Eén grote blokkendoos van hotels, villa's en appartementen strekt zich uit langs de kilometerslange dijk. De meesten staan te huur of te koop. Een hypermarkt is gesloten, net als vele hotels. In twee hotels die uitgeven op het strand kunnen we binnenpiepen. We zien een zwembad met daarrond ligstoelen onder rieten parasols, afdakjes met tafeltjes, alles erop en eraan. In het ene hotel zien we vier gasten, in het andere twee. Tussen de talrijke restaurantjes zien we eentje dat open is en nieuwsgierig bekijken we de prijzen. Meteen staat een ober naast ons en overhandigt ons een foldertje. Jawel, ze zijn doorlopend open en je kan hier ook eten vóór 9 uur ‘s avonds; Hier komen we straks terug om de Spaanse keuken te proeven.

Dat we hier alleen zijn vinden we helemaal niet erg, heel het strand voor ons alleen... wat een luxe!

Voor het eerst sinds wij in Spanje reizen treffen we een nationaal park dat zich terecht natuurgebied mag noemen. In de duinen worden enkel voetgangers toegelaten, mits zij mooi op de aangelegde paadjes blijven, om de fauna niet te storen. En alles wordt streng gecontroleerd. Aan de ingang krijgen we meteen een opmerking omdat we op enkele meters van het pad lopen. Wanneer we ‘s' middags onze boterhammetjes eten, achter een duin om uit de wind te zitten, komt een verantwoordelijke ons vriendelijk maar kordaat wegjagen. We begrijpen hun bekommernis om het laatste stukje natuur netjes en onbeschadigd te bewaren en wandelen verder op het strand. De zon en de wolken spelen kat en muis en ja hoor... de wolken winnen. Natuurlijk zijn we veel te ver gewandeld om de stortbui te ontlopen. We zoeken een cafeetje om ons op te warmen bij een hete kop koffie of chocomelk. Er zijn er veel, heel veel, het ene naast het andere, maar allemaal dicht! Wat een verschil met onze Belgische kust! Daar springt de horeca een gat in de lucht als het regent, want dan komen alle wandelaars eten en drinken.

Maar nu trekt het open en de zon schijnt. Wat doet die warmte deugd als je doordrenkt bent! We krijgen honger van de zeelucht. We leggen onze rugzakken in Vroem en kleden ons om. De enkele kilometers tot aan het restaurantje kunnen we nog wel stappen, dan smaakt het eten straks eens zo goed. Onderweg bedenken we welk dessert we zullen nemen. Of zullen we ineens een menu bestellen? Na wat we hier gezien hebben is dit geen echte verrassing meer: restaurantje staat daar, net als alle andere gebouwen in deze spookstad, doodleuk gesloten te zijn...
 
Om 20 na 9 zijn we terug in Vroem. Om nu nog alle potten en pannen uit te halen zijn we te moe. Dan maar een boterham. Als nagerecht doen we ons tegoed aan chocomousse en koekjes

Stromende regen! Het slechte weer achtervolgt ons! Je zou voor minder paranoïde worden... Via de camperbrochure vinden we een ruime fraaie parking, in een parkje aan een meer, op 6 km van Huelva, net iets te ver om te voet naar de stad te gaan, daar te kuieren en dan weer helemaal terug. Wel een fijne plaats om straks te overnachten. Er is ook een restaurantje.
 
In Huelva kunnen we heel toevallig parkeren, gratis want het is zaterdag en later dan 14 uur. Het is feest hier. Maar wat vieren ze? "Coronacíon", zeggen ze. Maar wie wordt er gekroond? Een of andere prins? Die zou dat dan toch in Madrid doen? Nieuwsgierig wachten we uren aan de poort van een kerk, tussen een massa enthousiaste mensen, radioreporters en TV-verslaggevers. Af en toe worden we overspoeld door een stortbui.
Eindelijk gaat de grote poort van de kerk langzaam open. Onder de klanken van een muziekkorps verschijnt de prachtigste wagen die we ooit gezien hebben. Een enorm groot mariabeeld toornt, omringd door kaarsen en vele verse bloemstukken, boven de straat uit. Dit beeld wordt rondgedragen door de stad, tot aan een podium, dat van op afstand omringd is door hekken. Wij zijn niet uitgenodigd, dus mogen we niet voorbij de hekken. Vroem wacht op ons en laat ons wel binnen.

Op onze overnachtingsplaats heerst een heel andere sfeer dan vanmiddag. Een groep jongeren begint met veel lawaai alle spullen voor een barbecue uit te halen en een feestje te bouwen. Het restaurantje is... wat dacht je... dicht.

De eerstvolgende slaapplaats die de brochure aanwijst ligt in Portugal. Om half tien komen we daar aan. Maar... er is een restaurantje en dat is open! Het is er heel gezellig, het eten is lekker, en de wijn ook.

Wanneer we onderweg stoppen is het heel aangenaam wandelen langs het strand. De duinen zijn mooi en het zeewater is helder. Je kan de bodem zien. We kunnen in de duinen zonder achtervolgd te worden. We rijden tot Faro en vinden een grote lege parking waar we Vroem makkelijk kunnen parkeren.  Maar Faro heeft ook een luchthaven waar het ene vliegtuigen na het andere over ons hoofd de landing uitvoert.  Oei oei... wat zal dat deze nacht geven.  Maar al bij al valt het nog mee... na middernacht blijft het enkele uren rustig. Pas later beseften we dat de Portugese tijd één uur achter loopt op de onze en er dus vanaf 23u  bijna geen vluchten meer zijn.

Wandelend in de stad zien we heel wat nesten met ooievaars. Als je goed kijkt zie je er enkele op de fotos.  Vermoedelijk komen ze hier overwinteren... Nu begrijpen we dus ook waarom die ooievaars 9 maanden nodig hebben om tot bij ons te komen!  En ze maken nog geen aanstalten om te vertrekken!

Maandagochtend raakt de -o zo lege- parking in een oogwenk volzet.  Laten wij dan maar snel vertrekken want onze dikke vroem bezet meer dan één  auto-staanplaats. 

We zijn in de Algarve en dat zullen we geweten hebben. Je ziet de pittoreske strandjes met verliefde koppeltjes. Het water is glashelder. De rotsen zijn betoverend mooi. Ik (René) ga naar beneden.  De holte in de rotsen is uitnodigend en ik waag me blootvoets erdoorheen. Hola, ‘t' is toch dieper dan ik dacht, en zonder zwembroek zal dit niet lukken. Dan maar een paar foto’s nemen en terug naar boven.

We komen aan op een camping in Lagos, maar het blijkt een militaire camping te zijn waar geen burgers op mogen.  De portier toont ons met een ingewikkelde tekening waar we wel een camping kunnen vinden. Die camping heeft internet maar betalend, 50 cent per kwartier.  Geen wifi en ook geen usb aansluiting om foto's op te laden of iets te downloaden naar onze pc. Dus rijden we verder tot even buiten Lagos waar we een luxe camping vinden met reuzezwembad en jacuzzi. (maar het is nog te koud om te gaan zwemmen hoor!)

Ja hoor,er is wifi... maar het aantal connecties is beperkt en na hulpeloze pogingen op verschillende plaatsen van de camping besluiten we om morgenochtend verder te rijden. 

We ontdekken dat we Vroem hier een wasbeurt kunnen geven en daar maken we gebruik van.
Rond de middag gaan we op zoek naar een andere camping, eentje met "echte" wifi.
Volgens de info op de kaart zou er een camping zijn in Salema. Via kleine wegen, die gelukkig niet te druk zijn, rijden we langs strandjes die zich bevinden tussen hoge rotspartijen.  Doch, geen camping te bespeuren.  

De campergids belooft ons een camping in Sagres en loodst ons via de coördinaten. We nemen het zekere voor het onzekere en informeren eerst naar wifi.. jaja, geen probleem, we mogen zelfs proberen vooraleer we de camping reserveren.

We vinden een rustige plaats tussen de dennenbomen.  Het is de goedkoopste camping tot nu toe. (15€ inclusief electriciteit en wifi) Het strand ligt op ongeveer 3 km.

Eindelijk staan we op onder een stralende zon die de hele dag op post blijft. We kunnen weer eens buiten een kopje koffie drinken.

We besluiten om, met de boterhammen in onze rugzak, de rotsige kust verkennen. Al vlug beseffen we dat we een plaatsje in de schaduw moeten zoeken, wat we in het kleine haventje niet vinden. Dus wandelen we naar boven, op de rots, vanwaar we een prachtig zicht hebben op de kust. We eten er onze boterhammen… en haasten ons dan naar de camping. De zon is zo heet en het is zo windstil, dit is teveel van het goede, voelen we.

Voor het eerst kunnen we de luifel van Vroem uittrekken, waarvan we de stokken al zo lang tevergeefs meesleuren, overdag op het bed, ‘s nachts op de grond. Maar nu is Vroem helemaal opengebloeid!

Van de camping rijden richting Cabo de São Vicente we naar een mooi strandje tegenkomen vlak bij het fort aan de Ponta de Sagres en waar we onze boterhammen tussen de rotsen eten, net genoeg uit de wind om geen zand binnen te krijgen.

Het is leuk om ondertussen de surfers te bewonderen. De golven zijn redelijk hoog en aangenaam voor de surfers. René is niet meer te houden en neemt een frisse duik in de Atlantische Oceaan. De felle wind maakt de golven krachtig en de zee gaat ineens heel diep. Na zo’'n zwempartij en het spel met de golven voel je je opgeladen en herboren.

De vuurtoren van Cabo de São Vicente bevindt zich op het meest zuid-westelijke punt van Portugal. Vanaf hier maakt de kust een bocht van 90°. Vanaf nu zullen we ( laat ons hopen!) de zon in de zee zien ondergaan.

In de buurt van Cabo de São Vicente kijken we hoe de schuimende golven tegen de rotsen slaan. Beneden ligt een klein idylisch zandstrandje. Hier gaan we morgen naartoe. We zitten even buiten in het zonnetje maar de frisse landwind maakt het net niet aangenaam om buiten te eten. Onder een dicht bezaaide sterrenhemel vallen we in slaap bij het geruis van de golven.

Koud is het niet, wel bewolkt en de landwind staat nu heel krachtig, niet gezellig genoeg voor het zandstrandje. Dus rijden we verder in de hoop dat de wind elders wat minder is. Integendeel, het waait hoe langer hoe heviger.
Op een zandstrandje in Praia da Cordoama zoeken we een plaatsje uit de wind tussen de rotsen om onze boterhammen te eten. Maar het lijkt wel een storm. Het zand waait omhoog, wordt tegen de rotsen gesmeten en hoopt zich op tot in de kleinste spleten. Wat we proberen uit onze tas te halen moeten we goed vasthouden of we zijn het kwijt. Terwijl we met onze piknick terug naar de parking sloffen prikt het opgewaaide zand tegen onze benen. Even later zijn we blij dat we binnen in Vroem kunnen eten, terwijl het buiten 31 graden is!
Namiddag wandelen we over de kliffen. Daar stuift geen zand... De kust is hier even prachtig dan in Ierland en met die wind erbij wanen we ons weer bij de Ierse zee, maar dan zonder winterjas, muts en handschoenen.

De dag eindigt in Carrapateira.

De dag begint windstil en aangenaam warm! ‘s Middags brandt de zon en piknicken we op een bank in de schaduw van de bomen, terwijl we alle raampjes in Vroem zorgvuldig verduisteren.

In Odeceixe, op een plaats voor campers, kijken we weer uit op de kust, te midden van bloeiende heide-achtige struikjes die hier overal de duinen bedekken, net rotstuintjes.

Voor het eerst zien we de zon in de zee ondergaan, de laatste vijf minuten verscholen achter de wolken.

De volgende middag brengen we door in de schaduw van de luifel, met zicht op de zee. Rond 16 uur gaan we naar het strand. Er is geen wind en het zeewater is heerlijk fris. De golven zijn speels, krachtig en net niet te wild. De avondzon voelt aangenaam warm. De porto op een terrasje in de zon smaakt heerlijk.

Wanneer we «thuis» komen vernemen we dat er even verderop in een camper werd ingebroken. Het koppel, veertigers, woont in hun camper. Ze vertellen ons onthutst dat alles werd meegenomen, ook de laptop waaraan de jonge vrouw aan haar thesis werkte. Wat een drama! Vanaf nu verwittigen we allemaal elkaar wanneer iemand van ons van de camper weggaat. Maar voor het gedupeerd koppel komt dit te laat.

Voor het eerst kunnen we ‘s avonds buiten eten, onder de luifel. We hebben nog al aangenaam weer gehad maar dat was in Spanje, en daar mag je uitsluitend op een camping iets buiten zetten. Op een staanplaats mag daar je geen stoeltjes buiten zetten, niet eens de luifel uittrekken, zelfs geen keggen zetten. Maar dit is Portugal!

Terwijl we in de schemering van ons avondmaal genieten krijgen we bezoek : een zwerm muggen vindt het hier ook leuk ! Daar komt de trui weer uit de kast, gevolgd door lange broek, sokken en schoenen. Maar het is te laat: binnen de kortste keren staan we allebei vol dikke bulten. Maar de muggen die vanaf nu nog komen hebben pech. Veilig ingeduffeld bewonderen we de sterrenhemel en luisteren naar de ritmische klanken van de krekels.

Vandaag is het iets minder warm. We wandelen langs de rotsen. Wat we te zien krijgen tart alle verbeelding. De hele omgeving lijkt één grote rotstuin, bezaaid met de mooiste bloemen in alle kleuren, alsof dit door een tuinman zorgvuldig werd aangelegd. De « tuin » geeft uit op de rotsen, die steil afdalen in de zee.

Op die wanden zien we verschillende nesten met ooievaars, op enkele meters van elkaar. Het lijken wel ooievaarsdorpen! Door de verrekijker zien we een moeder met drie kuikentjes, blijkbaar net uit het ei want ze kunnen amper op hun pootjes staan. Naast de kuikentjes ligt nog een ei. Op weg naar huis gaan we nog even kijken maar neen, het vierde kuikentje is nog niet geboren. Het hele tafereel schittert sprookjesachtig in de zon. We zijn hier in het Aards Paradijs! En jawel, we zijn hier zelfs Adam en Eva tegengekomen, want een klein strandje wordt voorbehouden voor nudisten!

‘s Ochtends om 9 uur wijst de thermometer al 31°. Er staat een warme, nu nog aangename landwind. Het strand is leeg. De zee ziet er aanlokkelijk uit om meteen erin te springen. Maar we willen verder rijden om de rest van de Algarve ook te zien.

Naarmate de dag vordert, loopt de temperatuur op. Oei! Vroem vindt het blijkbaar ook te warm. Pie-ie-ie-iep - Pie-ie-ie-iep;!!! De bewoners van de dorpjes waar we doorheen moeten hebben geweten dat wij Belgen voorbij rijden.

Aan de kliffen van de Cabo Sardão (Cavaleiro) ligt een staanplaats voor campers. Auto’s en campers komen en gaan. Dan staan we alleen, boven op een klif waar vijf ooievaarsgezinnen wonen. Vier van hen hebben jongen, die door hun moeder fier en zorgvuldig beschermd worden We eten binnen in Vroem, want de stevige landwind is een koude bries geworden, niet aangenaam om buiten stil te zitten.

Net vóór de zon in zee ondergaat verschuilt ze zich achter een dun laagje nevel. Daarna wordt het snel donker en gaan de lichtjes aan van de vuurtoren achter ons. Een zwaailicht cirkelt ritmisch rond in de lucht en over zee, begeleid door de tweestemmige muziek van de krekels en het geruis van de golven.

Natuurlijk zijn de ooievaars al wakker wanneer wij opstaan. Door de verrekijker volgen we één gezinnetje. Het mannetje of vrouwtje komt naar het nest gevlogen. Dan vertrekt diegene die op het nest zat. We zien hoe de ouder-vogel het voedsel uitbraakt, dat door de kuikentjes gretig wordt opgepikt. Papa of mamma eet de restjes op en schikt het nest. Natuurlijk hadden we zoiets al gezien op TV, maar hier in de Algarve op een klif bij het klotsend geluid van de golven in de Atlantische Oceaan is dat een unieke ervaring!

Vroem is ermee akkoord dat we vertrekken. Hij piept niet meer en brengt ons braaf naar Porto Covo, waar de volgende verrassing op ons wacht. Tussen de kliffen liggen vele kleine zandstrandjes, goed beschermd tegen de wind en dus heel warm. Het zeewater is glashelder en de golven strelen ons zacht. Wanneer de zon ons gedroogd heeft is het tijd voor een portootje op een zonnig terrasje in het dorp.

Deze avond is zo zacht en windstil, dat we nog lang na zonsondergang op een rots aan de zee blijven genieten.

Na een verblijf van meer dan een week in de Algarve moeten we ons reistempo toch wat opdrijven, willen we rond 1 juni in België aankomen.
We maken een grote boog rond Lissabon en laten deze stad letterlijk en figuurlijk links liggen, wachtend tussen de andere activiteiten op ons lijstje voor volgend jaar.

Het binnenland is bloedheet, meer dan 40° in de zon. Dus is het beter om tijdens de hete middaguren verder te rijden, in de vroege avond een plaatsje te zoeken en pas daarna te wandelen. Maar om 19 uur wijst de thermometer nog altijd 37° aan. Pas na 21 uur zakt de temperatuur onder de 30°. We zijn in Constancia op een parking speciaal voor campers en met alle nodige voorzieningen. Goed dat we bij deze temperaturen al het water van Vroem kunnen verversen en onze drinkbussen kunnen vullen met vers drinkbaar water.

Gelukkig zijn er geen muggen en kunnen we zo lang moglijk buiten zitten. Het eerste deel van de nacht is zwoel, de vroege ochtend iets frisser.

Fatima blaakt in de zon en het is er net niet te heet. Alles in deze stad speelt zich af in functie van de pelgrims. De binnenstad biedt niets anders dan luxe hotels, restaurantjes en honderden souvenierwinkeltjes.

De mooi gerestaureerde kerk toornt uit boven een enorm plein, waar kapelletjes en museatjes op uitkomen.

Zelfs Vroem krijgt in deze stad een comfortabel plaatsje: een privé opritje met bank en tafeltje, tussen de andere campers op een grote rustige parking vlak bij de kerk, met sanitair en vers water vlakbij.

Een koude bries verfrist de avond en de nacht en dat maakt het aangenaam om te slapen.

We ontwaken in een zonnige Belgische lente-ochtend waarin je wel een trui nodig hebt als je buiten wil ontbijten.

Vanuit Fatima rijden we over Tomar en Serta naar Serra da Lousa. In de buurt van Lousã stoppen we voor een kleine wandeling. Het is een mooi natuurgebied, een echt : zonder huizen, zonder drukke wegen. Maar we kunnen hier niet blijven hangen want de dagen dat we op een camping verblijven moeten we van ons aantal reisdagen aftrekken. Maar we vinden geen camping!

Onze campergids vermeldt twee staanplaatsen in Tabua: één aan een zwembad en een ander samen met de vrachtwagens. Omdat we al meegemaakt hebben dat een vrachtwagen met koelinstallatie de hele nacht bleef brommen, kiezen we voor het zwembad. Maar tegen 23 uur komt de dancing achter het zwembad tot leven. Gelukkig ligt de andere plaats slechts op 200 m. Hier slapen we rustig! De vrachtwagens ook...

Tot onze verbazing zien we regendruppels op Vroem als we wakker worden. Dit hebben we even niet meer gekend... We doen wat boodschappen in een warenhuis 100 meter verder.
De prijs van het fruit blijft dalen: appelsienen 39 cent per kilo ; aardbeien 85 cent, bananen 95 cent, appels, peren, tomaten enz ... minder dan één euro. Hoe kunnen deze boeren leven, vragen we ons af.

Onze gids vermeldt één van de zeer zeldzame campings in Villa Flor, maar die hebben geen internet. Voor de volgende camping moeten we tot Bragança. Die hebben wel internet, maar geen wasmachine, terwijl we ondertussen ook een droogkast nodig hebben want het regent hier pijpestelen.

Op een paar honderd meter van de stad, aan de voet van het kasteel, staan we heel aangenaam op een ruime rustige camperplaats, weer met alle voorzieningen, behalve het weer... wisselvallig en 12°. Hier slapen we, met heimwee naar het zonnige warme Algarve...

We zitten hier vlakbij de Spaanse grens en in Spanje hebben we nooit problemen gehad om een camping te vinden. Dus steken we de grens over, langs de kronkelende wegen in het berggebied. Wanneer we na de middag in de Sierra de la Cabrera, Puebla de Sanabria bereiken vinden we een camping... met een slot op de poort: « onze verontschuldigingen voor het ongemak »… Er is hier wel een terrein waar we mooi kunnen staan, midden in het groen aan een meer in de bergen. Enkele vissers komen en gaan en dat betekent dat het hier heel rustig is. Weer een reden om volgend jaar terug te komen!

We besluiten om vanaf nu onze zoektocht naar een camping op te geven en gewoon verder te rijden, richting België, want dan kunnen we grotere wegen nemen en schieten we wat beter op.
 ‘s Avonds bereiken we de Pico’s. Hier willen we wel blijven slapen maar... we zijn vergeten hoe moeilijk het in Spanje is om voor Vroem een plaatsje te vinden van twee meter op vier.
De campergids vermeldt een camperplaats in San Martin del Rey Aurelio. Een hele klus om er te geraken langs de smalle kronkelwegjes. Om half acht belanden we midden op een drukke parking, omringd door doorgangswegen, waar we met onze afmetingen amper tussen kunnen. Rondom ons sputtert zeer hectisch verkeer af en aan. Hier willen we geen van beiden blijven!

De Campergids vermeldt een andere "staanplaats voor campers"aan de kust in Carreño. We komen terecht op een strook langs een drukke baan, tegenover de dijk.  We waren vergeten dat we weer in Spanje zijn, waar je elk woord met een korrel Spaans zout te nemen.
Maar het is 21 uur en we zijn blij dat Vroem hier mag overnachten... Op de hoek ligt een terrasje waar we een biertje drinken, binnen, want het is vandaag 12 tot 14 graden. We kunnen er ook eten, zelfs Spaanse keuken: lekkere Pulpo!
Al moeten we weer wennen aan het lawaai van zo'’n Spaans café, waar de radio en twee TV’s tegelijk luid staan te kwetteren...