Een mens wordt al een dagje ouder, en dat laat zich voelen! Je mag je dan al jong voelen, maar vandaag trekt het hier een beetje tegen, morgen dan weer daar. Knieën, heupen, schouders, nou ja, er is altijd wel ergens iets dat tegensputtert. Vooral als je teveel stilzit! En dat doe ik, tot mijn eigen schaamte, toch wel veel te veel. Enfin, dat is toch het signaal dat mijn lichaam me geeft.
De hond bracht daar verbetering in. Vooral omdat hij me verplicht relatief veel buiten te zijn. En dat helpt wel. Maar toch wandelen mag dan al gezond zijn, het zijn toch altijd weer dezelfde spieren die werken, en dezelfde spieren die te weinig geactiveerd worden. Al sta je daar zelf helemaal niet bij stil.
Thuis heb ik ook een loopband om te stappen, maar ook dààrbij geldt weer: telkens dezelfde spieren die werken, en dezelfde die werkloos blijven. Ik vond dat hier iets moest worden aan gedaan, want vandaag met stijve, tegentrekkende of pijnlijke knieën lopen, morgen dan weer met dito heupen of schouders Neen! Er moest iets gebeuren.
Enfin, veertien dagen geleden besloot ik een crosstrainer te kopen. Sportwinkels afgelopen en wat verschoten van de prijzen, maar vooral van het gewicht van die dingen! 130 kg leek heel normaal. Minimaal zelfs! En prijzen tussen 700 en 2000 euro! Beetje erg duur, maar vooral het gewicht stoorde me: krijg dàt maar eens in je appartement. En verplaats dat maar eens als het om een of andere reden nodig blijkt! Al was het maar om een raam te kunnen openen.
Bovendien had ik geen athletentrainer nodig; enkel iets om gezond te bewegen!
Vervolgens ging ik op internet zoeken, en daar vond ik wat ik zocht! Een model van 299 euro; zag er leuk uit en leek precies wat ik nodig had. Vliegwiel van 8 kg, magnetische rem, 8 moeilijkheidsgraden. Maar zon lage prijs? Het leek me een beetje te mooi. En het gewicht was niet vermeld! En toch had ik er een goed gevoel bij.
Eventjes via mail contact genomen met de firma in kwestie: het woog maar 40kg en werd thuis bezorgd voor 10 euro extra. Klonk goed! Bestellen dus maar. Op een vrijdagmiddag. En de dinsdagvoormiddag stond het ding al bij mij thuis in een kartonnen doos. Monteren diende de klant natuurlijk zelf te doen. Er zat een duidelijk instructieboekje daarvoor ingesloten. Weliswaar héél slecht uit het Duits vertaald, maar de duidelijke tekeningen hielpen wel goed mee, en na een uurtje werk stond het ding kant en klaar.
Uitgeprobeerd; leek prachtig te werken. En helemaal geruisloos, wat van een loopband niet kan worden gezegd. Bovendien, na een half uur op een loopband te lopen merk je nauwelijks iets. Je zweet misschien wat, maar dat is dan ook alles. Maar vijf minuten op een crosstrainer laten je heel goed merken welke spieren je veel te weinig gebruikt! Voor mij waren dat vooral mijn kuit- en bilspieren die gingen gloeien! En wonderlijk genoeg: ook de pijn in mijn knieën verminderde en bleef tenslotte helemaal weg!
Wel, ik heb het ding nu sedert een kleine veertien dagen en gebruik het enkel vijf minuten in de voormiddag en vijf minuten in de namiddag. Maar wat het doet? Ongelooflijk! Momenteel heb ik van geen enkel gewricht of spier nog last! En bovendien: de bewegingen zijn heel soepel en zonder schokken op je gewrichten.
Echt toch wel een aanrader voor als je een dagje ouder wordt! Goed hoeft dus niet altijd duur te zijn!
t Is godgeklaagd, ik word geplaagd! Geen muze is er opgedaagd. Is het de zon, het warme weer? Vijandig gaan ze nu tekeer! De een wilt dit, de ander dat, Maar zo zit ik nu toch maar plat!
Hoe moet ik nu gaan verder schrijven, Als al die muzen vinnig kijven? t Zouden weer geen vrouwen zijn Die water gieten bij mijn wijn!
Morgen ga ik klacht neerleggen! Ze hebben veel te veel te zeggen. Al is muze zijn hun eerbare beroep, Mijn inspiratie, die is zoek!
Jullie zullen het wel al hebben opgemerkt: ik zit de laatste dagen ietwat in een nostalgische bui! Niet verkeerd begrijpen hoor! Dat betekent zéker niet dat ik niet tevreden ben met mijn huidige toestand en ook niet kan genieten van de wereld zoals ze nu is.
Die ietwat melancholische periode kan ik eerder omschrijven alsprettig gestoord. Het doet me goed me even in de oude tijd te verplaatsen en dan blijf ik me daar maar een tijdje aan vastklampen! Als een kind dat een snoepje proeft, en de smaak zo lang mogelijk probeert vast te houden.
Tenminste dat deden kinderen vroeger! Nu zagen ze zo snel mogelijk om een nieuw snoepje!
Dat het allemaal zo niet zou blijven snapte ik vroeger niet. Nu wél! Het kan gewoon niet anders. Zonder oorlogen of ander kattenkwaad van de wereldse grootmachten groeit de bevolking immers steeds sterker aan en moét er wel in de hoogte worden gebouwd om ieder nog een plekje te geven. De steeds groter wordende mobiliteit brengt onweerstaanbaar ook grote volksverhuizingen op gang. De zee is altijd al een trekpleister geweest, maar jongeren uit het binnenland konden zich geen stekje aan zee veroorloven. De ouderen, die dat wél konden, deden het niet omdat ze dan, ouder en soms hulpbehoevend wordend, zo onbereikbaar ver van hun familie zaten.
Onze snelle autowegen hebben komaf gemaakt met deze laatste reden. Brussel en Antwerpen zijn maar een uurtje rijden meer. Vroeger was dat soms een dagreis! De snelle evolutie van de kuststeden is dus ook heel goed verklaarbaar.
Maar verklaarbaar of niet, het is spijtig. Maar ik heb er vrede mee. Als troost droom ik dan maar een beetje over vroeger. Het contrast tussen de kunstmatige animatie op de Zeedijk, en de stille rust van de Oosteroever op amper honderd meter afstand van het stadscentrum, maar wél aan de overkant, plofte me pardoes in deze melancholische bedenkingen. En daar ben ik blij om. Het stemt me gelukkig. En meer kan ik niet verlangen: genieten van het moderne comfort, met een hoofd vol prachtige herinneringen aan een andere wereld. Een wereld die de hedendaagse jeugd niet heeft gekend. Een wereld die neen! Niét beter was. Gewoon anders en menselijker. Maar ook veel armer en met veel minder comfort.
En al met al vind ik dat onze generatie enorm veel geluk heeft gehad! Een niet zo comfortabele, maar zorgeloze jeugd die niemand ons nog kan afnemen, en een oude dag in een wereld vol comfort en welvaart. Kun je nog méér wensen?
Toch wel: ik zou voor mijn nageslacht hetzelfde willen wensen, al is het dan in een ander soort tijd en in een andere stijl. Maar ik vrees dat de Wetstraat daar een stokje heeft voor gestoken! Het leek allemaal veel te mooi. En zo zou het gebleven zijn en steeds mooier geworden zijn. Maar we moesten hoognodig middeleeuwers gaan importeren! Middeleeuwers die van al onze verworvenheden kwamen profiteren, maar zélf nooit ook maar iéts presteerden om het leven aangenamer te maken!
Middeleeuwers die ons verfoeien terwijl ze in de door ons uitgevonden autos rijden, de door ons uitgevonden telefoons tegen het oor geplakt, genietend van alle comfort dat wij uit de grond stampten.
Maar ons dankbaar zijn? Tot onze cultuur willen toetreden? Bewijzen dat ze ook tot iets nuttigs en innovatief in staat zijn? Een steentje bijdragen aan de evolutie van de mens? Dàt is teveel gevraagd! En dus hebben we een driedubbel probleem:
1. Door in hún cultuur te willen blijven, blijven ze ongeremd kindjes in ons al overbevolkte landje zetten, waar wij wel voor zullen opdraaien.
2. Door zelf totaal niet gemotiveerd te zijn om de wereld naar betere tijden te leiden en ook eens iets positiefs uit te vinden, blijven ze maar parasiteren op ons verstand.
3. Op de duur zitten we opgescheept met een loodzware ballast en wordt onze eigen cultuur naar beneden gehaald.
Is het hun schuld? Neen! Als we iemand met de vinger moeten wijzen is dat de Wetstraat. De hoofdstraat van de wereld van het eigenbelang! De straat waar je het beste in geraakt als je geen verstand hebt maar een grote mond, en veel geld wilt verdienen. De straat waar verantwoordelijkheid voor je volk van geen enkel belang is. De straat waar maar één wet geldt: verkozen worden en regeren door charmeren. En of je nu een Vlaming, Waal of Moslim charmeert maakt niet uit. Als je hem maar voldoende toestopt zodat hij voor je stemt is het al lang goed!
En dat ergens iemand moet opdraaien voor dat toestoppen maakt niet uit! Zijzelf zullen het immers toch niet zijn! Alleen maar die domme kiezer-werker-belastingbetaler!
De Wetstraat ook die vond dat wij ons maar moesten aanpassen aan de nieuwkomers, hoe dom en onwetend die ook maar worden gehouden door hun religie. En zoals zelfs de domste kleuter weet: als je iets sterks mengt met iets zwaks kan de mix nooit sterker, maar alleen maar zwakker worden. Zo gaat het ook met de verstandelijke vermogens. En om dat te verdoezelen gaan die stommelingen daar in Brussel dan maar de hoogstaande kwaliteit van ons onderwijs verlagen! Zo kunnen de nieuwkomers tenminste mee. Zo houden hun hersenen genoeg energie over om zich in onzinnige religies te gaan verdiepen!
Ach zwijg stil! Ik smelt weg als ik het begin van Het hutje bij de zee van John RogersThomas hoor! (de originele versie was Engels). Nostalgie van de bovenste plank! Ik heb dan wel niet meer de hutjes bij de zee gekend die je op onderstaande foto vindt, maar toch het stemt me melancholiek! Want mijn ouderlijk huis was, hoewel niet direct in het Zoute, toch ook in die stijl opgetrokken en daar niet zo ver vandaan! Het ouderlijk huis van mijn moeder echter, was nét zulk huisje in net zulke omgeving en in nét die tijd. Het kleine meisje op de foto had dus mijn moeder kunnen zijn!
Dit is een fotopostkaart van Het Zoute in het begin van de twintigste eeuw. Op diezelfde locatie staan nu onbetaalbare kasten van villas. Het oorspronkelijke karakter van de streek is er totaal niet meer te herkennen! De hutjes bij de zee zijn verleden tijd! Er zijn geen hutjes meer bij de zee. Alleen nog peperdure optrekjes van de steenrijke happy few! Want ooit werd die happy few aangetrokken door die schilderachtige streek. Later kwamen ze er zich vestigen. Kapotmakend wat ze juist kwamen zoeken! Het gevolg hoeft geen verdere uitleg!
Vandaar dat ik vond dat dit prachtige lied niet mocht ontbreken in mijn blog, en het in bijlage toevoeg. Deze versie is door mij gespeeld op mijn keyboard, met mondharmonica als gekozen hoofdinstrument. Juist omdat ik dit lied duizenden keer heb gespeeld op een echt harmonica in mijn prille jeugd, en in MIJN hutje bij de zee!
Hier volgt de tekst van het eerste couplet zoals ze op mijn partituur staat, maar er zijn veel, en telkens licht verschillende versies:
Denk ik aan mijn kinderjaren, Aan de dagen van mijn jeugd, Lijkt het of het dromen waren, Dromen vol geluk en vreugd. Nooit verdriet, steeds zonder zorgen, Kalme rust en stille vree. Hoe verheugd ik steeds ontwaakte In ons hutje bij de zee. Hoe verheugd ik steeds ontwaakte, In ons hutje, ons hutje bij de zee!
Dit vergelijken met de huidige tijd heeft geen zin! Evolutie moét er zijn! En maar goed ook. Stilstaan is immers achteruitgaan.
Maar de normale evolutie van een verstandig volk vergelijken met de multicultuur waar België duidelijk voor koos kan je alleen maar doen achterover slaan van verbazing! De achterlijke en achterbakse wetstraat naar de duivel wensen! Hopen dat er ooit verstandige lieden die parlementaire zitjes komen bevolken!
Misschien komt het wel door onze jeugd. Misschien wil iedereen wel de wereld behouden zoals hij haar in zijn jeugd heeft gekend en beleefd. Maar misschien ook is dit geen erg realistische wens! Onze generatie wil misschien nét een beetje meer chaos zien in plaats van al die strakke mondaine bouwsels!
Feit is dat ik me persoonlijk niet echt thuis voel in een te kunstmatige omgeving. Maar helaas wordt alles steeds meer kunstmatig! De Zeedijk is daar een treffend voorbeeld van. Ooit bestond de zeewering alleen maar uit een duinengordel! Door de natuur geschapen zonder enige tussenkomst van de mens.
Toen ging de mens zichzelf, terecht, beschermen door het aanleggen van een stenen dijk om aan het wispelturige water een ernstig signaal te geven: Tot hier en niet verder. Dat was trouwens de enige bestaansreden van een Zeedijk. Tot de eerste rijke toeristen er op afkwamen. De zee was weer eens iets heel anders dan de bedompte lucht in hun steden. Ze zagen dat het goed was en eisten meer. En er werd aan hun wil voldaan: de zeewering werd voorzien van een wandelweg. De Zeedijk was niet langer een bittere noodzaak tegen overstromingen, maar werd gepromoveerd (of gedegradeerd) tot een toeristisch uitgebaat trekpleister! De functionaliteit werd dan ook vooral aan de toeristen aangepast, die niet zelden de oorspronkelijke en nog altijd nodige functie helemaal over het hoofd zien!
Zodra de auto werd uitgevonden moest daar ook nog een rijbaan bijkomen. En een fietspad. En op sommige plaatsen zelfs een tramlijn! Tot groter jolijt van de toeristen. Maar vermits een kinderhand eigenlijk nooit volledig gevuld is moest het nog veel verder gaan: drankgelegenheden, wafelhuizen, ijsjeszaken, speelgoedzaken, en uiteindelijk ook modewinkels en alles wat de moderner wordende mens ook maar kon bedenken. Met andere woorden: de Zeedijk moest een pretpark worden! Een regelrechte vliegenvanger om toeristen uit te melken!
De laatste trend is dan weer honderd procent animatie, zwaar gesponsord door allerlei merken. En wie zegt: sponsoring, denkt automatisch aan pakkende slogans, keiharde muziek, tenten, vrachtwagens en publiciteit alom. Alleen maar om de toerist te vermaken en hem naar je merk te lokken! Wel, op veel plaatsen is men daar voor honderd procent in geslaagd. Een wandelingetje langs de Zeedijk voert je dan ook langs tenten, reclamewagens, animatieruimtes met harde muziek, enz.
Waar de zee zich dan wel bevindt, of als de zee er nog wel is, vragen de meeste mensen zich niet eens meer af. Er is in veel gevallen weinig of niets meer van te zien, tenzij je op het zand gaat lopen, voorbij al dat schreeuwerige moois.
De bouwtrend doet het al niet beter: waar je ooit hier en daar een prachtig villaatje kon bewonderen, of minstens een stijlvol hotel, moet het nu met lelijke en hoge appartementenblokken. Op de Zeedijk wonen is immers een must voor al wie het zich kan permitteren en dus moeten zoveel mogelijk kleine hokjes worden gemaakt in grote, lelijke betonblokken.
Waar blijft in dit alles de kalmerende invloed die van een leuke wandeling op de Zeedijk uitgaat?
Op andere plaatsen dan weer, is men slimmer beginnen worden en werden de duinen beschermd door het Vlaams Gewest. Of dat beter is zou ik niet durven zeggen, want ook hier is het allemaal zo kunstmatig als wat! Netjes afgebakende paden; verboden in de duinen te lopen. Wandelpadjes volgen en niet ernaast! Duinen puur natuur. Natuur met niks er in. Wat helmgras, wat zand, en dat is het dan weer. Geen spoor van de mens te bekennen! Geen enkele menselijke invloed. Van het ene uiterste in het andere dus: van overgeanimeerd naar levensloos.
Vandaar dat ik de Oosteroever van Oostende zo authentiek, en toch menselijk vind: de bunkers van de tweede wereldoorlog staan er nog grotendeels. Herinnerend aan een vreselijk MENSELIJK conflict. De barakken van de Zeescouts, wat primitief maar MENSELIJK opgetrokken, passen veel beter in het landschap dan de moderne bouwsels. Visverwerkende industrietjes, herinnerend dat de MENS ook moet eten, en daarvoor op visvangst gaat. Dan de bescheiden zeilclubjes die hier en daar heel diverse clubhuizen hebben. Een Zeedijk die een wandelpad heeft van nauwelijks een drietal meter. Géén kustrijwielen te huur! Je kunt er enkel maar rustig wandelen en genieten van het ruisen van de zee.
Dit alles mag dan wel een beetje chaotisch lijken, maar het is MENSELIJK gebleven, zonder al te strakke strakke regeltjes. Of dat mooi is naar de hedendaagse normen? Neen! Mooi is het niet. Dat zou ik nooit durven zeggen. Maar het werkt uitnodigend omdat het MENSELIJK is en de mens er zich kan in thuisvoelen. In een beschermd duinengebied anderzijds voel je je als mens niet thuis, omdat er alles aan gedaan wordt om de mens te weren! En eerlijk gezegd waarschijnlijk wel niet zonder reden!
En dan komen we terug aan het begin van dit stukje: de wereld van onze jeugd proberen te behouden! Wel, aan de Oosteroever van Oostende is er weinig gebeurd sedert mijn jeugd als ik dat zo bekijk. En alles wàt er is gebeurd, heeft er zijn sporen nagelaten, zoals de bunkers. Zo heb ik het in mijn jeugd allemaal gekend, zo vond ik het hier plots allemaal terug.
Bunkers als jeugdsentiment? Vreemd eigenlijk! En dat besef ik ook wel. Maar toch vind ik ze er bijhoren! Zo staat het immers in mijn geheugen gebrand!
Misschien zal de hedendaagse jeugd binnen vijftig jaar ook terugverlangen naar al dat kunstmatige en schreeuwerige gedoe van de hedendaagse tijd? Als daar ondertussen ook alweer iets anders voor in de plaats gekomen is? Wie zal het zeggen?
Feit lijkt toch wel te zijn dat we allemaal ergens een zwak hebben voor het wereldbeeld dat zich in onze prille kinderjaren in het hoofd nestelde. En we misschien ook ook daardoor wel niet altijd eerlijk zijn in het beoordelen van de hedendaagse tijd.
Maar feit is ook dat ik daar nog allemaal kan mee akkoord gaan, het allemaal wil proberen te begrijpen, zolang onze jeugd maar niet wordt geïndoctrineerd met multiculturele verzinsels die het al helemààl naar de bliksem helpen!
Dat vooral baart me grote zorgen voor de toekomst van diezelfde jeugd. Want generatiekloven zijn een natuurlijk verschijnsel! Evolutie weetjewel? Maar het kunstmatig en doelbewust indoctrineren van de jeugd met een vals en tegennatuurlijk wereldbeeld uit lafhartig eigenbelang is dat helemaal niét! En dààr ligt voor mij de aap gebonden.
Zal er anno 2050 een ritje op een kameel op het toeristisch verlanglijstje staan in plaats van op een ezeltje zoals in mijn jeugdjaren? Zullen de garnalenvissers van Nieuwpoort met hun paarden worden vervangen door ruiters met tulbanden op kamelen? Zal het bij multicultuur blijven of is de volgende stap monocultuur van vreemdelingen?
Als ik het woord depressie hoor bekruipt me steeds weer grote twijfel! Het lijkt wel een modewoord geworden. Iets dat je interessant maakt! Iets waar de jongere generatie zelfs een troetelnaampje voor vond: ze zijn een beetje depri.
Is het dan een wonder dat de farmaceutische industrie daar gretig op inspeelt met antidepressiva? Zeg maar antideprisnoepjes voor de lol. Om je niet minderwaardig te moeten voelen. Om niet te moeten toegeven dat je gewoon een geboren zwartkijker bent. Want dan ben je dus niet! Je bent een zieke. Gewoon tijdelijk ietwat prettig gestoord.
Of ik dan niet geloof in depressies? Jawel hoor! Dat doe ik zéker. Heb het één keer meegemaakt, en hoef dat zeker geen tweede keer! En het was zéker niet mijn eigen schuld maar door de werkdruk en de verantwoordelijkheid die tot ongekende hoogtes ging stijgen. En voor ik het wist daalde er als het ware een zwart dekentje over mijn hersenen neer. Ze konden het niet meer aan, en gingen zichzelf toedekken als bescherming.
Klinkt eigenlijk wel leuk, maar dat is het niet! Je dagen worden letterlijk zwart. Je loopt als een zombie over straat. In een soort roes, maar dan een heel onaangenaam aanvoelende roes. Ik wist het zelf niet. Maar gelukkig had ik een verstandige arts die het opmerkte toen ik bij hem kwam met bepaalde symptomen die ik zelf helemaal niet voor geestelijk had aanzien. Laat staan dat ik aan een depressie dacht! Want ik achtte mezelf helemaal stressbestendig!
En dank zij diezelfde arts, en de juiste medicatie, nauwgezet gebruikt volgens zijn instructies, was ik er in een maand weer bovenop en heb daarna ook nooit meer naar antidepressiva moeten grijpen. Ik was met mijn kop nog maar eens tegen een nog onbekende muur gelopen, maar had mijn lesje geleerd. In het vervolg lette ik extra op en als ik voelde dat de werkdruk weer te snel ging stijgen greep ik zélf in door het kalmer aan te pakken in plaats van de natuur te laten ingrijpen in de vorm van een depressie.
Maar al met al ben ik blij het meegemaakt te hebben. Het maakt dat ik mensen die écht depressief zijn beter begrijp. Maar het maakt ook dat ik lach met het woord depressie als modewoord. Weeral zoiets waarachter je je fouten kunt verschuilen. Vroeger heette dat: Ze is weer slechtgezind. Nu heet dat, véél interessanter, Ze is een beetje depri. (Sorry dat ik hier naar vrouwelijk overschakel, maar het zijn ook meestal vrouwen die er over klagen).
Wel, wat is het nu eigenlijk? Slecht karakter? Slecht incasseringsvermogen? Humeurig opgestaan? Humeurig geboren? Of echt depressief?
Dat moet elk voor zichzelf uitmaken. Daarover kan ik onmogelijk oordelen. Maar als ik de antidepressiva zie die dagelijks over de toonbank van de apotheek vliegen, kan ik moeilijk geloven dat al die mensen écht een depressie is overkomen! Het zou bijna een nationale epidemie moeten zijn dan.
Neen mensen. Veel van die lui zijn gewoon niet tevreden met het leven dat ze kregen. Ze willen een ander leven. Liefst een leven waarin ze niets moeten doen en alles toegestopt krijgen. Zo zijn ze immers opgevoed en zo denken ze dat het altijd zal zijn. En dat betere leven zoeken ze dan maar in een pil! Snappen niet dat ze eerst zélf veel moeten geven alvorens iets terug te krijgen. Een pil is veel makkelijker. Een pil kan je de illusie verschaffen dat je weer tevreden bent met jezelf, maar die illusie blijft niet duren. En dan gaat men weer op zoek naar een andere en betere pil. Of naar overdosissen van dat vergif! Eigenlijk op zoek naar die ultieme gelukspil die van hen gelukkige mensen kan maken.
Alsof je dàt ooit zult vinden in een pil!
Ook werd vastgesteld dat steeds meer jonge mensen aan de antidepressiva gaan liggen! Jonge mensen die niet eens wéten wat een echt probleem is. Bij de een is het liefdesverdriet, dat prompt tot depressie wordt gepromoveerd en in een pillendoos moet worden gesmoord. Bij de ander is het een sterfgeval of enig ander verlies, met hetzelfde resultaat. Of studies die te hoog gegrepen zijn voor de persoon in kwestie.
Inderdaad, ik heb ook liefdesverdriet en sterfgevallen gekend en dat zijn heus geen lachertjes! Ook, en zéker niet als je jong en nog kwetsbaar bent. Maar die vreselijke ongemakken zijn wél natuurlijke reacties, die op een natuurlijke manier moeten verwerkt worden. Van een echte depressie kun je hier nauwelijks spreken, maar toch wil de maatschappij hulp bieden in de (gemaks-)vorm van een pil! En vooraleer het slachtoffer het door heeft is hij eraan verslaafd en komt er niet meer vanaf.
Elk verlies vereist een verwerkingsperiode. Dat kan kort duren of lang, maar je moet er door. En het sterkt je ook! Maar als zich een depressie begint aan te melden (een echte dan) door bijvoorbeeld de werkdruk of écht zware problemen, dan zit er niets anders op dan het werk kalmer aan te pakken alvorens het helemaal uitbreekt. En de problemen, zelfs de allergrootste, moet je een voor een leren aanpakken en niet alles tegelijk willen oplossen! Liefst onder het motto first things first. Want eenmaal de depressie uitbreekt is het voor alles telaat, is er geen houden meer aan en ben je wel verplicht om medische hulp in te roepen.
En dan heb je natuurlijk ook de mensen die gewoon niet graag leven! Tenminste niet het soort leven dat ze hebben. Die van het leven veel te hoge verwachtingen hadden en telkens opnieuw zwaar teleurgesteld werden. Mensen voor wie alles ideaal zou moeten zijn! Maar vermits ideaal niet van deze aarde is, blijven die mensen levenslang ongelukkig en zoekend naar iets wat er niet is!
Dàt? Depressie? Kom nou! Vroeger heette dat ontevredenheid zondermeer. En daar hadden ze nog geen pillen voor! En heden ten dage is dat nog altijd aangeboren ontevredenheid. Maar vermits er nu pillen voor bestaan, raken ook dié mensen verslaafd aan die vermeende gelukspillen! Het gaat dan van kwaad naar erger: van verslaving naar psychiatrie, waar ze nog sterkere dosissen krijgen toegediend, en dan als ultiem redmiddel niet zelden naar zelfmoord.
Overdreven dat laatste? Zéker niet! Kijk maar eens wat de eerste vraag is aan de familie bij zelfmoord: Was hij of zij depressief?. En meestal is het dat wel!
En de meeste artsen blijven er maar op hameren dat we vooral niet mogen roken. Op de tabakverpakkingen moeten wettelijk en letterlijk doodsbedreigingen staan. Terwijl diezelfde artsen met gulle hand je reinste vergif voorschrijven. Vergif dat je helemaal afhankelijk maakt en tenslotte een menselijk wrak achterlaat.
Maar dàt wordt dan weer toegedekt met de mantel der liefde: die brave arts schreef één dosis voor, maar de patiënt komt maar terug om meer en meer. En de arts die schrijft dan maar verder voor! Stelt er zich niet eens nog vragen over. Zo lang je maar niet zegt dat je een roker bent. Want dàn is het hek van de dam!
Waarschuwing voor gevoelige ogen: in het vervolg een sterke zonnebril meebrengen als je naar Oostende komt! Want nu staat er een letterlijk OOGVERBLINDEND kunstwerk op de Zeedijk. En er naast kijken kan al helemaal niet.
En lang naar die foto kijken kan eveneens gevaarlijk zijn voor je gezichtsvermogen. Ik schuif elke verantwoordelijkheid in dit verband van me af! Bekijken op eigen risico!
Mooi hé? Wat het is? Wel, een laatste, centraal gelegen stukje Zeedijk is in heraanleg te Oostende: het Zeeheldenplein. Eenmaal afgewerkt zal het prachtig zijn. Ware het niet dat het stadsbestuur vond dat daar een modern kunstwerk moest op komen. En liefst zo rood mogelijk, naar analogie met dat bestuur!
Wel, het gedrocht staat er! Tot afschuw van elk weldenkend mens. Zo zonevreemd als wàt! Een afschuwelijk rode kleur die je de ogen doet afwenden. Een aantal monstrueuze stalen gedrochten die (slik) de diversiteit in de maatschappij moeten voorstellen!
Rock strangers noemt het, en volgens de kunstenaar verwijst het naar de diversiteit in de maatschappij: vreemdelingen worden door de bevolking verafschuwd, of in de armen gesloten, en dat wil hij hiermee demonstreren.
Demonstratie gelukt hoor!
Inderdaad verafschuwen we het.
Mag het nu weg alstublieft?
Mij doet het op het eerste gezicht denken aan de wegwerpmaatschappij. Verfrommelde bierblikjes en ander vuil dat overal wordt achtergelaten. De reinigingsdienst had daar net zo goed een paar vrachtwagens van dié dingen kunnen uitkieperen. Maar neen, in dit geval zou het geen kunst zijn hé? Het signaal dat er, naar mijn bescheiden mening, van uitgaat is: In Oostende kun je al je rommel kwijt! Gooi maar weg waar het je uitkomt. Verfrommel het en vertrappel het. Er ontbreekt alleen maar een bordje bij het kunstwerk: Afval hiér dumpen!
Voor kunst is er dus duidelijk geld in overvloed. En dan nog liefst voor heel twijfelachtige kunst. De enige kunst die ik daar in zie is de kunst om heel veel geld te verdienen aan iets waarvan iedereen als reactie snel de ogen afwendt.
Maar ach, wie ben ik om te oordelen over kunst? Een cultuurbarbaar als ik zal het wel weer verkeerd begrepen hebben zeker? In elk geval, in het vervolg maak ik een grote omweg rond deze kunst. Om mijn ogen en mijn hersenen niet wazig en opstandig te maken.
Diversiteit? Eigenlijk wél! Het is zó anders dat het eigenlijk nergens past en dus maar in Oostende werd gedumpt. En dan nog het liefste in een rustgevende omgeving. Een groter contrast met de zee kun je je inderdaad niet inbeelden. Dus ook hier is de wens van de kunstenaar toch wel vervuld. Maar moet dat ten koste van onze esthetische gevoelens?
Moet onze gehele maatschappij dan zo contrasterend zijn als deze schreeuwlelijkerds ons willen aantonen?
Wat mij betreft, ik ben al blij dat er twee geslachten bestaan op de wereld, en verder hoeft de diversiteit niet te gaan!
De kunstenaar noemt Arne eh Quinze geloof ik. De naam Arne doet me zo ongeveer het bouwjaar van dat heerschap vermoeden. Betrekkelijk jong dus! Hopelijk is hij een langer leven beschoren dan zijn kunstwerk, want áls hij ooit volwassen mocht worden zal hij zich doodschamen dat het er nog staat!
Véél te warm om te schrijven! Véél te warm om te dichten! Dan maar een stukje muziek als bijlage toevoegen dat goed bij die warmte past: Aloha oe.
Zelf netjes in elkaar geknutseld op de pc met mijn nieuwe programma dat ik al aardig in de vingers krijg. Is weer eens iets helemaal anders dan life spelen, en minstens even leuk.
De persoon die gisteren de fotos nam met zijn Iphone was zo vriendelijk me nu de onverkleinde exemplaren toe te sturen. Een pak beter, en dus publiceer ik hier nu maar snel een betere foto dan in mijn vorig stukje van vandaag:
aan de overkant! Letterlijk dan wel, want gisterennamiddag hebben we, profiterend van de stralende zon, even de overkant van de Oostendse havengeul met een bezoek vereerd.
Een ongerept stukje duin een gezellige houten barak die als kantine van een zeilclub dienst doet, maar waar iedereen welkom is. Tafeltjes en stoeltjes zomaar in het zand rond de barak. Een hete zon en een koele blonde Leffe. Wat wil je nog meer?
Het leek wel een tafereeltje van de stranden zoals ik ze na de tweede wereldoorlog heb gekend. Niets super de luxe. Niets eenentwintigste eeuws. Geen bla bla. De zee en de duinen van vroeger. Met hier en daar wat kleine havengebonden industrietjes, de vismijn en de vuurtoren.
Een paar meeuwen zitten te krijsen op een verouderde en vereenzaamde houten slipway. Een lenige zwarte kater sluipt geniepig door het helmgras, met één lonkend oog op de meeuwen en het andere op Chico. Chico gromt. De kater blaast. De zon straalt. Een zeebriesje aait mijn gezicht. Ergens toetert een binnenvarend schip. De frisse Leffe doet zijn werk. Ik sluit mijn ogen en laat de zee- en havengebonden geluiden over me heen waaien als een frisse wind. Wat kan het leven toch mooi zijn! En ik vraag me af: hoe lang nog? Hoe lang nog alvorens ook dit gebiedje helemaal wordt gemoderniseerd? Ik zag het ook allemaal gebeuren in Knokke! Prachtige duingebieden werden chique villawijken. Oud moest wijken voor nieuw. Waar ooit de autochtone bevolking mosselen ging trekken en krabben vangen op de strandhoofden, liggen nu duizenden zonnebaders. Ach ja voorbij! Moderne tijden. Normaal, maar toch spijtig.
En mijn gedachten gaan op de loop. Dit hier zou nu écht de gepaste locatie zijn waar Ernest Hemingway zijn De oude man en de zee had kunnen schrijven.
Een paar toeristen stappen de afgebakende zandvlakte die als terras dienst doet binnen. Mijn dromen vervliegen en ik bekijk en taxeer de nieuwkomers. Hm. De goede soort. Geen blabla.
Want ja, natuurlijk waren ze er ook wandelende en fietsende toeristen. Toeristen van het betere soort. Toeristen die ook een hekel hebben aan het blasé gejoel op de (zeg maar uitgebuite) gedeelten van de Zeedijk. Toeristen die rustige en authentieke plekjes zoeken en ook vinden. Gelukkig maar dat die er nog zijn voor wie de moeite doet te zoeken.
En moet ik nou nét mijn camera thuis hebben laten liggen! Maar gelukkig had iemand een Iphone om een kiekje te maken van mij en de hond, en me die in één adem door ook door te mailen. Wel niet erg scherp, maar voor mij toch een mooie herinnering aan een mooie dag.
Waar dat paradijsje ligt? Aan de overzijde, de oostkant dus, van de haven - ingang. Om er vanaf de Oostendse Zeedijk en kaai te komen kun je een vijftal kilometer omrijden, maar sinds verleden jaar is er ook een doorlopende overzetdienst die je vanaf het toeristisch centrum, dicht bij de vistrap, naar de andere kant van de haven vaart. Gratis! Het is trouwens maar een boottochtje van amper drie minuten op een comfortabel scheepje dat plaats biedt aan vijftig man en een tiental fietsen. De boottocht duurt trouwens korter dan het in- en uitladen.
Het ding vaart continu heen en weer, zodat je nooit lang hoeft aan te schuiven. Maar toch staat er, ondanks het snel heen en weer varen, toch altijd weer een behoorlijke file te wachten.
Ik moet ook eerlijk bekennen: ik was daar nog nooit geweest. Aan die Oosteroever bedoel ik. Werd er nieuwsgierig naar door een bevriende kennis, die de zaken zowat beheert in de kantine van dit jachtclubje. Maar ik zal er zéker meer komen nu ik dat boeiende gebied een beetje heb leren kennen. Er valt zéker nog veel te ontdekken.
En kijk, eigenlijk had ik gisteren geen stukje klaar voor vandaag. Was ook niet van plan er eentje te schrijven. Veel te mooi weer! Bovendien: als het bier is in de man En er zàt wel flink wat bier in onze maag toen we doodmoe thuiskwamen.
Maar terwijl de herinnering nog levendig was, besloot ik er toch maar wat over te schrijven.
Geniaal idee of Het verdriet van de Belgische kust?
De billentax of billenkar zoals de kustbewoners het ding smalend noemen, is een door pedalen voortbewogen vierwieler met buizenframe die plaats biedt aan vier, zes, of zelfs acht personen.
Je krijgt ze niet weg van de Zeedijk. Niet met een bezem, niet met een kanon, niet met een vliegenmepper. En toch is het wel het allerlaatste voertuig dat de vele wandelaars op de Zeedijk kunnen appreciëren! Het zaait overlast, terreur, ongemak en stoornis.
Maar anderzijds zijn toeristen van een bepaald soort niet aan zee geweest als ze niet een paar uurtjes in zon kinderachtig speelgoed voor volwassenen hebben rondgetoerd! En dan liefst op een overvolle Zeedijk, waar ze dan behendig tussen de vele wandelaars door laveren. Je kunt uit de weg springen voor weer zon joelende bende op een billentax, maar als je dat te snel doet loop je kans om onder een fiets terecht te komen, want ook die rijden, zich van geen kwaad bewust, zomaar tussen de wandelende massa door!
Op de foto hierboven zien we een tenminste nog vreedzame familie die bedaard een tochtje maakt op een niet erg drukke Zeedijk. Het soort verantwoordelijke mensen dat tenminste nog een geschikt moment uitkiest om zon ding te huren. Maar helaas! Er zijn er ook andere! Jong geweld dat zich hoognodig moet profileren door om het luidst te schreeuwen en om het hardst te rijden. En dan nog liefst op een overvolle Zeedijk!
Zowat alle kustgemeenten hebben er al de strijd tegen aangebonden, maar vruchteloos! De zaak is veel te politiek geladen! De verhuur doodleuk verbieden zou meteen het faillissement betekenen van een groot aantal verhuurders! Zou dus politieke zelfmoord zijn. Nochtans, als je enkel aan het algemeen belang denkt is dat wel het offer waard en de enige remedie om een veilig bewandelbare Zeedijk te kunnen aanbieden aan de toeristen!
Bovendien zitten alle verhuurders natuurlijk juist óp de Zeedijk. Waar denk je dan dat ze zullen rijden met die tuigen?
En trouwens, volgens het verkeersreglement is het een door pedalen voortbewogen vierwieler. En dat hoort thuis op de rijbaan en zéker niet op de voetpaden! Maar helaas, op de meeste Zeedijken is er niet eens meer een rijbaan, en zélfs op een rijbaan storen ze dan nog heel erg het normaal verkeer. Met andere woorden: die dingen horen eigenlijk nergens thuis in de stad. Zouden niet eens mogen bestaan!
Maar krijg dàt eens uitgelegd aan the wild side van de toeristische meute?
- Waar staat dat aangeduid? krijg je dan voor antwoord, want zij weten altijd alles beter! Het stààt verdorie niet aangeduid omdat het in de wegcode staat en dus geen gemeentelijke, maar nationale wetgeving is. En een weggebruiker wordt verondersteld de wegcode te kennen!
Maar er werd iets op gevonden! De meeste kustgemeenten plaatsen s zomers op de Zeedijk verkeerstekens die fietsen verbieden. Want die fietsen zijn al even erg op ogenblikken dat de Zeedijk druk wordt bewandeld. Hopende dat ook de billentaxers het nu zouden begrijpen. Maar neen hoor! Dat bleek ijdele hoop. Nog altijd evenveel fietsen en evenveel billentaxen. Politiecontrole dan? Ja, dat helpt als er een gesloten cordon van politiemannen zou worden gevormd over de gehele, kilometers lange Zeedijk. Wat natuurlijk onmogelijk is.
Maar dit jaar stel ik vast dat Oostende geleerd heeft van de Wetstraat! Men heeft de oplossing gevonden: géén verkeersborden meer! Laat ze hun plan maar trekken. Voilà! Probleem opgelost à la Wetstraat: laat het probleem toe en er is geen probleem meer! Opgeruimd staat netjes toch? Hebben ze er ook bij stilgestaan dat het niet kàn toegestaan worden omdat de wegcode het verbiedt?
En toch, elk zomerseizoen weer vallen er gewonden. Dat weet elke kustgemeente! Dat weet elke kustkliniek en elke politieman. Voetgangers, aangereden door kustrijwielen, met soms ernstige verwondingen voor gevolg, want die dingen bestaan helemaal uit buizen en uitsteeksels, en als die tegen je aan keilen ben je nog lang niet gelukkig!
Het goede nieuws is dan weer dat er geen juridisch probleem volgt voor het slachtoffer: de chauffeur van de billentax of de fietser is sowieso in fout als hij op een voetpad rijdt, en je wordt vergoed. Tenminste, als je schrander genoeg bent de identiteit van die bestuurder en/of het adres van de verhuurder te achterhalen. En zelfs dàn: leuke troost hoor, als je de rest van je vakantie in het ziekenhuis moet doorbrengen!
Enfin, dit maar als waarschuwing voor wie eens naar de kust wil komen en rustig op de Zeedijk wandelen. Kan dus niet! En zéker geen zomerkledij dragen, maar liefst een middeleeuws harnas! Misschien een sexy modelletje kiezen met airconditioning? Nog niet uitgevonden? Wel, dat is dan weer een gat in de markt: stalen harnassen met airconditioning verhuren op de Zeedijk!
Maar alle gekheid op een stokje: ik kan niet echt boos zijn op die jeugdige billenkarterroristen. Alleen maar op de democratische structuur die gepast optreden zoveel als onmogelijk maakt. Ik ben ook jong geweest, en dan vraagt je energie wél een uitlaatklep. En aan de joelende Ohs, Aahs en Whaauws te oordelen amuseren die gasten zich te pletter op hun gehuurde vehikels.
Maar moet dat hoognodig in een uitgelezen natuurgebied waar de normale mensen eens rustig willen wandelen en van de zee genieten? Moet dat door op onverantwoorde manier tussen de wandelaars door te laveren tegen soms hoge snelheden? Moet dat brullend, tierend en gillend van de pret als volleerde kleuters? Moet iedereen deelgenoot worden gemaakt van je dierlijke instincten?
Ja dat moet! Als je dom genoeg bent, niet aan anderen denkt, leeft alsof je alleen op de wereld bent, en over geen enkele rem beschikt om je emoties wat in te tomen. En aan de smoelwerken van veel van die billenkarfanaten te oordelen betreft het wel degelijk dat soort domme primaten dat nog altijd deel blijkt uit te maken van het menselijke ras.
Als we de problemen even analiseren komen we tot volgend optelsommetje:
- Per gemeente een tien à twintigtal verhuurders die zich er mee verrijken.
- Per gemeente een honderdtal onnozelaars die iedereen storen.
- Per gemeente duizenden toeristen die er zich aan ergeren. _______________________________________________
- Oplossing? Algemeen belang! Elk moet voor zich maar het rekensommetje maken!
Ook alweer een mooi nieuw woord dat de laatste decennia in onze taal is geslopen: 'zonevreemd'. Iedereen heeft er de laatste tijd de mond van vol: je mag niet zomaar overal bouwen. Je moet een bouwvergunning hebben, je stekje moet in een goedgekeurde verkaveling liggen, de bouwtrend moet passen in het geheel... papieren hier, papieren daar. Er werden zelfs ooit huizen schaamteloos voor afgebroken omdat ze gebouwd waren waar dat niet hoorde! Geleerde bollen hebben Vlaanderen netjes in zones verdeeld. Zones voor groen, zones voor rood, zones voor geel noem maar op. Vlaanderen moest immers zijn Vlaams karakter behouden en geen chaotische mix worden van alles en nog wat door elkaar.
Zonevreemd heet zoiets dus.
Op zich heb ik daar geen probleem mee. Natuurgebied moet natuurgebied blijven en woongebied moet woongebied blijven. Zoniet wordt het een chaos. Ware het niet dat de ene politicus je laat bouwen en belooft de andere kant op te kijken , en de andere daarna je levenswerk laat afbreken. Nog maar eens een bewijs van hoe betrouwbaar onze politici zijn!
Zonevreemd dan maar. Betekent dat dan dat Vlaanderen Vlaanderen wil blijven? Helemààl niet! Want ook consequent denken is een eigenschap die ver te zoeken is bij politici. Het landschap moet dan wel zone-eigen blijven, de mens moet dat helemaal niet. In dat zo beschermde landschap met angstvallig beschermde zone-eigen plantjes is er één soort vergeten: de mens!
Want waar blijft de mens? Zien we dan alleen maar zonevreemde huizen of planten maar zijn we blind voor totaal zonevreemde mensen? Als Vlaanderen Vlaanderen wil blijven, dan moet het tenminste ook bevolkt zijn met Vlamingen. En wat zien we?
- Steeds minder Vlamingen. Want die durven geen kindjes meer kopen omdat er geen plaats meer voor is.
- Maar wél steeds meer vreemdelingen die ongeremd en vol overtuiging kweken als de konijnen. Hén zal het worst wezen dat ons land uit zijn voegen barst en bezwijkt.
En dan die vreemde bijbelse gewaden, die nonachtige woestijnmode, die hoofddoekjes, is dàt dan soms niet zonevreemd? De ene moskee die na de andere wordt gebouwd voor een ZONEVREEMDE religie!
Je moet je oor al heel goed te luisteren leggen op straat om nog Vlaams te horen! Russische en aanverwante talen lijken, naast het Arabisch, tegenwoordig ook al een beetje de voertalen te worden! Of is het omdat die mensen veel luider tateren dan wij? Aldus hun vermeende superioriteit luidruchtig demonstrerend?
Zonevreemd? Ba neen gij! Dat nederige Vlaamse werkmanshuisje daar aan de boskant, dàt was zonevreemd. Dàt moest vernietigd worden vond een minister - cafébaas. Maar een moskee tot grotere glorie van Allah kun je toch moeilijk zonevreemd noemen in het Vlaamse kalifaat hé?
Is het de kwakkelzomer? Het ontbreken van de zon? De grijze luchten? Feit is dat ik nu doorlopend word overvallen door dichterlijke muzen. Ik kan ze missen als de pest, want ze jagen al die andere en ernstiger muzen weg!
Maar ze blijven maar aan mijn oren zeuren tot ik toegeef!
Landverraad.
Landverraad als heldendaad! Je moet het maar presteren! Van ondermaats tot overdaad, Verloochenen vervangt regeren.
De Vlaamse leeuw is dood. Vermoord en overreden. Uitgeroeid door Waalse nood, En andre minderheden.
Verkwanseld en verkocht Door valse onverlaten, Nam ons land de bocht Naar vreemde Kalifaten.
Weg is onze eigenwaarde! Verkwanseld door die heren. Begraven in de diepste aarde Van Vlaandrens trots verleden.
Wie wordt er beter van? Wie zal er door genezen? Misschien wel daar die slimme iman, Die vet betaald, de koran zit te lezen!
Dat de zomer kwakkelt heeft iedereen ondertussen al kunnen ondervinden. De weerdiensten al niet het minst, want ze krijgen bergen kritiek van horeca-uitbaters aan de kust! Voor het plezier van die lui zouden ze eigenlijk alle dagen mooi weer moeten voorspellen, zodat hun zaak eindelijk eens weer vol kan lopen.
Wablief? Ik wil graag zo goed mogelijk weten welk weer het morgen zal zijn. Juiste informatie voor mij alstublieft! Geen misleidertjes om volk naar waar ook te lokken. Moeten die diensten dan soms ook alweer gecommercialiseerd worden? Kent de commerciele misleiding dan helemaal geen grenzen meer? En de horeca geen schaamte?
En eergisteren, woensdag dus, was het al zover! In heel het land mooi weer voorspelden ze. Maar verzuimden er bij te vertellen dat er een uitzondering was: de kust! Durfden ze dat niet, de pakken kritiek indachtig? Of wisten ze het gewoon niet omdat ze verzuimd hadden zich ook even op het microklimaat van de kust te concentreren?
Gevolg: inderdaad prachtig weer in het binnenland, volgens ik s avonds op het nieuws zag. Maar een groot deel van de bevolking kon daar niet van profiteren. Want ze waren naar de kust getrokken! En aan de kust was het wel de slechtste dag van de zomer tot nog toe!!! Maar Oostende liep bomvol! Lanterfantende, verveelde toeristen, getrakteerd op wind en regen. Maar de horeca had zijn slag thuisgehaald: alle zaken bomvol, want consumeren was zowat het enige dat je hier als toerist kon komen doen! De massa was er nog maar eens ingelopen!
Misschien heeft de horeca zijn slag thuisgehaald, maar tegelijkertijd haar eigen ruiten ingegooid: in het vervolg zullen die mensen er niet meer inlopen en zéker niet naar de kust komen als mooi weer werd voorspeld.
Gisteren, donderdag dan weer, waren bakken regen voorspeld. Maar het bleef hier de hele dag droog, hoewel bewolkt met heel af en toe wat zon.
Wel, ik heb ook kritiek op de weerdiensten! Wanneer eindelijk zullen ze eens beseffen dat de kust nogal dikwijls een heel ander weerbeeld vertoont dan het binnenland? Wanneer zullen ze in hun weerpraatje, en vooral in de voorspellende berekeningen, ook eens wat meer aandacht schenken aan de kust? Of maakt de kust soms geen deel uit van België?
Mijn eisen in dit verband zijn dan ook:
- Correcte informatie, en zéker niet gecommercialiseerd.
- Informatie volgens regio, waarbij geen enkele regio vergeten wordt, al dan niet uit commerciele overwegingen!
- Besef van het feit dat het weerpraatje geen verzoekprogramma is!
Dank u, heren voorspellers. En dank u, heren corrupte horecamensen om in het vervolg jullie op winst beluste mond te houden!
Oef! Eindelijk eens een heel klein beetje blijk van intelligentie in de Wetstraat. Snelle Belgen kunnen niet meer zó snel Belg worden. De maatregel komt wel wat héél laat, want als ik lees dat sedert 2003 gemiddeld 40.000 vreemden Belg worden per jaar moet ik toch even slikken! Dat is elk jaar bijna een stad als Oostende die er bijkomt! Waar moeten we die mensen blijven stouwen? En vooral: waar zullen in de toekomst Belgen euh échte Belgen, nog een plekje vinden? Het lijkt wel of de hele wereld Belg wil worden. Niet moeilijk aangezien de Belgische identiteitskaarten al jaren in de aanbieding staan! Niet eens meer de waarde hebben van het plastic waarvan ze gemaakt zijn!
Vooral arme Belgen zijn daar de dupe van. En ironisch genoeg is het juist dié categorie die maar blijft stemmen op die landverraders! Want reken maar: een pasgehuwd koppeltje kon pakweg vijftig jaar geleden nog een ietwat gammel stekje huren voor een habbekrats. Ze hadden immers nog geen groot inkomen, ook nog geen kapitaal opgebouwd, en waren al tevreden met een dak boven het hoofd met een absoluut minimum aan comfort. Tegenwoordig moet je niet meer uitzien naar dit soort woningen, want ze blijken allemaal bezet door de nieuwsoortige bezetters. Hoe vreemder hoe liever.
En datzelfde pasgehuwde koppeltje anno 2012? Tja, als die geen geld hebben om een super de luxe flat te huren, moeten ze maar tijdelijk bij de ouders intrekken hé? Of liefst levenslang, want op een baan hoeven ze ook al niet meer te rekenen!
En dus blijft het legertje kansarme Belgen maar groeien ten voordele van kansgrijpende vreemdelingen.
Een blauwe smurfenpremier met het uiterlijk van een konijn beloofde ooit 20.000 nieuwe banen. Terwijl hij langs een gammel Belgisch achterpoortje jaarlijks dus 40.000 vreemdelingen liet binnenglippen en snel Belg worden! Voor wie waren die banen dan wel bestemd? Wat moesten die 40.000 vreemden hier dan komen uitspoken? Onze economie komen opkrikken door zo snel mogelijk vaste klant te worden bij de OCMWs? Gelukkig maar! Anders zaten die zonder werk en zonder uitgaven! Stel je voor dat een OCMW haar jaarrekening moet afsluiten zonder rode cijfers! Om je dood te schamen!
Of moesten ze ruiten komen ingooien om de glasindustrie meer werk te geven? Autos in de fik steken om de slabakkende auto-industrie te redden? Ja zo kom je inderdaad wel gauw aan 20.000 nieuwe banen als je enkel maar over smurfenverstand en wat blauw bloed beschikt!
Strenger beleid dus nu. Een goed teken? Of een teken aan de wand voor onze maatschappij die gebaseerd is op omgekeerde logica?
De gammele achterpoortjes zullen ook nu wel legio zijn. We hébben nu eenmaal het signaal gegeven dat Belg worden overal in de aanbieding staat, en raak nu maar eens van dat imago af! Ik vrees dat het enige dat zal worden bereikt alleen maar in het voordeel zal spelen van mensenhandelaars. Die zullen de achterpoortjes wel weten te vinden en nog méér aanrekenen om mensen naar België te smokkelen om ze met een leuk griezelverhaaltje Belg te laten worden.
Belg worden? Snel of traag Belg worden? Hoe kàn dat nu! Wie niet in België geboren is en niet eens op een Belg lijkt, laat staan dat hij zich aan onze gewoonten aanpast, kan toch geen Belg zijn volgens alle logische beginselen? Moest de wereld op dié manier in elkaar steken, dan wil ik onmiddellijk Australiër worden, want dat zal ooit blijken het enige werelddeel te zijn waar intelligentie nog het mooie weer mag maken, en dat heel erg sceptisch staat tegen elke vorm van inspraak door vreemdelingen van twijfelachtig allooi.
En bijgevolg, wàt ze er in de Wetstraat ook van bakken, het kan enkel maar minder slecht zijn, maar nog helemaal niet goed. Laten we binnen enkele jaren de statistieken maar eens bekijken. Ik geloof er geen snars van dat het monsterachtige getal 40.000 per jaar ook maar met één individu zal verminderen.
Daarvoor hebben we véél te veel honing over onze grenzen gesmeerd. Daarvoor laten we veel te veel starterspaketten samenstellen om de nieuwelingen te lokken. Daarvoor hebben we een veel te grote magnetische aantrekkingskracht opgebouwd. Daarvoor zullen we er ook de gevolgen moeten van dragen!
Maar toch zie ik weer een pluspunt in die onverkwikkelijke verradersgeschiedenis: we weten op wie we moeten kwaad zijn, en dat verlicht.
Van het zomerse kwakkelweer kunnen we dat niét, en dat verzwaart!
Willy.
Toemaatje: Snelbelgische moeder met haar drie kinderen! Niet? Jawel hoor! Voor het OCMW zullen ze alle drie wel meetellen en daar is ze naar op weg!
De komkommertijd is altijd nog wel ergens goed voor, en daar maak ik dan maar gebruik van om wat informatie over de structuur van mijn blog te geven.
Ik ondervond namelijk dat sommige mensen die niet gewoon zijn met blogs te werken, gemakkelijk het noorden verliezen in een blog. Lijkt stom voor meer ervaren bloggers, maar ik herinner me dat ik, vóór ik zelf blogde, toch ook soms vreemd opkeek naar die soms eigenaardige structuur!
Daarom deze bondige uitleg over mijn eigen blog:
In de eerste plaats is daar het van achter naar voor lezen, dat gewenning vraagt. Elk nieuw stukje wordt immers bovenaan geplaatst, terwijl de oudere naar beneden zakken. Dat kan moeilijk anders, zoniet zou het gehele blog moeten worden doorlopen alvorens bij het recentste stukje te kunnen komen! Op mijn blog komen bij bezoek eerst de laatste 10 stukjes op één bladzijde. Om verder (achteruit) te lezen kan onderaan het pijltje naar links worden aangeklikt. Dan komen telkens de 10 vorige stukjes op het scherm.
Persoonlijke info
Inhoud blog (de 200 laatste stukjes!) (4)
Archief per maand (1)
Email mij
Gastenboek
Voeg toe
Laatste commentaren (laatste 5 commentaren)
Blog als favoriet (3)
Categorieën (2)
Mijn favorieten
Interessante blogs
Hiernaast vind je de indeling van mijn rechter marge van boven naar onder.
Om niet door alle reeds gelezen bladzijden te moeten bladeren, is het handiger om in de archieven op een bepaalde maand te klikken (1). Dan krijg je alle stukjes van die bepaalde maand te zien.
Ook heb ik een aantal categorieën aangemaakt, zodat je doelgericht alle stukjes uit die categorie in één klap kunt bekijken. Gewoon onder categorieën op een categorie klikken (2).
Wil je mijn blog bij de favorieten op je plaatsen om het makkelijker terug te vinden, dan klik je in de marge op Blog als favoriet (3).
De laatste 200 stukjes kun je altijd rechtstreeks aanklikken in de marge (4).
In geval je een bepaald ouder stukje wilt terugvinden kun je in de categorie (2) Inhoud blog terecht en krijg je een volledige inhoudsopgave van mijn blog. Hier kun je wel niet in klikken, maar wél zien in welke maand het gezochte stukje is gepubliceerd. Vervolgens klik je in Archief per maand (1) op die bepaalde maand en vind je aan de hand van de datum gemakkelijk het stukje terug.
Zo. Is dit alles? Ach ja, nog dit: reageren kun je door onder een bepaald stukje (in het brede schrijfgedeelte) op reageer te klikken. Ook om eventuele andere reacties te kunnen lezen.
Misschien wat ingewikkeld voor een leek, maar ik ben nu eenmaal ook gebonden aan de mogelijkheden en de beperkingen van de seniorennet blogs.
Als ik met Chico ga wandelen in parkjes en pleinen kan ik er niet naast kijken: zelden vind je achtergelaten hondendrollen, en nochtans lopen er veel honden in Oostende!
Anderzijds ligt het, ondanks alle inspanningen van de reinigingsdiensten, regelmatig vol met lege bierblikjes, broodjespapier, plastic zakjes, flesjes van sterke drank en andere rommel. En dat soms op amper enkele meters afstand van een afvalbakje. Want daarvan staan er duizenden in mijn stad. Vooral waar bankjes staan. Maar het achtergelaten vuil ligt niét in die vuilbakjes, maar onder, naast of juist óp de bankjes. Gewoon achtergelaten waar het geconsumeerd werd. Bankje dus onbruikbaar tot de reinigingsdienst is langs geweest of tot iemand zélf het vuil van de vuilaards wat opruimt.
Vanwaar dat grote verschil tussen hondendrollen en ander zwerfvuil? Strenge controle op hondendrollen? Jawel, maar niet meer of minder dan controle op wegwerpartikelen.
Het antwoord is: motivatie!
Hondenbaasjes, dat ondervond ik, zijn in veel gevallen een ander soort mensen. Volwassen, gemotiveerd voor hun dier, en vooral met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Zowel voor het dier zelf als voor wat het achterlaat. Uit respect voor het dier alleen al laat je zijn drol niet te kijk liggen! Waar is het respect voor de mens?
Gediplomeerde achterlaters daarentegen zijn voor helemaal niets gemotiveerd, hebben voor niets enig verantwoordelijkheidsgevoel en nog wel het minst voor zichzelf. Want een minimaal besef van eigenwaarde blijken ze al evenmin te hebben. Je eigen vuil achterlaten geeft ontegensprekelijk blijk van een heel laag zelfbeeld. Je vindt jezelf vuil, je vindt dat normaal, en dus mag ook je omgeving vuil zijn. En hoe kun je dat beter demonstreren door je vuil gewoon achter te laten waar je het dumpte: een vuil spoor van een vuile mens! Het zou immers toch wel héél erg zijn als andere mensen niet konden vaststellen welk hoopje vuil je wel bent hé?
En hier wil ik nu eens niét de racistische toer op gaan, want autochtonen lijken op dit gebied niet beter te scoren dan allochtonen. Ik zou eerder het tegendeel moeten geloven, al zou ik daar geen eed op durven doen.
Strenge controles brengen hier dus blijkbaar geen aarde aan de dijk! Natuurlijk niet! Het kwaad is niet nu geschied! Niet daar op dat bankje waar een broodje met een biertje werd geconsumeerd. Het kwaad is véél vroeger geschied:
- In de jeugd door ouders die nooit op zindelijkheid en zelfrespect hebben gehamerd! Mama stond altijd klaar om alle rommel op te ruimen. En dat dreef ze ook nog lang na de adolescentie door. De adolescent veronderstelt dan ook dat zijn hele verdere leven iemand achter hem aan zal lopen om zijn vuil op te ruimen.
- In de schooltijd door onvoldoende juiste motivatie en aanleren van moraal.
- In de volwassen wereld door, als gevolg van het voorgaande, geplaagd te zitten met een heel laag zelfrespect!
Ook campagnes, TV spotjes en affiches hebben geen enkele zin als het niet vanaf de prilste jeugd werd bijgebracht. Als hier dan toch met de vinger moet worden gewezen, dan moet dat nog maar eens naar ouders die geen boodschap hebben aan degelijke opvoeding van hun kroost. Ouders die veel liever verwennen. Dat geeft, op korte termijn dan tenminste, veel meer voldoening. Op lange termijn? Héél erg bedenkelijk!
Ik heb in mijn leven ontelbare keren een picknickpauze genomen langs velden en wegen op weg naar een of andere vakantiebestemming. Maar altijd heb ik, alvorens te vertrekken, nauwgezet gecontroleerd of we toch niks van vuil hadden achtergelaten. Is één minuut werk. Maar dat is er voor velen blijkbaar teveel aan. Ook als ik de badkamer verlaat kijk ik onbewust altijd nog eens om of ik die heb achtergelaten zoals ik hem vond.
En dan is er nog een laatste categorie achterlaters. Een categorie die niet beter is dan de anderen. Een categorie die enkel maar een afvalbakje gebruikt als iemand toekijkt. Schone schijn ophouden, weet je wel?
Niemand toekijkt? En de vervuiler zélf? Ziet dié het dan niet? Is hij niet ook iemand?
Neen. Eigenlijk niet. Hij is gewoon een grote niemand.
Enkele jaren geleden had ik een gesprekje met een wicht van toen 17 jaar. Waarover het gesprek precies ging ben ik vergeten, maar op een bepaald ogenblik zei ze me:
- Jullie denken allemaal dat de jeugd dom is! Maar dat zijn we echt niet hoor! We zijn veel slimmer dan jullie denken!
Oei! Daar had je het weer. Ik had op dat moment totaal geen zin een discussie aan te gaan en het haar allemaal uit te leggen. Want neen, ik vind de jeugd helemaal niet dom. Ze leert veel meer dan wij vijftig jaar geleden leerden. Enfin de snuggeren dan toch, maar daar hoorde mijn gesprekspartner zéker niet bij! Ze was me al veel te dikwijls komen vragen te helpen met haar huiswerk!
Ah! Voilà, nu weet ik weer hoe het gesprek op gang kwam: ze moest voor de school, en in het Frans, een korte inhoud maken van een film naar keuze die ze had gezien. Ze koos een film die ze samen met haar vriend had gezien. De vriend had een paar zinnetjes over de film in het Nederlands neergepend, en daarmee was ze naar zijn Franssprekende moeder gelopen om het te vertalen! Die moeder vertaalde de zinnetjes maar bakte er niets van om het opstel in begrijpelijke en vlotte taal op te stellen. En gewoontegetrouw kwam ze dan maar met het hele zootje naar mij. Ik zou dat wel even fiksen voor haar toch? Maar ik vertikte het en zei, nochtans héél vriendelijk:
- Kijk eens hier meisje! Jij gaat een film kijken die ikzelf niet eens heb gezien. Je laat je lief notities nemen. Je laat zijn moeder die vertalen, dan kom je naar mij om daar een Frans opstel over te maken. Wat heb JIJ daar dan van geleerd? Dat kan toch niet de bedoeling zijn van de school?
Oeps! Ik had teveel gezegd. Niet diplomatisch genoeg geweest! Weeral eens vergeten dat je die generatie even voorzichtig moet behandelen als breekbare zachtgekookte eitjes! Ze ging voorwaar aan het grienen, het arme schaap! Foei Willy! Kinderbeul! Mijn vrouw keek ook al kwaad naar me, maar ik hield voet bij stuk.
En zo kwam ze, tussen de tranen door, tot de hierboven vermelde uitspraak.
De jeugd is dus niet dom! Goed akkoord. Met één voorbehoud: de jeugd weet alles wat haar werd verteld en geleerd, maar waarvan ze niets ooit zelf kon ervaren en aan de lijve ondervinden! Dat laatste kun je inderdaad geen domheid noemen. Alles moet op zijn tijd komen. Dat vind ik heel normaal en helemaal niet dom!
Maar wat ik wél dom vind, is denken dat je alles weet, maar eigenlijk nog helemaal niets weet over hoe het er in de samenleving aan toegaat! Je er helemaal niet van bewust bent dat er, buiten de schoolpoort en zonder de ouderlijke hulp, een heel andere wereld wacht. Een wereld waar je nog niets van weet en die je met veel vallen en opstaan zult moeten leren kennen! Een wereld vol strikken en valkuilen. Een wereld vol corruptie en ellebogenwerk. Een wereld waar je zelden als juiste mens op de juiste plek weet te geraken omdat domme maar gewiekste acteurs die plekken telkens weer weten te bemachtigen en de boel om zeep te helpen. Een wereld waarin niets is wat het lijkt. En vooral ook een wereld waarin je jezelf op duizend en een manieren moet leren te behelpen. Want zelden zullen anderen dat belangeloos voor jou doen.
Dàt is wat ouderen soms bedoelen met jeugdige domheid. Maar na die tranenstortvloed dàcht ik er niet meer aan haar dit alles te proberen uit te leggen. Ze kon de boom in wat mij betreft. Terug naar het warme ouderlijke nestje waarin iedereen haar met het nodige respect, eerbied en voorzichtigheid behandelde.
Dàt, plus het leerproces op school, waarbij de leerstof, en vooral dan de soms onverantwoorde of niets ter zake doende commentaar, klakkeloos wordt aangenomen, vormt nog onvolwassen volwassenen. Kan in bepaalde gevallen je reinste indoctrinatie worden genoemd, en dat is gevaarlijk! Al speelt dat in de kaart van de politici, die, héél slim bekeken, de kiesleeftijd tot 18 jaar hebben verlaagd.
En hun truc is gelukt: die duizenden ervaringsloze jongeren hebben er met hun onwetend stemgedrag voor gezorgd dat de stomste acteur, leugenaar of fraudeur het gemakkelijk tot minister kan schoppen. Verkozen door hopeloos onwetenden! Onwetenden die dan misschien wel erg geleerd zijn, maar die nog àlles geloven wat hen wordt wijsgemaakt.
Wel, als ze de kiesleeftijd nóg verlagen, tot zestien jaar bijvoorbeeld, dan zul je nog grotere clowns in het Wetstraatcircus zien optreden! En reken maar dat dit ooit gebeurt! Ik zie het zelfs nog gebeuren dat de kiesplicht intreedt vanaf de kleuterschool. Dan kunnen grote, volwassen kleuters, verkozen worden door kleine kleutertjes. Niet dat dit trouwens veel aan het huidige Wetstraatniveau zou veranderen
Enfin, zulke bedenkingen zetten me er altijd weer toe aan enig zelfonderzoek te verrichten. Was ik ook zo onwetend toen? Ja! Maar ik besefte het! En ik voelde me oncomfortabel in die onwetendheid. En ging er alles aan doen om me voor te bereiden op het leven. Wilde weten hoe moeder de maaltijden wist klaar te stoven. Zeurde later mijn gehuwde collegas de oren van het hoofd over bevoorbeeld hoeveel je moet verdienen om een gezin in leven te houden. Waar ik trouwens weinig steun aan had, want ze noemden allemaal verschillende bedragen. Ik had er dan ook niet het flauwste idee van of mijn fabrieksloontje voldoende zou zijn.
En dus ging ik maar op zoek naar een beroep waar ik me kon in vinden en dat bovendien enige zekerheid verschafte. En nóg, toen ik later in het huwelijksbootje stapte, was ik helemaal niet zeker of een gezin onderhouden wel zou lukken. Moest ik ook af en toe met de kop tegen een muur lopen. Gelukkig stootte ik mijn kop geen twee keer tegen dezelfde muur. Maar er waren muren genoeg om telkens weer tegen een andere aan te lopen.
Ja, vallen en opstaan is de enige mogelijkheid om volwassen te worden. Dat is jammer genoeg iets dat de school je niet kan bijbrengen. Ik heb het geluk gehad in een relatief arm, maar werkzaam gezin op te groeien. Zonder verwenning. Daar hadden mijn ouders geen tijd voor. Ik moest van kleinsaf mijn plan zien te trekken.
Bijgevolg had ik alle troeven in handen om het te maken. Maar toch ben ik nog op ontelbare nooit vermoedde problemen gestoten. Hoe moet dat dan met die producten van het verwenningtijdperk? Welk gruwelijk lot wacht die volwassen kleuters, eens de ouders er niet meer zijn?
Een zorgeloze jeugd leidt tot een zorgelijk leven! Konden vele ouders dat toch maar begrijpen!
En eh dat zeventienjarige wicht is er nu eenentwintig. Toen ze een vijftal jaar geleden, met een wel héél slecht rapport, tegen beter weten in overstapte naar een verpleegsterschool, verklaarde ze schaamteloos dat ze dokter, tandarts, of minstens apotheker zou worden. Dat was haar thuis ingeprent en zo zou het dus zijn.
Nu is ze afgestudeerd. Met héél veel moeite heeft ze een getuigschriftje van bejaardenhelpster in de wacht weten te slepen en is ook in een bejaardentehuis tewerkgesteld In de laagste categorie werknemers. Waar de smerigste karweitjes mogen opgeknapt worden!
Een typisch product van domme, bepamperende ouders. En dat meisje, dat ken ik al van haar derde levensjaar en zag toen al in waar de ouders mee bezig waren: HAAR willetjes involgen en HAAR de status van gezinshoofd geven. Toen al kon ik haar verdere levensloop al vermoeden. En mijn vermoedens werden bewaarheid!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
