Weeral een vervolg op mijn vorig column: het immense verschil tussen een ‘halve waarheid’ en een leugen.

Wie een regelrechte leugen verspreidt riskeert daar zelf het slachtoffer van te worden, want in veel gevallen kan een leugen namelijk bewezen worden! Gediplomeerde roddeltantes zullen dit wapen dan ook maar in hoogste nood gebruiken. Zoeken eerder naar halve waarheden om aan te dikken.

Want halve waarheden zijn een stuk moeilijker te ontkrachten: het slachtoffer heeft een bepaalde uitspraak gedaan in de loop van en in de context van een gesprek. Roddeltantes halen die context helemaal weg en behouden (grinnikend) de uitspraak.

En zo hebben ze alweer een nieuw ‘snoepje’: als ze die uitspraak in een totaal andere context plaatsen, met een totaal andere uitleg, kan het soms helemaal anders (en véél interessanter) overkomen. En kunnen ze nog maar eens de show stelen.

Het slachtoffer heeft geen verweer, wat hij bij een leugen wél heeft. Kan niet zeggen dat hij dit niét heeft gezegd. Staat voor de onmogelijke taak zijn omgeving ervan te overtuigen dat hij dit inderdaad wel heeft gezegd… maar in een heel andere betekenis. En dàt is een pak moeilijker te weerleggen dan een leugen. Want het klinkt voor de armen van geest als een bekentenis. En helaas zijn de armen van geest nog altijd in de meerderheid op ons anders zo mooie aardbolletje.

Eventjes een voorbeeld uit mijn duim zuigen:

Na een moeilijke vechtscheiding binnen een koppel is eindelijk alles opgelost en getekend. Een buitenstaander zegt: “Mooi. Nu kunnen ze elk een nieuw leven beginnen. Opgeruimd staat netjes.”

Roddeltantes zullen daar al direct ‘opgeruimd staat netjes’ uithalen als ‘bruikbaar object’, en de context (nieuw leven beginnen) natuurlijk weglaten. En als de bliksem de roddelmachine op gang trekken. Alle middelen worden daarvoor ingeschakeld: GSM, kapper, warenhuis, tea-room, het doet er niet toe. Als de gal maar geloosd kan worden. Ze beleven weer het ene orgasme na het andere.

Veel later hoort het ‘slachtoffer’ zijn eigen kommentaar via omwegen, en natuurlijk in een heel negatief daglicht geplaatst. Hij kan niet ontkennen dat gezegd te hebben, weet soms niet eens meer in welke context hij dit had gezegd… en heeft dus geen enkele verdediging.

Dergelijke zaken gebeuren in families… op de werkvloer… en vooral ook in de politiek! En wat dit laatste betreft, heb ik mezelf aangeleerd heel kritisch naar het politieke nieuws te luisteren. Want dat zit vol van dergelijke uit hun context getrokken uitspraken.

Het is trouwens zo erg dat ik, indien ik een politicus was, helemaal niéts meer zou durven zeggen! En zéker al niet tot de pers.

Vandaar dat ik vind dat ‘een land moeten besturen’, eigenlijk op eieren lopen is. En wie denkt dat hij bepaalde politici door heeft is er grandioos aan voor zijn moeite. Hij heeft enkel begrepen in welk daglicht zijn uitspraken wereldkundig werden gemaakt. Wat die man of vrouw écht in petto heeft, dat blijft gissen, zoeken, analyseren en filteren. En helaas… met bitter weinig kans op succes. Tenzij… niét luisteren naar woorden, maar daden afwachten.

Ik ben dan ook altijd héél voorzichtig met mijn uitspraken over politiek. Zal zelden klakkeloos de nieuwslezer na-apen, en als ik er niet uitkom, dan zwijg ik er liever over tot ik met eigen ogen daden en resultaten heb gezien.

Want, waar je in het dagelijks leven telkens weer op roddeltantes stuit en zelden op roddelnonkels, dan zijn die er wel hoor! Wel zelden in het dagelijks leven, maar op ander gebied. En zéker in de politiek. Alleen het motief is anders. Geen ijdelheid, geen aandachttrekkerij, maar zondermeer bewust met modder gooien naar anderen voor eigen belang.

Moest de doorsnee mens ook hersenen hebben, dan zou dat moddergooien zinloos zijn, want wie hersenen heeft weet dat je jezelf niet kunt wit wassen door anderen zwart te maken. Dat weet die politicus maar al te best. Maar hij gokt op een hersenloos publiek.

En hij gokt nog juist ook!

Willy.