van Satan kruipt in hun bloed en genen, in hun ingewanden en luchtwegen, vereelt hun zieltje en sluit alle gevoelsleven uit. Het Kwade nestelt zich in het kleine lichaampje en blijft er levenslang in woekeren. Duivelskinderen zijn de pestkoppen van de klas, de schrik van de school, zij treiteren hun omgeving, en lachen iedereen uit en vernederen hen. Kleuterleidsters weten vlug dat er iets hapert aan het boze kind dat als zuigeling al in de moederborst beet en eindeloos huilde 's nachts... Bezeten door de duivel!
Lyceum, schooljaar 1993-1994, onder het schrikbewind van directrice Prutsmans.
Op een sombere dag verscheen Michael als nieuwe leerling in het eerste middelbaar. Bliksemschichten en donderslagen voorspelden onheil en tragedie voor zijn medeleerlingen én voor zijn leerkrachten. Zijn blik en houding straalden immense slechtheid uit, zoals je van volwassenen soms ook hun verdorvenheid kunt aflezen. Michaels hele wezen was boosaardig, het kwade zat diep geworteld in zijn aders. Hij was geboren om in de goot en op de richel te eindigen, om als kwaadaardige tumor het leven van zijn naasten te traumatiseren.
Michaels moeder liep alle mogelijke deuren plat van hulpverleners, hulpeloos en hopeloos op zoek naar beterschap voor haar zoon. In haar uitzichtloze tocht kwam ze op een dag terecht bij het Medisch Opvoedkundig Bureau. Deze mensen weigerden ronduit enige behandeling, omdat ze de onopvoedbaarheid van Michaelonmiddellijk herkenden, met dit 'evil' wilden ze niets te maken hebben.
Ondertussen verzamelde Michael in school een hele hoop buizen, en zijn agenda stond bol van vernietigende kritieken die geterroriseerde leerkrachten er met bevende handen in schreven. In de klas en op de speelplaats was Michael een onmogelijke leerling. Zijn verrot en verziekt karakter maakte alle contacten met anderen onmogelijk.
Als psychopaat kon Michael zich nog een tijdje handhaven in het lyceum omdat directrice Prutsmans hem krediet gaf. Het mens trapte altijd wel eens door, maar de beslissing om Michael steeds nieuwe kansen te geven was echt wel de grootste stommiteit uit haar loopbaan. Zij had de ijdele pretentie om van Michael nog iets goeds te maken. Zij tolereerde zijn drugsgebruik, het bezit van een speelgoedpistool, het plagen van andere leerlingen, leugens en uitvluchten, vechten op de speelplaats, roken op het toilet, altijd te laat komen, diefstal van gerief van medeleerlingen, nooit maken van taken... Prutsmans zag al deze akelige dingen door de vingers, in afwachting dat ze in de heropvoeding van Michael slaagde. Ze maakte er een prestigeproject van, dat natuurlijk gedoemd was om te mislukken.
Michaels lugubere tijdverdrijf op verscheidene scholen was een doorreis naar een of andere instelling... of de gevangenis... of als gehaaide oplichter door het leven gaan met liegen, bedriegen en misleiden...
***********
En als toemaatje: Duivelskind krijst 8 uur lang op vliegtuig tot afgrijzen van passagiers: “Waarom doet moeder niks?”
Het #Metoo-gekweel houdt niet op. Nu is er in de VS een schrijfster die Trump beschuldigt van verkrachting. Twintig jaar geleden (!) zou Trump haar in een kleedkamer van een warenhuis seksueel aangerand hebben. E. Jean Carroll is haar naam. Zij wijdt in haar nieuwe boek een fragment aan haar relaas van de aanranding en verkrachting. Uit angst voor publieke vernedering zweeg ze tot nu. Twintig lange jaren heeft het mens nodig gehad om zich te bevrijden van haar angsten. Gefrustreerde vrouwen met diepgewortelde mannenhaat kennen geen angsten, zij kanaliseren hun ergernissen over vroegere erotische mislukkingen in verzonnen aanklachten jegens mannen met zgz seksuele grensovertredingen. In het geval van Carroll koos zij Trump als mascotte om met haar verleden in het reine te komen. En om haar nieuwe boek kracht bij te zetten, zoog ze een verkrachtingsverhaal uit haar duim. Trump verwerpt de beschuldiging. In een verklaring stelt dat hij dat hij Carroll nooit ontmoet heeft en "dat haar boek in de afdeling fictie moet verkocht worden".
Salima Belabbas is een bruingetinte journalist van de RTL-omroep die een paar dagen geleden voor het eerst op het tv-scherm het journaal kwam voorlezen. Uiteraard ging haar debuut niet onopgemerkt voorbij. Alerte kijkers schrokken zich een hoedje toen ze een nieuwslezer met allochtone roots op hun scherm zagen, en nog wel een vrouw.
Als we op tv een kleurling, een vreemdeling of een andere niet-van-hierder zien, kan van ons niet verwacht worden dat we een 'oneigen' iemand onmiddellijk aanschouwen als iemand-van-bij-ons. Wij kunnen niet plotseling mentaal overschakelen naar een nieuw patroon in ons gezichtsveld. Die switch in ons brein heeft tijd nodig en daarom verschansen onze hersencellen zich achter negatieve zelfverdedigingscommentaren, commentaren die ten onrechte als 'racistisch' bestempeld worden. Wij hoeven niet meteen te juichen als er een zwarte op ons afgestuurd wordt, of losgelaten wordt, wij hebben het recht om eerst te bekomen van het vreemde plaatje, en onze oprechte reacties zullen ons helpen om de vreemde nieuwigheid te verwerken.
Er wordt te vlug en ongepast gezwaaid met de beschuldiging van 'racisme'. Onze negermedemensen en andere gekleurden die elders geboren zijn en hier verzeild geraakt zijn, weten dat ze op weerstand kunnen stuiten als ze zich in ons midden begeven en hier een leven willen leiden in een voor hen onnatuurlijke omgeving. Zij moeten incasseren, zich aanpassen en geduldig hun beurt afwachten. Inboorlingen daarentegen hebben hier hun wortels en staan daarom steviger in hun schoenen wat maakt dat ze superieur zijn aan de nieuwkomers.
En dan doet de CSA (Conseil Supérieur de l'Audiovisuel) er nog een schepje bovenop, op het zgn 'racisme'. Het prijst RTL voor het wissen van 'haatreacties' op de exotische tv-verschijning. Fout! Het verwijderen van negatieve reacties belemmert ons om te wennen aan de allochtone nieuwslezer. Bovendien wil de CSA ook nog eens meer diversiteit in tv-programma's, als weerspiegeling van de maatschappelijke realiteit... Als alle nieuwkomers zich zouden integreren in hun nieuwe omgeving zoals het hoort, dan hoefde er geen diversiteit te bestaan. Dat was vroeger toch het streven naar homogeniteit toen integratiebevorderende projecten als paddenstoelen uit de grond schoten?
Vroeger in de concentratiescholen heb ik ze allemaal zien passeren, de bolvette waggelganzen die zich strompelend voortbewogen van het ene punt naar het andere, gehuld in lakens en gewaden tot op de grond. Een aanfluiting van het mooie vrouwelijke geslacht. Alleen Allah weet welke rare dingen er zich afspeelden onder die hele textielwinkel. Mogelijk verschansten ze zich om in Allah's hemel in volle naakte glorie te verschijnen voor 72 playboys waaraan ze zich overgeven in eindeloze bras- en vrijpartijen. Leugenaar Mohammed heeft hen wijsgemaakt dat er in de halal-hemel voor elke verklede moslima een playboy wacht om hen het opperste genot te bezorgen en hen tot ongekende sensuele hoogten te brengen. Een summum van geluk en euforie... Ondertussen wachten ze hier in hun aardse leven, vermomd en gedrapeerd, geduldig tot Allah hen roept om in zijn halal-hemel opgenomen te worden...
Terug naar de Turkse mama's. Tijdens moeizame gesprekken kwam ik te weten dat ze allemaal een uitzichtloos bestaan leidden, een leven zonder plannen, zonder ambities, niets. Ze maakten een gelukkige, berustende en gelaten indruk. Tevreden met hun lot als huisvrouw en als gebruiksvoorwerp om talrijke kindjes te maken. Veel kindergeld en zo. En een rijk nageslacht om hier de macht over te nemen: "Kweek en Heers"!
De Turkse mama's hadden totaal geen behoefte om zich te bewijzen, om zich waar te maken, ze waren tevreden met hun bescheiden bestaan, in de schaduw van hun man die regelmatig naar de moskee verdween om daar met zijn poep in de lucht te hangen en te horen over hoe 'ongelovige honden' in het westen aangepakt moeten worden. Ja, die opruiende taal vergeleek ik vroeger al met wat in islamlessen verteld werd tegen moslimleerlingen.
Naïeve projectbedenkers wilden iets doen aan de zogezegde achterstelling en kansarmoede van allochtone vrouwen. Zij brachten een campagne op gang om moslimmeisjes te stimuleren om hogere opleidingen te volgen. De campagne verwaterde, loste op in het niets, en nooit meer iets van gehoord... Je kan niet ongestraft knutselen en prutsen aan geïmporteerde cultuur en tradities. Moslimmeisjes horen niet te studeren.
De Turkse mama's, ooit in het kielzog van hun man de goudzoeker, zijn hier zonder aspiraties ongevraagd binnengekomen in ons midden met de vaste overtuiging om zich nooit of te nimmer aan te passen of te integreren. Belastingbetalers hebben zich blauw betaald aan geldverslindende projecten om de integratie te bevorderen, maar de intentie van migranten om te integreren was er niet. Ze kwamen met z'n allen naar hier met andere bedoelingen, om hier als individu een zalig leventje te leiden, en als groep om de macht over te nemen.
Walgelijke wansmakelijkheden zoals op de foto voerden de boventoon op de EuroPride in Wenen vorige zaterdag. Een recordaantal van 500.000 holebi's en transgenders namen deel aan de jaarlijkse optocht van holebi's en transgenders uit heel Europa. Het regende regenboogvlaggen, symbolen van de LGBT-gemeenschap (lesbian, gay, bisexual, transgender, in 't schoon Engels).
En dat zijn allemaal volwassen mensen? Hebben die nu echt niets anders aan hun hoofd dan te twijfelen aan hun eigen geslacht, te prutsen aan hun geslacht, hun eigen geslacht te verloochenen? Genderpatiënten lijden in hoge mate aan genderdysforie en zo nu en dan worden ze geveld door vlagen van geslachtsverbijstering, zoals de maandelijkse periodieken, zowel bij vrouwen als bij mannen. Weg met alle grenzen tussen de geslachten, iedereen gelijk, en twijfelaars en aarzelaars willen ook een eigen geslacht: de Q van Question.
De seksbezetenen hebben gebeden tot de heilige Rita voor mooi weer tijdens hun processie in een zonovergoten Wenen om hun zedeloze vulgariteiten onder een stralend zonnetje tentoon te kunnen spreiden. De heilige Rita is de patroonheilige van de hopeloze gevallen, en daarom heeft ze de beden van haar seksgestoorden aanhoord.
Ik zou graag eens in de hoofden willen lezen van halfblote mannen en vrouwen die zich eindeloos belachelijk toetakelen om als exhibitionist pur sang de clown uit te hangen in een stoet die wil opkomen voor de rechten van holebi's en omgebouwden. Als je zo krampachtig moet opkomen voor je rechten, schort er toch iets met je verstoorde geslachtsidentiteit. Maar tegenwoordig is die stoornis normaal en alledaags, vroeger pervers en uitzonderlijk.
Ook Conchita Wurst van het Songfestival stapte mee in het circus met gelijkgestoorden. Zelf wist monster Conchita nog niet goed in welke rol zij/hij zou deelnemen: man, vrouw, of iets labiels er tussenin?
Laat ons tolerant zijn en meeleven met genderpatiënten. Zij gaan door een hel. Eindeloze piekerijen leveren niets op, zij blijven zich afvragen: wat ben ik nu, een man of een vrouw, of een kruising tussen beiden? Of misschien nog een geslacht dat uitgevonden moet worden? Ze houden van hun piemelke en hun balletjes, maar zouden sommige dagen toch liever borstjes en een vochtig vaginaatje willen.
Wij worden om de tuin geleid en een rad wordt ons voor de ogen gedraaid. "Kinderen kunnen niet verantwoordelijk gesteld worden voor de foute keuzes van hun ouders". Dit afgezaagde en doorregende cliché wil ons week maken voor het lot van IS-kinderen, om hen in ons hart te sluiten, om Het Kwade in ons midden te halen. Ze zijn tikkende tijdbommetjes en potentiële terroristjes door wat ze meegemaakt hebben, gezien hebben, en deze geestelijke ballast moeten ze levenslang meesleuren omdat de vreselijke gruwel nooit verwerkt kan worden.
Childfocus ijverde zich suf voor de terughaling van IS-kinderen en beweert dat de teruggekeerde kinderen als alle andere kinderen zijn, naar school moeten kunnen gaan, moeten kunnen spelen zoals alle kinderen. Maar dat is niet zo, IS-kinderen zijn niét zoals andere kinderen. Hun verblijf in Syrische kampen heeft hen gebrandmerkt voor hun leven. Ze zijn verknoeid voor onze samenleving!
Op 13.05.19 schreef ik over het terughalen van kinderen van Syriëstrijders, ook op 13.o1.19 en vorig jaar verscheidene keren. Ik ga het niet allemaal opnieuw vertellen.
We zullen nooit te weten komen waar teruggekeerde IS-kinderen zich bevinden. Potentieel gevaarlijke kinderen zullen met hun verderfelijke invloeden in contact komen met onze eigen kinderen. Ook vernemen we niets meer over de bezorgdheid van Belgische veiligheidsdiensten en over actieplannen van de regering om IS-kinderen op te vangen. Iedereen daarboven doet alsof er niets aan de hand is met de aanwezigheid van gevaarlijke kinderen in ons midden.
Ministers Geens en Reynders, Jambon, Unicef, Childfocus, academici en andere Syriësympathisanten, strijken nu alle moeilijke plooien glad en het lijkt erop dat kinderen van IS-strijders geruisloos zullen opgaan in de massa schoolgaande kinderen...
Lorin Parys (N-VA) en zijn echtgenoot/seksgenoot Bart zijn de twee papa's van twee pleegkindjes en één adoptiekindje... Even puzzelen en we zijn d'r weer... Beide mannelijke echtgenoten willen als homo door het leven gaan en toch willen ze kindjes. Toen zijn ze zomaar wat kindjes bijeen gaan verzamelen om als twee gelijke seksgeaarden een 'gezin' te vormen. Het is de spot drijven met het traditionele gezin!
"De eerste en belangrijkste kern van de samenleving is het traditionele gezin, waarvan de waarde maatschappelijk erkend en gewaarborgd wordt door het huwelijk tussen man en vrouw" (beginselverklaring Vlaams Belang).
Homoadopties zijn twijfelachtig en leveren bodemloze, peilloze wezens die in hun groei naar volwassenheid steken zullen laten vallen omdat ze een 'bodem' missen in het homogezin. De Bodemloosheid van een Adoptiekind!
De wettelijke erkenning van het homohuwelijk was een blunder van stuntende politici, en eveneens zijn de verworven holebirechten een spijtige vergissing van onze dwalende regeringsleiders. Holebirechten mogen best in vraag gesteld worden, ja hoor Sneppe. Gesponsord door holebiverenigingen en andere supporters van holebi's zijn holebirechten opgedrongen aan een samenleving waarin het traditionele gezin de kern is.
Kunnen holebi's trouwen en kinderen adopteren? "Het is een brug te ver" zei Dominiek Sneppe. De heterofobische reactie van Lorin Parys daarop is zelf "een brug te ver". Op tv krijgt de man uitvoerig de gelegenheid om zijn ongenoegen te uiten over de uitspraak van Sneppe en om uit te leggen hoe zijn 'gezin' ineen zit. Daarbij 'vergeet' hij dat niét Sneppe nóch het Vlaams Belang de vijanden zijn van de holebibeweging, maar wel de moslims die holebi's fysiek en verbaal aanvallen. Opvallend hoe moslims buiten schot blijven in de media en hoe media liever eigen volk aanvallen, m.n. hun pijlen richten op Sneppe ipv op moslims.
De heterofobische reactie van Lorin Parys op de mening van Sneppe is dus zelf "een brug te ver". Het is een knullige uitschuiver en achterlijk, problematisch, en achterhaald ook nog. Tv-kijkers hebben fundamentale problemen met de tirade die Parys op tv mocht afsteken, terwijl Sneppe niet aan het woord mocht komen.
Voor iedereen die denkt dat Greta het allemaal zelf regelt: Haar begeleider Luisa Neubauer, werkt voor de organisatie www.one.org/nl.Deze organisatie wordt gefinancierd door o.a. Bill and Melinda Gates, Bono, Open Society van George Soros. De elite zit hier dus achter.
In het dorp waar ik woon zag ik vanmiddag een nieuw negergezin. Vader, moeder, en een klein negertje op een klein fietsje. Ze zagen er gitzwart uit, niet zomaar bruin of getaand, neen ze waren pikdonkerzwart gekleurd, enkel het wit van hun ogen en hun witte tanden waren zichtbaar. Ik zag hoe ze onwennig in hun nieuwe voortuintje rondliepen en nieuwsgierig alle voorbijgangers aanstaarden. Een zwart gezin te midden van een blanke gemeenschap? Als dat maar goed afloopt...
Er kwam een wrange smaak in mijn mond toen ik bedacht dat al mijn dorpsgenoten jarenlang gespaard en gezwoegd hebben om een eigen huisje te bouwen. En nu komt er een verse negerfamilie zomaar binnenvallen die onmiddellijk een eigen huis toegewezen krijgt. Onze naastenliefde en eindeloze verdraagzaamheid voor onze zwarte medemensen wordt erg op de proef gesteld!
Het nieuwe kleine negerke zal morgen wellicht naar school gaan. Er is vlakbij een wijkschooltje met allemaal witkopkes. Als bezienswaardigheid zal het negerke vooraan in de roomblanke klas mogen zitten en veel aandacht van de juf krijgen. Het zal echter niet lang duren of de juf raakt overstuur en van streek, vertwijfeld en radeloos. De ontredderde juf haakt af en neemt ontslag. Ze kan het negerke niet plaatsen in het geheel van haar klas. Ooit is ze haar loopbaan begonnen in een overmoedige bui van zelfoverschatting, maar lesgeven aan een bruine taalgehandicapte, dat ging haar petje te boven.
Het nijpende tekort aan leerkrachten wordt alleen maar erger als 'oneigen' leerlingen deel gaan uitmaken van het gewone klasgebeuren. Anderstaligen, gehandicapten, achterlijke ezels... ze horen er niet thuis, ze gooien de structuur van het reguliere onderwijs overhoop. Daarom dringt een grondige onderwijshervorming zich op, zo eentje die zich focust op de herverdeling van alle soorten leerlingen over verschillende scholen. En de lerarenopleiding die zich aanpast aan deze nieuwe schoolindeling zal meer dan ooit nieuwe studenten kunnen aanlokken!
Gisteren las ik over gezinnen-zonder-vader die toch vaderdag vierden: 'Vaderdag zonder vader'. Zo was er een lesbisch koppel met twee kleine kinderen, een jongen en een meisje, dat een mannelijk familielid in de bloemetjes zette, als vadersymbool. Zo hielden ze toch nog de traditie in stand dat vaderdag alleen een mannelijke aangelegenheid is.
Er moeten echter vragen gesteld worden bij het pedagogisch klimaat in een huishouden waar twee vrouwen de plak zwaaien. Welke is de impact van een vrouwelijke omgeving op een jongetje in zijn groei naar een man?
Elk kind heeft een vader en een moeder nodig. Een vader en een moeder hebben elk hun eigen vorm van genegenheid tonen en daarom mist het zoontje van het lesbisch koppel de krachtige hand van een vader. Het groeit op met twee mama's die hem onvoorwaardelijk hun liefde geven. Hij raakt opgeslorpt in een geïsoleerde wereld zonder echte uitdagingen... Opgroeiende jongens hebben meer mannen nodig in hun leven. Jongens hebben vaders nodig!
Over de slappe vaderfiguur bij kleine allochtoontjes.
Vroeger, in mijn bezige jaren, heb ik eens een les bijgewoond in het derde kleuterklasje van een Turkenschool. De kleuterleidster behandelde het onderwerp 'Vaderdag'. Zij liet aangepaste prentjes zien over een papa die thuis lekker lui in de zetel zit te eten terwijl de tv aanstaat, een papa die samen met vrienden vergadert in 't café, een papa die slaapt, een papa die bidt in de moskee, een papa die naar bed gaat met mama om nieuwe broertjes en zusjes te maken...
De kleuterleidster verzamelde de plaatjes aan de hand van vertellingen van de kleuters over hun papa. Kleine allochtoontjes hebben een sober vaderfiguur, zij kunnen niet opscheppen over hun papa's zoals Vlaamse kindjes dat wél kunnen. De vaderfiguur stelt er niets voor. Ze hebben allemaal een papa die 's ochtends nooit naar zijn werk vertrekt, een papa die 's avonds ook nooit moe naar huis komt, een papa die de hele dag op de zetel tv-kijkt, of in de moskee op een bidmatje met zijn poep in de lucht hangt. De kleuterleidster was er wonderwel in geslaagd om haar 'leerstof' aan te passen aan de allochtone leefwereld.
Duaal leren betekent afwisselend naar school gaan en in een bedrijf werken, theoretische lessen volgen op de schoolbanken en ervaringen opdoen op de werkvloer. Zo worden jongeren beter voorbereid op de arbeidsmarkt en is er een vlottere overgang van schoolbank naar werkvloer. De bedoeling van duaal leren is jeugdwerkloosheid en schooluitval bestrijden en zou leiden tot een onderwijskwalificatie of een beroepskwalificatie.
Ziedaar de politiek correcte formulering van duaal leren. Het kan ook anders, en eerlijker, en beter. Duaal leren is een omweg om ongekwalificeerden alsnog aan een diploma te helpen, om hen toch nog toegang te geven tot de arbeidsmarkt. Gebuisden en andere mislukkelingen stapelen zich op omdat anderstaligen de taalvaardigheid en de geschikte werkattitude missen voor een geslaagd duaaltraject.
Jeugdwerkloosheid wordt politiek correct toegeschreven aan recessie. 'Recessie' is een dankbaar begrip om netelige kwesties in de samenleving uit te leggen. Zo is er de stijging van het aantal ongekwalificeerde schoolverlaters, een stijging die niet meer te stuiten is en waar een verklaring voor gevonden moet worden die fatsoenlijk klinkt. Een verklaring die raakt aan de essentie van het probleem zou te pijnlijk zijn voor de publieke opinie.
Duaal leren zie ik als een noodgreep van de overheid om de stijgende aantallen schoolverlaters zonder diploma via een sluipweg te voorzien van een kwalificatie. In de grote steden luiden de alarmklokken zich suf over de groeiende ongekwalificeerde uitstroom waarvan de curve regelrecht naar de wolken aan de hoge hemel wijst.
In de schimmige schemerzone tussen school en werkvloer bewegen zich halfbakken pubers die doen alsof ze leren terwijl ze werken, of werken terwijl ze leren. In de toekomst zal het niet beter worden, want dan zijn er nóg meer kinderen van vluchtelingen, asielzoekers en illegalen, van landlopers en klaplopers, die onze scholen gaan bevolken. Afhakers en schooluitvallers zullen bij de vleet meegesleurd worden in een of ander duaaltraject richting diploma. De arbeidsmarkt lonkt...
Huwelijk. In het Engels: matrimony. Van het Latijnse “matrimonium”. Waarin u het woord “mater”, moeder, herkent. Waarin vervat het moederschap.
Kan er mij eens iemand uitleggen hoe dan een huwelijk tussen twee mannen te verklaren valt? Zelfs met een moderne aanpassing, lees: geslachtsverandering, is daar geen lievemoederen aan…
