De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
Met andere woorden: Het zijn niet de slimsten die van geslacht veranderen, of die seks willen hebben met iemand van hetzelfde geslacht, en het zijn zeker niet de slimsten die ermee willen trouwen... Het zijn niet de slimsten die twijfelen aan hun eigen geslacht, of die uit de kast komen om de hele wereld te laten weten dat ze homo zijn... En met een regenboogvlag zwaaien is ook niet snugger...
Gisteravond hoorde ik Zuhal Demir in De Afspraak zeggen dat ze geen rankings van scholen wil. Het komt erop neer dat alle scholen gelijk zijn. Geen school mag de beste zijn. Demir volgt braaf het linkse iedereen-gelijk-principe. Vooral Turkse leerlingen en hun ouders hebben er voordeel bij. Door haar linkse kijk op het onderwijs is Demir misschien onderwijsminister geworden?
Ivan De Vadder had nog een ander 'warmmakertje' uitgevonden om aan zijn Afspraak te beginnen, met een uitspraak van Vlaamsbelanger Chris Janssens over Zuhal Demir. Doink!... Algemene commotie in het Vlaams Parlement! De thriller speelde zich af toen Demir aan de tand gevoeld werd over taal- en rekenachterstanden bij migranten. Toen zou Chris Janssens gezegd hebben dat Demir beter naar haar eigen land teruggekeerd was. Waarop onzekere Demir verontwaardigd reageerde.
Moeial Spionnencentrum (Unia) maakte er een heuse rel van en overweegt een heropening van het debat rond racisme.
Het 'incident' met de opmerking van Janssens over Demir is opgeblazen. Het loopt allemaal niet zo'n vaart. Eigenlijk zit Janssens er nog niet zo ver naast met zijn verwijzing naar Demirs etnische wortels die in Turkije liggen. Zij is niet geboren uit Vlaamse ouders. En er stroomt geen zuiver Vlaams bloed door haar Turkse aderen.
Ik ga nog eens vertellen over Prutsmans, directrice van het Hasseltse lyceum van 1993 tot 1996. Maar deze keer met meer onthullingen, zonder omwegen en zonder rond de pruttelende pot te draaien.
Prutsmans was geen vrouw van vlees en bloed, maar een giftige adder, een agressieve gifslang. Zij was een menssoort van het heks-achtige type. Spinnen en kevers verzamelen was haar hobby.
Ze deed me denken aan de toverkol uit de 'Tuf-Tuf-Club' van Willy Vandersteen. De toverkol met een vliegbezem en een zwarte raaf als metgezel, zo kwam Prutmans dagelijks naar school.
Zij heette in werkelijkheid Suzanne De Gandt. Als kind had ze eens veel te lang op de botsautokes gezeten, waardoor haar hersenen in een dubbele knoop geraakten. Met die knoop heeft ze leren leven want die kon niet meer ontward worden.
Ondanks een ongeneeslijke hersenaandoening kon ze toch nog haar scherpe klauwen zetten in gevallen van ontspoorde leerlingen en problematische gezinssituaties, met een buitengewone interesse voor sociale en etnische minderheden, voor marginalen, hopelozen en andere gootgevallen. Zij koos haar prooien uit om hen te viseren, te analyseren en uit te spitten, waarrond ze sinistere intriges breide om in te prutsen en te krabben.
Samen met haar kompaan Marie-Jeanne Bobbaers slaagde ze erin om mensen mee te slepen in een web van laster en eerroof. Ze genoten van de verwikkelingen. Hun boosaardigheid grensde aan het ongelooflijke. En aan de zijlijn stonden Laura Aelbrecht, Annick Ulburghs en Norbert De Bruyne te supporteren en hun volle medewerking te verlenen.
Syrië is vrij. Vrij van de tirannie door de Alawitische clans van de mediterrane kuststrook. Maar meer ook niet: een andere tirannie is onderweg. Na de familie al-Assad is het nu aan extremistische soennieten om met geweld te gaan heersen. Wat door hen wordt nagestreefd, is de bevrijding van westerse dwalingen als de gelijkheid van man en vrouw, respect voor andere vormen van geloof dan de islam en verderfelijke ideeën als democratie. Deze “islamistische” rebellen dromen van een kalifaat dat boven de ruïnes van Tel Aviv de vaandels van de jihad zal laten wapperen.
Overal in de redacties heerst pure vreugde. Alle propagandamedia aan deze en de andere kant van de Atlantische Oceaan verheugen zich op het hernieuwde “keerpunt in de geschiedenis” in Syrië. Eindelijk is hij ten val gebracht en in Russische ballingschap verdreven, de “mensenbeul” Bashar al-Assad! De vreugde daarover lijkt grenzeloos. Ze presenteren ons ook tegelijk zijn opvolger van het “al-Nusra-front” (sinds kort herbenoemd in “Hayat Tahrir al-Sham” – HTS).
De nieuwe minister van Justitie in Syrië, Shadi Alwaisi, liet weten dat er geen vrouwen meer als rechters zullen optreden en dat de rechtbanken alleen door mannen zullen worden geleid. Vrouwelijke rechters moeten hun zaken overdragen aan mannelijke rechters.
De Syrische hoofdstad Damascus werd veroverd door rebellen en daarmee is het regime van Assad omver gegooid.
Nu Syrië bevrijd is van Assad hoeven we geen nieuwe vluchtelingenstromen vanuit ginder meer te vrezen. Sterker, alle Syrische vluchtelingen die hier de OCMW's leegplunderden en royaal van hun leeflonen genoten, kunnen nu terugkeren om hun land weer op te bouwen. Gaan ze dat wel doen? Zou het niet leuker zijn om hier nog wat te blijven lanterfanten en te genieten van hun luilekker nieuwe leventje?
Heidi De Pauw hoeft niet meer terug te komen naar Child Focus om de draad van haar missie weer op te pakken. Als missiezuster met een ziekelijke obsessie voor het lot van kinderen van IS-strijders ijverde ze zich suf om potentiële terroristjes naar hier te halen. De tikkende tijdbommetjes gingen onzichtbaar op in de schoolbevolking, kwestie van inclusie en gelijkheid en zo.
Geen kwetsbare Syrische vluchtelingen meer, geen Heidi De Pauw meer, en ook geen gammele wiebelbootjes meer waarmee vluchtelingen de woelige baren van de woeste zeeën trotseerden. Vluchtelingen hoeven zich niet meer vast te klampen aan glibberige relingen van bootjes die elk moment dreigen te kapseizen. Pechvogels verloren hun evenwicht en tuimelden per ongeluk overboord, pardoes het koude water in, recht naar de zeebodem, als prooi voor hongerige vissen, of om er langzaam weg te rotten.
Als we hier nu Syriërs hun koffers zien pakken om naar hun thuisland te reizen, is dat om er vakantie te vieren en nog wat spullen thuis ophalen, niet om er hun land weer op de been te helpen, want ze willen zo vlug mogelijk terug naar de rozengeur en zonneschijn van het barmhartige België waar ze alles krijgen zonder zich fel pijn te doen.
En nu is het de beurt aan een luchtig fantaserietje over het scheppingsverhaal, met een knipoog naar 'spotproza'.
In den beginne was er niets. Daarom schiep God hemel en aarde, licht en duisternis, het uitspansel, aarde en zeeën, zon en maan en sterren, vogels en vissen, landdieren... En tenslotte maakte God de mens naar Zijn evenbeeld... God bekeek alles wat hij gemaakt had en zag dat het goed was. Hij voltooide Zijn meesterwerk in zes dagen. Op de zevende dag, een zondag, rustte God.
Allah pakte het anders aan. Die sloeg de eerste zes werkdagen over en begon al onmiddellijk te rusten op zondag. Dat was zo vermoeiend dat hij voor de rest van de week ook nog eens moest uitrusten. En zo komt het dat de volgelingen van Allah, de moslims, ook zeven dagen per week nodig hebben om te rusten.
WIJ hebben een bijbels scheppingsverhaal, maar hoe zit dat met het islamitische scheppingsverhaal, als Allah al die tijd moest rusten zonder iets te presteren? Korankenners zullen het wel weten.
Al loopt mijn fantasie nog zo snel, ik achterhaal haar nooit...
Dalende onderwijskwaliteit door diversiteit in de klas
Twintig jaar geleden waren Vlaamse 10-jarigen Europees kampioen voor wiskunde. Nu zijn er nieuwe cijfers opgedoken die laten zien hoe dramatisch de primussen van weleer fors gezakt zijn naar het Europese gemiddelde.
Het mag ons niet verbazen. Primitieven die vers uit de brousse komen of andere vreemde exemplaren die kleur geven aan een klas, zij sleuren onze Vlaamse leerlingen mee in de afgrond, een diepe ravijn van waaruit geen redding van boven meer valt te verwachten. Goede Vlaamse leerlingen worden afgeremd door de aanwezigheid van probleemleerlingen die alle aandacht van de leerkracht opeisen. Steeds meer kinderen slagen niet voor het lager onderwijs. Gebrek aan taalvaardigheid is de belangrijkste oorzaak.
En zo krijgen we minder toppresteerders en meer wanpresteerders.
Onderwijsminister Demir slaat alarm, maar dat deden vorige ministers ook al, aan alarmbellen trekken en miljarden investeren, het heeft allemaal niets uitgehaald. Neerwaartse spiralen en dalende trends kunnen niet doorbroken worden. De schoolbevolking is omvolkt en het ziet er niet naar uit dat de regering daaraan iets gaat veranderen. Sociale mix blijft heilig intact en 'apart' onderwijs is taboe. Jammer voor onze Vlaamse bollebozen.
Demir heb ik niets horen zeggen over de aanpak van ouders die het onderwijs minachten, die koppig een vreemde thuistaal blijven handhaven. Zij zweeg ook over een schoolpicht vanf het eerste kleuterklasje. Wel wees ze op het belang van het kleuteronderwijs dat minder een 'crèche' moet worden, maar dat is oud nieuws. Heel oud nieuws.
Een degelijke voorbereiding op de lagere school is belangrijk. Kleuteronderwijs is niet meer een 'bewaarschool' of 'papschool' zoals vroeger, maar wel een 'schoolrijp maken', een klaarstomen om te leren lezen en schrijven, om kennis te maken met rekenkundige begrippen, met motorische, sociale en taalvaardigheden, met tijdsbegrippen, er wordt ook gewerkt aan lichaamsbesef, ruimtelijke oriëntatie, visuele en auditieve waarneming, onderscheid essentie-detail, enz. Er wordt de BASIS gelegd van de hele schoolloopbaan van het kind... Demir heeft deze dingen bijlange niet genoeg beklemtoond.
De pedalen verliezen, of nog erger: je hoofd verliezen, het kan iedereen overkomen, of de controle verliezen over het stuur van je leven, een psychologisch ongeval, niemand kan eraan ontsnappen. Je innerste binnenste zit dan in een knoop, en de puinhoop van je logisch denken is niet te overzien. Mentaal naar de knoppen dus. Een emotionele rotzooi d'r bovenop, het gevoelsleven in de vernieling, en een verfomfaaid egogevoel blijft er over.
Stuurloos crashen tegen obstakels die je mentale en fysieke leven versplinteren, geeft je het gevoel van een bejaarde oldtimer die bij het grofvuil op straat gezet wordt, of als klein gevaarlijk afval in de container belandt.
Deze pathetiek illustreert hoe belangrijk het is om uit een benevelde geestelijke toestand te ontwaken en je leven weer tussen de lijntjes kleur te geven. Voor de heropstanding uit een mentale ontreddering moet je klauteren uit valstrikken, valkuilen en alle andere kuilen, om je gelouterd en gesterkt te voelen. Herboren en herrezen... We gaan verder op de pathetische toer... Uit diepe geestelijke dalen klimmen om op de begane grond weer in optimale conditie te functioneren, dat geeft je leven weer drijfkracht, het geeft je de kracht om het stuur des levens weer bij de horens te vatten.
De multiculturele scholen van de jaren 70, 80 en 90 waren een flop, een fiasco, een miskleun in het kwadraat. Er ontstonden witte scholen en zwarte scholen, in de hand gewerkt door intensieve migrantenwerking die Vlaamse leerlingen wegjoeg naar witte scholen. Het hoopje schroot dat er restte was een stelletje achterlijke migranten met de islamleraar op kop en een gehersenspoelde schoolbegeleider als een soort onthaalmoeder.
Het was de tijd dat allochtone leerlingen vertroeteld werden, in de watten gelegd en overbeschermd werden. Het was de tijd van Paula D'Hondt, patrones van alle allochtonen, en van Johan Leman, CGKR-voorzitter van de fanclub van allochtonen (nu Unia).
De integratie van allochtone leerlingen kwam in 't gedrang door de opkomst van migrantenwerksters, welzijnswerksters en andere zweverige wezens die zich met ongeziene ijver en hevigheid stortten op het welzijn van de migrant. Met de Vlaamse leerlingen wilden ze niets te maken hebben... De start van de discriminatie van de Vlaamse leerling!
Migrantenwerksters begaven zich dagelijks met het idealisme van een zendeling naar de scholen. Ze droomden van een serene en vredige multicultuur in de schoolgemeenschap. Al slaapwandelend verloren ze uit het oog dat Vlaamse leerlingen, in de minderheid, aan het wegkwijnen waren te midden van de allochtone doelgroep van de lopende projecten. Projecten als een financiële last voor de belastingbetaler. Projecten als kostbare parels voor de zwijnen!
Integratieproblemen bij allochtone leerlingen zag ik toenemen naarmate er meer gezeverd werd over 'eigen taal en cultuur', over koran en islam en zo... Over Vlaamse cultuur, tradities en eigenheden werd er uiteraard niet gesproken, die pasten niet in het project. Zo was er eens een project dat eigen taal en cultuur van de allochtoon naar voren schoof, het OETC-project (Onderwijs in Eigen Taal en Cultuur). Multiculturele scholen gingen ervan uit dat het dichtaanleunen bij de leefwereld van de migrant integratiebevorderend zou werken. In die hersenkronkel kon ik mij niet vinden. Ik protesteerde. Toen noemde men mij een racist.
Leerstof en schoolgebeuren laten aanleunen bij de leefwereld van de migrant heeft geleid tot een multiculturele mislukking.
"Schoolverlaters zonder diploma"... een afgezaagd refreintje waarmee we zowat dagelijks om de oren geslagen worden. Klingelingeling!... Alarmklokken luiden zich te pletter over het onderwijslandschap. Meer en meer jongeren haken af en komen zonder kwalificatie terecht in het echte leven. Sombere vooruitzichten. Zeker nu er massa's vluchtelingenkinderen aan onze landspoorten staan te rammelen. Allemaal vogels voor de kat.
En dan is er ook nog een hoop migrantenleerlingen in de groep afhakers die hun diploma liever in de bomen zien hangen. Ze willen alleen nog maar gaan doppen zoals hun vader en hun broers.
Ooit heeft de VDAB geprobeerd om jongeren die dreigen af te haken, op te vangen om hen klaar te maken voor de arbeidsmarkt. Ik denk dat ze die illusies niet meer koesteren, dat ze de moed opgegeven hebben om zoveel nieuwe kanslozen te begeleiden naar de arbeidsmarkt. Vechten tegen schoolmoeheid is uitzichtloos, en dan is het makkelijk om het 'watervalsysteem' in het onderwijs de schuld te geven van schoolmoeheid. Watervallen en flessenhalzen zijn inherent aan het leven, ook aan het schoolleven. Het leven is een afvallingskoers. Dat kan men niet wegcijferen, het watervalsysteem zal nooit verdwijnen in het onderwijs. Afhakers en strebers zullen altijd blijven bestaan.
Het is vreemd dat het woord 'schoolmoe' niet opgenomen is in de Woordenlijst Nederlandse Taal. 'Schoolmoe' bestond vroeger ook niet. Toen noemde men leerlingen die schoolmoe waren 'luie' leerlingen. Ik denk dat het woord 'schoolmoe' uitgevonden is door machteloze opvoeders die er niet in geslaagd zijn om hun leerlingen te motiveren, te boeien, aan te zetten tot actie en vlijt, er niet in geslaagd zijn om hen plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel bij te brengen.
De stap van 'schoolmoe' naar 'werkmoe' is heel erg klein. Daarom zijn het nutteloze pogingen van de regering om werklozen met een hobbelige schoolcarrière aan het werk te krijgen. 'Schoolmoeheid' is op jeugdige leeftijd opgetreden, heeft zich genesteld in de leerling en zal alleen maar sterker worden als de arbeidsmarkt in zicht komt.
Tijd om weer eens op de wellustige toer te gaan. Eerst wat grabbelen in de oude blogdoos, op zoek naar iets frivools. Dan hoef ik mijn woorden niet te wikken en te wegen, mijn gedachten niet 17 keer te herzien, want die zitten in een knoop en maken eindeloze pirouettes.
Op zoek naar verse inspiratie bracht ik gisteren een bezoekje aan het 'Hutje op de Hei'. Dat is een beautyfarm met klinkende slogans als: "Laat je verwennen! Onderscheid je van andere vrouwen! Durf! Dompel je in schoonheid!"... En nog andere strijdkreten die je willoos naar binnen zuigen, overgeleverd aan de heren en dames die hun best doen om de klanten te behagen en te verwennen.
Het engeltje op mijn rechter schouder stuurde mij naar het Hutje op de Hei, om mij te onthaasten zeiden ze. "Onthaasten? Een schildpad is vlugger dan ik!", was mijn antwoord. Toch fluisterden ze het wachtwoord in mijn oor: "Laat je over de maan heen tillen". Dat was de code om te mogen binnenkomen. Omdat ik graag alle hoeken en kanten van de maan wou zien, klopte ik aan en zei het wachtwoord. Toen de voordeur achter me in het slot viel, was het alsof ik me in het voorgeborchte van de hemel bevond, een besloten ruimte met malse zitjes, schemerverlichting, zwoele pikante foto's tegen de muur en meeslepende sfeermuziek.
Verdwaasd wandelde ik eerst langs de sauna's. Daar zag ik een paar kloeke mannenlijven waarop zweetdruppeljes parelden. De druppeltjes baanden zich een weg naar het meest opwindende plekje van hun lichaam.
Aan het eind van de gang zag ik in het massagesalon topless masseuses aan het werk. Zij behandelden ijverig alle lichaamsdelen van hun klanten, terwijl hun bolle borsten heen en weer wiebelden boven de geile lijven, hun tepels stonden haast op springen.
Uiteindelijk belandde ik bij het pronkstuk van 'Hutje op de Hei': de tantra-salon. Verleidelijke gigolo's waren bezig met het aanleren van nieuwe sekstechnieken aan dames met geheime wensen en fantasieën. Het vrijen moest voor hen een nieuwe belevenis worden, daarom waren ze gekomen. Er werd hen geleerd hoe ze hun seksuele energie op een creatieve manier konden benutten. De leraren waren ervaren gigolo's, maar vooral mensenkenners, ze genoten van het lichamelijk contact met hun klanten en soms kreeg er eentje een spontaan orgasme. Niet professioneel, maar dat was het risico van het vak.
Met de door de gedoodverfde Amerikaanse president Donald Trump geplande verordening zouden alle 15.000 transgender personen uit de Amerikaanse strijdkrachten ontslagen worden – zoals de “Times” (abonnee artikel) onder verwijzing naar bronnen op het ministerie van Defensie berichtte.
Deze uitschuiver van Gods schepping is een Ghanees. Zijn naam is Jerry Afriyie, leider van de actiegroep Kick Out Zwarte Piet.
Zwarte Jerry zegt dat Zwarte Piet racistisch is en daarom moet Zwarte Piet verdwijnen. Zwarte Jerry wil onze Vlaamse traditie van het sinterklaasfeest van ons afpakken. Hij zegt "Zwarte Piet is racisme". Waar moeit die zwartzak zich mee? Hij kan beter blijven hangen in de bomen van de jungle waar zijn roots liggen.
In 2014 begonnenZwarte Piet is Racisme en Kick Out Zwarte Piet als actiegroepen.
Zwarte Piet is racisme, met deze leuze op zijn T-shirt nam Afriyie deel aan anti-Zwarte-Piet-demonstraties en aan allerlei sinterklaas-intochten.Hier, bij ons in de blanke landen. Als een achterlijke baviaan met rebelse Afrikaanse apenmanieren stelde hij zich aan en met gewelddadig verzet ging hij tekeer tegen de ordediensten. Meermaals werd hij gearresteerd door de politie, één agent hield er zelfs een lichamelijk letsel aan over.
Blanke zwakkelingen en blanke schapen knielden voor Zwarte Jerry en creëerden blanke roetpieten, blanke knechten met een vaalzwart vleugje schoensmeer op hun beide blanke wangen. En zo worden onze kleine kinderen misleid met roetveegpieten en stort hun droomwereldje van sint en piet als een kaartenhuisje ineen.
Zwarte Jerry heeft het moeilijk met het superieure blanke ras. De gefrustreerde neger manifesteert zich daarom als activist in allerlei demonstraties zoals die in Amsterdam naar aanleiding van de dood van George Floyd. Het was een protest tegen 'anti-zwart politiegeweld in de VS en Europa'. De beweging Black Lives Matter lanceerde het 'Zwart Manifest', ter bevordering van zwarte emancipatie. Zwarte Jerry was 1 van de initiatiefnemers en besefte niet dat je van een platwater-ras geen champagne-ras kan maken...
Deze winkel zwichtte voor dreigementen vanuit islamitische hoek
Er werd een boek geschreven over islamisme in Franse scholen, met getuigenissen over de toenemende islamitische druk op leerkrachten en over radicaliserende leerlingen. 'Allah n'a rien à faire dans ma classe' is de titel van het boek dat vorige zaterdag voorgesteld zou worden in de Fnac-winkel in Sint-Lambrechts-Woluwe.
De boekvoorstelling werd door de winkel echter geannuleerd omdat 'jongeren' via sociale media gedreigd hadden met incidenten. Beide auteurs kregen online te maken met intimidaties en bedreigingen. Zij voelen zich bedreigd in hun verdediging van de vrije meningsuiting door diegenen die hun boek willen censureren.
Alexia Bertrand (MR): "Het bedreigen van auteurs is een nieuw dieptepunt voor onze vrijheden en vrije meningsuiting".
Brusselse moslimjongeren worden hoe langer hoe talrijker, machtiger en brutaler. Terreur en rotzooi zaaien, dreigen en intimideren... Terwijl wij, toegeeflijke Vlamingen, alles in het werk stellen om de moslimgemeenschap te behagen en de opperste tolerantie aan de dag leggen jegens Allah-aanhangers. Kijk maar naar allerlei voorzieningen zoals moskeeën, islamitische feestdagen, islamitische begraafplaatsen... Vanwaar hun opstandigheid tegen onze vrije meningsuiting? Willen ze nu werkelijk àlles veroveren?!
Onderwijsminister Demir wil ouders informeren over hoe de school van hun kind scoort op de Vlaamse toetsen, over het resultaat van Vlaamse toetsen op schoolniveau, en niet alleen over het toetsresultaat van hun kind. Haar regeringspartners vinden het geen goed idee. Ook wil Demir dat ouders de evolutie zien van het onderwijsniveau op school gedurende de schoolgang, en moeten zij de score van andere scholen kennen.
De bekendmaking van de resultaten op schoolniveau kan leiden tot een rangschikking van scholen, van de allerbesten tot de allerslechtsten... Wat is er mis mee?
Zo vrezen zwarte scholen met veel migrantenleerlingen de publicatie van ranglijsten van de 'beste scholen'. Ook minder goede scholen en slechte scholen huiveren bij de gedachte aan een lijst van goede scholen. Begrijpelijk.
Toen Ben Weyts zijn concept van Vlaamse toetsen lanceerde, lazen we: "Dankzij deze toetsen krijgen scholen een instrument om zich te vergelijken met andere scholen met een gelijkaardige populatie"... Er was dus toén al sprake van scholen die zich kunnen meten met andere scholen, ouders die hun kind kunnen vergelijken met andere kinderen en de evolutie gedurende de schoolloopbaan volgen. Maar er zaten addertjes in verborgen: "Scholen kunnen zich vergelijken met een gelijkaardige populatie"...
Ik stel voor dat álle scholen onderling vergeleken worden, goede en slechte, witte en zwarte, Vlaamse scholen en concentratiescholen, gezuiverde en sociaal gemixte scholen... zoniet wordt het lage onderwijsniveau van zwarte scholen verdoezeld. Alsof niemand iets mag weten over de leerstof die er aangepast wordt aan het zwakke niveau van allochtonen. Onwettige afwezigheden, taal- en leerachterstanden, schooluitval... de nieuwe Vlaamse toetsen brengen deze wantoestanden in zwakke scholen niet aan het licht, omdat 'scholen met gelijkaardige populaties vergelijken' politiek correct is.
Sven Pichal, een gewezen radio-maker, heeft van zijn leven 1 grote puinhoop gemaakt. De ene blunder volgde op de andere. Zijn eerste grote vergissing was om te trouwen met zijn vriendje, ook een genderbekeerling. En om zijn leven nog meer ondersteboven te gooien adopteerde hij ook nog eens twee nieuwe kindjes, vreemd gebroed, bodemloos, en oneigen aan zijn eigen vlees en bloed.
Een pathologische interesse voor baby's en kindjes zit vastgebeiteld in zijn DNA, in zijn brein, in alle vezels van zijn lijf. Recidive zit er dus zeker in. Toen hij vorig jaar opgepakt werd kreeg hij internationale bekendheid, gewoon omdat hij ziekelijk verzot is op kindjes. Wie in hemelsnaam heeft hem die twee adoptiekinderen gegeven?!
Maandag is Pichal voor de strafrechter verschenen om zich te verantwoorden voor het verwerven, bezitten, verspreiden van kinderpornografie en beelden van seksueel misbruik van minderjarigen. Deze aanklachten wegen zwaar door als er zelfs sprake is van 'weerzinwekkende afbeeldingen van misbruikte baby's'. Pichal heeft zelf het woord gekregen op de rechtbank.
Hij riskeert tot tien jaar cel... Tenzij hij zwijgt over bekende lieden in zijn chatgroep die meefantaseerden over hoe misbruik ik kleine kindjes.
Zopas raakte bekend dat zijn therapeuten kierewiet geworden zijn na uitzichtloze sessies met patiënt Sven in verband met zijn complexe seksuele stoornissen.
'Jonathan Livingstone Seagull', een poëtisch juweel van Richard Bach
Welkom in mijn blogtempel. Deze dagen is er echter niet veel te beleven. Collega-bloggers die trouw elke dag hun stukje publiceren zijn te benijden, het is alsof de muze bij hen thuis logeert. Ik heb geen logeerkamer voor mijn muze. Wel een zolderkamertje dat voorbehouden is voor een asielzoeker die maar niet komt opdagen. En een keldertje heb ik ook, maar daar liggen allerlei biertjes te rijpen, tot de tijd rijp is om ervan te genieten. 'De Reine Maagd', 'De Onbevlekte Ontvangenis', 'De Wulpse Non'... en nog zo van die rare biertjes met ronkende namen, die liggen daar allemaal op hun einde te wachten, tot ze met gulzige slokken geledigd zullen worden.
Het valt me moeilijk deze dagen om mijn gedachten in een vorm te gieten, waarbij de zinnen elkaar vloeiend opvolgen om er een verhaaltjevan te maken, een geheel waarin precies staat wat ik te vertellen heb, zonder over mijn woorden te struikelen, zonder me suf te denken over het verwoorden van wat in mijn hoofd zit. Er zit veel in mijn hoofd, maar ik weet niet waaraan beginnen. En het einde ken ik evenmin.
Ik schrijf wel eens berichtjes die niet passen bij het tintenschema van mijn blog. Zo zijn er de 'tussendoortjes' die niet pikant genoeg zijn, of actuele nieuwsberichtjes die onvoldoende gezouten zijn. Preutse lezers plaag ik niet genoeg. En tegen schenen stampen lukt me ook al niet meer zo goed. Mijn hedendaagse belevenissen zijn eigenlijk veel boeiender om over te vertellen dan de voorvalletjes met zeurzakken en zeurkousen van vroeger. Misschien moet ik het verleden wissen, en over het heden vertellen? Met het verleden héb ik al ruim afgerekend, mijn slachtoffers zijn door de mangel gehaald, door de modder gesleept en aan het kruis genageld.
Zal ik eens samen met mijn muze op bezinningsweekend gaan ergens in de Ardennen in een verloren hotelletje of in een wereldvreemd klooster? Liefst daar waar paters trappisten brouwen...
Vanavond heb ik zin om feministen, dolle mina's en manwijven te plagen. Uitgezonderd transvrouwen, want zij zijn een man.
Een onbekende auteur schreef een column over de oprichting van een mannenvereniging. Het stukje ontdekte ik in een beduimeld tijdschrift dat rook naar 'oud'.
"De mannengroep was opgericht om het gezin te redden uit de klauwen van het vrouwelijk chauvinisme. De organisatie had twee doelstellingen, ten eerste het herstel van de positie van de man als hoofd van het gezin en ten tweede een gelijke positie van mannen en vrouwen in echtscheidingsprocedures en voogdijkwesties. Vrouwenbewegingen hebben het gezin, zoals het eens bestond, vernietigd en vervangen door een door vrouwen geregeerde rampspoed. Vrouwen zijn niet op de wereld gezet om ergernis op te wekken en te domineren. Vrouwen zijn er om ons tot steun te zijn. Hoe dan ook is dit een mannenwereld. Voor mannen is er een zekere duisternis geschapen door het militante feminisme."
Oorstrelende geluiden, niet?... Heer der schepping, probeer dit stukje niet uit te leggen aan een vrouw want dat kost je een jaar van je leven.
We beginnen bij de blonde bimbo Cath Luyten in De Tafel van Gert, dd 12 november 2024. Zonder schroom, zonder kritische bedenking, zonder een pak slaag van Gert Verhulst, mocht trienemie Luyten lustig komen zeggen dat ze eigenlijk met haar vriendin Joden bewust de verkeerde weg zou moeten wijzen in Antwerpen indien deze mensen de weg komen vragen. En dat om wat er in Israël gebeurt. Het werd nog beter toen La Luyten de Joden van Antwerpen opriep om zich te bezinnen in zich af te zetten tegen Israël. We hebben al veel rotzooi gezien in Het Toilet van Gert, maar dit begint heel erg naar antisemitisme te stinken.
Op hetzelfde moment mocht leugenmie Hafsa El-Bazioui in De Afspraak bij Bart Schols zonder enig weerwerk de Jodenjacht in Amsterdam van afgelopen dagen goedkeuren wegens Gaza. Zonder onderbreking mocht ze een antisemitisch discours afsteken waar Unia, moest het een serieuze organisatie zijn, Hafsa voor zou kunnen vervolgen. Natuurlijk gaat Unia dit niet doen, want Unia leeft onder een imaginair hoofddoek waar Hamas op staat geschreven.
Tot in het buitenland toe begint het op te vallen dat minister Petra De Sutter de kant van Hamas heeft gekozen en op geen enkel ogenblik het groeiende antisemitisme in vraag stelt, laat staan veroordeelt.
Oh ja, de ‘manvouw’ in de cartoon was eerste een typo, maar eigenlijk zo van toepassing op de ontbeende Paul De Sutter dat we het als een Goddelijke woordspeling beschouwen.
