HOE BID JE? HOE SPREEK JE MET GOD? xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De Dominicaanse traditie ziet gebed vaak als een vriendschapsdaad.

En zoals er geen technieken zijn voor vriendschap,

zo zijn er ook geen technieken voor het gebed.

Ik moet toegeven dat bidden niet mijn sterkste kant is.

Ik ben nogal verstrooid. Vaak ga ik gewoon naar de kapel om daar in stilte wat bij God te zitten. Vaak echter zijn mijn hoofd en mijn hart daarvoor te sterk met allerlei dingen bezig. Ik zit te denken aan mijn problemen en mijn dossiers,

ik maak me zorgen.

Ooit  ontmoette de Engelse dramaturg Noel Coward

een van zijn vrienden op een feestje en zei:

“Wij hebben niet de tijd om over ons beiden te praten.

  Laten we het dus maar over mij hebben.”

Vaak begint ons gebed een beetje op die manier.

We richten ons tot God, maar wat Hij te horen krijgt, is ons inwendige gepraat over onszelf en de anderen, en ondertussen zitten we ons nog af te vragen wat er 's middags te eten zal zijn.

Blijven we echter lang genoeg zitten, dan komt er een moment van stilte waar we met God zijn.

Bidden is niet aan God denken.

Zoals Simon Tugwell, een vriend uit mijn noviciaattijd, zegt:

“Als we met vrienden samen zijn, denken we niet aan hen,

  dan zijn wij bij hen.”

Bidden is bij God zijn.

Uit: Timothy Radcliffe o.p., Vrienden van God, een ontmoeting, Lannoo, p. 118.