Het kan soms een zegen zijn, soms een vloek. Maar we kunnen er niet onderuit: mensen beïnvloeden elkaar. Veel meer dan we denken, en het gaat ook veel makkelijker dan we denken.

Het goede nieuws is dat we zonder die beïnvloeding lang niet zo ver zouden staan. Iemand vindt de auto uit… anderen verbeteren hem. Ooit ging iemand zich interesseren in optellen en aftrekken, en de wiskunde werd geboren. Door overlevering op het nageslacht ging men steeds dieper in deze materie graven.

Stel je voor dat die beïnvloeding er niet was! Dat elke mens die geboren wordt van nul af aan moet beginnen. Geen enkele vorm van beïnvloeding meemaakt. Noch thuis, noch op school. Hoe stokoud zou je dan moeten worden voor je weet dat twee plus twee vier is?

Het is trouwens maar de vraag of ons brein zich in dit geval veel verder zou ontwikkelen dan het brein van een dier.

Maar helaas, er zijn ook veel negatieve kanten aan die menselijke eigenschap om zich te laten beïnvloeden. Hoeveel gezinnen gaan niet uit elkaar wegens beïnvloeding van buitenaf? Ja, denk maar aan boze schoonmoeders, maar er zijn duizenden andere factoren die er voor zorgen dat een paar het niet vindt bij elkaar, omdat een van beiden naar kritiek of bemoeienissen van derden luistert. Derden die meestal maar een laag IQ hebben en niet eens beseffen wat ze aanrichten.

Maar buiten het gezinsleven kan het ook nog veel erger: beïnvloeding door leidende figuren. Leidende figuren die dan wel niet erg snugger zijn, maar hun grove fouten camoufleren door ‘suggesties’ de wereld in te sturen. Want ja hoor! Ook de wereld laat zich zo makkelijk beïnvloeden!

Het begint met een onnozelaar, ergens in een parlement in ergens een land of landje, die een oplossing zocht en vond voor een bepaald probleem. Laat ons maar even in eigen land kijken: het probleem was: Belgen wilden steeds minder werken en steeds meer verdienen.

Iemand in het parlement kwam met een oplossing: vreemden importeren. Werkwilligen waren er genoeg te vinden in armere Europese landen: Italië, Hongarije, Spanje…

Voor een tijdlang ging het goed. Die mensen waren niet vies van de kolenmijnen en de industrie, en al blij dat ze een job kregen! De Belgen, de Walen vooral, waren gered: ze konden van hun sociale hangmatten blijven profiteren. Zich wentelen in werkloosheid.

Maar toen drong in de Wetstraat het besef door dat die vreemdelingen niet alleen tewerkstelling kregen, maar dat ook rekening moest gehouden worden met pensioenen en dergelijke. En waar zou het geld van die pensioenen worden uitgegeven? In het vaderland natuurlijk, want de meeste zuiderlingen vertrokken na pensionering terug naar het land van hun roots en hadden een leuk pensioen om uit te geven in hun vaderland. België betaalde!

Tot hiertoe nog geen echt levensgroot probleem.

Maar in het hete woestijnzand van Noord Afrika zaten enkele pientere kereltjes met de idee te spelen om zich, net als bijvoorbeeld die Spanjaarden, rijk te komen spelen in België en dan als ‘nieuwe rijken’ terug te keren naar hun vaderland. België zou wel hun pensioen betalen.

Als het zo zou zijn verlopen zou België zich op de duur wel geruïneerd hebben gezien, en dat zou op de duur rampzalig geweest zijn. Maar dat alleen was niet genoeg. Het ging nog een stap verder. Het ging niet langer over zich rijk komen spelen, de nieuwste immigratie-aanwinst had verderstrekkende bedoelingen!

Want zodra Moslims werden geïmporteerd ging het wel eventjes anders lopen! Het werd een ware cultuurschok, want van integratie, zoals met de vorige soorten migranten was gebeurd, was geen sprake! Wel integendeel. Bovendien, waar de vorige migranten, net als de Belgen, met mate kinderen op de wereld gingen zetten, ging dat nieuwe volkje ongelimiteerd kweken als de konijnen. België werd steeds bruiner!

En toen begon de eerste match van het paniekvoetbal in de Wetstraat. Het was hoogtijd maatregelen te nemen, en dat zag de bevolking ook wel in. Een complete migratiestop drong zich op alvorens het te laat was en zich een culturele ramp voltrok.

Ik ben ervan overtuigd dat de Wetstraat dit ook inzag, maar niemand had het lef maatregelen te nemen. Integendeel, om hun lafheid te verdoezelen gingen ze multicultuur prediken. Minister bleef je toch maar voor even, dus, waarover zou je je druk maken? De paniekmaatregelen hadden dan ook alleen maar tot doel aan de macht te kunnen blijven tot je termijn om was.

En zo werd de hele Wetstraat beïnvloed door het geniale idee van multicultuur. De sneeuwbal was klaar om te rollen. Regering na regering volgde, en aapte de vorige trend na. Op de duur ging ook de bevolking in het multiculturele sprookje geloven. Want de bevolking gaat er nu eenmaal van uit dat ze daar in Brussel wel weten wat ze doen, en dat er dus geen vuiltje aan de lucht is.

Ja, het kwam zelfs zover dat je als racist werd bestempeld als je ook maar een slecht woord over de vreemdelingen durfde te opperen. Het woord racisme deed zijn intrede, en werd prompt gepromoveerd tot wet!

En de Godvrezende Belg, die God en de wet over één kam scheert, vond dat hij de wetten van zijn vaderland maar moest eerbiedigen. Zij daar in Brussel zouden toch wel best weten wat goed is voor het land? Vragen werden daar niet meer over gesteld. Wet is wet. Net zoals de tien geboden van God.

Zo zie je maar hoe een heel klein sneeuwballetje, ontsproten uit het brein van een grote stommeling, een heel land, een heel werelddeel en indien nodig de hele wereld, kan weten te vergiftigen. Waardoor? Door ons brein, dat zich toch o zo makkelijk laat beïnvloeden. Zo makkelijk dat we er ons niet eens meer vragen bij stellen!

De groene appel die Vlaanderen eens was gaat snel donkerbruin kleuren en rotten. Wordt van alle zijden aangevreten. Met goedkeuring van het beleid! En niemand ziet het of wil het zien.

Zó makkelijk is brainwashing! Die hele mentaliteit verontrust me dan ook ten zeerste. Niet in de eerste plaats voor de verkleuring van Vlaanderen, maar vooral omdat het bewijst hoe weinig mensen echt zelfstandig en logisch nadenken en hoeveel mensen zich klakkeloos alles laten voorkauwen. Mijn geloof in de intelligentie van de mensheid staat ondertussen dan ook op een heel laag pitje.

Als jongeman keek ik heel anders tegen mijn omgeving aan en dacht overal intelligentie aan te treffen. Vond mezelf daardoor eigenlijk ook maar een dom jongetje!

Wàren ze vroeger intelligenter of deden ze maar alsof? Ik vrees dit laatste. Anders zou het nooit zover hebben kunnen komen.

Willy.