|
Tot hiertoe kon ieder die geïnteresseerd was, in de categorie 'kroniek van een overlijden' mijn verwerkingsproces volgen. Ik zou eventjes aan ieder die het horen wilde tonen hoe een echte man met verlies omgaat!
We zijn drie maand verder en mijn conclusie is: het werkt zo niet! Integendeel, het is vechten tegen iets dat zich niet laat bevechten en gewoon stilletjes zijn gang moet gaan.
Berusten!
Tijd maken voor de rouw en het missen van iemand!
Het verdriet vredig over je heen te laten komen!
De natuur zijn gang laten gaan!
En er vooral je hersenen voor openstellen in plaats van ertegen te vechten!
Trouwens: vocht ik wel? Of vluchtte ik, de realiteit verstoppend?
Ik kreeg deze raad, in enigszins andere bewoordingen, van iemand die het ervaren heeft. Negentien gelukkige jaren veeg je niet zomaar van tafel. Strijden om opnieuw, en dan alleen, even gelukkig te zijn als voorheen kun je eigenlijk niet en dat was net wat ik aan het doen was. Het is een bij voorbaat verloren strijd die al je energie aanvreet!
In aanvang geloofde ik die raad niet echt. Dacht dat je op die manier het verlies enkel maar erger maakt. Maar dat lijkt niet zo te zijn. Ik voelde me, ondanks mijn soms optimistische schrijfsels, steeds dieper in een put glijden en alle energie vloeide uit me weg.
Ik dacht mezelf eens te bewijzen welk sterk karakter ik wel had! Wel, na drie maand verbeten vechten blijft van dat sterke karakter nog maar weinig over!
Toen ik vanmorgen wakker werd realiseerde me plots dat ik een heel andere persoonlijkheid aan het worden was. De mens die ik altijd gekend had in mezelf leek verdwenen en vervangen door iets dat ik niet herkende. Iets dat me ook helemaal niet zinde.
Eenmaal uit bed verbeterde mijn stemming, maar iets in me zei dat ik helemaal verkeerd bezig was. Dat ik er beter zou aan doen de strijd op te geven en te berusten. En toen kwam net een mail van diezelfde persoon.
Dit keer geloofde ik het wél en nam me voor anders te gaan denken en niet langer met de kop tegen de muur te lopen. Ik ben niet eens benieuwd of het zal werken. Want benieuwd zijn is weer een vorm van experimenteren, analyseren en... vechten! En dat wil ik nu eenmaal niet meer. Van heden af laat ik op rouwgebied Gods water over Gods akkers vloeien. Gedaan met mezelf te gaan analyseren. Gedaan met zoeken naar oplossingen, die er toch niet zijn. Berusten nu maar! De realiteit en de toekomst gewoon onder ogen zien en aanvaarden zoals het op je afkomt. Zonder veel nadenken. Ik weet niet welke persoon hier uiteindelijk zal uit voortkomen, maar denk dat het vooral een persoon zal zijn die weer vrede met zichzelf heeft. En dat had ik eigenlijk niet meer door een strijd tegen mezelf te gaan voeren.
In het begin van mijn rouwperiode was ik overtuigd van mijn sterke karakter en vertelde dat ook aan ieder die het horen wilde. Als ik daarop terugkijk en dit vergelijk met de persoon die ik nu, na drie maand strijd, geworden ben, moet ik toegeven dat ik mijn energie hopeloos heb verspild. Sterk karakter? Achter elke sterke man staat een sterke vrouw! Moest ik nu ook nog maar eens ondervinden!
Ja, ik was mis! En dat beken ik ook tot mijn schade en schande. Gedaan met een grote bek opzetten! Als iemand me nog vraagt hoe ik het nu maak zet ik niet langer dat masker van onaandoenlijkheid op, maar beken gewoon dat het zijn tijd zal nodig hebben. Als ik een droevig moment doormaak zal ik daar niet meer tegen vechten, maar het ondergaan!
Eigenlijk zou ik ook wat meer naar mezelf moeten luisteren! Ik heb namelijk altijd al gezegd dat alles zijn prijs heeft in het leven. Wel, die negentien gelukkige jaren blijken dat ook te hebben, en ik ben bereid de prijs ervoor te betalen! Ze waren het waard.
Sorry dus als ik jullie op een verkeerd spoor heb gezet, maar het was wél mijn bedoeling om anderen in een dergelijke situatie te kunnen helpen met mijn 'sterk' karakter! Maar wat jullie er ook over lazen, het was geen verloren tijd! Want het leerde tenminste hoe je het niét moet doen!
De les die ik hier persoonlijk uit trek is: het voornaamste is in vrede met jezelf te kunnen leven. Dàt is wat je moet nastreven. En is daar een zware en langdurige rouwperiode voor nodig... wel, dan onderga je dat maar zonder tegenstribbelen en aldus veel nutteloze energie te verspillen.
Willy.
|
