|
(Empathie = de eigenschap je kunnen inleven in het leven van een ander).
De recente roerselen in de Moslimlanden hebben me weeral eens tot nadenken gestemd. Sommige gruwelijke beelden op TV doen me echt wel meeleven met die arme stakkers.
Want ik ben echt geen racist; ben ook helemaal niet tegen Moslims, Oostblokkers, Chinezen, Indiërs of wat dan ook. Al die mensen hebben het recht een eigen standpunt, eigen religie en eigen gevoelsleven te hebben. Die mensen denken over zichzelf ook als over een ik, zoals ik dat over mezelf doe.
Elk levend wezen is trouwens voor zichzelf een ik. Ja, zelfs een rat of een vogeltje voelt zijn eigen wezen aan als een ik, en dus een beetje het centrum van de wereld, en de plaats van waaruit hij alle anderen bekijkt. Een arme, honger lijdende Moslim in een of ander apenregime is ook een ik, en bekijkt de wereld ook vanuit zijn standpunt. En dus kan ik daar ook wel empathie voor voelen.
Hoewel
voor mij stopt de empathie daar waar een volk geen poot uitsteekt om uit de ellende te geraken, en dan maar asiel gaat zoeken op kosten van mensen die dat wél deden.
Ik zou die mensen dan ook maar één raad willen geven: probeer van jullie leven te maken wat wij en onze voorouders ervan hebben gemaakt. Leer zelfstandig denken, laat hersenspoelingen door welke religie ook niet langer toe, en steek de handen uit de mouwen in eigen land. Dan verdwijnen die apenregimes vanzelf. Want die hebben, net als een automotor, brandstof nodig om te blijven functioneren. En die brandstof leveren jullie, door in lang voorbijgestreefde sprookjes te blijven geloven.
Zouden ze het horen? Neen! Want ik ben er van overtuigd dat nog terwijl ze zich aan het vrijvechten zijn, alweer het zaad wordt gestrooid voor weer nieuwe regimes die weer op dezelfde leest of erger geschoeid zullen zijn
en krijgen wij weer de twijfelachtige eer om de vluchtelingen van die regimes op te vangen.
Maar eigenlijk had ik het over empathie, maar vooraleer daar verder op in te gaan wou ik toch eerst even stellen dat aan alles grenzen zijn. Ook aan empathie! Of
juist niet? Want terwijl ik dit schrijf blijf ik toch medelijden hebben met die mensen. Maar empathie hoeft niet persé te betekenen dat je die mensen dan maar met je eigen belastingsgeld voor eeuwig en altijd in de watten moet leggen zoals Europa momenteel aan het doen is. Vooràl niet als blijkt dat ze achteraf uit dankbaarheid hun eigen religie in onze gemeenschap zullen proberen te nestelen en ons ook dààrvoor te laten betalen. Ons aldus neerhalend naar de cultuur die zij juist zijn ontvlucht.
Derde poging om het over empathie te hebben zonder er al te veel de rassenverschillen in te betrekken:
Empathie mag dan al een sympathiek verschijnsel zijn, ik vraag me eigenlijk af of veel mensen dat echt in zich hebben
en vooral: in de juiste maat! Want de betekenis van het woord op zich lijkt simpel. Het écht waarmaken vergt toch enige inspanning als je het niet gewoon bent.
En met waarmaken bedoel ik nu écht niet dat je bepaalde mensen te hulp schiet met levensmiddelen en zo
maar je eens écht probeert in te denken hoe het moet aanvoelen in iemands vel te leven.
En nog moeilijker is het om met de aldus losgekomen gevoelens de kerk in het midden te houden: empathie
allemaal goed en wel, maar als je gaat overdrijven creëer je toestanden zoals momenteel in Europa: alle eigen verworven rechten, waarvoor we levenslang een pak betaalden in de vorm van belastingen, zienderogen zien slinken en terechtkomen in vreemde bekjes. Natuurlijk dat die vreemden dan maar hun eigen cultuur behouden. Als dat tóch zo makkelijk gaat: leven op kosten van een verrijkende cultuur en toch je verarmende cultuur trouw blijven!
Misschien kan een voorbeeldje over echte empathie een en ander verduidelijken: ik heb een parkietje in een kooi. Voor de mens is zon vogeltje een verwaarloosbaar detail van de huiskamer
een soort decoratie met huisdierallures.
Voor mij niet. Het is een levend wezen met een kloppend hartje, net als dat van mij.
Een wezen dat over zichzelf ik denkt. Een wezen dat zichzelf waarschijnlijk ziet als zijnde van normale grootte, en mij ziet als een reuzegroot monster. Misschien denkt hij wel dat ikzelf achter de tralies van zijn wereld zit: hij vrij in de kooi en ik gevangen daarbuiten. Van uit zijn standpunt gezien vindt hij zichzelf waarschijnlijk ook wel superieur aan mij. En dat kan ik best begrijpen.
Hij is, naar zijn normen, immers normaal van vorm en grootte, terwijl ik maar een raar, véél te groot wezen met noch pluimen noch bek ben.
Uit empathie liet ik eens zijn deurtje open en liet hem zijn zin doen. In opperste verbazing stond hij wel een kwartier in zijn deuropening te kijken
waagde uiteindelijk een sprong naar de vrijheid, vloog al direct tegen alles aan en raakte in opperste paniek. Bleef uiteindelijk op de grond zitten met bonzend hart
en was reuzeblij dat ik hem weer voorzichtig in zijn eigen wereldje plaatste. En daar, in zijn kooitje, met zijn eigen speeltjes, is hij gewoon gelukkig. Dat kun je hem dagelijks aanzien.
Maar vroeger geloofde ik dat niet echt, en door me in zijn plaats te stellen wou ik hem méér vrijheid geven. Maar dat bleek hij niet nodig te hebben, en mijn geweten was weer gesust.
Persoonlijk vind ik het heel erg interessant je eens echt in een ander wezen of mens in te denken. Als in een droom jezelf in een soort trance te brengen en de wereld eens vanuit een ander standpunt te bekijken. Als je daar een paar keer mee oefent, wordt het al gauw een tweede natuur en hoef je niet eens meer moeite te doen om de wereld eens op dié manier te beleven.
Soms kan het schokkende ervaringen opleveren
maar meestal werkt het heel leerzaam en word je een ander, en beter mens.
Willy.
|
