Een van de grote voordelen van het musiceren op een electronisch klavier is het feit dat het zuiver opnemen van een song een fluitje van een cent is. Het geluid komt namelijk totaal niet in aanraking met de lucht, zodat de acoustiek van de kamer totaal geen belang heeft, er geen storende geluiden te horen zijn en je ingewikkelde toestanden als acoustisch afgeschermde kamers achterwege kunt laten!
Nu is het opgenomen geluid op het keyboard wél in MIDI formaat, en dus enkel geschikt voor toestellen die met MIDI overweg kunnen, en onderandere de pc is er daar één van.
Ter verduideijking: MIDI is géén muziekbestand! Het bevat enkel de instructies over wanneer en hoé welk instrument moet worden aangeslagen. Daardoor kan het ook héél klein worden gehouden. Een pc kan alles wel afspelen met de eigen, in elke pc aanwezige instrumenten, maar moet het specifieke timbre en de in het keyboard aanwezige klanken toch vervangen door zijn eigen 'alfabet' aan klanken en dat geeft niet altijd het gewenste resultaat.
Vandaar dat ik, na het opnemen op mijn keyboard, het instrument met mijn pc verbind en het met een daarvoor geschikt muziekprogramma converteer naar een MP3 bestand. Weliswaar stukken groter, maar dan heb je ook het natuurgetrouwe geluid en de eigen instrumenten die het keyboard rijk is.
Tot daar deze technische uitleg. Nu de muziek die ik voor vandaag koos: 'South of the border'. Een nummer dat me altijd erg heeft aangesproken. Het gaat over een Amerikaan die in Mexico (ten zuiden van de grens dus) verliefd wordt op... ja natuurlijk! Een meisje. Ze stoeien en kussen, want het is fiesta. Terug in Texas kan hij haar niet vergeten en rijdt op een dag terug. En daar ziet hij haar in wit bruidskleed knielen in de kerk. De kerkklokken vertellen hem dat hij niet ten zuiden van de grens moet blijven... Geen happy end dus! Ay ay ay ay!!!
De tekst:
South of the border, down Mexico way, That's where I fell in love when stars above came out to play. And now when I wander, my thoughts ever stray, South of the border, down Mexico way.
She was a picture in old spanish lace. Just for a tender while I kissed the smile upon her face. For it was fiesta, and we were so gay, South of the border, down Mexico way.
Then she sighed as she whispered 'manana', Never dreaming that we were parting And I lied as I whispered 'manana', For our tomorrow never came!
South of the border I rode back one day, There in a viel of white by candlelight she knelt to pray The mission bells told me that I must' n't stay South of the border, down Mexico way.
Ay ay ay ay, Ay ay ay ay, Ay ay ay ay, Ay ay ay ay.
Tja... dat komt ervan hé als je ten zuiden van de grens persé verliefd wilt gaan worden?
De muziek kun je als gewoonlijk hieronder downloaden.
Hoe ziet de wereld er tegenwoordig toch uit? Het middenoosten staat bol van geweld, wreedheden en onderlinge twisten. Blijkbaar ziet toch niet elke Moslim dat Allah sprookje op dezelfde manier! En dan gaan ze maar op de vuist, moorden, folteren en branden, om hún interpretatie van het sprookje te verdedigen! Ach ja... kinderhanden zijn gauw gevuld hé? We moeten ze hun pleziertjes maar gunnen zolang het ver van ONS bed blijft! Het enige waar we ons ongerust moeten maken is het feit dat de Westerse politici er blijkbaar op gebrand zijn die achterlijke wereld naar hier te importeren.
Maar we mogen ook de hand in eigen boezem steken: het Westen kreunt onder een financiële crisis, aangericht door individuen die nooit genoeg hebben en het liefste al het goud van de wereld in de eigen kassa willen krijgen. Witteboordencriminaliteit en eigenbelang tieren welig!
Verschil:
In het middenoosten gebeurt alles op de middeleeuwse, bloederige manier. In het westen gebeurt het op intelligente, maar al even desastreuze manier.
Wat in 's hemelsnaam is er nu toch gaande op de wereld?
Wel, de natuur is zich aan het wreken! - Wreken op de overbevolking die ze niet bij machte is behoorlijk te voeden zonder dat daar heel erg milieubelastende toestanden bij komen kijken! - Wreken op de mateloze voortplantingszucht van de mens!
En waar de mens niet intelligent genoeg is om op een humane manier orde op zaken te stellen, doet de natuur dat dan maar door voldoende mensen te creëren die niet eens de vergelijking met een beest kunnen doorstaan. Maar anderzijds ook door het creëren van politici die in volslagen kinderlijke onschuld die beesten beschermen en hen de gelegenheid geven zich in onze contreien te komen vestigen en vermenigvuldigen. Op kosten van de autochtone bevolking. Dit alles onder het mom van humanisme!
Het sleutelwoord voor al die ellende is, zoals steeds: overbevolking. En daar is maar één humaan antwoord op: geboortebeperking! Maar dat krijg je moeilijk verkocht! Vooral niet aan het vrouwelijk gedeelte van de bevolking. En het mannelijk gedeelte dan? Tja, dat volgt zoals altijd de wil van de vrouw en negeert zijn eigen wil teneinde de goede vrede te bewaren in de relatie!!!
En ja... daar is dan helaas het woordje 'moeilijk' gevallen. En dat is nou nét een woord waarvoor politici als de dood zijn! Van 'moeilijk' hebben ze een heilige schrik. En dus wagen ze zich ook niet aan het enige antwoord op de vraag: " Hoe schep ik een samenleving waarin geen bloedvergieten meer voorkomt?"
En dus is de natuur op gezette tijdstippen wel verplicht zelf in te grijpen door aan te sturen op oorlog en massavernietiging. Vooral de religies vormen dankbare werktuigen om dit doel te bereiken.
En als ik honderd procent in UFO's zou geloven en er van overtuigd zou zijn dat zij de wereld besturen, dan zou ik bijna moeten denken dat ze op gezette tijden 'verdwazingspoeder' over de mensheid heen strooien. Verdwazingspoeder die elke kiem van logica doodt en de grootste dwaasheden de door iedereen toegejuichte norm laat worden. Met als doel: de wereld behoeden voor de totale ondergang door het tomeloze paringsgedrag van één soort: de mens!
Wat er ook van zij, zolang geen enkele leider zijn verantwoordelijkheid opneemt en paal en perk stelt aan het kweken als konijnen, zal bloedvergieten 's werelds loon blijven! Zo simpel ligt het. Zo logisch is het. Maar helaas blijkt niemand de politieke moed te hebben om dat doel na te streven. Onze op charme verkozen leiders wel het allerminst!
Echt wel weinig schrijfinspiratie de laatste tijd hoor! Veel te veel op mijn keyboard bezig geweest. Maar vermits mijn muziekstukje 'Vaya con Dios' toch op enige bijval kon rekenen, volgt hier dan maar een nieuw nummertje: 'Danny boy'. Ik heb om te beginnen een accordeon gekozen, vervolgens een orgel daar bovenop, en tenslotte de twee in volle akkoorden. Kwestie van de klankrijkdom van mijn instrument een beetje te demonstreren.
Natuurlijk... alweer een ouwetje, maar wat kun je anders verwachten van een oude vent hé? Wie dat nog kan apreciëren: geniet er maar van door op de bijlage hieronder te klikken voor het downloaden.
Interesse in de tekst? Wel, hier volgt ze:
Oh danny boy, the pipes, the pipes are calling; From glenn to glenn, and down the mountain side, The summer's gone, and all the flowers dying, If you must go, and I must bide.
But come you back when summer's in the meadow, Or when the valleys hushed and white with snow, Yes I'll be there in sunshine or in shadow, Oh danny boy, oh danny boy I love you so!
Ik kan er niet genoeg de nadruk op leggen in welk paradijs we nu zouden hebben geleefd als de trend van de naoorlogse jaren zich had kunnen verderzetten. Niet was gedwarsboomd geworden door kortzichtige politiek en industrieel winstbejag!
Maar er moesten hoognodig strangers worden ingevoerd in dit paradijs in wording! En de mooie, bijna rijpe appel, werd doorregen met wormgaten! Verdere rijping was niet meer mogelijk. Rotting en grenzenloze verloedering traden op!
Het doet me terugdenken aan de kruistochten. Een der redenen, of misschien wel de hoofdreden, was het feit dat de westerse bevolking te snel aangroeide. Te mondig werd. Uit de slavernij dreigde te treden. De adel dreigde te overrompelen! Genoeg had van hun armtierig leven terwijl de adel grote sier maakte met de vruchten van het zweet van het gepeupel. Veel geboren leiders gingen opstaan en het volk aanzetten tot het vechten voor sociaal aanvaardbare toestanden. De adel beefde. Er moest hoognodig een manier worden gevonden om dat gepeupel uit te dunnen!
En die manier kwam er. Uit onverwachte hoek: de kerk! Kruistochten organiseren met als luid verkondigd doel: het heilig land bevrijden. Maar de verborgen agenda toonde iets heel anders: de eigen bevolking uitdunnen! De vechtlustigen een doel geven dat hen kon afwenden van hun werkelijke doel: de adel bestrijden en zich vrij maken! Maar ook, als zoethoudertje: hen de hemel op aarde beloven bij de terugkomst.
En zoals altijd: de strijdvaardige, maar vrome bevolking liep er in! Snel was de zucht om sociale rechtvaardigheid vergeten. Er was immers een meer verheven doel voor in de plaats gekomen: het heiligverklaarde land van Jezus Christus bevrijden van de ketters! De weinige stemmetjes in de woestijn die meer verstand hadden werden al gauw het zwijgen opgelegd. (Vergelijk met de antiracismewet van nu!).
Maar nu vraag ik aan elke mens met voldoende verstandelijke vermogens:
Beeld je de middeleeuwen in, met de beperkte vervoersmiddelen en beperkte bewaring van voedingsmiddelen. Hoé ga je een leger van vele tienduizenden 'kruisvaarders' duizenden kilometers verplaatsen en van de nodige ravitaillering voorzien voor onderweg? Hoe groot zijn je kansen?
Wel, die kansen zijn nihil! En dan spreken we nog niet over de terugkeer.
In beginsel moest er een bevoorradingslijn worden aangelegd. Werd NIET gedaan! Ten eerste waren de middelen niet beschikbaar, en ten tweede, het doel was niet het heilig land bereiken! Het doel was de eigen bevolking uitdunnen!
Kijk maar hoeveel hoofdbrekens en moeilijkheden de bevoorrading van de geallieerden opleverde na de landing in Normandië. En dan beschikte men tenminste al over de aller-modernste gemotoriseerde middelen! Niet zozeer de strijd, maar meer nog was de ravitaillering een steeds groter probleem naarmate de doorbraak vorderde!
Verplaats dit alles eens naar de middeleeuwen? Welke weldenkende mens zou in die tijd aan een dergelijke onderneming durven beginnen? Juist! Geen enkele. Wie dan wél? Niet moeilijk: de niét weldenkende mensen! De mensen die uit waren op gedeeltelijke uitroeiing van eigen ras! De mensen die hun luxeleventje wilden verdedigen ten koste van het gepeupel!
Hoe de praktijk van die kruistochten er zal hebben uitgezien laat ik over aan de verbeelding van de lezer! Het gepeupel dacht niet verder na, geïndoctrineerd als ze waren door de kerk. De leiders wél: een bevoorradingslijn zoals we die nu kennen was gewoon niet mogelijk. Voldoende voorraden meenemen voor deze verre tocht tevoet al evenmin. Maar dat wisten de initiatiefnemers wel! Het zou een drama worden. En dat was juist de bedoeling! Onderweg stelen en roven wat ze maar konden van de plaatselijke bevolkingen om zelf maar te kunnen overleven. En uiteindelijk toch sterven van de honger! Ik geloof niet dat de helft van deze legerscharen ooit is aangekomen in dat 'heilige' land! Laat staan welk percentage ook is teruggeraakt.
En nu is net hetzelfde, maar in omgekeerde richting en eventjes anders verpakt aan het gebeuren! De kiezer beseft het niet, net zoals het gepeupel uit de middeleeuwen het niet besefte. De politicus beseft het wél, tenminste als hij meer dan één hersencel bezit, wat ik ten sterkste betwijfel. Maar het zal hem worst wezen zolang hij zelf maar niets tekort dreigt te komen. Wel, dit keer zou het ook de politicus wel eens zuur kunnen opbreken! Want waar zal hij staan als het land helemaal door vreemden is overgenomen? Zal hij dan ook bij die vreemden moeten gaan bedelen om een minderwaardig 'postje' ergens op het ministerie? En zal hij dit krijgen denk je? Je mag drie keer raden! Misschien hoogstens als WC madam of -meneer!
Jammer! Ik was al zappend nog nét op tijd om naar de laatste vijf minuten van een documentaire te kijken die zo te zien heel interessant moet zijn geweest. Naar ik er nog kon uit begrijpen ging het over wetenschappelijk onderzoek in Amerika over de evolutie van de hersenen van de verschillende rassen. En er moet uit gebleken zijn dat dit lang niet bij alle rassen gelijke tred hield.
De hele documentaire heb ik dan wel gemist, maar wat bij het einde bleek was al veelzeggend genoeg. De publicatie van die uitslag was namelijk op hevig verzet gestoten vanuit bepaalde zijde. Je moet niet vragen uit wélke zijde natuurlijk...
Zal wel weer die opdringerige minderheid in het Westen zijn, die door de steun die ze overal krijgt eigenlijk al de meerderheid kan uithangen! Terwijl het zo simpel had kunnen zijn hadden de politici de juiste weg gekozen: achtergebleven rassen? Hadden veel van ons kunnen leren en op korte tijd op ons niveau kunnen komen. Maar de politiek besliste het anders: WIJ moesten ons nu maar wat gaan verlagen op de ladder van de evolutie en ONS integreren in eigen land! Kan het nog dommer? Kan het nog onlogischer? Kan het nog verraderlijker?
Nu. Als de uitslag van een wetenschappelijke studie je beledigt betekent dat noch min noch meer dan dat je je aangesproken voelt. En wie zal zich in de eerste plaats aangesproken voelen en luid gaan janken? Diegene die het schoentje past natuurlijk. Dat hij zichzelf daarmee verraadt en door de mand laat vallen beseft hij natuurlijk niet! Bewijs te meer van het gebrek aan intelligentie!
Maar als je de geschiedenis bekijkt is het eigenlijk niet meer dan logisch: de domste volkeren zijn altijd weer de strijdlustigste geweest en veroorzaakten de meeste heibel! Wrede oorlogen, meedogenloos bloedvergieten en, meer modern (en meer laf) dan: ongebreideld en uit de hand gelopen terrorisme!
En telkens weer moet je vaststellen dat die dommere volkeren de meest gelovige waren en zijn! Zwaar geïndoctrineerd door een religie en daardoor te dom gebleven om een eigen mening te hebben.
De twee wereldoorlogen die de wereld deden schudden op haar grondvesten vormen daar dan weer een modernere versie van: daar ging het niet zozeer meer om religie, maar was doctrine alleen al voldoende om de drijfveer te zijn. Vooral Hitler en Goebels verstonden de kunst van het indoctrineren als geen ander!
Maar of het nu om religie of om doctrine gaat, de uitslag is dezelfde: het domme volk marcheert naar waar de gewiekste leiders het dirigeren. En of die leider er nu ook goden bij verzint of enige vorm van humanisme of zelfs racisme doet er minder toe. Als het volk maar dom genoeg is om er in te lopen.
Er is een tijd geweest dat ik dacht dat de mensheid nu eindelijk uit die pijnlijke kinderschoenen was gegroeid. Maar ik moet vaststellen dat ik grondig verkeerd was! Politieke kortzichtigheid bleek al voldoende om van verstandige mensen te verwachten en te eisen dat ze zich gingen aanpassen aan zwaar achtergebleven minderheden en geen bezwaar hadden tegen de terugval naar de duistere middeleeuwen!
Het stemt me droevig! Het bewijst dat ook ons ras nog lang niet rijp is voor het paradijs dat deze aarde zou kunnen zijn! Dat nog altijd zuiver winstbejag, waandenkbeelden als religies, en verfijnde doctrine het nog steeds met vlag en wimpel halen van logisch denken! Arm, dom mensdom!
Neen. Voor het paradijs zijn we nog lang niet rijp! We kunnen ons nog niet eens meten aan het veel eerlijkere dierenrijk, al hebben we daar alle middelen toe. Maar telkens weer gebruiken we die middelen juist om onszelf naar beneden te helpen! Telkens weer doen we een stap vooruit om er dan weer twee achteruit te doen!
De paar decennia na de tweede oorlog waren een grote stap vooruit. We hadden geleerd van onze fouten en waren nu op de goede weg. Helaas! Kortzichtige politiek en kortzichtig winstbejag van de industrie maakten het daarna weer kapot en plaatsten ons weer twee stappen achteruit. Er moesten hoognodig gastarbeiders worden geïmporteerd om de onstilbare geldhonger van de industrie te spijzen! Om nog meer te kunnen produceren. De politiek liep er in. Aanvankelijk door import van gelijkdenkende volkeren, maar toen ook dat niet meer voldoende bleek, door import van om het even wàt! En nu zitten we met de gebakken peren.
Iedereen weet het. Iedereen ziet het op het dagelijks nieuws. Maar niemand durft te roeren. De politici wel het allerminst! Die sturen, om niets te moeten ondernemen, kleffe signalen de wereld in zoals: 'integreren' (WIJ, niét Zij); vreemden rijkelijk laten steunen door de OCMW's, zodat ze braaf blijven (wat ze tóch niet doen); eigen volk een stap achteruit laten zetten: niet meer welkom bij OCMW; sociale huisvesting liefst enkel voorbehouden aan vreemden, enz.
LOF DER ZOTHEID! Zal dit boek zich dan eeuwig blijven herhalen? Moet ik Erasmus er maar blijven bijslepen?
Hoé treffend heeft hij het weten te verwoorden in zijn boek 'Lof der Zotheid'! Na zes eeuwen nog altijd even actueel! Want zot zijn onze leiders nog altijd, en de lof wordt hun toegezwaaid door het domme kiesvee in het stemhokje. Ik vraag me af of zelfs hij dit had kunnen vermoeden!
Ik twijfel eraan. Want eigenlijk heeft zijn boek zijn bestaansrecht te danken aan de domheid van het volk. Het middeleeuwse, onwetende volk.
Zou hij ook geweten hebben dat zijn volk zes eeuwen later, na alle kansen op onderwijs te hebben gekregen, na zelfs begiftigd te zijn met universitaire diploma's, nog altijd die domheid, tentoon zou blijven spreiden? Na de eigen religie grotendeels te hebben afgeschud nu gretig vreemde, en nog wredere religies gaat importeren en steunen?
Maar wat die studie betreft: eigenlijk verwondert de uitslag me niet. Hoe kunnen hersenen nu eenmaal evolueren als ze strak binnen de lijntjes worden gehouden van welke religie of doctrine dan ook? Als zelfstandig denken verboden is? Als alleen maar geloven is toegestaan?
Eigenlijk vind ik de structuur van onze blogs niet erg practisch! Het aantal aanklikbare titels die in de marge blijven staan kun je instellen tot maximum 200. Wie naar oudere stukjes zoekt of gewoon wil kijken wat er nog zoal in staat, moet dan maar terecht in de archieven, maar dat wordt soms een hopeloze zoektocht, vooral voor onwennige of nieuwe lezers.
Waarom kunnen niet àlle titels in die marge terecht? Nou ja, dat zou een meterslange marge worden natuurlijk hoor ik jullie al zeggen. Inderdaad.... tenzij die 'inhoudstafel' zou worden voorzien van een afzonderlijke scrolbalk. De logica zélf eigenlijk. Dan kunnen alle titels erin en hoef je er maar doorheen te scrollen met de scrolbalk of het muiswieltje. Kan de marge zelfs korter worden, want dan hoeven al die archieven er niet meer in. De inhoudstafel vormt dan eigenlijk zélf het volledige archief van je blog en eigenlijk hoeven er dan maar een tiental titels zichtbaar te zijn. De rest vind je al scrollend terug.
Ik heb dit idee enige tijd geleden doorgegeven aan seniorennet. Blijft natuurlijk de vraag of de webmaster daar voldoende brood in ziet om er werk van te maken.
Als sommige mensen zich misschien aangesproken voelen door mijn idee... aarzel niet en stuur een mailtje met dit verzoek naar de webmaster, of naar Red puppy (moderator op het forum blogs). Die maakt het dan wel over aan de webmaster. Als er voldoende verzoeken komen wordt er misschien werk van gemaakt.
Ik vind dat ik het mijn blogvrienden verschuldigd ben na hen enkele dagen lang verveeld te hebben met de details over mijn nieuw keyboard. Hier is dan ook een stukje muziek door mij uitgevoerd als demonstratie.
Het is 'Vaya con Dios' (Ga met God). Misschien is het qua instrumentarium minder evident voor dit nummer, maar ik koos voor een van de vele saxofoons, omdat ik die zo gevoelig vind klinken.
Bewust heb ik het simpel gehouden. De meeste partijen worden door de sax alleen gespeeld, maar hier en daar komt er een bescheiden strijkorkestje bovenop. Ook de variaties in begeleiding en fill ins heb ik achterwege gelaten omdat ik me nog niet zo heel erg goed thuis voel op het instrument, en het al spelend moeilijk is naar de juiste knop te gaan zoeken daarvoor. Je raakt dan even je concentratie kwijt en je gaat af, weetjewel?
Dus, voor ieder die het horen wilt, je kunt het beluisteren door hieronder op de bijlage te klikken.
Eergisteren kreeg ik plots een paar reacties binnen, vreemd genoeg op een paar oudere stukjes van me. Op 'prettig gestoord', en 'goed van Duitsland'.
Vreemd, net op hetzelfde moment twee reacties op oudere stukjes! Ook nogal negatief, of minstens toch met enige kritiek op wat ik had geschreven.
Nu, negatieve kritiek ga ik nooit uit de weg en ik besloot er op te antwoorden. Onmiddellijk toen zich het mailadres ontvouwde, vond ik het al raar! Ze eindigden beiden op @hotmail.co.uk, maar onder verschillende namen! uk is United Kingdom, maar de reacties waren in het Nederlands, en die 'co' vóór uk vond ik uiteraard ook al raar.
Enfin, ik beantwoordde er eentje, maar kreeg de mail even later terug als onbestelbaar. Toen viel mijn frank. Nepadressen, en waarschijnlijk alletwee van dezelfde persoon.
Niet erg netjes dus, minstens een beetje laf, en in elk geval liet het me geen kans op verdediging.. Spijtig, want ik was echt wel graag even in de clinch gegaan met die persoon.
Maar anderzijds, wie naamloos kritiek wenst uit te oefenen kan sowieso niet erg recht in de schoenen staan, zet de oprechtheid van zijn of haar woorden op losse schroeven en is bijgevolg ook geen antwoord waard. Niks verloren dus. Ik hield er alleen een wrang gevoel aan over dat ik niet in de verdediging kon gaan.
Mocht die 'homo erectus incognito' dit stukje lezen: u hoeft zich niet meer kenbaar te maken. Ik weet genoeg om daar verder niet meer op in te gaan!
Soms vraag ik me af waar de Europese leiders wonen. Op een andere planeet? Soms vraag ik me af of ze dan nooit de straat op komen! Hebben ze van de terreur geen weet?
Vermoeden ze niet hoe ze hun volk doen lijden Onder die multiculturele troep? Kunnen ze hun ogen niet wat verwijden Voor die wansmakelijke soep?
Hebben ze dan geen schrik voor het nageslacht Dat hen ooit wel zal verdoemen? Naar de hel zal wensen met hun idioot gedacht Om die bedreiging te verbloemen! Te verbergen voor het domme volk Dat, om nog op straat te kunnen komen Zwaar behoefte heeft aan een goede tolk.
Soms vraag ik me af hoe je zo blind kunt zijn Voor de grote noden van je volk. Soms vraag ik me af... maar ach het heeft geen zin, Ze leven toch maar op een wolk!
We zitten dus weer in het winteruur. Het normale uur zeg maar. Een uurtje langer slapen, maar ook een uur vroeger donker.
En nu hebben onze verkeersidioten weer een nieuwe stelling uitgevonden: er gebeuren meer ongevallen, vooral met kinderen, tijdens het winteruur.
Voila! De stelling staat er! Winteruur nefast voor het verkeer!!! Afschaffen dan maar?
Ach jongens, ten eerste zijn er 's winters sowieso meer ongevallen: sneeuw, regen, mist, storm en weet ik veel. Maar om dat op het winter- uur af te schuiven is er toch wel een flink stuk over!
Ten tweede gaat het niet om het winteruur op zich, maar om de plotse en onnatuurlijke verandering in tijd! Voor kinderen is het inderdaad van de ene dag op de ander donker als ze van school komen. Er is geen natuurlijke overgang geweest. Volwassenen hebben het al lastig om zich aan te passen, maar hoe kijkt een kind daar tegenaan? Het heeft niet de tijd gehad zijn weggedrag geleidelijk aan te passen.
Diezelfde verkeersidioten verkondigen ook dat het vooral tijdens de beginperiode van het winteruur is dat de meeste ongevallen gebeuren. Hun conclusie: "Zie je wel dat het winteruur de boosdoener is?"
Tja, als die mensen niets anders kunnen dan verkeerde conclusies trekken uit correcte gegevens zijn we er zoet mee!
Neen jongens, noch het zomeruur noch het winteruur op zich hebben iets met de verkeersveiligheid te maken. Wat er wél, en in grote mate mee te maken heeft, is de plotse verandering! Maar dat is zeker wat te ver gezocht voor jullie hersentjes om dààr dit keer de juiste conclusies uit te trekken?
De oplossing is nochtans eenvoudig: geen zomer- noch winteruur meer. Door bijvoorbeeld een constante tijd in te voeren die precies tussen beide in ligt. Als we dus zomer- en winteruur een half uurtje naar elkaar toe trekken hebben we een constante tijd voor zomer en winter en hoeft niemand zich nog zorgen te maken! En dat half uurtje zal nu ook niet bepaald zoveel verschil uitmaken tijdens de zomer of de winter!
Iemand vond dat in mijn vorig stukje het werkwoord 'missen' geen enkele keer voorkwam. Ze had natuurlijk gelijk, al stond het eigenlijk wél tussen de regels en dus niet erg expliciet. Maar ze gaf me met die reactie toch stof voor een vervolg op dit stukje, want inderdaad, missen is toch wel het sleutelwoord dat tot eenzaamheid leidt! Gek dat ik daar niet echt bij stilstond tijdens het schrijven van mijn vorig schrijfseltje.
En weeral heeft dat missen alles te maken met die eigenzinnige hersenen van ons! Zélfs al hebben we niets tekort, zélfs al leven we volmaakt gelukkig en hebben we alles wat we maar wensen kunnen, als we alleen zijn is er nogal dikwijls dat onbestemde gevoel iets of iemand te missen. Maar ook dàt is een gevoel waartegen je het kunt opnemen als je goed doorhebt wat zich in je hersenen afspeelt.
Je hersenen proberen je immers dagelijks om de tuin te leiden. Suggereren je dat alleen zijn ongezellig is. Dat alleen zijn eenzaamheid betekent. Dat alleen zijn je ongelukkig maakt. Dat een mens niet gemaakt is om alleen te leven. Wié of wat ons ook maar geschapen heeft, er is blijkbaar goed over nagedacht. Dat gevoel zit zo diep geworteld in alles wat leeft, dat er bijna geen ontkomen aan is.
De bedoeling is natuurlijk dat we op zoek gaan naar een partner om het nageslacht te verzekeren. Eigenlijk is dat gevoel onuitwisbaar, maar wél manipuleerbaar. Omkeerbaar zelfs! Maar daarvoor moet je toch eerst leren je geest baas te laten spelen over je hersenen en dat is niet altijd een makkie! Het is ook niet iets dat je in een handomdraai voor elkaar krijgt. Het vergt tijd, en niet aflatende strijd. Strijd tegen je eigen hersenen! Wat trouwens nog maar eens een bewijs is dat geest en hersenen niet één zijn, al wordt dat door veel wetenschappers beweerd.
Neen hoor! Je hersenen lijken niet alleen op een computer, ze zijn ook een computer. De computer van je geest. En net als je met je computer thuis soms wel eens de pedalen verliest en de pc schijnbaar niet wil doen wat je hem wilt laten doen, of dingen doet die je helemaal niet wou, zo kan ook een conflict ontstaan tussen je geest en je hersenen.
En ook weer net als bij een computer kun je ofwel bij de pakken blijven zitten, of koppig doorgaan tot je de pc weer in de hand hebt en hij doet wat je hem beveelt.
Ergo: je geest is niet iets dat je fysieke hersenen produceren! Je geest is een wezen op zich, in je lichaam gebracht bij de geboorte. Je geest, dat is je ego. Dat ben je zelf. Je lichaam, hersenen incluis, is een werktuig dat door je geest wordt gebruikt.
Wie of wat die geest dan is en waar hij thuishoort? Ik zou het niet weten! Het is ook niet de bedoeling dat we het tijdens ons leven weten. Het zal dus altijd wel het grootste mysterie van het leven blijven. Misschien ook is het net een van de opdrachten in ons leven: onze eigen hersenen leren domineren. De energie daarvoor bezitten we. Helaas gebruiken al te veel mensen die energie om juist ànderen te gaan domineren, terwijl hun eigen terrein blijft braakliggen!
Eenzaam én alleen zijn worden toch zo dikwijls in één adem genoemd, terwijl het eigenlijk twee heel verschillende begrippen zijn!
Als je eenzaam én alleen bent, ben je eigenlijk toch wel echt een sukkelaar.
Evenzo als je eenzaam, maar toch niet alleen bent! Want ook dàt is mogelijk.
Maar als je enkel maar alleen bent, hoef je echt niet eenzaam te zijn!
Want alleen zijn is een fysieke toestand die we best wel aankunnen. Zelfs veel voordelen biedt!
Eenzaam zijn is een gevoel. Een psychische toestand. Een geprogrammeerde hersenkronkel, dienstig om een nageslacht te verzekeren. Als je echter ouder wordt is die hersenkronkel er niet meer nodig, maar hij blijft je toch hardnekkig parten spelen! En om dàt gevoel kwijt te geraken komt er wel meer bij kijken! Want dan moeten we de strijd aanbinden tegen onze eigen hersenen. Het zijn namelijk onze hersenen die proberen ons dat eenzaamheidsgevoel aan te smeren! Maar wie die strijd aanvaardt en aangaat, zal, na de overwinning, kunnen vaststellen dat het eigenlijk maar een illusie was! Een weliswaar hardnekkige en uiterst lastige illusie, maar een illusie die overwonnen kan worden.
Waarschijnlijk zijn we zo geprogrammeerd omdat anders teveel mensen alleen zouden blijven, liever dan zich de problemen van een niet helemaal passende partner op de hals te halen! En dan zou ons ras met uitsterven bedreigd worden.
Niet passend? Natuurlijk! Want denken dat man en vrouw zomaar bij elkaar passen is eigenlijk een nog grotere illusie. Het zijn twee totaal verschillende denk- en leefwerelden die toch zo makkelijk in conflict komen met elkaar! Alleen het lichamelijke verzacht een beetje de zure appel en zorgt ervoor dat we in de val lopen!
Nu ik zelf alleen ben, begin ik er meer en meer de voordelen van te zien. Om er maar enkele op te noemen:
- Jijzelf, en niemand anders, is verantwoordelijk voor je daden en woorden! Je hoeft wat je denkt en wilt zeggen, niet af te wegen aan de mening van een partner.
- Wat je zegt is jouw volle verantwoordelijkheid en een mening die niet is beïnvloed door een andersdenkende partner.
- Problemen zijn er vooral als jij of je partner ze zoeken of (ongewild soms) veroorzaken. Als 'team' moet je dus rekening houden met twee mogelijkheden om je problemen op de hals te halen: één die je zelf veroorzaakt, en één die je partner veroorzaakt. De kans op problemen is dus gedeeld door twee als je alleen bent.
Denk dus nooit meer: hij is 'eenzaam' en alleen over een alleenstaande. Alleen is hij wel, maar of hij ook eenzaam is ligt enkel aan hemzelf!
Meedogenloos verkorten weer de dagen. Opstaan met de zon is er niet meer bij. Niet te stoppen, zelfs niet te vertragen. En toch voel ik me nog altijd blij.
Want straks zijn daar weer de winteruren, En kan ik blijgezind naar 't zonnetje turen Als mijn zinnen langzaam gaan ontwaken, Na een uurtje langer te hebben kunnen slapen.
Was het nu maar gauw december, Met vooruitzicht op een nieuwe lente. Dan kunnen we ons weer verzekeren: Het kan alleen maar beteren!
'Terrorist van Antwerpse Sint-Jansplein' geeft zich aan bij politie
18/10/13 - 21u46 Bron: Belga
Terreurverdachte Hasan H. (30) uit Antwerpen heeft zich gisterenavond aangegeven bij de federale politie. Dat meldt de VRT en het nieuws wordt ook bevestigd door zijn advocaat Walter Damen. Hasan H., ook wel de 'terrorist van het Antwerpse Sint-Jansplein' genoemd, hangt tien jaar cel boven het hoofd. Hij liet in september verstek gaan op het terrorismeproces voor het Antwerpse hof van beroep. Zijn familie dacht dat hij naar Syrië was vertrokken, maar dat ontkent hij.
-o-o-o-
Tiens... 'Hasan' uit Antwerpen! Wat een vreemde namen houden ze er daar op na zeg! Zou dat een Belg zijn? Kan toch bijna niet hé? En 'Terrorist'... dat is toch een soort dat we in de beschaafde wereld niet kenden vóór onze leefwereld werd vertroebeld door middeleeuwse import?
Zowel de naam als het 'beroep' van het individu wijzen erop dat het alweer een van dié is. Hoe zou dàt nu komen? Hoe kunnen fanaten van 'vredelievende' religies het nu tot terrorist schoppen? Vreemd!
Al met al mogen we nog van geluk spreken als er een voornaam opdoemt in de media, en we daaruit kunnen afleiden over welk soort het weeral gaat. Want rassen worden nog zelden vernoemd. Zou op de duur veel te compromiterend zijn voor de politiek. Al weten we bij het woord 'terrorisme' of 'extremisme' al genoeg, want die begrippen kwamen NOOIT voor in onze contreien vóór de politici vonden dat we nu ook maar eens moesten gaan islamiseren.
Het is alleen jammer dat de jongeren die tijden niet hebben gekend, opgegroeid zijn met die barbaarse middeleeuwse toestand, en denken dat het zo hoort! Zich totaal niet bewust zijn van het feit dat de schuldigen diégenen zijn waar ze om de vier jaar weer vrolijk voor stemmen!
De blijde verwachting is voorbij. Vanmorgen bracht de ooievaar... euh... Bpost, het pakket. Amper een uur nadat ik mijn pc startte en zag dat er om middernacht een mail was gestuurd van de verkoper, meldend dat het keyboard net was verzonden, en ik kreeg de trackingcode voor het pakket.
En toen ik die aanklikte zag ik dat hij reeds in Oostende was en klaar voor distributie. Een half uur later belde Bpost al aan! Zes dagen na bestelling, de enkele dagen 'overschrijvingsvertraging' en een weekend inbegrepen. Supersnelle service!
En nu kan het hoofdbreken beginnen, want alles eruit te halen wat in de handleiding van 120 paginas is uitgelegd zal nog wel een hele tijd vragen! Onwaarschijnlijk ingewikkeld overigens! Nu ja, ik heb het er ook voor over want de klank is super! Het klavier speelt me geen parten, maar de overige bedieningsknoppen voelen nog heel onwennig aan.
En mijn blog? Zal voorlopig misschien wel wat worden verwaarloosd. Al is dat lang nog niet zeker, want af en toe moet mijn kop wel wat ontspannen van al die ingewikkelde toestanden!
Pas getrouwd, appartementje gehuurd en ons de allernoodzakelikste inboedel aangeschaft. En het eerste wat ik deed was een TV maken. Jawel. Maken! In bouwdoos van MBLE. Kleuren TV bestond nog niet, dus zwart-wit met een kanjer van een glazen beeldbuis. De doos zat ook vol weerstanden, condensatoren, spoeltjes, draad, printplaten, chassisdelen, kast, schema en bouwplan.
Wat bibberig begon ik aan de klus. Had al wat ervaring met elektronica, solderen en versterkers maken. Maar een TV was toch wel ver gegrepen! Desondanks, een week later speelde het ding. De bewondering van mijn vrienden en collega's kende geen grenzen.
Waarom ik die TV zelf maakte? 1. Was zowat 30% goedkoper dan in de winkel, en we konden ons geld best gebruiken. 2. Defecten waren zoveel als uitgesloten! En defecten traden er regelmatig op in die tijd. Meestal te wijten aan slechte solderingen. En wat je zelf doet doe je beter! 3. Het betekende een fikse uitbreiding van mijn elektronicahobby.
Kort nadien heb ik nog enkele TV's gemaakt voor vrienden, en onlangs kreeg ik zelfs te horen dat eentje het nog altijd doet, al staat ie nu op zolder. Tja... nu hebben we immers kleuren TV hé?
Als ik die tijd vergelijk met de tijd van nu... Nu ben ik omringd van allerlei luxueuze elektronische snufjes. Vind ik dat beter? Neen! Ik ben mijn hobby kwijt! Als ik nu een TV zou moeten maken zou hij me drie keer zoveel kosten als in de winkel!
En dan hebben we het nog niet over keyboards! Want in diezelfde tijd begon ik aan een elektronisch 'orgel'. Het ding zou uiteindelijk nogal prijzig uitvallen, maar ik rekende op enkele jaren werk en af en toe wat onderdelen bijkopen. Na zowat een jaar had ik een uitstekend werkende toongenerator samengesteld op twaalf printplaatjes; één voor elke noot, met frequentiedelers voor de volgende octaven. Ook een klavier met een enorme contactenbak was al verbonden, én was het meubel af. Alles speelde al correct, maar voor de eindafwerking was nog een massa onderdelen nodig.
En toen kwamen de kindjes... toen gingen we bouwen... en toen was er plots geen geld meer over en moest ik op de rem gaan staan. Enkele jaren gingen voorbij en ik werd ingehaald door de technologie! Op de markt verschenen gesofistikeerde keyboards die tien keer meer konden dan mijn 'orgel', en tien keer minder kostten dan wat ik in die van mij nog moest investeren! Grote domper op de vreugde!
En ja, uiteindelijk heb ik het gehele zootje en mijn jarenlang werk met veel spijt onafgewerkt gedumpt. In het vervolg zou ik mijn muzikale hobby moeten uitvoeren op kant en klare toestellen uit de winkel.
Verloren tijd? Helemaal niet! Ik heb er enorm veel van geleerd. Hoe een toon opgebouwd wordt. Wat er komt bij kijken om een bepaalde klank te verkrijgen. Hoe je golfvormen creëert. Hoe elektronica precies werkt en hoeveel kanten je er mee uit kan.
Vroeger was het allemaal zichtbaar: honderden onderdelen op een reusachtige printplaat. Het nam allemaal ook veel plaats in beslag en het was schipperen en afwegen hoé alles in te bouwen zodat je er later altijd nog bij kon voor eventuele herstellingen en uitbreidingen.
Nu zit dit alles ingebouwd op een chip die op mijn vingernagel past! Grandioos! Machtig! Super! Maar de 'romantiek' en het pioniersgevoel van dit alles? Dat is verleden tijd! Moet ik nu blij zijn of droevig? Ik zou het niet weten. Enerzijds kan ik mijn muzikale hobby nu voor honderd procent 'beleven'. Anderzijds ben ik mijn elektronicahobby voorgoed kwijt en moet het stellen met wat anderen realiseerden. Wat eigenlijk niet echt strookt met mijn karakter.
Enfin, we leven nu eenmaal in moderne tijden. Ik heb er niet echt iets op tegen voor wat mezelf betreft. Ik heb wél mijn bedenkingen voor de jeugd! Waar en hoe moet die nog leren écht creatief te zijn? De handen te gebruiken? De hersenen aan te spreken? Te leren roeien met de middelen die er zijn?
De Zoektocht is over. Het wachten op het pakket begonnen!
Wie het ding life wil zien en horen kan hier even klikken om te beginnen, en vindt op dezelfde pagina van Youtube nog een hoop demonstraties van hetzelfde keyboard:
Niemand hoeft zich vragen te stellen als in de komende dagen of weken mijn blog niet of weinig wordt aangevuld. Ik ben namelijk met een uitgebreid marktonderzoek bezig op internet naar keyboards. Wil mijn muzikale talenten wat opvijzelen en heb behoefte aan iets nieuws. Niet dat ik geen tijd zou hebben om te schrijven, maar mijn kop staat nu eenmaal op iets anders, en dat brengt mijn inspiratie naar de knoppen!
Anders dan vroeger vind je nu massa's van die dingen bij internetbedrijven, die bij ieder model ook nog een of meer youtube filmpjes voorzien zodat je die dingen zowel naar uitzicht, mogelijkheden en klank kunt beoordelen. Maar daar kruipt tijd in. Véél tijd! Vooral omdat ik wél precies weet wat ik wil, sommige instrumenten dat wel heel dicht benaderen, maar met soms net één of meer nadelen of tekortkomingen voor wat ik er van verwacht.
Natuurlijk speelt ook de prijs/kwaliteitsverhouding een rol!
Daar is de herfst weeral in aantocht. Doorkruist de winter van mijn leven. Terwijl ik net de lente zocht! Ach, we zien wel wat het zal geven!
Warm of koud, mij om het even. Wolken of zon, ik kan er mee leven. Zelfs de winter geeft me de hoop Dat ik straks weer in de lente loop.
Want in de lente kan het alleen maar beter worden. De zomer lonkt, met koude gerechten op onze borden. Met zonnige terrasjes die verleidelijk lonken En bezige bijtjes die lustig ronken.
In de zomer krijg ik toch weer wat spijt Dat die niet eeuwig kan blijven duren. Maar eenmaal de herfst alweer een feit, Kijk ik toch uit naar die winteruren.
Positief denkend positief leven, Zo moet je de jaargetijden beleven. Geen wanhoop en geen verdriet, Dat loont totaal de moeite niet!
Een dame die nochtans ook een computer heeft vroeg me onlangs wat een blog eigenlijk is. En daar wist ik niet zomaar onmiddellijk een antwoord op. Is daar eigenlijk wel een correct antwoord op te geven? Elk blog is immers persoonlijk en anders. Ik antwoordde dan ook maar met de woorden van seniorennet zelf: een soort dagboek dat je regelmatig aanvult. En daar moest ze het dan maar mee stellen.
Tja... wat moét je je daar eigenlijk bij voorstellen en hoe moet je het uitleggen? Dagboek? Soms wel, soms niet. Fotoboek? Voor sommigen wél! Poezieboek? Ja, voor de dichterlijke zielen onder ons. Familieboek? Kan eveneens. Kritiek op de samenleving? Dankbaar onderwerp dat ik ook wel regelmatig gebruik.
Kortom, met een blog kun je alle kanten uit. Er zijn geen richtlijnen. Er zijn geen beperkingen. Je publiceert wat je publiceren wilt. Je steekt er je ziel in of je steekt er de wereld om je heen in. Je vertrouwt er je hersenspinsels aan toe in de vorm van een verhaal of gedicht. Of je maakt brandhout van de politiek. Niemand of niets staat je in de weg of zegt wat je moet schrijven en je maakt er maar van wat je er van maken wilt.
Veel mensen die ouder (en ervarener) worden, voelen de onweerstaanbare drang om hun memoires te noteren. Zodat ze bewaard worden voor het nageslacht. Vooral mensen die heel bewust leefden voelen die drang nog sterker. Maar je memoires schrijven is één ding. Ze gepubliceerd krijgen is een heel ander verhaal! Tenzij je een beroemdheid bent, maar beroemdheden vind ik over het algemeen weinig interessante mensen! Hun beroemdheid alleen al bewijst dat het, ocharme, enkele uitzonderingen daargelaten, alleen maar strebers naar winstbejag, macht of bekendheid geweest zijn.
Maar ook hier biedt een blog de oplossing. Je publiceert gewoon en wie het lezen wil kan dat. Geen kritische uitgever of financieel winstbejag dat er komt bij kijken. Je doet gewoon je ding en wie het niet lezen wilt moet maar niet komen kijken.
Ook ik voelde al lang de drang om mijn memoires te schrijven. Niet enkel de concrete herinneringen maar vooral de gevoelsmatige. En voilà! Mijn memoires zijn er . In de vorm van mijn blog. En ze worden bovendien regelmatig aangevuld. Tot de laatste dag van mijn leven hoop ik.
En van die laatste dag gesproken: ik zou het droevig vinden als mijn lezers plots moesten vaststellen dat mijn blog gestrand lijkt, niet verder wordt aangevuld, en ze niet weten wat er gebeurd is. Daarom vraag ik aan alle lezers die me persoonlijk kennen om, als ik ooit sterf, die informatie zo snel mogelijk als reactie in te geven op mijn laatste stukje. Zo weten ook mijn blogvrienden het en hoeven zich geen vragen te stellen.
Of ik dan soms aan mijn levenseinde zit te denken? Jongens toch, neen hoor! Dat kan, net zoals voor iedereen, jong of oud, morgen zijn of binnen dertig jaar. Voorlopig leef ik nog goed, gezond en graag. En heb maar één zorg: Chico overleven zodat het beestje nooit zijn baasje hoeft te missen. En wetende dat een Chihuahua 20 jaar kan leven is dat toch wel een grote uitdaging! Ik wou hier dus alleen maar even orde op zaken komen stellen voor de dag dat het wél gebeurt. Want zélf zal ik dan helaas geen berichten meer kunnen ingeven vanuit het hiernamaals. Mijn welgemeende excuses daarvoor!
Maar om terug te komen op de titel van dit stukje: ja, ook ik voelde die onweerstaanbare drang om mijn memoires te schrijven. Maar toen ik aan dit blog begon was er geen haar op mijn hoofd die aan memoires dacht!
Echter, als ik er nu op terugkijk blijken al die schrijfseltjes inderdaad noch min noch meer dan... mijn memoires te zijn geworden!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
