Onze buurman masseert mijn hals nog eens en toont René hoe hij het verder kan doen. Hij staat erop de we de verwarmende zalf meenemen. De afscheidsbabbel duurt enkele uren. Hij tracteert ons op een echt kopje Portugese koffie. Oei wat straf voor René, heerlijk voor Nelly!
Zijn echtgenote is lerares engels, zij vertelt schrijnende verhalen over kinderen met leerachterstand - 10 jaar en nog niet behoorlijk kunnen lezen - omwille van de hachelijke situatie thuis, door de economische toestand in Portugal. "Er zijn kinderen die met honger naar school komen" vertelt zij. Door bezuinigingen is het niveau van onderwijs sterk gedaald, (teveel leerlingen in een klas) en maakt zij zich duidelijk bezorgd voor de toekomst.
We wisselen emailadressen uit en nodigen elkaar uit als de ander in de buurt van onze vaste woonplaats zou komen.
Een koppel uit luxemburg die een huisje gekocht hebben in St André is geïnteresseerd in onze Vroem. Zo'n camper willen zij ook kopen. Ze zijn ervaren reizigers in Portugal en wijzen ons een rustige camping aan bij de zee, enkele kilometers verder.
We komen terecht in een bebost duingebied. We zien de zee niet maar we horen de branding. Op zondagavond is deze uitgestrekte camping zo goed als verlaten.
Voor het eerst kunnen we ongestoord de luifel plaatsen en buiten aan ons picknicktafeltje eten. De duinen houden de wind tegen. Zo blijven we nog buiten zitten in de avondzon tot ze ondergaat.
De app over de weersverwachting in Portugal geeft weer dat het de hele dag zwaar bewolkt zal zijn. Maar de zon trekt zich daar niets van aan. Ze duwt de wolken opzij en laat zich de hele dag zien. Het is 21° in de schaduw en dus zacht lenteweer. Een zandwegje leidt tussen de steile kliffen omlaag naar het strand, dat we weer eens voor ons alleen hebben.
Wat een geluid, wat een kracht komt uit die golven.
Spijtig dat ook dit strand de sporen nalaat van slordige bezoekers.
En... "ja... die kat kom weer...". Rond dezelfde tijd als gisterenavond komt ze haar portie melk vragen. Wanneer haar bakje leeg is vervolgt ze haar bedelronde.
Vandaag neemt de zon een dagje vrij en ze meent het. Vakantiegangers die uit het noorden van Portugal komen bevestigen het weerbericht : het regent in de noordelijke helft van dit land.
Dus sturen we Vroem richting zuiden. Tussen Sines en Porto Covo zien we een open plek die een heel eind van de weg ligt. We parkeren Vroem boven op de kliffen, met zicht op het strand en de rotsen. Een visser komt hier in dit heldere water helemaal aan zijn trekken. Na een uurtje rijdt hij weg met zijn buit.
Dan zijn we alleen met de zee en de vogels. In de schemering maken we enkele foto's. Het is net iets te fris om buiten te eten. In Vroem houden we zorgvuldig het gaas voor de open raampjes, want insecten - waaronder muggen - staan te drummen om binnen te mogen.
Het geluid van de branding is veel heviger dan op de camping omdat we dichter bij de zee staan. Raar toch : de golven produceren volgens ons evenveel decibels als het verkeer op een drukke weg, en toch voelt dit geluid ontspannend en rustgevend.
Aan de horizon worden we begroet door heel speciale gastheren/vrouwen, die we nog niet eerder in levende lijve hebben gezien. Eigenlijk zijn ze te ver af voor een foto maar we kunnen het toch niet laten om hen op de gevoelige plaat vast te leggen.
We wandelen over de kliffen naar Porto Covo. We kunnen blijven fotograferen tot de 1000ste foto. Elke stap, elke seconde geeft een ander panorama. Golven tot 3m hoog stormen op het strand af en beuken tegen de hoge rotsen. Daar spatten ze uiteen en spuiten een regen van waterdruppels hoog in de lucht.
Geen enkel foto kan de majestueuse kracht weergeven, hoezeer we ook ons best doen om dit schouwspel vast te leggen.
Porto Covo is een piepklein dorpje met 2 straten. De weinige bewoners baten een souvenirwinkeltje uit, of een ijssalon. We proeven Portugese specialiteiten. Ze zijn lekker en zo anders klaargemaakt dan bij ons, zonder saus maar met olijfolie. Dit maakt het licht verteerbaar.
Net voor het donker wordt zijn we terug bij Vroem. Vroem heeft bezoek! Deze keer vinden we een motorrijder ingeduffeld in zijn slaapzak tussen zijn voertuig en onze camper.
Hij beweegt niet, dus stappen we zachtjes naar binnen om hem niet wakker te maken.
Hoera, de motorreiziger is een Duitser : we kunnen hem aanspreken en naar zijn verhalen luisteren, wat in het Portugees totaal niet zou lukken. Hij rijdt regelmatig lange tochten, heel alleen op zijn KTM 950 motor. Ik (René) krijg er het water van in de mond. Puur genieten is dit, zo'n 500 km per dag, alleen met zijn motor. We bieden hem een kopje koffie aan en ondertussen vertelt hij van zijn reizen. Elk jaar is hij 10 dagen alleen weg. De rest van zijn vakantie is voor zijn vrouw en de kinderen. Portugal - Spanje - Italië - Kroatië... Bovendien heeft hij een filmcamera op zijn helm gemonteerd. Zo kan hij zijn familie tonen waar ie geweest is. Een paar uur per dag kan hij filmen.
Als hij weg rijdt zwaait hij nog even ... Gute Fahrt..
We picknicken boven op de klif, zwijgend zitten we uren bij elkaar terwijl we ons laten overstelpen door de klank en kleuren van de natuur. We kunnen er maar niet genoeg van krijgen. In de namiddag rijden verder naar Villa Nova de Milfontes.
Als afscheidscadeautje komen de 4 struisvogels dicht bij de afsluiten paraderen, net wanneer we de weg willen oprijden.Vlug ernaar toe, klik klik.
Villa Nova de Milfontes is een grote stad met zandstrandjes. De zee is hier veel rustiger. René wil zwemmen maar houdt het niet lang uit. Het water is veel frisser dan vorig jaar.
Verder maakt dit stadje op ons, verwende vakantiegangers, geen indruk. Praia Grande in Almograve heeft een ruime parking die uitkijkt op de wondermooie kliffen. Prachtig om te overnachten en morgen te wandelen, ware het niet dat een duidelijke tekening op een bord laat zien dat Vroem hier niet mag blijven.
We zijn blij om in Cavaleiro, Cabo Sardao, een favoriete plaats van vorig jaar terug te vinden. Ver weg van de bewoonde wereld, dus ook van een netwerk om onze blog bij te werken. Onder de luifel genieten we van een prachtige zonsondergang. Bij het vertrouwde zwaailicht van de vuurtoren vallen we in een diepe slaap.
Geluk maakt kleine dingen groot. Wat is er aangenamer dan buiten te genieten van je eerste kop koffie, met zicht op een bloementapijt, en erachter de uitgestrekte oceaan? De ooievaars op hun nest in de rotsen hebben al flinke jongen. Vorig jaar waren we hier pas in de de tweede helft van mei, en toen waren ze nog aan het broeden. De duidelijke wegwijzer : "rota vincentina", leidt ons afwisseled door de duinen, over de kliffen en door het bos. Onze foto's tonen slechts een glimp van de schoonheid die we gezien hebben.
De frisse ochtendwind, die tegen de middag overgaat in een zacht briesje is meer dan welkkom. Terug bij Vroem zijn me meer dan verrast, daar staat een koude stormachtige oceaanwind. In plaats van te bekomen op ons terrasje haasten we ons naar binnen. Deuren en ramen dicht, want alles klappert. Het is nog steeds volop zon maar door die wind zakt de temperatuur naar 13°. Heel de nacht schudt Vroem heen en weer. Moesten we in een tent liggen dan zouden we samen met de tent weggewaaid zijn.
De zon straalt weer aan de hemel. Vlug naar buiten! Maar... nog veel vlugger terug naar binnen en de deur toe. De thermometer wijst 13° aan... Dan maar op naar de volgende wandeling. Eens we weg zijn van "onze klif" waait het veel minder. De wind is hier ook niet zo koud meer.
Vandaag volgen we een pad dat uitkomt in Zambujeira do Mar. Het wegje slingert door weiden vol bloeiende bloemen. Om de branding tegen de klilffen te zien maken we af en toe een omwegje dat later dan weer op het pad uitkomt.
Het stoort ons dat we regelmatig worden opgeschrikt door groepjes terreinwagens en motoren, die agressief over de zandweg racen en ons achterlaten in een dichte stofwolk. Deze "sport" blijkt een nieuwe rage te zijn. Je kan elk een auto of motor huren. Een gids brengt je dan van rots naar rots, van plaats naar plaats. Je krijgt net de tijd voor een foto en zo heb je snel een hele provincie doorkruist. Tot ergenis van de plaatselijke bewoners en van ons ook natuurlijk.
Het is 22° bij Vroem maar de wind is fris en schudt hem nog steeds heen en weer. Binnen creëren we een veranda en nemen we een aperitiefje met tapas. We luisteren naar het gefluit van de wind in de dakramen. Wat een luxe: in slaap gewiegd worden ! Wie maakt dat nog mee op zijn oude dag.
In de loop van de nacht is de wind gaan liggen, we kunnen weer buiten in het zonnetje ontbijten. Zalig !
Oei! We ontdekken dat de koelkast deze nacht is uitgegaan terwijl de gasvoorraad niet leeg is. Uitgeblazen door de wind, denken we. We krijgen hem onmiddellijk weer aan de praat en nu maar leeg eten, een hele klus...
Zambujeira do Mar heeft een mooi zandstrand en volgens onze campergids mogelijkheid om te overnachten. Maar het uithangbord op de parking spreekt dit duidelijk tegen. In de buurt van Brejao en Carvalhal ligt in de inham van 2 kliffen een ydillisch strandje. Er zijn geen huizen, winkeltjes of restaurantjes, alleen de duinen en de baai. Op het strand hebben de dagjesmensen de plaatsjes die uit de wind liggen al ingenomen. Maar tussen de rotsen vinden wij een plaatsje dat nog niet bezet is.
Van hieruit genieten we van de wilde ontstuimige zee. Slechts enkele minuten later komen we te weten waarom geen enkele Portugees hier is komen zitten.
Jaja, één golf later... In een reflex tillen we onze rugzak omhoog en kunnen we onze zwemmende sandalen nog net grijpen.
De zonnekloppers genieten tot zonsondergang, (20h30) dan laten ze ons achter bij het geluid van de vogels en de branding.
"Goede Morgen" straalt de zon. Geen wind : wat een luxe. We genieten van ons ontbijt op "ons" terrasje. De zon brandt al hevig. Ook hier vinden we de ons reeds vertrouwde wegwijzer "rota vincentina". We volgen een smal paadje. Wat we zien is als het mooiste muziekstuk dat zich eindeloos herhaalt in ontelbare variaties. Dit is de hemel! We doen vergeefse pogingen om dit tafereel vast te leggen. Later zal het resultaat tenminste de onbeschrijfelijke herinnering oproepen.
De natuur en de vogels hebben geen internet nodig om te communiceren. Maar we moeten onze voedselvoorraad weer aanvullen en zo raken we weer in de bewoonde wereld. Op de parking van het warenhuis plaatsen we alvast enkele bladzijden uit ons dagboek op het web. We rijden terug naar "ons" plaatsje in Carvalhal. De avondschemering spreidt een gordijn van rust over het leeggelopen strand.
De meeuwen koesteren zich in de laatste zonnestralen. Nu wordt het frisser, maar ideaal om een warme maaltijd te bereiden. Wat smaakt dat goed na zo'n dagtocht!
De regendruppels op Vroem drogen snel op. Maar het blijft zwaar bewolkt en zo'n 5° frisser. Een goede gelegenheid om naar de bewoonde wereld te rijden waar we de rest van ons dagboek op het web kunnen plaatsen. Hier in het binnenland trekt het open en voelt het aangenaam warm.
Op de camperplaats in Odeceixe picknicken we buiten, veilig beschut door Vroem, die voor ons de felle wind opvangt. We wandelen naar het strandje waar we vorig jaar zo genoten. Het waaide toen ook maar de wind was veel minder koud en beneden in de baai zorgden de rotsen voor beschutting. Deze keer is het niet aangenaam om buiten te zijn. De camperplaats, waar vorig jaar een gezellige drukte heerste, voelt nu eenzaam en verlaten.
Een Portugees koppel maakt zich klaar om een frisse neus te halen. Neen, ze overnachten hier niet. Ze wonen in Portimao en komen hun ouders bezoeken die in de buurt wonen.
"Aan de westkust moet je niet blijven", raadt mijnheer ons aan. Fier dat hij ons te woord kan staan in het Frans. "Van maart tot october waait in heel de strook van Sines tot Sagres een frisse en soms hevige wind. De zuidkust, van Tavira tot Villa Real de sto Antonio, is aangenaam warm en heeft veel minder wind."
Wel dat doen we! Eerst zullen we een tussenstop houden op de camping in Sagres waar we vorig jaar verbleven. We weten zeker dat daar een wasmachine is.
In de buurt van Aljézur zien we een wegwijzer : Praia da Amoreiro. Nieuwsgierig slaan we af. Het zijwegje kronkelt door de duinen en loopt dood op een grote open plek.
We horen de branding, we wandelen verder en komen uit op een mooi idylisch strandje. Van op de plaats die het meest uit de wind ligt, observeren we een windsurfer die een sierlijke dans voert met de golven, één met de zee. Hier blijven we overnachten toch?
Ons restaurantje in Vroem geeft zicht op een bloementuin en een park dat door de natuur netjes onderhouden wordt. De wind valt hier al bij al mee. We zullen deze nacht niet gewiegd worden.
Hé, waar is de zon? Met een trui aan valt het buiten nog mee, maar dan krijgen we een felle regenbui. Voor de eerste keer tijdens onze reis regent het enkele ogenblikken zo hevig. Geboeid kijken we naar de spetterende druppels op de ramen.
We picknicken aan de zee in Carrapateira, dit wil zeggen : we eten binnen in Vroem en genieten van de zon op de ramen.
We zouden nu vanaf hier tot Sagres de andere kustplaatsjes willen verkennen en, als het daar mooi is, blijven slapen en wandelen. Maar het waait zo hevig. Een wandeling langs de kust en over de kliffen is niet meer aangenaam. Dus rijden we door naar de camping Orbitur in Sagres.
Op een van de vorige slaapplaatsen vond René een SD kaart. Hij past in zijn camera. Die toont foto's van reigers genomen in de maand maart. We weten niet van wie deze foto's zijn, maar mocht iemand ze herkennen kan hij of zij ons altijd contacteren. We bezorgen ze dan graag terug. We plaatsen hier enkele foto's die daarop stonden.
De camping is redelijk rustig, de prijs is met 30 cent gestegen tegen vorig jaar. De douches zijn heerlijk warm, we genieten ervan.
Ingeduffeld genieten we van onze eerste kop koffie tegen Vroem aan, die ons beschermt tegen de felle wind. We zijn nog geen 10 minuten vertrokken voor een wandeling of we worden overspoeld door een fikse regenbui. Toch maar terug naar Vroem om onze regenjas en paraplu te halen. Ze werken als wapens: de wolken schuiven bedeesd voorbij en durven hun sluizen niet meer opentrekken.
Vanop de kliffen in Sagres zien we Cabo de Sao Vincence liggen. Dit is het uiterste punt in het Zuidwesten van Portugal en van Europa. Het fort dat over de zee uitkijkt trekt veel bezoekers aan.
Verder lijkt Sagres ons een doorsnee provinciestadje. De talrijke restaurantjes getuigen van hoge verwachtingen ten opzichte van toeristen. De heerlijke geur van gegrilde vis doet ons aarzelen. Toch voelen we wat weerstand om binnen te gaan. De prijzen van de visgerechten liggen overal tussen de 9 en 11 euro. Vleesgerechten zijn zelfs beterkoop. Maar eeenmaal binnen word je overladen met hapjes en voorgerechten die achteraf de rekening flink doen oplopen. Erg vindingrijk van die Portugesen.
Het is allemaal zijn prijs waard en we kunnen best eens genieten van al dat lekkers. Maar de hapjes zijn overvloedig. Ze kunnen samen doorgaan voor een hoofdgerecht dat we niet gekozen hebben op de menukaart.
Het is ons gelukt droog te blijven op weg naar de camping. We zijn beiden moe en kruipen vroeg onder de wol.
We rijden door Zavial, Salema en Burgau aan de Zuidkust. Het waait hier inderdaad minder en het is iets warmer, 19,5°. Elk stadje heeft een zandstrand. De zee is hier niet zo wild en dus kan je hier aangenaam zwemmen. Een paradijs voor de zonnekloppers, die hier voor al hun behoeften aan hun trekken komen. Maar al die elementen vinden wij ook in onze vlaamse kuststeden.
We willen Portugal verkennen dus vroemen we naar het binnenland. Monchique is een kuuroord midden in het gebergte dat dezelfde naam draagt. In de bergen is het fris en zeer winderig, net wat we wilden ontlopen.
We lezen op internet dat het in heel Portugal fris is voor de tijd van het jaar. Ideaal toch om Lissabon te bezoeken?
We maken een tussensop op "ons" plaatsje in Porto Covo. De foto's van vandaag komen uit ons archief.
We zijn al veel wind gewoon maar wat we deze nacht meemaken lijkt op een wervelstorm. We staan dan maar op en plaatsen Vroem met zijn snoet naar de zee. Dan schudt hij misschien wat minder heen en weer?
Maar dat vindt Vroem blijkbaar helemaal niet leuk. Het gekraak en gekreun dat boven op de wind - en regenvlagen horen, komt van Vroem. Weer uit bed, gordijntjes open en het wegje oprijden, waar stevige struiken voor beschutting zorgen. Nu staan we rustig.
Dààrom stond het plein in het centrum van Porto Covo vol met campers! Dààrom staan enkele andere campers ook verder van de zee af......
"Goede Morgen!", roept de zon, alsof er niets gebeurd is. We bedanken de struiken voor de nachtelijke bescherming maar willen liever ontbijten met zicht op zee. We rijden daarom terug naar "ons" plekje op de klif, dat we herkennen aan de rots met het gat erin. We plaatsen Vroem met het zijraampje op de zee gericht. Tja, als je het zo kan hebben, en als Vroem akkoord is, waarom niet?
We trekken onze wandelschoenen aan voor het pad 'Rota Vincentina". Deze 300 km lange route werd pas eind vorig jaar opengesteld en loopt van Sines tot Sagres. Ze bestaat uit een "visserspad" en een "historisch pad".
Vandaag lopen wij over het visserspad van Porto Covo tot Villa Nova de Milfontes. Deze route is 19,5 km lang. Uiteraard kunnen we de hele route niet doen, want we moeten ook nog terug. We zien wel hoe ver we geraken. We parkeren in Porto Covo. Eens op de route is het verrassend rustig. Je ziet amper enkele wandelaars, gelukkig blijft de aangekondigde regen achterwege.
Weer staan we versteld van de pracht van de natuur. We vorderen maar langzaam. Na zowat iedere stap staan we stil en kijken we rond en trekken foto's. Wanneer we ons omdraaien zie je weer niewe dingen die te mooi zijn om zomaar voorbij te lopen. We worden verwend met mooi weer en een aangenaam briesje.
De ondergaande zon verbergt zich achter donkergrijze wolken aan de horizon. Maar wat stellen die wolken voor? De zee lijkt uitgeraasd, op de klif is het zoveel mooier dan achter de struiken. We wagen het erop! Het zachte maanlicht, dat tussen de wolken door op het dakraam schijnt, brengt ons snel naar het land van de dromen.
De ochtend is verrassend zacht en het is windstil. Zelfs de onstuimige Atlantische Oceaan ligt er spiegelglad bij. De dag kan al niet meer stuk!
Gisteren hadden we al een deel van de Rota route gedaan. Als we nu eens de Rota Vincentina verder bewandelen richting Villa Nova de Milfontes vanaf de plaats waar we gebleven waren? Dat stuk hebben we nog niet gelopen . We vinden er zowaar een mooie rustige staanplaats voor Vroem achter het kasteel aan het "Ilha de Pesseguires". Dus trekken we hier weer onze wandelschoenen aan. Zowel aan het strand als in de beschutte duinen worden we getracteerd op een uitbundige lente. De talrijke verlaten strandjes, de soms steile klim op de kliffen, de mooie vergezichten, de klanken van de branding alles ontvouwt zich als een onvoltooide symphonie.
De meeuwen komen heel dicht bij ons zitten of vliegen rakelings over ons heen, alsof ze erom vragen om ook op de foto te mogen.
Maar, eveneens op het strand, tegen de duinen vinden toch wel heel veel afval. Je houdt het niet voor mogelijk wat daar allemaal ligt. Dit kan niet alleen door toevallige feestvierders achtergelaten zijn. Zou deze rommel hier aangespoeld zijn door de schepen? Een schip kan toevallig iets verliezen. Maar een sliert van puin dat zich over enkele km uitstrekt, kan er alleen maar liggen als schepen hun afval in zee dumpen.
Schrijnend!
's Avonds koelt het snel af. De rustige plek achter het kasteel wordt iets drukker. Blijkbaar was er een mountain bike wedstrijd in de buurt, dus besluiten we om maar weer terug te keren naar ons "gat in de berg" Het wordt hier wel iets te fris om buiten te eten, maar binnen met het prachtige zicht op de golven is toch ook leuk!
Welke beelden zullen we kiezen uit onze tientallen foto's om op de blog te plaatsen? Om ons verhaal vlot op het web te zetten kunnen we er slechts 9 selecteren.
Tevreden kruipen we onder de wol. We kijken terug op de zoveelste dag vol geschenken. Terwijl de zware regenwolken hun hemelwater zacht over Vroem laten druppelen genieten wij van een verkwikkende nachtrust.
Wat zijn we toch weer verwend! Zwijgend ontbijten we in onze stoeltjes aan de rand van de klif, terwijl we luisteren naar het ritmisch geluid van de branding. We kijken geboeid naar het nooit eindigend spel van de golven die hoog of minder hoog tegen de rotsen uiteenspatten. De zon tovert een kleurenpracht op het water, van diep blauw to helder groen.
We willen naar Sierra da Arrabida. Op een rotonde in Sines vergissen we ons van afrit. De weg is perfect afgewerkt. Met een gekleurd fietspad in twee rijrichtingen en met een dito voetpad lijkt deze weg op een straat in de volgend eeuw. Maar waar wij afslaan stop de weg plotseling, hij is gewoon niet verder doorgetrokken. Dit is een van de talrijke wegen, bruggen en onafgewerkte gebouwen die we al regelmatig in Portugal gezien hebben.
In Troia nemen we de boot naar Setubal. We wandelen door de stad. Eerst langs het haventje met zijn indringende visgeur. Hier wordt de vis geselecteerd en onmiddellijk in de handel gebracht. In de binnenstad is het gezellig wandelen. Kleine straatjes met talrijke restaurants en winkeltjes, alles zeer uitnodigend. De stad leeft, dat voel je. Wat vliegt de tijd, het is al na 18u en we willen nog naar Sesimbra rijden. Boven de oceaan zien we dikke onweerswolken die mooi voorbijglijden zonder iets te laten vallen.
We rijden door het prachtig berglandschap met bijbehorende haarspeldbochten. Enkele km voor Sesimbra stuurt een wegwijzer ons naar een parking met zicht op de zee. De wegen zijn hier zeer steil. Een helling van 20% is hier geen uitzondering. Maar Vroem kan het hoor!
Wij verkiezen het uitzicht op het stadje in een straat die - alweer - niet af is. Aan de onafgewerkte ruwbouw van een appartementsblok stoppen we, hier komt niemand. Ideaal om ongestoord te slapen.
We worden verleid door een visrestaurantje. Je kan je keuze maken in het gekoelde uitstalraam. Vervolgens wordt de vis vakkundig buiten op de grill gebakken. Opgedient met gestoomde groentjes : lekker! De ober kent zelfs enkele woorden nederlands! Mooi van hem hoe hij met zijn klanten omgaat!
De steile klim terug naar Vroem zorgt voor een pittige avondwandeling.
We rijden vanuit Sesimbra verder langs de kust op zoek naar een plaatsje om te picknicken. De weg stopt in Cabo Espichel, het uiterste punt van dit schiereiland.
Wat we hier ontdekken is niet zomaar een picknickplaats maar een pareltje. Hoog op de kliffen, aan de uiterste rand, staat een klooster en een vuurtoren . Het gebouw dateert uit de 13de eeuw en was een bekend pelgrimsoord. 2 bewoners kregen onafhankelijk van elkaar een visioen. Ze zagen de heilige maagd die op een reuze-ezel naar de top van de kliffen reed. Er werden later ook inderdaad enorme voetafdrukken gevonden die in de rotsen gegrifd waren.
Door deze legende werd het "sanctuaria de Nossa Senhora de Espichel" druk bezocht door pelgrims. We zien dit aan de vele rijen kamertjes die loodrecht op het kerkje, en op 2 verdiepingen, opgetrokken zijn . Later stelden wetenschappers vast dat het hier ging om voetafdrukken van dinosaurussen. Er zouden ook fossielen gevonden zijn die dit staven.
Je kan verschillende wandelpaden volgen om ze allemaal te bekijken. Het pelgrimsoord is een ruïne geworden, maar de kerk is nog steeds in gebruik. Heel de omgeving werd in zijn oorspronkelijke staat bewaard.
Een bonte verzameling van wilde bloemen verdringt het gras wat het geheel een sprookjesachtige sfeer geeft.
Eigenlijk zijn we op doorreis naar de Serra de Mamede, maar we blijven hier heel de namiddag hangen. Het is gewoon veel te mooi en te indrukwekkend.
We overnachten op een binnenpleintje in Couço, een kleind pittoresk dorpje. Zo'n afgelegen dorpje heeft echter maar een weg waar iedereen door moet. We vrezen de drukte, maar na 22u komt alles tot rust. Zelfs de blaffende honden beëindigen hun dagtaak en beginnen aan een welverdiende nachtrust.
We Picknicken even voorbij Ponte de Sor, aan de rand van de Ribeira de Sor. Een piepklein vogeltje geeft ons een solo concert tijdens onze lunch. We bewonderen de brug over de rivier die dateert uit de Romeinse tijd, 2de eeuw AD. Ongelooflijk dat die zich nog steeds in dergelijke staat bevindt. Echte kunstenaars die Romeinen!
We blijven -letterlijk- in onze stoel hangen tot we het echt niet meer kunnen uithouden van de warmte...34° in de schaduw, zegt Vroem.
We willen een kasteel gaan bezichtigen in Marvao. Als we aankomen in het dorp zien we een camperplaats aan een klooster. Dit kan blijkbaar ook bezocht worden. Als we naar binnengaan valt ons onmiddellijk de leuke aankleding op. Allemaal oude werktuigen die tegen de muur hangen... In een klooster... nee hoor. Het was ooit een klooster maar nu is het een ouderlingentehuis. Tja, daar zijn we nog wat te jong voor.... Toch maakt het binnentuintje met mooie orchideen en talrijke bloemen wel indruk.
Dit fraaie dorpje kunnen we bezoeken na een zeer steile klim naar boven... puf puf...maar wel de moeite. Het is in zijn oorspronkelijke staat bewaard gebleven. De zeer bescheiden huisjes zijn bijna allemaal bewoond, al moeten de bewoners zich bukken om binnen te geraken of... ze zijn allemaal veel kleiner dan René?
Het dorpje werd gebouwd boven op een rots omringd door een imposante stadsmuur. Buiten één restaurantje en één terrasje is er nauwelijks leven te bespeuren.
We overnachten aan het ouderlingetehuis op die gloednieuwe camperplaaats met alle voorzieningen. Samen met een bonte mengeling van Europeanen kijken we vanop de rots uit op een prachtig panorama in het dal.
Tussen al die verschillende nationaliteiten ontdekken we zowaar een Vlaams koppel. Indien we hun verhalen willen waar maken moeten we minstens een jaar onafgebroken reizen.
Raad eens waar we nu picknicken? Vlak bij de hoogste Menhir van Portugal! Fantastisch toch, want dat gebeurt toch niet alle dagen?
We bevinden ons in Povoa e Meadas in de streek Anda en bezoeken de Menir de Meada. Het 7,5 m hoge monument is zictbaar boven de bomen. Op de open plek nodigen enkele banken ons uit om in stilte van dit meesterwerk te genieten. Maar... de zon straalt zo uitbundig dat we na enkele minuten beslissen om verder te rijden. 41° zucht Vroem, blij dat hij weer kan vertrekken. De campergids beschrijft een camperplaats in Penamacor, zonder adres, met coördinaten. Markske kan ons niet helpen. In het stadje vinden we geen enkele wegwijzer. Dus rijden we maar verder richting Sabugal.
Halverwege in Benquerença, ontmoeten het bekende campericoontje. Na een lange rit bereiken we een grote open plek temidden van een parkje, zorgvuldig aangelegd en met campervoorzieningen.
Wanneer de laatste zonnestralen verbleken gaan we naar binnen. Op de achtergrond ruist de waterval en klinkt het scherpe geluid van de krekels.
We picknicken in een dal aan de rand van Castelo Mendo, dicht bij de Spaanse grens. We zijn hier alleen, samen met een ezel en twee geiten, die vrij rondgrazen. Maar niet voor lang. Een blaffende hond komt aangelopen en pendelt heen en weer tussen ons en zijn baasje. Een dame komt naar ons toe. Me de weinige woorden Frans die ze kent, prijst ze haar zelfgemaakte geitenkaas, wijn en gebak, aan. "Ja, die ezel is van mij, en die geiten ook en kom maar kijken hoor, ik woon in die straat op nummer 8. ." het klinkt zo verleidelijk, maar we hebben al zo veel wijn bij en onze koelkast puilt uit van de kaas. Even later komt een andere dame aangelopen met een stok jaagt ze de geiten uit haar tuin. De dieren kijken ons beteutert aan. Maar zodra we ze willen fotograferen draaien ze zich om en grazen verder met hun rug naar de camera. De ezel laat zich wel fotograferen. Of overkomt het hem?
We willen in Vallodalid overnachten en morgen de stad verkennen. Maar wat valt dat tegen. Nog nooit ontdekten we een stad zo vol met blokkendozen. Nergens bespeuren we eeen kerkje of ander historisch gebouw. De camperplaats is nog minder om over naar huis te schrijven.
Wat later komen we bij het klooster van San Bernando, dit geeft aan het dorpje een rustige sfeer. Er zijn hier ook wandelpaden. De fraaie speeltuin en het parkje met vele bankjes, nieuw en pas aangelegd, zijn leeg. We vinden hun bewoners met hun spelende kinderen op het dorpsplein.
We overnachten op een pas aangelgde straat van wat een woonwijk moet worden. Er staat 1 huis in ruwbouw. Aan de overkant ligt een bos. We brengen de nacht door in de schemering van de straatverlichting en de volle maan.
