Met al wat ik ben, al wat ik heb, al wat ik kan, wil ik Jezus Christus volgen, zijn Paasmysterie in. Roep me, Vader, zend me, God, mijn Heer. De Liefde van Christus stuwt mij tot overgave aan U, in gave aan mensen. Dank U voor dit Leven. Dank U voor uw Liefde.
Een keer, voor eeuwig, schenkt Gij mij te leven, God, wat wilt Gij dat ik met mijn leven doe ? In uw liefde zult Gij mij voltooien; Vader, wat wilt Gij dat ik met mijn leven doe, voor U ? Gedoopt, ben ik met Jezus, uw Zoon, verbonden, wat wilt Gij dat ik met mijn leven doe, voor U, uw Kerk ? In uw heilige Geest ben ik gezalfd, gezonden, wat wilt Gij dat ik met mijn leven doe, voor U, uw Kerk, uw mensen ? Met al wat ik ben, al wat ik heb, al wat ik kan, wil ik Jezus Christus volgen, zijn Paasmysterie in. Roep me, Vader, zend me, God, mijn Heer. De Liefde van Christus stuwt mij tot overgave aan U, in gave aan mensen. Dank U voor dit Leven. Dank U voor uw Liefde.
Aan Frans Boon sj priester missionaris van de Sociëteit van Jezus Japan Korea 1 augustus 1965 23 juli 2001
Van Hiroshima tot Tokio heb ik geschreid om u mijn broeder verwant in bloed en geest, met Jezus mee, door Hem bemind, in Hem gewijd, in Vlaanderen, Korea en Japan driëne orgelfeest.
Met duizend kraanvogels wiekt gij naar de zon. ik draag uw witte urne door de katedraal. Uw asse rust in Nagatsuka. Gij leeft met Wie t begon en nooit meer eindigt uw veeltaald verhaal.
Wij zullen samen nooit vergeten mens te zijn geweest in tijd en groei, met zachte lach om zoveel goed en schoon, om vragen en om pijn. Wij zullen samen eeuwig leven. Nacht en dag bestaan niet meer. Alleen het licht zal zijn en Goddelijk geluk. Hoelang ik nog verlangen mag ?
Zoon van Maria en van Jan, een mensenkind geboren om Gods Liefde te verkonden : woorden vol vuur en wijding uit de Pinksterwind, handen vol balsem voor het helen van wonden.
Gedragen door zijn hemelvreugde, goedgezind in tijd van tweedracht onder ons gezonden. In glans van Tabor met zijn Heer verbonden en ochtendzon van Pasen die moed herwint.
Het land van Jezus droeg hij als een doornenkroon. met Palestijnse broeders heeft hij meegeleden, hun wanhoop bijgestaan met deernis en gebeden, zijn Engel Rafaël tot gids als een icoon.
Hij stierf bij wie hij liefhad : t Heilig Sacrament dat hem vervoerde boven sterren, boven t firmament.
Bouw Chiroheem 7 Ik herinner mij nog dat wij een paar maanden na de bouw van het Chiroheem de kleine Jan De Knop hebben begraven. Jan, de zoon van Jeanne en Miel. Hij was lang ziek. Het was toen dat we met bijna 150 jongens waren, we zouden het 150ste lid vieren. Jan was al heel de winter zwaar ziek thuis en in het ziekenhuis. In februari 1960 hebben we Jan thuis het heilig Vormsel gegeven en ik heb hem gezalfd met alle Chiroleiders erbij. We gaven hem een Chiro - uniform cadeau op het feest van Kristus koning.. Het bruine hemd van de kameraadschap, de riem van de kranigheid en de gele das van de trouw, waar heel ons Chiroleven op gebouwd was. Jan is toen de 150ste Chirojongen geworden. Ik herinner me die tijd nog zo goed. Dat is nu 20 jaar geleden (ondertussen 46 jaar) en nu mijmer ik daar even over. Er zijn dank zij dat heem zoveel mooie dingen gebeurd. Ik dacht altijd, binnen 20 jaar mogen ze dat heem gerust afbreken en mogen ze wat anders doen. Maar dan denk ik terug aan het schilderij, dat heel mooie werk van Jan Beekman in het leidersheem. Het vertelt over d mens zonder gezicht, een naamloze, onpersoonlijke mens, die meer en meer een gezicht krijgt, mens wordt, een persoon in de gemeenschap, niet zomaar verdwenen in de massa. Volop mens worden, volop persoon, persoonlijk bemind door God. Elke mens bemind door God : dat wou deze muurschildering vertellen. Ik was dan ook geschrokken, toen ik een tijdje geleden in de krant las van de brand in het heem en de beschadiging van die muurschildering. In dat leidersheem stond ook een TV toestel. Daar is toen over gepraat geweest : zon mooie TV, met radio en pick up in een Chiroheem ? Maar wij konden samen naar programmas kijken. Er was de bibliotheek, er waren boeken, fonoplaten. Maar in de vastentijd hing er een briefje op de TV : Geen TV in de vasten. Ik denk terug na, nu na 20 jaar. Ik denk terug aan al die mannen die er thuis zijn geweest, al die lange of korte zondagavonden. Het was soms zo dat de ouders zeiden : Pak je bed mee naar het Chiroheem! Weet je, je kon er zelfs een stortbad nemen.
Bouw Chiroheem 6 We wilden dat jonge mensen smaak kregen. Ik was nadien dan ook zo blij, als ik op de kamer van één van hen kwam en zag dat er iets veranderd was door het leven in het Chiroheem. Ik wou dat jonge mensen smaak kregen voor mooie dingen. Ik ben enig mooie stukken gaan kopen voor het Chiroheem. Kleine mannen brachten me er soms hun spaargeld voor. Ik denk aan het kruis van Jos Marchal, Foto aan het Lieve Vrouwbeeld uit Nederland in het heem van de burchtknapen (?). In het lokaal van de Knapen hing een keramiek kruis van de Vlaamse kunstenaars Luc en Jan Van de Weghe. In het kerelsheem hing het kruisbeeld van De Pelsmaeker (?). Ik weet niet of het nog allemaal bestaat. Mijn vriend de dichter Kamiel Van Cauwenbergh schilderde in het Kerelsheem een Lieve Vrouw op glas en bij de Aspiranten Het Laatste Avondmaal op de witte muur . Zwart op wit als een beeld, opdat ook wij als broers en zusters van diezelfde Vader aan één tafel zouden aanzitten. Meester Willem Rosiers schilderde een siertekst op de muur : de chirobelijdenis met een fakkel erbij. Buiten op de muur stond de tekening van mijn vriend Jezuïet Luc Craeye. Die tekening van de verrezen heer Jezus was in Hoogland verschenen. Het was Willem Rosiers die het hertekende samen met Jean Van den Broeck uit Asse. De smid Karel Meert uit Asse die ik kende van de Sint Elooigezellen heeft het dan gesmeed. Ik wilde dat het tehuis en de versiering zelf zouden opvoeden door hun schoonheid. Langs hun zintuigen moesten onze jonge mensen schone mensen worden. Langs schoonheid en goedheid jonge mensen brengen tot een leven, tot een werkelijke ontmoeting met God en de mensen. Een schone Chirogroep in een schoon heem! Schoon leren leven met en voor elkaar, met in het hart zon levend, branden evangelie! Daar droomden wij van!
Bouw Chiroheem 8 We groeiden naar een familie : de Chirofamilie. Wat is het geweest, wat is het geworden op 20 jaar ? Dat is de vraag die jullie zich wel stellen, we ons moeten stellen. Is het allemaal de moeite waard geweest? Was het de moeite waard, al die edelmoedigheid die er is in gestoken. Al dat werk van al die Chirogeneraties van toen en nu ? Allemaal even edelmoedig, met telkens een andere stijl in een andere tijd. En dat is goed! Vooruit. Vooruit naar morgen! Christen zijn dat is altijd vooruit, dat is altijd nieuw worden. Dat is geschiedenis maken, naar de toekomst toe. Een toekomst die God zal voltooien. Is dat Chiroheem de moeite waard geweest ? Is het de moeite waard geweest dat we het gebouwd hebben ? Is het de moeite waard, al wat er gebeurd is ? Chiro 20 jaar en veel langer sinds 1945 ? Is het de moeite waard ? Volgend jaar 35 jaar Chiro in Meise (nu in 2006 : 60 jaar), dat moet je maar eens gaan vieren! Maar ik zeg : ja, het is allemaal de moeite waard geweest! Daar moeten wij eens ernstig over bezinnen en praten terug naar de bron! Is deze Chiro alleen maar een speelgemeenschap ? Ik durf het nog zuiver zeggen, omdat het vertrekt vanuit onze Chirobelijdenis : Ik ben een Vlaamse jonge Kristen . Chiro is een vormingsschool, een vormingshuis voor volwassen Kristenen die vandaag en morgen mee bouwen aan een frisse, dynamische kerk, aan een nieuwe wereld van rechtvaardigheid, van menselijkheid, waar alle mensen kinderen zijn van God en waar God zijn rijk zal brengen. Is dit Chiro geweest ? Leeft dit in in het Chiroheem , 20 jaar lang (nu 46 jaar lang). Ik ben in ieder geval blij dat ik het toen heb mogen doen. Ik dank u allen, ook hen die al in de hemel zijn : ik denk aan mijnheer Vindevogel en Thomas. Ik denk aan Francis, ginder ver in Brazilië en aan nog zoveel anderen. Dank u, dank u dat ik het mocht mee doen. Ik denk vandaag heel bijzonder aan jullie, vandaag in Israël. Ik denk aan jullie, ik draag jullie in mijn hart! Doe voort, doe voort Chiro! Doe voort heel Meise!
Bouw Chiroheem 2 Ik ging naar mijn vriend Jos Beeken in Mechelen en naar mijn broer architect. Er was overleg met de leiders en de ouders. Jos Beeken tekende het ontwerp voor een huis, een thuis voor onze Chiro en die goede meester en vriend Rosiers, vader van Rik, tekende het na en maakte er zelfs een maquette van. Maandenlang stond die maquette achteraan in de kerk. De mensen konden er hun bijdrage leggen voor de bouw van ons heem. Jef Van Humbeeck, die nu al overleden is was aannemer en hij heeft mij enorm geholpen. Dat deed ook architect Van den Steen, als raadgever en met praktische en financiële steun. Het was toen ongeveer 1958, het jaar van de wereldexpo. De KWB speelde die winter toneel met regisseur Jef Wellens : De top reikt hoger. Dat was het, wat we wilden : hoger met de Chiro, hoger met heel de parochie. Maart 1958 hebben we dan de oprit gegraven zodat de vrachtwagens binnen konden. En die lente, terwijl de wereldtentoonstelling vlak bij ons doorging, zijn we begonnen met zelf slakstenen te persen. We hadden van Jef Van Humbeeck een persmachine en een betonmolen gekregen. En er werd geperst door leiders en leidsters en ouders en zelfs door de kleine mannen die toen nog burchtknapen waren. Er kwam een kraan voor de grondwerken, bezorgd door dokter Emmerechts en later kwam de bulldozer van de brouwerij van de familie De Smedt. Het was allemaal gratis! Dat kon voor het Chiroheem, dat was een manier van helpen! Wat ben ik daar dankbaar voor gebleven! Die fantastische Paasvakantie van 1958 hebben we samen 2000 slakstenen en betonstenen geperst voor de binnenmuren van het heem. We lieten ze drogen in de zon. In juni kwamen de vaders helpen om de funderingen te graven. Ik herinner me de moeders, die eten, bier en koffie brachten. Eind juni hebben we de eerste steen gelegd van het Onze Lieve Vrouwkapelletje. Dat moest er direct komen. Bij Maria, de moeder van de Chiro, de burchtgravinne van de Chiro, zijn we elke avond na de vergadering even gaan bidden en sluiten. Foto En op de hoek van het heem hebben we een O.L.V.-medaille van Fatima in gemetst. We geloofden dat Maria bij ons zou zijn, bij de vorming van jonge mensen. Pastoor Brams heeft het kapelletje dan ingewijd.
Bouw Chiroheem 5 De roofing, dat is ook nog een hele historie geweest. Familie van mij, uit Antwerpen zou ervoor zorgen, maar plots stierf die man. Toch heeft die firma gezorgd voor de vele roofing op het dak. Rond 6 september waren wij klaar en een week later zou monseigneur Schoenmaeckers het heem dan komen inwijden. Het werd 13 september 1959. Het heem werd ingehuldigd. Zoals altijd kwamen we s morgens samen voor de Eucharistieviering. Ik heb toen van de Chiroleiders en leidsters een heel mooi kazuivel gekregen. De bivakmoeders Olbrechts en moeder De Ridder hadden het genaaid. Ook mevrouw Sannen hielp mee. Ik had het ontwerp getekend. Nadien hebben ze in Leuven voor het seminarie naar die kazuivel gevraagd. Nu zie ik die kazuivel daar nog terug. Ons heem stond er en het was mooi. Het staat er nu al 20 jaar . We hadden de bedoeling er een echt huis van te maken, een huis in de parochie, een huis van de gemeenschap rond de verrezen Christus, voor de Chiro, van de chiro, die vormingsschool voor jong volwassenen. Ik lees die eerste zin van onze Chirobelijdenis : Foto Dat is Chiro : daaraan werken, zowel bij meisjes als bij jongens met die prachtige ploeg. Jonge mensen die werken aan een jonge Kerk. En hopen op priesters, religieuze missionarissen voor morgen. In de Chiro, het parochiaal jeugdhuis zouden jonge mensen gevormd worden, klaar voor het grote leven. Dat was de opdracht : mensen vormen, ruimte geven en schoonheid, ook architecturale schoonheid in alles wat in het heem stond en hing. Het heem moest daarom mooi zijn. Niet luxueus, maar mooi. En het was mooi : men schreef in de kranten : het schoonste heem van het land. We hebben hier nationale bijeenkomsten gehoudenvoor de Chiroleiding en vormingsdagen. Iedereen kwam naar het heem kijken. Het grootste heem van het land, zei men. Dan zei ik : Het is voor de beste mensen van het land!.
Bouw Chiroheem 3 Terwijl er uit heel de wereld mensen kwamen kijken naar het Atomium, werd er beton gegoten tot laat in de avond. Als er begonnen was, moest er soms hard doorgewerkt worden. Ik weet nog hoe we al die schuine palen hebben gegoten s nachts, met zaklampen als het te donker werd. Want het moest vooruit. Al ging het soms eens tegen. Ik zie het nog gebeuren. Ik herinner me de angst, begin september. De binnenmuren van het gelijkvloers voor het heem stonden er. Oscar en zijn vrienden waren zand aan het scheppen over de muren die gedroogd waren. Ik stond te praten met twee novicen van Grimbergen, die zich kwamen aanbieden om te helpen. De mannen kwamen naar me toe. Op dat moment is een muur met een plof neergestuikt. Waren ze blijven staan, dan hadden we doden of zwaar gekwetsten gehad. Ons eerste bivak was een geweldig bivak in Lommel. Ja, ik herinner me nog velen : bivakleider Paul Van Gompel, leider Willy Nica, Jos Teck, Leo Luypaert, Jan Moreau, Jan Wellens, Julien Van Dievoet,. Van Campenhout, Erik en Hugo Ooms, Remi Segers, Marxcel Van Laeken, Frans Heyvaert,Jan Bogaerts, Jef De Cuyper,Paul Van de Velde, Roger Cooreman, Oskar Wellens, Nick Siddré, Raf Meyskens en Rik Rosiers die samen de Chiro in Eversem zijn begonnen, . Ik herinner me Jef Van Gompel, Jos Van Humbeeck, Jan De Ridder, Dirk Olbrechts, Livien Thoelen, André en Jan Keymolen, Daniël Heyvaert, Marcel Cooreman, Jan Dobbé, Hubert Leemans, Frans De Weerdt, toen ook al leider Frans De Cuyper, Marc Depuydt, René Thomas. Ik zie terug vader Thoelen en Vindevogel, Becq en Peeters, enz. Jan Piet De Cuyper, de Van Schels, Johan en Corneel, de familie De Ridder en de familie Claes enz. k Ga geen namen meer noemen, want ik vergeet er. Maar ik draag ze allen in mijn hart. Ik wil niemand vergeten!
Bouw Chiroheem 4 Wat denk ik nu allemaal van 20 jaar Chiroheem! Toen we terug kwamen van het bivak in Lommel heeft Guillaume Van den Block het houten dak opgelegd. Wat heeft ook die mij geholpen. Dan werden de ramen geplaatst en nadien werden de rioleringen gegraven. Het werd Kristus Koning : feest in de Chiro! In oktober hebben we Tarcitius in Moskou gespeeld met André en Jan Keymolen als grote vedetten, samen met Rik Rosiers, de commisaris en vele anderen. De winter ging voorbij. Het werd april 1959. De wereldtentoonstelling werd terug afgebroken. Vijf zware vrachtwagens brachten het steengruis ervan naar Meise, om te storten achter het kerkhof aan Dansette. De chauffeurs zaten in café Triomf een pint te pakken. Daar zijn we gaan vragen om het steengruis af te kappen waar nu het speelplein ligt, naast het Chiroheem, want dat lag te laag en we wisten niet hoe het moest verhoogd worden. Het is me wat geweest. De eerste vrachtwagen reed al vast, de tweede die kwam om hem eruit te trekken kantelde om. De baas moest er dan wel bijkomen. Mens toch! Dat was een moeilijke zaak. Maar het is waar : de grondvesten naast het Chiroheem bestaan uit het puin van het Congopaleis van de Expo. Dan kwamen de aansluitingen voor water, elektriciteit en gas. Dan moesten de muren worden geplakt. Dat gebeurde allemaal van mei tot augustus. Maar dan gebeurde het grootste offensief : augustus september. Iedereen is komen helpen en er waren er zovelen die geld toestaken. Mensen gaven soms een groot briefje. Ik denk terug aan Michel Van der Veken, de beenhouwer en zo. Er waren de omhalingen, de kerkfeesten die georganiseerd werden in de zalen van Meise. De fanfares deden mee en Bobbejaan Schoeppe ook. Toni Corsari kwam. Hilde Van Praet deed mee en Leo Van Cauwenbergen. Het waren feesten voor het Chiroheem. Ook VKAJ en KAJ met de gebroeders De Smedt, ook zij deden mee voor de Chiro.
I Deze tekst werd uitgeschreven op grond van een geluidscassette die Herman Boon pr. insprak naar aanleiding van 20 jaar Chiroheem Meise op 22.4.1979.
Zie de Chirojeugd is hier. Zo klonk het in ons Chirolied. Dat is nu 20 jaar geleden. Ik vergeet het nooit. Het jaar 1959 was ook een jaar om nooit te vergeten. Op 1 mei vierden wij samen voor het eerst Eucharistie in Eversem. Het was een schone dag, dank zij de families Jacobs en Borms en al die andere vrienden daar. Wat ben ik blij en gelukkig, als ik hoor wat jullie daar nu allemaal doen, als ik hoor hoe dat nu leeft. Formidabel!
En in de herfst van het jaar 1959, op 13 september hebben we samen ons Chiroheem in de Krogstraat geopend en monseigneur Schoenmaekers heeft het ingewijd.
Eigenlijk deden alle leiders en leidsters van toen dat al op de vooravond, die zaterdagavond op 12 september, samen met alle verantwoordelijken van alle mogelijke organisaties.
Dezelfde dag dat het heem werd geopend, was het pas rond de middag, dat de tafels en de stoelen werden afgeladen, uit de vrachtwagens van vriend Jan Vits van Tubax, die toen op de Kapellelaan woonde en zijn fabriek had in Vilvoorde. Wat was dat een mooie avond : een eerste keer samen zitten in het heem en samen gelukkig zijn!
Dat we dat samen hebben mogen doen, dat er ruimte was voor de Chiro, dat er ruimte was om meer dan ooit Chiro te zijn en te worden voor de parochie. Maar Chiro was er toen al lang. Het was mijn voorganger priester Verstraeten die onmiddellijk na de tweede wereldoorlog in 1945 met de Chiro gestart is. Chiro Meise, Sint Martinus stond er in de rand van de banier. Wat was dat toen een stevige groep!
Die eerste zondag dat ik celebreerde in Meise, in september 1957 was Frans Keppens mijn misdienaar. Hij die Chiroleider was, samen met de broers Krokaert Alfons, Laurent, Bert en Louis. Dat waren allen grote mensen! En ik die daar kwam, recht uit het seminarie, als jong priester, ik kreeg zo maar, heel de Chiro cadeau.
Het is lang geleden : het was in de herfst van 1957, naar de kermisdagen toe dat ik in Meise aankwam. Ik vond er een prachtige groep onder leiding van Emile Van der Veken. Hij was Frans Keppens opgevolgd Ik weet het nog, dat de jongens huisden in een groot huis dat afgestaan werd door mevrouw Van Gijsel. Het stond waar nu de zijbaan is van de A12, om van Meise naar Strombeek te rijden, aan het domein Drijtoren. Daar waren toen de Chirolokalen. In december verwittigde Jaak Peeters vanuit Brussel dat het huis zou afgebroken worden om de A12 aan te leggen. Dan zijn we begonnen! Als we het huis zelf afbraken, was het materiaal voor ons. Maar dan moest het snel gaan. Zo zijn we opzoek gegaan, samen met pastoor Brams.
In de Krogstraat lag grond van de kerkfabriek, 25 are. En daarop stond een lemen huisje van Jan de mandenmaker en klokkenluider, van de familie Leemans. Het was een mooi lemen huisje. De verantwoordelijken van Bokrijk zijn ernaar komen kijken, om het over te brengen, maar er was al zon specimen. De familie Stallaert en de melkboer hadden op die grond toen nog een stukje veld en we moesten afspraken maken.
Het huis aan de zijbaan van de A12 werd afgebroken. Ik zie nog altijd Frans Heyvaert en Marcel met paard en kar van thuis en al die andere leiders die daaraan gewerkt hebben. Ramen en deuren werden er voorzichtig uitgehaald. En dan zie ik nog die eerste rit om een eerste vracht bakstenen en planken neer te leggen daar waar we ons heem zouden bouwen. Er was geen geld, alleen een grote droom en het vertrouwen van de mensen. Ik vond dat geweldig. Het zou wel gaan. In het Bokrijkhuisje hebben we nog vergaderd met de aspiranten en kerels. Dat was reuze gezellig bij de olielamp. We dachten eerst dat lemen huisje in het modern complex te verwerken. Maar dat ging niet. We hebben het huis dan afgebroken, maar dat was lastig. Het hing prachtig ineen met balken met houten pinnen. Het is wat geweest om dat omver te trekken. Daar heeft mijn goede vriend Fernand Ringoot nog bij geholpen met de vrachtwagen. Wij hebben daar fotos en filmpjes van gemaakt. Ik weet niet of die allemaal nog bestaan?
Ontgoocheld Een feit dat mij is bijgebleven en dat mij, hoe ouder ik werd, meer en meer ergerde is het volgende : In de jaren zestig kwam ik thuis en Herman+ zat in het bureau van wijlen mijn vader, welke architect was, te onderhandelen. Ik werd er bijgeroepen en na een uiteenzetting werd er mij zwijgplicht opgelegd tegenover iedereen (ik hing steeds rond de tekenplank van mijn vader). Waarover ging dit dan? Rechtover het oude gemeentehuis-jongensschool lag het grote speelplein van o.a. de chiro en van alle jongeren. Herman+ had plannen om daar een ontmoetingsplaats te bouwen met allerhande accomodaties sport, cultuur enz... Er werd maanden aan gewerkt(gratis) door mijn vader en door Herman+. Onderhandelingen met de gemeente verliepen heel stroef en uiteindelijk kwam er niets van. Wanneer alles zowat vergeten was kwam de gemeente met een lumineus idee naar voor om een sporthal op te richten op dit speelplein, het huidige Willy Van den Berghe centrum!! Ge kunt u inbeelden hoe deze 2 mensen zich voelden. Nu dat beiden heengegaan zijn mag dit misschien wel gezegd worden, hoe er toen mensen in stilte werkten aan grote dromen maar gedwarsboomd werden door prestige gerichte mensen. Over dit alles kan mijn moeder misschien nog veel meer weten. groetjes Luc Polen op 24.9.05
Bij de bouw van het chiroheem, alwaar ik nog hielp bij het gereedmaken en vullen met klei van de vormen van de bakstenen, die nadien ter plaatse werden gebakken, stopte een wagen aan het heem. De chauffeur kwam naar Herman toe en vroeg waar hij de heer Herman Boon kon vinden, waarop deze hem prompt antwoordde dat deze voor hem stond. Mensen hadden de chauffeur verteld dat de onderpastoor, Herman Boon, zich bij het heem bevond. Herman had een blauwe werkkiel aan en de chauffeur schudde ontkennend. Hij herhaalde zijn vraag en moest door Herman overtuigd worden dat de gevraagde persoon in levende lijve voor hem stond, een priester zonder zwarte toga kon toen gewoonweg niet! Herman was een voorloper bij de praktische toepassing van zijn geloofsbelijdenis. Als vrijzinnige, heb ik achteraf veel respect voor zijn denken gekregen, wat niet betekent dat ik zijn denkwijze of principes heb eigen gemaakt. Hij kende problemen met het gezag van "zijn" kerk, hij werd zelfs naar Rome geroepen ter verantwoording (?), maar voor mij was hij een "groot" man. De zin "hang down your head Tom Dooley" (schrijfwijze Dooley, correct of niet???) is direct gelinkt aan Herman Boon. Ik herinner me en dit beeld kwam telkens terug met het gezongen "hang down..." in het achterhoofd, telkens ik hem op tv, "in Zaventem", zag verschijnen en dat hij als eerste de mis in het Nederlands opdroeg en dat liedje in de kerk op zijn platenspeler liet afdraaien.Voor mij was dit het meest revolutionaire uit zijn carrière in Meise, wat me is bijgebleven. Voor een jonge knaap, met een rebelse mind, als ik, was hij wel een persoon met durf. De kerk heeft achteraf wel een beetje aan deze durf geknaagd, maar het respect heeft hij daardoor bij mij nooit verloren. Hij was een groot man. Tot daar, een klein fragmentje over Herman Boon, met vriendelijke groeten, Jan Wellens, beeldend kunstenaar met roots in Meise 2.10.2005
Liber amicorum Recent verscheen Aan de oeroever word ik overeind gezet, in memoriam Herman Boon pr. , te bestellen bij Vrienden van Galilea Jozef Ghijs Antoniuskaai 14a, 9000 Gent , tel. 092668721. VZW Avimo Kerd. Mercierplein 3, 3000 Leuven Tel. 016234293 avimo@kerknet.be bracht op CD Het evangelie van Jezus, het getuigenis van Matteüs en Het getuigenis van Johannes (muzikale omlijsting Paul Bess) van Herman Boon pr. uit. De bijdragen in dit blog zullen kortelings gebundeld verschijnen en verkocht worden ten voordele van het Chiroheem, gebouwd onder de stuwende kracht van Herman Boon pr., toen hij onderpastoor was in Meise. Dit kadert in 60 jaar Chiro Meise.
Priester Herman Boon, sinds zijn wijding in 1957 onderpastoor in de Sint Martinusparochie te Meise, werd door zijn bisschop benoemd tot aalmoezenier van de universitaire kliniek Sint Rafaël te Leuven, van waaruit hij zal meewerken aan de algemene pastoraal van de universitaire gemeenschap. Na 11 jaar intens parochiewerk, krijgt deze dynamische priester een ruimer werkterrein toegemeten, met grotere verantwoordelijkheid in een wisselende gemeenschap van 20.000 zieken, dokters, verpleegsters, professoren en studenten. Niet zonder wzeemoed nemen zijn parochie, zijn trouwe medewerkers en zijn vrienden afscheid van hem die de St. Martinusparochie met daarbij het ganse gemeentelijke leven gedurende al die jaren heeft bezield.
Grote bekommernis voor de jeugd.
Bij gelegenheid van deze nieuwe opdracht past het even terug te bliçkken op wat Herman Boon voor de parochiegemeenschap St. Marttinus heeft gedaan. Zijn grote bekommernis ging uit naar de jeugd die hij in Chiroverband en ook daarbuiten op de meest vooruitstrevende wijze voorbereidde op het wachtende volle leven. Zijn eerste zorg, toen hij in Meise werd benoemd, was de bouw van een modern Chiroheem. Met de hulp van bereidwillige helpers werd dit project spoedig werkelijkheid en sindsdien heeft het heem opengestaan voor de jeugd en ook voor het realiseren van initiatieven van volwassen groeperingen. Ook op gewestelijk en nationaal vlak werkte Herman Boon mee aan de bloei van de Chirojeugd. Hij was immers ontwerper en bezieler van de feestelijkheden op touw gezet door het Verbond Brussel, realiseerde Top Brussel in het paleis voor Schone Kunsten en onlangs nog het Chiromassaspel op de Heizel, werkte mee aan jeugdbladen Trouw, Lente en J en schreef regelmatig sprankelend toneelvoor het eigen groepsfeest. Zijn aandacht ging ook naar het bredere jeugdwerk : hij stimuleerde Patclub voor jongeren van 6 tot 14 jaar, Jeugdklubs voor 14 17 jarigen en gaf de start aan de Jeugdgemeenschap voor 18 jarige jongens en meisjes en verleende zijn sterke steun aan de Jeugdraad die heel de jeugdwerking bundelt.
O.L.Vrouw van Fatima te Eversem
Herman Boon heeft van het gehucht Eversem een nieuwe parochiegemeenschap gemaakt. Eversem ligt tussen het centrum en Rode. Oud Eversem en de nieuwe wijk van de Kleine Landeigendom hadden nood aan een eigen parochiaal leven. Sinds l959 poogde Herman Boon daar Chiroaktiviteiten te ontwikkelen, af en toe werd er zelfs eucharistie gevierd. Gebrek aan een geschikt lokaal verhinderde evenwel de definitieve vestiging van een eigen gemeenschapsleven. Toen in 1965 een winkelhuis vrijkwam (op de hoek van de Beigemstraat) beteknde dit een nieuwe start en vrij vlug werd een oude schuur omgetoverd tot een stezmmige wijkkapel, centrum van het plaatselijk godsdienstig leven, waarrond een levendige K.W.B. werking en een sterke K.A.V. kern is uitgebouwd Ter plaatse bloeit nu een geestdriftige jeugd met eigen Chirowerking, lokalen voor jongens en meisjes. Er werd te Eversem een sfeer geschapen van onvervalste dienstbaarheid, waarvan Herman Boon onbetwistbaar de stevige grondslag legde. Dank zij het geloof en de werkkracht van deze edelmoedige priester is met steun van het oude en het nieuwe Eversem in dit landelijk gehucht dat maar al te lang van pastorale zorg verstoken bleef, een echte levensgemeenschap geboren.
Kultuur en liturgische vernieuwing
Naar het voorbeeld van zijn vader, wijlen Jan Boon, directeur generaal van de B.R.T., ijverde Herman Boon voor een echte Vlaamse kultuurgemeenschap. Hij bracht de jeugd van Meise in contact met de voornaamste uitingen van de algemene kultuur uitgedrukt in toneel, muziek en dans ; deed de Vlaamse poëziedagen na hun uitwijzing in Wemmel doorleven te Meise , steunde en stimuleerde elk initiatief van de specifieke kulturele verenigingen zoals het Davidsfonds, kortom hij wilde het beeld van de Vlaamse gentleman waar maken, zowel bij de arbeider als bij de intellectueel. Meise dankt Herman Boon voor de heerlijke liturgische vernieuwing die hij gedurende de 11 jaar apostolaatswerk in de St. Martinusparochie heeft gevestigd. En hier denken wij terug aan het eenvoudig sober interieur van de kerk, de kruisweg te Eversem, de bijbelkringen, de reeksen godsdienstige studiekringen, de eigentijdse jeugdeucharistievieringen met voor kort nog de uitvoering van de Missa Moderna. Van hem waren ook de telkenjare vernieuwde maar bijblijvende missiezondagvieringen, telkens door de ganse kerkgemeenschap meegeleed. Herman Boon vernieuwde ook de voorbereiding op de Vormselviering en schreef daartoe een aangepaste handleiding, door het bisdom aanbevolen. Hij inspireerde de sociale organisaties bij hun 1 meivieringen, 10 jaar K.W.B. werking, 40 jaar Kristelijke arbeidersorganisaties, stichtte de K.A.V. en de Kristelijke gepensioneerdenbond en koesterde voor deze laatste organisatie een ongemeen grote waardering.
Bij al die initiatieven genoot Herman Boon de waarderende aanmoedigingen van pastoor Louis Geysen, met wie hij een evangelisch team vormde. Dag en nacht stond zijn deur wagenwijd open, dag en nacht stelde hij zijn talent, mogelijkheden en relaties ten dienste van zijn parochie, zonder te denken aan zichzelf; Alles wegschenken, zowel tijdelijk bezit als kulturele verworvenheden was voor hem de hoofdbekommernis van het echte priester zijn. Daarvoor is de parochiegemeenschap waarvan hij nu afscheid neemt, hem blijvend dankbaar.
Uit de homilie van priester Herman Boon tijdens de Eucharistieviering bij de uitvaart van Chirotopper André Jacobs, op maandag 12 augustus 1966 in onze Sint Martinuskerk.
Wij schreien duizendmaal waarom. Heel ons naar geluk hunkerend wezen protesteert. In de donkere holten van snijdende pijn huilen wij naar God van Liefde en Goedheid. Waarom ? Er is geen antwoord op dit vragen, alleen de zekerheid van de Verrezen Heer Jezus, de weg, de waarheid en het leven. Hij is voorgegaan, door heel het broze kwetsbare leven heen, doorheen heel de ontbolsterende onvolmaaktheid van de natuur, wereld en mens. Hij is voorgegaan doorheen vreugde en leed, behoeding en eenzaamheid, lust en moeheid, pijn en dood, Hij is verder gegaan, Hij heeft de mistgrens doorbroken, Hij LEEFT, en in geloofsgenade en openbaring weten wij : wij zijn wordend, groeiend zoals Hij, naar verrijzenis toe, vroeg of laat. Eens zullen alle vragen beantwoord zijn in een eeuwig bestaan en een volmaakt geluk. Wij kijken nu nog in een wazige spiegel.
Gij, mijn lieve jongen, mijn lieve Chirotopper André, gij weet er alles nu van. Gij die zo leesgierig waard, die alles weten wilde, die gretig vragen kon honderduit, gij weet alles, wat wij alleen in geloof benaderen kunnen. Gij slurpte met tintelende ogen zo aan het boeiende kleurige leven, aan de natuur, aan de mensen, aan de veroveringen van de wetenschap, gij leefde zo blij genietend. Nu ziet gij alles, nu ziet gij de Heer, in wie gij gedoopt werd, die gij in uw Chirobelijdenis noemde uw blijheid, uw kracht.
Mijn lieve kleine prins, je hebt me verbaasd. Je hebt ons nooit pijn gedaan, nooit verdriet, waarom ben je zo ineens van ons weggegaan, mijn lieve jongen ? Wou je diep onder het zondoorlichte water gaan luisteren naar het hart van de aarde ? In je kamertje thuis had je schelpen vergaard van zeestranden, En rotsbrokken uit de bergen, keien uit de rivieren,in de hoek van de huiskamer staan de rietstengels uit de heidevennen lichtjes te trillen, je fiets staat stil langs de muur, in je droomboom achter in de tuin wacht hoog je speelhut, van elke tocht met huis en met je vrienden, vanuit elk Chirobeleven, van elke reis naar school met je grote zware boekentas, was je lachend teruggekomen, met duizend guitige uitroepen. Voor de eerste keer ben je nu weggebleven, voor altijd.
Je droomde van verre lange reizen over al de wereldzeeën, je sneed kleine schepen uit wit hout, je droomde eens een felle kapitein te zijn en met een heel groot schip de wereld rond te varen, en hoog in de mast je Chirobanier. Je bent nu een oneindige reis begonnen, over een zee van geluk zonder stranden, zonder horizont en zonder zonsondergang, je reist nu heel Gods liefde af, je bent nu een diep gelukkig koningskind in het blije R ijk van God. En wij staan schreiend aan de kille kade, wij heffen moeilijk een wuifhand,. Er is een kramp in ons hart, een zure snik in onze mond.
In de tafel thuis, had je je eigen schuif,die wonderlijke schatschuif van een jongen. De schatten van een gelukkig mensenkind, een kleine koning : een eindje touw en verfromaaide speelkaarten, kleurige zichtkaarten van verre landen en postzegels met namen opdie geurden naar appelsienen en kaneel, een kei, een tol, een mes met kurkentrekker, en je verfpotjes en kleurpotloden. Vader God heeft nu voor jopui de onmetelijke schatschuif opengetrokken van Zijn goedheid, en je bent je nieuwe hemelthuis binnen gerend, je sterke jonge armen vol nieuwe schatten. Ik schrei om je geluk, mijn kleine prins.
Ik zie je nog in wit doopgewaad, mijn fiere prins, bij de viering van je vormsel.Ik hoor je nog zingen,. Ik hoor je nog zeggen dat je bereid was van je leven iets heel moois te maken, Jezus achterna, en zoals Hij vol goedheid voor de anderen. Ik zie je nog dansen, onze blije Majimdans, een dankdans om het levendmakende water, ik zie je nog bouwen en schilderen aan onze stad van vrede, en aan de tafel van de Heer heb je me brood en wijn gegeven om voor jou de Heer aanwezig te stellen, opdat je een goed mens zou kunnen worden.
Ik zie je nog fietsen, je kon amper aan de pedalen, om boodschappen in Rode, naar je vrienden in Limbos en Eversem, naar je Chiro, naar de kernvergadering en naar je vendel, mijn kranige topper, mijn kranige hulpvendelleider. Ik zie je nog al die zondagen aangetreden bij onze Kristusbanier, spelend, zingend, marcherend, , ik zie je nog in al die bivakhoogdagen en nu pas nog, zo dicht bij, amper terug, tussen de dennenbossen en het hete heidezand, in ons Chirorijk van tentenpaleizen. Je weet het ook nog toen je na de avondwijding bij het Mariakapelletje een kruisje kwam vragen en met je kleine warme hand mij groette, toen ik je gevraagd heb of je er soms van droomde om later eens een grote leider te worden. Je hebt toen alleen gelachen, met die vreemde zachte lach van je, een lach van heel diep uit het brandend misterie van je innerlijk. Je Chirobelijdenis, je groepsopgave is nu volle werkelijkheid, je bent nu leider voor altijd. Je gele das van de trouw, je bruine uniformhemd van de kameraadschap, je riem van de kranigheid en de blinkende gesp met de woorden : Aan Kristus Koning, Trouw, je zal je er niet mee bekleden, je prinsengewaad, jonge Vlaamse prins, het was geen naïeve wereldvreemde romantiek, maar uitroeptekens van je eerlijke jongenswil om van de schoonste mogelijkheden van het leven in zijn diepste dimensies te genieten en mee te delen. God heeft je nu omkleed met het prinsengewaad van Zijn liefde.
In het verstilde ouderhuis te Eversem, waar we gisteren samen zaten, zwijgend, als verwachtend dat je ineens weer om de hoek zou binnen lopen, met grote honger en luidruchtige groet, heb ik in je fotoalbum gebladerd, fotos van schoolreizen en gezinsfeesten, het huwelijk van je zus, je vrienden, een Chirogebeuren, en onder de foto van je vormsel met grote inktletters heb je geschreven : een geweldige dag!
Aan de wand hangen nog je tekeningen : een Kristushoofd, een hand, je zou eens een hele kruisweg tekenen.
Je tekent nu niet meer, je plakt geen fotos meer in, je hebt nu geen behoefte meer aan herinneringen, je bent nu in de goddelijke werkelijkheid, zonder verleden, zonder toekomst, alles altijd gloeiend heden.
Het is ineens veel te vroeg, voor jou een geweldige dag geworden, een dag zonder einde, een dag van geweldig geluk. Je bent in de verrijzenis!
Dank je, mijn kleine prins, omdat je even in onze wereld bent gekomen, dank je mijn lieve jongen, omdat je even tussen ons hebt geleefd, dank je, mijn goede André, voor je blijheid, voor je kranigheid, je kameraadschap. Dank je, dat ik je mocht ontmoeten, je bent een genade geweest in ons leven. De wereld was te klein voor jou, de mensen te onvolmaakt.
Zorg een beetje voor ons,kleine prins, jij hebt alles gekregen, zorg voor je vader en moeder, voor je broers en zusters, voor je familie, voor Eversem, voor onze Chirojeugd. Er zijn er nog van onze Chiro bij de Heer, Jan De Knop en Jean Pinnock, Chirojeugd in de hemel, zorg voor onze jeugd in deze moeilijke wereld!
Niet om traditiegetrouw te danken bij een afscheid, maar wel uit gemeende erkentelijkheid voor het resultaat van het enorme voorbereidend werk bij de start van de Jeugdraad Meise (1965), houden wij eraan welgemeend te danken.
Het bleef echter niet bij stichtingswerk, want Herman Boon bleef het reuzenwerk dat deze jeugdorganisatie van hem opeiste, met hart en ziel trouw.
Ontelbare nachten bleef de lamp uw werkkamer verlichten; U had immers de noodzaak aangevoeld het jeugdwerk te coördineren en in een minimum van tijd kreeg U de interesse en de intense medewerking van de jeugd en zelfs van begrijpende volwassenen, die wensten te delen in al uw zorgen voor de jeugdwerking in Meise.
Wij zijn ervan overtuigd dat U ons geen vaarwel zegt maar zeker nog genoegen zult beleven aan de vruchten van uw basiswerk in de verdere ontwikkeling van het jeugdwerk te Meise.
Jeugdraad Meise wenst U alle heil en vreugde bij het apostolaatswerk dat U wacht in de St.-Rafaël klinieken te Leuven.
De viering van 40 jaar kristelijke arbeidersbeweging waaraan wij samen eendrachtig werkten, ligt nog fris in het geheugen. Er was uw bezieling en technische medewerking nodig om deze gebeurtenis te doen nazinderen in onze sociale organisaties. Er is echter méér waarvoor wij u welgemeende dank zeggen. We denken terug aan de onvergetelijke Week van de Arbeid met pater De Wit, waarvoor u een programma in mekaar bokste van verhelderende arbeidsadel, omlijst met judodemonstraties en Toni Corsari als gastvedette. U leerde ons de 1-meivieringen, het feest van Jozef arbeider, beleven in een typisch eigen arbeidersstijl. Toen ook hebt gij de K.A.V. gesticht waarvan gij de eerste bezieler geweest zijt. Wij denken ook nog dankbaar terug aan uw glasheldere uiteenzettingen over de sociale rechtvaardigheid, aan de vele K.W.B. vormingslessen en zeer in het bijzonder aan de stichting van de Christelijke Bond van Gepensioneerden waardoor u aan onze ouden van dagen de gelegenheid schonk zich aangenaam te ontspannen. U stichtte destijds de K.A.J. die U later verruimde tot Jeugdgemeenschap.
Voor de vele initiatieven ten bate van onze Christelijke organisaties, duizendmaal dank.
Herman Boon pr.
