Octaaf was een goede vriend van papa en nonkel Alfons met wie hij samen zong in het kerkkoor.

Nonkel Hildebrand, Louise Vermeir, nonkel Alfons, tant en Octaaf Vermeir (augustus 1941)

Toen we langs het Dorp en nadien de smalle baantjes naast de school, voorbij Lowieken de smid en de maalderij van 'Kaultoenens' naar Cornels gingen zei ons moe altijd : mènneken, ziet dat ge nooit vergeet wat ze voor ons in de oorlog gedaan hebben. Dank zij Cornels hebben we meestal patatten, brood en af en toe wat vlees kunnen eten.

Ook ná de oorlog was hun gulheid haast grenzeloos. Bij Cornels gaan betekende altijd met een zwaar maag naar huis gaan omdat de ballekes en de kriekjes, de pensen en de appelmoes, de oren en de poten, de boerenhesp op het zelfgebakken brood er tóch zó lekker waren.

Noenkel Louise had een zalig karakter : een aanstekelijke lach, altijd goedgezind, behulpzaam, vrijgevig... Op cruciale momenten kwam ze ons moe helpen. Ik herinner mij vooral haar uitgebreide culinaire vondsten die ze demonstreerde bij mijn plechtige communie en het feest van onze Herman.

 Op 18 februari 1949 bleef broer Octaaf in de maalderij van Kaultoenens aan den elektrik hangen en stierf. Enkele dagen voordien, de zondag van Hoogstraat-Kermis, was hij bij ons nog komen eten, als ik mij niet vergis “oeëren en poeëten’. Maar ’t kan ook gewoon stoverij geweest zijn, dé specialiteit van ons moe. Ik herinner mij dat iemand het verschrikkelijk bericht van Octaaf's dood bracht en dat zelfs papa erg aangeslagen was. Onze Herman, die naar 'De Bonte dinsdagavondtrein' of 'Negen heit de klok' aan het luisteren was, moest onmiddellijk de radio uitzetten.