Veel titels aan schilderijen zijn pas later gegeven en in veel gevallen klopt de titel niet met wat de schilder bedoelde. Dat is soms mede de oorzaak dat mensen de symboliek niet herkennen door zich te laten leiden door de titel.
Dit schilderij noemt 'het joods bruidje', maar heeft in feite niks met joden te maken. Een Amerikaans onderzoeker zag er een bijbelse scène in van 'Isaak en Rebekka' en kwam alzo aan de titel. Vermoedelijk is het gewoon een portret van een echtpaar.
Opvallend is dat de hand van de man op de borst van de vrouw ligt, terwijl zij haar hand deels op zijn hand legt. Als je goed telt, zou je bij de man aan zes vingers komen. Een foutje van Rembrandt? Of een grapje dat de man geen vingers genoeg heeft om de borst vast te houden?
Dergelijke 'foutjes' kom je nu en dan tegen en de vraag is alsnog of de schildereen fout maakte of er iets speciaal mee bedoelde. Hetzelfde heb je bijvoorbeeld bij Bruegel's 'Bruiloftsfeest', waar de voorste drager drie benen heeft. Bruegel stak wel meer verwijzingen naar gezegdes in zijn schilderijen, maar het is vandaag niet altijd mogelijk wat hij bedoelde. Het lijkt me onzinnig dat een schilder die zo natuurgetrouw schildert, een dergelijke fout zou maken. Hetzelfde heb je met het 'ochtendtoilet' van Jan Steen, waar bij de voet aan de sok zes tenen heeft...

'Dujardin' is misschien een ongewone naam voor een Nederlander. Zijn moeder was Antwerpse en zijn vader was afkomstig van Middelburg. Karel groeide op in Amsterdam. Na enige jaren in Parijs, vestigt hij zich terug in Nederland. Hij maakte veel pastorale landschappen met dieren, maar ook portretten.
Karel Dujardin (1626-1678) maakte veel schetsen die ook bewaard zijn gebleven. In zijn tijd was het niet evident om in openlucht te schilderen. Er waren nog geen verftubes en de verf moest ter plaatse gemaakt worden. Vandaar dat hij schetsen maakte en die dan gebruikte in zijn schilderijen die hij in zijn atelier maakte.
Eigenlijk kwam ik bij toeval op internet op dit schilderij. En hoe meer ik er naar keek, hoemeer vragen er kwamen.
De vrouw en de man kijken elk in dezelfde richting. Naar waar? Wat zien ze? De hond daarentegen is er blijkbaar niet in geïnteresseerd, want hij kijkt op naar zijn baasje.
Wat wou de schilder hiermee aangeven, vroeg ik me dan af. Hij staat kort achter de koe, een positie die je best niet inneemt. Hij lijkt ook meer opzij te kijken. Hij staat niet met zijn lichaam in zijn kijkrichting. 
Ook merk ik dat de schilder de blik van de toeschouwer wil trekken naar de vuile voeten van de vrouw. Er staan geen schoenen of klompen in de buurt. Waarom is ze blootsvoets? Haar rug en schouder is deels ontbloot doordat de bloes van haar schouder gleed. In de houding waarin ze zit lijkt het me heel natuurlijk door de bewegingen van het melken. 
Verder twee geiten en enkele bloemen, een lucht die komt opzetten en in de verte een rustige zee. Geen symbolische aanwijzingen die een onderliggende betekenis suggereren.
De koe zelf  kijkt de toeschouwer recht in de ogen. Of zou het een stier zijn dacht ik dan. Dan zou het een grappig schilderij zijn, maar als ik andere schilderijen bekijk, zit er geen erotiek of humor in de werken van Dujardin.
 Dan even ingezoomd...en in het oog van de koe zie ik een weerspiegeling. Iets dat lijkt op een mini-tafereeltje. Maar het vergroten van het beeldscherm maakt de foto wazig, waardoor ik niet kan uitmaken wat precies is geschilderd. Ik zou dus het origineel moeten zien, maar dat hangt in het Nationalmuseum in Stockholm. Niet naast de deur dus. Dus een mailtje gestuurd met mn bevindingen... Nu hopen op antwoord...

Dit is vrijwel het enige werk dat resteert van Johannes Torrentius (1588-1644), of beter gezegd: Johannes Symoonisz. van der beeck, zoals hij echt noemde. Zijn levensstijl kon je wat vergelijken met die van Caravaggio: drank, vertier, vrouwen,... Hij zou vaak obscene werken gemaakt hebben en schuwde ketterij niet. Zijn levensstijl werd uiteindelijk te gortig en in 1627 werd hij veroordeeld tot 20 jaar gevangenis en werden al zijn schilderijen verbrand door de beul.
Na 2 jaar gevangenschap werd hij vrijgelaten op aandringen van de Engelse vorst Karel I en de stadhouder. Nadien werd hij enige jaren hofschilder aan het Engelse Hof en keerde nadien naar Holland terug en woonde in bij zijn moeder tot zijn dood. De werken die hij in Engeland maakte zijn eveneens verdwenen na de onthoofding van Karel I.
Dit stilleven van hem dateert van 1614. Men is nog steeds versteld hoe Torrentius met licht en schaduw kon werken. Vooral de weerkaatsingen zijn van een ongelooflijke precisie. Vermoedelijk heeft hij gebruik gemaakt van een camera obscura.
Het stilleven symboliseert de deugd matiging. Dat merk je aan de partituur waarop de tekst staat:"Wat buyten maet bestaet in 't onmaets quaat vergaet".
In het clipje dat je HIER vindt, hoor je het melodietje dat op de partituur staat. Opvallend hierbij is dat de melodie eindigd met een tritonus, dit is twee opeenvolgende noten die drie toonafstanden van elkaar liggen. Het wordt ook het 'duivelsakkoord' genoemd. Lange tijd, en ook in de tijd van Torrentius, was dit akkoord verboden in de Kerk, omdat het te angstaanjagend klonk. Vandaar dat het een duivels geluid was en het duivelsakkoord werd genoemd. We kennen het vandaag nog als de twee tonen van een klassieke politiesirene. Of de eerste tonen van de song 'Black Sabbath'. Het wordt vandaag vaak gebruikt in heavy metal muziek.

Vlaanderen was in de middeleeuwen bekend om zijn goede ambachtsmannen. Niet alleen in de schilderkunst maar ook in het beeldsnijden en in wandtapijten. Dit is een huzarenstukje van de Dendermondse Jacob Van Baerze. Het was een bestelling van de Bourgondische hertog Filips de Stoute uit 1390 en het is daarmee het oudste Vlaams retabel. Het was bedoeld voor het kartuizerklooster van Champmol bij Dijon.
Het retabel werd in Dendermonde gesneden en nadien overgebracht naar Dijon voor afwerking. Nadien ging het naar Ieper bij Melchior Broederlam voor het beschilderen. Uiteindelijk kwam het afgewerkt ter plaatse in 1399. Het toont aan hoe hoogstaand Vlaanderen op dat moment was op artistiek gebied. Het retabel was één van de duurste ondernemingen van het project in Champmol. Een detail kan je HIER van naderbij zien.
Het is niet het enige Vlaamse dat je in Dijon aantreft. Zelfs het uurwerk op de toren van de Notre Dame is van ons! Diezelfde Filips de Stoute had ze na de Slag in Westrozebeke in 1382 geroofd uit de toren van Kortrijk en ze overgebracht naar Dijon. Uurwerken waren in die tijd high tech. Op het uurwerk staan de bekende figuurtjes 'Manten en Kalle'.

Een grappig schilderijtje van Gerard van Hondhorst. Een guitig lachend meisje heeft een medaillon met een naaktbeeldje in de hand waar ze naar wijst. Het beeldje zit met de rug toegekeerd en kijkt om naar de toeschouwer. Daaronder staat de tekst: 'wie kent mijn naers [kont] van afteren [achteren]'. 
De rijkere prostituées lieten vaak een medaillon maken om de klanten iets van hun 'koopwaar' te tonen. Dit meisje poseert dus als prostituée, maar is een model. Ze staat bvb. ook op het schilderij 'De koppelaarster' van Hondhorst.
Wat hier vooral grappig aan is, is dat de aandacht van de toeschouwer eerst naar de décolleté van het meisje wordt getrokken en dan naar het medaillon. Daar wil men natuurlijk de kleine tekst lezen, waardoor men met zijn neus op het schilderij moet kijken. Voor omstaanders heeft het dan het beeld alsof de persoon in de décollete van het meisje wil zien.
Dat grapje wordt versterkt door het naaktfiguurtje dat tussen haar vingers doorkijkt, zo van: ik zie wel dat je aan het gluren bent...

Het beroemde schilderij van Beethoven. Het enige portret waar Beethoven voor poseerde. Op aandringen van zijn vrienden Franz en Antonie Brentano had hij zich laten overhalen. Gezien Beethoven niet kon stilzitten en steeds met iets bezig was, moesten er vier poseersessies plaatsvinden. Zelfs de handen moest de schilder nadien gefantaseerd bijschilderen.
Het schilderij werd gemaakt in februari-maart 1820. Beethoven was dan 50 jaar en was op dat moment verwikkeld in de procedureslag om het voogdijschap van zijn neefje Karl (hetgeen hij met intriges in april 1820 zal bekomen).
Op muzikaal vlak was hij op dat moment bezig met zijn Missa Solemnis te componeren (wat je ook ziet op het schilderij). Hij moet op dat moment in Wenen geweest zijn, gezien het winter was. In de zomer trokken de rijke families, en de componisten in hun kielzog, naar hun residenties op het platteland. Iets wat Beethoven goed zal gestemd hebben, want hij was graag in de natuur. Vandaar de bosrijke omgeving op het schilderij.

Een portret in zijn tijd was geïdealiseerd. In zijn geval is het een romantische voorstelling die heroïsch moest overkomen. Het hoefde niet persé tot in detail juist te zijn. Zo merk je niks van het pokdalig gezicht dat Beethoven had. Hier lijkt hij ook een stevig gebouwde grote man, terwijl Beethoven eerder klein van gestalte was. Maar het moest nu eenmaal de uitstraling van de norse, energieke natuurmens hebben. Dat heldenbeeld bestond al op het einde van zijn leven (Beethoven werd 56) en zou de jaren nadien alsmaar groter worden.
Het beeld ontstond eigenlijk met zijn zevende symfonie uit 1813. Beethoven had een benefietconcert gegeven voor de weduwen van de oorlogsslachtoffers van de Slag bij Hanau. Het emotioneel geladen allegretto uit de symfonie had de luisteraars danig aangesproken en had hij het hart van de gewone Weense bevolking geraakt. Van dan af begon het figuur van de Beethoven-held dat nooit meer is weggegaan.

Ik plaatste hier nu en dan genretafereeltjes uit de Hollandse Gouden Eeuw, met vaak de dubbele bodem-betekenis die veelal naar erotische dingen verwijst door symbolen.
Dit werkje is van een andere orde. Een oude vrouw die bidt voor de maaltijd. Het lijkt een soort stilleven. Tot je rechtsonder kijkt naar de kat aan aan het tafellaken klauwt. Nog enkele seconden en ze zit op tafel en ze doet zich te goed aan het eten. Hoe lang zal de oude vrouw bidden? (dat wordt benadrukt door de zandloper die naast haar op de nis staat). Het is niet iets waar je van schaterlacht, maar de gedachte erbij wat zou kunnen gebeuren doet je wel glimlachen. Een mooie manier van humor in een schilderijtje, vind ik persoonlijk.

Dit is een merkwaardig paneeltje in de Sint Niklaaskerk in Gent. Het is een epitaaf van de familie Minjau. We zien een Jezus aan het kruis met twee heiligen en links en rechts mannen en vrouwen. Onderaan het werk staat de tekst:

“Hier licht begraven Olivier van Minjau ende Amelberghe sLangen/syn wettelick wyf was/ende hadden te samen eenendertich kinderen/met eensrnaels thien dochters ende de rest zonen/twelck altzamen ghestorven zijn vader/moeder ende kinderen in ougsti 1526”.

Over de familie is niet zoveel gekend. In de stadsarchieven staat dat ze een huis bekwamen in de omgeving van de Kouter. Een andere vermelding regelt de erfenis onder vrouw en twee zonen in 1438. Er zijn echter enkele historische onjuistheden...
Ze zouden gestorven zijn aan de 'zweetziekte', maar die epidemie duikt pas op in 1529. Het paneeltje zelf dateert van einde 16de eeuw.
Wat vermoed wordt is dat vader Minjau stierf in 1436. Het origineel paneeltje zal onleesbaar geweest zijn of mogelijks beschadigd door de beeldenstorm en werd er ongeveer 150 jaar later een nieuw gemaakt welke nu in de kerk hangt.
 In 1436 woedde er inderdaad een pestepidemie en blijkbaar zijn een groot deel van de familie toen gestorven. Ook mag aangenomen worden dat beiden voordien reeds getrouwd zijn geweest. Mensen hertrouwden toen heel snel wanneer hun vorige echtgenoot/echtgenote stierf. Men had elkaar nodig.

Arthur Rimbaud kondigde in het beroemde gedicht Les Voyelles (1871) triomfantelijk aan: ‘J'inventai la couleur des voyelles’. De klinkers A-E-I-O-U zouden elk een corresponderende kleur bezitten: zwart, wit, rood, blauw en groen.
Het idee van Rimbaud was dat poëzie kon aangevoeld worden door alle zintuigen.

En het is op dit idee dat Delaunay in 1914 dit schilderij maakte. De klinkers zijn geschilderd in de aangegeven kleur en de teksten daarrond zijn ontleend aan Rimbaud.
Mocht je ooit in Charlesville-Mézières zijn: Rimbaud heeft er nog steeds een brievenbus waar geregeld post wordt ingestopt (en ze wordt geleegd ook). Meer erover vind je HIER. En het gedicht 'Les Voyelles' zie je HIER.

Dit schilderij werd in 1927 gemaakt door de Latemse schilder. Hoe kijken we er vandaag naar? Ietwat een alledaags tafereel. In die tijd was dat anders. Het heeft heel wat aarde in de voeten gehad eer een fietsende vrouw aanvaard werd. Medici opperden blaasontstekingen en ongewilde seksuele opwinding, wat natuurlijk voer voor de Kerk was. Daarbij kwam het probleem van kleding. Vrouwen droegen geen lange broeken en de lange rokken hinderden. Die moest dus korter. En bovenop het bestijgen van de fiets, waardoor men een ander soort frame moest maken.
Maar zowieso was het beeld van een fietsende vrouw begin 20ste eeuw in het begin een rariteit en een teken van moderniteit. En dit laatstewas vooral de bedoeling van de schilder: een modern tafereel in de moderne schildersstijl. Ongelooflijk, als je denkt dat het nog maar pakweg 100 jaar geleden is...
En gaan we nog 100 jaar terug, dan hadden we dezelfde ophef met de wals. De dans was een tijd lang verboden in Engeland, maar ook op het vasteland werd hij als onzedig bestempeld, vooral omdat de dansers elkaar vasthielden en omdat de enkels van de dame bij het ronddraaien zichtbaar werd. 
Zijn we nu van al deze voorooordelen verlost? In mijn jeugd hing in elke meisjeskamer een poster van David Hamilton. Meisjes zouden het vandaag moeten doen! Iets om over na te denken...

Jan Massijs was de zoon van de beter bekende Quinten Massijs. Hij verbleef een tijdlang in Antwerpen, terwijl zijn broer Quinten Massijs de jongere naar het Engelse Hof ging. Jan schilderde wereldse taferelen die nogal burlesk en erotisch zijn te noemen. Ook godsdienstkritiek ging hij niet uit te weg. Hij leefde in een tijd waar een gespannen sfeer was en de katholieke kerk de ketters duchtig vervolgde.

Zo moest Jan Massijs Antwerpen ontvluchten tussen 1544 en 1555 en trok hij tijdelijk naar Genua. Vermoedelijk had het het te maken dat hij een aanhanger was van de loïsten, een plaatselijke protestantse strekking waar zelfs Luther voor waarschuwde. De leider, Eligius Pruystinck, kreeg de brandstapel. Enkele aanhangers werden onthoofd.
Ook zijn broer Cornelis Massijs, die ook schilder was, vluchtte. Hij is niet meer naar Antwerpen teruggekeerd.

Het feit dat Jan Massijs de katholieken hekelde had wellicht te maken met het feit dat zijn tante en haar man ooit ter dood werden gebracht op last van de Kerk...voor het lezen de vertaalde bijbeL Hij werd toen onthoofd en zij werd levend begraven.
Dit werkje toont twee geestelijken en hoewel ze lijken te bidden (de grote paternoster) zijn ze duidelijk met andere zaken bezig. Het werk is rond 1560 gemaakt, dus na zijn terugkeer uit Italië.

Lavoisier doet je misschien terugdenken aan de schoolbanken in de les scheikunde. De Wet van Lavoisier of de wet van het behoud van massa. Dit is een portret van hem en zijn echtgenote uit 1788. Echter heeft men intussen met scans kunnen aantonen dat er overschilderingen zijn gebeurd. Zijn echtgenote draagt op het origineel een grote hoed met veren en op de tafel staan geen scheikundige instrumenten. Oorspronkelijk was het dus een gewoon portret van een echtpaar uit het Ancien Regime en niet dat van een wetenschapper.

Waarom dan de overschilderingen? Lavoisier was naast wetenschapper ook ontvanger van belastingen. Om die reden kwam hij, na verdachtmakingen aangewakkerd door Marat, onder de guillotine terecht in 1794.
Toen de storm van de revolutie geluwd was en onder Napoleon terug de wetenschap zich enigszins kon ontwikkelen, besefte men welk genie men ter dood had gebracht. Lavoisier wordt vandaag beschouwd als de grondlegger van de moderne scheikunde.
Later moesten de nationale gevoelens terug aangewakkerd worden en had men ook helden nodig. Vandaar dat het portret werd bijgeschilderd met de scheikundige toestellen en werden de kentekens van de pruikentijd wat gemilderd, waaronder de grote hoed met veren van madam.

En zo was de geschiedenis ook meteen een beetje bijgekleurd...

Hoe relatief geschiedenis kan zijn. Iedereen kent Jan Van Eyck, maar weinigen kennen Pieter Coecke Van Aelst (1502-1550).  Schilderen was toen een ambacht. Wel, dan was hij wel de meest veelzijdige: schilderen, tekenaar, ontwerper van glasramen en wandtapijten, architect, auteur, beeldhouwer. Hij deed het allemaal. Hij was de man die de Renaissance in Vlaanderen in de kunst zou brengen. Hij had de titel 'Schilder van de Keizer' en werd op het laatst van zijn leven benoemd als hofschilder bij Keizer Karel V.
En wie was één van zijn leerlingen? Pieter Brueghel de oude! Hij zou zelfs trouwen met de dochter van Pieter Coecke (Bruegel was dan tegen de 40, de dochter Mayken was 18).

De verleiding of verzoeking van St Antonius is een veel voorkomend thema in de schilderkunst.De kluizenaar moet alle wereldse zaken van rijkdom, wellust en vertier weerstaan om zijn gelofte aan God te bewaren. Zijn attribuut is de Tau (T kruis), veelal in de vorm van een staf of een stok, een belletje (hier op tafel) en het varken (achter hem). 
Zo was er in de middeleeuwen een kloosterorde van St Antonius. Zij mochten hun varkens met een bel om de nek vrij laten rondlopen. Het vlees werd dan verdeeld onder de behoeftigen. Ook was er een ridderorde van St Antonius onder leiding van Jacoba van Beieren. Het was de tegenhanger van he tGulden Vlies van Filips de Goede. HIER zie je een portret van Frank van Borsele. De halsketting heeft het belletje en het T-kruis.
Je merkt in dit werk van Pieter Coecke meteen de invloed van Jeroen Bosch.

Pieter van Roestraeten was een leerling van Frans Hals. Hij huwde zelfs met zijn dochter. Na zijn huwelijk vestigde het paar zich rond 1666 in Londen. Hij maakte vooral zeer gedetailleerde stillevens en vanitas taferelen, zoals dit. Vaak signeerde hij zijn schilderijen door een verborgen zelfportretje. Bij dit schilderij vind je het in de hangende spiegelbol. Je moet maar eens inzoomen.

In de periode dat hij nog in Haarlem was, maakte hij ook enkele genreschilderijen in de stijl van Frans Hals. Het bekendste is deze 'losbandige keukenmeid', een moraliserend portretje over ontucht. De moraliserende oude man staat op de achtergrond. Het ging dus om de humor, zoals het aapje, teken van wellust, dat onder haar rok kijkt...

Een typisch Vermeer tafereel: een kamertje waar het licht binnenvalt door een openstaand raam op het centrale onderwerp, in dit geval een brieflezend meisje. Dat het een liefdesbrief toont hij aan met de verwijzingen van het gele kleedje en de fruitschaal op de voorgrond waar vruchten liggen die naar erotiek verwijzen. Bovenop hangt aan de muur een kader met een cupidobeeld, die waas overschilderd. In 1979 ontdekte men die en intussen tovert men hem te voorschijn. HIER is ie. 
Dat de voorstelling allegorisch is en dus een dubbele betekenis heeft, toont hij zoals gewoonlijk aan met een drappering, zoals hier het groene gordijn en de rode drappering onder de fruitschaal.

Maar wat mij intrigeert in dit schilderij is: Wie of wat staat achter het gordijn? Onderaan zie je de rand van het gordijn, dus het gordijn sleept niet op de grond. Een gordijn moet dan doorhangen en hier staat hte wat bol. Althans de plooien geven dat aan.
Als je dan aan de rechterrand van het schilderij kijkt, laat hij een klein openingetje dat je kan piepen tussen het gordijn. Je ziet dezelfde kleuren als de drappering waarop de fruitschaal staat (op het beeld met cupido zie je het beter). Dus... de fruitschaal staat niet op een tafel maar op een bed. Dat wordt bevestigd als he rechts kijkt, want de drappering sluit aan bij de vloer. En tussen het bed en het groene gordijn is geen ruimte, dus er moet iemand staan. (ook gezien de hoogte en de vorm van de plooien). En toch zie je geen voeten onder het gordijn.

Nog iets opmerkelijk: bekijk eens de witte kraag van het meisje. Bekijk dan de weerspiegeling in het venster. Die is daar veel breder. Foutje van de schilder? Ik denk het niet. Als je zo fijn schildert, zou dat zeker opvallen.
En waarover zou de brief gaan? Is ze bedrogen? Misschien vertelt Cupido meer: er ligt een masker op de grond op het schilderij. Het masker is gevallen... Dus daarom dat erotisch fruit dat op bed ligt!
Trouwens, wat ik steeds raar vind bij de schilderkunst van Vermeer: de mensen die hij schildert hebben nooit rimpels of huidplooien. Het lijken androgyne mensen. En toch komen ze levensecht over...

Terwijl in Wenen door Kandinsky de stap naar abstracte kunst werd gemaakt begin 20ste eeuw, voltrok zich rond die periode in Parijs een andere wending. Aanleiding was een expositie van moderne kunstenaars, waaronder Matisse met dit schilderij.
De kritiek was niet mals: 'Afgezien van de gebruikte materialen, heeft dit alles niets meer met schilderwerk te maken. Het zijn barbaren die men bij ongeluk verf in handen gaf, kinderen die men naar hartenlust met een schildersdoos liet morsen'.

Een journalist noemde hen zelfs beesten (les fauves), en zo kreeg de nieuwe stroming een naam: het fauvisme. De expressionistische stijl kenmerkt zich door felle kleuren die afgelijnd zijn. Er is geen overgang meer te bemerken.
Het feit dat ze felle kleuren begonnen te gebruiken, net als bvb. Van Gogh, kwam omdat in die periode schilderkunst begon concurrentie te krijgen van fotografie. Alleen was de fotografie nog zwart-wit, dus probeerde de schilderkunst zich meer te uiten door felle kleuren.

Matisse kwam geregeld in Collioure tussen 1906 en 1914. Hij kwam er samen met andere kunstschilders waaronder Picasso. De typische mediterrane kleuren waren dankbaar in hun werken. En mocht je ooit op weg zijn naar Spanje, dan moet je zeker Collioure aandoen, één van de laatste dorpen voor de grens met Spanje. Het is vandaag een supergezellig kustdorpje, waarvan de huizengevels felle kleuren hebben. Matisse zou er stil van worden! En als je er bent, moet je er zeker anjovis eten. Dé specialiteit van het dorpje.

'Ik kijk niet naar de gezichten van mensen, maar naar hun ogen, alleen naar hun blik. Vandaar dat ik een blik van een mens weergeven kan.’

Aldus Arnold Schönberg. Mensen die klassieke muziek beluisteren kennen hem ongetwijfeld als componist, maar in de periode 1906-1912 heeft hij ook veel schilderijen gemaakt. Visioenen en veel zelfportretten. En zoals hij zei, ging het hem eerder om de blik, de ogen van de ziel.
Schönberg had een nauwe vriendschap met Kandinsky, die aanzien wordt als grondlegger van de abstracte kunst. Beiden wisselden ze schilderijen uit.

Rond 1908 plaatst Schönberg een mijlpaal in de muziekgeschiedenis: hij verlaat het tonaal systeem en stapt over naar atonale muziek. Het is net die stap, die Kandinsky inspireert om abstract kunst te maken. Kandinsky gaat daarna verder in zijn schilderkunst met abstracte schilderkunst; Schönberg zal zich na 1912 verder toeleggen in de atonale muziek. Eigenlijk is abstracte schilderkunst uit atonale muziek ontstaan. Dit werk van Schönberg 'Blik' dateert van 1910.

Het laatste  bekende muziekstuk binnen het tonaal systeem dat hij maakte was 'Verklärte nacht', een instrumentaal muziekstuk waarbij hij zich inspireert op een tekst van Richard Dehmel:
Een man en een vrouw maken een nachtelijke wandeling in een bos bij volle maan. Opeens biecht de vrouw op dat ze zwanger is, maar niet van hem. Ze heeft spijt en wroeging van wat gebeurd is, maar ook spijt omdat ze nu niet langer bij hem kan blijven. Na enige stilte zegt de man, het kind te zullen opvoeden en alles te geven alsof hij de vader is. Verklärte Nacht

Van Helmont was een Antwerpse schilder in de eerste helft van de 17de eeuw. Hij schilderde dorpsscènes, kroegtaferelen, markten,... Hij had een nogal opvliegend karakter en was geregeld betrokken in vechtpartijen, bij zoverre dat hij Antwerpen moest verlaten. Nadien woonde hij in Brussel.
Dit schilderij is de alchemist. Het was een vaak voorkomend thema in de 16de en 17de eeuw. Veelal was het een groezelige, slordige verduisterde kamer met een oude pan tussen veel potten en kolven. Eigenlijk was het een moraliserend thema om aan te geven dat je in armoede kan belanden door zich bezig te houden met prullaria.
Alchemie kende een opgang in Europa vanaf eind 15de eeuw tot begin 19de eeuw. Het was een natuurfilosofie waar het Grote Werk, zoals ze dat noemden, erin bestond om van lood goud te maken (de Steen der Wijzen). Dat zette er toe aan bij veel mensen om er hun laatste geld aan te besteden.
Zo was het in Wenen ten tijde van Mozart een ware rage en stond Wenen vol met ovens in de hoop om goud te kunnen maken.
Uit die alchemie is dan de filosofische kant ontsproten, die zich uitte in de vrijmetselarij: een beter mens worden door jezelf van lood in goud te veranderen. 'Erleuchtung' werd dit genoemd. De andere tak geloofde meer in een betere wereld door kennis en rede, de 'Aufklärung'.
Het proces en de leer hier uit de doeken doen, zou ons iets te ver leiden. Weet dat bijvoorbeeld de wetenschapper Newton een fervente alchemist was. En dat de verhalen van Sneeuwwitje, Assepoester, Hans en Grietje,... allen een verhaaltrant volgen die symbolisch het alchemistisch proces inhouden. De filmreeks 'Lord of the Rings' heeft bvb een onderliggende alchemistische symboliek.
Alchemie had zijn eigen symboliek. De iconografie ervan is dus een aparte studie op zich. Met de ontwikkeling van de wetenschap met de Verlichting, zal alchemie stilaan verdwijnen en overgenomen worden door de moderne scheikunde. Het filosofisch aspect is in sommige middens nog aanwezig.

Ferdinand was de vader van Henri De Braekeleer (van 'De man in de stoel'). Hij schilderde aanvankelijk historiestukken maar later schilderde hij huiselijke taferelen met een humoristische inslag.
Dit is er zo eentje: De Vleermuis. Al eeuwenlang was er het bijgeloof dat de vleermuis een vogel van de duivel was. Net zoals veel nachtdieren hadden ze een kwalijke reputatie. De vleermuis kon in je haar vliegen en er verstrikt in raken. Of ze kwamen bloed zuigen als je sliep.

Hier neemt De Braekeleer het bijgeloof op de korrel. Je kan je de scène zo voorstellen. Heel het huisgezin staat op stelten wanneer een vleermuis komt binnengefladderd. Het mooie aan het schilderij is de expressie van de gezichten. De ene is doodsbang, de ander heeft dolle pret.
Het werk hangt in het MSK Gent.

Ze wordt vandaag 'Madonna met de lange nek' genoemd. Maar als je verder kijkt, zie je meer dat er niet klopt: het jezus kind is eveneens uitgerokken. De engelen links staan bijeengepropt en het beeld is afgesneden. Je zet van iemand louter een hand. En Maria zelf moet een reuzin geweest zijn. Nu zit ze neer, maar als ze rechtstaat....
En dan de vreemde man op de achtergrond. Als je de zuil ernaast ziet, moet die wel 50 meter hoog zijn! Kon de schilder dan zo slecht schilderen?

Neen, de schilder experimenteerde. De gangbare voorschriften in de Renaissance wou hij doorbrengen.Die voorschriften van schoonheid was de 'gulden snede', een theorie die teruggaat bij de Oude Grieken bij Euclides. Hier wou de schilder die ideale verhoudingen doorbreken, net zoals vandaag en na hem, veek kunstenaars nieuwe dingen proberen om klassieke patronen te doorbreken. Of ze steeds geslaagd zijn, valt te bezien. In dit geval kreeg de schilder weinig navolging. Het zou duren tot Manet met zijn 'dejeuner sur l'herbe' hetzelfde zou doen (de baadster op de achtergrond is veel te groot volgens de normale proporties).
Om aan te tonen dat Parmigianino wel degelijk kon schilderen: DIT is zijn zelfportret op 21 jarige leeftijd, gemaakt als hij in een bolle spiegel keek.
Voor een héééél korte uitleg van de gulden snede, klik je hier.