cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
20-12-2016
Dinsdag -20/12/2016 - Met de feestdagen in het vooruitzicht begin ik hiermee :
C.V.A. omdat ik je haat tot in het diepst van mijn binnenste omdat ik je dagelijks vervloek , verafschuw omdat jij mij zoooooooooooo ongelooflijk verdrietig kan maken omdat niets of niemand mij ooit zo verschrikkelijk geraakt heeft omdat het altijd negatief is wat jij veroorzaakt omdat jij ongevraagd in mijn leven bent gekomen omdat jij nooit meer uit mijn leven zal verdwijnen JA , DAAROM beslis ik dat ik je toch maar ga accepteren omdat ik het vertik dat jij de volledige regie over mijn leven pakt JA daarom beslis ik , VANAF NU GA IK JE "GEWOON" OMARMEN, ik ga meer relativeren , ...................en dit blijf ik proberen!!
Qua voornemen voor het nieuwe jaar kan dit tellen zou ik denken. Ik hoop alleszins dat het me lukt. Daar ben ik nog niet zo zeker van maar 'wie niet waagt niet wint'.
Van fietsen zal er de volgende weken niet veel in huis komen vrees ik. De feestdagen zijn al druk genoeg zo. Nu mijn medicatie weer op punt staat (met goedkeuring van de neuroloog) voel ik me weer wat beter en meer op mijn gemak. De conditietraining wordt ook een maand onderbroken : vandaag de laatste training, de volgende is gepland op 21/01/2017.
Gisteren hebben we mijn nachtspalk nog maar eens laten aanpassen : De derde voetriem drukte te veel op mijn wreef waardoor ik al na 3 uur wakker werd met felle pijn. Die riem staat nu meer naar voor, aan de basis van mijn tenen. Zo is de druk weg en kan ik de spalk wel de hele nacht aan houden.
Vrijdag is het 23/12 : dat is de 44ste verjaardag van de sterfdatum van mijn zus Gitta. Zij overleed 5 dagen na een hersenbloeding. Zij bleek een aangeboren afwijking te hebben in de aders van haar hersenen, die met de leeftijd alleen maar toeneemt. Voor die afwijking bestaat geen therapie of behandeling. Haar lot was dus veel erger dan het mijne. We missen haar nog steeds. Met haar kordate, praktische visie op alles nam zij vaak de leiding over ons, haar zussen en broer.
Met het koor bereiden we ons voor op de kerstviering op Kerstdag. Voor mij vraagt het weer een extra inspanning om de altpartij te leren. Gelukkig werkt het muziekprogramma weer en heb ik mijn partituren kunnen afwerken. Als ik ze nog wat kan beluisteren zal het wel lukken.
Op tweede kerstdag werkt het koor mee aan de Kerstzang van het Davidsfonds. Dan zingen we samen met het publiek een aantal kerstliederen. Dit jaar ga ik meedoen omdat het uur me beter uit komt. De vorige jaren was dat een uur vroeger en dat kwam me niet zo goed uit. Maar ik hoorde dat het stemmig en gezellig is.
Op Kerstdag komen de zonen langs met hun vriendinnen. Dit jaar zullen we eindelijk nog eens voltallig zijn. De vorige jaren was het moeilijker om een goed moment te vinden. We kijken er naar uit !
Dinsdag - 13/12/2016 - Is dit een pechdag ? Ik kon moeilijk inloggen vandaag. Gelukkig kan je je gegevens steeds opvragen bij seniorennet. Nu kan ik toch weer verder.
Vorige dinsdag kon ik weer niet voluit gaan in de conditietraining mijn rechter flank deed weer fameus pijn bij het rijden met de rolstoel. Als ik wat meer kracht wil zetten om sneller te gaan gebeurt dat wel eens omdat ik dan meer voorover moet buigen bij het duwen op het rechter wiel. Het verwonderde mij ten zeerste dat ik bij de uithoudingstest toch flink wat rondjes kon rijden op 5 minuten tijd. Dat was een opsteker ! Vorige week vroegen ze mij ook een inspanningstest op de loopband : stappen aan 3 km/u bergop. Bij de kinesist doe ik maar 0,8 km/u vlak ! Een fiets hadden ze zelfs niet ter beschikking. Heel slim voor het 'beste' ziekenhuis van het land !
Mijn muziekprogramma was al een tijdje uitgevallen na de laatste update. Dat gebeurt af en toe. Gelukkig heb ik een vlotte hulplijn die dat kon verhelpen. Vrijdagmiddag was het alweer opgelost. Nu kan ik weer verder met mijn partituren. Voor Kerstmis zijn er een paar nieuwe bij waar ik de altpartij nog niet van ken. Er is dus weer werk aan de winkel ! De laatste repetitie heb ik kunnen meedoen tot aan de pauze. We ontcijferden voornamelijk die nieuwe partituren. Dat vraagt veel concentratie.
In de namiddag kwamen er een paar fietsmaatjes langs voor onze wekelijkse fietstocht op vrijdag. Zondag gingen we dan met Join2Bike weer op pad. Deze keer nog eens de gewone ronde van 30 km in de buurt van Bierbeek. Dat wasde laatste training van 2016. De volgende gaat door in januari 2017.
Donderdag heb ik een vrije dag. Mijn kinesist gaat dan op bijscholing. Zo hebben we eens tijd om op familiebezoek te gaan.
Donderdag - 08/12/2016 - Na een halve dag controle in Gasthuisberg bleef er dinsdag geen tijd meer over om te bloggen. Bij bloedings- en vaatziekten werd serieus nagekeken met welke bloedverdunner ik verder kon. Het testprogramma waar ik in zat wordt afgerond en het middel dat ik de laatste jaren gratis kreeg zou vanaf nu te betalen zijn en is vrij duur. We gaan nu proberen om met een lichtere bloedverdunner verder te werken. Mijn gynaecoloog, huisarts en tandarts zijn ook vragende partij om andere redenen. Na enkele bijkomende onderzoeken zonder alarmerend resultaat werd mij de keuze gelaten. Ik heb gekozen voor het lichtere middel. Ik ondervond de laatste tijd enkele beperkingen waar ik liever vanaf ben : bij een ontsteking kan ik geen bijkomende ontsteking werende medicatie gebruiken omwille van die straffe bloedverdunner. Zo heb ik net 2 maanden lang, 3 keer per dag, ijs op mijn lamme been moeten leggen om de peesontsteking daarin tegen te gaan. Dat was heel vervelend omdat de koude mijn been deed verstijven waardoor ik niet goed kon stappen. Dat is nu eindelijk genezen ! Met medicatie gaat dat veel makkelijker.
Vorige week ondervond ik veel nevenwerking van mijn medicatie tegen epilepsie. Door het stoppen met Valproate (Depakine) werd ik veel gevoeliger voor drukte en sliep ik heel slecht. Drukke gesprekken en groepsactiviteiten vallen mij te zwaar. Zelfs TV kijken is te druk. Tegen het einde van de week was ik letterlijk uitgeteld. Nu neem ik de halve dosis Valproate weer en voel ik mij al veel beter. De rust in mijn hoofd is weergekeerd. Ik vraag aan de neuroloog nog na of dat oké is. Op eigen houtje experimenteren met medicatie doe ik niet graag.
Vrijdag hadden we pech met het fietsen : er waren 2 kandidaten opgedaagd om met mij een toertje te gaan doen maar we waren amper de straat uit toen het begon te regenen. Het leek niet gauw te gaan stoppen zodat we na 5 km besloten om terug te rijden bij gebrek aan regenkledij.
De aanpassingen aan mijn nieuwe spalk moeten al weer herbekeken worden. De positionering is los gekomen : deze houdt mijn voet in verticale stand waardoor mijn knie gespaard blijft. De poging van de orthesist voldeed niet, de aanvulling van Marcel wel, maar nu is het geheel gelost waardoor mijn voet weer helemaal wegdraait en ik wakker word met een pijnlijke knie. Ik behelp mij nu met mijn oude spalk. Het voetbed van de nieuwe moet ook beter gecapitonneerd worden. Nu word ik 's morgens wakker met pijn omwille van een drukplek onder het gewricht van mijn grote teen. Dat kunnen ze verstevigen hebben ze mij verzekerd. Volgende week heb ik een afspraak (en zo blijven we bezig !)
Dinsdag - 29/11/2016 - De fietstocht met Join2Bike op zondag was een voltreffer. Na een mistige start bleef het gelukkig droog. Ik kreeg de halve familie Geens achter mij gekoppeld. Dat was een aangename afwisseling. Broer en zus praten wat bij terwijl ik stuurde. We reden met 4 treintjes van gekoppelde trikes, met 4 begeleiders en een 6-tal gewone fietsers langs het kanaal Leuven - Mechelen tot Boortmeerbeek. Daar reden we in een lus langs Schiplaken om vanaf Boortmeerbeek weer terug te rijden langs het kanaal richting Leuven. In beide richtingen maakten we een tussenstop in Kampenhout. Daar moesten we onder een brug door en het kanaal oversteken om onze tocht verder te kunnen zetten. Op de terugweg werden we daar bevoorraad met drank en een versnapering en vormden we nog eens een lange trein met alle trikes aan elkaar gekoppeld, zoals op de Stelvio vorige zomer. De start en aankomst vanuit Wijgmaal was goed gekozen. Daar was een ruime parking om de auto's achter te laten en de trikes te koppelen. De hele tocht was zo'n 34 km lang.
Met de nachtspalk is het vorige week dan toch in orde gekomen. Na 1 nacht merkte ik al dat hij te klein was, ook al was die, volgens hun matentabel bestemd tot schoenmaat 44. De dekens drukten zwaar op mijn grote teen. De nagel van die teen is al eens los gekomen en het duurde een vol jaar eer er een nieuwe volledig uitgegroeid was. Dat wilde ik niet nog eens meemaken. Daarom nam ik de volgende dag onmiddellijk contact op met de orthopedische werkplaats om dit te melden en een afspraak te maken om deze spalk te ruilen voor een grotere. Die ruil is dan gelukkig op vrijdag al gebeurd. Met mijn oude spalk kon ik nog enkele nachten mijn plan trekken. De nieuwe voldoet nu aan mijn noden.
Vorige woensdag 23/11, was de 18de verjaardag van het overlijden van mijn vader. Ik mis hem nog steeds. Niet dat wij erg veel contact hadden maar hij was een zekerheid in mijn leven. Gelukkig dat hij de laatste 5 jaren niet heeft moeten meemaken. Mijn toestand zou hem zeker zwaar gevallen zijn. Net als het overlijden van mijn oudste zus, nu 34 jaar geleden.
Sedert deze week ben ik qua medicatie volledig overgeschakeld van Valproate (Depakine) naar Vimpat (Lamictal). Dat maakt dat ik emotioneel minder stabiel ben en dat valt op. Depakine brengt de hersenen tot rust, dus ook emoties. Mijn verlamming en de daarbij horende problemen vallen mij nu zwaarder dan voorheen. Het lijkt alsof ik nu pas kan beginnen aan het verwerken van mijn lot. Ik weet nu dat ik niet veel meer te verwachten heb van vooruitgang op fysiek vlak. Dat bevestigen mijn kinesisten en de revalidatiearts. Ik hoop dat het bloggen mij ook hierbij kan helpen. Zoals het al 4 jaar een uitlaatklep is geweest. Ik ben nog steeds niet van plan om bij de pakken te gaan zitten. Dat ligt gelukkig niet in mijn natuur. Ik wil mijn fysieke mogelijkheden (stappen, fietsen, zingen) zo lang en zo goed mogelijk blijven onderhouden. Ik heb dit weekend al ondervonden dat dat helpt om het hoofd te bieden aan neerslachtigheid. Binnen blijven zitten en thuis blijven helpt me niet vooruit. Nog een motivatie erbij om door te gaan op de weg die ik al 5 jaar volg.
Dinsdag - 22/11/2016 - Het stormweer van vorig weekend heeft het fietsen onmogelijk gemaakt. Op vrijdag moest ik al forfait geven omwille van de dringende vernieuwing van mijn nachtspalk voor mijn linker voet. Die is nu besteld en mag ik morgen al gaan afhalen. Laat ons hopen dat de nodige aanpassingen in orde zijn zodat we dit hoofdstukje kunnen afronden.
Met de omschakeling van mijn medicatie tegen epilepsie loopt het tot nu toe goed. Ik neem nu 2 x 1500 mg Keppra en 150 mg Vimpat (= Lamictal), verder nog een spierontspanner en een bloedverdunner. Mijn dagelijks trainingsprogramma is ook weer op peil : ik loop weer telkens 20 minuten mijn rondjes hier in huis. Buiten is het te koud in dit seizoen, zelfs al is het op dit moment niet al te koud. Ik voel met mijn barometer in mijn lam been dat het niet zal lukken. Daarnaast zijn er ook nog de armoefeningen en soepelheid van mijn romp waar ik best wat aan doe als ik die voel verstijven. Alles wat pijn doet na lang stilzitten moet ik even weer bewegen. Het spookbeeld van niet meer meekunnen laat me niet onberoerd.
Zo was het onlangs in de sportzaal van het sportkot ook te koud om goed te kunnen stappen waardoor ik het na 10 minuten al opgaf en de training verder meedeed in de rolstoel. Gelukkig kan dat vlot in die groep. Het heet niet voor niks Centrum Aangepast Sporten !
Dat doe ik ook met het zingen voor het koor. Nu ik met de alten meezing zijn alle partituren nieuw voor mij en een altpartij is moeilijker dan de sopraanpartij, die ik vroeger zong. Sopranen zingen meestal de melodie terwijl alten vaak de begeleiding daarbij zingen, zoals de mannenpartijen ook veelal de melodie ondersteunen waarbij het geheel rijker klinkt. Die altpartij vraagt extra oefening en dat moet ik thuis doen. Daarvoor zet ik de partituren in mijn computer waarmee ik ze kan beluisteren en mee kan zingen. Ik hoop ook zo mijn stem wat krachtiger te laten klinken. Oefening is hier ook heel belangrijk. Zo blijft mijn dagprogramma aangroeien en verveel ik me zelden. Het vraagt enige planning om het allemaal gedaan te krijgen maar dat geeft me een goed gevoel.
Van Join2Bike kregen we al een oproep om zondag een tweede poging te wagen om de tocht naar Mechelen te doen. De buienradar ziet er beter uit voor volgend weekend. We staan er beter voor deze keer en we kijken er naar uit !
Dinsdag - 15/11/2016 - Het sombere weer van vorige week heeft ons op vrijdag gelukkig niet tegen gehouden om te gaan fietsen ! Deze keer vertrokken we vanuit Pellenberg. Daar woont een gids die ons de weg wees door Lubbeek en de wijde omgeving.
Bij ons vertrek kwam er een flauw zonnetje piepen maar dat was maar voor even. Met een groepje van 6 gingen we op pad door de glooiende velden. Heuvel op, heuvel af. Met mijn zware fiets was het vrij moeilijk om zijn tempo te volgen. Hij fietst bijna dagelijks als het weer het toelaat. Hoewel hij heel wat ouder is dan ik was hij haast niet te volgen. Volgende keer gaan we mijn fiets aan de zijne koppelen. Mijn voorwiel is een maat kleiner waardoor ik niet hetzelfde tempo kan aanhouden. Als we koppelen, zoals een tandem, is dat probleem opgelost.
Gelukkig heb ik bij het fietsen geen last van mijn schouder of been. Ook achteraf voel ik er niets van. Ik kan dus rustig blijven doorgaan. Ik stap weer mijn rondjes zoals voorheen. Mijn medicatie staat bijna op punt. Vanaf volgende week is de Valproate volledig afgebouwd. Ik hoop dat het zonder neveneffecten verloopt want ik heb geen zin in nog eens omschakelen maar dat valt af te wachten uiteraard.
De ontsteking in mijn been is nog niet helemaal genezen. Vervelend als je geen ontstekingsremmers mag nemen. Ik moet dus blijven ijs leggen, maar dat is stilaan een gewoonte geworden. Ik let er nu wel op dat ik een grotere zone bewerk. Met de kinebehandeling voel ik waar het nog nodig is.
Vrijdag kan ik niet gaan fietsen omwille van een afspraak voor een nieuwe nachtspalk. Die heb ik nodig om 's nachts geen kramp te krijgen in mijn linker been. Als die voet niet in de goede zich kan strekken krijg ik heel gemakkelijk een heel pijnlijke kramp in mijn kuit. Voorkomen is hier de boodschap. Die voetspalk heb ik al 5 jaar, van toen ik nog in Pellenberg was. Daar kreeg ik vaak die krampen waarop ze mij die spalk hebben voorgeschreven. Het sombere weer van deze week zal mij niet al te veel storen maar leuk is het niet. Geef mij maar wat zon en meer licht !
Met het koor doen we dit jaar weer mee aan het provinciaal korentornooi : http://www.vlaamsbrabant.be/vrije-tijd-cultuur/cultuur/muziek-en-theater/provinciale-koortornooien/index.jsp Dat tornooi is tweejaarlijks en valt dit jaar een week na ons concert in maart. Voor deelname moet je een aantal werken opgeven waaruit de jury zijn keuze kan maken. Gelukkig zijn er nu 3 stukken bij die ook in ons concertprogramma zitten. Zo moeten we niet nog extra repeteren.
Dinsdag - 08/11/2016 - Vrijdag is het fietsen in het water gevallen. Hoewel het toch droog gebleven is heb ik forfait gegeven omdat de kinesist uitzonderlijk na de middag langs zou komen. Ze was er echter al op de middag maar dat was te kort dag om nog iedereen op te trommelen.
Zaterdag was ik in de voormiddag weer van dienst in de spelotheek. Deze keer was het iets drukker dan vorige keer. Alsof het einde van de herfstvakantie om wat afleiding vroeg. Die avond kwamen onze 2 oudste zonen langs. De ene kwam gezellig met ons mee eten. De andere was uitgenodigd door een vriend, uit zijn Chiro tijd, die hier in de buurt een feestje gaf. Na het eten keken we samen nog naar 'De slimste mens', een kwis op televisie die wij opnemen omdat die in de week vrij laat wordt uitgezonden. Marcel moet er 's morgens altijd heel vroeg uit en moet dan ook op tijd gaan slapen. Ik slaap de laatste tijd ook weer minder goed door zodat ik ook liever wat vroeger ga slapen.
Wat mijn medicatie betreft : ik zit nu op de maximale dosis Vimpat. Dat blijkt een andere naam te zijn voor Lamictal (mensen met epilepsie zijn daar meer mee vertrouwd). Volgende week kan ik dan een nieuwe poging wagen om de Valproate af te bouwen, hoewel mijn hand nog steeds tintelt. Het zwaarte gevoel in mijn linker arm en been is tenminste weg en daar was het om te doen. De omschakeling naar het winteruur is moeiteloos gegaan. Ik ben er niet vroeger voor opgestaan of heb er mijn wekker niet voor gezet om mijn medicatie op zomertijd te kunnen blijven nemen.
Zondag was het droog en zelfs zonnig in Leuven. Wij zijn dan hier in de buurt gaan fietsen. Het was wel koud maar met warme handschoenen en een warme joggingbroek en ski vest was dat geen probleem. Als het nog kouder wordt moet ik wel een muts opzetten want die miste ik nu wel in de afdalingen. We waren richting Lubbeek gereden, dat is erg heuvelachtig. Op de terugweg maakten we dan nog een ommetje langs de Tempelstraat in Linden. Daar hebben we 6 jaar gewoond (1987-1993). In onze tijd waren daar nog heel wat stukken open veld achter de tuinen. Nu zijn die allemaal bebouwd. http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20140919_01276988Met 3 kinderen hadden we daar te weinig plaats en zijn we een ander huis gaan zoeken. Toen was ik al heel actief in Kessel-Lo waardoor ik liever hier kwam wonen. We vonden hier het huis waar we nu al 26 jaar wonen. We wonen hier nog altijd graag ondanks mijn handicap van de afgelopen 5 jaar. Het huis is nu grotendeels aangepast en we hebben geen nood meer aan verhuizen.
Gisteravond keken we naar een programma over het reilen en zeilen in de spoedafdeling van Gasthuisberg. Daar werd een man binnengebracht met de symptomen van een beroerte. Het bleek om een hersenbloeding te gaan. Dat riep heel wat herinneringen bij mij op. Bij hem waren de symptomen veel duidelijker dan bij mij 5 jaar geleden. Ik had veel minder verlammingsverschijnselen toen ik er toekwam. Ik kon nog gaan en staan en het krachtverlies in de linkerarm was minder duidelijk. Misschien daardoor dat het bij mij langer duurde eer er een scan genomen werd. Uiteindelijk bleek het ook bij mij reeds om een bloeding te gaan. Later die dag kreeg ik een tweede hevige bloeding waardoor ik dringend geopereerd moest worden. Onlangs stond in de krant dat de opnameprocedure voor beroertes veranderd is. Dat was duidelijk te zien. Bij mij was er duidelijk geen haast om die eerste scan te nemen, waarschijnlijk omdat ik zo weinig symptomen had. Ik kon alleen maar vertellen wat had ondervonden op weg naar het werk maar dat viel niet vast te stellen bij mijn opname.
Donderdag - 03/11/2016 -Vorig weekend was vooral droog en zonnig en daar hebben we maximaal van genoten : op vrijdag een fietstochtje met Dominique waarbij ik even de weg verloor in Hoog-Linden. Zo reden we door de straten waar de vriendjes van mijn 2 oudste zonen woonden. Wij hebben 6 jaar in het dorp van Linden gewoond. Daar gingen onze kinderen naar de dorpsschool en hadden ze ook vriendjes die in Hoog-Linden woonden. Dat riep veel herinneringen op aan de tijd toen zij nog klein waren en ik nog heel mobiel was. Ik had toen zelden onze auto ter beschikking waardoor we vaak met de fiets de steile straten moesten op rijden.
Zaterdag brachten we een bezoek aan het kerkhof. Het oude kerkhof van de Abdij van Vlierbeek wordt gesaneerd en omgevormd tot park omdat het vlakbij een waterwinningsgebied ligt. Enkele perken zijn al ontruimd, waaronder dat van mijn schoonmoeder. Het graf van mijn zus is er nog hoewel al lang aangekondigd is dat het zou opgeruimd worden. We hebben er nog een bloemetje opgezet maar het buxushaagje dat er op staat zag helemaal ros. Dat zal het waarschijnlijk niet lang meer trekken. Net lang genoeg dus, als het binnenkort dan toch wordt opgeruimd. Dat verklaart misschien ook waarom de stekken die we er deze zomer van namen het niet gehaald hebben.
Zondag gingen we nog eens op pad met Join2Bike voor een tocht van nog eens 30 km. Ook deze keer was er een fiets met pech. Ditmaal een band die vaak plat ging. Zij namen een kortere weg en herstelden de band bij de bevoorrading. Daar werd aangekondigd dat we binnenkort een grotere tocht gaan maken naar Mechelen, laat ons hopen op droog weer !
Dinsdag zong het koor voor Allerheiligen waardoor ik niet kon bloggen. Ook de namiddag was goed gevuld met in de late namiddag een optreden van Esther en Fatou in het kader van Reveil 16 : https://nl.fievent.com/e/reveil-leuven-esther-fatou-carl-durant-nick-rosseel/4851506. Marcel had ook nog afgesproken met een paar zussen en broers om samen te komen in een café hier in de buurt. In zijn familie is dat een gewoonte. Toen mijn schoonmoeder nog leefde maakte zij pannenkoeken of konijn klaar en nodigde haar kinderen en kleinkinderen uit voor het middagmaal. Dat was een drukte van belang want haar huis was niet zo groot. Iedereen hielp haar een beetje om dat mogelijk te maken. Na het eten werd er samen afgewassen en met de kaarten gespeeld. De vele kleinkinderen maakten de drukte nog groter en zij speelden waar ze plaats vonden. Na haar dood, reeds vele jaren geleden, neemt elk jaar wel iemand initiatief om toch nog samen te komen met Allerheiligen.
Op dat vlak benijd ik ze wel want in mijn familie is dat niet het geval. Mijn zus en ik zien elkaar vooral in het koor. Zolang mijn vader nog leefde kwamen wij na de maandelijkse mis, waarbij het koor zong, bij onze ouders samen met onze kinderen. Zij kookten voor ons en wij maakten er een gezellige middag van. Onze kinderen hadden ongeveer dezelfde leeftijd, waren vriendjes en speelden leuk samen. Zo zaten we toch elke maand een zondagmiddag allemaal samen bij onze ouders. Nu onze moeder in een serviceflat woont kan dat niet meer, onze kinderen zijn het huis uit en hebben hun eigen leven. Ik vrees ook dat dat met onze kinderen niet mogelijk zal zijn. Zij hebben geen gezamenlijke activiteit en met mijn verlamming wil ik mijn echtgenoot niet nog meer belasten. Wij zien hen elk apart en dat heeft ook iets intiems waar ik heel blij om ben.
Voor de volgende weken wordt de eerste winterprik verwacht. Hoe koud het dan wordt is nog af te wachten. Op de fiets heb ik daar niet zo veel last van. Te voet is dat wat anders ! Onder de 10° verstijft mijn been en is het stappen heel moeilijk. Ik hoop dat het niet veel kouder wordt. We zien wel wat voor winter het wordt. Veel kunnen we daar toch niet aan doen !
Dinsdag - 25/10/2016 - Ik heb net besloten om de conditietraining vandaag over te slaan. Ik ben licht verkouden en heb een pijnlijke schouder.
Donderdag hebben we deelgenomen aan een workshop in Gasthuisberg over 'wachten'. Dit was in het kader van een doctoraatsstudie van de afdeling Architectuur. Het eerste uur was een soort rollenspel waarin iedereen een andere opdracht kreeg. Gelukkig was Marcel erbij, dat maakte het voor mij een stuk aangenamer. We moesten naar een spreekkamer gaan en wachten op Dr. Peeters. Dat wachten duurde nogal lang en Marcel vond het leuk om er een spelletje van te maken en zelf voor dokter te spelen. Na een half uurtje kwam iemand ons halen en mochten we deelnemen aan de vragenronde. Daar maakten we kennis met de andere deelnemers. Er werden vragen gesteld over : hoe het wachten aangenamer gemaakt kan worden. In het rollenspel werd een bord gebruikt waarop je wachttijd werd aangeduid. Zo wist ik dat de mijne met 5 minuten was ingekort. Een ander had de pech dat zijn afspraak werd geannuleerd of uitgesteld. Dat bord werd als pluspunt beschouwd want meestal zit je te wachten en weet je van niets. Ik deed de suggestie om op de schermen in de wachtzalen een voorstelling weer te geven van de stafleden. Nu weet je amper met wie je gesproken hebt omdat er zo weinig tijd is en de kennismaking meestal heel kort gehouden wordt. De workshop ging door op de bestralingseenheid. Daar hebben ze een mooie, ruime wachtzaal met speelgoed voor de kinderen. Het contrast met deze van Neurologie en Gynaecologie kon niet groter zijn ! Dat zijn lange, smalle gangen waar je amper met een rolstoel tussen de stoelen door kan.
Vrijdag ben ik met Marcel gaan fietsen. De anderen waren niet vrij maar het was droog en zonnig. Er was dus geen reden om thuis te blijven. Het was ook de 33ste verjaardag van onze oudste zoon. Hij had op zaterdag iets gepland met zijn broers zodat we ons cadeautje met hen konden meegeven. Ik heb hem uiteraard wel berichtjes gestuurd om hem te feliciteren maar wou hem 's avonds niet storen bij zijn etentje met zijn vriendin.
Zondag was er geen fietstraining en het was koud en donker weer. Daardoor hadden we de gelegenheid om nog eens naar de markt in Heverlee te gaan. Daar staan een paar interessante kramen met kleding die mij goed past. Ik kan namelijk geen broeken meer dragen met een gewone sluiting. Daar hebben ze broeken met een elastiek in de taille en ze zijn zelfs lang genoeg ! Met mijn lange benen is dat altijd een probleem geweest.
Dinsdag - 18/10/2016 - Vorige maandag heb ik met de hulp van de kinesist en Marcel een poging gedaan om op mijn linkerknie te gaan zitten. Dat was niet simpel en het werd al gauw duidelijk dat het zonder hun hulp niet te doen is. Zij moeten er voor zorgen dat ik in evenwicht blijf en ik moet alle kracht in mijn rechterbeen gebruiken om weer rechtop te gaan staan. Zo is het wel duidelijk dat ik dit niet alleen kan doen en dat ik 2 assistenten nodig heb om weer te gaan staan als ik zou vallen.
Zoals ik al vermoedde hebben we dinsdag enkele uren zonder internet, tv en vaste telefoonlijn gezeten. De conditietraining in de namiddag was een succes deze keer. Ik kon alles meedoen tot aan het einde en voelde nadien wel wat een inspanning ik geleverd had. Daarvoor moet ik bijna een halve dag fietsen ! Het gaf wel een fameus gevoel van voldoening en ik heb goed geslapen de volgende nachten...
De bursitis : ontsteking van de slijmbeurzen in mijn linkerbeen is nog niet helemaal genezen. Ik blijf dus 3 maal per dag ijs leggen en vraag aan de kinesisten om het te behandelen. Gelukkig heb ik er niet te veel last van en blijft de pijn toch al weg.
Zaterdag was mijn dag goed gevuld : in de voormiddag was ik van dienst in de spelotheek. Het was er deze keer niet zo druk als gewoonlijk zodat we eens tijd hadden voor een babbel. Dat lukt niet altijd. 's Avonds werden we verwacht op een etentje van CAS (Centrum Aangepast Sporten). Daar zaten we aan tafel met enkele mensen van de conditietraining. Tijdens de training is er meestal geen tijd om wat te praten. Nu konden we dat inhalen. Het pastabuffet was heel lekker en de sfeer was goed, meer moest dat niet zijn.
We genoten het hele weekend van mooi, droog weer en zijn een paar keer kunnen gaan fietsen. Vrijdag op eigen houtje met Dominique, Marcel en Chris. Zondag met Join2Bike. De frequentie van de trainingen is nu wel gehalveerd maar de ritten zijn langer en meer gevarieerd. We reden weer in treintjes en hebben zeker 10 km meer gereden (nu 30 km i.p.v. 20 km vroeger), door het Brabantse, heuvelachtige landschap langs bos en veld. We maakten ook een tussenstop in Bierbeek maar dan waren we al langs Boutersem, door Opvelp en Neervelp gereden. Als die nieuwe trend voortgezet wordt mogen we niet klagen. Gelukkig heb ik nu mijn eigen fiets om thuis wat extra te kunnen trainen. Zo zit ik wat minder binnen.
Gisteren ben ik met de gezinshulp wat kunnen gaan wandelen. Marcel had de boodschappen gedaan waardoor wij tijd hadden voor een wandeling. Een toertje rond de blok is toch heel wat anders dan enkele rondjes binnen in huis.
Maandag - 10/10/2016 - Morgen komt Telenet langs. Het is mogelijk dat we dan even zonder internet zitten. Voor alle zekerheid kan ik dan maar beter vandaag al wat bloggen.
De conditietraining van vorige dinsdag is zwaar tegen gevallen. Ik had in de voormiddag al wat last van mijn rug en de oefeningen in de rolstoel kon ik niet op volle kracht meedoen door fameuze pijnscheuten in mijn rechter flank. Het had weinig zin om verder door te zetten en om aan de kant te blijven zitten kijken daar had ik geen zin in. Ik wist dat Marcel nog in de buurt was dus liet ik hem weten dat hij mij vroeger mocht komen halen. Hij had zich net geïnstalleerd met een frisse pint om zijn krant te lezen. Maar hij vond het niet zo erg omdat hij het die avond dan wat rustiger aan kon doen. Mijn kinesisten wisten de volgende dagen wat te doen ! Jorien en Marike hebben er elk een half uur aan gewerkt en me veel goede raad en wat extra tips en oefeningen gegeven om dit in de toekomst te vermijden.
Mijn rugoperatie van 32 jaar geleden speelt mij blijkbaar parten. Ik had toen 5 maanden na mijn eerste bevalling veel last van mijn rug. Ik kreeg op korte tijd de ene lumbago na de andere. Mijn huisarts verwees mij door naar een orthopedist. Die stelde een discus hernia vast. Ik was toen 25 jaar jong en wou nog meer kinderen krijgen. Daarom besloot hij, nogal snel, om mij te opereren. Hij vond het niet raadzaam om zo jong al een korset te gaan dragen, gelukkig maar. Dat hij bovendien ook chirurg was zat daar waarschijnlijk ook voor iets tussen. Hij raadde mij aan om zeker 2 jaar te wachten met een volgende zwangerschap. Dat hebben we dan ook gedaan. Na de tweede bevalling herhaalde de miserie met mijn rug zich opnieuw. Een tweede operatie zag ik niet zitten ook al was de eerste goed verlopen en herstelde ik er snel van. Via via kwam ik bij een homeopaat terecht. Die heeft mij heel goed geholpen. Het eerste middel heeft 5 weken gewerkt. Het volgende 10 weken en zo verdubbelde de periode dat ik voort kon zich steeds tot uiteindelijk 4 jaar. Ondertussen deed ik ook buikspieroefeningen en vond ik een osteopaat. Die heeft mij jarenlang op de been gehouden door de blokkades in mijn rug weg te werken. Met de nodige rug hygiëne : manier van staan en zitten, lasten en zware belasting vermijden, kon ik lange tijd blijven meedraaien zonder al te veel last. De kinderen leerden van jongs af zoveel mogelijk hun plan te trekken en plukken er nu nog steeds de vruchten van.
Ik probeer er nu op te letten om niet te lang stil te blijven zitten en vaak wat te bewegen. Wat extra oefeningen voor de lage buikspieren zijn er ook bij. Vanuit mijn ervaring van 30 jaar ruglast weet ik dat die kleine dingen een groot verschil maken !
Vorige donderdag ben ik naar een uitvaart geweest. Het was geen kerkdienst maar een heel persoonlijk afscheid door de kinderen van de overledene. Hij was de ex van mijn oudste zus. Hun zoon heeft heel mooi en ontroerend gesproken.
De opbouw van de nieuwe medicatie Vimpat verloopt goed. Ik merk er nog steeds weinig van. Ik hoop dat er gauw verandering in komt, zodat ik de Valproate kan verminderen, want het is niet de bedoeling om zoveel medicatie te blijven nemen.
Vrijdag was het droog weer en kon er gefietst worden. Met Dominique maakte ik er weer een flinke tocht van via Wilsele en Wijgmaal. Deze keer zonder onverwachte obstakels, gelukkig.
Dinsdag - 04/10/2016 - We hebben een rustig weekend gehad. Het fijne ervan was dat we onze 3 zonen gesproken hebben. De ene telefonisch, de andere 2 kwamen langs. Daar hebben we uiteraard van genoten !
Donderdag kwam mijn huisarts langs. Op het vlak van medicatie moest ik haar nog op de hoogte brengen van de laatste wijzigingen want ze had nog geen verslagen ontvangen van Gasthuisberg. Dat gebeurt wel meer, zegt ze. In het begin van vorige week had ik pijn aan de buitenkant van mijn linker bovenbeen. Zij stelde vast dat de slijmbeurzen daar ontstoken zijn. Door mijn medicatie mag ik echter geen ontstekingsremmers nemen en dus moet dat behandeld worden met ijs en kine. Mijn kinesisten doen dat op verschillende manieren : de ene kneedt de slijmbeurzen direct, de andere mobiliseert de heup en zo ook de onrechtstreeks de ontsteking. Gelukkig moet ik niet rusten ! Dat zou pas een straf zijn.
Vrijdagnamiddag konden we gaan fietsen. Het was droog en dat was het belangrijkste. We waren met 3 deze keer. Dominique was er ook bij in Tervuren. Nu we de Klimax hier nog hebben liet Marcel haar ermee rijden. Hij begeleidde ons met zijn gewone fiets. Ik stelde voor om nog eens naar Holsbeek te rijden. Ze waren beide meteen akkoord, ook met de beklimming van de Chartreuzenberg gingen ze allebei akkoord. http://www.climbbybike.com/nl/beklimming.asp?Col=Chartreuzenberg&qryMountainID=157 Ik deed het met elektrische ondersteuning, zij deden het zonder (op karakter, zeg maar). Volgende keer wil ik dat ook eens proberen maar eerst moet ik nog wat trainen met die zware Lepus. Wat extra kracht in mijn benen kan geen kwaad !
Join2Bike zette een filmpje op YouTube van onze beklimming van de Stelvio. Dat is echt nagenieten. De beelden op de fiets werden gemaakt door een camera gemonteerd op een selfiestick vooraan op het langste treintje, waar ik in zat : https://www.youtube.com/watch?v=N4Mx6XjxTbc&feature=youtu.be Puur nagenieten is dat ! Mijn fietshelm heeft een gesloten hoes in lichtblauwe jeansstof. Niet echt opvallend maar hij ziet er wel wat anders uit dan de klassieke helmen.
Straks ga ik naar de eerste conditietraining van het nieuwe werkjaar. De studenten zijn terug uit vakantie en dan kunnen we weer aan de slag. Dan zien we ook wie er nog meedoet. Altijd iets om naar uit te kijken ! Eens zien of mijn conditie op dat vlak nog op peil is.
Dinsdag - 27/09/2016 - Het schrijven blijft me helpen om vooruit te kijken en niet te beginnen piekeren. Vorige vrijdag dreigde mijn wekelijks fietstochtje met enkele Join2Bikers in het water te vallen omdat ik hen niet tijdig kon oproepen. Daar heb ik nu iets op gevonden : ik heb voorgesteld om ervan uit te gaan dat we elke vrijdag gaan fietsen, als het weer het toelaat. Ik verwittig alleen nog als ik zelf niet kan, dat is veel handiger dan elke week een oproep doen. Gelukkig zag Marcel het zitten om met mij te gaan fietsen. We hebben nog steeds 2 trikes in huis (de Klimax van Join2Bike en mijn eigen Lepus). Marcel heeft de Klimax op zijn maat aangepast en de besturing weer tweehandig gemaakt. We gaan die huur opzeggen tegen het einde van deze maand zodat Join2Bike weer over deze fiets kan beschikken voor anderen.
Op zijn verzoek reden we naar de vaart (kanaal Leuven-Mechelen). Daar kom je langs de start van de fietssnelweg naar Brussel http://www.routeyou.com/nl-be/route/view/402117/fietsroute/hst-fietsroute-leuven-brussel . Daar hebben we een stukje van verkend tot Herent. Die route volgt de HST-spoorlijn, qua omgeving zie je niet zoveel en zeker als je op een ligfiets zit : je zit dan veel lager dan op een gewone fiets. Daarom ook dat we in Herent besloten om terug te draaien. Ik wou nog doorrijden naar Wijgmaal en daar via een mooi fietspad terugkeren naar huis. Dat fietspad kan je bereiken aan het station van Wijgmaal maar het was afgesloten voor wegenwerken. Dat viel mij serieus tegen want nu waren we verplicht om langs een drukke weg terug te rijden. Uiteindelijk hebben we 2 uur gefietst bij stralend weer. Het kon niet beter !
Vorige donderdag zijn we dan nog mijn schoenen gaan laten herstellen en heb ik meteen het volgende paar besteld. Het worden sandalen tot boven de enkel in mooi bordeaux ! Het zal weer een tijd duren eer die klaar gaan zijn. We kennen dat zo stilletjes aan : niet op zitten wachten, dat wordt weer iets voor het begin van het nieuwe jaar. Mijn oude zullen het nog even moeten uithouden.
Met de nieuwe medicatie tegen epilepsie (Vimpat) ben ik vrijdag begonnen. Voorlopig gaat alles goed. Ik moet de dosis nu wekelijks met 50 mg verhogen, tot 150 mg per keer. Dat is een lichte dosering : de andere medicatie gaat met 500 mg per keer omhoog of omlaag (Keppra en Valproate). Zo gauw ik verbetering voel in mijn lamme arm mag ik de Valproate beginnen afbouwen. Het zwaartegevoel is al weg, nu de tintelingen nog als het even kan !
Van Join2Bike kregen we bericht dat de trainingen herbeginnen op 16 oktober en dan om de 2 weken zullen doorgaan. Ze gaan uitgebreider zijn en meer op verplaatsing. Dat maakt het geheel wat gevarieerder. Weer iets om naar uit te kijken.
Dinsdag - 20/09/2016 - De instructies voor de omschakeling van de medicatie tegen epilepsie zijn binnen gekomen. Deze week ga ik nog even verder op het oude ritme : combinatie Keppra (2x1500mg) en Valproate (2x500mg). Nu moet ik eerst beginnen met het opbouwen van Vimpat aan 50 mg per dag, wekelijks te verhogen met 50 mg per dag. Dat vind ik al veel beter ! De andere medicatie was altijd in veel een hogere dosering. Zo gauw ik merk dat er verbetering is in mijn arm mag ik de opbouw stoppen en Valproate beginnen afbouwen. Zo voorkomen we hopelijk wat ik de voorbije weken ondervond. Als de tintelingen in mijn hand dan ook nog verdwijnen is dat mooi meegenomen ! Duim met mij mee voor een vlotte omschakeling en zo weinig mogelijk nevenwerkingen...
Mijn schoenen beginnen weer te verslijten. De Velcro die de ondersteunende enkelriem moet sluiten lost heel gemakkelijk. Ik heb een afspraak voor donderdag om die te laten vervangen. Dan kan ik meteen ook de andere voorschriften binnen brengen voor de beugel en de spalk en de zomerschoenen bestellen. Het zal wel weer lang wachten zijn eer die gemaakt kunnen worden omdat het ziekenfonds eerst zijn toestemming moet geven en dat duurt gewoonlijk wat langer dan mij lief is.
Bij de gynaecoloog kreeg ik te horen dat ik nog steeds niet in menopauze ben !!! Dat zagen ze op de echo van mijn baarmoeder. Het slijmvlies is nog te dik. Ik ben zo eentje die uitzonderlijk lang (ik ben al 58!) hormonaal actief blijft. Buiten wat lichte buikpijn af en toe merk ik daar gelukkig niets van. Het beschermt mij ook langer tegen haaruitval en osteoporose. Ze willen dat nu wel wat beter opvolgen : over 6 maanden wordt ik weer verwacht voor een echo.
Zondag kwamen we met een groepje Join2Bikers samen voor een fietstocht in de buurt van Tervuren. We vertrokken van bij iemand die in Sint-Stevens-Woluwe woont bij Brussel. Het was niet gemakkelijk om daar te geraken met de auto omdat het in heel het Brussels gewest autoloze zondag was. We moesten dus omrijden via Kraainem. Onze gps gaf dat gelukkig feilloos aan, de borden langs de snelweg gaven aan dat we via de E40 moesten maar dan kwam je in files terecht vanwege wegenwerken. Zo waren wij bij de eersten op de plaats van afspraak en was het even wachten op de rest. Met een half uurtje vertraging konden we dan toch vertrekken voor een leuke tocht van 30 km via enkele fietsknooppunten kwamen we door Sterrebeek naar het park van Tervuren waar we bij wijze van bevoorrading een terrasje deden : https://www.natuurenbos.be/parktervuren. Daar konden we iets eten en drinken, een sanitaire stop maken en even uitrusten. Het weer en de sfeer waren goed, dit zeker voor herhaling vatbaar.
Volgende maand starten de trainingen weer : aangepaste conditietraining op dinsdag, fietstraining met Join2Bike om de 2 weken op zondag. De activiteiten met het koor vallen daar mooi tussenin : repetities op woensdagavonden. De misvieringen beperken zich dit jaar grotendeels tot de feestdagen : Allerheiligen, Kerstmis, Pasen en Pinksteren. De concerten zijn gepland voor maart. Weer een werkjaar dat goed gevuld is en snel voorbij zal zijn !
Donderdag - 15/09/2016 - Twee dagen later dan gewoonlijk maar toch even tijd om te bloggen deze week. Dinsdag zijn we de hitte ontvlucht om een boswandeling te gaan maken. Om de warmte buiten te houden ben ik verplicht de rolluiken zo ver mogelijk af te laten waardoor ik heel de voormiddag in het halfduister zit. Aangenaam is dat niet ! Het voorstel van Marcel om er even op uit te trekken was onweerstaanbaar. De koelte van het bos trok mij wel aan. We reden naar Oud-Heverlee om aan de Zoete Waters te gaan wandelen met de rolstoel. http://www.toerismevlaamsbrabant.be/bezoeken/bezienswaardigheden/zoete-waters/index.jsp
Een vlakke wandeling rond de vijvers leek mij wel haalbaar. We zagen op het plan van het infobord dat er een wandelpad was voor rolstoelen dat door het bos liep. Om dat te bereiken moesten we echter een heel stuk over minder goed berijdbare paden. Marcel nam het sportief op en duwde mij het bospad op, dat was helemaal niet vlak ! Het was er heerlijk koel en we zagen een stuk van Meerdaalwoud dat we nog niet kenden. Met ons lunchpakket en een terrasje om af te ronden erbij kon deze uitstap niet stuk !
Vorige week ben ik nog eens opgeroepen voor een EEG. De afbouw van Valproate gaf nevenwerkingen die misschien meetbaar zouden zijn. Dat was, zoals gewoonlijk, niet het geval maar ze stelden voor om nog eens een ander middel te proberen, de instructies en voorschriften worden mij toegestuurd. In afwachting moet ik die Valproate weer nemen als voorheen. Zo'n omschakeling verloopt meestal niet van een leien dakje. Vorig jaar heeft het 3 maanden geduurd eer ik me weer goed voelde. Laat ons hopen dat het deze keer vlotter gaat en dat het resultaat goed is. Andere mensen met epilepsie klagen er ook over dat het zo zoeken is naar de juiste medicatie en dosering. Ik ben dus geen uitzondering. Ondertussen sta ik toch weer steviger op mijn benen en loop ik weer mijn rondjes. De revalidatiearts was gisteren zeer tevreden over de kracht van mijn lam been. Die jaarlijkse consultatie heb ik ook weer gehad. Deze keer moest er heel wat voorgeschreven worden. Elke 5 jaar heb ik recht op nieuwe orthesen (beugel en spalk voor mijn voet). Daarnaast ook het jaarlijks vernieuwen van mijn orthopedische schoenen. Nu ik ook een nieuwe beugel krijg kan ik eindelijk zomerschoenen bestellen. Dan heb ik 2 paar schoenen om af te wisselen : de oude, gesloten schoenen voor buiten en in de winter. De nieuwe, open schoenen voor binnen en in de zomer. Daar zit ik al die jaren al op te wachten !!!
Op mijn vraag wat ik aan vooruitgang nog kan verwachten werd mij bevestigd wat ik al vermoedde : zo lang ik actief en intensief blijf oefenen zal ik niet achteruit gaan. Het beste heb ik dus gehad maar het resultaat mag er zijn : ik stap min of meer zelfstandig, het fietsen op een aangepaste trike gaat zeer goed. Mijn Hase Lepus bestuur ik rechtshandig : http://www.revalidatiefietsen.nl/fietsen/ligfietsen/hase-lepus Dankzij de motor haal ik een goede snelheid om met een groep gewone fietsers mee te rijden, als de fietspaden breed genoeg zijn voor een driewieler.
Mijn linker arm en hand blijven slap en onbruikbaar. Daar moet ik niet meer op hopen dat die weer actief gaan worden. Hoewel, bij het oefenen met de kinesist gisteren, kwam ze op het idee om een oefening, waar ik meestal niet in slaag, anders aan te pakken. Het resultaat was miniem maar beter dan niks. Mits wat creativiteit valt er misschien toch nog wat te bereiken. Ik hoop dat het haar aanzet om op dat spoor verder te werken !
Dinsdag - 6/09/2016 - Vorige woensdag moest ik op controle bij de raadpleging epilepsie. Daar kaartte ik het probleem aan van mijn afgevlakte emoties. Vermits de medicatie geen effect heeft op de tintelingen in mijn hand en de laatste onderzoeken geen uitsluitsel geven kreeg ik toestemming om de Depakine (Valproate) af te bouwen. Halveren om te beginnen in week 1 en stoppen in week 2. Na 3 dagen op halve dosis voel ik weer waar die Valproate goed voor was. Mijn verlamde helft voelt weer heel zwaar aan waardoor ik moeilijker stap. Ik heb contact opgenomen met de dienst neurologie. Zo gauw zij mij terugbellen kan ik dit bespreken met de assistent. Waarschijnlijk moet de dosis weer omhoog en moet ik de afgevlakte emoties accepteren. Spijtig want weten dat je blij bent maar het niet voelen is niet prettig en je verdriet niet kunnen uiten evenmin. Ik had gehoopt mijn gevoelens weer terug te krijgen maar mijn mobiliteit erbij verliezen is teveel gevraagd. Dat zwaartegevoel maakt mij onzeker bij het stappen. Gisteren heb ik mijn rondjes niet durven lopen. Zo de hele dag aan je stoel gekluisterd zitten is niks voor mij. Ik zal die pillen voor lief moeten nemen, niks aan te doen blijkbaar, jammer maar helaas.
Afgelopen weekend begon ik last te krijgen van een stijve nek. Dat was vervelend op de startvergadering van Join2Bike zondag namiddag. Ik kan niet zo lang staan en als ik ging zitten was het lastig met de mensen rondom mij te praten. We kregen een voorstelling te zien van ons exploot in de Alpen van deze zomer. Bij die beelden kregen we meteen zin om het nog eens over te doen. Het nieuwe werkjaar start pas half oktober en zal minder intensief zijn dan de vorige jaren. De trainingen gaan dan niet meer wekelijks maar tweewekelijks door. Onze stichtende voorzitter is nachtverpleger en heeft in dat ritme dienst. De vorige jaren nam hij de training er gewoon bovenop maar dat is niet langer haalbaar. Dat geeft ons ook een vrije zondag op de twee. Niets houdt ons tegen om op eigen initiatief te gaan fietsen ! We vinden elkaar wel om samen op pad te gaan op zon- of weekdagen, naargelang het weer.
Als het lukt gaan we vrijdag weer fietsen met enkelen die overdag vrij zijn maar dat hangt van mijn rug af deze keer want het weer is goed deze week.
Sinds gisteren heb ik naast die stijve nek ook nog last van mijn rug. Ik ben in 1984 geopereerd van een discushernia aan de vijfde lendenwervel. Die plek blokkeert nog gemakkelijk. Vooral als ik lang moet zitten op een stoel zonder armleuningen zoals zondag. Mijn kinesist heeft er gisteren een half uur stevig aan gewerkt maar vandaag voelt het nog niet beter aan. In mijn rolstoel heb ik dat probleem helemaal niet, met de armleuningen kan ik mijn romp zonder moeite rechtop houden en forceer ik niks. Dat was zondag niet zo met dit gevolg. Ik hoop dat het snel betert om weer actief te kunnen zijn.
Volgende zondag is er in onze wijk een buurtfeest met barbecue. Wij hebben dat wijkcomité mee opgestart met nog enkele buren uit de wijk. Mee helpen lukt mij niet meer maar het weer gaat goed zijn dus ga ik er zeker naartoe ! Ik zie mijn buren niet zo veel meer, deze gelegenheid mag ik niet laten voorbij gaan. Met mijn scooter is de verplaatsing al geen probleem. Het zal me deugd doen om eens wat bij te praten met enkelen.
Dinsdag - 30/08/2016 - Na een druk, bewogen, deugddoend, warm (zeg maar : te warm) koorweekend in Schleiden (Eifel - Duitsland) is het weer even bekomen. We hebben weer kennis gemaakt met nieuwe muziek, enkele oude stukken worden hernomen om te komen tot een mooi geheel in het thema van het nieuwe concert : 'Hart en Ziel'.
We zijn er gretig aan begonnen en ondanks de tropische temperaturen werd er hard gewerkt : 7 repetities van vrijdag avond tot zondag namiddag. We logeerden dit maal in een vakantiehuis in de Eifel, zeer mooie streek : http://www.landhaus-hohenfried.de/
Het huis op zich was ruim genoeg maar voor mij niet gemakkelijk toegankelijk. Je kon alleen met een moeilijke trap naar de slaapkamers boven. Goed dat ik dat blijf oefenen of we hadden een groot probleem. Op het gelijkvloers waren de keuken, sanitair, eetzaal en nog een ruim lokaal waar wij repeteerden. De zalen waren voor ons aan de krappe kant. Om met 42 volwassenen samen te eten en te zingen mochten die wat ruimer zijn. Ik neem aan dat jeugdgroepen zich daar beter thuis voelen omdat ze ook activiteiten buiten hebben. Op de eerste verdieping was er, in de oude vleugel, het salon met grote zetels waar ik kon gaan rusten, als daar tijd voor was, en de toegang naar de nieuwe vleugel met ruime slaapkamers voor 6 tot 8 personen. In de oude vleugel, boven het salon, waren nog enkele kleinere slaapkamers. Daar sliepen wij, de kookploeg en het bestuur.
We hebben uiteraard veel gezongen maar ook veel gelachen en plezier gemaakt. Tijdens de koffiepauzes kon ik dan wat rondlopen en nam ik graag iemand bij de arm om even te praten. Ik heb nog steeds wat moeite met drukte, wat eigen is aan activiteiten in groep. Als ik de drukte wat kan vermijden doe ik dat. Na de maaltijden was er ook altijd wat tijd om even op adem te komen en een rustig plekje op te zoeken.
Onze kookploeg heeft weer haar beste beentje voorgezet en ons van gezonde, lekkere kost voorzien. Geen feestmenu dit jaar, we hebben niet elk jaar wat te vieren, maar lekker en gevarieerd met veel groenten en fruit. Met die warmte was het niet gemakkelijk om alles koel te houden maar het is toch gelukt.
Ik stel vast dat mijn conditie dit jaar beter is dan vorig jaar. Toen moest ik vroeger gaan slapen omdat ik sneller moe was. Nu had ik daar opvallend minder last van en mijn stem is ook wat krachtiger naar het schijnt. Als dat het effect is van die fietsweek in het begin van de maand dan moet ik zeker blijven fietsen !
Zondag is er een startvergadering van Join2Bike in de namiddag. Wat zou daar op het programma staan voor het volgende werkjaar ?
Dinsdag - 23/08/2016 - Deze blog begint meer op een dagboek te lijken. Ik denk erover om deze stop te zetten en een nieuwe te beginnen waar ik minder aandacht voor ga vragen. Die noem ik dan : "Wat na revalidatie ?" of zo iets. Ik verwacht nu niet veel evolutie meer maar moet wel volhouden met oefenen om te behouden wat ik bereikt heb. Om zo lang mogelijk te kunnen genieten van de volgende jaren is dat een must, dat ben ik aan Marcel wel verplicht : hij heeft me hier doorheen geholpen en blijft zich nog steeds voor mij inzetten. Ik plaats hier nog een verwijzing als het zo ver is, want het schrijven blijft even belangrijk als het oefenen.
Er is zowel binnen als buiten veel te zien : beelden, schilderijen van allerlei artiesten waaronder een uitgebreid aantal werken van Vincent Van Gogh ! Je moet er echt wel de tijd voor nemen om dat allemaal te bekijken. Ik begon in de rolstoel maar heb ook een deel door het museum gestapt. Zelfs op vakantie moet ik dat onderhouden (liefst een uur per dag). Gelukkig was het in ons logeeradres mogelijk om echte rondjes te lopen. Ze waren waarschijnlijk niet even lang als thuis maar mijn reisgenoten hebben goed gesupporterd en dat was prettiger dan thuis, waar ik meestal alleen ben. Onze fietstochten door de bossen en hei van de Veluwe waren heel aangenaam en met de mooie fietspaden konden we heel wat kilometers afleggen zonder al te veel last te hebben van het verkeer. De sfeer was opperbest en gemoedelijk zodat we geen behoefte hadden aan televisie. Zo zijn de Olympische Spelen deze keer een beetje aan ons voorbij gegaan. We volgden via het internet wel de medailles van de Belgen wat op maar we hebben geen tijd gemaakt om er naar te kijken.
We hebben zelf wat competities verzonnen ter compensatie : vissen, armworstelen, darts, puzzels, behendigheidsspellen, en dergelijke. Om je een idee te geven hoe ik aan die spellen meedoe moet je je voorstellen dat je een pak aanhebt dat aan de linkerkant even zwaar weegt als de helft van je lichaamsgewicht (met 10 kg aan je linkerbeen en een linker schoen van 1,5 kg).
Bij thuiskomst heb ik mijn achterstand van Olympische beelden een beetje proberen goed te maken. Ik hoop dat er nog wat samenvattingen komen achteraf, als het weer wat minder goed is, want voor de televisie binnen blijven bij mooi weer vind ik te gek.
Deze week zie ik mijn kinesisten terug. Spijtig dat ik hen moet missen als ik op vakantie ga maar nu pikken we de draad weer op en gaan er met frisse moed tegenaan. Zolang ik uit de voeten kan moet ik dit wel volhouden. Als ik opgeef beland ik permanent in een rolstoel en dat spookbeeld stel ik liever nog zo lang mogelijk uit !
Dinsdag - 02/08/2016 - Ik krijg meer en meer het gevoel dat het eindresultaat van mijn revalidatie in zicht komt. Dat wil niet zeggen dat ik op mijn lauweren kan gaan rusten. Zo lang ik mobiel wil zijn zal ik moeten blijven oefenen : veel stappen, romp soepel houden, kine, fietsen, conditietraining zo lang mogelijk volhouden. Als ik niet in beweging blijf zal het snel achteruit gaan. Dat ondervond ik deze zomer tijdens uitstappen waarbij minder beweging nodig was. Het lijkt stilaan meer op levenslange dwangarbeid om nog mee te kunnen ! Ik kan me nog niet verzoenen met het idee van me niet meer zonder rolstoel te kunnen verplaatsen. Daar zou ik compleet moedeloos van worden, denk ik.
Sinds we terug zijn uit Tirol is er van fietsen niet zoveel meer in huis gekomen. In de zomer zijn er geen trainingen en is er minder volk beschikbaar om er samen op uit te trekken. Iedereen is al eens aan vakantie toe natuurlijk. Van Join2Bike kregen we al een uitnodiging voor een startvergadering op de eerste zondag van september. Dan zullen we de meesten weerzien en te horen krijgen wat er op het programma staat voor het volgende werkjaar.
Het laatste weekend van augustus ga ik met het koor op weekend. Ook daar worden de plannen voor het nieuwe concert onthuld. Tijdens de repetities van midzomer van deze en vorige week werd al een tipje van de sluier gelicht. Er wordt wat hernomen van vroeger, wat voor mij en nog enkele hoge alten volledig nieuw is omdat we toen nog sopranen waren. Dat wordt een eerste kennismaking met de hoge altpartij, in het geheel van de muziek valt die minder op omdat ze zelden de melodie heeft maar ze vult wel mooi aan. We zullen ons beste beentje mogen voorzetten. Dit jaar heeft het koor geen plaats gevonden in eigen land maar wel in de Eifel in Duitsland. Op de website ziet het er heel mooi uit : http://www.landhaus-hohenfried.de/
De omgeving is alleszins prachtig, het is weer iets om naar uit te kijken !
Vorige vrijdag ben ik 58 geworden : zoveel als mijn geboortejaar. Dat hebben we gezellig onder ons gevierd, hoewel, de eerste wensen kwamen al op dinsdag via Facebook. Woensdag heb ik in het koor getrakteerd, donderdag had Marcel een taart gebakken voor de vergadering met ons fietsclubje. Sindsdien is het niet meer gestopt met felicitaties. Een 100tal via Facebook, daarnaast nog wat sms'en van vrienden en familie en nog wat mailtjes. Deze verjaardag is dus wel een topper op dat vlak !
De vorige dagen ben ik met Marcel wat gaan fietsen. Telkens scheen de zon als we vertrokken maar kwamen er wat later donkere wolken dreigen. We zijn er toch iedere keer in geslaagd om een terrasje te doen en toch nog droog thuis te komen. Laat ons hopen dat dat volgende week ook lukt tijdens onze fietsvakantie in Nederland.
