Het kan soms een zegen zijn, soms een vloek. Maar we kunnen er niet onderuit: mensen beïnvloeden elkaar. Veel meer dan we denken, en het gaat ook veel makkelijker dan we denken.
Het goede nieuws is dat we zonder die beïnvloeding lang niet zo ver zouden staan. Iemand vindt de auto uit anderen verbeteren hem. Ooit ging iemand zich interesseren in optellen en aftrekken, en de wiskunde werd geboren. Door overlevering op het nageslacht ging men steeds dieper in deze materie graven.
Stel je voor dat die beïnvloeding er niet was! Dat elke mens die geboren wordt van nul af aan moet beginnen. Geen enkele vorm van beïnvloeding meemaakt. Noch thuis, noch op school. Hoe stokoud zou je dan moeten worden voor je weet dat twee plus twee vier is?
Het is trouwens maar de vraag of ons brein zich in dit geval veel verder zou ontwikkelen dan het brein van een dier.
Maar helaas, er zijn ook veel negatieve kanten aan die menselijke eigenschap om zich te laten beïnvloeden. Hoeveel gezinnen gaan niet uit elkaar wegens beïnvloeding van buitenaf? Ja, denk maar aan boze schoonmoeders, maar er zijn duizenden andere factoren die er voor zorgen dat een paar het niet vindt bij elkaar, omdat een van beiden naar kritiek of bemoeienissen van derden luistert. Derden die meestal maar een laag IQ hebben en niet eens beseffen wat ze aanrichten.
Maar buiten het gezinsleven kan het ook nog veel erger: beïnvloeding door leidende figuren. Leidende figuren die dan wel niet erg snugger zijn, maar hun grove fouten camoufleren door suggesties de wereld in te sturen. Want ja hoor! Ook de wereld laat zich zo makkelijk beïnvloeden!
Het begint met een onnozelaar, ergens in een parlement in ergens een land of landje, die een oplossing zocht en vond voor een bepaald probleem. Laat ons maar even in eigen land kijken: het probleem was: Belgen wilden steeds minder werken en steeds meer verdienen.
Iemand in het parlement kwam met een oplossing: vreemden importeren. Werkwilligen waren er genoeg te vinden in armere Europese landen: Italië, Hongarije, Spanje
Voor een tijdlang ging het goed. Die mensen waren niet vies van de kolenmijnen en de industrie, en al blij dat ze een job kregen! De Belgen, de Walen vooral, waren gered: ze konden van hun sociale hangmatten blijven profiteren. Zich wentelen in werkloosheid.
Maar toen drong in de Wetstraat het besef door dat die vreemdelingen niet alleen tewerkstelling kregen, maar dat ook rekening moest gehouden worden met pensioenen en dergelijke. En waar zou het geld van die pensioenen worden uitgegeven? In het vaderland natuurlijk, want de meeste zuiderlingen vertrokken na pensionering terug naar het land van hun roots en hadden een leuk pensioen om uit te geven in hun vaderland. België betaalde!
Tot hiertoe nog geen echt levensgroot probleem.
Maar in het hete woestijnzand van Noord Afrika zaten enkele pientere kereltjes met de idee te spelen om zich, net als bijvoorbeeld die Spanjaarden, rijk te komen spelen in België en dan als nieuwe rijken terug te keren naar hun vaderland. België zou wel hun pensioen betalen.
Als het zo zou zijn verlopen zou België zich op de duur wel geruïneerd hebben gezien, en dat zou op de duur rampzalig geweest zijn. Maar dat alleen was niet genoeg. Het ging nog een stap verder. Het ging niet langer over zich rijk komen spelen, de nieuwste immigratie-aanwinst had verderstrekkende bedoelingen!
Want zodra Moslims werden geïmporteerd ging het wel eventjes anders lopen! Het werd een ware cultuurschok, want van integratie, zoals met de vorige soorten migranten was gebeurd, was geen sprake! Wel integendeel. Bovendien, waar de vorige migranten, net als de Belgen, met mate kinderen op de wereld gingen zetten, ging dat nieuwe volkje ongelimiteerd kweken als de konijnen. België werd steeds bruiner!
En toen begon de eerste match van het paniekvoetbal in de Wetstraat. Het was hoogtijd maatregelen te nemen, en dat zag de bevolking ook wel in. Een complete migratiestop drong zich op alvorens het te laat was en zich een culturele ramp voltrok.
Ik ben ervan overtuigd dat de Wetstraat dit ook inzag, maar niemand had het lef maatregelen te nemen. Integendeel, om hun lafheid te verdoezelen gingen ze multicultuur prediken. Minister bleef je toch maar voor even, dus, waarover zou je je druk maken? De paniekmaatregelen hadden dan ook alleen maar tot doel aan de macht te kunnen blijven tot je termijn om was.
En zo werd de hele Wetstraat beïnvloed door het geniale idee van multicultuur. De sneeuwbal was klaar om te rollen. Regering na regering volgde, en aapte de vorige trend na. Op de duur ging ook de bevolking in het multiculturele sprookje geloven. Want de bevolking gaat er nu eenmaal van uit dat ze daar in Brussel wel weten wat ze doen, en dat er dus geen vuiltje aan de lucht is.
Ja, het kwam zelfs zover dat je als racist werd bestempeld als je ook maar een slecht woord over de vreemdelingen durfde te opperen. Het woord racisme deed zijn intrede, en werd prompt gepromoveerd tot wet!
En de Godvrezende Belg, die God en de wet over één kam scheert, vond dat hij de wetten van zijn vaderland maar moest eerbiedigen. Zij daar in Brussel zouden toch wel best weten wat goed is voor het land? Vragen werden daar niet meer over gesteld. Wet is wet. Net zoals de tien geboden van God.
Zo zie je maar hoe een heel klein sneeuwballetje, ontsproten uit het brein van een grote stommeling, een heel land, een heel werelddeel en indien nodig de hele wereld, kan weten te vergiftigen. Waardoor? Door ons brein, dat zich toch o zo makkelijk laat beïnvloeden. Zo makkelijk dat we er ons niet eens meer vragen bij stellen!
De groene appel die Vlaanderen eens was gaat snel donkerbruin kleuren en rotten. Wordt van alle zijden aangevreten. Met goedkeuring van het beleid! En niemand ziet het of wil het zien.
Zó makkelijk is brainwashing! Die hele mentaliteit verontrust me dan ook ten zeerste. Niet in de eerste plaats voor de verkleuring van Vlaanderen, maar vooral omdat het bewijst hoe weinig mensen echt zelfstandig en logisch nadenken en hoeveel mensen zich klakkeloos alles laten voorkauwen. Mijn geloof in de intelligentie van de mensheid staat ondertussen dan ook op een heel laag pitje.
Als jongeman keek ik heel anders tegen mijn omgeving aan en dacht overal intelligentie aan te treffen. Vond mezelf daardoor eigenlijk ook maar een dom jongetje!
Wàren ze vroeger intelligenter of deden ze maar alsof? Ik vrees dit laatste. Anders zou het nooit zover hebben kunnen komen.
Ik let er net op dat ik al een eindje boven de 20.000 bezoekers ben geraakt. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar daar zit ik ook niet mee. Wat ik wél prettig vind is dat het een redelijk eerlijk cijfer is. Want zelf bezoek ik mijn blog enkel als het niet anders kan; elke dag dus één keer om een klaargemaakte tekst toe te voegen en te controleren of alles correct is ingevoegd. Ik zou ook zelf honderd keer per dag mijn blog kunnen bezoeken, en dan zou ik nu misschien al op 200.000 bezoekers staan. Maar wat heb ik dan aan dit cijfer als het helemaal niet meer klopt met de realiteit? Niks dus. En bijgevolg vermijd ik het zoveel als mogelijk om mijn eigen blog te bezoeken. Hoéft ook niet. Als ik stukjes wil herlezen heb ik die allemaal nog op de pc staan.
En dan is er ook nog die angstige vraag die ik me bijna dagelijks stel: Heb ik iets voor morgen?
Meestal heb ik wel een vijftal stukjes klaar staan op de pc, maar zijn ze het waard te publiceren? Nog eens herlezen en beslissen: blog of prullenbak? Tja zo werkt dat bij mij. En dat ik elke dag weer wat uit de mouw weet te schudden verwondert mijzelf nog het meest. Want na elk stukje voel ik me uitgepraat. Denk er dan over na om slechts om de andere dag te schrijven. Maar ook dàn heb ik een probleem! Want ik weet bij voorbaat dat ik dan misschien wel meer ademruimte heb, maar dat de ongepubliceerde stapel IN mijn pc steeds groter zal worden, tot het niet meer houdbaar is.
En dus doe ik gewoon mijn ding. Mijn huidig tempo, één stukje per dag, is net met de hakken over de sloot. Soms inspiratieloos, dan weer overgeïnspireerd. Maar meestal lukt het me wel om dagelijks op de buis te komen.
Volgende vraag: Waarvoor ik het doe? Het bloggen dan bedoel ik.
Wel, ik ben spijtig genoeg geboren als een actieve persoon. Was altijd wel érgens mee bezig. Meestal op de creatieve toer en met handwerk. Nu ik op een appartement woon is het maken van tastbare dingen sterk beperkt. Heb er geen werkplaats voor. Maar het bloed kruipt waar het niet lopen kan. En dus, als handwerk niet echt meer kan, dan maar de geestelijk actieve toer op! Maar inactief naar TV zitten gapen zal nooit iets voor mij zijn! En gelukkig heb ik mijn hobbys altijd wat verdeeld tussen hand- en hersenwerk. Muziek was er altijd al; ruime interesse in mechanica en elektronica ook. Dan volgde de pc. Enfin, ik kan nog wel enkele jaartjes zoet blijven zonder me ook maar één ogenblik te moeten vervelen.
En dan het bloggen op zich: wel, mezelf een deadline stellen, en zoveel mogelijk dagelijks, houdt mijn geest jong en actief. Daar doe ik het voor.
Zo. Nu weten jullie waarom ik het doe. Maar weten jullie ook waarom jullie het nu weten? Wel, omdat ik vandaag weeral, na enkele terrasjes, geen andere inspiratie vond! Ook geen ongepubliceerd stukje meer had. En me dus maar een beetje ging bezinnen.
Neen. Dat is niet echt waar! De waarheid is dat mijn interesses zich nog maar eens gingen uitsplitsen. Ik heb me nu verwoed op het componeren van liedjes gestort! En dat begint aardig te lukken, maar er kruipt tijd in. Véél tijd! En tijd daarvan héb je er nu eenmaal nooit teveel als je op pensioen bent!
Maar als het kriebelt moet je... eh... je ding doen hé?
Dus, mensen, als ik al eens een dagje spijbel blame it on the singsongwriter! Maar ooit maak ik het wel goed! Zal dan eens uit mijn al aardig aangedikt lijstje putten en een leuk singsongetje in bijlage toevoegen. Maar dan claim ik wél auteursrechten mocht iemand het commercieel willen gaan gebruiken hoor!
Van piramides gesproken, ik heb er ook eventjes eentje gemaakt dat duidelijk het verdriet van België demonstreert. Een sneeuwbaleffect dat onze politici al hadden moeten voorzien toen ze de eerste stap namen en aan deze droevige piramide begonnen. Een hond had kunnen ruiken waarheen het zou leiden, maar zij dus niét! Of toch? Misschien wel, maar dat zou hun zorg niet meer wezen. Hun opvolgers moesten er maar iets zien van te bakken. Wat dus blijkbaar niét gebeurde en nog altijd niet gebeurt! Liever volharden in de boosheid dan je grove fouten bekennen!
Maar helaas dat uit luiheid geboren uitstel maakt de piramide steeds groter en machtiger!
Zal ik dan maar eventjes het vervolg voorspellen? Of liever niet? Hoéft niet, want een hond zou het ruiken. Het is trouwens al droevig genoeg zoals het er nu uit ziet. Enkel een compleet nieuwe mentaliteit in de Wetstraat kan ons nog redden!
Deze piramide is een simplistische en schematische weergave van oorzaak en gevolg van foute beslissingen door onkundige leiders. En net zoals een sneeuwbal die aan het rollen gaat, breidt de piramide zich steeds breder uit en wordt het steeds moeilijker om de fouten nog te herstellen. Omdat NIEMAND in de regering ooit het lef had een koe een koe te noemen en de bij de aanvang gemaakte fouten te herstellen.
In de jaren 80 - 90, toen dat onverkwikkelijke zaakje goed op dreef begon te komen, en ik om me heen steeds vreemdere volkeren zag binnensijpelen, vooral dan als ik even een uitstapje naar Brussel of Antwerpen deed, geloofde ik nog in verstandige regeringen en een verstandige bevolking die zich niet zou laten ringeloren. Maar toen ik tot mijn ontzetting ook zag dat een aantal diensten die vreemden begonnen voor te trekken ten opzichte van het eigen volk, dacht ik dat de regering nu wel spoedig zou gaan ingrijpen. Wat trouwens de normaalste zaak ter wereld zou zijn geweest. Daar waren ze trouwens voor verkozen!
En ik wachtte en bleef wachten. Maar neen! Er gebeurde niets! Brussel keek de andere kant op! Ongeloof begon zich van me meester te maken.
Ik begreep het niet meer. De Wetstraat deed of ze druk bezig was met allerlei flutprobleempjes, maar bleef dat éne, steeds groter wordend probleem voor zich uit schuiven. En toen dat begon op te vallen vonden ze een antiracismewet tegen eigen volk uit om een duidelijk signaal te geven dat er geen probleem wàs, en dat wijzelf dat probleem vormden! WIJ moesten dus maar eens een integratiecursus gaan volgen als we in Vlaanderen wilden blijven wonen en er werk vinden!
En zo evolueerde het probleem van voor je uit schuiven via negeren naar regelrecht bevoordeligen van die toevloed van vreemden!
Ondertussen zijn ook nog een aantal opportunisten (lees: aasgieren) van tweede klasse op de boot gesprongen: zij die naar een jobke azen bij de OCMWs of bij het CGKR, of welke diensten ook die de schatkist plunderen en daarvoor maar wàt graag doen alsof, en aldus meehelpen aan de indoctrinatie van die koppige Vlamingen. Zélfs leerkrachten gingen musiceren op de partituur van de Wetstraat!
En zoals gewoonlijk, die koppige, maar dwaze Vlaming loopt er vierkant in! Eerst leeggezogen, dan lui gemaakt, en dan ontvlaamst. Maar daar heeft hij al lang geen erg meer in. Daarvoor is zijn sociale vangnetje (voorlopig nog) veel te zacht. De leeuw is onder narcose gebracht! Beseft nog niet dat, als op deze manier wordt verdergewerkt, België zal verdrinken in een schuldenpoel. Dan zullen de touwen van zijn hangmat bruusk moeten worden doorgesneden. Wat dan?
Het werd tien uur gisterenavond, en ik had niks. Noppes! Geen column voor vandaag. Was trouwens al de hele dag te lui om aan iets te denken, laat staan er over te schrijven. En dan plots, flits! Daar was het. En tegen elf uur was het lekker klaar en had ik toch iets voor vandaag!
Bij gebrek andere inspiratie, en in aansluiting met mijn stukje over magnetisme, wil ik daar graag nog even aan toevoegen dat veel archeologen de theorie over geavanceerde technieken of aliëns van de hand wijzen omdat de piramides, volgens hen, zélf hun verhaal vertellen door de vele hiërogliefen en afbeeldingen er binnen in.
Ho ho!!! Niet zo snel met die commentaar!
Ten eerste is er eigenlijk maar één piramide die wiskundig en architecturaal een hoogstandje is: die van Cheops. Onder andere bijna precies uitgelijnd op de aardpolen met de hoeken. Bijna, maar toch niet helemaal zeggen de conventionele wetenschappers. Het scheelt een paar centimeter! Jawel! Maar wie zegt dat de aardpolen precies lagen waar ze nu liggen ten tijde van de bouw?
Al de andere piramides zijn veel minder precies en lijken eerder op namaak door een volk dat zich er later vestigde. En juist in die grote piramide van Cheops is er geen enkele hiëroglief of afbeelding gevonden! Dus blijft het gissen hoé hij werd gebouwd.
Het lijkt dus heel goed mogelijk dat die piramide uniek was, en moet ook de enige zijn geweest in een bepaald tijdperk. Het volk dat hem bouwde verdween op onverklaarbare wijze van de aardbodem, veronderstel ik, en eeuwen later werd de piramide ontdekt door weer een ander volk dat er zich kwam vestigen en die piramide prompt ging namaken. Dit keer misschien wél met conventionele technieken uit die tijd en veel minder nauwkeurig.
Met andere woorden: wie wil nadenken over het mysterie van de piramides moet allereerst zijn verstand op nul zetten, alles vergeten wat er over verteld wordt en van vooraf aan beginnen!
Een der theorieën die ik onlangs ook zag in een documentaire, is dat die grote piramide ook een machine kan zijn geweest. Een machine om bijvoorbeeld energie op te wekken en DRAADLOOS over de hele wereld te sturen. Iets wat we tegenwoordig nog altijd niet kunnen!
Machine? Als wij aan machines denken, zien we raderen, vliegwielen, assen, en dat vinden we allemaal niet terug in die piramide. Maar het kan ook met een chemisch proces hebben gewerkt! En dienden de gangen en kamers eerder voor af- en aanvoer van dampen of gassen in plaats van als graftombe te fungeren.
Maar als je, die theorie volgend, de schaarse gangen en kamers bekijkt in die enorme kolos, dan zou je toch denken dat beschaafde wezens, of het nu mensen of aliëns waren, die klus toch een pak efficiënter hadden kunnen klaren door gewoon een stel buizen te gebruiken? Waarom al die tonnen materiaal?
Wel, een mogelijkheid zou kunnen zijn: om een bepaald soort straling die het proces genereerde, tegen te houden, of gewoon om die energie vakkundig in toom te houden.
Een andere mogelijkheid is dat de vier vlakken van de piramide juist de zendantenne voor de opgewekte energie vormden. Want ooit was de piramide bekleed en waren die vlakken zo glad als een biljartbal. Met welke toplaag waren ze bekleed? Een toplaag die groene energie uitstraalde, en met medewerking van de massa van het bouwsel een gevaarlijke straling tegenhield? Of afleidde naar de aarde?
Volgende vraag: als die piramide een zendantenne was, waar waren dan de ontvangantennes? Boeiende, maar overbodige vraag, want er zijn er honderden terug te vinden op aarde! De vele Menhirs, Stonehenge, Paaseiland Zowat overal zijn ontvangers te vinden. Schijnbaar doelloos rechtgezette rotsblokken. Alleen kan hier ook weer hetzelfde beginsel een rol hebben gespeeld: sommige ontvangers kunnen echt functioneel zijn geweest, andere namaak door latere volkeren die niet wisten waar ze eigenlijk mee bezig waren en dachten dat het volstond een grote steen recht te zetten om hemelse energie op te vangen.
En nu ik toch uit fantasie geboren denkpistes ga inslaan, kan dit er ook nog bij: de woestijn was ooit een vruchtbaar en bloeiend land. Kan die piramide een rol hebben gespeeld in de ondergang ervan? Kan de stralingsenergie, die misschien naar de aarde werd afgeleid, diezelfde aarde hebben doen verzanden? Is daarom het volk dat die piramide bouwde moeten vluchten naar veiliger oorden?
Als ik het zo allemaal bekijk dan heeft de historische en archeologische wetenschap nog heel veel uit te spitten alvorens ze zich terecht een exacte wetenschap kan noemen.
Mij tenminste werkt die onwetendheid van de wetenschap in het voordeel, want zo heb ik toch weer een stukje kunnen schrijven. Niet erg geloofwaardig deze hersenspinsels? Natuurlijk niet! Maar is de conventionele uitleg dat dan wél? Zouden onze leerprogrammas niet beter uitgaan van men denkt in plaats van men weet? Op deze manier zou de mens tenminste zelfstandig leren denken en zelf naar oplossingen leren zoeken. Nu worden we van kindsbeen af in slaap gewiegd met oogkleppen. De mens gaat er daardoor veel te snel van uit dat alles al geweten is en dat hij enkel maar moet luisteren.
Luisteren, leren, geloven. Daar is ons gehele onderwijssysteem op gebouwd. Van kindsbeen af aldus gevormd, of vervormd?
Is het dan verwonderlijk dat de moderne mens veel te klakkeloos aanneemt wat hem wordt voorgekauwd? Dat gaat op in de geschiedenis, Dat gaat op in de archeologie, Dat gaat vooral ook op in de politiek!
En net dat laatste zou wel eens ONZE ondergang kunnen worden. We zijn er immers van op de schoolbanken op getraind om alles wat hogergeplaatsten (aanvankelijk leraren) ons vertellen, als juist te bestempelen en te geloven dat zij het altijd beter weten. Later trekken we die mentaliteit door naar de politiek en de poppen gaan aan het dansen!
Ooit werd in Vlaanderen, heel lang geleden, toen in die achterlijke streek nog Vlamingen woonden, alles doodgemept dat geen schild en vriend kon zeggen. Skilde en vwiend telde niet! Sla dood!
Ja, ik moet toegeven dat we afstammen van een wreedaardig volkje dat van aanpakken wist. En een hekel had aan afpakkers en afgepakt worden. Want dat leek in dat rijke Vlaamse land wel schering en inslag te zijn. Dat mooie Vlaamse landje was veel te verleidelijk gemaakt door de noeste arbeid van zijn bewoners. En zeg nou zelf: als je iets moois hebt gemaakt dan ga je dat toch ook met hand en tand verdedigen tegen gluiperige dieven, van welk soort ze ook zijn?
We zijn zevenhonderd jaren verder. Jan Breydel en Pieter De Coninck staan nog altijd over de Brugse markt te kijken. Versteend. Met versteende, maar ongelovige blik kijken ze neer op de tegenwoordige Vlamingen. Waar zitten die strijdvaardige kerels die zich hun land nooit meer zouden laten afpakken?
Liggen ze te slapen achter een bureau in het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding? Ambiëren ze een jobke bij het OCMW? Of zijn ze juist vaste klant wij datzelfde OCMW?
Zal de onnozele directeur van het CGKR ook ooit een standbeeld krijgen? Concurrentie voor hun eigen versteende lichamen?
Ze kunnen enkel maar hopen dat dit standbeeld binnen in een moskee zal geplaatst worden, zodat verstandige mensen het niet moeten aanschouwen. Maar ze kunnen er verder niets tegen ondernemen. Hun bloed hébben ze immers al gegeven, alsmede dat van duizenden andere stoere Vlamingen!
Bloed dat moest dienen om het nageslacht te vrijwaren van afpakkers. En om aan dat nageslacht een duidelijke boodschap mee te geven om waakzaam te blijven. Heeft het veel uitgehaald? Moeten ze nu met hun versteende blik de aftakeling aanzien? Aanschouwen hoe landverraders onder eigen volk meeheulen met de vijand?
De vijand? Zelfs dàt niet eens! Alleen maar mensen van een heel andere cultuur die hierheen werden gelokt door onze eigen zielige leiders die niet het lef hadden eigen volk uit bed te jagen om te gaan werken. Ze liever genadegeld in handen stopten (om voor hén te stemmen) en vreemden importeerden om dat werk (héél tijdelijk) te laten doen. En die dat genadegeld (afkomstig van bloedgeld van onze voorvaderen) vervolgens met kwistige hand over die vreemden gingen uitstrooien. Vreemden die al gauw doorhadden hoe je in een mum van tijd beroepswerkloze kunt worden in België. Of beroepsinvalide. Of beroepsleefloner. Allemaal typisch Belgische beroepen die heel goed in hun kraam passen! Kun je ze ongelijk geven?
En onze leiders hadden niet eens door dat die geïmporteerde beroepswerklozen, na hier vele kindjes te hebben gemaakt die ook door de Vlaming mogen betaald worden, straks met pensioen zullen gaan in ons of hun land, en nóg eens verder zullen mogen betaald worden door ons. Economisch belang? Waar blijft dan wel het economisch belang op lange termijn van die uit opportunisme geboren importatie?
Maar goed, van lange termijndenken mag je politici niet spreken! Hoogstens vier jaar, want langer houdt hun politiek het nu eenmaal niet uit! Hoéft ook niet. Want dan zijn zij tenminste binnengespeeld en de opvolgers moeten het dan maar weer zien te rooien en het eventueel nog bonter maken. Alle trucs zijn welkom daarvoor! Het geniale cordon sanitaire bijvoorbeeld, uitgevonden door een meester-goochelaar!
Jawel, ik heb intens medelijden met die twee versteende figuren daar op de Brugse markt. Al hun offers zijn vruchteloos geweest. Vlaanderen is zijn eigen graf aan het delven met de enthousiaste medewerking van het CGKR, het OCMW, de regering, en zelfs de staatsveiligheid.
Schild en vriend? Dat is tegenwoordig wel eventjes anders geformuleerd, en wel als wet als schild. De wetgevende macht, verkozen door een in slaap gewiegd volk, maakt gretig van die wetgevende macht misbruik, om vooral wetten te maken om hun eigen persoontje te beschermen. Namen ze foute beslissingen? Maakten ze de Vlaming racistisch vanwege die vreemde invasie? Geen nood: in plaats van hun fout te herstellen vonden ze snel een wetje tegen racisme uit. Voilà. Schild opgetrokken! Probleem opgelost. Voor hén tenminste! Weer gerust! Drommels geniaal gevonden. Maar ook drommels bedroevend voor Vlaanderen!
En zelfs als er een partij opkomt die het Vlaamse gedachtegoed wilt beschermen zijn ze slim genoeg om daar snel eventjes een cordon sanitaire rond te bouwen. Dààr vooral zijn onze leiders sterk in: zichzelf, of tenminste hun eigen soort, aan de macht houden ten koste van het gehele Vlaamse volk! Want dat Vlaamse volk dat reageert toch niet als je je truc maar met doorslaggevende redenen omhult! Of wetten uitvindt die je volk verbieden de truc door te lichten.
Als je dan ziet wat de reactie is op de nakende vrijlating van Michele Martin, moet je toch toegeven dat ons volk niet zo mak is als je wel zou denken en heel snel foute beslissingen afstraft met betogingen. Betogingen die een doorn zijn in het oog van het angstige Wetstraattuig. Wat gaan ze nu doen? Snel een wet uitvinden om te verbieden tegen Michele Martin te zijn? Of haar houden waar ze is? Ach wat nooit werd vrouwe Justitia zo misbruikt en verkracht als in de tegenwoordige tijd.
Als je die betogingen tegen Martin bekijkt kun je je ook terecht afvragen waarom nooit wordt betoogd tegen de grootste blunder die deze klotenleiders ooit namen! Bij Michele Martin gaat het om één enkel, zielig persoontje. Bij het immigrantenprobleem gaat het om de teloorgang van het gehele land door duizenden, zich snel vermenigvuldigende vreemdelingen. Maar daarvoor komt geen kat op straat! De wetstraattrucs lijken goed te werken!
De Waal heeft het nog niet echt door. Kan ik begrijpen. Die heeft ook kortetermijnverstand. En op korte termijn ziet hij dat hij zijn luilekkerleventje lekker kan voortzetten. De Vlaming echter zou het wél al lang moeten doorhebben, maar wordt zand in de ogen gestrooid door het onnozele stel opportunisten in de Wetstraat. En och Here, de Vlaming laat zich toch zo gemakkelijk zand in de ogen strooien!
Vlaanderen! Word toch wakker verdorie! Kom uit bed, wrijf je ogen uit en zie wat er om je heen aan het gebeuren is!
Ach die ogen en het zicht! Het teerste van al onze zintuigen, en toch zijn oogproblemen vaak het gevolg van heel andere factoren dan de ogen zelf.
Zo droeg ik constant een bril vanaf mijn vijftigste tot mijn zestigste. Toen ging ik met pensioen. En enkele maanden later stelde ik vast dat ik helemaal geen bril meer nodig had, tenzij om te lezen! Hoe kon dat nu? Hoe konden mijn ogen zoveel verbeteren op enkele maanden tijd?
Het kan niet anders of de werkdruk was de oorzaak geweest van verslechtend zicht!
We zijn nu meer dan tien jaar verder, en nog steeds heb ik enkel een bril nodig om te lezen. Maar omdat een leesbril erg onhandig is in bijvoorbeeld een warenhuis omdat je hem telkens moet opzetten om een etiket of prijs te lezen, en hem dan weer afzetten om verder te wandelen, besloot ik mijn multifocale bril toch maar eens te vervangen, aangepast aan mijn nu verbeterde zicht.
Bij een nochtans goed aangeschreven winkelketen voor optiek liet ik mijn ogen uittesten en een nieuwe multifocale bril maken. Er vooral goed op drukkend dat ik in hoofdzaak mijn pc scherm scherp wilde zien, en dat scherm staat 70 cm van mijn ogen af. Zouden ze fiksen!
Resultaat: een boek lezen, op ongeveer 30cm, ging prima. Ver zien ook, als was het niet bepaald nodig. Maar op 70 cm was het een ramp!
Oké, twee jaar later opnieuw naar die optiekzaak, voor enkel maar een leesbril, maar dan wél voor scherp zicht op 70 cm! Zouden ze fiksen
In de zaak uitgeprobeerd: leek prima. Thuis gekomen: bedroevend! Geen greintje verschil met mijn multifocale bril voor de pc. Erger zelfs. Ik begon te denken dat wat ik vroeg niet mogelijk was! En toch logisch bekeken leek het me een fluitje van een cent: een vergrootglas maken met het brandpunt op 70 cm! Konden ze dat nu écht niet?
Toen begon een zoektocht naar de leesbrilletjes van een paar euro bij Blokker en zo. Verschillende types geprobeerd kreeg er alleen maar hoofdpijn van!
Veertien dagen geleden stond mijn vrouw op de markt te kijken naar leesbrillen, voorzien van twee ledlampjes! Voor tien euro! Ze drong aan dat ik er eentje zou proberen. Vertikte ik aanvankelijk. Mijn ogen verschillen namelijk lichtjes van sterkte, zodat ik eigenlijk twee verschillende glazen nodig heb. Wat in kant en klare leesbrillen uiteraard niet te vinden is!
Maar na enig aandringen liet ik me verleiden en greep naar eentje van +1,5, de sterkte die ik ongeveer nodig heb. De dame aan het kraam had een telefoonboek bij, en dat hield ik op armlengte. Leek toch wel ideaal zeker?
Enfin, zon ding gekocht en met veel twijfels naar huis en uitgeprobeerd aan de pc. Prima! Het gehele scherm scherp. Lampjes uit natuurlijk! Overbodige dingen? Nutteloos voor de pc? Helemààl niet! Die zijn, als ik ze aansteek, prima om mijn toetsenbord te zien in het donker!
En zo heb ik nu voor tien euro een prima geschikte leesbril mét verlichting als extra. Voor een zesde van de prijs die ik in die winkelketen betaalde!
Ik stel enkel nog maar vast dat mijn ene oog inderdaad een ietsje beter ziet dan het ander, maar dat vormt niet echt een probleem.
Ik denk dat het een toevalstreffer was, en dat het toeval in het feit ligt dat die bril nou nét gemaakt is op de juiste afstand tussen mijn ogen! Van andere (Blokker-) leesbrilletjes had ik altijd de indruk dat ik wat scheel moest kijken om goed te zien. En waarschijnlijk is deze afstand tussen de brandpunten zelfs belangrijker dan de sterkte. Logisch toch? Als je oog niet door het brandpunt van de lens kijkt, dan klopt de sterkte van dat brandpunt ook niet meer.
Het is niet mijn bedoeling hier technisch of wetenschappelijk te gaan doen. Ik geef gewoon graag bepaalde denkpistes aan. Denkpistes die soms ver van de conventionele paden afwijken, soms als fantasie aandoen, maar die toch ooit wel eens realiteit zouden kunnen worden!
Het heeft me altijd al geïmponeerd en geïrriteerd: magnetisme! Wat is het? Hoe ontstaat het? Hoe werkt het?
Oh ja, ik weet het wel. Wetenschappers kunnen het je haarfijn uitleggen: door wrijving bijvoorbeeld of door een elektrische stroom door een spoel te jagen! Allemaal goed en wel, maar waarom werkt het in al deze gevallen enkel op ferro-metalen? Waarom werkt het niet op mensen? Op hout, aluminium, koper of plastic? En waarom werkt die enorm grote magneet die de aarde is dan wél op mensen en op alle stoffen die de wereld ook maar rijk is? Waarom wordt dit alles naar de aarde toe getrokken en blijft het er aan plakken, de mens inbegrepen? Newton noemde het zwaartekracht. Wat een enorme prestatie om dat uit te vissen. Maar daar zijn we vet mee, want we weten nog altijd niet hoe het nu eigenlijk werkt! In feit heeft Newton een naam uitgevonden. Een naam voor iets wat iedereen wist, maar nog geen naam had. Verder niets! Makkelijke manier om naam te maken! We kunnen, dank zij hem, nu wel met bepaalde formules berekenen hoe snel iets zal vallen of zo, maar we weten nog altijd niets over het waarom! Want eens we dàt weten, kunnen we het ook omkeren om bepaalde stoffen te laten zweven in plaats van te vallen!
Hoe geleerd de wetenschap zichzelf ook maar vindt, ze wéét het fenomeen gewoon niet te doorgronden! En gaat dan maar gooien met een grote massa, die kleinere massas aantrekt. De aarde is zon grote massa, en zou een kern hebben van gesmolten ijzer, en die massa zou ons aantrekken, zodat we met de voeten op aarde blijven en niet wegzweven.
Wel, in ijzergieterijen wordt ook met hele massas gesmolten ijzer gewerkt, maar nog nooit heeft zon pot ijzer ook maar een mier aangetrokken! Er klopt dus duidelijk iets niet in al die theorieën. Wetenschap is goed en wel, probeert zoveel mogelijk aan de weet te komen, maar acht zichzelf ook veel te onfeilbaar. Studenten moeten klakkeloos leren wat de wetenschap hen voorschotelt. En mogen er bijgevolg niet bij stilstaan dat die wetenschap nog helemaal in zijn kinderschoenen staat, en eigenlijk meer gokt dan weet. Maar omdat het wordt voorgeschoteld als een exacte wetenschap vindt niemand het nodig er verder over na te denken!
Neem nou de piramides als bekendste voorbeeld van bijna onmogelijke taken. Je moet al goed gek zijn om de conventionele versie te geloven: met louter mankracht gebouwd! Je reinste larie natuurlijk.
- Hulp van aliëns? Zou kunnen, is een openblijvende mogelijkheid, maar hoeft niet noodzakelijk!
- Gebouwd door een mensenras dat veel verder gevorderd was dan wij en over enorme technologieën beschikte? Zou ook kunnen, maar hoe kan het dan dat niets van die technologie is overgebleven? Waarom vond geen enkele archeoloog ooit een voorhistorische hijskraan? Motor? Zaag? Een stukje elektronica? Of hebben die mensen dan soms de hele planeet grondig gestofzuigd alvorens zichzelf te vernietigen, zodat we niets zouden terugvinden?
Maar ook als we toch deze denkpiste inslaan klopt iets niet: dat volk kon moeilijk ontwikkeld en beschaafd worden genoemd als ze nog de zon en andere goden aanbaden en daar in volle overtuiging zelfs mensenoffers voor brachten! Dat doet een beschaafd volk nu eenmaal niet! Dat ze dan toch slim genoeg waren om technologieën zoals de onze, en zelfs veel verder gevorderd uit te vinden lijkt dus toch wat te ver gegrepen. En dus mogen we rustig aannemen dat welke vorm ook van technologie inderdaad onbestaand was.
Wat was het dan wél? Aliëntechnologie? Ook hiérvan zouden meer sporen moeten terug te vinden zijn. Of een toevalstreffer? Iemand die plots op iets stootte dat de zwaartekracht kon opheffen en het hele mysterie van het magnetisme in één klap oploste? Zonder dat daar nog verdere technologische snufjes kwamen bij kijken?
Niet mogelijk voor een dom volk? Toch wel! De meeste uitvindingen zijn immers niet zozeer gebaseerd op doorgedreven wetenschap en gericht zoeken naar iets, maar eerder op het eureka principe. Iemand vindt, zonder te zoeken, plots iets waarvan hij terecht kan zeggen: Eureka!
Dat hoeft geen geleerde te zijn. Dat kan zowel de voorhistorische mens overkomen, als de middeleeuwer, als een van ons. Want soms ligt datgene wat de wetenschap met vele wiskundige formules zoekt, gewoon voor onze neus maar zien we het niet omdat het veel te simpel lijkt!
Bijgevolg denk ik, als we piramides vinden, maar hoegenaamd geen enkel stuk gereedschap waarmee ze dan wel gemaakt werden, noch sporen van hoge intelligentie van het volk dat ze bouwde, dat er ook niets méér is! Er geen ingewikkeld gereedschap was. Er niets anders wàs dan wat we als overblijfselen van die cultuur zien.
En dat zou kunnen, als iemand plots een nog onbekende kracht had ontdekt die de zwaartekracht, of het magnetisme van de aarde, kon ompolen. Maken dat zware rotsblokken plots gewichtloos werden en je ze met je kleine vinger naar hun juiste plaats kon laten zweven.
Of je daarvoor een wetenschapper zou moeten zijn durf ik in twijfel te trekken. De mens die het wiel uitvond zal dat ook wel niet geweest zijn, en toch stootte hij plots op een vorm die het werk veel lichter kon maken!
Op dezelfde manier acht ik het heel goed mogelijk dat ergens iemand op een kracht stootte, die voorwerpen gewichtloos kan maken. En omdat die kracht er zomaar was, en geen ingewikkelde apparatuur vergde, vinden we er ook niets meer van terug! Tot nog eens iemand die kracht herontdekt, en naar ik onlangs op National Geografics zag, is die iemand er al geweest. En helaas ondertussen ook alweer gestorven, zijn geheim meenemend in het graf.
Het was een Engelse kasteelheer, maar helaas vergat ik zijn naam en de naam van zijn kasteel. Het fenomeen moet ergens in het begin van de twintigste eeuw hebben plaatsgevonden. Plots ging die man helemaal in zijn eentje zijn hele tuin volplanten met enorme rotsblokken, al dan niet bewerkt. Hij werkte enkel s nachts want niemand mocht zien hoe hij zijn creaties verplaatste. Als oogverblinding plaatste hij in zijn tuin een takel van hout, waarmee hij zogezegd die rotsblokken verplaatste. Na zijn dood werd die takel onderzocht en werd bewezen dat hij onmogelijk de vele tonnen wegende blokken had kunnen optillen! Het hout waarvan hij gemaakt was zou hebben bezweken onder de last!
Ongeloofwaardig verhaal? Misschien maar de tuin is er nog altijd, en hoe die vent in zijn eentje die loodzware dingen op zijn plaats kreeg snapt nog steeds niemand!
Volgende vraag: als die man dan iets wereldschokkends ontdekt had, waarom nam hij zijn ontdekking dan mee naar zijn graf?
Antwoord: omdat het een verstandige vent moet geweest zijn! Omdat hij geen winstbejag of beroemdheid nastreefde. En begreep dat, als hij zijn vondst wereldkundig maakte, het onmiddellijk zou misbruikt worden om medemensen te doden. Zoals met zoveel uitvindingen gebeurt.
De stenen van Carnac, Bretagne.
Hoedanook, we kunnen er niet onderuit! Overal op aarde worden onverklaarbare projecten gevonden: Stonehenge in Engeland; de piramides in Egypte. De stenen van Carnac in Frankrijk! En we blijven maar naar een gemaksoplossing zoeken: Aliëns! Mogelijk! Maar er zijn ook andere denkpistes!
Is het mogelijk dat al die onverklaarbare bouwwerken, verspreid over de hele wereld, allemaal terugwijzen naar één enkele bron, of hebben verschillende mensen in verschillende tijden die ontdekking bij toeval gedaan? Ik zou eerder geneigd zijn dit laatste te geloven, tenzij aliëns er toch de hand in hadden. Of een combinatie van beide: mensen die het af en toe bij toeval ontdekten, waarna onmiddellijk aliëns op de proppen kwamen om hen op het hart te drukken die ontdekking niet wereldkundig te maken. Want dan zouden, de gewelddadigheid van het menselijk ras in acht genomen, rampen kunnen gebeuren!
Vlaanderen werd verkracht, Door generaties gekken aan de macht. Vlaanderen werd vertrappeld, Multicultuur aangewakkerd. Vlaams denken in de kiem gesmoord, Door landverraders laf vermoord.
De leeuw zal nooit leren kiezen, En dus telkens weer verliezen. Hij laat zich zo mak leiden Door een groep gestoorde oude wijven Die veel beloven maar niets geven En toch angstig voor de Vlaming beven.
Dus wordt hij het zwijgen opgelegd Door hersenspoeling, goed of slecht. Want de Vlaming moet kapot! Platgewalst tot op het bot. Het einde is al lang in zicht Tot heil van elk Vlaams Moslimwicht.
Moslimwichten die vergeten Dat ze nu niets meer mogen weten! Geen studies en geen macht. En allerminst nog pracht. Met een bourka over het gelaat Lopen ze straks wel langs de straat.
Toen ik een jongetje van acht was en lustig deuntjes speelde op mijn mondharmonica, wist ik helemaal niets af van notenbalken. Had er niet het flauwste vermoeden van dat wat ik speelde één groot mysterie werd van zodra je het van papier wou aflezen.
Maar op school had ik leren lezen en schrijven, en dacht bij mezelf dat muziek toch ook op een of andere manier schrijf- en leesbaar moest zijn! Maar ik was nog klein en dat hadden we NOG niet geleerd op school. Wist ik veel dat ik het nooit zou leren op school? In elk geval, ik wou die lessen niet afwachten en ging zelf aan de slag. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn om op papier te zetten wat je hoort?
Ik nam er dus potlood en papier bij en zou eventjes een liedje op papier zetten. Ik begon met een streepje. Dat was de eerste noot van het lied. De volgende noot ging iets naar omhoog, en dus plaatste ik een hoger streepje na het eerste. En zo verder! Eureka! Ik had het muziekschrift uitgevonden! Ja maar hoéveel hoger was die tweede noot nu ook weer? En hoe lang moest die noot duren? Ha die lengte was geen probleem: gewoon het streepje langer of korter maken. Maar de hoogte? Dat was een ander paar mouwen.
Had ik nu de vakjes van mijn mondharmonica geteld en gekeken in welk vakje ik die noot blies, zou ik weeral een stap verder geweest zijn. Maar mijn kinderverstand reikte blijkbaar nog niet zo ver.
En toen schoot mijn oudere zus me te hulp. Die had al iet of wat over noten geleerd, en kwam met een ingewikkelde uitleg over vijf lijntjes, en noten op en tussen de lijntjes Ik ging het proberen, maar het leek me toch wel héél erg onpraktisch voor wat eigenlijk maar de bedoeling was. Het duizelde me allemaal wel! Leek me veel te ingewikkeld. En ik knoeide verder met mijn lijntjes, maar ben er nooit uitgeraakt.
Veel later, toen de meester in het vierde studiejaar ons ook muziekles gaf snapte ik al gauw dat hij het ook niet echt begreep, en dus bleef het bij vijf lijntjes en zeven nootjes. Als we de namen daarvan kenden was het al lang goed voor het examen! De rest van dat grote mysterie bleek geen stof te zijn voor de lagere school.
En teleurgesteld ging ik op zoek naar meer. Kreeg muziekboekjes onder ogen, probeerde ze te ontcijferen, maar vruchteloos. En hoe meer ik over muziek las, hoe minder ik er van begreep.Verdorie! Zó ingewikkeld kon het toch niet zijn om gewoon een deuntje op papier te zetten? Maar dat bleek wel degelijk het geval. Mijn jonge hersenen hadden nog niet begrepen dat in de grotemensenwereld alles hopeloos ingewikkeld moest worden gemaakt. Om op papier te zetten wat een achtjarig kind feilloos op een harmonica speelde moest je vele jaren conservatorium volgen!
En zo stopte dan ook mijn muziekonderricht. Ik had er de buik van vol en vond het gewoon te gek om op iets dat in de praktijk poepsimpel is, je hoofd te gaan breken met een Chinees aandoend notenschrift. Alleen al omdat geleerde bollen ooit gevonden hadden dat ze het hopeloos verwarrend moesten maken.
Uiteindelijk, maar toen was ik al vijftig, heb ik mezelf wel noten leren lezen en die vreemde toonladders doorgrond. En hoe verder ik daarin geraakte, hoe meer flauwekul ik het vond. Iemand had hier toch echt wel zijn best gedaan om van iets doodsimpel een bijna onontwarbaar kluwen te maken!
Want ondertussen had ik in mijn kinderjaren ook nog iets anders opgemerkt: af en toe kwam een man met een draaiorgel in mijn straat, en ik staarde me blind op de boeken die lekker in dit ding gingen lopen. Boeken met allemaal rechthoekige gaatjes die leken op de streepjes die ik bij mijn eerste pogingen op papier had gezet! Zie je wel dat het zo kan? Dacht ik.
Al gauw snapte ik de techniek. Het karton schoof onder een reeks pijpen door, en waar een gaatje was in het karton blies lucht door de betreffende pijp! Voila! Zó simpel is muziek zie! Wat die ellendige notenbalken zich daar moesten gaan tussen mengen snapte ik niet, en ik ging notenbalken haten! En dat doe ik tot op heden nog, al snap ik ze nu wel. Maar ik blijf ze compleet onlogisch vinden! Stuff uit de vroege middeleeuwen! Tegen beter weten in behouden en met hand en tand verdedigd door conservatieve musici!
En kijk, na me tegen mijn zin toch maar door al die onzinnige theorie te hebben gesleept, kreeg ik een maand geleden dat computerprogramma onder ogen dat je toelaat de muziek nét zo in te voeren als op dat draaiorgelboek. Méér nog, hij zet ze in één adem door ook over in een normale partituur, opdat ook de geleerden het zouden kunnen lezen. Normale partituren die ik trouwens vér van normaal vind! Maar enfin, je kunt ze met mijn programma ook op dié manier bekijken en dat is mooi meegenomen.
Zo heb ik dus meer dan zestig jaar evolutie moeten afwachten om te bekomen wat ik als kind al heel logisch had gevonden! Nu is het enkel nog wachten op iemand die het lef heeft ons middeleeuws muziekschrift naar de brandstapel te verwijzen, waar het thuishoort!
Zodat jong talent ook eens de kans krijgt dat talent zinvol bot te vieren alvorens het wordt verpest door onzinnige en bijgevolg geest- en talentdodende studies!
Een mens wordt al een dagje ouder, en dat laat zich voelen! Je mag je dan al jong voelen, maar vandaag trekt het hier een beetje tegen, morgen dan weer daar. Knieën, heupen, schouders, nou ja, er is altijd wel ergens iets dat tegensputtert. Vooral als je teveel stilzit! En dat doe ik, tot mijn eigen schaamte, toch wel veel te veel. Enfin, dat is toch het signaal dat mijn lichaam me geeft.
De hond bracht daar verbetering in. Vooral omdat hij me verplicht relatief veel buiten te zijn. En dat helpt wel. Maar toch wandelen mag dan al gezond zijn, het zijn toch altijd weer dezelfde spieren die werken, en dezelfde spieren die te weinig geactiveerd worden. Al sta je daar zelf helemaal niet bij stil.
Thuis heb ik ook een loopband om te stappen, maar ook dààrbij geldt weer: telkens dezelfde spieren die werken, en dezelfde die werkloos blijven. Ik vond dat hier iets moest worden aan gedaan, want vandaag met stijve, tegentrekkende of pijnlijke knieën lopen, morgen dan weer met dito heupen of schouders Neen! Er moest iets gebeuren.
Enfin, veertien dagen geleden besloot ik een crosstrainer te kopen. Sportwinkels afgelopen en wat verschoten van de prijzen, maar vooral van het gewicht van die dingen! 130 kg leek heel normaal. Minimaal zelfs! En prijzen tussen 700 en 2000 euro! Beetje erg duur, maar vooral het gewicht stoorde me: krijg dàt maar eens in je appartement. En verplaats dat maar eens als het om een of andere reden nodig blijkt! Al was het maar om een raam te kunnen openen.
Bovendien had ik geen athletentrainer nodig; enkel iets om gezond te bewegen!
Vervolgens ging ik op internet zoeken, en daar vond ik wat ik zocht! Een model van 299 euro; zag er leuk uit en leek precies wat ik nodig had. Vliegwiel van 8 kg, magnetische rem, 8 moeilijkheidsgraden. Maar zon lage prijs? Het leek me een beetje te mooi. En het gewicht was niet vermeld! En toch had ik er een goed gevoel bij.
Eventjes via mail contact genomen met de firma in kwestie: het woog maar 40kg en werd thuis bezorgd voor 10 euro extra. Klonk goed! Bestellen dus maar. Op een vrijdagmiddag. En de dinsdagvoormiddag stond het ding al bij mij thuis in een kartonnen doos. Monteren diende de klant natuurlijk zelf te doen. Er zat een duidelijk instructieboekje daarvoor ingesloten. Weliswaar héél slecht uit het Duits vertaald, maar de duidelijke tekeningen hielpen wel goed mee, en na een uurtje werk stond het ding kant en klaar.
Uitgeprobeerd; leek prachtig te werken. En helemaal geruisloos, wat van een loopband niet kan worden gezegd. Bovendien, na een half uur op een loopband te lopen merk je nauwelijks iets. Je zweet misschien wat, maar dat is dan ook alles. Maar vijf minuten op een crosstrainer laten je heel goed merken welke spieren je veel te weinig gebruikt! Voor mij waren dat vooral mijn kuit- en bilspieren die gingen gloeien! En wonderlijk genoeg: ook de pijn in mijn knieën verminderde en bleef tenslotte helemaal weg!
Wel, ik heb het ding nu sedert een kleine veertien dagen en gebruik het enkel vijf minuten in de voormiddag en vijf minuten in de namiddag. Maar wat het doet? Ongelooflijk! Momenteel heb ik van geen enkel gewricht of spier nog last! En bovendien: de bewegingen zijn heel soepel en zonder schokken op je gewrichten.
Echt toch wel een aanrader voor als je een dagje ouder wordt! Goed hoeft dus niet altijd duur te zijn!
t Is godgeklaagd, ik word geplaagd! Geen muze is er opgedaagd. Is het de zon, het warme weer? Vijandig gaan ze nu tekeer! De een wilt dit, de ander dat, Maar zo zit ik nu toch maar plat!
Hoe moet ik nu gaan verder schrijven, Als al die muzen vinnig kijven? t Zouden weer geen vrouwen zijn Die water gieten bij mijn wijn!
Morgen ga ik klacht neerleggen! Ze hebben veel te veel te zeggen. Al is muze zijn hun eerbare beroep, Mijn inspiratie, die is zoek!
Jullie zullen het wel al hebben opgemerkt: ik zit de laatste dagen ietwat in een nostalgische bui! Niet verkeerd begrijpen hoor! Dat betekent zéker niet dat ik niet tevreden ben met mijn huidige toestand en ook niet kan genieten van de wereld zoals ze nu is.
Die ietwat melancholische periode kan ik eerder omschrijven alsprettig gestoord. Het doet me goed me even in de oude tijd te verplaatsen en dan blijf ik me daar maar een tijdje aan vastklampen! Als een kind dat een snoepje proeft, en de smaak zo lang mogelijk probeert vast te houden.
Tenminste dat deden kinderen vroeger! Nu zagen ze zo snel mogelijk om een nieuw snoepje!
Dat het allemaal zo niet zou blijven snapte ik vroeger niet. Nu wél! Het kan gewoon niet anders. Zonder oorlogen of ander kattenkwaad van de wereldse grootmachten groeit de bevolking immers steeds sterker aan en moét er wel in de hoogte worden gebouwd om ieder nog een plekje te geven. De steeds groter wordende mobiliteit brengt onweerstaanbaar ook grote volksverhuizingen op gang. De zee is altijd al een trekpleister geweest, maar jongeren uit het binnenland konden zich geen stekje aan zee veroorloven. De ouderen, die dat wél konden, deden het niet omdat ze dan, ouder en soms hulpbehoevend wordend, zo onbereikbaar ver van hun familie zaten.
Onze snelle autowegen hebben komaf gemaakt met deze laatste reden. Brussel en Antwerpen zijn maar een uurtje rijden meer. Vroeger was dat soms een dagreis! De snelle evolutie van de kuststeden is dus ook heel goed verklaarbaar.
Maar verklaarbaar of niet, het is spijtig. Maar ik heb er vrede mee. Als troost droom ik dan maar een beetje over vroeger. Het contrast tussen de kunstmatige animatie op de Zeedijk, en de stille rust van de Oosteroever op amper honderd meter afstand van het stadscentrum, maar wél aan de overkant, plofte me pardoes in deze melancholische bedenkingen. En daar ben ik blij om. Het stemt me gelukkig. En meer kan ik niet verlangen: genieten van het moderne comfort, met een hoofd vol prachtige herinneringen aan een andere wereld. Een wereld die de hedendaagse jeugd niet heeft gekend. Een wereld die neen! Niét beter was. Gewoon anders en menselijker. Maar ook veel armer en met veel minder comfort.
En al met al vind ik dat onze generatie enorm veel geluk heeft gehad! Een niet zo comfortabele, maar zorgeloze jeugd die niemand ons nog kan afnemen, en een oude dag in een wereld vol comfort en welvaart. Kun je nog méér wensen?
Toch wel: ik zou voor mijn nageslacht hetzelfde willen wensen, al is het dan in een ander soort tijd en in een andere stijl. Maar ik vrees dat de Wetstraat daar een stokje heeft voor gestoken! Het leek allemaal veel te mooi. En zo zou het gebleven zijn en steeds mooier geworden zijn. Maar we moesten hoognodig middeleeuwers gaan importeren! Middeleeuwers die van al onze verworvenheden kwamen profiteren, maar zélf nooit ook maar iéts presteerden om het leven aangenamer te maken!
Middeleeuwers die ons verfoeien terwijl ze in de door ons uitgevonden autos rijden, de door ons uitgevonden telefoons tegen het oor geplakt, genietend van alle comfort dat wij uit de grond stampten.
Maar ons dankbaar zijn? Tot onze cultuur willen toetreden? Bewijzen dat ze ook tot iets nuttigs en innovatief in staat zijn? Een steentje bijdragen aan de evolutie van de mens? Dàt is teveel gevraagd! En dus hebben we een driedubbel probleem:
1. Door in hún cultuur te willen blijven, blijven ze ongeremd kindjes in ons al overbevolkte landje zetten, waar wij wel voor zullen opdraaien.
2. Door zelf totaal niet gemotiveerd te zijn om de wereld naar betere tijden te leiden en ook eens iets positiefs uit te vinden, blijven ze maar parasiteren op ons verstand.
3. Op de duur zitten we opgescheept met een loodzware ballast en wordt onze eigen cultuur naar beneden gehaald.
Is het hun schuld? Neen! Als we iemand met de vinger moeten wijzen is dat de Wetstraat. De hoofdstraat van de wereld van het eigenbelang! De straat waar je het beste in geraakt als je geen verstand hebt maar een grote mond, en veel geld wilt verdienen. De straat waar verantwoordelijkheid voor je volk van geen enkel belang is. De straat waar maar één wet geldt: verkozen worden en regeren door charmeren. En of je nu een Vlaming, Waal of Moslim charmeert maakt niet uit. Als je hem maar voldoende toestopt zodat hij voor je stemt is het al lang goed!
En dat ergens iemand moet opdraaien voor dat toestoppen maakt niet uit! Zijzelf zullen het immers toch niet zijn! Alleen maar die domme kiezer-werker-belastingbetaler!
De Wetstraat ook die vond dat wij ons maar moesten aanpassen aan de nieuwkomers, hoe dom en onwetend die ook maar worden gehouden door hun religie. En zoals zelfs de domste kleuter weet: als je iets sterks mengt met iets zwaks kan de mix nooit sterker, maar alleen maar zwakker worden. Zo gaat het ook met de verstandelijke vermogens. En om dat te verdoezelen gaan die stommelingen daar in Brussel dan maar de hoogstaande kwaliteit van ons onderwijs verlagen! Zo kunnen de nieuwkomers tenminste mee. Zo houden hun hersenen genoeg energie over om zich in onzinnige religies te gaan verdiepen!
Ach zwijg stil! Ik smelt weg als ik het begin van Het hutje bij de zee van John RogersThomas hoor! (de originele versie was Engels). Nostalgie van de bovenste plank! Ik heb dan wel niet meer de hutjes bij de zee gekend die je op onderstaande foto vindt, maar toch het stemt me melancholiek! Want mijn ouderlijk huis was, hoewel niet direct in het Zoute, toch ook in die stijl opgetrokken en daar niet zo ver vandaan! Het ouderlijk huis van mijn moeder echter, was nét zulk huisje in net zulke omgeving en in nét die tijd. Het kleine meisje op de foto had dus mijn moeder kunnen zijn!
Dit is een fotopostkaart van Het Zoute in het begin van de twintigste eeuw. Op diezelfde locatie staan nu onbetaalbare kasten van villas. Het oorspronkelijke karakter van de streek is er totaal niet meer te herkennen! De hutjes bij de zee zijn verleden tijd! Er zijn geen hutjes meer bij de zee. Alleen nog peperdure optrekjes van de steenrijke happy few! Want ooit werd die happy few aangetrokken door die schilderachtige streek. Later kwamen ze er zich vestigen. Kapotmakend wat ze juist kwamen zoeken! Het gevolg hoeft geen verdere uitleg!
Vandaar dat ik vond dat dit prachtige lied niet mocht ontbreken in mijn blog, en het in bijlage toevoeg. Deze versie is door mij gespeeld op mijn keyboard, met mondharmonica als gekozen hoofdinstrument. Juist omdat ik dit lied duizenden keer heb gespeeld op een echt harmonica in mijn prille jeugd, en in MIJN hutje bij de zee!
Hier volgt de tekst van het eerste couplet zoals ze op mijn partituur staat, maar er zijn veel, en telkens licht verschillende versies:
Denk ik aan mijn kinderjaren, Aan de dagen van mijn jeugd, Lijkt het of het dromen waren, Dromen vol geluk en vreugd. Nooit verdriet, steeds zonder zorgen, Kalme rust en stille vree. Hoe verheugd ik steeds ontwaakte In ons hutje bij de zee. Hoe verheugd ik steeds ontwaakte, In ons hutje, ons hutje bij de zee!
Dit vergelijken met de huidige tijd heeft geen zin! Evolutie moét er zijn! En maar goed ook. Stilstaan is immers achteruitgaan.
Maar de normale evolutie van een verstandig volk vergelijken met de multicultuur waar België duidelijk voor koos kan je alleen maar doen achterover slaan van verbazing! De achterlijke en achterbakse wetstraat naar de duivel wensen! Hopen dat er ooit verstandige lieden die parlementaire zitjes komen bevolken!
Misschien komt het wel door onze jeugd. Misschien wil iedereen wel de wereld behouden zoals hij haar in zijn jeugd heeft gekend en beleefd. Maar misschien ook is dit geen erg realistische wens! Onze generatie wil misschien nét een beetje meer chaos zien in plaats van al die strakke mondaine bouwsels!
Feit is dat ik me persoonlijk niet echt thuis voel in een te kunstmatige omgeving. Maar helaas wordt alles steeds meer kunstmatig! De Zeedijk is daar een treffend voorbeeld van. Ooit bestond de zeewering alleen maar uit een duinengordel! Door de natuur geschapen zonder enige tussenkomst van de mens.
Toen ging de mens zichzelf, terecht, beschermen door het aanleggen van een stenen dijk om aan het wispelturige water een ernstig signaal te geven: Tot hier en niet verder. Dat was trouwens de enige bestaansreden van een Zeedijk. Tot de eerste rijke toeristen er op afkwamen. De zee was weer eens iets heel anders dan de bedompte lucht in hun steden. Ze zagen dat het goed was en eisten meer. En er werd aan hun wil voldaan: de zeewering werd voorzien van een wandelweg. De Zeedijk was niet langer een bittere noodzaak tegen overstromingen, maar werd gepromoveerd (of gedegradeerd) tot een toeristisch uitgebaat trekpleister! De functionaliteit werd dan ook vooral aan de toeristen aangepast, die niet zelden de oorspronkelijke en nog altijd nodige functie helemaal over het hoofd zien!
Zodra de auto werd uitgevonden moest daar ook nog een rijbaan bijkomen. En een fietspad. En op sommige plaatsen zelfs een tramlijn! Tot groter jolijt van de toeristen. Maar vermits een kinderhand eigenlijk nooit volledig gevuld is moest het nog veel verder gaan: drankgelegenheden, wafelhuizen, ijsjeszaken, speelgoedzaken, en uiteindelijk ook modewinkels en alles wat de moderner wordende mens ook maar kon bedenken. Met andere woorden: de Zeedijk moest een pretpark worden! Een regelrechte vliegenvanger om toeristen uit te melken!
De laatste trend is dan weer honderd procent animatie, zwaar gesponsord door allerlei merken. En wie zegt: sponsoring, denkt automatisch aan pakkende slogans, keiharde muziek, tenten, vrachtwagens en publiciteit alom. Alleen maar om de toerist te vermaken en hem naar je merk te lokken! Wel, op veel plaatsen is men daar voor honderd procent in geslaagd. Een wandelingetje langs de Zeedijk voert je dan ook langs tenten, reclamewagens, animatieruimtes met harde muziek, enz.
Waar de zee zich dan wel bevindt, of als de zee er nog wel is, vragen de meeste mensen zich niet eens meer af. Er is in veel gevallen weinig of niets meer van te zien, tenzij je op het zand gaat lopen, voorbij al dat schreeuwerige moois.
De bouwtrend doet het al niet beter: waar je ooit hier en daar een prachtig villaatje kon bewonderen, of minstens een stijlvol hotel, moet het nu met lelijke en hoge appartementenblokken. Op de Zeedijk wonen is immers een must voor al wie het zich kan permitteren en dus moeten zoveel mogelijk kleine hokjes worden gemaakt in grote, lelijke betonblokken.
Waar blijft in dit alles de kalmerende invloed die van een leuke wandeling op de Zeedijk uitgaat?
Op andere plaatsen dan weer, is men slimmer beginnen worden en werden de duinen beschermd door het Vlaams Gewest. Of dat beter is zou ik niet durven zeggen, want ook hier is het allemaal zo kunstmatig als wat! Netjes afgebakende paden; verboden in de duinen te lopen. Wandelpadjes volgen en niet ernaast! Duinen puur natuur. Natuur met niks er in. Wat helmgras, wat zand, en dat is het dan weer. Geen spoor van de mens te bekennen! Geen enkele menselijke invloed. Van het ene uiterste in het andere dus: van overgeanimeerd naar levensloos.
Vandaar dat ik de Oosteroever van Oostende zo authentiek, en toch menselijk vind: de bunkers van de tweede wereldoorlog staan er nog grotendeels. Herinnerend aan een vreselijk MENSELIJK conflict. De barakken van de Zeescouts, wat primitief maar MENSELIJK opgetrokken, passen veel beter in het landschap dan de moderne bouwsels. Visverwerkende industrietjes, herinnerend dat de MENS ook moet eten, en daarvoor op visvangst gaat. Dan de bescheiden zeilclubjes die hier en daar heel diverse clubhuizen hebben. Een Zeedijk die een wandelpad heeft van nauwelijks een drietal meter. Géén kustrijwielen te huur! Je kunt er enkel maar rustig wandelen en genieten van het ruisen van de zee.
Dit alles mag dan wel een beetje chaotisch lijken, maar het is MENSELIJK gebleven, zonder al te strakke strakke regeltjes. Of dat mooi is naar de hedendaagse normen? Neen! Mooi is het niet. Dat zou ik nooit durven zeggen. Maar het werkt uitnodigend omdat het MENSELIJK is en de mens er zich kan in thuisvoelen. In een beschermd duinengebied anderzijds voel je je als mens niet thuis, omdat er alles aan gedaan wordt om de mens te weren! En eerlijk gezegd waarschijnlijk wel niet zonder reden!
En dan komen we terug aan het begin van dit stukje: de wereld van onze jeugd proberen te behouden! Wel, aan de Oosteroever van Oostende is er weinig gebeurd sedert mijn jeugd als ik dat zo bekijk. En alles wàt er is gebeurd, heeft er zijn sporen nagelaten, zoals de bunkers. Zo heb ik het in mijn jeugd allemaal gekend, zo vond ik het hier plots allemaal terug.
Bunkers als jeugdsentiment? Vreemd eigenlijk! En dat besef ik ook wel. Maar toch vind ik ze er bijhoren! Zo staat het immers in mijn geheugen gebrand!
Misschien zal de hedendaagse jeugd binnen vijftig jaar ook terugverlangen naar al dat kunstmatige en schreeuwerige gedoe van de hedendaagse tijd? Als daar ondertussen ook alweer iets anders voor in de plaats gekomen is? Wie zal het zeggen?
Feit lijkt toch wel te zijn dat we allemaal ergens een zwak hebben voor het wereldbeeld dat zich in onze prille kinderjaren in het hoofd nestelde. En we misschien ook ook daardoor wel niet altijd eerlijk zijn in het beoordelen van de hedendaagse tijd.
Maar feit is ook dat ik daar nog allemaal kan mee akkoord gaan, het allemaal wil proberen te begrijpen, zolang onze jeugd maar niet wordt geïndoctrineerd met multiculturele verzinsels die het al helemààl naar de bliksem helpen!
Dat vooral baart me grote zorgen voor de toekomst van diezelfde jeugd. Want generatiekloven zijn een natuurlijk verschijnsel! Evolutie weetjewel? Maar het kunstmatig en doelbewust indoctrineren van de jeugd met een vals en tegennatuurlijk wereldbeeld uit lafhartig eigenbelang is dat helemaal niét! En dààr ligt voor mij de aap gebonden.
Zal er anno 2050 een ritje op een kameel op het toeristisch verlanglijstje staan in plaats van op een ezeltje zoals in mijn jeugdjaren? Zullen de garnalenvissers van Nieuwpoort met hun paarden worden vervangen door ruiters met tulbanden op kamelen? Zal het bij multicultuur blijven of is de volgende stap monocultuur van vreemdelingen?
Als ik het woord depressie hoor bekruipt me steeds weer grote twijfel! Het lijkt wel een modewoord geworden. Iets dat je interessant maakt! Iets waar de jongere generatie zelfs een troetelnaampje voor vond: ze zijn een beetje depri.
Is het dan een wonder dat de farmaceutische industrie daar gretig op inspeelt met antidepressiva? Zeg maar antideprisnoepjes voor de lol. Om je niet minderwaardig te moeten voelen. Om niet te moeten toegeven dat je gewoon een geboren zwartkijker bent. Want dan ben je dus niet! Je bent een zieke. Gewoon tijdelijk ietwat prettig gestoord.
Of ik dan niet geloof in depressies? Jawel hoor! Dat doe ik zéker. Heb het één keer meegemaakt, en hoef dat zeker geen tweede keer! En het was zéker niet mijn eigen schuld maar door de werkdruk en de verantwoordelijkheid die tot ongekende hoogtes ging stijgen. En voor ik het wist daalde er als het ware een zwart dekentje over mijn hersenen neer. Ze konden het niet meer aan, en gingen zichzelf toedekken als bescherming.
Klinkt eigenlijk wel leuk, maar dat is het niet! Je dagen worden letterlijk zwart. Je loopt als een zombie over straat. In een soort roes, maar dan een heel onaangenaam aanvoelende roes. Ik wist het zelf niet. Maar gelukkig had ik een verstandige arts die het opmerkte toen ik bij hem kwam met bepaalde symptomen die ik zelf helemaal niet voor geestelijk had aanzien. Laat staan dat ik aan een depressie dacht! Want ik achtte mezelf helemaal stressbestendig!
En dank zij diezelfde arts, en de juiste medicatie, nauwgezet gebruikt volgens zijn instructies, was ik er in een maand weer bovenop en heb daarna ook nooit meer naar antidepressiva moeten grijpen. Ik was met mijn kop nog maar eens tegen een nog onbekende muur gelopen, maar had mijn lesje geleerd. In het vervolg lette ik extra op en als ik voelde dat de werkdruk weer te snel ging stijgen greep ik zélf in door het kalmer aan te pakken in plaats van de natuur te laten ingrijpen in de vorm van een depressie.
Maar al met al ben ik blij het meegemaakt te hebben. Het maakt dat ik mensen die écht depressief zijn beter begrijp. Maar het maakt ook dat ik lach met het woord depressie als modewoord. Weeral zoiets waarachter je je fouten kunt verschuilen. Vroeger heette dat: Ze is weer slechtgezind. Nu heet dat, véél interessanter, Ze is een beetje depri. (Sorry dat ik hier naar vrouwelijk overschakel, maar het zijn ook meestal vrouwen die er over klagen).
Wel, wat is het nu eigenlijk? Slecht karakter? Slecht incasseringsvermogen? Humeurig opgestaan? Humeurig geboren? Of echt depressief?
Dat moet elk voor zichzelf uitmaken. Daarover kan ik onmogelijk oordelen. Maar als ik de antidepressiva zie die dagelijks over de toonbank van de apotheek vliegen, kan ik moeilijk geloven dat al die mensen écht een depressie is overkomen! Het zou bijna een nationale epidemie moeten zijn dan.
Neen mensen. Veel van die lui zijn gewoon niet tevreden met het leven dat ze kregen. Ze willen een ander leven. Liefst een leven waarin ze niets moeten doen en alles toegestopt krijgen. Zo zijn ze immers opgevoed en zo denken ze dat het altijd zal zijn. En dat betere leven zoeken ze dan maar in een pil! Snappen niet dat ze eerst zélf veel moeten geven alvorens iets terug te krijgen. Een pil is veel makkelijker. Een pil kan je de illusie verschaffen dat je weer tevreden bent met jezelf, maar die illusie blijft niet duren. En dan gaat men weer op zoek naar een andere en betere pil. Of naar overdosissen van dat vergif! Eigenlijk op zoek naar die ultieme gelukspil die van hen gelukkige mensen kan maken.
Alsof je dàt ooit zult vinden in een pil!
Ook werd vastgesteld dat steeds meer jonge mensen aan de antidepressiva gaan liggen! Jonge mensen die niet eens wéten wat een echt probleem is. Bij de een is het liefdesverdriet, dat prompt tot depressie wordt gepromoveerd en in een pillendoos moet worden gesmoord. Bij de ander is het een sterfgeval of enig ander verlies, met hetzelfde resultaat. Of studies die te hoog gegrepen zijn voor de persoon in kwestie.
Inderdaad, ik heb ook liefdesverdriet en sterfgevallen gekend en dat zijn heus geen lachertjes! Ook, en zéker niet als je jong en nog kwetsbaar bent. Maar die vreselijke ongemakken zijn wél natuurlijke reacties, die op een natuurlijke manier moeten verwerkt worden. Van een echte depressie kun je hier nauwelijks spreken, maar toch wil de maatschappij hulp bieden in de (gemaks-)vorm van een pil! En vooraleer het slachtoffer het door heeft is hij eraan verslaafd en komt er niet meer vanaf.
Elk verlies vereist een verwerkingsperiode. Dat kan kort duren of lang, maar je moet er door. En het sterkt je ook! Maar als zich een depressie begint aan te melden (een echte dan) door bijvoorbeeld de werkdruk of écht zware problemen, dan zit er niets anders op dan het werk kalmer aan te pakken alvorens het helemaal uitbreekt. En de problemen, zelfs de allergrootste, moet je een voor een leren aanpakken en niet alles tegelijk willen oplossen! Liefst onder het motto first things first. Want eenmaal de depressie uitbreekt is het voor alles telaat, is er geen houden meer aan en ben je wel verplicht om medische hulp in te roepen.
En dan heb je natuurlijk ook de mensen die gewoon niet graag leven! Tenminste niet het soort leven dat ze hebben. Die van het leven veel te hoge verwachtingen hadden en telkens opnieuw zwaar teleurgesteld werden. Mensen voor wie alles ideaal zou moeten zijn! Maar vermits ideaal niet van deze aarde is, blijven die mensen levenslang ongelukkig en zoekend naar iets wat er niet is!
Dàt? Depressie? Kom nou! Vroeger heette dat ontevredenheid zondermeer. En daar hadden ze nog geen pillen voor! En heden ten dage is dat nog altijd aangeboren ontevredenheid. Maar vermits er nu pillen voor bestaan, raken ook dié mensen verslaafd aan die vermeende gelukspillen! Het gaat dan van kwaad naar erger: van verslaving naar psychiatrie, waar ze nog sterkere dosissen krijgen toegediend, en dan als ultiem redmiddel niet zelden naar zelfmoord.
Overdreven dat laatste? Zéker niet! Kijk maar eens wat de eerste vraag is aan de familie bij zelfmoord: Was hij of zij depressief?. En meestal is het dat wel!
En de meeste artsen blijven er maar op hameren dat we vooral niet mogen roken. Op de tabakverpakkingen moeten wettelijk en letterlijk doodsbedreigingen staan. Terwijl diezelfde artsen met gulle hand je reinste vergif voorschrijven. Vergif dat je helemaal afhankelijk maakt en tenslotte een menselijk wrak achterlaat.
Maar dàt wordt dan weer toegedekt met de mantel der liefde: die brave arts schreef één dosis voor, maar de patiënt komt maar terug om meer en meer. En de arts die schrijft dan maar verder voor! Stelt er zich niet eens nog vragen over. Zo lang je maar niet zegt dat je een roker bent. Want dàn is het hek van de dam!
Waarschuwing voor gevoelige ogen: in het vervolg een sterke zonnebril meebrengen als je naar Oostende komt! Want nu staat er een letterlijk OOGVERBLINDEND kunstwerk op de Zeedijk. En er naast kijken kan al helemaal niet.
En lang naar die foto kijken kan eveneens gevaarlijk zijn voor je gezichtsvermogen. Ik schuif elke verantwoordelijkheid in dit verband van me af! Bekijken op eigen risico!
Mooi hé? Wat het is? Wel, een laatste, centraal gelegen stukje Zeedijk is in heraanleg te Oostende: het Zeeheldenplein. Eenmaal afgewerkt zal het prachtig zijn. Ware het niet dat het stadsbestuur vond dat daar een modern kunstwerk moest op komen. En liefst zo rood mogelijk, naar analogie met dat bestuur!
Wel, het gedrocht staat er! Tot afschuw van elk weldenkend mens. Zo zonevreemd als wàt! Een afschuwelijk rode kleur die je de ogen doet afwenden. Een aantal monstrueuze stalen gedrochten die (slik) de diversiteit in de maatschappij moeten voorstellen!
Rock strangers noemt het, en volgens de kunstenaar verwijst het naar de diversiteit in de maatschappij: vreemdelingen worden door de bevolking verafschuwd, of in de armen gesloten, en dat wil hij hiermee demonstreren.
Demonstratie gelukt hoor!
Inderdaad verafschuwen we het.
Mag het nu weg alstublieft?
Mij doet het op het eerste gezicht denken aan de wegwerpmaatschappij. Verfrommelde bierblikjes en ander vuil dat overal wordt achtergelaten. De reinigingsdienst had daar net zo goed een paar vrachtwagens van dié dingen kunnen uitkieperen. Maar neen, in dit geval zou het geen kunst zijn hé? Het signaal dat er, naar mijn bescheiden mening, van uitgaat is: In Oostende kun je al je rommel kwijt! Gooi maar weg waar het je uitkomt. Verfrommel het en vertrappel het. Er ontbreekt alleen maar een bordje bij het kunstwerk: Afval hiér dumpen!
Voor kunst is er dus duidelijk geld in overvloed. En dan nog liefst voor heel twijfelachtige kunst. De enige kunst die ik daar in zie is de kunst om heel veel geld te verdienen aan iets waarvan iedereen als reactie snel de ogen afwendt.
Maar ach, wie ben ik om te oordelen over kunst? Een cultuurbarbaar als ik zal het wel weer verkeerd begrepen hebben zeker? In elk geval, in het vervolg maak ik een grote omweg rond deze kunst. Om mijn ogen en mijn hersenen niet wazig en opstandig te maken.
Diversiteit? Eigenlijk wél! Het is zó anders dat het eigenlijk nergens past en dus maar in Oostende werd gedumpt. En dan nog het liefste in een rustgevende omgeving. Een groter contrast met de zee kun je je inderdaad niet inbeelden. Dus ook hier is de wens van de kunstenaar toch wel vervuld. Maar moet dat ten koste van onze esthetische gevoelens?
Moet onze gehele maatschappij dan zo contrasterend zijn als deze schreeuwlelijkerds ons willen aantonen?
Wat mij betreft, ik ben al blij dat er twee geslachten bestaan op de wereld, en verder hoeft de diversiteit niet te gaan!
De kunstenaar noemt Arne eh Quinze geloof ik. De naam Arne doet me zo ongeveer het bouwjaar van dat heerschap vermoeden. Betrekkelijk jong dus! Hopelijk is hij een langer leven beschoren dan zijn kunstwerk, want áls hij ooit volwassen mocht worden zal hij zich doodschamen dat het er nog staat!
Véél te warm om te schrijven! Véél te warm om te dichten! Dan maar een stukje muziek als bijlage toevoegen dat goed bij die warmte past: Aloha oe.
Zelf netjes in elkaar geknutseld op de pc met mijn nieuwe programma dat ik al aardig in de vingers krijg. Is weer eens iets helemaal anders dan life spelen, en minstens even leuk.
De persoon die gisteren de fotos nam met zijn Iphone was zo vriendelijk me nu de onverkleinde exemplaren toe te sturen. Een pak beter, en dus publiceer ik hier nu maar snel een betere foto dan in mijn vorig stukje van vandaag:
aan de overkant! Letterlijk dan wel, want gisterennamiddag hebben we, profiterend van de stralende zon, even de overkant van de Oostendse havengeul met een bezoek vereerd.
Een ongerept stukje duin een gezellige houten barak die als kantine van een zeilclub dienst doet, maar waar iedereen welkom is. Tafeltjes en stoeltjes zomaar in het zand rond de barak. Een hete zon en een koele blonde Leffe. Wat wil je nog meer?
Het leek wel een tafereeltje van de stranden zoals ik ze na de tweede wereldoorlog heb gekend. Niets super de luxe. Niets eenentwintigste eeuws. Geen bla bla. De zee en de duinen van vroeger. Met hier en daar wat kleine havengebonden industrietjes, de vismijn en de vuurtoren.
Een paar meeuwen zitten te krijsen op een verouderde en vereenzaamde houten slipway. Een lenige zwarte kater sluipt geniepig door het helmgras, met één lonkend oog op de meeuwen en het andere op Chico. Chico gromt. De kater blaast. De zon straalt. Een zeebriesje aait mijn gezicht. Ergens toetert een binnenvarend schip. De frisse Leffe doet zijn werk. Ik sluit mijn ogen en laat de zee- en havengebonden geluiden over me heen waaien als een frisse wind. Wat kan het leven toch mooi zijn! En ik vraag me af: hoe lang nog? Hoe lang nog alvorens ook dit gebiedje helemaal wordt gemoderniseerd? Ik zag het ook allemaal gebeuren in Knokke! Prachtige duingebieden werden chique villawijken. Oud moest wijken voor nieuw. Waar ooit de autochtone bevolking mosselen ging trekken en krabben vangen op de strandhoofden, liggen nu duizenden zonnebaders. Ach ja voorbij! Moderne tijden. Normaal, maar toch spijtig.
En mijn gedachten gaan op de loop. Dit hier zou nu écht de gepaste locatie zijn waar Ernest Hemingway zijn De oude man en de zee had kunnen schrijven.
Een paar toeristen stappen de afgebakende zandvlakte die als terras dienst doet binnen. Mijn dromen vervliegen en ik bekijk en taxeer de nieuwkomers. Hm. De goede soort. Geen blabla.
Want ja, natuurlijk waren ze er ook wandelende en fietsende toeristen. Toeristen van het betere soort. Toeristen die ook een hekel hebben aan het blasé gejoel op de (zeg maar uitgebuite) gedeelten van de Zeedijk. Toeristen die rustige en authentieke plekjes zoeken en ook vinden. Gelukkig maar dat die er nog zijn voor wie de moeite doet te zoeken.
En moet ik nou nét mijn camera thuis hebben laten liggen! Maar gelukkig had iemand een Iphone om een kiekje te maken van mij en de hond, en me die in één adem door ook door te mailen. Wel niet erg scherp, maar voor mij toch een mooie herinnering aan een mooie dag.
Waar dat paradijsje ligt? Aan de overzijde, de oostkant dus, van de haven - ingang. Om er vanaf de Oostendse Zeedijk en kaai te komen kun je een vijftal kilometer omrijden, maar sinds verleden jaar is er ook een doorlopende overzetdienst die je vanaf het toeristisch centrum, dicht bij de vistrap, naar de andere kant van de haven vaart. Gratis! Het is trouwens maar een boottochtje van amper drie minuten op een comfortabel scheepje dat plaats biedt aan vijftig man en een tiental fietsen. De boottocht duurt trouwens korter dan het in- en uitladen.
Het ding vaart continu heen en weer, zodat je nooit lang hoeft aan te schuiven. Maar toch staat er, ondanks het snel heen en weer varen, toch altijd weer een behoorlijke file te wachten.
Ik moet ook eerlijk bekennen: ik was daar nog nooit geweest. Aan die Oosteroever bedoel ik. Werd er nieuwsgierig naar door een bevriende kennis, die de zaken zowat beheert in de kantine van dit jachtclubje. Maar ik zal er zéker meer komen nu ik dat boeiende gebied een beetje heb leren kennen. Er valt zéker nog veel te ontdekken.
En kijk, eigenlijk had ik gisteren geen stukje klaar voor vandaag. Was ook niet van plan er eentje te schrijven. Veel te mooi weer! Bovendien: als het bier is in de man En er zàt wel flink wat bier in onze maag toen we doodmoe thuiskwamen.
Maar terwijl de herinnering nog levendig was, besloot ik er toch maar wat over te schrijven.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
